Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Νίκη των εργαζόμενων της "Ανακύκλωσης" μετά από 17 μέρες Απεργία!


Γραμματεία Αχαΐας του ΠΑΜΕ: Χαιρετίζει τον απεργιακό αγώνα των εργατών της «Ανακύκλωσης» Ιωαννίνων




Τον πρόσφατο πολυήμερο απεργιακό αγώνα των εργατών της «Ανακύκλωσης» στα Ιωάννινα χαιρετίζει η Γραμματεία Αχαΐας του ΠΑΜΕ.


Στην ανακοίνωσή τους οι ταξικές δυνάμεις τονίζουν: «Ο αγώνας τους είναι φάρος ελπίδας και αισιοδοξίας και για τους εργάτες στο εργοστάσιο "Ανακύκλωσης" και στην Πάτρα, αλλά και για όλους τους εργάτες που υποφέρουν από την εργοδοτική αυθαιρεσία και την τρομοκρατία, τα χαμηλά μεροκάματα, την απληρωσιά, τις απολύσεις και τα εργατικά ατυχήματα, όπως συνέβη πριν από τρία χρόνια στο εργοστάσιο "Ανακύκλωσης" στην Πάτρα.

Ο νικηφόρος αγώνας των εργατών της "Ανακύκλωσης" στα Ιωάννινα στέλνει σε όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους το μήνυμα να ορθώσουν το ανάστημά τους, με την οργάνωση και την αλληλεγγύη τους να τσακίσουν τη λογική που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση και η εργοδοσία ότι τίποτα δεν γίνεται, ότι μόνος δρόμος είναι η υποταγή και οι θυσίες για να αυγαταίνουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Στέλνει μήνυμα να σπάσει ο φόβος και η μοιρολατρία, δείχνει ότι τους οργανωμένους εργάτες δεν είναι εύκολο να τους λυγίσουν η τρομοκρατία και οι απειλές.

Με ψηλά το κεφάλι και έχοντας στο πλευρό τους τα σωματεία που τους συμπαραστάθηκαν στο δύσκολο αγώνα, οι 47 εργαζόμενοι στη "Γενική Ανακύκλωση" στα Γιάννενα επέστρεψαν στη δουλειά τους νικητές, ύστερα από 17 μέρες απεργίας, που χτυπήθηκε με λύσσα από την εργοδοσία και τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Με τον αγώνα τους, υποχρέωσαν την εργοδοσία να δεσμευτεί εγγράφως ότι ανακαλεί τις 17 απολύσεις που είχε ανακοινώσει και ότι δεν πρόκειται να καταργήσει καμιά από τις 47 θέσεις εργασίας που υπάρχουν στο εργοστάσιο.

Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των προηγούμενων κυβερνήσεων, η πολιτική της ΕΕ, τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα είναι το οπλοστάσιο που αξιοποιεί η εργοδοσία και ο κάθε μεγαλοεργοδότης, για να αυξήσει τα κέρδη του. Στόχος όλων είναι το ακόμη πιο φτηνό, ευέλικτο, υποταγμένο εργατικό δυναμικό ώστε να ενισχύεται η κερδοφορία τους.

Καλούμε τους εργαζόμενους να οργανωθούν στο συνδικάτο τους, να συμπορευτούν με το ταξικό εργατικό κίνημα, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους χωρίς άλλη αναμονή και αυταπάτες και να αξιοποιήσουν την αστείρευτη δύναμη του οργανωμένου αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό».

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Αστική δημοκρατία και κεντρώες κυβερνήσεις


(Ένα παλιό άρθρο από το Ριζοσπάστη 1/11/1997 για να μην ξεχνάμε το ρόλο των "θρύλων" της αστικής Δημοκρατίας)

Αστική δημοκρατία και κεντρώες κυβερνήσεις

Ξέρετε πώς βράζει ο βάτραχος; Τον βάζουμε σε ένα ωραίο βάζο, και τον ζεσταίνουμε σιγά σιγά. Στην αρχή του αρέσει, μετά αποχαυνώνεται, όταν πια ενοχλείται είναι αργά να αντιδράσει και στο τέλος βράζει με τη θέλησή του...

Η Ιστορία είναι ο μεγάλος δάσκαλος, ας τη δούμε λοιπόν.

Η βενιζελική"δημοκρατία"

Είμαστε στα 1928, ο εθνάρχης Βενιζέλος κυβερνά και η αστική τάξη έχει εκτονώσει το λαϊκό αίσθημα απέναντι στους υπεύθυνους του '22. Εχουμε "δημοκρατία", και το πρόβλημα της αστικής τάξης ήταν η θωράκισή της απέναντι σε ένα διαρκώς ογκούμενο λαϊκό κίνημα.

Ανοδος και εκτυφλωτική ακτινοβολία της Σοβιετικής Ενωσης, άνοδος του Κομμουνιστικού Κινήματος διεθνώς, η 3η Διεθνής είναι αταλάντευτη, στο 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο (καλοκαίρι του 1928) καθορίζεται η γραμμή της από φυσιογνωμίες όπως του Τέλμαν, του Τορέζ, του Τολιάτι, του Γκότβαλντ, του Στάλιν, και ο Στάλιν δε σηκώνει αστεία, ενώ τα "πεντάχρονα σχέδια" προκαλούν το θαυμασμό όλου του κόσμου.

Το Φλεβάρη του '28 αγρότες εξεγείρονται στην Κρήτη ένοπλοι κατά της βαριάς φορολογίας. Τον Ιούνη κηρύσσεται πανελλαδική απεργία, όπου η χωροφυλακή σκοτώνει 6 καπνεργάτες.

Το Φλεβάρη - Μάρτη του '29 απεργία στο Λαύριο, ένας εργάτης νεκρός και πάνω από 90 τραυματίες. Οι συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς απαγορεύονται και η Αθήνα γίνεται πεδίο μάχης. Απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά (Ιούνης) και στα Λιπάσματα (Ιούλης), ένας νεκρός, δεκάδες τραυματίες.

Η απάντηση του βενιζελισμού είναι άμεση, αλλά ατελέσφορη. Το 1929 (17 Ιούλη) ψηφίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου το περίφημο "Ιδιώνυμο" ("Νόμος περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών"), που ετοιμαζόταν από την "οικουμενική" του 1928.

Στις 16 Μάη 1930, η κυβέρνηση του Βενιζέλου διαλύει το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, την Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, και το καπνεργατικό σωματείο "Πρόοδος", ενώ σε όλη την Ελλάδα γενικεύονται οι απεργίες και οι συγκρούσεις. Από τον Ιούλη του 1929 που εφαρμόστηκε το "Ιδιώνυμο" μέχρι το Δεκέμβρη του 1932, έγιναν 12.000 συλλήψεις, 2.203 καταδίκες με ποινές συνολικά 1.936 χρόνια φυλακή και 785 χρόνια εξορία στα νησιά και 120 αριστεροί φαντάροι στο γνωστό τάγμα στο Καλπάκι, τραυματίστηκαν 1.355, βασανίστηκαν 107, δολοφονήθηκαν 18 και εκτελέστηκαν 3. Μ' άλλα λόγια το "Ιδιώνυμο" δεν έκαμψε ούτε στο ελάχιστο το ταξικό αγωνιστικό φρόνημα.

Στο μεταξύ ο φασισμός δυναμώνει στην Ευρώπη και η αστική τάξη τον χρησιμοποιεί άμεσα ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Τον Ιούλη του 1931 ομάδες των θεσσαλονικιώτικων οργανώσεων "Εθνική Ενωσις Ελλάς" (ΕΕΕ) και "Παύλος Μελάς" εφορμούν στις εβραϊκές εργατογειτονιές Ρεζί, Βαρδάρη, Χαριλάου, Συνοικισμός 151 και πυρπολούν τον εβραϊκό οικισμό Κάμπελ. Λεηλάτησαν, βίασαν, και έκαψαν σπίτια, παραπήγματα, το εβραϊκό σχολείο και τη Συναγωγή. Οι κομμουνιστές, με εντολή της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης, υπερασπίστηκαν τους Εβραίους.

Οι τριεψιλίτες, ήταν γέννημα θρέμμα του βενιζελισμού. Επίτιμος αρχηγός τους ήταν ο Στυλιανός Γονατάς, από τα στελέχη του Βενιζέλου, γερουσιαστής και υπουργός το '29 και γενικός διοικητής Μακεδονίας (1929-'32). Επίτιμο μέλος τους ήταν ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός Προνοίας (1930-1932) στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Είχαν επίσης χρηματοδότηση από κρατικούς φορείς, όπως ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το υπουργείο Πρόνοιας, την Εθνική και την Εκδοτική Τράπεζα. Οι τριεψιλίτες επανέρχονται στο προσκήνιο τον Ιούνη του 1933, όταν στη Γερμανία έχει καταλάβει την εξουσία ο Χίτλερ και εδώ κυβερνούν ο Κονδύλης με τον Τσαλδάρη, επιχειρώντας "πορεία προς την Αθήνα" κατά το μουσολινικό πρότυπο του 1922. Πάλι οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες προσπαθούν να τους εμποδίσουν, ενώ το επίσημο κράτος τους ευλογεί (μητροπολίτης Βεροίας), και λαμπρύνει με την παρουσία του την παρέλασή τους(υπουργοί Εσωτερικών Ι. Ράλλης - ο γνωστός πρωθυπουργός της Κατοχής και ιδρυτής των Ταγμάτων Ασφαλείας - Δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος, ο φρούραρχος Αθηνών Μπακόπουλος, πολλοί βουλευτές και βέβαια ο βενιζελικός -τώρα πρόεδρος της Γερουσίας- Στ. Γονατάς).

Παπανδρέου, Σοφούλης και Πλαστήρας

Για το βρώμικο παιχνίδι του Γεωργίου Παπανδρέου από το 1944 και μετά, έχουν γραφτεί πάρα πολλά και είναι γνωστά. Το πώς και γιατί απελευθερώθηκε από τις φυλακές των Γερμανών τον Απρίλη του 1944 και "διέφυγε" στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι μόλις έφτασε στη Μέση Ανατολή, οι Εγγλέζοι τον έχρισαν αμέσως πρωθυπουργό στις 26 Απρίλη, ενώ στις 17-20 Μάη συγκάλεσε το Συνέδριο του Λιβάνου, όπου, παραβαίνοντας τη γραμμή της ΠΕΕΑ, οι εκπρόσωποί της δέχτηκαν την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στην αγγλική διοίκηση, γεγονός που καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της χώρας μας. Σε αντίστοιχες πιέσεις, ο Τίτο δεν ενέδωσε και ξεκίνησε με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας και την πάλη σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, άλλο αν μετά της έδωσε διαφορετικό δρόμο.

Στα κρίσιμα αυτά χρόνια, το "Δημοκρατικό" Κέντρο χρησιμοποιήθηκε και για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα και για να στρώσει το δρόμο στην κανονική Δεξιά. Ετσι, το Σεπτέμβρη του 1947 η πρωθυπουργία δίνεται στον Σοφούλη σε συνεργασία με τον Τσαλδάρη και αντί να χτυπήσει την τρομοκρατία αρχίζει τις επίσημες εκτελέσεις, ενώ την ίδια μέρα δημοσιεύεται ο Νόμος περί Τύπου (17 Οκτώβρη) και την επομένη κιόλας κλείνει ο "Ριζοσπάστης", τίθεται εκτός νόμου το ΚΚΕ και μια σειρά οργανώσεων, εντύπων κ.ά.

Δυο μήνες μετά, το Γενάρη του 1948, ψηφίζει το Νόμο 509. Τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα της εποχής είναι γνωστά. 31 Γενάρη 1951: δίνουν χάρη στον κατοχικό πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο και τους υπουργούς του Χατζημιχάλη, Καραμάνο και Παπαδάκη. Μάρτης 1951: εκτελούν 14 πατριώτες, ανάμεσά τους ο Νικηφορίδης, επειδή μάζευε υπογραφές για την έκκληση της Στοκχόλμης υπέρ της ειρήνης. Σ' όλο το 1951, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο στα στρατοδικεία είναι καθημερινό φαινόμενο, συνήθως με τον 509 για κατασκοπία. 19 Γενάρη 1952, κλείνουν τις εφημερίδες "Δημοκρατική" και "Φρουροί της Ειρήνης". 30 Μάρτη του '52 εκτελούν τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο. 6 Σεπτέμβρη, διαλύουν την οργάνωση νεολαίας της ΕΔΑ.

Τους τελευταίους μήνες του 1951, "με εντολή του Πλαστήρα "... από συμφώνου μετά του τότε Προέδρου και νυν αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Σοφοκλή Βενιζέλου... " ανατίθεται στον Ελληνοαμερικανό, στέλεχος της Διεθνούς Τράπεζας, καθηγητή, ακαδημαϊκό κλπ. Κυριάκο Βαρβαρέσο, η σύνταξη έκθεσης για το σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας και τη χρήση της Αμερικανικής Βοήθειας. Ο Βαρβαρέσος, εκφράζοντας την άποψη της Διεθνούς Τράπεζας ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει πόρους και πρέπει να στραφεί στην οικοδομή, τη ναυτιλία και το εμπόριο και σε καμία περίπτωση σε βαριά βιομηχανία. Τρία χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει από το περιοδικό "Ανταίος" η μνημειώδης μελέτη του Δ. Μπάτση "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα", που ήταν η αριστερή θέση για την ανάπτυξη, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι τις αστήρικτες θέσεις του Βαρβαρέσου είχε πολεμήσει και το σύνολο των αστών οικονομολόγων της εποχής - ο Ξ. Ζολώτας, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Ι. Ζίγδης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Χρ. Ευελπίδης, οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στον ΟΕΟΣ (μετέπειτα ΟΟΣΑ), καθηγητές οικονομικών εδρών, γενικοί γραμματείς οικονομικών υπουργείων κ.ά. Παρ' όλα αυτά, οι κατευθύνσεις του Βαρβαρέσου εφαρμόζονται αμέσως από την κυβέρνηση Πλαστήρα (τότε υπουργός Συντονισμού Γ. Καρτάλης...), κατευθύνσεις που καθόρισαν την εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας μας στο ξένο κεφάλαιο.

Ο "σοσιαλισμός" του ΠΑΣΟΚ

Ας μη θυμίσουμε την οικονομική του πολιτική, είναι γνωστή. Θα μείνουμε όμως σε φαινόμενα ιδεολογικού και νομικού εκφασισμού της δημόσιας ζωής, κυρίως, όπως αυτό εκφράστηκε με το πνευματικό παιδί του ΠΑΣΟΚ, τον "αυριανισμό" - και όχι μόνο της Αυριανής...

Ας θυμηθούμε τον Νόμο 264/82, που κήρυττε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και που χρησιμοποιείται συνεχώς από τότε, το γνωστό "άρθρο 4" του 1985, σύμφωνα με το οποίο για να γίνει απεργία πρέπει να συμφωνεί το 50%+1 των εργαζομένων και όχι το ΔΣ του Σωματείου ή έστω η ΓΣ. Ακόμη, επί απεργίας αλληλεγγύης, η απόφαση πρέπει να λαμβάνεται από τα τριτοβάθμια όργανα, και ξέρουμε τι εργατοπατεριλίκι υπάρχει στα τριτοβάθμια αυτά όργανα, μ' άλλα λόγια στο στόχαστρο είναι η ταξική αλληλεγγύη των εργαζομένων και η ενσωμάτωση του κινήματος. Εχουμε και τους νόμους για την αφισοκόλληση, για την απαγόρευση των πορειών διότι "διαταράσσουν την οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλεως" και άλλα πολλά και γνωστά.

Και τελευταία, έχουμε το "Σχέδιο Καποδίστριας", στο οποίο το πρόβλημα δεν είναι το χωροταξικό, αυτό θα το βρούνε στο τέλος. Το πρόβλημα είναι η χρησιμοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την εφαρμογή αντιλαϊκών επιλογών. Η ενίσχυση της δικτατορίας της αστικής τάξης (ας την πούμε προς το παρόν "αυταρχική διακυβέρνηση"...) πλέκεται σιγά σιγά και μεθοδικά, και αυτός είναι ο κίνδυνος από το Σχέδιο αυτό.

Σε άλλες περιπτώσεις, αντιδρά βίαια χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, "νόμιμο" ή εμφανώς παράνομο, έτσι, σε κρίσιμα για την άρχουσα τάξη θέματα η καταστολή γίνεται απροκάλυπτη. Βασική αρχή, είναι ότι απαγορεύεται όχι μόνον η προβολή, αλλά και η έκφραση, της αντίθετης άποψης, - προς δόξαν της αστικής "δημοκρατίας".

Στην περίπτωση των διώξεων για τις προκηρύξεις, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό έγινε από το 1974 ως σήμερα σε δύο περιπτώσεις: όταν μοιράστηκαν προκηρύξεις για το Μακεδονικό, την εποχή της εθνικιστικής έξαρσής του, και τώρα που οι προκηρύξεις ήταν κατά της Ολυμπιάδας του 2004. Δύο περιπτώσεις που το αστικό κράτος ήθελε να φαίνεται "εθνικά ενωμένο" χωρίς αντιρρήσεις. Στην πρώτη, γιατί η αμφισβήτηση των θέσεών του υπονόμευε όλη την εξωτερική και εσωτερική του πολιτική.

Στη δεύτερη, όχι γιατί το ενοχλούσε η ύπαρξη και αντίθετης γνώμης στα μάτια των "αθανάτων". Ηταν γνωστό ότι τα κριτήρια για την ανάληψή τους ήταν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις πολυεθνικές που ελέγχουν τους Ολυμπιακούς. Γιατί, λοιπόν αυτή η βίαια αντίδραση; Πολύ απλά διότι οι Ολυμπιακοί σαν Ολυμπιακοί δεν είναι το ζητούμενο για την αστική τάξη της χώρας μας. Το ζητούμενο είναι η ολοκληρωτική αποδοχή της Ολυμπιάδας, έτσι ώστε μέσω αυτής να επιβάλλουν ό,τι δεν μπορεί να περάσει χωρίς αυτήν η αστική τάξη στην Ελλάδα. Αλλωστε και το Μακεδονικό λειτούργησε σε συνδυασμό με τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό σαν εφαλτήριο για την "αγορά του αιώνα", αυτή την κολοσσιαία δαπάνη εξοπλισμών, την οποία θα ξεπληρώνουν και τα εγγόνια μας, και η οποία πριν ολοκληρωθεί ετοιμάζεται να επαναληφθεί πριν... κλείσει ο αιώνας!

Ο Δημητρόφ, έλεγε ότι ο φασισμός είναι η ακραία μορφή δικτατορίας της αστικής τάξης, που μπαίνει σε εφαρμογή όταν φθάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο γι' αυτήν. Ομως, δε θα πρέπει να υποτιμάμε ακόμη και περιστατικά που τον θυμίζουν και που μπορεί να εμφανίζονται σε εποχές ευφορίας και "εργασιακής και ταξικής ειρήνης".

Ας θυμηθούμε αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή, το πώς δηλαδή βράζει ο βάτραχος...

Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Η ΑΛΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: 1943*


του Μπέρτολτ Μπρέχτ

Τις ημέρες που οι μεγάλες Δυνάμεις δεν πολεμούσαν ακόμα το Χίτλερ, ενώ αρκετές φωνές από το εξωτερικό τον ενθάρρυναν -μερικές από αυτές μάλιστα ακόμα δεν έχουν σιωπήσει- ο κόσμος ήξερε πολύ καλά ότι αυτός καταπολεμούνταν από τα μέσα και αυτοί οι εχθροί του αποκαλούνταν: η άλλη Γερμανία. Πρόσφυγες, πολλοί από τους οποίους γνωστοί σε όλο τον κόσμο και ξένοι ανταποκριτές που ήταν σε άδεια ανέφεραν ότι αυτή η άλλη Γερμανία πράγματι υπήρχε. Ούτε για μια στιγμή δεν κέρδισε ο Χίτλερ πάνω από τους μισούς ψήφους και η ύπαρξη των πιο τρομερών μέσων καταπίεσης και της πιο τρομακτικής αστυνομικής δύναμης που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα απέδειξαν ότι οι εχθροί του καθεστώτος δεν ήταν ανενεργοί. Πριν από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ο Χίτλερ ρήμαξε τη δική του· και η κατάσταση της Πολωνίας, της Ελλάδας ή της Νορβηγίας μόλις που είναι χειρότερη από αυτή της Γερμανίας. Δημιούργησε αιχμάλωτους πολέμου στην ίδια του τη χώρα· κράτησε ολόκληρους στρατούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1939 αυτοί οι στρατοί αριθμούσαν 200.000 Γερμανούς - περισσότερους απ’ τους Ρώσους αιχμάλωτους στο Στάλινγκραντ. Αυτοί οι 200.000 δεν αποτελούν το σύνολο της άλλης Γερμανίας. Αποτελούν μόνο ένα μέρος των δυνάμεών της.

Η άλλη Γερμανία δεν μπόρεσε

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

ΚΚΕ για τη λαική κατοικία: Μολών λαβέ

Συζήτηση για τους πληστηριασμούς



"Σας προειδοποιούμε. Για τη λαική κατοικία. Αν μπείτε σε διαδικασία πλειστηριασμών δυο λέξεις. Μολών λαβέ! Και δεν θα έχει λαβέ"! 17.15'

"Δεν πρόκειται να  σας αφησουμε να βάλετε χέρι σε ότι δικαίωμα έχει απομείνει. Θα γίνει κόλαση. Δεν πρόκειται να αφήσουμε το λαό... Και το ΚΚΕ δε λέει λόγια. Ο,τι λέει το τηρεί. Το ασφαλιστικό είναι αιτία πολέμου και θα το πληρώσετε πολύ ακριβά και θα έχουμε το λαό με το μέρος μας"

Ακροδεξιά και βάλε διανόηση

"Προσθέτω ωστόσο ότι όσα υφιστάμεθα από τους ισλαμιστές (όχι μόνον την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις «επεμβάσεις» της Δύσης στις χώρες της Ανατολής, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ:το ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία σαν τις άλλες, αγαπητοί συμπολίτες είναι πολιτικό πρόγραμμα, είναι ιδεολογία εκβαρβαρισμού" Σώτη Τριανταφύλλου

"Ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών είναι ένας πόλεμος της Δύσης εναντίον της βαρβαρότητας. Είναι αδύνατον η Ελλάδα να λείπει από αυτόν τον δυτικό συνασπισμό" Αδωνις Γεωργιάδης

Αρνάκι ο Άδωνις μπροστά στη "διανοούμενη"

ΥΓ: Άκουσα σήμερα το πρωί τους εκπροσώπους στην Ελλάδα Σύρων και Μουσουλμάνων. Και οι δύο φυσικά καταδίκασαν τους τζιχαντιστές και είπαν ότι δεν πρέπει κανείς να ξεχωρίζει το αίμα των θυμάτων στη Συρία από το αίμα των Γάλλων.
Είπαν ακόμη το προφανές, ότι βέβαια από τις επιθέσεις στη Γαλλία κερδισμένος δεν είναι το Ισλάμ.

Ποιος από τους δύο άραγε είναι "φθονερός"; Οι δύο μουσουλμάνοι ή η "διανοούμενη" Σώτη;
Σε ποιούς χρωστάει χάρες άραγε η κυρία;

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

"Διανοούμενοι" υπάλληλοι

Άκουσα κάποια ..."διανοούμενη" να μιλάει για την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού. Θλίψη...

Υστερα τράβηξε το σπαθί απ' το θηκάρι, έβγαλε το σταυρό από το μπαούλο και πρόσθεσε:"...όσα υφιστάμεθα από τους ισλαμιστές (όχι μόνον την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις «επεμβάσεις» της Δύσης στις χώρες της Ανατολής, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ"! 
Εκεί που με τελείωσε όμως ήταν πιο κάτω: "Όμως, θα επιμείνω: όπως έλεγε ο Μάρκο Πόλο, «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι»...

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το συμπέρασμά της. Ιερός πόλεμος ίσως; Αλλά από την πλευρά του "καλού" πολιτισμού;

Νομίζω ότι άκουσα ότι την έλεγαν Σώτη...

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Β. Ι. ΛΕΝΙΝ «ΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΟΚΡΙΤΙΚΙΣΜΟΣ»



ΚΟΜΕΠ 2010 Τεύχος 3   

του Νίκου Παπακωνσταντίνου


ΥΛΗ ΚΑΙ ΝΟΗΣΗ

Το βιβλίο του Λένιν «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός» θα μπορούσε σήμερα, απόλυτα δικαιολογημένα, να έχει ένα κάπως διαφορετικό τίτλο, να λέγεται «Υλισμός και ιδεαλισμός». Και όχι μόνο έτσι, αλλά με την προσθήκη: «Στην εποχή μας».

Τι είναι ιδεαλισμός και τι είναι υλισμός; Πώς μπορεί να γίνει κατανοητή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους;

Ποια από αυτές τις δυο αφετηριακές θέσεις θα καθορίσει την κατεύθυνση ολόκληρης της σκέψης μας, ανεξάρτητα από το αν σκέπτομαι μεγάλα ή μικρά πράγματα, τις τύχες του κόσμου ή τις τύχες της χώρας μου, τα γονίδια ή τα κουάρκς (quarks), την κβαντομηχανική ή τη θεμελίωση των μαθηματικών, το μυστικό της ανάπτυξης της προσωπικότητας ή το μυστικό της εμφάνισης της ζωής στη γη;

Να λοιπόν ποιο είναι το ερώτημα:

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη σκέψη μας, τη συνείδηση και την ύλη;


Αυτόν τον κόσμο τον πολύπλοκο, τον μπερδεμένο που ίσως φαίνεται απλός, τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, που μέσα του ζούμε και δρούμε, κάνουμε τη δουλειά μας, ανεξάρτητα από το αν γράφουμε φιλοσοφικές πραγματείες ή δοκίμια φυσικής, αν φτιάχνουμε από την πέτρα σπίτια και αγάλματα ή λιώνουμε στην υψικάμινο το ατσάλι.

Εδώ είναι το σταυροδρόμι. Μεσαίος δρόμος δεν υπάρχει. Η προσπάθεια παράκαμψης του προβλήματος, όπως κάνει ο αγνωστικισμός, συσκοτίζει το σταυροδρόμι, μπερδεύει τις σαφείς και τις πιο γενικές έννοιες που αποτελούν τον πυρήνα του ζητήματος, οδηγεί αντικειμενικά στον ιδεαλισμό.

Τέτοιες έννοιες είναι η ύλη και η συνείδηση (ο ψυχισμός, το ιδεατό, η βούληση). Δίνοντας τον ορισμό της ύλης ο Λένιν έγραφε:

«Η ύλη είναι φιλοσοφική κατηγορία που χρησιμεύει για να υποδηλώσει την αντικειμενική πραγματικότητα, που έχει δοθεί στον άνθρωπο απ’ τα αισθήματά του και που αντιγράφεται, φωτογραφίζεται, αντανακλάται απ’ τα αισθήματά μας, ενώ υπάρχει ανεξάρτητα απ’ αυτά»1.
Ολο το άπειρο σύνολο των πραγμάτων, γεγονότων, διαδικασιών που υπάρχουν στη φύση και στην ιστορία, αποκαλείται στη φιλοσοφία αντικειμενική

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Για τα όσα έγιναν στη Λέσβο- Ανακοίνωση του ΠΕΚ

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το συμβάν της Λέσβου, και επειδή καλό έίναι να μαθαίνουμε την πραγματικότητα από πρώτο χέρι και όχι από μεταφράσεις της πραγματικότητας, παραθέτουμε την ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου Λέσβου.

Η πληροφόρηση που έχουμε λέει ότι τα γεγονότα έχουν ακριβώς όπως τα περιγράφει η ανακοίνωση.

Είναι πράγματι λίγο παράξενο να καταλαμβάνεται χώρος του Εργ. Κέντρου από δήθεν "αλληλέγγυους", "αγνοώντας πλήρως τη διοίκηση του Εργατικού κέντρου", όπως λέει η ανακοίνωση, τη στιγμή που το Εργατικό κέντρο και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδειχναν τόσον καιρό την αλληλεγγύη τους με κάθε τρόπο στους πρόσφυγες.

Η αντιΚΚΕ φαντασία είναι τελικά αστείρευτη...



Ανακοίνωση


Το κτίριο όπου στεγαζόταν παλιά το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο παρέμεινε υποχρεωτικά κλειστό για κάποια χρόνια, εξαιτίας σοβαρών φθορών που είχε υποστεί λόγω παλαιότητας.

Προκειμένου το κτίριο αυτό να ξαναπάρει ζωή, τα μέλη των σωματείων που ανήκουν στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου, αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να το επισκευάσουν και να το κάνουν λειτουργικό, προσφέροντας το μεράκι και την προσωπική τους εργασία.

Από τότε, το κτίριο αυτό αξιοποιήθηκε για να στεγάσει πολύμορφες πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις, για τις συνελεύσεις εργατικών σωματείων, γυναικείων και πολιτιστικών συλλόγων, για τη διενέργεια επιστημονικών ημερίδων, διαλέξεων και συνδικαλιστικών μαθημάτων. Λειτουργούσε επίσης ως κέντρο όπου σχεδιαζόταν η αλληλεγγύη προς τους δοκιμαζόμενους πρόσφυγες και μετανάστες, όπως επίσης και η ποικιλόμορφη βοήθεια προς εργαζόμενους και άνεργους, τόσο για τους ίδιους όσο και για τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

Ήταν το κέντρο όπου σχεδιαζόταν η ανάπτυξη της πάλης απέναντι στην αυθαιρεσία των εργοδοτών με στόχο τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής.

Αυτό το κτίριο επέλεξε να καταλάβει η αυτοαποκαλούμενη «ομάδα αλληλέγγυων». Ένα κτίριο που δεν έχει ρεύμα, αλλά λειτουργεί στοιχειωδώς με γεννήτρια που πρέπει να εφοδιάζεται με βενζίνη, δεν έχει θέρμανση, ούτε χώρους για να πλυθούν άνθρωποι, ενώ μόλις που λειτουργούν οι τουαλέτες στον ένα όροφο, με λίγα λόγια, είναι ένα κτίριο που βρίσκεται πολύ πίσω από τις διεκδικήσεις του κινήματος για αξιοπρεπή και ανθρώπινη φιλοξενία και διαβίωση των μεταναστών.
Στην παραπάνω ενέργεια προχώρησαν οι «αλληλέγγυοι» χωρίς να συζητήσουν, αλλά αντίθετα αγνοώντας πλήρως τη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου.
Όλες τις τελευταίες μέρες, μέλη και συνδικαλιστές των σωματείων του Εργατικού Κέντρου επισκέπτονταν καθημερινά τους πρόσφυγες που κατέλυαν στο χώρο, προσφέροντάς τους τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.

Έτσι διαπιστώθηκε κιόλας ότι στο χώρο λειτουργούσε ένας ιδιότυπος ρατσισμός από όσους πρωτοστατούσαν στην κατάληψη, αποκλείοντας από το χώρο Ιρανούς και Αφγανούς, επιτρέποντας την παραμονή μόνο σε Σύριους. Κατά τη γνώμη μας μια τέτοια στάση δε διαφέρει καθόλου από τις φασιστικές αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής που δήθεν παρέχει βοήθεια μόνο σε ομοεθνείς. Κάτι τέτοιο είναι μακριά από κάθε έννοια αλληλεγγύης. Διαπιστώθηκαν επίσης και σημαντικές ζημιές σε τζάμια και σωληνώσεις ενώ οι συνθήκες υγιεινής ήταν ιδιαιτέρα άσχημες.

Η Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου αποφάσισε να αναλάβει η ίδια την ευθύνη του κτιρίου του παλιού Εργατικού Κέντρου, προσπαθώντας να εξασφαλίσει κατά το δυνατό τους καλύτερους όρους διαμονής των μεταναστών που θα ήθελαν να βρουν εκεί κατάλυμα. Αυτό όμως δεν επετράπη από τους «αλληλέγγυους», οι οποίοι έσπειραν τον πανικό στους πρόσφυγες που βρίσκονταν στο χώρο, καλώντας τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Πετροβόλησαν το κτίριο σπάζοντας περιμετρικά τα τζάμια, τρομοκρατώντας όσους πρόσφυγες είχαν απομείνει και αποκλείοντας ταυτόχρονα μέσα σ’ αυτό μέλη των σωματείων, γυναίκες και συνταξιούχους που είχαν βρεθεί εκεί για να εκφράσουν την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Έκαναν έτσι πλέον ξεκάθαρο, ποιοί τελικά ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν και ποιοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη του δράματος των μεταναστών.

Ρόλο πρωταίτιου στα γεγονότα αυτά έπαιξαν μέλη του αναρχικού χώρου της Μυτιλήνης, επώνυμοι του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Εργατικής Λέσχης. Όλους αυτούς τους παραδίδουμε στη χλεύη των προοδευτικών ανθρώπων του νησιού.

Κόντρα στις προσπάθειές τους αυτές να προβοκάρουν τη δράση αλληλεγγύης που αναπτύσσει το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο, δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα συνεχίσουμε σταθερά και με συνέπεια την οργάνωση της πολύμορφης εργατικής αλληλεγγύης σε όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες και μετανάστες στη Λέσβο, όπου κι αν βρίσκονται, από κοινού με την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση που ξεδιπλώνεται άγρια σε βάρος τους από κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και κεφάλαιο.

ΜΥΤΙΛΗΝΗ 11/11/2015
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Όταν οι φασίστες της ΧΑ αποκαλύπτονται …και ψηφίζουν και με τα δύο χέρια τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ


902




Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής εμφανίζεται σαν «αντισυστημικό» και «αντιμνημονιακό» για να ψαρεύει σε θολά νερά.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι οπλισμένο όργανο του εκμεταλλευτικού συστήματος, του κεφαλαίου και των ενώσεών του και δεν μπορεί να παριστάνει ταυτόχρονα και τον αντίπαλό τους. Γι' αυτό και αποκαλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Στις 28-10-2015, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου οι χρυσαυγίτες υπερψήφισαν την έκθεση σχετικά με την «υλοποίηση των προτεραιοτήτων για το 2015 του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου».

Οι εμφανιζόμενοι ως «αντιμνημονιακοί» χρυσαυγίτες ψήφισαν, με χέρια και με πόδια, υπέρ των μνημονίων διαρκείας για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, που επιβάλλει το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο». Η εν λόγω έκθεση χειροκροτεί την αντιλαϊκή στρατηγική ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων και απαιτεί την αυστηρή επιτήρηση και εφαρμογή των Συστάσεων Ανά Χώρα (ΣΑΧ) της Επιτροπής για το 2015, δίνοντας τις κατευθύνσεις για το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα: «Επικροτεί το γεγονός ότι η Επιτροπή εστιάζει στις τέσσερις κύριες προτεραιότητες για την οικονομική ανάπτυξη: Τόνωση των επενδύσεων, υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας, δημοσιονομική ευθύνη (…) στο πλαίσιο της επίτευξης των στόχων που καθορίζονται στη στρατηγική "Ευρώπη 2020" και του γενικού στόχου της ενίσχυσης της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας της ΕΕ», «επαναλαμβάνει ότι είναι αναγκαία η συντονισμένη πολιτική εντός της Ένωσης και υπογραμμίζει τη σημασία της εφαρμογής των Συστάσεων Ανά Χώρα, προκειμένου να εξασφαλίζεται η συνεπής και δίκαιη εφαρμογή του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης σε όλα τα κράτη-μέλη, υπογραμμίζει ότι η ανεπαρκής υλοποίηση των ΣΑΧ σε ορισμένα κράτη-μέλη αποτελεί μείζον εμπόδιο για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ευνοϊκού για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις (…), υπογραμμίζει την ανάγκη να βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον της ΕΕ καθώς και να ενισχυθούν τα επίπεδα παραγωγικότητας (…), ζητεί, ως εκ τούτου, την ανάπτυξη της κεφαλαιαγοράς, την εξάλειψη των διοικητικών εμποδίων».

Να, λοιπόν, τι σημαίνουν τα φληναφήματα των φασιστών περί «εθνικής πρωτογενούς παραγωγής», «αυτάρκειας» κ.λπ. Σημαίνουν υλοποίηση των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, πιστή τήρηση της αντιλαϊκής στρατηγικής της για να ανακάμψει η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Όσο για τα εργατικά δικαιώματα, η ΧΑ συντάσσεται με τις συστάσεις της έκθεσης που ζητάνε: «Οι αυξήσεις των μισθών θα πρέπει να προσαρμοστούν καλύτερα στις αλλαγές της παραγωγικότητας (…) οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους εργοδότες ούτως ώστε να αυξηθούν η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας».

Δηλαδή, απαλλαγή των εργοδοτών από τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, σύνδεση μισθών - παραγωγικότητας, με δυο λόγια, ακόμη πιο άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Δεν θα περίμενε κανείς τίποτε άλλο από αυτούς που φτιάχνουν δουλεμπορικά γραφεία για να εφοδιάζουν με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό τους εργοδότες.

Η ανάγκη να στηριχθούν οι επιδιώξεις της πλουτοκρατίας, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο της φασιστικής συμμορίας των χρυσαυγιτών, που χρειάζεται την πιο αποφασιστική καταδίκη των εργαζομένων

Tα πρώτα βήματα του ΚΚΕ


Για τα πρώτα βήματα στον Πειραιά


«Στον πόλεμο του 1912 στο Π. Ναυτικό ο Τάσος Πιτσάς, ένας επαναστατικός τύπος, πτώμα από τη φθίση, μαζί με το Θανάση Γκέλο, ιδρύσανε, ναύτες ακόμα, μαζί με άλλους ναύτες τη πρώτη ομαδούλα στον Πειραιά με τον τίτλο "Σοσιαλιστική Νεολαία". Η ομάδα αυτή - που είχε αρχές αναρχο-σοσιαλδημοκρατικές - διαλύθηκε, αφού έβγαλε ένα θεατρικό έργο γραμμένο από τον Πιτσά με τον τίτλο "Για το ψωμί" που έδειχνε πώς ένας ιδιοχτήτης ατίμαζε εκβιάζοντας την αδελφή ενός εφέδρου (...) Μετά τη διάλυση της ομάδας Πιτσά - Γκέλου, ιδρύθηκε το "Σοσιαλιστικό Κέντρο του Πειραιά". Ιδρυτές του ήτανε μερικοί τσιγαράδες, τσαγκαράδες και μηχανουργοί. Το Κέντρο αυτό συνεργαζότανε με το Σοσιαλιστικό Κέντρο του Γιαννιού, που βρισκόταν στο Ιστορικό Πατάρι, στον Κήπο του Κλαυθμώνα. Είχε 20-30 μέλη και έβγαζε μαζί με το Κέντρο της Αθήνας την εφημερίδα "Σοσιαλισμός", που την έγραφε ο Γιαννιός.

Η εφημερίδα αυτή βγήκε 2-3 φορές και σταμάτησε γιατί τότε διαγράφτηκε ο Γιαννιός, που την έγραφε. Το Κέντρο του Πειραιά έκανε διαλέξεις και συνδικαλιστική δουλειά στα Σωματεία Τσιγαράδων, Τσαγκαράδων και Μηχανουργών, αλλά ανοργάνωτα.

Στα 1914 - στις 14 του Απρίλη - (παληό ημερολόγιο) με πρωτοβουλία του Κέντρου του Πειραιά και της Σοσιαλιστικής Νεολαίας της Αθήνας ιδρύθηκε στον Πειραιά η Σοσιαλιστική Νεολαία με τον τίτλο "Σοσιαλιστικός Ομιλος Ελληνικής Νεολαίας Πειραιώς". Την ίδρυσαν 14 νέοι εργάτες τσιγαράδες, τσαγκαράδες, μηχανουργοί και ηλεκτρολόγοι. Πριν αρχίσει η ιδρυτική συνεδρίαση, που έγινε στο σχολείο του Βρυώνη, ήρθαν οι τότε χαφιέδες, χωροφύλακες με το διευθυντή της Καταδιώξεως Δροσόπουλο για να την διαλύσουν. Αναγκάστηκαν όμως να φύγουν μπροστά στην αποφασιστική στάση όλων (...) την άλλη Κυριακή που πήγαμε για συνεδρίαση στο ίδιο σχολείο το βρήκαμε κλειστό (....) κάναμε τη συνεδρίασή μας στα βράχια της Πειραϊκής.

Η Νεολαία άρχισε μια προπαγανδιστική δουλειά με διαλέξεις και κυριακάτικες εκδρομές στο Πέραμα, Δαφνί, Ρέντη. Σ' αυτές έπαιρναν μέρος 100-150 άτομα κάθε φορά (...)

Σε λίγο το Σοσιαλιστικό Κέντρο του Πειραιά διαλύθηκε γιατί διαφωνούσε στη σύγκληση του Συνεδρίου που επρόκειτο να γίνει το 1915 με σκοπό τη δημιουργία Κόμματος. Είχαμε την αντίληψη πως δεν είμαστε ακόμα ώριμοι για Κόμμα, πως έπρεπε να ...μορφωθούμε πρώτα (...) Η Νεολαία διαφώνησε τότε με το Κέντρο και εντάχθηκε με τη γνωστή "Φεντερασιόν" της Θεσσαλονίκης που ήταν υπέρ της άμεσης δημιουργίας Κόμματος. Η επιστράτευση του 1915 όμως εματαίωσε όλες τις προσπάθειες.

(...) Στο 1918, που έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος όλα τα παληά μέλη της Νεολαίας ήταν στρατιώτες. Το Κόμμα που δημιουργήθηκε ήταν βέβαια σοσιαλδημοκρατικό, μέσα στην καθημερινή δράση του όμως και με την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς ξεκαθαρίστηκε από τα σάπια στοιχεία και τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις και έγινε το σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος που παλεύει ακούραστα για το ξεσκλάβωμα της τάξης μας».

(Μαρτυρία του Ανδρέα Αλιζιγάκη στον «Ριζοσπάστη» στις 22/10/1933).

Για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού







Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγει συνεχώς τις συζητήσεις στα αστικά επιτελεία, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της. Με ένα και μοναδικό στόχο: οι συνέπειες της για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Αλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. Το τελευταίο είναι υπερτιμημένο και με την αγυρτεία του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, και μέσω του απαραίτητου στον καπιταλισμό μηχανισμού των Χρηματιστηρίων, και πρέπει να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Αυτό θα το κάνει η κρίση. Ταυτόχρονα όμως η κρίση καταστρέφει τις μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις,

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΚΟΜΕΠ

Τεύχος: 2003 Τεύχος 5 του Θανάση Παπαρήγα
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Οπως δείχνει ο τίτλος μας και όπως θα καταλάβει -ευχερώς, υποθέτουμε- ο αναγνώστης, το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι κείμενο ιδιαιτέρων αξιώσεων. Δεν είναι, πολύ περισσότερο, «Ευρωπαϊκή Ιστορία». Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, για το οποίο θα θεωρούσε τον εαυτό του υπερήφανο, θα ήταν αν κατόρθωνε να παρουσιάσει μερικές μικρές (και, οπωσδήποτε, ανεπαρκείς) πτυχές ενός φαινομένου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μακροπρόθεσμες συνέπειες: Της διαδικασίας εμφάνισης και εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Πριν από κάθε άλλη ανάπτυξη του θέματός μας, νομίζουμε ότι επιβάλλεται η διευκρίνιση μερικών καίριων όρων.

α) Με τον όρο Ευρώπη, εννοούμε την γεωγραφική εκείνη περιοχή που εκτείνεται μεταξύ των παρακάτω συμβατικών ορίων:

- Δυτικά, Ατλαντικός Ωκεανός

- Ανατολικά, η οροσειρά των Ουραλίων

- Βόρεια, ο Βόρειος Πόλος

- Νότια, η Μεσόγειος και τα νησιά της.

β) Με τον όρο Καπιταλισμός, εννοούμε ένα ιστορικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό του οποίου τα βασικά χαρακτηριστικά είναι:

- Γενικευμένη και συστηματική λειτουργία και κυριαρχία των εμπορευματονομισματικών σχέσεων

- Πολιτική και

Οι 147 Δελφικές Εντολές. Η κληρονομιά των Ελλήνων "που όλοι πρέπει να διαβάσουμε"





Κυκλοφορούν “147 Δελφικές εντολές” στο διαδίκτυο, που χαρακτηρίζονται σαν “πολύτιμη κληρονομιά γνώσης και σοφίας για τις επερχόμενες γενεές”.

Θυμίζουμε ότι ο μεγάλος φιλόσοφος Φρίντριχ Ένγκελς στο έργο του “Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους” έγραφε πως η ανθρωπότητα πάντα θα χρωστά ευγνωμοσύνη στην αρχαία Ελλάδα για την προσφορά της στη φιλοσοφία και τις επιστήμες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι αρχαίες παραινέσεις ισχύουν πάντα και μπορούν να εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση.

Άλλο πράγμα είναι η μεγάλη εκτίμηση για όσα πρόσφερε στις επιστήμες η Αρχαία Ελλάδα και τελείως διαφορετικό πράγμα είναι η μηχανιστική μεταφορά των αρχαίων αντιλήψεων στη σύγχρονη εποχή. Ρίχνοντας μια ματιά στις 147 Δελφικές εντολές εντολές” διαπιστώνουμε ότι έχουν παρεμφερές περιεχόμενο. Γι αυτό θα σχολιάσουμε μόνο το ένα δέκατο από αυτές, τις πιο σημαντικές




Τι μας συμβουλεύουν οι Δελφικές εντολές

Νόμω πείθου.


Να πειθαρχείς στο Νόμο.

Όταν ο νόμος είναι άδικος, πχ. όταν ο νόμος μας κόβει συντάξεις, μισθούς, δικαιώματα εμείς θα πρέπει να πειθαρχούμε; Δεν θα πρέπει αντί να υποταχθούμε στον άδικο νόμο να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να τον ανατρέψουμε;


Σαυτόν ίσθι.


Γνώρισε τον εαυτό σου.

Το εκπαιδευτικό σύστημα και οι πηγές γνώσης που μας σερβίρουν εξετάζουν μεταφυσικά, δηλαδή στατικά τον άνθρωπο και τον κόσμο. Ο εαυτός μας δε μένει ο ίδιος. Αλλάζει διότι είναι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, που αλλάζει διαρκώς, όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος. Πως να γνωρίζουμε λοιπόν τον εαυτό μας όταν δεν διδασκόμαστε τη διαλεκτική επιστήμη, δηλαδή τις γνώσεις που απαιτούνται για να καταλάβουμε τις αιτίες, τους αντικειμενικούς νόμους που καθορίζουν τις κοινωνικές αλλαγές, άρα και τον εαυτό μας;


Ψέγε μηδένα. Ευλόγει πάντας.


Να μην κατηγορείς κανένα.

Να λες καλά λόγια για όλους.

Πρέπει να μην κατηγορούμε αυτούς που ξαναμοιράζουν τη γη σπέρνοντας το θάνατο και τη δυστυχία σε δισεκατομμύρια ανθρώπους; Να υπερασπιζόμαστε τους εκμεταλλευτές, τους διαφθορείς συνειδήσεων, τους δολοφόνους των λαών; Να τους ευλογούμε; Να τους καλοπιάνουμε; Αυτό ισοδυναμεί με αυτοκτονία.


Ομόνοιαν δίωκε. Φίλοις ευνόει. Εχθρούς αμύνου.

Να επιδιώκεις την ομόνοια. Να ευνοείς τους φίλους. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.

Ποιοι είναι φίλοι του λαού; Αυτοί που του επιβάλλουν μνημόνια με το προσωπείο του φίλου; Δεν πρέπει πριν απ΄ όλα να αποκαλύψουμε ποιοι είναι οι εχθροί που με τη μάσκα του φίλου, εξαπατώντας μας με ανέξοδες ελπίδες χειροτερεύουν τη ζωή μας; Δεν πρέπει ταυτόχρονα να εξετάσουμε αν είναι πράγματι εχθροί μας αυτοί που η προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι είναι εχθροί μας; Φίλοι σερβίρονται ως εχθροί και εχθροί παριστάνουν τους φίλους.


Υιούς παίδευε.

Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.

Είναι πάντοτε ένας πατέρας κατάλληλος δάσκαλος για τα παιδιά του; Δεν υπάρχει κίνδυνος αν εφαρμόσουμε αυτή την παραίνεση να μεταφέρονται από γενιά σε γενιά αναχρονιστικές αντιλήψεις; Πρέπει να εφαρμόζουν τα παιδιά το “πίστευε και μη ερεύνα”, να διακατέχονται από τις προκαταλήψεις και τις ξεπερασμένες αντιλήψεις των περασμένων γενεών;


Σοφοίς χρω.

Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.

Ποιοι μπορούν να χαρακτηρισθούν σοφοί; Ο λαός έχει πικρή πείρα από “σοφούς”. Δέκα και όχι ένας “σοφοί” συμβουλεύουν την κυβέρνηση να κάνει περικοπές συντάξεων και κατάργηση της κοινωνικής πρόνοιας. Ποιος άνθρωπος του λαού είναι σοφός; Αυτός που υποτάσσεται στους νόμους που υποθηκεύουν το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του ή αυτός που διαδηλώνει καθημερινά στους δρόμους υπερασπίζοντας το δίκιο και τα δικαιώματά του;


Θνήσκε υπέρ πατρίδος.
Να πεθάνεις για την πατρίδα σου. 

 Οι ιμπεριαλιστές στέλνουν στον πόλεμο τους στρατιώτες στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας ενώ στην πραγματικότητα τους στέλνουν να πολεμήσουν για το ξαναμοίρασμα της γης.Έπρεπε οι Αμερικανοί και οι Νατοϊκοί φαντάροι να πολεμούν στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη και σε άλλες χώρες; Πρέπει δηλαδή οι λαοί να χύνουν το αίμα τους πολεμώντας κάτω από τη σημαία της εγκληματικής εξουσίας των καπιταλιστών;


Πλούτει δικαίως. 
Να πλουτίζεις δίκαια.

Πέρασαν πολλές χιλιάδες χρόνια από τότε που άρχισε να συσσωρεύεται ο πλούτος σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Είναι μαθηματικά τεκμηριωμένο ότι δεν υπάρχει πλούτος που να μη δημιουργήθηκε από την εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Κατά συνέπεια, αυτή καθαυτή η συσσώρευση ατομικού πλούτου είναι από άδικη έως εγκληματική. Δίκαιη και εφικτή σήμερα είναι κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η αμοιβή κάθε εργαζόμενου σύμφωνα με την προσφορά του. Αυτό θα ισχύει μέχρι να γίνει εφικτή η αμοιβή κάθε εργαζόμενου σύμφωνα με τις ανάγκες του.


Δικαίως κτω. Πόνει μετά δικαίου. Πράττε δίκαια.

Ηττώ υπέρ δικαίου.


Να αποκτάς δίκαια. Να κοπιάζεις δίκαια. Να πράττεις δίκαια.

Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο. Το δίκαιο του αφεντικού είναι να αυγατίζει τα κέρδη του. Το δίκιο του εργαζόμενου είναι καταργήσει την εκμετάλλευσή του από το αφεντικό. Δεν πρέπει επομένως να ξεκαθαρίζουμε πριν απ΄ όλα για τίνος το δίκαιο μιλάμε; Πόσο δίκαιο είναι το κοινωνικό σύστημα που μας ληστεύει; Μήπως πρέπει να βάλουμε κι εμείς πλάτη για να το ανατρέψουμε και στη θέση του να βάλουμε την εξουσία του λαού;




Πάντοτε κάτι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες. Πίσω από την προβολή των αξιών που εκφράστηκαν στην αρχαία δουλοκτητική Ελλάδα κρύβονται αυτοί που προπαγανδίζουν τις πιο αντιδραστικές αντιλήψεις. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία των ιστοσελίδων που εξυμνούν μηχανιστικά το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα εξυπηρετούν τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Τα περισσότερα έχουν υψωμένη τη σημαία του φασισμού και του νεοναζισμού.

Χρειάζεται προσοχή!...



Σημ. Η μετάφραση από τα αρχαία στα νεοελληνικά είναι αυτή που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

«Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ»




Τεύχος: 2000 Τεύχος 2του Καρλ Μαρξ
1. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ

Είδαμε πώς το χρήμα μετατρέπεται σε κεφάλαιο, πώς από το κεφάλαιο παράγεται υπεραξία και πώς από την υπεραξία παράγεται περισσότερο κεφάλαιο. Ωστόσο η συσσώρευση του κεφαλαίου προϋποθέτει την υπεραξία, η υπεραξία την κεφαλαιοκρατική παραγωγή, και αυτή πάλι την ύπαρξη σχετικά μεγάλων μαζών κεφαλαίου και εργατικής δύναμης στα χέρια εμπορευματοπαραγωγών. Ετσι όλη αυτή η κίνηση φαίνεται να περιστρέφεται σ’ ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο βγαίνουμε μόνο αν υποθέσουμε μια «πρωταρχική» συσσώρευση («previous accumulation» τη λέει ο Ανταμ Σμιθ), που προηγείται από την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, μια συσσώρευση που δεν είναι το αποτέλεσμα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αλλά η αφετηρία του.

Η πρωταρχική αυτή συσσώρευση παίζει στην πολιτική οικονομία τον ίδιο περίπου ρόλο που παίζει το προπατορικό αμάρτημα στη θεολογία. Ο Αδάμ δάγκασε το μήλο κι έτσι έπεσε το κρίμα πάνω σ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Για να εξηγήσουν την προέλευση της πρωταρχικής συσσώρευσης, τη διηγούνται σαν ανέκδοτο του παρελθόντος. Σε μια πολύ παλιά εποχή υπήρχαν, από τη μια μεριά, μια επίλεχτη μερίδα ανθρώπων εργατικών, έξυπνων και προπάντων οικονόμων και, από την άλλη, τεμπέλικα χαμένα κορμιά που σπαταλούσαν σε γλέντια όλα όσα είχαν κι ακόμα παραπάνω. Είναι αλήθεια ότι ο μύθος του θεολογικού προπατορικού αμαρτήματος μας διηγιέται πώς ο άνθρωπος καταδικάστηκε να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Αντίθετα η ιστορία του οικονομικού προπατορικού αμαρτήματος μας αποκαλύπτει πώς γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου ανάγκη να το κάνουν αυτό. Εξάλλου το ίδιο κάνει. Ετσι συνέβηκε, ώστε οι πρώτοι να συσσωρεύσουν πλούτο και οι δεύτεροι τελικά να μην έχουν τίποτα άλλο να πουλήσουν εκτός από το τομάρι τους. Κι από το προπατορικό αυτό αμάρτημα χρονολογείται η φτώχεια της μεγάλης μάζας, που παρ’ όλη την εργασία της εξακολουθεί να μην έχει τίποτα άλλο να πουλήσει εκτός από τον ίδιο τον εαυτό της, και ο πλούτος των λίγων, που διαρκώς αυξάνει, παρ’ όλο που από πολύ-πολύν καιρό έχουν παύσει να εργάζονται. Τέτια άνοστα παραμύθια σερβίρει ακόμα λχ. ο κ. Θιέρσος με επίσημη σοβαρότητα για την υπεράσπιση της propriete (ιδιοχτησίας) στους κάποτε τόσο πνευματώδεις γάλλους. Μόλις όμως διακυβεύεται η υπόθεση της ιδιοχτησίας, γίνεται ιερή υποχρέωση να υποστηριχθεί η άποψη του παιδικού αλφαβηταρίου, σαν η μόνη που ανταποκρίνεται σ’ όλες τις ηλικίες και βαθμίδες ανάπτυξης. Οπως είναι γνωστό, στην πραγματική ιστορία τον πρώτο ρόλο τον παίζουν η κατάχτηση, η υποδούλωση, ο φόνος μετά ληστείας, με δυό λόγια η βία. Στην ήπια όμως πολιτική οικονομία επικρατεί από ανέκαθεν το ειδύλλιο. Το δίκαιο και η «εργασία» ήταν από ανέκαθεν τα μοναδικά μέσα πλουτισμού, εξαιρώντας φυσικά κάθε φορά το «φετεινό χρόνο». Στην πραγματικότητα οι μέθοδες της πρωταρχικής συσσώρευσης κάθε άλλο παρά ειδυλλιακές ήταν.

Οπως τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης, έτσι και το χρήμα και το εμπόρευμα δεν είναι καθόλου από μιας εξαρχής κεφάλαιο. Χρειάζεται να μετατραπούν σε κεφάλαιο. Η μετατροπή όμως αυτή μπορεί να συντελεστεί μονάχα κάτω από ορισμένους όρους, που συνοψίζονται στα παρακάτω: πρέπει ν’ αντικρυστούν και νάρθουν σ’ επαφή δυό λογιών, πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, κάτοχοι εμπορευμάτων: από τη μια μεριά, κάτοχοι χρήματος, μέσων παραγωγής και μέσων συντήρησης, που σκοπός τους είναι ν’ αξιοποιήσουν το ποσό αξίας που κατέχουν, αγοράζοντας ξένη εργατική δύναμη. Από την άλλη, ελεύθεροι εργάτες, πουλητές της δικής τους εργατικής δύναμης κι επομένως πουλητές εργασίας. Ελεύθεροι εργάτες με τη διπλή έννοια, με την έννοια πώς ούτε αυτοί οι ίδιοι ανήκουν άμεσα στα μέσα παραγωγής, όπως οι δούλοι, οι δουλοπάροικοι κλπ., και με την έννοια πώς ούτε σ’ αυτούς ανήκουν τα μέσα παραγωγής, όπως γίνεται λχ. στους αγρότες που διαχειρίζονται μόνοι το νοικοκυριό τους κλπ., απεναντίας είναι ελεύθεροι, απαλλαγμένοι απ’ αυτά, τα στερούνται. Με την πόλωση αυτή της αγοράς εμπορευμάτων δημιουργούνται οι βασικοί όροι της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Η σχέση του κεφαλαίου προϋποθέτει το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας. Από τη στιγμή που η κεφαλαιοκρατική παραγωγή στέκει πια στα δικά της πόδια, δε διατηρεί μόνο αυτό το χωρισμό, μα και τον αναπαράγει σε ολοένα αυξανόμενη κλίμακα. Επομένως, το προτσές που δημιουργεί τη σχέση του κεφαλαίου δεν μπορεί να είναι άλλο από το προτσές χωρισμού του εργάτη από την ιδιοχτησία στους όρους της εργασίας του, ένα προτσές που, από τη μια μεριά, μετατρέπει σε κεφάλαιο τα μέσα συντήρησης και παραγωγής της κοινωνίας, και, από την άλλη, τους άμεσους παραγωγούς σε μισθωτούς εργάτες. Επομένως, η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το ιστορικό προτσές χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής. Εμφανίζεται σαν «πρωταρχικό», γιατί αποτελεί την προϊστορία του κεφαλαίου και του αντίστοιχού του τρόπου παραγωγής.

Η οικονομική διάρθρωση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας πρόκυψε από την οικονομική διάρθρωση της φεουδαρχικής κοινωνίας. Η διάλυση της δεύτερης έχει απελευθερώσει τα στοιχεία της πρώτης.

Ο άμεσος παραγωγός, ο εργάτης, απόχτησε τη δυνατότητα να διαθέτει το άτομό του μονάχα αφού είχε παύσει νάναι δεμένος με τη γη και να είναι δουλοπάροικος ή υποτελής σ’ ένα άλλο πρόσωπο. Για να γίνει ελεύθερος πουλητής εργατικής δύναμης που μεταφέρει το εμπόρευμά του παντού όπου βρίσκει αγοραστές, έπρεπε ακόμα νάχει ξεφύγει από την κυριαρχία των συντεχνιών, των κανονισμών τους σχετικά με τους μαθητευόμενους και τους καλφάδες και από τις άλλες περιοριστικές διατάξεις σχετικά με την εργασία. Ετσι η ιστορική κίνηση που μετατρέπει τους παραγωγούς σε μισθωτούς εργάτες εμφανίζεται από τη μια σαν απελευθέρωσή τους από τις φεουδαρχικές υποχρεώσεις και από το συντεχνιακό εξαναγκασμό. Και για τους αστούς ιστοριογράφους μας υπάρχει μονάχα αυτή η πλευρά. Από την άλλη όμως αυτοί οι νεοαπελευθερωμένοι γίνονται πουλητές του ίδιου του εαυτού τους μόνον αφού τους έχουν πρώτα ληστέψει όλα τα μέσα τους παραγωγής και τους έχουν αποστερήσει όλες τις εγγυήσεις για την ύπαρξή τους, που τους παραχωρούσαν οι παλιοί φεουδαρχικοί θεσμοί. Και η ιστορία αυτής της απαλλοτρίωσής τους είναι γραμμένη στα χρονικά της ανθρωπότητας με γράμματα από αίμα και φωτιά.

Οι βιομήχανοι κεφαλαιοκράτες, αυτοί οι νέοι κυρίαρχοι, ήταν με τη σειρά τους υποχρεωμένοι να εκτοπίσουν όχι μόνο τους συντεχνιακούς χειροτέχνες μαστόρους, μα και τους φεουδάρχες άρχοντες που κατείχαν τις πηγές του πλούτου. Από την πλευρά αυτή η άνοδός τους παρουσιάζεται σαν καρπός ενός νικηφόρου αγώνα ενάντια στη φεουδαρχική εξουσία και στα εξοργιστικά προνόμιά της, καθώς κι ενάντια στις συντεχνίες και στα δεσμά που είχαν βάλει οι συντεχνίες στην ελεύθερη ανάπτυξη της παραγωγής και στην ελεύθερη εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Οι ιππότες όμως της βιομηχανίας κατάφεραν να εκτοπίσουν τους ιππότες του ξίφους μόνο γιατί εκμεταλλεύτηκαν γεγονότα, για τα οποία ήταν τελείως αθώοι. Ανέβηκαν με μέσα εξίσου πρόστυχα με τα μέσα που ο ρωμαίος απελεύθερος είχε κάποτε μετατραπεί σε αφέντη του patronus (κυρίου) του.

Η αφετηρία της εξέλιξης που παράγει και το μισθωτό εργάτη και τον κεφαλαιοκράτη ήταν η υποδούλωση του εργάτη. Η εξέλιξη συνίστατο σε μια αλλαγή στη μορφή αυτής της υποδούλωσης, στη μετατροπή της φεουδαρχικής εκμετάλλευσης σε κεφαλαιοκρατική. Για να κατανοήσουμε την πορεία της δε χρειάζεται ν’ ανατρέξουμε τόσο πίσω. Μόλο που τις πρώτες αρχές της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής τις βρίσκουμε κιόλας σποραδικά στο 14ο και 15ο αιώνα σε μερικές πόλεις της Μεσογείου, η κεφαλαιοκρατική εποχή χρονολογείται μόλις από το 16ο αιώνα και δω. Εκεί που κάνει την εμφάνισή της έχει συντελεστεί από καιρό η κατάργηση της δουλοπαροικίας κι από αρκετό καιρό έχει αρχίσει να σβήνει το πιο λαμπρό πούχει δόσει ο μεσαίωνας, η ύπαρξη κυρίαρχων πόλεων.

Στην ιστορία της πρωταρχικής συσσώρευσης εκείνο που άφησε εποχή είναι όλες οι ανατροπές που χρησίμευσαν σαν μοχλοί για τη σχηματιζόμενη τάξη των κεφαλαιοκρατών, ιδίως όμως οι στιγμές όπου ξαφνικά και με τη βία μεγάλες μάζες ανθρώπων αποσπούνται από τα μέσα ύπαρξής τους και πετιούνται στην αγορά εργασίας σαν προγραμμένοι προλετάριοι. Τη βάση του όλου προτσές την αποτελεί η απαλλοτρίωση του παραγωγού της υπαίθρου, του χωρικού, από τη γη του. Η ιστορία αυτής της απαλλοτρίωσης παίρνει διαφορετικές αποχρώσεις στις διάφορες χώρες και διατρέχει τις διάφορες φάσεις σε διαφορετική διαδοχική σειρά και σε διάφορες ιστορικές εποχές. Μόνο στην Αγγλία πήρε την κλασική της μορφή και γι αυτό την παίρνουμε σαν παράδειγμα[1] (189).

[…]


3. ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ. ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οσοι διώχθηκαν με τη διάλυση των φεουδαρχικών ακολουθιών και με την απότομη, βίαιη απαλλοτρίωση της γης τους, το προγραμμένο αυτό προλεταριάτο σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούσε ν’ αποροφηθεί από τη γεννώμενη μανουφακτούρα τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα δημιουργήθηκε. Από την άλλη μεριά, οι απότομα εκσφενδονισμένοι από τη συνηθισμένη τροχιά της ζωής τους άνθρωποι δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν εξίσου απότομα στην πειθαρχία της νέας κατάστασής τους. Μετατράπηκαν μαζικά σε διακονιάρηδες, ληστές, αλήτες, εν μέρει από κλίση και στις περισσότερες περιπτώσεις από την ανάγκη των πραγμάτων. Γι΄ αυτό, στα τέλη του 15ου και στη διάρκεια όλου του 16ου αιώνα σ’ όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης εκδίδονται αιματηροί νόμοι ενάντια στην αλητεία. Οι πατέρες της σημερινής εργατικής τάξης ήταν οι πρώτοι που τιμωρήθηκαν, γιατί τους μετάτρεψαν με τη βία σε αλήτες και πάουπερ. Η νομοθεσία τους μεταχειριζόταν σαν «εθελοντές» εγκληματίες, ξεκινώντας από την προϋπόθεση πως εξαρτιόταν από την καλή τους θέληση να εξακολουθούν να ζουν στις παλιές συνθήκες που δεν υπήρχαν πια.

Η νομοθεσία αυτή άρχισε στην Αγγλία επί Ερρίκου Ζ΄.

Ερρίκος Η΄ 1530: Στους γέρους και ανίκανους για εργασία ζητιάνους δίνεται άδεια επαιτείας. Αντίθετα, οι σωματικά γεροί αλήτες μαστιγώνονται και φυλακίζονται. Σύμφωνα με το νόμο τους δένουν πίσω απ’ ένα κάρο και τους μαστιγώνουν ως που να τρέξει αίμα από το κορμί τους, έπειτα τους βάζουν και ορκίζονται πως θα επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν, ή εκεί όπου κατοικούσαν τα τελευταία τρία χρόνια, για να «δουλέψουν» (to put himself to labour). Τι φρικτή ειρωνεία! Με το νόμο 27 του Ερρίκου Η΄ επαναλαβαίνεται αυτός ο νόμος, μόνο που γίνεται αυστηρότερος με συμπληρωματικές διατάξεις. Οταν συλληφθεί κανείς για δεύτερη φορά ν’ αλητεύει, το μαστίγωμα επαναλαβαίνεται και του κόβουν το μισό αφτί. Σε περίπτωση όμως νέας υποτροπής χαρακτηρίζεται μεγάλος εγκληματίας και εχθρός της κοινωνίας και εκτελείται.

Εδουάρδος Στ΄: Ενας νόμος του πρώτου έτους της βασιλείας του, 1547, ορίζει πως, αν κάποιος αρνιέται να εργαστεί, πρέπει να δίνεται σκλάβος στο πρόσωπο που τον κατάγγειλε σαν αργόσχολο. Ο αφέντης πρέπει να τρέφει το σκλάβο του με ψωμί και νερό, με αδύνατα ποτά και με ό,τι απορίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. Εχει το δικαίωμα να τον βάζει να κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο αηδιαστική κι αν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον. Αν ο σκλάβος λείψει 15 μέρες, πρέπει να καταδικαστεί σε ισόβια σκλαβιά και με πυρακτωμένο σίδερο να χαραχθεί στο μέτωπο ή στο μάγουλό του το γράμμα «S»* , αν φύγει για τρίτη φορά, εκτελείται σαν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Ο αφέντης του μπορεί να τον πουλήσει, να τον κληροδοτήσει και να τον εκμισθώσει σαν δούλο, απαράλλαχτα όπως και κάθε άλλο κινητό αγαθό ή ζώο. Οι σκλάβοι εκτελούνται επίσης, αν επιχειρήσουν κάτι ενάντια στον αφέντη τους. Οι ειρηνοδίκες έχουν υποχρέωση, μόλις πληροφορηθούν ότι δραπέτευσαν σκλάβοι, να ψάχνουν να τους βρουν. Αν αποδειχθεί πως ένας τους αλήτεψε τρεις μέρες, πρέπει να μεταφερθεί στον τόπο που γεννήθηκε, να του χαράξουν με καυτό σίδερο το σημάδι «V» στο στήθος και να χρησιμοποιείται αλυσοδεμένος σε δουλειές του δρόμου ή και σε άλλες εργασίες. Αν ο αλήτης δηλώσει ψεύτικο τόπο γέννησης, για τιμωρία του γίνεται ισόβιος σκλάβος του τόπου αυτού, των κατοίκων ή της συντεχνίας του και στιγματίζεται με το γράμμα «S». Ο καθένας έχει το δικαίωμα να παίρνει τα παιδιά των αλητών και να τα χρησιμοποιεί σαν μαθητευόμενους, τους νέους ως 24 χρονών και τα κορίτσια ως 20. Αν δραπετεύσουν, υποχρεώνονται ως αυτή την ηλικία να είναι σκλάβοι των μαστόρων τους που έχουν το δικαίωμα να τους αλυσοδένουν, να τους μαστιγώνουν κλπ. κατά βούληση. Κάθε μάστορας έχει το δικαίωμα να περνάει ένα σιδερένιο χαλκά στο λαιμό, στα χέρια ή στα πόδια του σκλάβου του, για να μπορεί να τον γνωρίζει πιο εύκολα και για να τον κρατάει πιο σίγουρα. Το τελευταίο μέρος τούτου του νόμου προβλέπει πως ορισμένοι φτωχοί πρέπει να χρησιμοποιούνται από τον τόπο ή από πρόσωπα που τους ταΐζουν, τους ποτίζουν και τους βρίσκουν δουλιά. Τέτιου είδους σκλάβοι των ενοριών διατηρήθηκαν στην Αγγλία ως τα μέσα του 19ου αιώνα με το όνομα roundsmen (περιφερόμενοι).

Νόμος της Ελισάβετ, 1572: Οι ζητιάνοι που δεν έχουν άδεια επαιτείας και είναι πάνω από 14 χρονών μαστιγώνονται σκληρά και καυτηριάζονται στο αριστερό αφτί, αν δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να τους πάρει στην υπηρεσία του για δύο χρόνια. Σε περίπτωση υποτροπής, κι αν είναι πάνω από 18 χρονών, εκτελούνται, αν δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να τους πάρει στην υπηρεσία του για δυό χρόνια. Σε περίπτωση όμως νέας υποτροπής, εκτελούνται χωρίς οίκτο σαν ένοχοι προδοσίας. Παρόμοιες διατάξεις περιέχει ο νόμος 18, κεφ. 13, της Ελισάβετ και ο νόμος του 1597.

Ιάκωβος Α΄: Ενας άνθρωπος που περιπλανιέται και ζητιανεύει θεωρείται αλήτης και μπαγαπόντης. Οι ειρηνοδίκες των Petty Sessions (τοπικών δικαστηρίων) είναι εξουσιοδοτημένοι να διατάζουν τη δημόσια μαστίγωσή του και να τον κλείνουν 6 μήνες στη φυλακή στην πρώτη επαυτοφώρω σύλληψή του και δυό χρόνια στη δεύτερη σύλληψή του. Στη διάρκεια της φυλάκισής του πρέπει να μαστιγώνεται όσες φορές και όσο κρίνουν οι ειρηνοδίκες... Τους αδιόρθωτους και επικίνδυνους αλήτες πρέπει να τους χαράζουν με καυτό σίδερο το γράμμα R* στον αριστερό ώμο και να τους στέλνουν σε καταναγκαστικά έργα, κι αν τους ξαναπιάσουν επαυτοφώρω να ζητιανεύουν να τους εκτελούν χωρίς οίκτο. Οι διατάξεις αυτές των νόμων ίσχυαν ως τις αρχές του 18ου αιώνα και ακυρώθηκαν μόνο με το νόμο 12 της Αννας, κεφ. 23.

Παρόμοιοι νόμοι υπήρχαν και στη Γαλλία, όπου στα μέσα του 17ου αιώνα είχε ιδρυθεί στο Παρίσι ένα βασίλειο αλητών (royaune des truands). Στις αρχές ακόμα της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ (ordonnance = διάταγμα) της 13 του Ιούλη 1777) κάθε σωματικά υγιής άνθρωπος από 16 ως 60 χρονών στέλνονταν στα κάτεργα, αν δεν είχε μέσα συντήρησης και δεν ασκούσε κανένα επάγγελμα. Τα ίδια θέσπιζε για τις Κάτω Χώρες ο νόμος του Καρόλου Ε΄ που εκδόθηκε τον Οχτώβρη του 1537, το πρώτο διάταγμα των κρατών και των πόλεων της Ολλανδίας της 19 του Μάρτη 1614, το Placat (Διακήρυξη) των Ενωμένων Επαρχιών της 25 του Ιούνη 1649 κλπ.

Ετσι ο αγροτικός πληθυσμός, που με τη βία τον απαλλοτρίωσαν, τον κυνήγησαν και τον μετάτρεψαν σε αλήτες, υποτάχθηκε με τερατώδικους τρομοκρατικούς νόμους, με μαστιγώσεις, με στιγματισμούς και με βασανιστήρια σε μια πειθαρχία τέτια που απαιτεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας.

Δε φτάνει που οι όροι της εργασίας εμφανίζονται στον ένα πόλο σαν κεφάλαιο, ενώ στον αντίθετο πόλο υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν εκτός από την εργατική τους δύναμη. Δε φτάνει επίσης που εξαναγκάζονται άνθρωποι να πουλούν θεληματικά τον εαυτό τους. Στην παραπέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Η οργάνωση του διαμορφωμένου κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής σπάει κάθε αντίσταση, η διαρκής δημιουργία ενός σχετικού υπερπληθυσμού κρατάει σε μια τροχιά, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου, το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας, επομένως και το μισθό εργασίας, ο βουβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων επισφραγίζει την κυριαρχία του κεφαλαιοκράτη πάνω στον εργάτη. Είναι αλήθεια πως εξακολουθεί να χρησιμοποιείται εξωοικονομική, άμεση βία, μόνο όμως σαν εξαίρεση. Για τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ο εργάτης μπορεί ν’ αφεθεί στην επενέργεια των «φυσικών νόμων της παραγωγής», δηλ. στην εξάρτησή του από το κεφάλαιο, εξάρτηση που ξεπηδάει από τους ίδιους τους όρους της παραγωγής που την εγγυούνται και τη διαιωνίζουν. Διαφορετικά έχει το ζήτημα τον καιρό της ιστορικής γένεσης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Η κεφαλαιοκρατία που γεννιόταν χρειάζεται και χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να «ρυθμίζει» το μισθό της εργασίας, δηλ. για να τον στριμώχνει μέσα στα όρια που ευνοούν την παραγωγή κέρδους, για να παρατείνει την εργάσιμη ημέρα, και για να κρατάει τον ίδιο τον εργάτη σε κανονικό βαθμό εξάρτησης. Αυτό είναι ένα ουσιαστικό στοιχείο της λεγόμενης πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η τάξη των μισθωτών εργατών που γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα αποτελούσε και στον επόμενο αιώνα μονάχα ένα πολύ μικρό κομμάτι του λαού, που η θέση του προστατευόταν πολύ από το αυτοτελές αγροτικό νοικοκυριό στο χωριό και από τη συντεχνιακή οργάνωση της πόλης. Και στο χωριό και στην πόλη το αφεντικό και ο εργάτης βρίσκονταν από κοινωνική άποψη ο ένας κοντά στον άλλο. Η υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο ήταν μονάχα τυπική, δηλ. ο ίδιος ο τρόπος παραγωγής δεν είχε ακόμα ειδικά κεφαλαιοκρατικό χαρακτήρα. Το μεταβλητό στοιχείο του κεφαλαίου ξεπερνούσε πολύ το σταθερό μέρος του κεφαλαίου. Γιαυτό και η ζήτηση μισθωτής εργασίας αύξανε γρήγορα κάθε φορά που αύξανε η συσσώρευση, ενώ η προσφορά μισθωτής εργασίας ακολουθούσε μόνον αργά. Μεγάλο μέρος του εθνικού προϊόντος που αργότερα μετατράπηκε σε κοντύλι συσσώρευσης του κεφαλαίου, πήγαινε ακόμα τότε στο κοντύλι κατανάλωσης του εργάτη.

Η νομοθεσία, η σχετική με τη μισθωτή εργασία, που μιας εξαρχής απόβλεπε στην εκμετάλλευση του εργάτη και που στην παραπέρα εξέλιξή της είναι πάντα εξίσου εχθρική απέναντί του, εγκαινιάζεται στην Αγγλία το 1349 με το Stature of Labourers (Καταστατικό για τους εργάτες) του Εδουάρδου Γ΄. Στη Γαλλία, στο Καταστατικό αυτό αντιστοιχεί η ordonnance (διάταγμα) του 1350 που εκδόθηκε εξ ονόματος του βασιληά Ιωάννη. Η αγγλική και γαλλική νομοθεσία βαδίζουν παράλληλα και είναι ταυτόσημες στο περιεχόμενο. Εφόσον τα Καταστατικά για τους εργάτες επιδιώκουν να επιβάλουν την παράταση της εργάσιμης ημέρας, δεν επανέρχομαι σ’ αυτά, επειδή το σημείο αυτό το εξέτασα προηγούμενα (στο 8ο κεφάλαιο, 5).

Το Stature of Labourers (Καταστατικό για τους εργάτες) είχε εκδοθεί ύστερα από επίμονη αίτηση της Βουλής των Κοινοτήτων. «Παλιότερα - λέει με αφέλεια ένας τόρυ - οι φτωχοί ζητούσαν τόσο μεγάλο μεροκάματο, που έβαζαν σε κίνδυνο τη βιομηχανία και τον πλούτο. Τώρα ο μισθός τους είναι τόσο χαμηλός, που απειλεί επίσης τη βιομηχανία και τον πλούτο, όμως αλλιώτικα και ίσως πιο επικίνδυνα από τότε. Είχε καθοριστεί με νόμο ένα μισθολόγιο για την πόλη και το χωριό, για τη δουλιά με το κομμάτι και τη δουλιά με την ημέρα. Οι εργάτες των χωριών καθορίζεται να μισθώνονται για ολόκληρο το χρόνο, και οι εργάτες της πόλης «στην ανοικτή αγορά». Απαγορεύεται με ποινές φυλάκισης να πληρώνεται μεγαλύτερος μισθός από το μισθό που προβλέπει το Καταστατικό, όμως τιμωρείται πιο βαριά το πρόσωπο που εισπράττει μεγαλύτερο μισθό παρά το πρόσωπο που τον πληρώνει. Ετσι, ακόμα και με τα άρθρα 18 και 19 του Καταστατικού της Ελισάβετ για τους μαθητευόμενους επιβάλλεται δέκα μέρες φυλάκιση σε κείνον που πληρώνει μεγαλύτερο μεροκάματο, ενώ επιβάλλεται εικοσιμία μέρες φυλάκιση σε κείνον που το εισπράττει. Ενα Καταστατικό του 1360 καθόριζε ακόμα πιο αυστηρές ποινές και εξουσιοδοτούσε μάλιστα το αφεντικό να υποχρεώνει τους εργάτες με φυσικό εξαναγκασμό να δουλεύουν με βάση το επίσημο μισθολόγιο. Ολες οι ενώσεις, τα συμβόλαια, οι όρκοι κλπ. που συνέδεαν αμοιβαία τους χτίστες και τους μαραγκούς οικοδομών ακυρώνονταν. Από το 14ο αιώνα ως το 1825, το χρόνο που καταργήθηκαν οι νόμοι ενάντια στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, τιμωρούνταν σαν βαρύ έγκλημα η οργάνωση εργατών. Το πνεύμα του Καταστατικού του 1349 για τους εργάτες καθώς και το πνεύμα όλων των νόμων που ακολούθησαν φαίνεται πεντακάθαρα στο ζήτημα ότι, ναι μεν το κράτος υπαγορεύει ένα ανώτατο όριο μισθού, δεν καθορίζει όμως καθόλου ένα κατώτατο όριό του.

Οπως είναι γνωστό, το 16ο αιώνα είχε χειροτερέψει πολύ η κατάσταση των εργατών. Το μεροκάματο σε χρήμα ανέβαινε, όχι όμως στην ίδια αναλογία που υποτιμιόταν το χρήμα και όχι αντίστοιχα με την ύψωση των τιμών των εμπορευμάτων. Στην πραγματικότητα λοιπόν έπεφτε το μεροκάματο. Και όμως εξακολουθούσαν να ισχύουν οι νόμοι που απέβλεπαν στην ελάττωσή του και ταυτόχρονα συνεχίζονταν τα κοψίματα των αφτιών και ο στιγματισμός με καυτό σίδερο εκείνων «που κανένας δεν ήθελε να τους πάρει στη δούλεψή του». Με το Καταστατικό 5, κεφ. 3, της Ελισάβετ για τους μαθητευόμενους εξουσιοδοτήθηκαν οι ειρηνοδίκες να καθορίζουν ορισμένους μισθούς και να τους τροποποιούν ανάλογα με τις εποχές του έτους και τις τιμές των εμπορευμάτων. Ο Ιάκωβος Α΄ επέκτεινε αυτή τη ρύθμιση της εργασίας και στους υφαντές, τους κλώστες και σ’ όλες τις άλλες κατηγορίες εργατών, και ο Γεώργιος Β΄ επέκτεινε σ’ όλες τις μανουφακτούρες τους νόμους που απαγόρευαν την οργάνωση των εργατών.

Στην καθαυτό περίοδο της μανουφακτούρας ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είχε δυναμώσει αρκετά ώστε να κάνει και ακατόρθωτη και περιττή τη ρύθμιση με νόμο του μισθού εργασίας, όμως για κάθε ενδεχόμενο δε θέλαν να στερηθούν τα όπλα του παλιού οπλοστασίου. Και ο νόμος 8 ακόμα του Γεωργίου Β΄ απαγόρευε στους καλφάδες ραφτάδες του Λονδίνου και των περιχώρων του να παίρνουν περισσότερα από 2 σελίνια και 7 1/2 πένες μεροκάματο, εκτός από τις περιπτώσεις γενικού πένθους. Και ο νόμος 13 ακόμα του Γεωργίου Γ΄, κεφ. 68, ανάθετε στους ειρηνοδίκες τη ρύθμιση των μεροκάματων των μεταξοϋφαντουργών. Και το 1796 ακόμα χρειάστηκαν δυό αποφάσεις ανώτατων δικαστηρίων για ν’ αποφασίσουν αν οι αποφάσεις των ειρηνοδικών σχετικά με τα μεροκάματα ισχύουν και για τους μη γεωργικούς εργάτες. Και το 1799 ακόμα ένας νόμος της βουλής καθόριζε πως ο μισθός των ανθρακορύχων της Σκωτίας ρυθμίζεται από ένα Καταστατικό της Ελισάβετ και από δύο σκωτικούς νόμους του 1661 και 1671. Πόσο πολύ είχαν αλλάξει στο μεταξύ τα πράγματα, το αποδείχνει ένα γεγονός πρωτάκουστο για την αγγλική Κάτω Βουλή. Στη Βουλή αυτή, όπου εδώ και πάνω από 400 χρόνια φτιάχναν νόμους σχετικά με το ανώτατο όριο που οπωσδήποτε δεν πρέπει να το ξεπερνά ο μισθός της εργασίας, ο Ουάϊτμπρεντ πρότεινε το 1796 να καθοριστεί με νόμο ένα κατώτατο όριο μισθού για τους μεροκαματιάρηδες της γεωργίας. Ο Πητ αντιτάχθηκε, παραδέχθηκε όμως πως «η κατάσταση των φτωχών είναι φρικτή (cruel)».

Τέλος, το 1813 καταργήθηκαν οι νόμοι που ρύθμιζαν τους μισθούς. Οι νόμοι αυτοί αποτελούσαν μια γελοία ανωμαλία από τότε που ο κεφαλαιοκράτης ρύθμιζε με την ατομική του νομοθεσία τη δουλιά στο εργοστάσιο και κανόνιζε να συμπληρώνεται από το φόρο για τους φτωχούς ο μισθός του εργάτη γης, ώστε να φτάνει το απαραίτητο κατώτατο όριο. Οι διατάξεις των Καταστατικών εργασίας σχετικά με τα συμβόλαια ανάμεσα σ’ αφεντικά και μισθωτούς εργάτες, σχετικά με τους όρους καταγγελίας των συμβολαίων αυτών κλπ. διατάξεις που επιτρέπουν μόνο μήνυση στα πολιτικά δικαστήρια ενάντια στον παραβάτη του συμβολαίου, όταν ο παραβάτης αυτός είναι αφεντικό, ενώ προβλέπουν παραπομπή στα ποινικά δικαστήρια όταν ο παραβάτης είναι εργάτης, οι διατάξεις αυτές ισχύουν μέχρι στιγμής απόλυτα.

Οι απάνθρωποι νόμοι ενάντια στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι έπεσαν το 1825 μπρος στην απειλητική στάση που πήρε το προλεταριάτο. Και όμως έπεσαν μόνο εν μέρει. Μόλις το 1859 εξαφανίστηκαν μερικά ωραία υπολείμματα των παλιών Καταστατικών. Τέλος, ο νόμος που ψήφισε η Βουλή στις 29 του Ιούνη 1871 εξαφάνιζε στα λόγια και το τελευταίο ίχνος αυτής της ταξικής νομοθεσίας, δίνοντας νομική αναγνώριση στα τρέιντγιουνιον (εργατικά συνδικάτα). Ομως ένας νόμος της βουλής της ίδιας ημερομηνίας [an act to amend the criminal law relating to violence, threats and molestation (ένας νόμος για τη συμπλήρωση της ποινικής νομοθεσίας σχετικά με τη χρησιμοποίηση βίας, απειλών και ενόχλησης)] στην ουσία αποκατάσταινε την παλιά κατάσταση πραγμάτων με καινούργια μορφή. Με την κοινοβουλευτική αυτή ταχυδακτυλουργία όλα τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι εργάτες σε περίπτωση απεργίας ή λοκάουτ (απεργία των συνασπισμένων εργοστασιαρχών με ταυτόχρονο κλείσιμο των εργοστασίων τους) αφαιρέθηκαν από το κοινό δίκαιο και υπάχθηκαν σε μια έκτακτη νομοθεσία που η ερμηνεία της πέρασε στους ίδιους τους εργοστασιάρχες με την ιδιότητά τους σαν ειρηνοδίκες. Δυό χρόνια πρωτήτερα στην ίδια Κάτω Βουλή ο ίδιος κύριος Γλάδστον πρότεινε με το γνωστό έντιμο τρόπο ένα νομοσχέδιο για την κατάργηση όλων των έκτακτων ποινικών νόμων που στρέφονταν ενάντια στην εργατική τάξη. Το νομοσχέδιο όμως αυτό δεν μπόρεσε να προχωρήσει πέρα από τη δεύτερη ανάγνωση κι έτσι τράβηξαν την υπόθεση σε μάκρος ώσπου τελικά το «μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα», συμμαχώντας με τους τόρυ, απόκτησε το σθένος να ταχθεί κατηγορηματικά ενάντια στο ίδιο εκείνο προλεταριάτο που είχε ανεβάσει το κόμμα αυτό στην εξουσία. Κι επειδή δεν ικανοποιήθηκε μ’ αυτήν την προδοσία, το «μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα» επέτρεψε στους άγγλους δικαστές, που πάντα εξυπηρετούσαν δουλικά τις κυρίαρχες τάξεις, να ξεθάψουν τους παλιωμένους νόμους σχετικά με τη «συνωμοσία» και να τους εφαρμόσουν ενάντια στα εργατικά σωματεία. Ετσι βλέπουμε πως μόνο δυστροπώντας και κάτω από την πίεση των μαζών η αγγλική βουλή παραιτήθηκε από τους νόμους ενάντια στις απεργίες και τα τρέιντγιουνιον, αφού προηγούμενα η ίδια βουλή επί πέντε αιώνες συνέχεια με ξετσίπωτο κυνισμό έπαιζε το ρόλο ενός μόνιμου τρέιντγιουνιον των κεφαλαιοκρατών ενάντια στους εργάτες.

Αμέσως από την αρχή κιόλας της επαναστατικής θύελλας η γαλλική αστική τάξη τόλμησε να ξαναφαιρέσει από τους εργάτες το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι που μόλις το είχαν κατακτήσει. Με το διάταγμα της 14 του Ιούνη 1791 χαρακτήρισε όλες τις εργατικές ενώσεις σαν «επιβουλή ενάντια στην ελευθερία και τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου», επιβουλή που τιμωρούνταν με 500 λίβρες (φράγκα) πρόστιμο και ένα χρόνο στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του ενεργού πολίτη. Ο νόμος αυτός, που την πάλη του ανταγωνισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία τη στριμώχνει με κρατικά αστυνομικά μέτρα μέσα στα όρια που βολεύουν το κεφάλαιο, επέζησε των επαναστάσεων και των δυναστικών αλλαγών. Ακόμα και η κυβέρνηση της τρομοκρατίας τον άφησε άθιχτο. Μόλις τελευταία αφαιρέθηκε από τον Code Pinal (Ποινικό Κώδικα). Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό από την πρόφαση που χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτό το αστικό πραξικόπημα. «Αν και θάπρεπε - λέει ο εισηγητής του νόμου Λε Σαπελιέ - ο μισθός εργασίας νάναι λίγο ανώτερος απ’ ό,τι είναι σήμερα, ώστε αυτός που τον παίρνει ν’ απαλλαχτεί απ’ εκείνη την απόλυτη εξάρτηση που δημιουργεί η στέρηση των αναγκαίων μέσων συντήρησης και που είναι σχεδόν ίδια με την εξάρτηση της δουλείας», ωστόσο δεν επιτρέπεται στους εργάτες να συνεννοούνται μεταξύ τους για τα συμφέροντά τους, να δρουν από κοινού και να μετριάζουν έτσι την «απόλυτή τους εξάρτηση που είναι σχεδόν δουλεία», γιατί έτσι παραβιάζουν «την ελευθερία των ci-devant maitres (πρώην μαστόρων) τους και σημερινών επιχειρηματιών» (την ελευθερία να κρατούν εργάτες στη δουλεία!) και γιατί μια ένωση ενάντια στη δεσποτεία των πρώην μαστόρων των συντεχνιών αποτελεί - μαντέψτε το! - ξανασύσταση των συντεχνιών που τις έχει καταργήσει το γαλλικό Σύνταγμα!