Ο κυβερνητικός αυταρχισμός δε θα περάσει

Η μεγάλη των ευεργετών σχολή- Ανδρέας Συγγρός

Πολλοί θα πουν πως όλα αυτά τα έκανε επειδή ήταν απατεώνας σε αντίθεση με τους άλλους μεγαλοαστούς που ήταν στην πλειοψηφία τους έντιμοι πατριώτες. 

Η αλήθεια είναι ότι έκανε ό,τι έκανε απλά επειδή μπορούσε, επειδή είχε το νόμιμο δικαίωμα να πλουτίζει, αφηνοντας πίσω τους φτώχεια  και δυστυχία, αλλά και μια μεγάλη "παρακαταθήκη" σε όσους στον ένα ή τον άλλο βαθμό ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Όσα απίστευτα έγιναν έγιναν γιατί αυτό ακριβώς είναι ο καπιταλισμός όσο κι αν προσποιείται το λευκό περιστέρι. Έτσι ακριβώς γίνεται η συσσώρευση κεφαλαίων από πολλούς μεγαλοκεφαλαιούχους με τυπικά "νόμιμους" τρόπους εγγυημένους από το κράτος και τις κυβερνήσεις που βέβαια δεν είναι υπάλληλοι και υπηρέτες του λαού αλλά των μεγάλων αυτών κεφαλαιούχων. Έτσι ακριβώς συμβαίνει η καπιταλιστική ανάπτυξη, στις πλάτες ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους και τα σπίτια τους, ή αφήνοτας νέα παιδιά πεσμένα στα πεδία των μαχών άδικων πολέμων για τα κέρδη των μεγάλων "ευεργετών". Αυτό ακριβώς σημαίνει κυνήγι του κέρδους ή όπως είπε και κάποιος άλλος "μέγας" δισεκατομμυριούχος συμπατριώτης του μερικές δεκαετίες αργότερα, "ένας είναι ο κανόνας... πως δεν υπάρχουν κανόνες"... Όλοι αυτοί οι "σπουδαίοι" και χωρίς όρια μεγάλοι "πατριώτες" και το έργο τους, απέδειξαν ότι τα περί δικαιοσύνης, ισότητας και λαικής κυριαρχίας ανθρωπιστικά οράματα των μεγάλων διαφωτιστών φιλοσόφων και των συνεχιστών τους (Μοντεσκιέ, Βολταίρου, Ρουσό, Ντιντερό κλπ) ήταν βεβαια αδύνατον να υλοποιηθούν από την οικονομία της αγοράς( αλλιώς καπιταλισμός) και την αστική της "δημοκρατία".

Το πιο κάτω κείμενο είναι από το  "Ανδρέας Συγγρός :Κορυφαία φυσιογνωμία της "φιλανθρωπίας"  του Νίκου Κουιρουκίδη

Η δράση του Ανδρέα Συγγρού στον τραπεζοπιστωτικό κλάδο, ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη με την δημιουργία της εταιρείας "Συγγρός, Κορωνιός και Σία". Την ίδια περίπου χρονική περίοδο (1864 με 1866), ιδρύει την "Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως", μέσω της οποίας δάνειζε με υπέρογκους τόκους, μέχρι και 20%, την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και την Αίγυπτο. Με εγγύηση τα δάνεια αυτά, η Τράπεζά του, δανειζόταν με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο, από τα ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα. Ενίοτε, στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, αγόραζε και πουλούσε τα Οθωμανικά ομόλογα, αξιοποιώντας την "εσωτερική πληροφόρηση" που είχε από την Υψηλή Πύλη. Στο κόλπο συμμετείχαν και άλλοι "ευεργέτες" της εποχής (Βαλλιάνος, Ζαρίφης, Κορωνιός, Ιωννίδης). Είναι ακριβώς η κερδοσκοπική λειτουργία των σημερινών "αγορών"! Το 1872 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Αγοράζει τεράστιες εκτάσεις στην Αττική αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί σχεδιάζει και εκτελεί την πρώτη μεγάλη χρηματιστηριακή απάτη, η οποία έμεινε στην ιστορία ως "Λαυρεωτικά". Με την υποστήριξη της κυβέρνησης Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αγοράζει τα ορυχεία του Λαυρίου και διαδίδει ψευδώς ότι βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα χρυσού. Με το γνωστό κόλπο της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, εκδίδει εκατομμύρια νέες μετοχές ονομαστικής αξίας 200 δραχμών η κάθε μία. Επειδή δεν υπάρχει Χρηματιστήριο, συγκροτεί μια επιτροπή η οποία εγκαθίσταται στο καφενείο "Η Ωραία Ελλάς" και πουλά ασταμάτητα μετοχές. Ήταν τόσο καλά οργανωμένο το έγκλημα, ώστε η ζήτηση ξεπέρασε και τις προσδοκίες του, με αποτέλεσμα η τιμή της μετοχής να ξεπεράσει τις 300 δραχμές. Έξυπνος, πανούργος και αδίστακτος όπως ήταν, για μην δημιουργήσει υποψίες, τον πρώτο χρόνο πλήρωσε το τοκομερίδιο. Τα ποσά που συγκέντρωσε ήταν τρομακτικά για την εποχή. Ρευστοποιήθηκαν κινητές και ακίνητες περιουσίες, επιχειρήσεις και οικογενειακά κειμήλια, για να γίνουν μετοχές. Στέγνωσε στην κυριολεξία η αγορά της Αθήνας και της Πελοποννήσου από μετρητά. Στον χρόνο επάνω έσκασε η φούσκα, η εταιρεία χρεοκόπησε με γρήγορες διαδικασίες, ο κόσμος έχασε τις οικονομίες και τις περιουσίες του, αλλά ο απατεώνας Συγγρός μάζεψε τόσα μετρητά, όσα δεν είχε ολόκληρο το Ελληνικό κράτος. Οι διαμαρτυρίες και οι λίβελοι που γράφτηκαν δεν τον άγγιξαν. Αντίθετα, το 1881 με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό κράτος, ιδρύει την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας και με κυβερνητική άδεια, προχωρά στην έκδοση και διάθεση νέου χαρτονομίσματος και ομολογιών για τις "Νέες Χώρες", χωρίς τις παραμικρές εγγυήσεις. Με την προνομιακή θέση που κατείχε, αγόρασε την μισή Θεσσαλία από τους Τούρκους που εγκατέλειψαν την περιοχή. Παράλληλα ασχολείται με την πολιτική, εκλέγεται βουλευτής και με την πρώτη ευκαιρία "ρίχνει" την κυβέρνηση Δεληγιάννη. Παραχωρεί δάνειο 16.000.000 φράγκων(!!!) στο Ελληνικό κράτος με δυσβάστακτο επιτόκιο και επαχθείς όρους. Με πρόθεση να αρπάξει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας, επί κυβέρνησης Τρικούπη, συμβάλλει στην χρεοκοπία της χώρας. Ο πολιτικός κόσμος αλλά και ο Τύπος ξεσηκώθηκαν εναντίον του, με σαφείς κατηγορίες για κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας. Μάλιστα τον Ιανουάριο του 1894, έγινε επίθεση με δυναμίτιδα στον προαύλιο χώρο του μεγάρου της Εθνικής! Για να μετριάσει τις διαμαρτυρίες και την οργή του κόσμου ( ο ίδιος ομολογούσε πως δεν ήταν "κοινωνικώς συμπαθής"), έκανε κάποιες δωρεές και χρηματοδότησε κοινωφελή έργα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χίο, Σύρο και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μετά τον θάνατό του, η σύζυγός του Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου, συνέχισε τις δωρεές μιας και δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Ο Τάσος Βουρνάς αναφέρει παρίστανε τον Εθνικό Ευεργέτη για να εξαγοράσει τις αμαρτίες του, ενώ ο Κορδάτος, ο Ροίδης και άλλοι τον αποκαλούν λωποδύτη φιλάνθρωπο. Αυτός ήτανε λοιπόν ο μεγάλος Ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός. Ένας απατεώνας που ήξερε καλά το παιχνίδι της χρηματοπιστωτικής αλητείας. Ένας αδίστακτος καπιταλιστής, που έφτασε στο σημείο να ταχθεί με τους Οθωμανούς στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, για να διασφαλίσει τα δάνεια που έδωσε στον Σουλτάνο. Ένας τυχοδιώκτης που έκλεψε και ρήμαξε τον τόπο. Εμείς όμως για τις λίγες δεκάρες που έδωσε τον κατατάξαμε στους Εθνικούς Ευεργέτες!

Και από την Βικιπαίδεια (απόσπασμα):

Ο Ανδρέας Συγγρός (Κωνσταντινούπολη, 12 Οκτωβρίου 1830 - Αθήνα, 13 Φεβρουαρίου 1899) ήταν Έλληνας τραπεζίτης, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Αρχικά, ασχολήθηκε με το εμπόριο και στη συνέχεια επεκτάθηκε στον τραπεζικό κλάδο, φτάνοντας να δανείζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ελλάδα. Με την εγκατάστασή του στην Αθήνα ανέπτυξε σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα εμπλεκόμενος σε ένα από τα πρώτα χρηματιστηριακά σκάνδαλα της Ελλάδας, γνωστό ως Λαυρεωτικά ή Λαυριακά, σκάνδαλο που επέφερε και την πτώση της κυβέρνησης Επαμεινώνδα Δεληγεώργη. Το 1881 ίδρυσε την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, στην οποία το ελληνικό κράτος είχε παραχωρήσει το δικαίωμα της έκδοσης και κυκλοφορίας χαρτονομίσματος στις «Νέες Χώρες».


Παράλληλα με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, ασχολήθηκε, λόγω και της φιλίας του με τον Χαρίλαο Τρικούπη, με την πολιτική, εκλεγόμενος πολλάκις βουλευτής. Θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την πτώση της κυβέρνησης Θεόδωρου Δηλιγιάννη, καθώς και ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας το 1893, αφού επιχείρησε να αποτρέψει τη σύναψη νέου δανείου από την κυβέρνηση Τρικούπη προκειμένου να του παραχωρηθούν νέα τραπεζικά προνόμια και να καταφέρει να γίνει μέτοχος της Εθνικής Τράπεζας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε σημαντικές δωρεές σε ευαγή ιδρύματα, ενώ με τη διαθήκη του κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος για την κατασκευή νοσοκομείων (Νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός») και σχολείων και σε εθνικά ιδρύματα. Το φιλανθρωπικό του έργο συνέχισε η σύζυγός του, Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου - Συγγρού, η οποία δώρισε στο ελληνικό δημόσιο το Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού και το Κτήμα Συγγρού. O Ανδρέας Συγγρός έχει χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως ο πιο ισχυρός άνδρας της εποχής του μετά το Βασιλιά Γεώργιο Α΄ με αμφισβητούμενο ρόλο και αδιαμφισβήτητο φιλανθρωπικό έργο.

6 Φεβρουαρίου 1934: Ο γαλλικός λαός τσακίζει το φασιστικό κίνημα

Αντιφασιστική διαδήλωση στο Παρίσι στις 12 Φλεβάρη 1934

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας 1930-1940 την κεντρική θέση στην πολιτική ζωή της Γαλλίας την κατείχε ο αγώνας εναντίον του φασισμού.



Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τρέμοντας μπροστά στην οξυνόμενη ταξική πάλη, το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο παραδειγματίστηκε από την ιταλική και τη γερμανική αστική τάξη και άρχισε να προσανατολίζεται ολοένα και πιο πολύ προς το φασισμό. Οι μεγιστάνες του κεφαλαίου (Κοτί, ντε Βαντέλ και άλλοι), οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και η Καθολική Εκκλησία άρχισαν να χρηματοδοτούν φανερά τις φασιστικές οργανώσεις, όπως τους «Πύρινους Σταυρούς», τη «Γαλλική Δράση», τη «Γαλλική Αλληλεγγύη», την «Εθνική Καθολική Ομοσπονδία», τα φιλοφασιστικά αθλητικά σωματεία και τις φασιστικές οργανώσεις της νεολαίας. Τους φασίστες τους χρηματοδοτούσαν ειδικά ταμεία της κυβέρνησης. Με τις φασιστικές οργανώσεις συνδέονταν πολλοί υπουργοί. Τα φασιστικά ένοπλα τμήματα είχαν στη διάθεσή τους μεγάλες ποσότητες οπλισμού. Οι παρακρατικές ομάδες των «Πύρινων Σταυρών» είχαν ακόμη και 150 αεροπλάνα. Στήριγμα της φασιστικής αντίδρασης ήταν τα πολιτικά κόμματα του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Στις 6 Φλεβάρη του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι. Αλλά οι λαϊκές μάζες, με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, έφραξαν το δρόμο στους φασίστες: 25 χιλιάδες εργαζόμενοι ξεχύθηκαν αμέσως στους δρόμους της πρωτεύουσας για να υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Κάτω από την πίεση των μαζών η κυβέρνηση Νταλαντιέ έδωσε διαταγή στην Αστυνομία να δράσει. Οι άντρες της garde municipal (παλιά ονομασία της δημοκρατικής φρουράς του Παρισιού) και η αστυνομία, με στήριγμα τη βοήθεια των εργαζομένων, διαλύσανε τους φασίστες και εκμηδένισαν τη στάση.

Τη στιγμή εκείνη το Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνθηκε στους εργάτες και στους υπαλλήλους του Παρισιού και τους κάλεσε στις 9 Φλεβάρη σε μαζική αντιφασιστική διαδήλωση. Η διαδήλωση αυτή είχε τεράστια έκταση. Οι φάλαγγες των εργαζομένων με σύνθημα «Κάτω ο φασισμός» πέρασαν από την Πλατεία της Δημοκρατίας έως το σταθμό της Ανατολής. Στις 12 Φλεβάρη με πρόσκληση και πάλι του Κομμουνιστικού Κόμματος πραγματοποιήθηκε γενική απεργία ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, στην οποία πήραν μέρος 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι.

(από τον Ριζοσπάστη)