Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

Θανάσης Βέγγος: Η Μακρόνησος μου άλλαξε τη ζωή...

Τάσος Κατράπας, Νίκος Κούνδουρος, Θανάσης Βέγγος.
Μακρόνησος 1949



O Θανάσης Βέγγος «έφυγε» σε ηλικία 84 ετών στις 3 Μαϊου του 2011.

«Εμένα δε μου έκαναν τίποτα εκεί στη Μακρόνησο, μπροστά σε αυτά που έκαναν στους άλλους. Δεν μιλάω για τις απειλές, για το ξύλο, για την πείνα, για την ταπείνωση, για τα μαρτύρια, για τους βασανισμούς. Μιλάω για την ντροπή. Για κείνους που δεν άντεξαν. Και τους ανάγκασαν ύστερα να στραφούν εναντίον των συντρόφων τους. Αυτό δεν το σηκώνει κανένας. Είναι η χρεοκοπία του ανθρώπου. Κι αυτουνού που το συλλαμβάνει στο αρρωστημένο μυαλό του, και του αλλουνού που αναγκάζεται να το δεχθεί. Ο μεσαίωνας δεν το τόλμησε. Και το τόλμησαν αυτοί. Και είχαν το θράσος, και μάλιστα ένας πνευματικός άνθρωπος σαν τον Παναγιώτη τον Κανελλόπουλο, να πει πως η Μακρόνησος ήταν ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας. Φτου!».

Ο Βασίλης Βέγγος, γιος του ηθοποιού, σε μια από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του, μιλά στο φακό του Σολδάτου (Ένας άνθρωπος παντός καιρού), για τον πατέρα του. «Στην Κατοχή, ο παππούς ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά, όταν ο πατέρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, να πάει βεβαίως στη Μακρόνησο», λέει. Και συνεχίζει: «Θα έλεγα ότι ο πατέρας θα πρέπει να είναι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, που η Μακρόνησος του 'έκανε καλό', μακροπρόθεσμα. Γιατί αν δεν είχε πάει στη Μακρόνησο, δε θα είχε γνωρίσει το Νίκο Κούνδουρο, και κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μέχρι και σήμερα ένας πάρα πολύ καλός κατασκευαστής δερμάτινων ειδών (.) Εκεί κάποια στιγμή γνωρίστηκαν με το Νίκο Κούνδουρο και έκαναν κάποια σκετσάκια για τις γιορτές. Οπότε ο Νίκος, όταν απολύονταν σαν, του είπε: «Θανάση, κάποια στιγμή, θα κάνουμε ταινία και θα σε φωνάξω και σένα να πάρεις μέρος», έτσι κι έγινε. Ο πατέρας, βέβαια, όταν απολύθηκε, επέστρεψε στην κανονική του δουλειά, κάπου στο Μοναστηράκι, αν θυμάμαι καλά, και ξέχασε τελείως την ιστορία του Κούνδουρου, ώσπου κάποια στιγμή, όταν ο Νίκος ετοιμαζόταν να γυρίσει την πρώτη του ταινία, τη 'Μαγική Πόλη', τον φώναξε (.)».

Ο συναγωνιστής.
Από τη μεριά του ο Νίκος Κούνδουρος, θυμάται: «Το Βέγγο τον γνώρισα στο Μακρονήσι. Ήμουνα σ' ένα βουνό επάνω και προσπαθούσα να στήσω ένα αντίσκηνο να κοιμηθώ, ανάμεσα στη μάζα του λόχου, στα τέσσερις χιλιάδες αντίσκηνα παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, ανάμεσα σε τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, τρομαγμένους και κουρασμένους. Πήγα στην κορυφή του βουνού, με την ευλογία της διοίκησης, να στήσω τη σκηνή μου και τη ζωή μου. Κι εκεί που καθόμουνα και χάζευα και κοίταζα πως ν' αρχίσω, μόνος τελείως, μ' ένα αντίσκηνο πεταμένο χάμου, μ' ένα σκεπάρνι και με πασσάλους, βλέπω μια σιλουέτα περίεργη, μέσα σ' αυτές τις φοβερές χλαίνες που μας δίνανε, τις βρώμικες, ξεσκισμένες. Καταφθάνει, κουβαλώντας σανίδια από κιβώτια κι ένα σφυρί. Έφτιαξε κάτι, μια κατασκευή, ένα επίπεδο με τις σανίδες, και μου λέει ξαφνικά: 'Συναγωνιστή -ευλογημένη λέξη, που τελικά έχει γίνει ρετσινιά- συναγωνιστή, θα πεθάνεις', λέει. 'Το βράδυ κάνει κρύο. Βάλε την κουβέρτα σου πάνω στα σανίδια.. Λέω: 'Εσένα τι σε νοιάζει αν πεθάνω εγώ; Κι εσύ θα πεθάνεις'. Ούτε γέλασε καν ούτε και δε γέλασε. Πήρε τη διαλυμένη σκηνή κι άρχισε να τη στήνει μέσα στους πασσάλους της. Τον χάζευα, σκεφτόμουνα πως αυτός ή τρελός είναι ή άγιος. Τέλος πάντων, το ίδιο κάνει. Έκανα διάφορες σκέψεις, αφηρημένος και κουρασμένος, αλλά έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Βέγγο.
Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.

Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: "Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε". Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας».

Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη!
Ο Τάσος Ζωγράφος μιλάει για την περίοδο της Μακρονήσου με τον Θανάση Βέγγο στη βιογραφία του «Τάσος Ζωγράφος: Σκηνικό ζωής» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. «Εφεραν τον Θανάση Βέγγο στη Μακρόνησο τον Μάρτη του 1949. Ηταν νευρικός, αεικίνητος, αγχώδης με όλα. Ηταν όμως και καρτερικός και βοηθούσε. Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη. Οχι τα μικρόβια. Στα μακαρόνια μέσα έκοβε ένα κρεμμύδι κι έτρωγε όσο περίσσευε από την καραβάνα του άλλου χωρίς να σιχαίνεται. Οταν έφυγαν οι πολιτικοί από τη Μακρόνησο, μας χάρισαν τα κρεβατάκια τους. Ενα βράδυ, λοιπόν, καθόμαστε σ' αυτά τα κρεβατάκια, είχαμε οικονομήσει δυο παγούρια κρασί και τα είχαμε πιει. Είχε σημάνει το σιωπητήριο, αλλά εμάς μας είχε πιάσει το κρασί κι αρχίσαμε το τραγούδι. Μαζί μας είχαμε τον Νίκο Χατζηνικολάου, που έκανε καριέρα τενόρου αργότερα. Με τον Θανάση, που ήταν θεατρόφιλος και γνώστης της θεατρικής κουλτούρας από τον πατέρα του, τραγουδούσαν κάτι από τον ''Βαφτιστικό''. Κι επάνω εκεί που τραγουδούσαν ντουέτο άνοιξε η μπάντα της σκηνής και φάνηκε ένα ζευγάρι αρβύλες σε πολύ καλή κατάσταση. Ηταν ξεκάθαρο πως έμπαινε μέσα αξιωματικός. Ο Θανάσης σταμάτησε αυτόματα το τραγούδι και λες και ήμασταν σε γύρισμα ταινίας, έκανε με τα μάτια του ένα κατακόρυφο πλάνο από τις μπότες έως το κεφάλι, συνοδεύοντάς το με τον ανάλογο ήχο. Είχε μπει μέσα ο Τριανταφύλλου, ο επονομαζόμενος και Σάμπας, διότι είχε ζητήσει από τον συνστρατιώτη Νίκο Παπαδόπουλο να του μάθει σάμπα. Ηταν κι αυτός στρατιώτης, αλλά είχε γίνει εξ απονομής ανθυπολοχαγός. Εννοείται πως δρούσε υπέρ της εξουσίας και όπως ήταν φυσικό, μας έβγαλε στην αναφορά.
Ο Θανάσης κι ο Νίκος ο Κούνδουρος κι εγώ πρωτοκάναμε τις πρώτες θεατρικές δουλειές στη Μακρόνησο. Η Μακρόνησος ήταν, για μένα και για το Θανάση, εφαλτήριο. Από κει κινήσαμε και κάναμε αυτό που κάναμε».




Mετά από θεατρική παράσταση - ναύτης ο Θανάσης Βέγγος.
Μακρόνησος 1949


(αναδημοσίευση από τη σελίδα Καισαριανή στο fb

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2020

Ο Σπινόζα υλιστής -Κ.Κούτβης (Ν.Ζαχαριάδης)

praxis

Το κείμενο του (24 χρονών τότε) Κ. Κούτβη (Ν. Ζαχαριάδη)”ο Σπινόζα υλιστής” δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη, 01/03/1927)



Ο Σπινόζα υλιστής



“Και τοιουτοτρόπως, αφ’ού ο κόσμος έπεται μετα λογικής αναγκαιότητος εκ του Θεού, δεν υπάρχει πρώτον ο Θεός και μετά ταύτα δημιουργεί τον κόσμον, αλλ’ ο κόσμος είναι ομοίως αιώνιος και αναλλοίωτος ως ο Θεός, μετ’ αυτού και εν αυτώ και μεθ’ όλων των συστατικών αυτού δεδομένων”(1).

Το συμπέρασμα απ΄όλα αυτά είναι ότι στη Σπινόζειο φιλοσοφία, Θεός και φύση είναι εν και το αυτό, ότι ο Σπινόζα βασισμένος πάνω στη φύση και στα δεδομένα της εμπειρικής μεθόδου, χτύπησε τον ιδεαλισμό και δυαδισμό του Ντεκάρτ και έχτισε το υλιστικό φιλοσοφικό του οικοδόμημα.

Θέλετε τώρα μια απόδειξη απ’τον ίδιο τον Σπινόζα; Το έβδομο θεώρημα του δεύτερου μέρους της “Ηθικής” του έχει ως εξής: “Η τάξη και η αλληλουχία των ιδεών είναι η αυτή με την τάξη και την αλληλουχίαν των πραγμάτων”(2) και στο σχόλιόν του ιδίου θεωρήματος διαβάζουμε: “..Επομένως η σκεπτόμενη υπόστασις και η εκτατή υπόστασις δεν αποτελούν ειμή μιαν και την αυτήν υπόστασιν εννοουμένην άλλοτε υπό την μίαν και άλλοτε υπό την ετέραν. Ούτως εις τρόπος της εκτάσεως και η ιδέα του τρόπου τούτου είναι εν και το αυτό, εκφραζόμενον κατά δύο διαφόρους τρόπους…

Και επομένως, είτε υπό την ιδιότητα της εκτάσεως, είτε υπό την ιδιότητα της σκέψεως, είτε υπό άλλην οιανδήποτε ιδιότητα νοήσωμεν την φύσιν, θα εύρωμεν πάντοτε μίαν μόνην και την αυτήν τάξιν, μίαν μόνην και την αυτήν συνάφειαν αυτών, με άλλας λέξεις την αυτήν αλληλουχίαν των πραγμάτων…Δια τον λόγον αυτόν ακριβώς ο Θεός (δηλ. η φύση) είναι πραγματικώς, εφ’όσον συνίσταται εις απειρότητα ιδιοτήτων, η αιτία των πραγμάτων οποία είναι καθ’ εαυτά”, δηλ. όπως υφίστανται αντικειμενικά ανεξάρτητα απ’τον άνθρωπο.

Ο Σπινόζα αρχινάει απ’τη φύση. Το σημείο αφετηρίας του Σπινόζα είναι ότι η φύση υπάρχει, αυτή υφίσταται. Η Φύση είναι το πρωταρχικό που υπήρξε πριν από κάθε φιλοσόφηση ή διανόηση. Η ύπαρξη του ανθρωπίνου σώματος και των διανοητικών λειτουργιών του ανθρώπου απορρέει και εξαρτάται απ’ την πρωταρχική φύση. Βέβαια είναι σωστό πως η πρωταρχική αυτή φύση εκφράζεται απ’ το Σπινόζα με μια ορθολογική φόρμα, αλλά μ’ όλα αυτά η θέση του Σπινόζα είναι πραγματικά υλιστική θέση.

Ο άνθρωπος με την συνείδησή του δεν είναι παρά μέρος, τρόπος, κατάσταση της φύσης. Οι νόμοι της κίνησης του ανθρωπίνου σώματος, καθώς και οι νόμοι της κίνησης της ανθρώπινης σκέψης καθορίζονται απ’την όλη νομοτέλεια της φύσης. Αυτή είναι η έννοια του βασικού θεωρήματος του Σπινόζα. “Η τάξη και η αλληλουχία των ιδεών είναι η αυτή με την τάξιν και την αλληλουχίαν των πραγμάτων”.

“Η σκέψη δεν είναι χωριστή, απομονωμένη απ’την έκταση. Η νομοτέλεια της σκέψης δεν είναι καμμια ιδιαίτερη νομοτέλεια, απόλυτα διαφορετική απ’την νομοτέλεια όλης της φύσης. Είναι η αυτή μηχανική νομοτέλεια. Αυτή η φόρμουλα του Σπινόζα δε μπορεί αυθαίρετα να μεταβάλλεται χωρίς αλλαγή της έννοιας. Μόνο αυτή η γραμματική διάταξη εκφράζει την αληθινή υλιστική σκέψη του Σπινόζα για το δευτερεύον και την υποταγή της συνείδησης. Και αυτή η υλιστική σκέψη κείται στη βάση όλης της “Ηθικής”, όλης της διδασκαλίας του Σπινόζα”.3)

Αυτό θαυμάσια το’χε καταλάβει και ο Φόιερμπαχ. Να τι λέγει γι’ αυτό ο Πλεχάνωφ στα “Βασικά ζητήματα του Μαρξισμού”. 4) “Σημειώσατε ότι θίγοντας αυτό ο Φόιερμπαχ πλησιάζει το Σπινόζα, την φιλοσοφία του οποίου με πολλή συμπάθεια ανέλυσε τότε ακόμα που μόλις σημειωνόντανε η απόσχισή του απ’τον ιδεαλισμό, δηλ. όταν έγραφε την ιστορία της νέας φιλοσοφίας. Στα 1843 στο Grundsätze πολύ λεπτά παρατήρησε, ότι ο πανθεϊσμός είναι θεολογικός υλισμός, άρνηση της θεολογίας που στέκεται σε θεολογική άποψη. Σ’ αυτη τη σύγχυση του υλισμού με τη θεολογία συνίσταται η ασυνέπεια του Σπινόζα, που όμως, δεν τον εμπόδισε να βρει “τη σωστή τουλάχιστο με την εποχή του, έφκραση για την υλιστικές αντιλήψεις της νεότερης εποχής”. Γι’ αυτό και ο Φόιερμπαχ ονομάζει το Σπινόζα “Μωυσή των νεωτέρων ελευθεροφρόνων και υλιστών””.

Αυτό το πράγμα, το ότι δηλαδή ο Σπινόζα είναι υλιστής το’χαν καταλάβει και οι Γάλλοι υλιστές του 18ου αιώνα, γι’ αυτό και ο Ντιντερό στο άρθρο του “Σπινοζιστής” στο 15ον τόμον της Εγκυκλοπαιδείας θεωρεί τον εαυτό του και τους οπαδούς του νεοτέρους σπινοζιστάς.

Ο Πλεχάνοφ επιδοκιμάζοντας τη σκέψη του Φόιερμπαχ “το μυστικό ή αληθινή έννοια της φιλοσοφίας του Σπινόζα είναι η φύση” προσθέτει: “Και ακριβώς γι’ αυτό ο Σπινόζα, παρά το θεολογικό περικάλυμμα της βασικής φιλοσοφικής του ιδέας, πρέπει να καταχθεί στους ματεριαλιστάς…Αν “οι κριτικοί του Μαρξ” έβγαζαν ομόφωνη κραυγή έκπληξης όταν εγώ φιλονικώντας με τον Μπερνστάσιν εξέφρασα τη σκέψη ότι ο υλισμός του Μαρξ και του Έγκελς είναι είδος σπινοζισμού, αυτό εξηγείται μόνο με την εκπληκτική τους αμάθεια. Για να καταλάβει κανείς καλύτερα αυτή τη σκέψη πρέπει να θυμηθεί, κατά πρώτο, ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς πέρασαν απ’ τη φιλοσοφία του Φόιερμπαχ, και δεύτερο, να προσπαθήσει να εξηγήσει στον εαυτό του τι ακριβώς χωρίζει τη φιλοσοφία αυτού απ’ τη φιλοσοφία του Σπινόζα. Όποιος μπορεί να καταλάβει αυτά που διαβασε πιο μπροστά, αυτός θα δει πως στη βασική του άποψη της σχέσης της ζωής προς τη σκέψη ο Φόιερμπαχ είναι ο Σπινόζα που έπαυσε να δοξάζει τη φύση δια του Θεού και που πέρασε τη σχολή του Εγέλου”5)

Και έτσι έχουμε μπροστά μας το πραγματικό Σπινόζα.

Ο Θεός που ταυτίζεται με τη φύση, παύει να’ναι Θεός, χάνει τελειωτικά και ανεπιστρεπτί τις θεολογικές ιδιότητες, διαλύεται και εξαφανίζεται μέσα στη φύση. Ο Θεός που συνταυτίζεται με τη φύση γίνεται υλικός Θεός, οι ενέργειες, η θέληση και η δύναμή του είναι ενέργειες της υλικής φύσης. Γι’ αυτό στη φιλοσογία του Σπινόζα δεν υπάρχει θέση για τη θρησκεία, για το “θρήσκο, το ακαταμέτρητο παρουσίασμά του που μας δίνει θρησκευτική συντριβή και ταπείνωση” του Παλαμά, για τον ανιμισμό. 6). Ο Πλεχάνοφ λέει σχετικά με την εμφάνιση των θρησκειών: “Στην βάση του ανιμισμού αναφαίνονται οι θρησκείες”, “θρησκείες ξένες προς τις ανιμιστικές παραστάσεις ως τα σήμερα δεν υπήρξαν, ούτε μπορούν να υπάρξουν”(7). Και κατηγορηματικότερα: “Κάθε απόπειρα αφαίρεσης απ’ τη θρησκεία του στοιχείου του ανιμισμού αντιτίθεται στη φύση της θρησκείας και γι’ αυτό είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία” (8). Και μια που στο σπινοζισμό λείπει και το ελάχιστο ίχνος ανιμισμού είναι ένδειξη τέλειας άγνοιας γνώμη πως ο Σπινόζα ίδρυσε νέα θρησκεία, είναι αρχηγός της θρησκείας του Πανθεϊσμού!

Και ξκαθαρίζοντας τις συνταυτιστικές προσπάθειες των αστών ιδεολόγων μπορούμε, σύμφωνα με τον Πλεχάνοφ, να καταλήξουμε στα εξής:

1.Ο Θεός- ουσία-Φύση του Σπινόζα δεν είναι παρά ουσιαστική, πραγματική, υλική φύση παρά το θεολογικό περικάλυμμα του συστήματος του Σπινόζα.

Η ουσία-Θεός είναι η αυτή με τη φύση γιατί ο κόσμος συνδέεται με την γενική αρχή της μηχανικής νομοτέλειας: Κάθε τι που γίνεται στη φύση, γίνεται κατά τους νόμους της συμφυούς εις αυτήν εσωτερικής (ενδελεχούς) αναγκαιότητος. Η φύση δε βάζει σκοπούς και δε ζητεί τα ξένα προς αυτή, υπερβατική θεϊκή ανάμειξη.

2.Ο Θεός που ταυτίζεται με τη Φύση χάνει στο Σπινόζα τις θεϊκές ιδιότητες και έτσι στη διδασκαλία του δεν υπάρχει ανιμισμός, θρησκεία και, επομένως, κανένα περίεργο “όχι θεολογικό”, “αθεϊστικό”, “αθρησκευτικό αίσθημα”.

3.Μαζί με την ορθή λύση του ζητήματος της σχέσης της συνείδησης και της ύλης, η διδασκαλία του Σπινόζα για την φύση αποτελεί την κύρια γραμμή, χάρις στην οποία το σύστημά του συγγενεύει με τον υλισμό, και ιδιαίτερα, με τον υλισμό του Μαρξ και του Ένγκελς.

Έτσι ξεκαθαρισμένος ο Σπινόζα απ’ τη θεολογική του φράση, και ελευθερωμένος απ’ τ’ αγκαλιάσματα της ιδεαλιστικής φιλοσογίας, μπαίνει επικεφαλής των υλιστών των νεοτέρων χρόνων, επικεφαλής της υλιστικής φιλοσοφίας που παίρνοντας την επιστημονική και τελειωτική της μορφή στον διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ-Έγκελς, γίνεται το όπλο πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην εκμετάλλευση και την αντίδραση της αστικής τάξης.



Θεσσαλονίκη



Κ. ΚΟΥΤΒΗΣ




Παρασκευή 29 Μαΐου 2020

Ο λαϊκός πατριωτισμός

alt.gr

«Πατριωτικό καθήκον». Τι μας θυμίζει άραγε…

Πόσες αμέτρητες φορές η εκάστοτε κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί της αλλά και άλλες δυνάμεις το έχουν «ρίξει» σαν παραγάδι για να…ψαρέψουν τη στήριξη του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική;

Τα καλέσματα περί πατριωτισμού έχουν διαχρονικά κλιθεί σε όλες τις πτώσεις. Με πολύ συγκεκριμένο αποδέκτη και στόχο. Να βάλει πλάτη ο λαός σε μέτρα που είναι εις βάρος του, όπου μοναδικός ευνοούμενος είναι το μεγάλο κεφάλαιο.

Πόσες φορές έχει βαφτιστεί πατριωτισμός το να πληρώνει κανείς τους αβάσταχτους και άδικους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ (βλ. ΣΥΡΙΖΑ 2015), τα διάφορα χαράτσια που ζητούν από το λαό, σα «σωστός πολίτης»;

Ενώ από την άλλη πλευρά, οι…«πατριώτες» εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγαλοξενοδόχοι και άλλα..φτωχαδάκια, ενώ θησαυρίζουν από τον ιδρώτα των εργαζόμενων, πληρώνουν μόλις το 5% των συνολικών φορολογικών εσόδων του κράτους. Βέβαια όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι «πατριώτες», μόλις σταματήσουν να έχουν τα κέρδη που θέλουν στην Ελλάδα, μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και στήνουν σε άλλες χώρες μαγαζιά, αφήνοντας έτσι στον αέρα χιλιάδες οικογένειες. Κι αυτό με τις ευλογίες ή ακόμα και τις επιδοτήσεις των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο «πατριωτικά» βλέπουν τα πράγματα όλοι αυτοί αποτελεί η περίπτωση των εφοπλιστών. Οι Έλληνες εφοπλιστές (σημειωτέον, 2οι στον κόσμο σε αξία στόλου) έχουν τη δυνατότητα να βάζουν ξένη σημαία στα πλοία τους και να τα ναυπηγούν οπουδήποτε αλλού. Έτσι, τους δίνεται η δυνατότητα να εκμεταλλεύονται μέχρι τελικής πτώσεως και με κανέναν έλεγχο την εργασία χιλιάδων ναυτεργατών. Άρα, μήπως η επιθυμία για μεγιστοποίηση των κερδών- και όχι οι αγώνες και οι απεργίες των ναυτεργατών για τα δικαιώματά τους, όπως λένε κάποιοι άλλοι «πατριώτες»- «διώχνουν» τους εφοπλιστές από τα ελληνικά λιμάνια; Τόσος «πατριωτισμός» πια, περισσεύει…

Πόσες φορές με πατριωτικές κορώνες έχουν διαχρονικά προσπαθήσει

Παρασκευή 15 Μαΐου 2020

Ανταγωνισμοί στο «κόκκινο»


Η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας με αιχμή τον κορονοϊό είναι ένα από τα τελευταία επεισόδια στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, που κλιμακώνεται σε οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, προκαλώντας «σεισμικές δονήσεις» συνολικά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η πανδημία του κορονοϊού δεν επέδρασε ως καταλύτης μόνο στην καπιταλιστική κρίση, που σημάδια της υπήρχαν και πριν τον κορονοϊό, αλλά και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η Κίνα αξιοποιώντας και την πανδημία προσπάθησε να επεκτείνει την επιρροή της σε παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, προσφέροντάς τους υγειονομική βοήθεια, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, αλλά και της ΕΕ.

Το τελευταίο διάστημα, η ένταση κλιμακώνεται και συνοδεύεται με αλληλοκατηγορίες και υπονοούμενα για την προέλευση του κορονοϊού ή για την απόκρυψη στοιχείων από την εξέλιξή του.

Οι ΗΠΑ κάνουν απροκάλυπτα λόγο για «κινεζικό ιό», κατηγορούν την Κίνα ότι δεν μπόρεσε να τον ελέγξει στα αρχικά του στάδια, αφήνοντας την εξάπλωσή του να εξελιχθεί σε παγκόσμια πανδημία, και ότι όλα έγιναν με την ανοχή, αν όχι με τη συνέργεια, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τη χρηματοδότηση του οποίου σταμάτησε η κυβέρνηση Τραμπ.

Αντίστροφα, η Κίνα έχει αφήσει ανοιχτά να εννοηθεί ότι ο ιός είναι αμερικανικής προέλευσης και ότι στο έδαφός της μεταφέρθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ.

Οι αλληλοκατηγορίες αυτές συνοδεύονται με στοιχεία που παρουσιάζουν η μια και η άλλη πλευρά, με τους Αμερικανούς να απειλούν μέχρι και με την απαίτηση αποζημιώσεων πολλών τρισ. ευρώ από την Κίνα, χρεώνοντάς της τα χιλιάδες θύματα που είχαν από τον κορονοϊό.

Οσο κι αν γίνεται προσπάθεια αυτή η κλιμάκωση της έντασης να αποδοθεί στο προεκλογικό κλίμα των ΗΠΑ, η πραγματικότητα είναι ότι ο ανταγωνισμός με την Κίνα έχει βαθύτερα αίτια.

Αποτελεί ουσιαστικά αντιπαράθεση για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σχετίζεται με την ενίσχυση της Κίνας οικονομικά και στρατιωτικά, με τη δυνατότητα που έχει σήμερα να παίζει αναβαθμισμένο ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο, να διαμορφώνει νέες συμμαχίες.

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν τη θέση τους στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα και της Κίνας να αναβαθμίσει τη δική της, σε συνδυασμό με τις ανακατατάξεις και το ρόλο άλλων παγκόσμιων δυνάμεων, όπως η Ρωσία, η ΕΕ, η Ινδία, είναι το πραγματικό υπόβαθρο των ανταγωνισμών που οξύνονται.

Ετσι μπορεί, για παράδειγμα, να ερμηνευτούν ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» ΗΠΑ - Κίνας, η αμφισβήτηση από τις ΗΠΑ παγκόσμιων συμφωνιών και οργανισμών, η ανάπτυξη αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κινεζική Θάλασσα, μια ανάσα από τα χωρικά ύδατα της Κίνας, η προσπάθεια της τελευταίας να αυξήσει την επιρροή της σε συμμάχους των ΗΠΑ, αξιοποιώντας την οικονομική της ισχύ και το μεγαλεπήβολο σχέδιο του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού».

Ετσι εξηγείται η μεταφορά αμερικανικών επενδύσεων από την Κίνα στην Ινδία, που οδηγεί ακόμα και σε στρατιωτικά επεισόδια ανάμεσα στις δύο ασιατικές χώρες, όπως έγινε πριν από λίγες μέρες στα μεταξύ τους σύνορα.

Αλλά και η προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβάλουν όρους αποκλεισμού των κινεζικών επενδύσεων και εξαγορών στρατηγικών ομίλων της τεχνολογίας, όχι μόνο στο δικό τους έδαφος αλλά και σε χώρες - συμμάχους τους, επικαλούμενες ζητήματα ασφάλειας του ΝΑΤΟ, όπως στην περίπτωση της ανάπτυξης δικτύου 5G στις ευρωπαϊκές χώρες από κινεζικά μονοπώλια.

Γι' αυτό το ΝΑΤΟ, παρά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του, δηλώνει ότι θα εμποδίσει τη μετατροπή της «υγειονομικής» κρίσης σε «κρίση ασφάλειας», διαπιστώνοντας την παραπέρα ενίσχυση του ρόλου της Κίνας την περίοδο της πανδημίας και τη μικρότερη σχετικά έκθεση της οικονομίας της στη νέα παγκόσμια κρίση.

Η όξυνση των ανταγωνισμών παγκόσμια μεγαλώνει τις απειλές για τους λαούς και αφήνει όλες τις εξελίξεις ανοιχτές. Στο χέρι των λαών είναι να μη γίνουν ξανά θύματα αυτών των αντιπαραθέσεων, αλλά με τον δικό τους αγώνα να βγουν νικητές.

rizospastis 15/5/20

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Το χειροκρότημα των πυροσβεστών στους γιατρούς



Μια συγκινητική στιγμή από τις πολλές που ζούμε αυτές τις μέρες.
Οι πυροσβέστες με τους υγειονομικούς! Χωρίς φυσικά να "τηρούν τις αποστάσεις".
Πάντως δεν μπορούμε να μην δούμε τον τρόπο που πρόβαλαν τα ΜΜΕ αυτή την πρωτοβουλία, σε σχέση με την συμβολική κινητοποίηση της ΟΕΝΓΕ την ίδια μέρα στις 7 Απρίλη.
Η κίνηση των πυροσβεστών χειροκροτήθηκε από τα κανάλια και τα συστημικά σάιτ.
Οι γιατροί όμως αντιμετωπίστηκαν με ...."απορία" ή και αποδοκιμάστηκαν για το ενδιαφέρον τους για την υγεία, για την προστασία τη δική τους και όλων. Σ' αυτούς έστειλαν την Αστυνομία. Μερικοί απόρησαν "γιατί δεν τους μαζεύουν"...
Δεν τηρούσαν τις αποστάσεις που έπρεπε είπαν. Από την αλήθεια υποθέτω...




Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Πέθανε η Helin Bolek, των Grup Yorum, μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας στην Τουρκία

Πέθανε η αγωνίστρια Helin Bolek,  μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum, μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας. Η απεργία πείνας γινόταν ενάντια στην φασιστικού τύπου πολιτική του ΑΚΡ, στην καταπίεση και τη φίμωση που αυτό επιβάλλει στους αγωνιστές και τους λαούς της Τουρκίας, για
να σταματήσουν οι διώξεις και να αποφυλακιστούν όλα τα μέλη του συγκροτήματος.


Ανακοίνωση του Λαϊκού Μετώπου Τουρκίας,
Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας) για τον θάνατο της Helin Bölek

Κοιμήσου, κόκκινη αδελφή της Επανάστασης.
Μην πικραίνεσαι
που ’ναι τα μάτια μας λιγάκι κόκκινα.
Δεν είναι από το κλάμα,
μα απ’ την οργή κι απ’ την αγρύπνια,
απ’ την αγρύπνια στο πρώτο χαράκωμα,
εκεί πού στάθηκες πάντα,
εκεί πού έπεσες.
Κοιμήσου ήσυχα, συντρόφισσα.

(Γ.Ρίτσος ποίημα για την Ηλέκτρα Αποστόλου)


Σήμερα, 3/4/2020, το πρωί, πέθανε, η συντρόφισσα Helin Bölek , απεργός πείνας, μέλος του μουσικού επαναστατικού συγκροτήματος Grup Yorum, μέσα στο σπίτι της Αντίστασης, στην Αρμουτλού.

H συντρόφισσα μας έπεσε μάρτυρας, στα 28 της χρόνια, την 288η μέρα απεργίας, αντιστεκόμενη στο φασιστικό καθεστώς του ΑΚΡ, στην καταπίεση και τη φίμωση που αυτό επιβάλλει στους αγωνιστές και τους λαούς της Τουρκίας.

Έπεσε μάρτυρας αγωνιζόμενη για τα δίκαια αιτήματα της απεργίας πείνας του Grup Yorum , για να αρθεί η απαγόρευση των συναυλιών τους, για να σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις στο πολιτιστικό τους κέντρο Idil, για να αφαιρεθούν από τη λίστα επικήρυξης, της τούρκικης “αντι”τρομοκρατικής, τα μέλη του συγκροτήματος, για να σταματήσουν οι διώξεις εις βάρος τους και να αποφυλακιστούν όλα τα μέλη του συγκροτήματος.

Έπεσε μάρτυρας για να μπορούν να παίζουν τα τραγούδια τους, σε δημόσιους χώρους χωρίς να συλλαμβάνονται και να βασανίζονται.

Σάρκα από τη σάρκα των λαϊκών και ταξικών αγώνων στην Τουρκία, η φωνή της είναι η φωνή των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, της νεολαίας, των ξεριζωμένων, των μεταναστών, των πολιτικών κρατουμένων, των αγωνιστών, των αντιιμπεριαλιστών, των διεθνιστών και των ανταρτών ανά τον κόσμο. Γι’ αυτό και δε θα μπορέσουν όσο και να το θέλουν οι δολοφόνοι της, να σιωπήσουν τη φωνή της και τη φωνή του Grup Yorum.

Γιατί εδώ και 4 δεκαετίες, παρά τις επιθέσεις, την καταστολή τις φυλακές και τα βασανιστήρια, δεν καταφέρανε να το σταματήσουν. Γιατί το Grup Yorum, πηγάζει από το λαό, τον διαπαιδαγωγεί και τον παροτρύνει σε αγώνα. Αυτή η αδιάρρηκτη σχέση είναι που μετατρέπει τα τραγούδια τους σε ύμνο των αντιστεκόμενων, σε μουσική υπόκρουση των απεργιών, των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων και εν τέλει σε ζωντανή αφήγηση των αγώνων του εργαζόμενου λαού και των θυσιών του.

Η φωνή της θα συνεχίσει να υπάρχει ανάμεσά μας, οδηγός στις καλές και δύσκολες στιγμές του αγώνα.

Γιατί η συντρόφισσα Helin Bölek, έδωσε τη ζωή της, για την ελευθερία της έκφρασης εναντιώμενη στο φασισμό, την ιμπεριαλιστική και ταξική εκμετάλλευση. Πάλεψε με πίστη και υπομονή, με απόλυτη ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση για την οικοδόμηση του νέου κόσμου και του νέου ανθρώπου…Και έτσι θα καταγραφεί στην ιστορία…

ΩΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΟΣΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ… ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
HELİN BÖLEK ΑΘΑΝΑΤΗ!
HELİN BÖLEK ÖLÜMSÜZDÜR!
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ İBRAHİM GÖKÇEK, ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ 291Η ΜΈΡΑ.

Λαϊκό Μέτωπο Τουρκίας, Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2020

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ Ο μονόφθαλμος...




Της Άννας Γρηγοριάδου, μέλους της Κομματικής Επιτροπής Οργανώσεων Εξωτερικού του ΚΚΕ που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο

«Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος», λέει η λαϊκή ρήση και ταιριάζει απόλυτα στην εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και η αστική τάξη της Ελλάδας για το σύστημα Υγείας της Γερμανίας. Αλλά, όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές, αυτό αποτελεί τουλάχιστον θράσος! Είτε τυφλός είτε μονόφθαλμος, μιλάμε για συνανθρώπους μας που θυσιάζονται κυριολεκτικά στο βωμό των κερδών των καπιταλιστών, μιλάμε για συστήματα Υγείας (σε διάφορες καπιταλιστικές χώρες) που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο μπροστά σε μια πανδημία, ως συνέπεια της πολιτικής εμπορευματοποίησης της Υγείας και της απαλλαγής του κράτους από «περιττές δαπάνες», των συνεχιζόμενων περικοπών των τελευταίων δεκαετιών και των συνεπακόλουθων ελλείψεων σε γιατρούς, σε νοσηλευτικό προσωπικό, σε εργαζόμενους, σε νοσοκομεία και, φυσικά, σε υλικοτεχνική υποδομή. Το πλήγμα στα δημόσια συστήματα Υγείας είναι αλλού μεγαλύτερο και αλλού μικρότερο. Ωστόσο, είναι κοινή η κατεύθυνση σε ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις χώρες: Αυτή της αντιμετώπισης του τομέα της δημόσιας Υγείας από το αστικό κράτος στη σχέση κόστους - οφέλους και ταυτόχρονα ως πεδίο κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν!

Ας εξετάσουμε π.χ. το πολυδιαφημισμένο μοντέλο της Γερμανίας. Τα αστικά επιτελεία με τα ΜΜΕ προσπαθούν να εξηγήσουν το μικρό (προς το παρόν) ποσοστό θνησιμότητας που εμφανίζει η Γερμανία, σε σχέση με τους μολυσμένους από τον Covid-19 στη χώρα με διάφορους τρόπους.

Σίγουρα ένα πιο ισχυρό οικονομικά και πολιτικά καπιταλιστικό κράτος έχει περισσότερες δυνατότητες να διαχειρίζεται τέτοια κρίσιμα ζητήματα. Είναι όμως μόνο αυτό, ή μάλλον είναι μόνο κυρίως αυτό; Η αποσπασματική εξέταση του ζητήματος οδηγεί στη μεταφυσική ή στην πιο πειθαρχημένη ιδιοσυγκρασία των Γερμανών που υπακούν πιστά στις απαγορεύσεις.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού και πρέπει να εξεταστεί ως αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης της χώρας, με κύριο στοιχείο αυτό της συνύπαρξης επί 4 δεκαετίες της καπιταλιστικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας με τη σοσιαλιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ).

Στις ισχυρές πιέσεις που ασκούσε η τελευταία σε μια σειρά τομείς που αφορούσαν τη ζωή των εργαζομένων στην καπιταλιστική πλευρά της χώρας μέχρι το 1990 και βέβαια και στον τομέα της Υγείας.

Πώς, όμως, επέδρασε