Εκλογές στην Ιρλανδία - μια ανάλυση

Βαθυ κόκκινο

Δουβλίνο

Χθες είχαμε στην Ιρλανδία εκλογές, και τα βασικά σημεία στα οποία πρέπει να εστιάσουμε είναι δύο:

1) Ο κόσμος "βύθισε" το κυβερνών κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στην Ιρλανδία - χαρακτηριστικό είναι πως στο Δουβλίνο, την πρωτεύουσα της χώρας, το κυβερνών κόμμα πήρε μόλις...8%. Εδώ ένα σχετικό απόσπασμα από άρθρο του "Πριν" για τα αποτελέσματα των εκλογών:

Το δεξιό κόμμα Φίανα Φαλ, το οποίο όπως και το ΠΑΣΟΚ υπήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Μνημονίου που τσάκισε τον ιρλανδικό λαό, υπέστη εκλογική συντριβή κατακλυσμιαίων διαστάσεων: από 42% που είχε πάρει στις εκλογές του 2007, έπεσε τώρα στο... 15%!!! Στο Δουβλίνο, την πρωτεύσα, το κυβερνών κόμμα πήρε το απίστευτο ποσοστό του... 8%!!! Η υποστήριξη του Μνημονίου βύθισε το κυρίαρχο κόμμα της ιρλανδικής Δεξιάς στο χειρότερο ποσοστό της σχεδόν 90χρονης ιστορίας του. Αντιθέτως, το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα σημείωσε το καλύτερο ποσοστό της ιστορίας του σε πανιρλανδικό επίπεδο, κερδίζοντας το 20% των ψήφων. Το καλύτερο επίσης ποσοστό της ιστορίας του στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας σημείωσε και το Σιν Φέιν, αποσπώντας το 10% των ψήφων. Μάλιστα στο Δουβλίνο οι Εργατικοί βγήκαν πρώτο κόμμα. Καθόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι το ποσοστό που πήραν οι διάφοροι ανεξάρτητοι - μικρά κόμματα και οργανώσεις, κατακτώντας το 15,5%, περνώντας ακόμη και αυτοί ως σύνολο το κυβερνών κόμμα! (σ.σ Η Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία, United Left Alliance, απέσπασε το 2,2% των ψήφων και βγάζει 3 έδρες μέχρι στιγμής). Δυστυχώς για τους Ιρλανδούς, δεξιοί θα κυβερνήσουν και πάλι τη χώρα. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε το κεντροδεξιό κόμμα Φίνε Γκέελ με 36%, το οποίο θα συγκυβερνήσει αναγκαστικά με τους Εργατικούς, σύροντάς τους σε μια σαφώς δεξιά γραμμή που ουσιαστικά ελάχιστα θα διαφέρει από εκείνη της συντριβείσας Δεξιάς. Μέχρι στιγμής πάντως και τα δύο κόμματα, με τη στήριξη και παρότρυνση των ιρλανδών βιομηχάνων και επιχειρηματιών, ζητούν την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Δεν γνωρίζουμε αν το ΠΑΣΟΚ θα έχει ακριβώς την τύχη της ιρλανδικής Δεξιάς, αλλά να γλιτώσει την εκλογική ήττα τώρα πια αποκλείεται.

2) Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε, είναι το ότι ο λαός στην Ιρλανδία ανέδειξε ως πρώτη δύναμη ένα κόμμα που υποσχέθηκε ότι θα "αναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο", δηλαδή θα ζητήσει "κούρεμα του χρέους", μείωση των επιτοκίων δανεισμού, κτλ.

Αυτό βέβαια είναι προφανώς μια βελτίωση - το κόμμα αυτό προφανώς εκπροσωπεί το κομμάτι αυτό της άρχουσας τάξης που

(α) φοβάται τις λαικές κινητοποιήσεις και θέλει να τις "απορροφήσει" όσο το δυνατόν πιο "ανώδυνα" και

(β) βλέπει ότι με τις πολιτικές "λιτότητας" - αποπληθωρισμού του ΔΝΤ απειλούνται και τα συμφέροντα πολλών κεφαλαιοκρατών, που επίσης βαδίζουν για "λουκέτο", διότι αποτελούν και αυτοί μέρος της θυσίας που θα πρέπει να κάνουν στο "βωμό της αγοράς", ώστε να χρηματοδοτηθούν οι χρεωκοπημένες τράπεζες με "πακέτα σωτηρίας" και να "κινεζοποιηθούν" οι εργάτες, προκειμένου να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί".

Άλλωστε, τα νούμερα είναι φανερό ότι "δεν βγαίνουν" - άρα, από την στιγμή που και τα αρχι-παράσιτα του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου το ξέρουν ότι δε μπορούν να πάρουν όλα τα λεφτά που θέλουν από τους τόκους. Έτσι, στηρίζουν και μερικοί από αυτούς μια παράταση της αποπληρωμής των δανείων, ή ένα "κούρεμα" (όσο μάλιστα "ρουφάνε" και 'πακέτα σωτηρίας", τόσο περισσότερο δε θα τους πειράζει να χάσουν και μερικούς τόκους, διότι ήδη έχουν αναπληρώσει τις απώλειες αυτές).

Θα πρέπει όμως να δούμε και κάτι ακόμα - ότι δηλαδή όλες αυτές οι προεκλογικές υποσχέσεις ότι τάχα το ένα ή το άλλο κόμμα θα "επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του μνημονίου", κτλ είναι "φουσκωμένες" κουβέντες, που τις λένε για να απορροφήσουν τη λαική δυσαρέσκεια. Στην πραγματικότητα, η λύση είναι η στάση πληρωμών - μόνο έτσι ο λαός μπορεί να ξεφορτωθεί τα παράσιτα.

Αυτό φαίνεται και στην ανάλυση πχ της Morgan Stanley, η οποία δηλώνει δημοσίως ότι δεν ανησυχεί ιδιαίτερα από τα "μεγάλα λόγια" της νέας κυβέρνησης της Ιρλανδίας για "αναδιαπραγμάτευση", καθώς θεωρεί ότι το λέει για να "τρομάξει" τους τραπεζίτες, και να κερδίσει λίγη παραπάνω χρηματοδότηση από την ΕΚΤ για τις χρεωκοπημένες ιρλανδικές τράπεζες, και όχι διότι όντως έχει σκοπό να κάνει κάτι "μάχιμο" εναντίον των τραπεζιτών:

Haircuts on senior bank debt still unlikely In their election manifestos, Fine Gael and Labour state that they would aim to force bond-holders to share the costs of recapitalizing troubled financial institutions. However, we believe that unilateral action against senior unsecured bank debt is unlikely given the strong resistance from the European Commission and the ECB. Instead, we think the spectre of haircutting senior bank debt will likely be used to secure additional assistance in supporting the Irish banking system.

Αίγυπτος το Ουισκόνσιν!

Αριστερό βήμα

Πρωτοφανείς κινητοποιήσεις για τα αμερικανικά δεδομένα συνταράζουν την τελευταία εβδομάδα την πολιτεία του Ουισκόνσιν. Ο νεοεκλεγείς κυβερνήτης της, ο Ρεπουμπλικάνος Σκοτ Ουόκερ, προωθεί σχέδιο νόμου που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στο δημόσιο τομέα για αυξήσεις άνω του πληθωρισμού, αφαιρεί από τα συνδικάτα το δικαίωμα να διαπραγματεύονται την περίθαλψη και τις συντάξεις, και επιτρέπει τις απολύσεις όσων «συλλογικά και οργανωμένα παρακωλύουν την εργασία» ή απουσιάζουν δίχως την έγκριση του εργοδότη. Παράλληλα, το νομοσχέδιο καταργεί τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου. Ο κυβερνήτης αποκάλεσε το νομοσχέδιο «μετριοπαθή απαίτηση» και δήλωσε πως μόνη εναλλακτική είναι να γίνουν πάνω από 10.000 απολύσεις, σε μία πολιτεία που λειτουργεί ως πείραμα για σχέδια «εξυγίανσης» της οικονομίας σε ολόκληρη την Αμερική. Αντίστοιχες απόπειρες για περικοπή των δαπανών γίνονται στο Τέξας, το Οχάιο και την Αριζόνα, ενώ η Μινεσότα και το Ιλινόις πρόσφατα αύξησαν τη φορολογία των πολιτών. Ο κυβερνήτης Ουόκερ υπολογίζει το έλλειμμα του προϋπολογισμού στο Ουισκόνσιν για το υπόλοιπο του έτους στα 137 εκ. δολάρια και στα 3,3 δις συνολικά για τα επόμενα δύο χρόνια. Οι πολίτες, ωστόσο, καταλαβαίνουν ότι «δεν πρόκειται για τα χρήματα, αλλά για την καταπάτηση των δικαιωμάτων» -όπως δήλωσε ένας από τους εκατοντάδες διαδηλωτές έξω απ’ το τοπικό Καπιτώλιο τη Δευτέρα. Την Τρίτη, οι συγκεντρωμένοι στο κτήριο έφτασαν τις 10.000, ενώ διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και σε σχολεία σε ολόκληρη την πολιτεία. Τετάρτη και Πέμπτη οι κινητοποιήσεις εντάθηκαν. Τα σχολεία έκλεισαν και οι Δημοκρατικοί αποχώρησαν από τη συζήτηση του νομοσχεδίου. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ συντάχθηκε με τους διαδηλωτές, καλώντας τα μέτρα «επίθεση στα συνδικάτα» -παρόλο που και ο ίδιος πρόσφατα υποστήριξε το πάγωμα των μισθών για τους εργάτες. Καθημερινά, τα πλήθη αυξάνονται στους δρόμους και η αντεπίθεση απ’ τη δεξιά διαφαίνεται σκληρή. Το Σάββατο, το Κίνημα του Τσαγιού οργάνωσε αντιδιαδήλωση υποστήριξης του νομοσχεδίου. Οι Ρεπουμπλικάνοι χρειάζονται 20 γερουσιαστές για να πραγματοποιήσουν ψηφοφορία για το νομοσχέδιο και, χωρίς τους Δημοκρατικούς έχουν μόνο 19. Εξού και ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη γερουσία ζήτησε να σταλεί η εθνοφρουρά στο σπίτι του επικεφαλής των Δημοκρατικών, προκειμένου να διαπιστώσει αν βρίσκεται εκεί! Την Παρασκευή, φήμες έλεγαν ότι το σύνολο των Δημοκρατικών γερουσιαστών αποχώρησαν απ’ την πολιτεία.

Απεργία- Κάποτε τα λόγια τελειώνουν...

Κάποτε τα λόγια τελειώνουν κι ειναι ώρα να μιλήσουν οι αλήθειες μας.
Ειναι ώρα να δούμε να περνάει μπροστά μας όλο το δράμα που σκηνοθετούν αργά οι φύλακες άγγελοί μας.
Ειναι ώρα να ακούσουμε την απελπισία που ψάχνει να βρεί φωνή, τα παιδιά που θα μας κοιτάξουν αύριο με τα απίστευτα μάτια τους και θα ρωτήσουν γιατί δεν κάναμε ότι έπρεπε.
Να ακούσουμε την Κερατέα, τους απολυμένους που πολλαπλασιάζονται, τους κρυμμένους αριθμούς στα συρτάρια, τους ζητιάνους  και τους άστεγους που γεμίζουν τους δρόμους, τα μαγαζιά που κλείνουν, τις πληγές που ανοίγουν, τα βασικά που ανεβάζουν τιμές χωρίς να νοιάζονται, τους δρόμους της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Λιβύης, της Υεμένης, του Μπαχρέιν, τους  δικούς μας δρόμους...
Ειναι ώρα να ακούσουμε τους δρόμους...
Γενική απεργία.

Οι ναρκισσισμοί των μικρών διαφορών αδρανοποιούν την ελληνική αριστερά

Υoupayyourcrisis

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΜΑΖΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ

Tου
Κώστα Δουζίνα

Πριν έναν περίπου χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2010, όταν οι ευρωπαϊκές και ντόπιες ελίτ επέβαλλαν στην Ελλάδα τα πρώτα μέτρα λιτότητας, το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ήταν ότι χωρίς αυτά η κρίση θα εξαπλωνόταν στην Ευρώπη, απειλώντας το ευρώ. Σε ένα άρθρο μου στην εφημερίδα Guardian υποστήριζα τότε ότι ο κύριος κίνδυνος εξάπλωσης και «μόλυνσης» προερχόταν από την αναμενόμενη αντίσταση του ελληνικού λαού· μια μικρή γνώση της ελληνικής ιστορίας μας προετοίμαζε για το τι μπορούσε να ακολουθήσει.
Η αντίσταση σαρώνει σήμερα όλη την Ευρώπη: η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ισπανία αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυρίας των τελευταίων τριάντα χρόνων. Οι ελληνικές κινητοποιήσεις ενθάρρυναν τους λαούς, οδηγώντας στην πρώτη πανευρωπαϊκή καμπάνια για τα κοινωνικά θέματα. Άκουσα το σύνθημα «Θα τα κάνουμε Αθήνα» στην Μπογκοτά της Κολομβίας και στο Λονδίνο. Οι άγγλοι φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του Πανεπιστημίου, ακολούθησαν τις ελληνικές πρακτικές -αν και απέτυχαν να κάψουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Τραφάλγκαρ Σκουέρ. Η εξέγερση στην Αίγυπτο και το κίνημα των μεταναστών εδώ είναι κι αυτές έμμεση απάντηση στην παγκόσμια κρίση. Μπήκαμε πια στο τέλος της «νέας παγκόσμιας τάξης» που κηρύχθηκε το 1989.
 

Πού βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, η οποία αποτέλεσε το υπόδειγμα της αντίστασης; Ως Έλληνας του εξωτερικού, δεν συμμερίζομαι μια σχετική απογοήτευση που εκφράζεται χαμηλόφωνα αυτή τη στιγμή. Ένας ιρλανδός φίλος, μου έλεγε πρόσφατα: «Εσείς οι Έλληνες, είστε έτη φωτός μπροστά σε πολιτική ωριμότητα και ετοιμότητα δράσης». Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να εξετάσουμε πού βρισκόμαστε και να αναζητήσουμε ευθύνες. Και πιστεύω ότι τεράστιες ευθύνες έχουν οι «δημόσιοι διανοούμενοι», οι δημοσιογράφοι και η Αριστερά.

Immanuel Wallerstein-Η δεύτερη αραβική εξέγερση

radical desire

Immanuel Wallerstein

Η δεύτερη αραβική εξέγερση: Νικητές και χαμένοι

Μτφρ. Radical Desire

Η Αραβική Εξέγερση του 1916 είχε ως ηγέτη της τον Sharif Hussein bin Ali και ως στόχο την αραβική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί απελάθηκαν. Όμως η μεγάλη εξέγερση έγινε αντικείμενο οικειοποίησης από τους Άγγλους και τους Γάλλους. Μετά το 1945, τα διάφορα αραβικά κράτη έγιναν ανεξάρτητα μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η ανεξαρτησία τους έγινε αντικείμενο οικειοποίησης από τις ΗΠΑ ως διαδόχου του Η.Β στον ρόλο του έξωθεν ελεγκτή, με ένα ήσσονα συνεχιζόμενο ρόλο της Γαλλίας στο Μαγκρέμπ και το Λίβανο.

Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση ψήνεται εδώ και κάποια χρόνια. Έλαβε μια τονωτική ένεση από την επιτυχημένη εξέγερση της τυνησιακής νεολαίας τον περασμένο μήνα. Όταν θαρραλέοι νεολαίοι ρισκάρουν τη ζωή τους για να ξεσηκωθούν ενάντια σε ένα υπερδιαφθαρμένο και αυταρχικό καθεστώς και καταφέρνουν πράγματι να εκθρονίσουν τον πρόεδρο, οφείλει κανείς να χειροκροτήσει. Ό,τι και αν γίνει αργότερα, ήταν μια καλή στιγμή για την ανθρωπότητα. Η ερώτηση βέβαια είναι πάντα: τι γίνεται αργότερα;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο ερωτήσεις. Πώς και πέτυχε αυτή η εξέγερση, όταν τόσες προσπάθειες σε τόσες χώρες απέτυχαν; Και έπειτα, ποιοι θα είναι οι νικητές και οι χαμένοι στην Τυνησία, αλλού στον αραβικό κόσμο, σε ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα;

Δεν είναι εύκολο να επαναστατείς ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς. Το καθεστώς έχει όπλα και χρήμα στη διάθεσή του, και συνήθως μπορεί να καταστείλει απλώς προσπάθειες να τεθεί υπό αμφισβήτηση στους δρόμους. Συμβολικές πράξεις, όπως αυτή της αυτοπυρπόλησης, σε μια απομακρυσμένη τυνησιακή πόλη, ενός νεαρού πλανόδιου μικροπωλητή, του Mohamed Bouazizi --μια πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στις αυθαίρετες πράξεις των πρακτόρων του καθεστώτος-- μπορούν να ενθαρρύνουν άλλους να διαμαρτυρηθούν, όπως και έγινε στην Τυνησία. Αλλά για να μπορέσει αυτή η πράξη να οδηγήσει στην ανατροπή του καθεστώτος, πρέπει να υπάρχουν ρωγμές στο καθεστώς αυτό.

Στην περίπτωση αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι υπήρχαν όντως ρωγμές. Ούτε ο στρατός ούτε η αστυνομία φάνηκαν έτοιμοι να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, αφήνοντας το καθήκον αυτό μόνο στην επίλεκτη προεδρική φρουρά. Δεν στάθηκε αρκετή, και ο πρόεδρος Zine el-Abidine Ben Ali και η οικογένειά του αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, και μπόρεσαν να βρουν καταφύγιο μόνο στη Σαουδική Αραβία. Η ύπαρξη ρωγμών στο καθεστώς φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι τα ηγετικά στελέχη του κόμματος του Ben Ali, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν απ' την καταιγίδα, συνέλαβαν τον βασικό υπεύθυνο του κατασταλτικού μηχανισμού του Ben Ali, τον Abdelwahab Abdallah, ώστε να τον αποτρέψουν από το να συλλάβει αυτός τους ίδιους. Θυμηθείτε ότι μετά τον θάνατο του Στάλιν, οι διάδοχοί του συνέλαβαν άμεσα τον Μπέρια για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Βέβαια, μετά την διαφυγή του Ben Ali, όλος ο κόσμος χειροκρότησε, με μοναδική εξαίρεση τη Λιβύη του Καντάφι και την Ιταλία του Μπερλουσκόνι, που συνέχισαν να υπερασπίζονται τις αρετές του Ben Ali. Ο βασικός υποστηρικτής του Ben Ali στο εξωτερικό, η Γαλλία, βρέθηκε σε αρκετά αμήχανη θέση ώστε να ομολογήσει τα "λάθη" στην εκτίμησή της για την κατάσταση. Οι ΗΠΑ, έχοντας αφήσει την Τυνησία στα υποτίθεται ασφαλή χέρια της Γαλλίας, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν παρομοίως.

Όπως όλοι παρατήρησαν, το παράδειγμα της Τυνησίας ενθάρρυνε τους αραβικούς δρόμους σε άλλες χώρες να ακολουθήσουν παρόμοια μονοπάτια --κυρίως, αυτή την στιγμή, στην Αίγυπτο, την Υεμένη, και την Ιορδανία. Καθώς γράφω, είναι αβέβαιο αν ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ θα καταφέρει να επιβιώσει.

Λοιπόν, ποιοι είναι οι νικητές και ποιοι οι χαμένοι; Για τουλάχιστον έξι μήνες, δεν θα γνωρίζουμε ποιος θα έρθει στην εξουσία στην Τυνησία, την Αίγυπτο, και μάλλον παντού στον αραβικό κόσμο. Οι αυθόρμητες εξεγέρσεις δημιουργούν καταστάσεις παρόμοιες με αυτή της Ρωσίας το 1917, όπου, με τα διάσημα λόγια του Λένιν, "η εξουσία βρίσκεται στον δρόμο", και όπου συνεπώς μια οργανωμένη, αποφασισμένη δύναμη μπορεί να την αρπάξει, όπως έκαναν οι Μπολσεβίκοι.

Η πραγματική πολιτική κατάσταση σε κάθε αραβικό κράτος είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει σήμερα αραβικό κράτος που να έχει ένα δυνατό, οργανωμένο, κοσμικό και ριζοσπαστικό κόμμα όπως των Μπολσεβίκων, που να είναι έτοιμο να πάρει την εξουσία. Υπάρχουν διάφορα αστικά φιλελεύθερα κινήματα τα οποία θα ήθελαν να παίξουν κεντρικό ρόλο, αλλά λίγα από αυτά μοιάζουν να έχουν αξιόλογη βάση.  Τα πιο οργανωμένα κινήματα είναι Ισλαμιστικά. Αλλά αυτά τα κινήματα δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Οι εκδοχές τους για ένα ισλαμικό κράτος ποικίλουν, από αυτές που είναι σχετικά ανεκτικές για άλλες ομάδες, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα στην Τουρκία, σε σκληρές εκδοχές του νόμου της Σαρία (όπως αυτή που εφάρμοσαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν), σε ενδιάμεσες ποικιλίες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο. Τα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά καθεστώτα είναι αβέβαια και εξελίσσονται. Και έτσι το ποιος θα νικήσει εσωτερικά είναι εξαιρετικά αβέβαιο.

Αλλά τι γίνεται με τις δυνάμεις του εξωτερικού, που ασχολούνται εντατικά με προσπάθειες να ελέγξουν την κατάσταση; Ο βασικός παίχτης στο εξωτερικό είναι οι ΗΠΑ. Ένας δεύτερος είναι το Ιράν. Όλοι οι υπόλοιποι --η Τουρκία, η Γαλλία, το Η.Β, η Ρωσία, και η Κίνα-- είναι λιγότερο σημαντικοί, αν και συναφείς παίχτες.

Ο μεγάλος χαμένος της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης είναι ξεκάθαρα οι ΗΠΑ. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς στην απίστευτη αμφιταλάντευση της αμερικανικής κυβέρνησης σε αυτή τη φάση. Οι ΗΠΑ (όπως και κάθε άλλη μεγάλη δύναμη στον κόσμο) βάζει ένα κριτήριο πάνω από όλα -- το καθεστώς να είναι φιλικό προς την ίδια. Η Ουάσινγκτον θέλει να είναι με τον νικητή, εφόσον ο νικητής δεν είναι εχθρικός. Τι να κάνει λοιπόν σε μια κατάσταση όπως αυτή της Αιγύπτου, που είναι βασικά κράτος-πελάτης των ΗΠΑ; Οι ΗΠΑ καταλήγουν απλώς να καλούν δημόσια σε περισσότερη "δημοκρατία", μη βία, και διαπραγματεύσεις. Πίσω απ' το προσκήνιο, μοιάζει να έχουν πει στον αιγυπτιακό στρατό να μην φέρουν τις ΗΠΑ σε αμήχανη θέση πυροβολώντας υπερβολικά πολλούς πολίτες. Αλλά μπορεί να επιβιώσει ο Μουμπάρακ χωρίς να πυροβοληθούν πολλοί πολίτες;

Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση έρχεται σε μια φάση χαοτικής κατάστασης παγκόσμια, στην οποία υπάρχουν τρία κυρίαρχα στοιχεία: η πτωτική στάση στα στάνταρ διαβίωσης για τουλάχιστον δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού· η εξωφρενική αύξηση του τωρινού εισοδήματος ενός σχετικά μικρού ανώτερου στρώματος·  και η σοβαρή παρακμή της ουσιαστικής ισχύος της λεγόμενης υπερδύναμης, των ΗΠΑ. Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση, όπως και να καταλήξει, θα διαβρώσει ακόμα περισσότερο την αμερικανική ισχύ, κυρίως στον αραβικό κόσμο, ακριβώς επειδή η μία σίγουρη βάση για όσους θέλουν να εξασφαλίσουν πολιτική δημοφιλία σ' αυτές τις χώρες σήμερα είναι η αντίθεση στην ανάμιξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Ακόμα και αυτοί που φυσιολογικά θα ήθελαν και που εξαρτώνται από την αμερικανική εμπλοκή το βρίσκουν πολιτικά επικίνδυνο να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο.

Ο μεγαλύτερος νικητής στο εξωτερικό είναι το Ιράν. Το ιρανικό καθεστώς αντιμετωπίζεται αναμφίβολα με μεγάλη καχυποψία, εν μέρει επειδή είναι μη αραβικό και εν μέρει επειδή είναι σιιτικό. Όμως το μεγαλύτερο δώρο στο Ιράν το έδωσε η αμερικανική πολιτική, μια και εκτόπισε τον Σαντάμ Χουσεϊν από την εξουσία. Ο Χουσεϊν ήταν ο σκληρότερος και πιο αποτελεσματικός εχθρός του Ιράν. Οι ηγέτες του Ιράν μάλλον ευλογούν καθημερινά τον Τζορτζ Μπους για το καταπληκτικό του δώρο. Έχουν χτίσει πάνω σ' αυτόν τον μποναμά μέσω μια έξυπνης πολιτικής, όπου δείχνουν πρόθυμοι να υποστηρίξουν μη σιιτικά κινήματα όπως η Χαμάς, αρκεί να αντιτίθενται έντονα στο Ισραήλ και στην αμερικανική εμπλοκή στην περιοχή. 

Ένας μικρότερος νικητής είναι η Τουρκία. Για καιρό, η Τουρκία ήταν ανάθεμα για τις λαϊκές δυνάμεις στον αραβικό κόσμο για τον διπλό λόγο ότι ήταν η διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στενός σύμμαχος των ΗΠΑ. Το τωρινό καθεστώς, εκλεγμένο με λαϊκή πλειοψηφία, ένα ισλαμιστικό κίνημα που δεν αναζητά να επιβάλλει τον νόμο της Σαρία σε όλο τον πληθυσμό αλλά απλώς ζητά droit de cité για τον σεβασμό των ισλαμικών παραδόσεων, έχει κινηθεί στην κατεύθυνση της υποστήριξης της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης, ακόμα και με τον κίνδυνο του να διακινδυνεύσει τις ως πρότινος καλές του σχέσεις με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.

Και βέβαια ο μεγαλύτερος νικητής της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης θα είναι, μακροπρόθεσμα, οι ίδιοι οι αραβικοί λαοί.

Εξέγερση χωρίς Αριστερά είναι αδιέξοδο

Αριστερά και πολιτική

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις των μαζών στη καπιταλιστική περιφέρεια, στη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή, θα πάρει καιρό να αναλυθούν σε βάθος. Και αυτό γιατί εμπλέκονται πολιτικές, θρησκευτικές και ταξικές δυνάμεις με στρεβλή αντίληψη των κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων και κυρίως των διεξόδων που πρέπει να δοθούν. Οι πραγματικές αντιθέσεις αναστρέφονται στις κοινωνικές συνειδήσεις γιατί αυτές αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν με σύγχρονο τρόπο.

Οι εξεγέρσεις που βλέπουμε, έρχονται σαν αποτέλεσμα πολύχρονης πολιτικής και ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης από σκληρά ημιδικτατορικά καθεστώτα. Αυτά τα καθεστώτα φρόντισαν και για τη φυσική εξόντωση των ηγετών ολόκληρου του φάσματος που υπεράσπιζαν από την εγκαθίδρυση της κλασσικής αστικής δημοκρατίας με ατομικά και εργασιακά δικαιώματα μέχρι τις δυνάμεις της Αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτή ήταν και η αιτία που σε όλες αυτές τις χώρες καθυστέρησε τόσες δεκαετίες η εξέγερση. Τώρα η εξέγερση χωρίς ιστορική ηγεσία, χωρίς Αριστερά, χρήζει ερμηνειών και προπαντός πρόβλεψης για το που πάει.

Τα καθεστώτα του Αραβικού κόσμου που δέχονται την όμοια σχεδόν οργή των λαών με αιτήματα το ψωμί, τη δημοκρατία και την ελευθερία δεν είναι καθόλου ίδια.

Σε ορισμένα από αυτά κυριαρχεί το κομμάτι του μεγάλου κεφαλαίου της εθνικής μεγαλοαστικής τάξης που θέλει τον πλούτο για τον εαυτό της, αντιστεκόμενη στην ιμπεριαλιστική ληστεία. Παλιές ιδεολογίες «εθνικού σοσιαλισμού» του Νάσερ, του Κάσσεμ, του Αττασί ,του Μωσαντέκ, του αριστερού τμήματος του Μπαάθ επιβίωναν με άλλες μορφές στο Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη κ.α.

Από την άλλη παρόμοια σε πρακτικές καθεστώτα εδράστηκαν στο ξεπουλημένο κοσμοπολίτικο μεγάλο κεφάλαιο χωρών όπως της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Ιορδανίας , του Μαρόκου κ.α. και συνδέθηκαν άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές χώρες σαν συγκοινωνούντα δοχεία με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Κεντρικό διακύβευμα, ο έλεγχος και η εκμετάλλευση του τεράστιου ενεργειακού πλούτου των χωρών μαζί και του τεράστιου εφεδρικού εργατικού στρατού του αραβικού κόσμου.

Και οι δύο μορφές διοίκησης δέχονται τις ίδιες εξεγέρσεις με ίδια αιτήματα. Το ερώτημα είναι με τι θα αντικαταστήσουν οι λαοί, τόσο τις ντόπιες όσο και τις ξενοκίνητες ημιδικτατορίες. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να αποδεχτούν μια φιλοσοφία αντικατάστασης της εθνικιστικής ημιδικτατορίας με τη νεοφιλελεύθερη δικτατορία του πολυεθνικού κεφαλαίου που θα παρουσιαστεί ως «ολόπλευρη δημοκρατία».

Τα καθεστώτα και των δύο μορφών δέχονταν πολλές φορές την άμεση στήριξη της Δύσης ή και την άμεση επίθεση, ανάλογα με την εποχή και το ποιος ήταν ο εχθρός. Ορισμένοι ηγέτες τους μάλιστα ήταν «φωτισμένοι», «μετριοπαθείς», «μεταρρυθμιστές» και αξιότιμα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς !!!

Τώρα τους είναι και τα δύο καθεστώτα αχρείαστα. Γι αυτό και βλέπουμε με τόση άνεση τον Ομπάμα να στέλνει στον Καιάδα τους χθεσινούς συνεργάτες και εγκάθετους της Αμερικής «υποστηρίζοντας» τους διαδηλωτές. Προφανώς προσβλέπει σε ριζικές ανατροπές νεοφιλελεύθερου τύπου με βασικό μοχλό τις εξαγορασμένες ηγεσίες των στρατών.

Να σημειώσουμε ότι σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα υπό κατάρρευση καθεστώτα, ενώνονταν, σε αγαστή συνεργασία με τη Δύση, στη βάση ότι κοινός εχθρός και σκοπός τους ήταν η εξόντωση της Αριστερά και των ιδεών της στον αραβικό κόσμο. Από φυσική και (προσωρινά) πολιτική άποψη, πέτυχαν την εξόντωσή της Αριστεράς.

Αυτό είναι και το μεγάλο πολιτικό κενό της εξέγερσης. Εξέγερση χωρίς οργάνωση, στόχο, υποκείμενο της διοίκησης, πρόγραμμα και σταθερή ταξική αναφορά στην εργατική τάξη, είναι εξέγερση με ημερομηνία λήξης σε μια πορεία επαναφοράς της ίδιας ταξικής εξουσίας με άλλη μορφή. Όσο και αν υμνούμε σήμερα τους αγώνες του Αργεντίνικου λαού θα ήταν λάθος να μη βλέπαμε ότι το ιδεολογικό αδιέξοδο εκείνης της εξέγερσης οδηγεί σταδιακά σε πολιτικό αδιέξοδο την εξέγερση και στο ίδιο αποτέλεσμα μιας εξουσίας του κεφαλαίου με μεταλλαγμένη μορφή και με ελάχιστα προσωρινά κέρδη για τον λαό.

Σήμερα λοιπόν το ζητούμενο των εξελίξεων σε αυτές τις χώρες είναι προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και πως θα εκφραστεί ο λαϊκός πόθος σε επίπεδο εξουσίας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι εξεγέρσεις να μεταβληθούν σε όχημα εγκαθίδρυσης νεοφιλελευθέρων δημοκρατιών που θα μεταβάλουν τις χώρες, στο όνομα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, σε νέο πεδίο ξεπουλήματος στου εθνικού τους πλούτου. Όταν η Αριστερά λείπει από το ιστορικό γίγνεσθαι τότε η στροφή προς τον ακραίο νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό είναι η «λύση». Ενίοτε δε και ο νεοφιλελεύθερος φασισμός.

Ηθικό και πολιτικό δίδαγμα για την Ελλάδα: Αν λείπει η Αριστερά από το ιστορικό καθήκον και δεν παίξει τον ιστορικό της ρόλο η εξέγερση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Χωρίς εναλλακτική εξουσία επανέρχεται αενάως η ίδια εξουσία.

Όσο και αν κάποιοι υμνούν την «αυτόνομη, χωρίς ηγεσίες και κόμματα» εξέγερση του λαού, αν αυτός δεν αποκτήσει πραγματική ηγεσία, η οποιαδήποτε εξέγερση θα μεταβληθεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο. Και σήμερα η φυσική ηγεσία του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η Αριστερά. Αν κανείς έχει αντίρρηση για την υπάρχουσα Αριστερά μπορεί να ελπίζει ότι το λαϊκό κίνημα θα κτίσει μια νέα οργάνωση της Αριστεράς με ανανεωμένα τα ίδια πάντα ιδανικά του σοσιαλισμού, της ανατροπής, της λαϊκής εξουσίας και δημοκρατίας. Αυτό που δεν μπορεί να ελπίζει είναι μια λαϊκή εξουσία χωρίς Αριστερά.

"Δε σι λέου να του βγάλλς αλλά ποιος σι είπι να του βάλλς;"

http://aristeripolitiki.blogspot.com/

14/2/11
Αυτό το θέατρο του παραλόγου για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης προκαλεί θυμηδία.

Ενώ σε όλα έχουν συμφωνήσει για το μεγαλύτερο ξεπούλημα από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση διαμαρτύρεται για τη «μαρτυριάρα» τρόικα που το είπε αυτή και δεν άφησε να το πει η κυβέρνηση υπερήφανα και εθνικά!

Είναι η πιο καλοστημένη σκηνοθεσία κοροϊδίας του λαού. Η ίδια η κυβέρνηση ήδη έχει περιλάβει όσα λέει η τρόικα στο πρόγραμμα επικαιροποίησης του μνημονίου.

Η κατάσταση σχέσεων μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στα χωριά των Σερρών όταν μια τσομπάνισα διαμαρτύρονταν σε ένα τσόμπανο οτι την «βίαζε» και εκείνος με «ευαισθησία» της είπε:
«Ι, τότι να του βγάλου».
Αυτή θορυβημένη από τη πρόθεση του τσόμπανου, συνέχισε να διαμαρτύρεται με διπλή ένταση και έννοια:
«Δε σι λέου να του βγάλλς αλλά ποιός σι είπι να του βάλλς;».

Αυτό είναι το θέμα για τη κυβέρνηση, «ποιός σι είπι» όχι το ίδιο το γεγονός το οποίο την ευχαριστεί ερεθιστικά.

Τι να πει κανείς; Μόνο η λαϊκή οργή μπορεί να δώσει απάντηση.

O Γκράμσι και το έθνος,Ελένη Λάλου , Αντώνης Λιάκος

radical desire

Αργεντινή ,2001-φωτο απο διαδήλωση κατά την διάρκεια την παλλαικής εξέγερσης

O Γκράμσι δεν περιλαμβάνεται ως τώρα στους θεωρητικούς του εθνικισμού. Ο ίδιος
δεν έγραψε, όπως ο Οττο Μπάουερ, ή η Ρόζα Λούξεμπουργκ θεωρητικές
πραγματείες για το πρόβλημα του έθνους και την πολιτική των σοσιαλιστών απέναντι
στα εθνικά ζητήματα. Για το λόγο αυτό και δεν περιλαμβάνεται στα εγχειρίδια της
θεωρίας του εθνικισμού. Ωστόσο, υπάρχει στο έργο του Γκράμσι μια θεωρία για το
έθνος, της οποία η έκδηλη προθετικότητα αφορά τη συγκρότηση μιας στρατηγικής
για το επαναστατικό κόμμα, η οποία που θα υπερβεί τα ταξικά όρια και θα γίνει
εθνική. Από την άποψη αυτή η θεωρία για το έθνος προκύπτει από τη γκραμσιανή
θεωρία της «ηγεμονίας», η οποία αρθρώνεται με τις αναλύσεις του για τους
οργανικούς διανοουμένους, τη συγκρότηση της εθνικής κουλτούρας και την έννοια
της παθητικής επανάστασης.

Τα γραπτά του Γκράμσι έγιναν γνωστά μετά τον πόλεμο,

Καταδίκασαν με περηφάνεια την τρόικα που απλά το ανακοίνωσε!

giorgossarris.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε χθες στις 11/2 την στιγμη που όλοι αναρωτιόνουσαν που είναι η κυβέρνηση μετα την πρόκληση της τρόικας!!!
Στο επίσημο site της Ελληνικής κυβέρνησης ακριβώς εδω (κάντε αρ. κλικ)!!!
Και κατόπιν πρωτα ο κ.Πεταλωτής και στη συνέχεια διάφορα δήθεν οργισμένα μέλη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ βγήκαν και καταδίκασαν περήφανα την τρόικα...
Ολο το περιεχόμενο του εγγράφου είναι ενας σκετος εφιάλτης.
 Ο τιτλος  ειναι : 

Τρίτη Επικαιροποίηση Προγράμματος-Οικονομικής-Πολιτικής 11/2/2011
.......και αναφέρει:
"Πολιτική αποκρατικοποιήσεων, αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και αναδιαρθρώσεων

- Ενίσχυση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας για την περίοδο 2012-2015.
- Ολοκλήρωση της καταγραφής και της δημιουργίας ενός χαρτοφυλακίου συμμετοχών και εμπορικά αξιοποιήσιμων ακινήτων ύψους τουλάχιστον 50 δις. ευρώ. Στόχος είναι η συνολική είσπραξη εσόδων τουλάχιστον 50 δις. ευρώ την περίοδο 2011-2015 εκ των οποίων τα 15 δις. έως το 2012"!!

Το κυβερνητικό έγγραφο λοιπόν μιλάει για "είσπραξη εσόδων τουλάχιστον 50 δις. ευρω"

 Οπότε προς τι η οργισμένη αντίδραση του Πεταλωτή που έλεγε "είναι προφανές βέβαια ότι η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει εκποίηση δημόσιας γης";
Τι αξιοποίηση ειναι αυτή που θα αποδώσει 50 δις ως το 2015, δηλαδή όπως ακριβώς είπε και η τρόικα;
Ας πουμε παράδοση της χώρας για 50-100 χρόνια στα χέρια των δανειστών;
Εχει επιτέλους δικαίωμα αυτός ο λαός να μάθει τι μαγειρεύεται πίσω από την πλάτη του;
Θα μιλήσουν επιτέλους καθαρά έστω μια φορά;
Τελικά πωλούνται τα πάντα;
Kι εμείς τι θα κάνουμε; Θα το δεχτούμε;

Μήπως έφτασε η ώρα να δηλώσουμε παρόντες στη ζωή μας;



Υ.Γ. Το έγγραφο της επικαιροποίησης μου το έστειλε η Ανατολή

Ο Τσόμσκι υπέρ της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους

 Ελευθεροτυπία

Τη συμπαράστασή του στον ελληνικό λαό εξέφρασε την προηγούμενη εβδομάδα ο γνωστός διανοούμενος Ν. Τσόμσκι, που υπέγραψε το αίτημα της πρωτοβουλίας για σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του χρέους, συμφωνώντας ότι οι Ελληνες έχουν δικαίωμα να μάθουν πώς και γιατί δημιουργήθηκε.

Ο Τσόμσκι υποστηρίζει ότι ο λαός δεν ήταν ο αποδέκτης του κι έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώσει αυτός και, όπως έχει δηλώσει και σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (Κοντέινερ 10/1/2011), «σε έναν κόσμο δικαίου τα χρέη αυτά απλά θα ακυρώνονταν».
Τον επόμενο μήνα τα μέλη της πρωτοβουλίας, που βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας, θα απευθύνουν επισήμως προς την κυβέρνηση έκκληση για τον σχηματισμό ΕΛΕ, ώστε να μάθει ο ελληνικός λαός όλη την αλήθεια για το χρέος.
Στην πρωτοβουλία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρος, ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Κ. Λαπαβίτσας, ο πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου Ερίκ Τουσέν και πολλοί άλλοι. Την περασμένη εβδομάδα το σχετικό κείμενο, εκτός από τον Ν. Τσόμσκι, υπέγραψαν και άλλες προσωπικότητες από το εξωτερικό, όπως η χιλιανή κοινωνιολόγος Μάρτα Χάρνεκερ, το στέλεχος της γερμανικής αριστεράς Λ. Μπίσκι, ο καναδός οικονομολόγος Μ. Λίμποβιτς.
Ο Π. Λαφαζάνης, που επικροτεί την πρωτοβουλία, δηλώνει ότι η ΕΛΕ πρέπει να ελέγξει τη νομιμότητα όλων των συμβάσεων και το κατά πόσο εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον.
«Μία τέτοια επιτροπή», τονίζουν τα μέλη της πρωτοβουλίας, δεν θα μπορούσε να γίνει από τη Βουλή, καθώς όλες όσες έχουν συσταθεί μέχρι τώρα κατέληξαν σε φιάσκο. Στη δική μας θα συμμετάσχουν σωματεία, κοινωνικοί φορείς, διεθνείς οργανώσεις με εμπειρία που δεν έχουν σχέσεις όμως με την εξουσία, καθηγητές πανεπιστημίων και διανοούμενοι από όλο τον κόσμο».
Σκοπός της επιτροπής θα είναι να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις (π.χ. των Ολυμπιακών Αγώνων, της Siemens, των εξοπλιστικών, των δανείων με τη Γκόλντμαν Σακς κ.ά.) για να αποκαλυφθεί πώς και γιατί εκτινάχθηκε το χρέος.
«Ενα χρέος» που, όπως υποστηρίζουν, «δεν δημιουργήθηκε προκειμένου να φτιάξουμε σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους, πράσινο και όλα όσα θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ελληνική κοινωνία». «Αντιθέτως», ισχυρίζονται, «μέρος του χρέους οφείλεται σε υπερτιμολογήσεις, τοκογλυφία, μίζες κ.ά. που μπορεί να κηρυχθεί απεχθές, να χαρακτηρισθεί παράνομο και κατά συνέπεια να αρνηθεί ο ελληνικός λαός να το πληρώσει».
Ακούγεται υπερβολικό; Ο Ερίκ Τουσέν που συμμετείχε και στην ΕΛΕ που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ρ. Κορέα, πριν από τρία χρόνια, αναφέρει ότι μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της επιτροπής, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι βάσει των ευρημάτων ήταν υποχρεωμένη να προβεί στην παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Αιτιολόγησε την απόφαση αυτή υποστηρίζοντας ότι το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά προϊόν διαφθοράς. Λίγο καιρό μετά, η κυβέρνηση του Ισημερινού απευθύνθηκε στους πιστωτές με την πρόταση να αγοράσουν όλα τα ομόλογα (του χρέους) με έκπτωση 65%, την οποία δέχθηκε το 91% των κατόχων ομολόγων. Κατάφερε δηλαδή να επιβάλει κούρεμα του χρέους κατά 65%». Στη διεθνή εμπειρία αναφέρεται και η Νάντια Βαλαβάνη που συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία της ΕΛΕ, για την οποία επισημαίνει ότι «επέτρεψε σε χώρες που βρίσκονταν πεσμένες στα γόνατα, να σηκωθούν όρθιες και στους εργαζόμενούς τους να μπορούν ξανά να ελπίζουν».
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ

Φορολογία του κεφαλαίου στην ΕΕ από το 1995-2010

cynical

Στο ερώτημα του "Πώς δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα" στη χώρα μας, πέρα από την επίσημη αντι-προεδρική απάντηση ότι τα δημιουργήσαμε εν ίσοις όροις όλοι μας, υπάρχει και μια άλλη, η οποία τα εντοπίζει στις συγκεκριμένες (κάργα-ταξικές) φορολογικές επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων και όχι μόνο αυτής του αντι-προέδρου.

Τα ελλείμματα δημιουργούνται είτε όταν ξοδεύεις περισσότερο από όσα εισπράττεις, είτε όταν εισπράττεις λιγότερα από όσα ξοδεύεις. Όσον αφορά δε το δεύτερο σκέλος, οι μικρότερες εισπράξεις μπορεί να οφείλονται είτε σε φοροδιαφυγή, είτε σε νόμιμες μειώσεις φόρων.

Η επιλογή των φοροελαφρύνσεων μπορεί να αφορά στα χαμηλότερα ή στα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Οι λόγοι για τα μεν χαμηλά είναι αυτονόητοι, για δε τα υψηλά, δικαιολογούνται βάσει του ευφευρήματος ότι με τον τρόπο αυτό αυξάνονται οι επενδύσεις και επέρχεται η ευημερία, η ειδική των ευνοημένων στρωμάτων, αλλά και η γενική όλου του πληθυσμού, βάσει του έτερου δόγματος, αυτού τής προς τα κάτω διάχυσης του πλούτου.

Αν βλέπαμε τα παρακάτω διαγράμματα τα οποία δείχνουν:

το μεν ΠΡΩΤΟ, τη χρονική εξέλιξη του μέσου όρου του ανώτατου φορολογικού συντελεστή, για τα ΑΤΟΜΙΚΑ υψηλά εισοδήματα, στην ΕΕ-27 και στην ευρωζώνη,

το δε ΔΕΥΤΕΡΟ, την ίδια χρονική μεταβολή, αλλά για τις επιχειρήσεις, θα παρατηρούσαμε ότι αμφότερα βαίνουν μειούμενα.

Και το ερώτημα το οποίο επιθυμώ να θέσω είναι, γιατί η δεκαπεντάχρονη συνεχόμενη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου δεν ελάττωσε την ανεργία, και γιατί τα δημόσια ελλείμματα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές καλές μεριές της ΕΕ-27, έφτασαν σ' αυτό εδώ το ύψος. Έλα ντε;

Στοιχεία: European Comission- Taxation and Customs Union-Taxation trends in the European Union-Main results- pp 9-10.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ"

fimotro

Στους σταθμούς διοδίων Αφιδνών, Μοσχοχωρίου, Λεπτοκαρυάς, Μακρυχωρίου και Πυργετού συγκεντρώνονται την Κυριακή μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω», προκειμένου να κρατούν τις μπάρες ανοιχτές για τη δωρεάν διέλευση των αυτοκινήτων. Περίπου 200 μέλη του...
κινήματος συγκεντρώθηκαν στις 11 το πρωί στο σταθμό των Αφιδνών, ενώ για την ίδια ώρα είχε προγραμματιστεί αντίστοιχη κινητοποίηση στο Μοσχοχώρι Μαγνησίας.

Στις 14.00 ακολουθεί συγκέντρωση στη Λεπτοκαρυά Πιερίας, ενώ μέλη του κινήματος στη Λάρισα έχουν απευθύνει κάλεσμα για άνοιγμα των διοδίων και στους σταθμούς Μακρυχωρίου και Πυργετού.

Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ 99,5, ο υφυπουργός Μεταφορών Γιάννης Μαγκριώτης επισήμανε ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει τους σταθμούς των διοδίων.

Πρόσθεσε όμως ότι οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί υποχρεώνουν το Δημόσιο να πληρώσει ρήτρες αν τα έργα στους αυτοκινητόδρομους σταματήσουν, ανεξαρτήτως αν η υπαιτιότητα είναι δική του ή των παραχωρησιούχων.

Γ. Ζουγανέλης: Ο λαός πρέπει να εξεγερθεί

newsbomb.gr

Δεν βλέπω ελπίδα από κανένα κόμμα. Την ελπίδα τη βλέπω μόνο στο λαό, εάν ξυπνήσει και αποποιηθεί τα κόμματα, αυτά τα εντός μεγάλων εισαγωγικών προπύργια της Δημοκρατίας, που δεν είναι καθόλου προπύργια Δημοκρατίας, αλλά προπύργια κοροϊδίας και εκμετάλλευσης. Ο λαός πρέπει να εξεγερθεί, αλλά όχι καθοδηγούμενος από κομματικά συμφέροντα. Αν αισθανθεί την ανάγκη να εξεγερθεί, ας το κάνει.
Εγώ ντρέπομαι που ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου και φτύνω τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα κι εγώ με τη σειρά μου να κάνω κάτι να αποτρέψω πράγματα. Το ότι συμμετείχα σ΄ αυτόν τον αγώνα δεν το έχω καρπωθεί και ούτε βγήκα ποτέ να το βροντοφωνάξω. Το γνωρίζουν λίγοι. Μέμφομαι, όμως, αυτή τη γενιά που αγωνίστηκε για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δικαιοσύνη και τελικά δεν υπάρχει τίποτα από αυτά γιατί κανείς από όσους αγωνίστηκαν τότε, δεν ενδιαφέρθηκε να τα κάνει πράξη. Είναι ντροπή και αίσχος. Δεν έκαναν τίποτα όλοι αυτοί. Βολεύτηκαν και άραξαν στα αβγά τους. Η γενιά της αντίστασης και της κατοχής μένει πιο καλά στη συνείδησή μου από αυτούς τους ανθρώπους που μπήκαν στα Μέσα, έγιναν «γιαπάκια» του κερατά, ζούνε σε βίλες εκατομμυρίων, οδηγούν Πόρσε και νομίζουν ότι εκεί είναι η ζωή.
Γιάννης Ζουγανέλης

O αραβικός κόσμος καίγεται. Διάλογος με έναν Σύριο αναρχικό

Candia Alternativa

Οι μεγάλες εξεγέρσεις που ταρακούνησαν τον αραβικό κόσμο στην Υεμένη, την Αλγερία, την Τυνισία και τώρα στην Αίγυπτο, μας εξέπληξαν όλους. Είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των καιρών μας, στέλνοντας ξεκάθαρα το μήνυμα πως κανένα μέρος στον κόσμο δεν είναι καταδικασμένο να αποτελεί παιχνίδι ενός δικτάτορα στηριζόμενου από ιμπεριαλιστές. Απίστευτα καταπιεστικά καθεστώτα όπως αυτό του Μπεν Αλί, αποδείχτηκαν τελείως αδύναμα απέναντι σε ένα λαό που μάχεται ενωμένος και αποφασισμένος. Οι άνθρωποι που εξεγείρονται είναι νέοι, εργάτες, άνεργοι, φτωχοί, που τώρα διαμορφώνουν το πρόσωπο της περιοχής προκαλώντας ρίγη στις κλίκες της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Ούτε όλα τα όπλα που συγκέντρωσε το καθεστώς του Μουμπάρακ, ούτε η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια, κατάφεραν να περιορίσουν το ξέσπασμα των διαδηλώσεων. Αποδεικνύουν τη δύναμη του λαού και της εργατικής τάξης όταν ενώνονται, την πολιτική ικανότητα καθημερινών ανθρώπων να οικοδομούν οργανισμούς δυαδικής εξουσίας με καθαρά ελευθεριακό ένστικτο, και αποδεικνύουν στον κόσμο ότι ζούμε σε καιρούς επαναστατικών αλλαγών. Είχαμε έναν σύντομο διάλογο με τον σύντροφο και φίλο μας Mazen Kamalmaz από τη Συρία, εκδότη του αραβικού αναρχικού μπλογκ Ahewar, που μιλά για τη σημασία αυτής της θαυμάσιας πολιτικής εξέλιξης.

1) Μοιάζει σαν τελείως ξαφνικά μαζικά κύματα διαμαρτυριών να ταρακουνούν τα θεμέλια πολυετών αραβικών καθεστώτων στον αραβικό κόσμο…υπήρχαν κάποια σημάδια ότι θα προέκυπταν αυτές οι διαμαρτυρίες;

- Αυτό είναι ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία του επαναστατικού κύματος που εξαπλώνεται στον αραβικό κόσμο, χτύπησε ακριβώς όταν κανείς δεν το περίμενε. Λίγες μόνο μέρες πριν τις μαζικές διαδηλώσεις στην Αίγυπτο, η Χίλαρι Κλίντον διακήρυξε τη σταθερότητα της Αιγυπτιακής κυβέρνησης, ενώ τώρα τίποτα στην περιοχή δεν είναι σταθερό: οι μάζες είναι εξεγερμένες και παντού τα καταπιεστικά καθεστώτα φοβούνται τα χειρότερα. Υπάρχουν σε αυτά τα μεγάλα γεγονότα κοινά χαρακτηριστικά που δεν είχαν παρατηρήσει τα καθεστώτα, οιι αξιωματούχοι ακόμη κι οι διανοούμενοι, όπως ο θυμός που βρισκόταν κρυμένος εκεί, φιμωμένος από την καταπίεση των Κρατών, τη φτώχεια και την ανεργία που αυξάνονταν παντού… τοπικές και φιλοδυτικές, σκέφτηκαν πως αυτός ο θυμός θα μπορούσε να κρατηθεί υπό έλεγχο. Τώρα γνωρίζουμε πόσο λάθος έκαναν…

2) Ποιά είναι η σημασία της φυγής του Μπεν Αλί από την Τυνησία;

- Είναι το πρώτο βήμα του χείμαρρου που θα ακολουθήσει. Σήμαινε πως ο λαός, ο εξεγερμένος λαός, μπορεί να αψηφήσει την καταπίεση και να νικήσει. Είναι πολύ νωρίς ακόμη να μιλήσουμε για την τελική λύση, είναι ακόμη όλα μπερδεμένα τώρα, οι άνθρωποι όμως συνειδητοποίησαν την πραγματική τους δύναμη και είναι ακόμη στους δρόμους, έτσι είναι ακόμη πολλά τα ενδεχόμενα εξέλιξης του αγώνα.

3) Πού εξαπλώνεται τώρα η εξέγερση; Ποιες χώρες αντιμετωπίζουν μαζικούς ξεσηκωμούς;

-Τώρα μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως η συνέχεια θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Ίσως η Αλγερία , η Υεμένη και η Ιορδανία να είναι επόμενες, αλλά θα πρεέπι να έχουμε υπ’ όψη πως μια αιγυπτιακή επανάσταση θα είχε μεγάλη επίδραση παντού, πέρα από τις χειρότερες προσδοκίες όλων των δικτατόρων και των υποστηρικτών τους οπουδήποτε.

4) Ποιά είναι η άμεση επίδραση μιας επανάστασης στην Αίγυπτο, το δεύτερο μεγαλύτερο αποδέκτη αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στον κόσμο;

-Η Αίγυπτος είναι η μεγαλύτερη χώρα της Μέσης Ανατολής και ο στρατηγικός της ρόλος είναι πολύ σημαντικός. Είναι ένα από τα βασικά στηρίγματα της πολιτικής των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή. Ακόμη κι αν το παλιό καθεστώς επιβίωνε για λίγο καιρό ή ακόμη κι αν το νέο καθεστώς ήταν φιλοαμερικάνικo, η πίεση των μαζών θα είναι πάντα παρούσα από εδώ και πέρα. Με μια λέξη, οι Η.Π.Α., ο κυριότερος υποστηρικτής του τωρινού καθεστώτος, θα υποφέρουν πολύ από την εξέγερση του αιγυπτιακού λαού.

5) Ποιός υπήρξε ο ρόλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε αυτές τις διαμαρτυρίες; Ποιός ο ρόλος της παλιάς φρουράς της αριστεράς;

Κάτι πολύ σημαντικό με αυτές τις διαδηλώσεις και τον ξεσηκωμό, είναι ότι προέκυψαν τελείως αυθόρμητα με πρωτοβουλία του λαού. Είναι αλήθεια ότι στην πορεία ήλθαν και διάφορα πολιτικά κόμματα, όμως στο μεγαλύτερο βαθμό ήταν μια έκφραση της αυτόνομης δράσης των μαζών. Αυτό ισχύει και για τις ισλαμιστικές πολιτικές ομάδες. μπορεί τώρα να σκέφτονται ότι οι εκλογές θα τους έφερναν στην εξουσία, αυτό όμως είναι δύσκολο με τις εξεγερμένες μάζες στους δρόμους. Νομίζω πως οι μάζες θα αρνηθούν έμπρακτα την υποταγή σε οποιαδήποτε καταπιεστική εξουσία πλέον, ακόμη κι αν αυτό συνέβαινε όμως, οι άνθρωποι δεν θα δεχόντουσαν αυτήν τη φορά να είναι απλά υποκείμενα, κυρίως έχοντας φρέσκιες ακόμη τις ζωογόνες αναμνήσεις από αυτήν την κορύφωση ελευθερίας που πέτυχαν με τον αγώνα τους. Καμία δύναμη δε θα μπορούσε πλέον να τους υποτάξει εύκολα σε οποιοδήποτε είδος καταπιεστικού καθεστώτος.

Κάτι ακόμη που πρέπει να κρατάμε υπ΄όψη, είναι ότι με τις επαναστάσεις οι άνθρωποι γίνονται πιο δεκτικοί σε ελευθεριακές και αναρχικές ιδέες, και πως η κυρίαρχη ιδέα των καιρών θα είναι η ελευθερία όχι ο αυταρχισμός. Κάποιες από τις σταλινικές ομάδες απλά αντιπροσωπεύουν το άσχημο πρόσωπο του εξουσιαστικού σοασιαλισμού.. Για παράδειγμα, το πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα Τυνησίας μετείχε μαζί με αυτό του Μπεν Αλί στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την ανατροπή του ίδιου του Μπεν Αλί! Μία άλλη εξουσιαστική ομάδα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τυνήσιων Εργατών, συμμετείχε δραστήρια στις διαδηλώσεις, εκθέτοντας όμως με αυτόν τον τρόπο απλά τις αντιφάσεις του : Τη στιγμή της απόδρασης του Μπεν Αλί καλούσε σε σχηματισμό τοπικών συμβουλίων και επιτροπών για την υπεράσπιση της εξέγερσης, για να υπαναχωρήσει πολύ σύντομα καλώντας για νέα εθνοσυνέλευση και κυβέρνηση. Στην Αίγυπτο συμβαίνει σχεδόν το ίδιο, υπάρχουν ρεφορμιστικές αριστερές ομάδες όπως το Προοδευτικό Συνδικαλιστικό Κόμμα και κάποιες ακόμη ομάδες της επαναστατικής εξουσιαστικής αριστεράς.

Δεν μπορώ να είμαι ακριβής για το ρόλο των αναρχικών και άλλων ελευθεριακών – υπάρχει μια αυξανόμενη τάση συμβουλιακών κομμουνιστάν παράαληλα με τη δική μας την αναρχική – λόγω της έλλιψης επικοινωνίας με τους συντρόφους μας εκεί, πρέπει όμως να τονίσω αυτό που είπα πριν : ότι αυτές οι εξεγέρσεις έγιναν κυρίως από τον ίδιο το λαό. Στην Τυνησία, τα δυνατά τοπικά συνδικάτα έπαιξαν μεγάλο ρόλο στα τελευταία στάδια της εξέγερσης.

Θέλω να μιλήσω πιο λεπτομερειακά για τις τοπικές επιτροπές που σχημάτισε ο λαός, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της επαναστατικής δράσης του. Για την αντιμετώπιση των λεηλασιών που ξεκίνησαν κυρίως από τους πρώην ασφαλίτες, ο λαός σχημάτισε αυτές τις επιτροπές ως πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς πραγματικά ανταγωνιστικούς στην εξουσία της κυρίαρχης ελίτ και των εξουσιαστικών θεσμών της…Στην Αίγυπτο τώρα υπάρχουν δύο κυβερνήσεις- οι τοπικές επιτροπές και αυτή του Μουμπάρακ που κρύβεται πίσω από τα τανκς και τα πολυβόλα του στρατού της. Αυτό συμβαίνει σε μια περιοχή συνηθισμένη στις δικτατορίες και τον αυταρχισμό…αυτό είναι το μεγαλειώδες με τις επαναστάσεις, μετασχημαυίζουν τον κόσμο τόσο γρήγορα. Αυτό δε σημαίνει ότι ο αγώνας κερδήθηκε. Αντιθέτως, σημαίνει ότι ο πραγματικός αγώνας μόλις ξεκίνησε.

6) Συνοψίζοντας, πώς ερμηνεύεις τα τελευταία γεγονότα; Τί πιστεύεις ότι συμβολίζουν;

Αυτό είναι το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, οι μάζες ξεσηκώνονται, η ελευθερία τους διακυβεύεται, οι τύραννοι τρέμουν, είναι σίγουρα, το ξεκίνημα ενός νέου κόσμου..

πηγή : http://gr.contrainfo.espiv.net

Εξοδος από ευρώ, βήμα για το σοσιαλισμό

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώτη

Συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώ


Πριν, 30 Ιανουαρίου 2011


Η Γερμανία φέρεται αποφασισμένη να συμβάλει σε μια λύση για την ανακοπή της κρίσης στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Αυτή η γραμμή δε σηματοδοτεί μια στροφή του Βερολίνου σε μια περισσότερο φιλική προς την ΕΕ πολιτική;


Δεν ήταν ποτέ εχθρική προς την ΕΕ η πολιτική του Βερολίνου. Τη στιγμή αυτή οι αστικές τάξεις της περιφέρειας έχουν ανάγκη από ευνοϊκή χρηματοδότηση για να αντιμετωπίσουν το χρέος τους και να αποφύγουν την επίσημη χρεοκοπία. Παρουσιάζουν λοιπόν την ανάγκη τους ως το βαθύτερο νόημα του ευρωπαϊσμού. Είναι η φυσική αντίδραση του αδύνατου.

Τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά από το Βερολίνο. Η αδυναμία της περιφέρειας απειλεί τους δανειστές με πραγματική οικονομική ζημία, που μπορεί να φτάνει τις πολλές εκατοντάδες δις ευρώ. Δεδομένου ότι οι δανειστές είναι κυρίως οι τράπεζες του κέντρου, υπάρχει κίνδυνος ευρωπαϊκής τραπεζικής κατάρρευσης που μπορεί να συμπαρασύρει και το ευρώ. Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να αναλάβει τη ζημία, απαλλάσσοντας τις τράπεζες, ώστε να σωθεί το ευρώ. Η ευνοϊκή χρηματοδότηση που ζητάνε οι χώρες της περιφέρειας δεν είναι παρά η ανάληψη της ζημίας από το κέντρο. Ο ευρωπαϊσμός, όπως όλα τα μεγάλα καπιταλιστικά οράματα, έχει στην καρδιά του τάλιρα και δεκάρικα.

Η Γερμανία έχει φυσικά από καιρό αντιληφθεί ότι θα κληθεί να σηκώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζημίας. Τα πλαίσια δράσης της είναι όμως πολύ στενά. Η γερμανική οικονομία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο συχνά νομίζεται στην Ελλάδα. Ζημία ύψους εκατοντάδων δις ευρώ θα ήταν εξαιρετικά δυσβάστακτη και για την ίδια. Αν προσθέσουμε το παγωμένο εργατικό εισόδημα και τη γενική απροθυμία της εργατικής τάξης να σώσει το ευρώ, τα περιθώρια γίνονται ασφυκτικά.

Το πρόβλημα που έχει να λύσει η Γερμανία είναι λοιπόν εξαιρετικά σύνθετο. Πρέπει να διασώσει το ευρώ, απαλλάσοντας τις τράπεζες από το βάρος του χρέους, αλλά και να αποφύγει να σηκώσει η ίδια τη ζημία στο μέτρο του δυνατού. Δεν της χρειάζονται βεβάιως μαθήματα ευρωπαϊσμού, ιδίως από τους Έλληνες, ή τους Πορτογάλους. Ο ευρωπαϊσμός είναι δικιά της εφεύρεση, το καλύτερο περιτύλιγμα για τα εθνικά της συμφέροντα.

Η γερμανική πολιτική έχει δύο σκέλη. Πρώτον, η ΕΚΤ παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες και δέχεται τα προβληματικά ομόλογα της περιφέρειας ως εγγύηση. Δηλαδή οι τράπεζες σιωπηλά μεταφέρουν το πρόβλημα στην ΕΚΤ, και άρα στο δημόσιο τομέα της Ευρώπης. Δεύτερον, το Ταμείο Σταθερότητας παρέχει έκτακτο δανεισμό, αλλά με αντίτιμο σκληρή λιτότητα. Διασώζει τις τράπεζες, ενώ παράλληλα μεταφέρει τη ζημία στις πλάτες των εργαζομένων της περιφέρειας.

Το πρόβλημα είναι ότι η πολιτική λιτότητας καταστρέφει τις οικονομίες της περιφέρειας και άρα φέρνει τη χρεοκοπία πιό κοντά. Η μεταστροφή που παρατηρείται στη γερμανική πολιτική το τελευταίο διάστημα είναι φυσική απόρροια αυτής της αντίφασης. Όσο θα κινδυνεύουν οι τράπεζες, η γερμανική αστική τάξη θα πρέπει να παρεμβαίνει ώστε να μη χρεοκοπήσουν οι χώρες της περιφέρειας. Εξετάζει λοιπόν την προοπτική να επιτρέψει στο Ταμείο Σταθερότητας να αγοράσει ένα μέρος των προβληματικών ομολόγων της περιφέρειας, αφού πρώτα δανειστεί για το σκοπό αυτό. Μπορεί να συγκατανεύσει στην επιμήκυνση του δανεισμού, ή και σε μείωση επιτοκίων. Δεν πρόκειται να αλλάξει την ουσία του προβλήματος, αλλά θα συμβάλλει στο να απαλλαγούν οι τράπεζες από το χρέος. Όταν θα εκλείψει ο κίνδυνος για τις τράπεζες, η Γερμανία θα επιβάλλει όρους στην περιφέρεια που θα είναι τρομακτικοί. Αυτό είναι το περιεχόμενο της ‘φιλικής’ στροφής της.


Τελικά η Γερμανία θέλει και τις 17 χώρες στην ευρωζώνη, ή όχι; Έχει επιλέξει δηλαδή να πετάξει έξω τους δημοσιονομικά ‘απείθαρχους’;


Κατά τη γνώμη μου η γερμανική άρχουσα τάξη έχει μετανιώσει πικρά που επέτρεψε στις χώρες της περιφέρειας να συμμετάσχουν στην ευρωζώνη. Η αποβολή των προβληματικών χωρών είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία, οικονομικά και πολιτικά. Με κανένα τρόπο δε μπορεί να γίνει όσο θα κινδυνεύουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Όταν θα περάσει ο κίνδυνος, η Γερμανία θα θέσει την περιφέρεια μπροστά σε ακόμη δυσκολότερες επιλογές. Ήδη έχει θεσμοθετήσει μόνιμο μηχανισμό χρεοκοπίας από το 2013. Για να επιτραπεί στην Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη, θα πρέπει να αποδεχτεί σκληρή λιτότητα για πολλά χρόνια. Παράλληλα θα δανείζεται με υψηλά επιτόκια, δεδομένου ότι τον κίνδυνο χρεοκοπίας θα τον φέρουν πλέον και ιδιώτες. Με λίγα λόγια, οι δημοσιονομικά ‘απειθαρχοι’ θα παραμείνουν στην ευρωζώνη μόνον αν είναι διατεθειμένοι να υποστούν κοινωνική και εθνική καθίζηση.


Από την κυβέρνηση Παπανδρέου και την φιλική προς την ΕΕ Αριστερά (ΣΥΝ) προτάθηκε ως λύση η έκδοση ευρωομολόγου. Η ‘κοινοτικοποίηση’ του δανεισμού κάθε κράτους-μέλους θα μειώσει το κόστος δανεισμού. Δεν αποτελεί επομένως έστω μία πρόσκαιρη λύση στην υπάρχουσα κρίση;


Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για το τι ακριβώς εννοούν οι διάφοροι υπέρμαχοι του ευρωομόλογου. Αυτό που φαίνεται να θέλει ο ΣΥΝ, δηλαδή ουσιαστικά η χρηματοδότηση επεκτατικής οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, κάτι σαν ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, θα μείνει στο χώρο της φαντασίας. Αυτό που προτείνουν οι Τρεμόντι-Γιουνκέρ, από την άλλη, είναι ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο επέκτασης του δανεισμού του Ταμείου Σταθερότητας. Θα απορροφήσει τον κύριο όγκο των προβληματικών ομολόγων της περιφέρειας, αλλά και θα χρηματοδοτήσει το νέο δανεισμό της περιφέρειας. Το σχέδιο πάσχει από δύο μεγάλες αδυναμίες από την πλευρά της Γερμανίας. Πρώτον, δεν ξεκαθαρίζει το ποιός θα σηκώσει την πιθανή ζημία από τα προβληματικά ομόλογα και, δεύτερον, κάνει ακριβότερο το νέο δανεισμό των χωρών του κέντρου. Δεν πρόκειται να το δεχτεί η κ. Μέρκελ με τις παρούσες συνθήκες.

Ο ευρωδανεισμός που είναι πιθανόν να δούμε θα συμβεί μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια του Ταμείου Σταθερότητας. Δηλαδή θα δανείζεται το Ταμείο για να δανείζει με τη σειρά του στις χώρες με προβλήματα. Με το νέο δανεισμό θα μπορούν, για παράδειγμα, είτε να αντιμετωπίσουν άμεσες πιέσεις κρίσης, είτε ακόμη και να αγοράσουν μέρος των παλιών τους ομολόγων, όπως λέγεται τώρα για την Ελλάδα. Αποκλείεται να υπάρξει ουσιαστική μείωση του συνολικού όγκου χρέους με τον τρόπο αυτό. Ο δε νέος δανεισμός από το Ταμείο θα γίνεται με σκληρούς όρους λιτότητας. Δεν υπάρχει τίποτε αισιόδοξο για την περιφέρεια στην προοπτική αυτή.



Η έξοδος από το ευρώ δεν θα οδηγήσει την Ελλάδα στην πολιτική απομόνωση και την οικονομική περιθωριοποίηση;


Η ΟΝΕ είναι μία νομισματική ένωση που έχει σκοπό να δημιουργήσει μιά νέα μορφή παγκοσμίου χρήματος. Δεν είναι ούτε η πραγμάτωση της αφηρημένης έννοιας της Ευρώπης, ούτε η εκπλήρωση της μοίρας της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο. Για πολιτικούς λόγους έχει επενδυθεί στη χώρα μας με ένα ιδεολογικό περιεχόμενο που δεν το έχει από τη φύση της. Η συμμετοχή της Ελλάδας αποδείχτηκε αποτυχημένη και αν η χώρα επιμένει να συμμετέχει θα αντιμετωπίσει μαρασμό.

Η έξοδος είναι επιβεβλημένη από τα πράγματα. Το αν θα καταλήξει σε απομόνωση και περιθωριοποίηση εξαρτάται από το πως θα γίνει. Στο μέτρο που θα γίνει με όρους που θα επιβάλλει η εργατική τάξη, δεν υπάρχει λόγος να εμφανιστούν τέτοια φαινόμενα. Θα χρειαστεί δημόσιος έλεγχος και ιδιοκτησία στις τράπεζες και γενικότερα στα μέσα παραγωγής, όπως επίσης και στο διεθνές εμπόριο και την κίνηση κεφαλαίων. Αλλά η Ελλάδα μπορεί να μείνει ανοιχτή στις παγκόσμιες τεχνολογίες, στις γνώσεις και δεξιότητες της παγκόσμιας εργατικής τάξης και στην παγκόσμια κουλτούρα. Μπορεί ακόμη να θέσει τις διεθνείς της πολιτικές σχέσεις σε άλλη βάση, χωρίς αναγκαστικά να περάσει στην απομόνωση. Να θυμίσω ότι η Αργεντινή είναι μέλος του G20 παρότι έκανε στάση πληρωμών το 2001. Στην πράξη, αν η Ελλάδα βγει από την ΟΝΕ με εργατική και λαϊκή πρωτοβουλία, θα δώσει μεγάλο χτύπημα στον παγκόσμιο καπιταλισμό και θα βάλει στο προσκήνιο τον εργατικό διεθνισμό για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες. Πρόκειται για το αντίθετο της απομόνωσης και περιθωριοποίησης. Θα δώσει νέα πνοή στο όραμα του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο.

Esma Redzepova - Szelem Szelem

Αμετακίνητοι και αποφασισμένοι οι εξεγερμένοι

giorgossarris.blogspot.com

H πολυπόθητη για το καθεστώς Μουμπάρακ και τη Δύση επιστροφή σε κανονικούς ρυθμούς, μοιάζει με όνειρο απατηλό αφού μπήκαμε πια στην 16η μέρα της εξέγερσης και οι δρόμοι δεν δείχνουν να αδειάζουν.
 Εκατονταδες χιλιάδες διαδηλωτές ξαναζέσταναν το κλίμα σήμερα στην πλατεία Ταχρίρ διαψεύδοντας αυτούς που εδώ και 2 μέρες μιλούν για εξασθένιση των  κινητοποιήσεων.Από τη μια η απελευθέρωση 

του  νεαρού Wael Ghonim της Google, απ' την άλλη οι αρχηγικές εμφανίσεις Μουμπάρακ, αλλά και οι δηλώσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης που καθόλου δεν πείστηκαν από τις παραχωρήσεις του καθεστώτος, άναψαν πάλι φωτιές και έφεραν για άλλη μια μέρα τεράστιο πλήθος στους δρόμους και την πλατεία Ταχρίρ, το καυτό σημείο όπου χτυπάει η καρδιά της Αιγυπτιακής επανάστασης.

Ειναι τελείως καθαρό ότι οι επαναστατημένοι Αιγύπτιοι ειναι αποφασισμένοι να μην γυρίσουν πλέον πίσω. Δεν πάνε πουθενά! Η πλατεία Ταχρίρ και οι δρόμοι, είναι το σπιτι τους η μάλλον ο ναός της επανάστασής τους.
Κοιμούνται και ξημερώνουν εκεί. Οργανώνουν τη ζωή της πλατείας που πολύ λίγες στιγμές αδειάζει,προσεύχονται, τρώνε και πίνουν εκεί, συζητάνε τραγουδάνε και γλεντάνε, ερωτεύονται και παντρεύονται εκεί!

Το καθεστώς πιέζεται αφόρητα να βρεί λύσεις πού όμως δεν υπάρχουν.
Ενδεχόμενη άμεση παραίτηση και πτώση Μουμπάρακ θα σήμαινε το άνοιγμα των ασκών του Αιόλου που θα παρέσυρε όλο το διεφθαρμένο, στρατοκρατικό οικοδόμημα. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που θέλουν να αποφύγουν πάση θυσία, μόνο που η θυσία θα είναι στην περίπτωση αυτή μια μαζική ανθρωποθυσία χιλιάδων με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις.
Ειναι η στιγμή όπου οι μάζες αν και άοπλες ή ανοργάνωτες ακόμη, φέρνουν το καθεστώς μπροστά σε ένα τρομερό αδιέξοδο.
Ο Ομαρ Σουλειμάν δήλωσε αργά το βράδυ πως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη η κατάσταση που επικρατεί τώρα, κι οτι πρέπει να βρεθεί λύση που δεν θα ήθελαν να είναι λύση αστυνομικών μέτρων.
Η δήλωση αυτή δείχνει τη νευρικότητα του καθεστώτος που ξεκαθάρισε επίσης πως δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει ο πρόεδρος Μουμπάρακ εδώ και τώρα.
Τι θα συμβεί λοιπόν; Θα προχωρήσει ο στρατός σε βίαιη καταστολή; Κι αν δοθούν τετοιες εντολες κατα πόσο είναι εύκολο να εκτελεστούν; Ειναι ο στρατός στην Αίγυπτο κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης τόσο ώστε να αντέξει στα σίγουρα ρήγματα που θα εμφανιστούν; Μήπως αυτό φοβούνται μέχρι τώρα και δεν προχωρούν σε άμεση εκκένωση των δρόμων παρά το ότι αυτή ειναι η επιθυμία τους;
 Ειναι σίγουρο οτι ο στρατός δεν είναι προστάτης του λαού, ούτε στέκεται αναμεσα στις δύο πλευρές όπως γίνεται προσπάθεια να φανεί.


Ο στρατός ή μάλλον η ηγεσία του είναι το καθεστώς. Ειναι αυτοί που θα πρέπει να εγκαταλείψουν την εξουσία τα προνόμια και ίσως και την βεβαιότητα για την ΄ζωή τους και την προσωπική τους ασφάλεια αν παραχωρήσουν τη θέση τους έτσι απλά και γρήγορα στην επόμενη μέρα. Και μόνον οι αποκαλύψεις για την προσωπική περιουσία του Μουμπάρακ που εκτιμάται μεταξύ 50 και 75 δις δολαρίων, δείχνει τι εχει συμβεί αυτά τα 50-60 χρόνια στην Αίγυπτο των 50 εκατομυρίων εξαθλιωμένων που ζούν με 1-2 δολάρια την ημέρα.
Οσο για τις δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει μόλις και αν ξαναβρούν τον ύπνο τους να αποφασίσουν τι είναι γι αυτές πιο επικίνδυνο.Το Ισλάμ ή η δημοκρατία;

Άσκηση "Καλλίμαχος"-Αντιμετώπιση διαδηλώσεων!

Aσκηση αντιμετώπισης διαδηλωτών στο Κιλκίς!
Οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται!
Αλλάζουμε την Ελλάδα!
Ελλας Ελλήνων Χουντικών!

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑΣ...

fimotro

Άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και ο Μιλτιάδης Έβερτ. Πιστός Καραμανλικός που υπηρέτησε τα ιδεώδη της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, δεν κατόρθωσε να γίνει πρωθυπουργός, κέρδισε όμως πολλούς φίλους με το πηγαίο χιούμορ του και την απόλυτα παραταξιακή στάση του. Ήταν...
ο άνθρωπος που ξεκίνησε την ελεύθερη ραδιοφωνία με τον Αθήνα 98,4 και δήλωνε ριζοσπαστικός δεξιός. Συλληπητήρια στην οικογένειά του...

Θα με χρειαστεί κάτι άλλο η κυρία;

Citigroup: Αναγκαία η μείωση του ελληνικού χρέους κατά 50%

aformi



Καθυστερεί η αναδιάρθρωση για πολιτικούς λόγους, σημειώνει αναλυτής της τράπεζας.
Η Ελλάδα χρειάζεται μείωση του χρέους της κατά το ήμισυ, αλλά καθυστερεί πολιτικά η απόφαση για την αναδιάρθρωση. Αυτό υποστηρίζει ο επικεφαλής αναλυτής της Citigroup, καθ. Βίλχελμ Μπούιτερ. «Οικονομικοί λόγοι επιβάλουν την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αλλά πολιτικοί λόγοι καθιστούν αναγκαία την αναμονή ολοκλήρωσης των μέτρων αντιμετώπισης αναταράξεων στο τραπεζικό σύστημα», λέει ο κ. Μπούιτερ σε συνέντευξη του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ 04.02.11).
Ο Γερμανός οικονομολόγος επισημαίνει ότι πάνω από το ήμισυ του ελληνικού χρέους των 360 δις ευρώ βρίσκεται «εκτός συνόρων». Μεταξύ των πιστωτών βρίσκονται και «συστημικά σημαντικές τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες και ασφαλιστικά ταμεία άριστα δικτυωμένα πολιτικά».
Ο κ. Μπούιτερ εκτιμά ότι «μια αναδιάρθρωση θα προκαλούσε σημαντικές αναταράξεις και θα απαιτούσε νέα κρατική βοήθεια. Γίνονται προσπάθειες να επιμηκυνθεί ο χρόνος, προκειμένου να δοθεί χρόνος στις τράπεζες να προετοιμαστούν για ενδεχόμενες ζημιές. Αυτός είναι ο μόνος λόγος των καθυστερήσεων. Καθυστερείται η αναδιάρθρωση προκειμένου να προετοιμαστεί αυτό το πλαίσιο», λέει ο αναλυτής της Citigroup.
Ο κ. Μπούιτερ υπογραμμίζει ότι όλα τα μέτρα που προτείνονται για τον περιορισμό του χρέους Ελλάδας και Ιρλανδίας είναι χρήσιμα, όταν οδηγούν στην πραγματική μείωση του. Τάσσεται δε υπέρ της ενίσχυσης του Ταμείου EFSF με τα μέσα εκείνα που θα βοηθούσαν στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων.
Πηγή: Καθημερινή

Όλα τα βλέμματα στον Πικάσο

NEWS247

Ένα έργο του 1932 από τον Πάμπλο Πικάσο, που αναπαριστά την ερωμένη και μούσα του, Μαρί-Τερέζ Βάλτερ, δημοπρατήθηκε έναντι 25.000.000 λιρών, σε έκθεση των Σόθμπις, την Τρίτη στο Λονδίνο.
Ο πίνακας με τον τίτλο " Η Διάλεξη ", αγοράστηκε από ανώνυμο και αναπαριστά τη νεαρή ερωμένη του καλλιτέχνη, που πιστώνεται ευρέως ότι μετασχημάτισε τη ζωή αλλά και την τέχνη του, κοιμώμενη σε μία πολυθρόνα.
Αναμενόταν ότι θα αγγίξει τα 12-18.000.000 λίρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις πριν από τη δημοπρασία. Σύμφωνα με τους Σόθμπις 7 πλειοδότες από την αίθουσα αλλά και μέσω τηλεφώνου, ολοκλήρωσαν τον κύκλο των προσφορών.
Ο πίνακας που ανήκε σε μία σειρά επιφανών Αμερικανών συλλεκτών, δεν είχε εκτεθεί ξανά στην Ευρώπη, από το 1932 στο Παρίσι, σε έκθεση έργων του Πικάσο.

Υποθήκη η Ελλάδα για αναδιάρθρωση χρέους;

youpayyoyrcrisis

Πηγή: Banks'news

Μέσα στην ξηρασία της κρίσης, η ιδέα της «ήπιας» αναδιάρθρωσης του χρέους, με τη βοήθεια των χρηματοδοτικών θεσμών της ευρωζώνης φάνηκε σαν μια όαση: το χρέος θα μειωθεί αρκετά, η χώρα τυπικά δεν θα χρεοκοπήσει, το ελληνικό δράμα θα τελειώσει με happy end. Είναι, όμως, έτσι; Ή μήπως η «τελική λύση» προϋποθέτει την υποθήκευση της χώρας στους υπερεθνικούς μηχανισμούς των πιστωτών;

Το ινστιτούτο Brugel εδρεύει στις Βρυξέλλες, χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και πολυεθνικές και θεωρείται από τα πιο σοβαρά στις αναλύσεις του. Μία εξ αυτών, που επιδερμικά παρουσιάσθηκε  και από τα ελληνικά μέσα, επιχειρεί έναν έλεγχο φερεγγυότητας των ασθενών οικονομιών της ευρωζώνης.

 Και καταλήγει στο συμπέρασμα που όλοι υποψιαζόμαστε: η μόνη αφερέγγυα χώρας της ευρωζώνης είναι η Ελλάδα και το πρόβλημά της δεν μπορεί να λυθεί με ενέσεις ρευστότητας, αλλά θα χρειασθεί μια γενναία μείωση του εθνικού χρέους, για να μπορέσει η χώρα να το εξυπηρετήσει –σημαντική σημείωση: ανάλογοι έλεγχοι φερεγγυότητες θα διενεργούνται επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2013, σύμφωνα με τις προτάσεις που έχουν γίνει δεκτές από το Eurogroup και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, για την καθιέρωση διαδικασιών ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Οι ερευνητές του ινστιτούτου Brugel εκθέτουν τη δική τους εκδοχή (που δεν απέχει από όσα έχουν ακουσθεί τελευταία) για την «τελική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα: μέσα από τους μηχανισμούς της αγοράς, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Οικονομικής Σταθερότητας (EFSF) θα προσφέρει σε όλους τους ιδιώτες επενδυτές τη δυνατότητα να πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν στις τρέχουσες, χαμηλές τιμές της αγοράς. Με τον τρόπο αυτό, το Δημόσιο θα χρωστάει πλέον σε έναν υπερεθνικό χρηματοδοτικό μηχανισμό και, στο μεταξύ, το χρέος θα έχει μειωθεί αρκετά, αφού οι τρέχουσες τιμές είναι 25% χαμηλότερες από την ονομαστική αξία των ομολόγων.

Για να διασφαλισθεί η αποδοχή της πρότασης, που δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες για τις τράπεζες, καθώς αποτιμούν τα ομόλογα στην ονομαστική τους αξία, θα πρέπει να σταλεί ένα σαφές μήνυμα, ότι όποιος δεν αδράξει την ευκαιρία για να πουλήσει τα ομόλογα, θα είναι εκτεθειμένος αργότερα στον κίνδυνο ενός «κουρέματος», μέσα από το καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που θα τεθεί σε ισχύ στην ευρωζώνη.

Η λύση φαίνεται θαυμάσια, αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια μεγάλης πολιτικής σημασίας, που οι αναλυτές του Brugel την προσπερνούν με μια φράση: απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία αναδιάρθρωσης χρέους θα είναι να προσφέρει η Ελλάδα εγγυήσεις στο EFSF.

Τι σημαίνει αυτό; Όπως γνωρίζουν πλέον οι περισσότεροι, με το μνημόνιο που έχει τεθεί σε ισχύ από πέρσι, η ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας. Με τον τρόπο αυτό, οι πιστωτές μπορούν, σε περίπτωση μη αποπληρωμής μιας δόσης του δανείου των 110 δις. ευρώ, να εκδώσουν μια διαταγή πληρωμής κατά της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με βάση τις αρχές του αγγλικού δικαίου, που είναι ιδιαίτερα «φιλικό» προς τους πιστωτές και, στη συνέχεια, να προχωρήσουν σε κατασχέσεις στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου (ακίνητα, μετοχές, δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου, όπως τα πολυσυζητημένα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο κ.α.).

Το Δημόσιο έχει παραιτηθεί της δυνατότητας να εμποδίσει αυτή την κατάσχεση, ασκώντας τα δικαιώματα ενός κυρίαρχου κράτους. Ουσιαστικά, το δάνειο των 110 δις. ευρώ ήταν ένα καλυμμένο δάνειο (asset backedsecurity), το πρώτο με τέτοια μορφή που έχει δοθεί σε χώρα της ευρωζώνης, καθώς ακόμη και κράτη του Τρίτου Κόσμου δανείζονται χωρίς να παραιτούνται από την εθνική τους κυριαρχία.

Προφανώς κάτι αντίστοιχο, ίσως και σε ακόμη πιο «προχωρημένη» εκδοχή (προσημείωση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου), έχουν κατά νου οι αναλυτές του Brugel, όταν αναφέρονται στην ανάγκη να δοθούν εγγυήσεις από το Δημόσιο στο EFSF, προκειμένου το ευρωπαϊκό ταμείο να απαλλάξει τη χώρα από ένα μέρος των χρεών της και να γίνει το ίδιο ο βασικός της πιστωτής, παίρνοντας τη θέση των επενδυτών του ιδιωτικού τομέα. Ουσιαστικά, δηλαδή, η Ελλάδα θα γίνει με τον τρόπο αυτό η πρώτη χώρα της ευρωζώνης, που θα έχει ενεχυριασθεί στους πιστωτές της, όχι πλέον για την τριετή διάρκεια του μνημονίου, αλλά για πολλά περισσότερα χρόνια!

Πριν από λίγες ημέρες, ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, επιβεβαίωσε δημόσια ότι συζητείται το ενδεχόμενο να προχωρήσει μια διαδικασία επαναγοράς ελληνικού χρέους. Αν, όμως, στο τραπέζι των συζητήσεων βρίσκεται και η παροχή εγγυήσεων αποπληρωμής του χρέους, όπως αυτές που προτείνει τοBrugel, καλό θα είναι να το γνωρίζουν και οι πολίτες της χώρας, που είναι πλέον υποψήφιοι για ένταξη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς σύγχρονης δουλοπαροικίας σε ξένες κυβερνήσεις.

Ανεκδοτάκι

Ένα ζευγάρι από την Αλάσκα, αποφάσισε να πάει στη Φλόριντα για διακοπές τον Δεκέμβρη για να ξεφύγουν λίγο από το πολύ χιόνι και το ψοφόκρυο. Είχαν κανονίσει να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο που πέρασαν και τον μήνα του μέλιτος. Επειδή και οι δύο είχαν δουλειές, κανόνισαν ο άντρας να φτάσει Τετάρτη και η γυναίκα Πέμπτη. Ο άντρας φτάνει λ...οιπόν στο ξενοδοχείο, πάει στο δωμάτιο και βλέπει πως πλέον υπάρχει laptop με μόνιμη σύνδεση στο internet. Αποφασίζει λοιπόν να στείλει mail στη γυναίκα του. Κατά λάθος πληκτρολογεί ένα χαρακτήρα λιγότερο στον παραλήπτη του e-mail και το στέλνει αλλού χωρίς να καταλάβει τι έκανε.
Στο Χιούστον μια χήρα έχει μόλις γυρίσει από την κηδεία του άντρα της και τσεκάρει για κανένα συλλυπητήριο mail από φίλους και συγγενείς. Μόλις διαβάζει το πρώτο, βγάζει μια φωνή και λιποθυμάει !! Ο γιος της μπαίνει στο δωμάτιο, βρίσκει τη μητέρα του στο πάτωμα και κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή.
Το mail έγραφε:
Προς : την αγαπημένη μου γυναίκα
Θέμα : Έφτασα
Ξέρω πως εκπλήσσεσαι που παίρνεις mail από μένα.Έχουν laptop πλέον εδώ και μπορείς να στείλεις όπου θέλεις. Μόλις έφτασα και μπήκα μέσα .Όλα είναι έτοιμα και για σένα που θα έρθεις αύριο. Ανυπομονώ να σε δω. Ελπίζω να έχεις το ίδιο καλό ταξίδι με μένα.
υ.γ : ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ ΚΑΤΩ

«Η εξέγερση συνεχίζεται και στην Τυνησία»

TVXS

Ανάμεσα στις εκατοντάδες ομιλίες, για θέματα από την οικονομική κρίση μέχρι το φεμινισμό, το ενδιαφέρουν του κοινού στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Ντακάρ συγκεντρώνουν οι συζητήσεις για την κατάσταση στη Βόρεια Αφρική –τόσο για την Αίγυπτο όσο και για την Τυνησία. Στην τελευταία, η επανάσταση που έριξε τον Μπεν Αλί φαίνεται να βρίσκεται στη δεύτερη και κρισιμότερη φάση της, η οποία θα καθορίσει το κοινωνικο-οικονομικό μέλλον της χώρας. Ο Fathi Chamkhi, καθηγητής οικονομικών της ανάπτυξης στο πανεπιστήμιο La Manouba και εκπρόσωπος της οργάνωσης RAID/ATTAC, ανέλυσε στο tvxs τι διακυβεύεται για τον τυνησιακό λαό.

Αποστολή: Κατερίνα Κιτίδη
Ποιες είναι οι πολιτικές διεκδικήσεις όσων βρίσκονται ακόμα στους δρόμους της Τυνησίας;
Η διαδικασία εκδημοκρατισμού έχει προχωρήσει πολύ. Πλέον υπάρχει ελευθερία συνάθροισης κια έκφρασης. Η πλειοψηφία των εμποδίων που είχε θέσει το δικτατορικό καθεστώς έχουν αρθεί ως προς τον εκδημοκρατισμό, αλλά τίθεται ένα ακόμα ζήτημα, που συνδέεται με την πολιτική διαδικασία: το ζήτημα της λαϊκής κυριαρχίας. Η αυτοδιάθεση της Τυνησίας δεν έχει ακόμα ρυθμιστεί, καθώς απ’ την αποικιοκρατία, περάσαμε στη νεο-αποικιοκρατία, άλλοι μιλούσαν εξ ονόματος του λαού κι εφάρμοζαν πολιτικές που ο λαός δεν είχε αποφασίσει. Το 1995, όταν η Τυνησία, υπέγραψε συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ρώτησε κανείς το λαό. Το ίδιο και όταν η κυβέρνηση έδωσε τη συγκατάθεσή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα να εφαρμόσουν πρόγραμμα λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Πώς διαχειρίζεται η νέα πολιτική ηγεσία αυτή την «κληρονομιά»;
Την επομένη της απομάκρυνσης του Μπεν Αλί, η Παγκόσμια Τράπεζα «αποβίβασε» στην Τυνησία ένα υψηλόβαθμο στέλεχός της, που ήταν υπουργός οικονομικών τη δεκαετία του ’90, στη θέση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας –εκεί όπου υπάρχουν τα αποθέματα χρυσού και συναλλάγματος. Μία μέρα μετά εκείνος δήλωσε επισήμως ότι η Τυνησία θα συνεχίσει να πληρώνει εμπρόθεσμα το εξωτερικό της χρέος. Πρόκειται για ένα ποσό 1,12 δις δηναρίων. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τα χρήματα που θα αφιερώσει για να αντιμετωπίσει τις επείγουσες κοινωνικές ανάγκες –τη φτώχεια, την ανεργία κ.λπ. – ανέρχονται στα 500 εκ. δηνάρια. Πού είναι, λοιπόν, η λαϊκή κυριαρχία; Αν ρωτήσεις το μέσο Τυνήσιο, θα σου πει ότι «εγώ χρειάζομαι αυτά τα χρήματα, όχι οι ξένοι πιστωτές». Εξάλλου, υπάρχει πλήρης αδιαφάνεια αναφορικά με τα δάνεια της Τυνησίας. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα στοιχείο για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα ποσά. Γι’ αυτό πρόσφατα ξεκίνησε μία εκστρατεία για την ακύρωση του χρέους –αν και, για να καθοριστεί ποιο κομμάτι του χρέους πρέπει να ακυρωθεί, είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου από το λαό. Είναι ένας δρόμος που πρέπει να ανοίξει άμεσα, καθώς η Τυνησία οφείλει τον Απρίλιο να αποπληρώσει τμήμα του χρέους της ύψους 460 εκ. δηναρίων.
Αυτά τα χρήματα είναι απολύτως νόμιμο και απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν για το λαό. Είναι θέμα λαϊκής κυριαρχίας το πώς θα χρησιμοποιηθεί το δημόσιο χρήμα. Σήμερα, η κυβέρνηση, που σε μεγάλο ποσοστό αποτελείται από αξιωματούχους του Μπεν Αλί, υποστηρίζει στα λόγια τα αιτήματα του λαού και κάνει προόδους ως προς τον εκδημοκρατισμό. Ταυτόχρονα, όμως, κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την Τυνησία στο υπάρχον σύστημα –να διατηρήσει τη χώρα στην ίδια οικονομική και κοινωνική κατάσταση που τον οδήγησε στην επανάσταση.
Σε ποια φάση βρίσκεται τώρα η επανάσταση;
Στην πρώτη φάση της επανάστασης, μέχρι να φύγει ο Μπεν Αλί, όλες οι κοινωνικές τάξεις συμφωνούσαν με την αποχώρησή του, καθώς με το μαφιόζικο σύστημα που είχε εγκαταστήσει γύρω του, απηύδησαν ακόμα και οι μεγαλοαστοί. Μετά τις 14 Ιανουαρίου, για την αστική τάξη της χώρας το πρόβλημα λύθηκε. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένα ρήγμα ανάμεσα σε όσους πλέον αρκούνταν στην ενίσχυση του εκδημοκρατισμού και σε ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας, που, χωρίς να γνωρίζει ακριβώς τι θέλει, κινητοποιείται σε διάφορα επίπεδα.
Στο πολιτικό επίπεδο, λόγου χάρη, λέει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους του Μπεν Αλί, όπως π.χ. στον πρωθυπουργό, και ζητά τη διάλυση της Βουλής. Στο κοινωνικό επίπεδο, λόγω της μεγάλης φτώχειας, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν κάποια χρήματα για να ζήσουν. Αυτοί συγκεντρώνονται έξω από τις νομαρχίες και ζητούν λεφτά. Υπάρχουν κι άλλοι –υπερβολικά πολλοί– που είναι άνεργοι, οι οποίοι ζητούν από την κυβέρνηση δουλειά. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, λοιπόν, όλοι αυτοί, θέτουν ζητήματα κοινωνικο-οικονομικής φύσης, καθώς η Τυνησία είναι σε μία διαδικασία λιτότητας, απορρύθμισης, συρρίκνωσης του κράτους κ.λπ. Εξ ου και οι εκατοντάδες απεργίες που διεξάγονται σήμερα στους χώρους εργασίας. Αυτά τα θέματα ξεπερνούν κατά πολύ το πολιτικό ζήτημα.
Ποιος εκπροσωπεί πολιτικά αυτούς τους ανθρώπους;
Δεν υπάρχει απάντηση. Υπάρχει το Μέτωπο της 14ης Ιανουαρίου, που λέει ότι επιθυμεί να εκπροσωπήσει το λαό, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει αυτή τη θέση. Γι’ αυτό και το κίνημα παραμένει αυθόρμητο και ανοργάνωτο. Δεν υπάρχουν ηγέτες. Υπάρχουν αγωνιστές, κυρίως από τη ριζοσπαστική Αριστερά, που έχουν νομιμότητα στα μάτια του λαού. Όμως σε αυτό το κίνημα δεν υπάρχουν ηγέτες στα μάτια των οποίων οι μάζες θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους.
Η πορεία, ωστόσο, του κινήματος έχει μεγάλη σημασία και για την εξέλιξη της αιγυπτιακής εξέγερσης, όπου δεν έχουν περάσει από την πρώτη στη δεύτερη φάση. Και, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που διακυβεύεται στις αραβικές χώρες, μπορεί να έχει επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, καθώς η λιτότητα και τα μέτρα που επιβάλλει η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ πλέον δεν αφορούν μόνο τον Τρίτο Κόσμο, αλλά και την Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία.