Εξέγερση χωρίς Αριστερά είναι αδιέξοδο

Αριστερά και πολιτική

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις των μαζών στη καπιταλιστική περιφέρεια, στη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή, θα πάρει καιρό να αναλυθούν σε βάθος. Και αυτό γιατί εμπλέκονται πολιτικές, θρησκευτικές και ταξικές δυνάμεις με στρεβλή αντίληψη των κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων και κυρίως των διεξόδων που πρέπει να δοθούν. Οι πραγματικές αντιθέσεις αναστρέφονται στις κοινωνικές συνειδήσεις γιατί αυτές αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν με σύγχρονο τρόπο.

Οι εξεγέρσεις που βλέπουμε, έρχονται σαν αποτέλεσμα πολύχρονης πολιτικής και ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης από σκληρά ημιδικτατορικά καθεστώτα. Αυτά τα καθεστώτα φρόντισαν και για τη φυσική εξόντωση των ηγετών ολόκληρου του φάσματος που υπεράσπιζαν από την εγκαθίδρυση της κλασσικής αστικής δημοκρατίας με ατομικά και εργασιακά δικαιώματα μέχρι τις δυνάμεις της Αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτή ήταν και η αιτία που σε όλες αυτές τις χώρες καθυστέρησε τόσες δεκαετίες η εξέγερση. Τώρα η εξέγερση χωρίς ιστορική ηγεσία, χωρίς Αριστερά, χρήζει ερμηνειών και προπαντός πρόβλεψης για το που πάει.

Τα καθεστώτα του Αραβικού κόσμου που δέχονται την όμοια σχεδόν οργή των λαών με αιτήματα το ψωμί, τη δημοκρατία και την ελευθερία δεν είναι καθόλου ίδια.

Σε ορισμένα από αυτά κυριαρχεί το κομμάτι του μεγάλου κεφαλαίου της εθνικής μεγαλοαστικής τάξης που θέλει τον πλούτο για τον εαυτό της, αντιστεκόμενη στην ιμπεριαλιστική ληστεία. Παλιές ιδεολογίες «εθνικού σοσιαλισμού» του Νάσερ, του Κάσσεμ, του Αττασί ,του Μωσαντέκ, του αριστερού τμήματος του Μπαάθ επιβίωναν με άλλες μορφές στο Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη κ.α.

Από την άλλη παρόμοια σε πρακτικές καθεστώτα εδράστηκαν στο ξεπουλημένο κοσμοπολίτικο μεγάλο κεφάλαιο χωρών όπως της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Ιορδανίας , του Μαρόκου κ.α. και συνδέθηκαν άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές χώρες σαν συγκοινωνούντα δοχεία με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Κεντρικό διακύβευμα, ο έλεγχος και η εκμετάλλευση του τεράστιου ενεργειακού πλούτου των χωρών μαζί και του τεράστιου εφεδρικού εργατικού στρατού του αραβικού κόσμου.

Και οι δύο μορφές διοίκησης δέχονται τις ίδιες εξεγέρσεις με ίδια αιτήματα. Το ερώτημα είναι με τι θα αντικαταστήσουν οι λαοί, τόσο τις ντόπιες όσο και τις ξενοκίνητες ημιδικτατορίες. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να αποδεχτούν μια φιλοσοφία αντικατάστασης της εθνικιστικής ημιδικτατορίας με τη νεοφιλελεύθερη δικτατορία του πολυεθνικού κεφαλαίου που θα παρουσιαστεί ως «ολόπλευρη δημοκρατία».

Τα καθεστώτα και των δύο μορφών δέχονταν πολλές φορές την άμεση στήριξη της Δύσης ή και την άμεση επίθεση, ανάλογα με την εποχή και το ποιος ήταν ο εχθρός. Ορισμένοι ηγέτες τους μάλιστα ήταν «φωτισμένοι», «μετριοπαθείς», «μεταρρυθμιστές» και αξιότιμα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς !!!

Τώρα τους είναι και τα δύο καθεστώτα αχρείαστα. Γι αυτό και βλέπουμε με τόση άνεση τον Ομπάμα να στέλνει στον Καιάδα τους χθεσινούς συνεργάτες και εγκάθετους της Αμερικής «υποστηρίζοντας» τους διαδηλωτές. Προφανώς προσβλέπει σε ριζικές ανατροπές νεοφιλελεύθερου τύπου με βασικό μοχλό τις εξαγορασμένες ηγεσίες των στρατών.

Να σημειώσουμε ότι σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα υπό κατάρρευση καθεστώτα, ενώνονταν, σε αγαστή συνεργασία με τη Δύση, στη βάση ότι κοινός εχθρός και σκοπός τους ήταν η εξόντωση της Αριστερά και των ιδεών της στον αραβικό κόσμο. Από φυσική και (προσωρινά) πολιτική άποψη, πέτυχαν την εξόντωσή της Αριστεράς.

Αυτό είναι και το μεγάλο πολιτικό κενό της εξέγερσης. Εξέγερση χωρίς οργάνωση, στόχο, υποκείμενο της διοίκησης, πρόγραμμα και σταθερή ταξική αναφορά στην εργατική τάξη, είναι εξέγερση με ημερομηνία λήξης σε μια πορεία επαναφοράς της ίδιας ταξικής εξουσίας με άλλη μορφή. Όσο και αν υμνούμε σήμερα τους αγώνες του Αργεντίνικου λαού θα ήταν λάθος να μη βλέπαμε ότι το ιδεολογικό αδιέξοδο εκείνης της εξέγερσης οδηγεί σταδιακά σε πολιτικό αδιέξοδο την εξέγερση και στο ίδιο αποτέλεσμα μιας εξουσίας του κεφαλαίου με μεταλλαγμένη μορφή και με ελάχιστα προσωρινά κέρδη για τον λαό.

Σήμερα λοιπόν το ζητούμενο των εξελίξεων σε αυτές τις χώρες είναι προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και πως θα εκφραστεί ο λαϊκός πόθος σε επίπεδο εξουσίας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι εξεγέρσεις να μεταβληθούν σε όχημα εγκαθίδρυσης νεοφιλελευθέρων δημοκρατιών που θα μεταβάλουν τις χώρες, στο όνομα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, σε νέο πεδίο ξεπουλήματος στου εθνικού τους πλούτου. Όταν η Αριστερά λείπει από το ιστορικό γίγνεσθαι τότε η στροφή προς τον ακραίο νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό είναι η «λύση». Ενίοτε δε και ο νεοφιλελεύθερος φασισμός.

Ηθικό και πολιτικό δίδαγμα για την Ελλάδα: Αν λείπει η Αριστερά από το ιστορικό καθήκον και δεν παίξει τον ιστορικό της ρόλο η εξέγερση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Χωρίς εναλλακτική εξουσία επανέρχεται αενάως η ίδια εξουσία.

Όσο και αν κάποιοι υμνούν την «αυτόνομη, χωρίς ηγεσίες και κόμματα» εξέγερση του λαού, αν αυτός δεν αποκτήσει πραγματική ηγεσία, η οποιαδήποτε εξέγερση θα μεταβληθεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο. Και σήμερα η φυσική ηγεσία του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η Αριστερά. Αν κανείς έχει αντίρρηση για την υπάρχουσα Αριστερά μπορεί να ελπίζει ότι το λαϊκό κίνημα θα κτίσει μια νέα οργάνωση της Αριστεράς με ανανεωμένα τα ίδια πάντα ιδανικά του σοσιαλισμού, της ανατροπής, της λαϊκής εξουσίας και δημοκρατίας. Αυτό που δεν μπορεί να ελπίζει είναι μια λαϊκή εξουσία χωρίς Αριστερά.