Στάλινγκραντ

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Ήταν 31 Γενάρη του 1943.

 Πριν από ακριβώς 71 χρόνια η Ανώτατη Διοίκηση των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει το Ανακοινωθέν για τη συντριβή των Ναζί στο Βόλγα. Την ίδια μέρα παραδίδεται η νότια ομάδα των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τον διοικητή της 6ης στρατιάς Φ. Πάουλους, που μόλις είχε προαχθεί από τον Χίτλερ σε στρατάρχη. Το ανακοινωθέν είναι ουσιαστικά η αναγγελία της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ, η οποία ολοκληρώνεται στις 2 Φλεβάρη του 1943, με την παράδοση των τελευταίων υπολειμμάτων της βόρειας ομάδας των γερμανικών δυνάμεων.



Στις 2 Φλεβάρη 1943, ο Στάλιν απηύθυνε ημερήσια διαταγή προς τα στρατεύματα του Ντον, όπου έλεγε: «Στον αντιπρόσωπο του Αρχηγείου της Ανωτάτης διοίκησης του στρατού, στρατάρχη του πυροβολικού σ. Βορόνοφ. Στον διοικητή των στρατευμάτων του μετώπου του Ντον, στρατηγό σ. Ροκοσόφσκι. Συγχαίρω εσάς και τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον για το επιτυχημένο ξεκαθάρισμα των εχθρικών στρατευμάτων που είχαν κυκλωθεί κοντά στοΣτάλινγκραντ. Εκφράζω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους μαχητές, διοικητές και πολιτικούς καθοδηγητές του μετώπου του Ντον για τις εξαιρετικές αυτές πολεμικές επιχειρήσεις».






«Η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων».

Ας δούμε τι ήταν αυτό που συντελέστηκε στο Στάλινγκραντ, στη μάχη που χαρακτηρίστηκε ως «η μεγαλύτερη στην ιστορία των πολέμων».

Το καλοκαίρι του 1942, τα γερμανικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μεγάλη επίθεση στο Νότιο Τομέα του Ανατολικού Μετώπου. Ένα τμήμα κινήθηκε προς το Στάλινγκραντ και έφτασε στα άκρα της πόλης. Διακηρυγμένος στόχος των γερμανικών στρατευμάτων ήταν η συντριβή της σοβιετικής αντίστασης και η κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους των βασικών στρατιωτικών και οικονομικών κέντρων της ΕΣΣΔ. Για τη ναζιστική επίθεση προετοιμάστηκαν 8 στρατιές, πέντε γερμανικές, μια ρουμάνικη, μια ιταλική και μια ουγγρική, αφού η ευρύτερη περιοχή του Στάλινγκραντ, όπως και η ίδια η πόλη, έπαιζε σημαντικό ρόλο στο πολεμικο-οικονομικό δυναμικό της Σοβιετικής Ενωσης.

Παρά τη σημασία που είχε η μάχη του Στάλινγκραντ για την έκβαση ολόκληρου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ΕΣΣΔ έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, εγκαταλελειμμένη, φτάνοντας πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής. 

Βλέποντας το συσχετισμό δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία, δεν μπορεί παρά να μιλήσει κανείς για θαύμα. 

Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι με την επίθεσή της εναντίον της ΕΣΣΔ, η ναζιστική Γερμανία είχε καταφέρει να καταλάβει τις σοβιετικές αγροτικές και βιομηχανικές περιοχές, που προπολεμικά έδιναν το 71% της παραγωγής χυτοσιδήρου, το 58% του χάλυβα, το 57% του τροχαίου υλικού, το 63% του άνθρακα, καθώς και τον κύριο όγκο του πολεμικού εξοπλισμού και των εφοδίων. Οι κατακτημένες σοβιετικές περιοχές, όπου ζούσε προπολεμικά το 42% του πληθυσμού της χώρας, κάλυπταν το 40% του συνολικού χώρου παραγωγής σιτηρών και το 38% της κτηνοτροφίας. Το θαύμα, όμως, συντελέστηκε. «Δεν υπάρχει γη για μας πέρα από το Βόλγα», ήταν τα λόγια ενός από τους ήρωες της μάχης, του ελεύθερου σκοπευτή Βασίλι Ζάιτσεφ. Το θαύμα, όπως αποδείχτηκε, συνίστατο στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού για την υπεράσπιση της πατρίδας του και των κοινωνικών του κατακτήσεων.

«Όχι δεύτερο μέτωπο»!

Οι δυτικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Αγγλία, αντιμετώπισαν τη μάχη του Στάλινγκραντ ως ευκαιρία να υπάρξει, το λιγότερο, μια αμοιβαία εξασθένηση της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας, ώστε αφενός να ξεμπερδεύουν με το σοσιαλισμό και αφετέρου να διαμοιράσουν τις παγκόσμιες αγορές μεταξύ τους, χωρίς την εμπλοκή του άλλου μεγάλου ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή τους, της Γερμανίας. 

Ετσι,αρνήθηκαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά των δυνάμεων του γερμανικού φασισμού κι έδωσαν τη δυνατότητα στον Χίτλερ να συγκεντρώσει στο ανατολικό μέτωπο τεράστιο αριθμό δυνάμεων και πολεμικού υλικού.

Μάλιστα, ο Τσόρτσιλ, με αφορμή το ταξίδι του στην ΕΣΣΔ μέσα στο 1942, γράφει: «Σκεπτόμουν την αποστολή που με έφερνε στο θλιβερό αυτό μπολσεβικικό κράτος. Άλλοτε, είχα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις μου, να το στραγγαλίσω στη γέννησή του και ως την εμφάνιση του Χίτλερ το θεωρούσα θανάσιμο εχθρό της ελευθερίας και του πολιτισμού. Ποιο ήταν τώρα το καθήκον μου; Ο στρατηγός Ουέιβελ, που είχε φιλολογική διάθεση, τα ανακεφαλαίωσε όλα σε ένα ποίημα με πολλές στροφές, που τελείωνε με τις λέξεις: "Οχι δεύτερο μέτωπο το 1942"».(Ουίνστον Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τόμος Δ σελ. 317).

Την επομένη της συνάντησης, ο Στάλιν συνέταξε υπόμνημα, όπου σημειωνόταν: «Κατόπιν ανταλλαγής απόψεων γενομένης εις την Μόσχαν την 12 Αυγούστου ε.ε. διεπίστωσα ότι ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κ. Τσόρτσιλ θεωρεί αδύνατον την οργάνωσιν του δεύτερου μετώπου εις την Ευρώπην κατά το 1942. Ως γνωστόν, η οργάνωσις του δεύτερου μετώπου εις την Ευρώπην κατά το 1942 είχε αποφασιστεί κατά την διάρκειαν της επισκέψεως του Μολότωφ εις Λονδίνον και είχε περιληφθεί εις το κοινόν αγγλο- σοβιετικόν ανακοινωθέν, που εδημοσιεύθη την 12 Ιουνίου ε.ε (…). Είναι εύκολον να αντιληφθή κανείς ότι η άρνησις της κυβερνήσεως της Μεγάλης Βρετανίας να δημιουργήση το δεύτερον μέτωπον εις την Ευρώπην εντός του 1942 καταφέρει ηθικόν πλήγμα εναντίον ολοκλήρου της σοβιετικής κοινής γνώμης, που εβασίζετο εις την δημιουργίαν του δεύτερου μετώπου, δυσχεραίνει την θέσιν του Ερυθρού Στρατού εις το μέτωπον και προξενεί ζημίαν εις τα σχέδια της Σοβιετικής Διοικήσεως...

 Εγώ και οι συνάδελφοί μου νομίζομεν ότι το έτος 1942 παρέχει τους πλέον ευνοϊκούς όρους διά την δημιουργίαν δευτέρου μετώπου εις την Ευρώπην, δεδομένου ότι όλαι αι δυνάμεις των γερμανικών στρατευμάτων, και μάλιστα αι καλύτεραι, είναι απησχολημέναι εις το ανατολικόν μέτωπον, ενώ εις την Ευρώπη έχουν απομείνει ασήμαντοι δυνάμεις, και μάλιστα αι χειρότεραι. Είναι άγνωστον αν το έτος 1943 θα παρέχη τους ιδίους ευνοϊκούς όρους διά την δημιουργίαν δευτέρου μετώπου, όπως το 1942... Αλλά δυστυχώς εγώ δεν κατόρθωσα να πείσω επ' αυτού τον κύριον Πρωθυπουργόν της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο κ. Χάριμαν, αντιπρόσωπος του Προέδρου των ΗΠΑ, κατά τις διαπραγματεύσεις εις Μόσχαν, υπεστήριξε απολύτως τον κύριον Πρωθυπουργόν» («Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος - Η αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ - Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Α΄, σελ. 72-73).







«Από κτίριο σε κτίριο»
Η μάχη για την πόλη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 17 Ιούλη του 1942 στον ποταμό Τσιρ και διήρκεσε συνολικά για περίπου 200 μερόνυχτα. Το αμυντικό της στάδιο κράτησε έως τις 18 Νοέμβρη 1942. Ειδικά το Σεπτέμβρη η πόλη κινδύνεψε να κυριευτεί από τον εχθρό, αφού αυτός κατάφερε να περάσει στο εσωτερικό της και να φτάσει ως το κέντρο της. Μάλιστα, το ραδιόφωνο του Βερολίνου έσπευσε να ανακοινώσει πως το Στάλινγκραντ έπεσε. Αντίστοιχες ανακοινώσεις βγήκαν και στις κατεχόμενες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο «ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ»... Όμως, στις 19 Νοέμβρη του 1942, ο Κόκκινος Στρατός περνά στην αντεπίθεση. Ως τις αρχές του Γενάρη του 1943 είχε καταφέρει να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση. Οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν την επίθεση για την ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 2 Φλεβάρη.

«Η νίκη των στρατευμάτων μας στο Στάλινγκραντ - γράφει ο στρατάρχης Ζούκοφ - αποτέλεσε την αρχή της ριζικής καμπής του πολέμου υπέρ της ΕΣΣΔ...».Ήταν μια νίκη, που κερδήθηκε με σκληρές μάχες σώμα με σώμα «από κτίριο σε κτίριο, όπου το κάθε κτίριο της πόλης γινόταν ερείπια». Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν δύο γερμανικές, μια ιταλική και δύο ρουμανικές στρατιές. Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Άλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50%-75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές πολεμικού υλικού. Το μέγεθος των απωλειών επέδρασε αποφασιστικά στη γενική στρατηγική κατάσταση, συγκλόνισε όλη την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας.

Νίκη - ορόσημο

Ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων του Στάλινγκραντ και του σοβιετικού στρατού απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν μια νίκη, στην οποία υποκλίθηκαν όλοι. «Είναι μία καταπληκτική νίκη», αναγκαζόταν να γράψει ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν. Ο Ρούζβελτ, στο δικό του μήνυμα, χαρακτήρισε το γεγονός«ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του». Έως τη μάχη του Στάλινγκραντ στην Ιστορία δεν υπήρχε παρόμοια περίπτωση κύκλωσης και ολοκληρωτικής καταστροφής τόσο μεγάλης στρατιωτικής δύναμης.

Η συντριβή των Ναζί στο Βόλγα σήμανε την αρχή της αποφασιστικής στροφής στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και σε όλο το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σοβιετικός στρατός αποσπά τη στρατηγική πρωτοβουλία και δεν την αφήνει μέχρι τηνοριστική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας. Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί το ορόσημο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου καθώς από εκεί και πέρα αρχίζει η εκδίωξη των εισβολέων από το σοβιετικό έδαφος και η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης από το χιτλεροφασιστικό ζυγό.

Η σημαία της απελευθέρωσης κυματίζει και πάλι στο Στάλινγκραντ

Να σταματήσει τώρα το έγκλημα!- Επτά νεκροί από το νέο ναυάγιο, ανάμεσά τους δύο παιδιά -

Το έγκλημα συνεχίζεται με τους Πανούσηδες και την ΕΕ να ζητάνε να κλείσουν τα σύνορα...
Πώς άραγε;
Μήπως εννοούν να πυροβολούν οι περιπολίες ΄σους έχουν σωθεί από τα ναυάγια;

 Ανακοίνωση των ΚΟ Κω του ΚΚΕ

«Οι νέες τραγωδίες στο Αιγαίο, με πιο πρόσφατη την σημερινή στην Κω, με θύματα 7 –μέχρι στιγμής- νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστες, μεταξύ των οποίων βρέφη και παιδιά βάζει πιο επιτακτικά από ποτέ την ανάγκη να σταματήσει τώρα το έγκλημα!

Άμεσα να διασφαλιστεί η ασφαλής και απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τις γειτονικές τους χώρες στις χώρες τελικού προορισμού τους, να αντιμετωπιστούν τα εγκληματικά κυκλώματα των δουλεμπόρων, να αυξηθούν τα μέσα και το προσωπικό διάσωσης, να σταματήσει η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και αλλού».

Β.Ι.ΛΕΝΙΝ Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης

Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων, χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό, χωρίς μια λίγο - πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη

Τo Kόμμα μας έχει δεχτεί πολλές κατηγόριες από εχθρούς και «φίλους» για ζητήματα που έχουν σχέση με την πολιτική του για την Ευρωπαϊκή Ενωση, για τη «νομοτελειακή αναγκαιότητα», όπως την ονομάζουν, των περιφερειακών «ενοποιήσεων». Φυσικά, οι συζητήσεις, οι αναζητήσεις και η πολεμική γύρω από τέτοιες ή άλλες απόψεις δεν είναι καινούριες. Εμφανίζονται και εξελίσσονται από τότε που ο καπιταλισμός πέρασε από το προμονοπωλιακό του στάδιο στο μονοπωλιακό, τελευταίο και ανώτατο στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος, πριν αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι κομμουνιστές είχαν να αντιμετωπίσουν διάφορες απόψεις και ιδέες εχθρικές προς το εργατικό κίνημα. Ηταν, επομένως, αντικείμενο ιδεολογικής πάλης των κομμουνιστών ενάντια σε εχθρικές ιδεολογικοπολιτικές απόψεις στις αρχές του 20ού αιώνα. Την πάλη διεξήγαγε ο Β. Ι. Λένιν. Τηρουμένων των αναλογιών φυσικά και των συνθηκών, έχει αξία να παρακολουθήσουμε πώς προσέγγισε το συγκεκριμένο ζήτημα. Γι' αυτό αναδημοσιεύουμε όλο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σοτσιαλντεμοκράτ», αρ. φύλλου 44, στις 23 Αυγούστου του 1915, και τιτλοφορείται «ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» («Απαντα», 5η έκδοση, «ΣΕ», τόμος 26, σελίδες 359-363). Αξίζει να το παρακολουθήσουμε και για έναν ακόμη λόγο: Απαντά όχι μόνο στους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους των επιχειρηματιών, της άρχουσας τάξης και των κομμάτων του συστήματος, αλλά και σε όσους ονειρεύονται μια Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), με πραγματική σύγκλιση των οικονομιών των κρατών - μελών της, μια ΕΕ με «κοινωνικό πρόσωπο», που «ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη» σαν τους οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.



Ας το παρακολουθήσουμε:

Στη «Σοτσιάλ - Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40, ανακοινώσαμε ότι η Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του κόμματός μας αποφάσισε να αναβάλει το ζήτημα του συνθήματος «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ωσότου συζητηθεί στον Τύπο η οικονομική πλευρά του.



Η συζήτηση που έγινε πάνω σ' αυτό το ζήτημα στη συνδιάσκεψή μας πήρε μονόπλευρα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι στη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής το σύνθημα αυτό διατυπώνεται καθαρά σαν πολιτικό («το άμεσο πολιτικό σύνθημα...» - λέει η διακήρυξη) και, ταυτόχρονα, δε διατυπώνεται μόνο το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μα και υπογραμμίζεται ειδικά ότι «χωρίς την επαναστατική ανατροπή της γερμανικής, της αυστριακής και της ρωσικής μοναρχίας» το σύνθημα αυτό είναι παράλογο και απατηλό.

Δε θα ήταν καθόλου σωστό

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ: Επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά σε βάρος του λαού

Μια ακόμα επιβεβαίωση στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσαν οι προκάτοχοί του, δίνει η ομολογία 

Βαρουφάκη...

Την ομολογία ότι οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών επέλεξαν να στηρίξουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν διαπίστωσαν ότι η προηγούμενη κυβέρνηση «δεν τράβαγε», με στόχο να ψηφιστεί τρίτο μνημόνιο και να θεσμοθετηθούν αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, έκανε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ.



Είπε επί λέξει: «... η ιστορία ξεκινάει από τον Ιούνιο 2014 όταν ο κ. Σόιμπλε και κάποια κομβικά στοιχεία αν θέλετε της τρόικας έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον κ. Σαμαρά. Ηξεραν ότι χρειάζεται ένα 3ο μνημόνιο, δεν εμπιστεύονταν μετά τις ευρωεκλογές ιδίως, παρά το δώρο της δήθεν εξόδου στις αγορές του Απριλίου, είδαν ότι η ΝΔ δεν τράβαγε και αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν με μια ανατροπή του κ. Σαμαρά ή να αφήσουν τον κ. Σαμαρά στην τύχη του, ώστε να εκλεγούμε εμείς και να γίνει αυτό που έγινε, να περάσει το 3ο μνημόνιο με 250 ψήφους».

Η συγκεκριμένη ομολογία - που μάλλον είναι το μοναδικό νέο που ακούστηκε στη συγκεκριμένη συνέντευξη - ανεξάρτητα από το εάν την υιοθετεί κάποιος ή όχι, εάν συνδυαστεί με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επιβεβαιώνει πως πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσαν λόγω πολιτικών συγκυριών να φέρουν σε πέρας προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις.

Επιπλέον, ο Γ. Βαρουφάκης σκιαγράφησε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, έκφραση ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, αλλά και εντός της κυβέρνησης ενόσω διαρκούσε η διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Παραδέχτηκε ότι υπήρξε ένα «Plan X» της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την περίπτωση που αυτή δεχόταν πιέσεις, από τη Γερμανία κυρίως, για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Εντούτοις το σχέδιο - που περιελάμβανε κατά βάση αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων αξίας 27 δισ. ευρώ που κατέχει η ΕΚΤ και ενεργοποίηση ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών - δεν στηρίχθηκε μέχρι τέλους απ' την κυβέρνηση. Και πρόσθεσε ότι «το παράλληλο σύστημα πληρωμών ο πρωθυπουργός το σκέφτηκε, υπήρξε αρνητική αντίδραση στην πρότασή μου από τον κ. Δραγασάκη, ο πρωθυπουργός το σκέφτηκε πολύ συγκροτημένα και τον είδα να προβληματίζεται ιδιαίτερα τι θα έκανε και, τελικά, αποφάσισε να πάει με την εισήγηση του κ. Δραγασάκη και να απορρίψει τη δική μου».

Ο Γ. Βαρουφάκης αρνήθηκε ότι υπήρξε σχέδιο για διπλό νόμισμα, αλλά επιβεβαίωσε ότι εξέταζε ένα σύστημα εξωτραπεζικών ηλεκτρονικών συναλλαγών για την αντιμετώπιση της τραπεζικής αργίας. Υποστήριξε ακόμα ότι ενώ εκείνη την περίοδο η Αθήνα είχε έλθει σε συμφωνία με την Κίνα για δανειακή στήριξη, η συμφωνία «ανετράπη (...) με ένα τηλεφώνημα από το Βερολίνο».

Σε ό,τι αφορά στο δημοψήφισμα ανέφερε πως η απόφαση πάρθηκε απ' τον Αλ. Τσίπρα μετά τις διαπραγματεύσεις κορυφής στις Βρυξέλλες στα τέλη Ιούνη, οι οποίες ναυάγησαν παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός«ουσιαστικά αγνοώντας τις δικές μου εισηγήσεις τα είχε αποδεχθεί σχεδόν όλα». Πρόσθεσε πως η συμμετοχή του στην κυβέρνηση κρίθηκε το βράδυ του δημοψηφίσματος όταν ο πρωθυπουργός του«εκδήλωσε την απόφασή του να συνθηκολογήσει» και δέχτηκε τις προτάσεις των «θεσμών».

Αντιδράσεις από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα

Κυβερνητικές πηγές σχολίαζαν σχετικά με τη συνέντευξη του Γ. Βαρουφάκη ότι «η αξιοπιστία των επιλογών του κ. Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση έχει κριθεί σε όλα τα επίπεδα», επικαλούμενες το ότι οι εκλογές που ακολούθησαν έγιναν με γνωστή τη συμφωνία για τους πολίτες.

Από την πλευρά του, σχολιάζοντας τις δηλώσεις Βαρουφάκη, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γ. Κουμουτσάκος, επέμενε με δηλώσεις του ότι «ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης μαζί διαπραγματεύτηκαν. Μαζί διαχειρίστηκαν το ζωτικό θέμα της ελληνικής οικονομίας και επομένως την τύχη της χώρας και την καθημερινότητα των Ελλήνων. Μαζί οδήγησαν στα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, όπως το ασφαλιστικό. Το θέμα που έχει προκύψει με τη χθεσινή μαρτυρία - απολογία του πρώην υπουργού Οικονομικών και στενού συνεργάτη του κ. Τσίπρα, είναι πολύ σοβαρό (...) περιμένουμε συγκεκριμένη απάντηση από τον κ. Πρωθυπουργό».

Η δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά, δήλωσε ότι «η πρόταση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα εξετάσει από το 2000 έως και σήμερα πώς φτάσαμε ως εδώ, αποκτά νέο ενδιαφέρον μετά τα όσα αποκαλυπτικά ακούσαμε και χτες βράδυ από τον κ. Βαρουφάκη (...) Περιμένουμε τη στάση του κ. Τσίπρα και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (...) Επίσης με ενδιαφέρον περιμένουμε αν θα στηρίξει την πρόταση για εξεταστική επιτροπή, η ΝΔ με το νέο της αρχηγό κ. Μητσοτάκη».

Το Ποτάμι, εξάλλου, σε ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι «οι αποκαλύψεις για την ανευθυνότητα, την προχειρότητα, τον ερασιτεχνισμό και την ανικανότητα του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν τέλος». Ζητά από τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα «να δώσει εξηγήσεις» για το λεγόμενο «plan x» και καλεί όλους στο ΣΥΡΙΖΑ «να συναισθανθούν το τίμημα του απομονωτισμού και της έπαρσης. Ακόμη και την ανεπάρκειά τους».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σε ποιον ανήκει αυτό το κράτος;

Συνέβη στην πρώτη μαζική διαμαρτυρία του 2016. Οι συνταξιούχοι και άλλες κοινωνικές δυνάμεις διαδήλωναν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ενάντια στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που προβλέπει νέες περικοπές σε συντάξεις και πρόνοια. Διαδηλωτές από το κέντρο της Αθήνας προσπάθησαν να συμπαρασταθούν και οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν αδιάκριτα σε ηλικιωμένους και νέους κάνοντας χρήση χημικών, χειροβομβίδας κρότου-λάμψης προκαλώντας τραυματισμούς σε διαδηλωτές.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση βρίσκεται η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος συνδυασμός αστικών κομμάτων.

Τι προβάλλεται από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ

Τόσο τα ιδιωτικά όσο και τα κρατικά κανάλια σ΄ αυτές τις περιπτώσεις προβάλλουν το “χάος” που προκαλείται, τις συνέπειες για τα καταστήματα και τους περαστικούς, αποσπούν δηλώσεις “από όλες τις πλευρές” και προβάλλουν αναλύσεις-συζητήσεις “ειδικών” επί του θέματος.

Διαμαρτύρονται, κλαίνε και οδύρονται οι τηλεπαρουσιαστές για τις επιθέσεις σε ηλικιωμένους, σε αναξιοπαθούντες και καταγγέλλουν τη σκληρότητα των οργάνων της τάξης, την αναλγησία και την ανευθυνότητα υπουργών και δικαιολογούν τη σκληρότητα προβάλλοντας την αναγκαιότητα εφαρμογής του νόμου και της τάξης. Οι “νυν” κυβερνητικοί εκπρόσωποι ρίχνουν το ανάθεμα στους “τέως” και οι “τέως” καταγγέλλουν την ανικανότητα των “νυν”. Εξαιρέσεις δεν υπάρχουν.

Αποκρύπτεται η ουσία

Σε κάθε περίπτωση αποκρύπτονται συστηματικά μερικές αλήθειες.


Ότι η εργασία δεν είναι ευκαιρία αλλά δικαίωμα, η ασφάλιση και η κοινωνική πρόνοια δεν είναι ελεημοσύνη αλλά ένα από τα ανθρώπινα δικαιώματα, που στην εποχή μας καρατομούνται.


Ότι οι ασφαλιστικές εισφορές, που πληρώνουν οι εργοδότες δεν είναι εισφορές των εργοδοτών αλλά απλήρωτη εργασία των εργαζομένων, που παρακρατούν οι εργοδότες.


Οι ασφαλιστικές εισφορές που πλήρωσαν με το αίμα τους οι εργαζόμενοι και τα αποθεματικά των ταμείων των εργαζομένων λεηλατήθηκαν με “νόμιμο” τρόπο.

Η απλή λογική λέει ότι αν δεν υπήρχε η τεράστια και συστηματική κλοπή του λαϊκού ιδρώτα, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι δεν θα έβγαιναν καθημερινά στους δρόμους διεκδικώντας το αυτονόητο. Θα μπορούσαν να απολαύσουν τους καρπούς του μόχθου τους, τις πολιτιστικές αξίες όλης της ανθρωπότητας,τις αληθινές χαρές της ζωής.

Σε ποιον ανήκει αυτό το κράτος

Στην παραπάνω επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων ένας πασίγνωστος δημοσιογράφος σχολίασε κυνικά στην τηλεόραση την επίθεση που δέχθηκαν οι διαδηλωτές με χημικά ως εξής: “Το κράτος επεμβαίνει για να επιβάλει την τάξη, είτε υπάρχει δεξιά είτε υπάρχει αριστερή κυβέρνηση.”

Από τη σκοπιά του ο δημοσιογράφος είχε απόλυτο δίκιο. Άθελά του επιβεβαίωσε τη γνωστή μαρξιστική αλήθεια”: Το κράτος είναι εργαλείο στα χέρια της άρχουσας τάξης, της τάξης δηλαδήπου έχει στα χέρια της την οικονομική εξουσία του τόπου. Στον τόπο μας αυτή είναι η αστική τάξη, αυτό που λέμε “κεφάλαιο”. 

Οι κυβερνήσεις λοιπόν, είτε δεξιές είτε αριστερές αποτελούν την κυβερνητική εξουσία και όχι την οικονομική εξουσία. Εκπροσωπούν την οικονομική εξουσία και διαχειρίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα συμφέροντά της.

Να λοιπόν, που αυτή η ομολογία του δημοσιογράφου λύνει πολλά “αινίγματα”:


Γιατί ξεπουλιούνται τα αποθεματικά των ταμείων των εργαζομένων; Διότι δεν τα διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αλλά κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.


Γιατί αυξάνεται η ανεργία; Διότι την αύξηση της παραγωγικότητας δεν την καρπώνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αλλά οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (τραπεζών, εργοστασίων, φυσικού πλούτου κλπ)


Γιατί από το 1821 μέχρι σήμερα, είτε δεξιές είτε αριστερές είναι οι εκλεγμένες από το λαό κυβερνήσεις, ο λαός διαρκώς πληρώνει κάποιο χρέος και ποτέ δεν ξεχρεώνει; Διότι δεν παίρνει ο ίδιος ο λαός στα χέρια του την οικονομική εξουσία του τόπου.


Γιατί τρώνε ξύλο από τις δυνάμεις ασφαλείας αυτοί που διεκδικούν τα δικαιώματά τους; Διότι οι δυνάμεις ασφαλείας είναι εργαλείο του κράτους του κεφαλαίου, που προστατεύει την εξουσία του.

Για να γλυτώσει λοιπόν ο λαός από τα βάσανά του πρέπει να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την οικονομική εξουσία του τόπου. Νάρθουν τα πάνω κάτω. Αλλιώτικα όταν ζητά το δίκιο του θα τρώει ξύλο, θα πνίγεται στα δακρυγόνα και θα υφίσταται ότι προβλέπει “ο νόμος και η τάξη”.

Για τέτοια αινίγματα μιλάει και το παλιό τραγούδι “Στη Νέα Σμύρνη μια γριά” των Κ.Χ Μύρη- Γ. Μαρκόπουλου

Στη Νέα Σμύρνη μια γριά

απ' τα χωριά της Προύσας

-νοικοκυρές το νου σας-

μαζεύει γέρους και παιδιά

τριγύρω στο ντιβάνι

κι αινίγματα τους βάνει.

Ποιος είναι αυτός που περπατεί στα τέσσερα καβάλα

με ήλιο και ψιχάλα

κρατεί στο χέρι το σπαθί φορεί λουριά στα στήθια

και λέει παραμύθια.

Εκεί στα παραπήγματα

πες το να μην το πω

θα λύσουν τα αινίγματα

και θα γενεί κακό.

διότι

Γερμανία: Από το 1918 στο 1920. H επανάσταση κι η αντεπανάσταση

lenin reloaded

Γερμανία: Από το 1918 στο 1920. H επανάσταση κι η αντεπανάσταση (πρώτο μέρος)

(Να διαβαστεί σε συνάρτηση με το δεύτερο μέρος του άρθρου του Χ. Μπαλωμένου στην ΚΟΜΕΠ).

Εξεγερμένοι ναύτες, Wilhelmshaven, Οκτώβρης 1918Οι ναυτικές εξεγέρσεις

Τον Σεπτέμβρη του 1918, η κατάσταση στο μέτωπο έδειχνε αδιέξοδη για την Γερμανία.Στις 3 Οκτωβρίου, και αφού έχει ζητήσει ανακωχή, ο Κάιζερ Βίλχελμ ο ΙΙ διορίζει τον Πρίγκηπα Μαξιμιλιανό του Μπάντεν ως Αυτοκρατορικό Καγκελάριο. Το Κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, με επικεφαλής τον Φίλιπ Σάιντεμαν, λαμβάνει μέρος στην κυβέρνηση Μαξιμιλιανού. Καθώς ο στρατός αναμένει το τέλος του πολέμου, μαθαίνεται πως θα διαταχθεί νέα ναυτική εκστρατεία του στόλου στο Κίελο.Οι ναύτες εξεγείρονται. Η εξέγερση ξεκινά στο Wilhemshaven, στα τέλη του Οκτώβρη. Είμαστε μόλις ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, ενώ κανείς δεν έχει ξεχάσει ότι η εξέγερση στην ίδια χώρα το 1905 έχει ξεκινήσει από εξοργισμένα μέλη του πολεμικού ναυτικού.

Afanasi Matushenko, Αρχηγός της εξέγερσης στο θωρηκτό Ποτέμκιν, 1905


Όταν φυλακίζονται 47 ναύτες που θεωρούνται υπαίτιοι της εξέγερσης στο Wilhelmshaven κατά τη διάρκεια ασκήσεων στο κανάλι του Κίελου, ξεκινούν νέες αναταραχές, με εμπλοκή του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του SPD. Στις 3 Νοέμβρη του 1918, χιλιάδες μαζεύονται για να διαδηλώσουν για "Ειρήνη και ψωμί", καθώς και για απελευθέρωση των φυλακισμένων ναυτών.


Εξέγερση στο Κίελο, 1918


Ανοίγεται πυρ κατά των διαδηλωτών. 7 σκοτώνονται. 29 τραυματίζονται από τα πυρά. Κάποιοι, που έχουν οπλισμό, ανταποδίδουν το πυρ. Ο διοικητής που διέταξε το πυρ τραυματίζεται ο ίδιος σοβαρά.

Οπλισμένοι στασιαστές στο Κίελο, Νοέμβρης 1918


Στις 4 του Νοέμβρη, η πόλη γεμίζει από τους εξεγερμένους. Οι φυλακισμένοι ελευθερώνονται. Εργάτες και στρατιώτες, με αριθμητική δύναμη 40.000, αποκτούν τον διοικητικό έλεγχο στην πόλη. Δυο μέρες μετά, πέφτει και το Wilhelmshaven. Εκδίδεται κείμενο 14 απαιτήσεων των εξεγερμένων, κυρίως για ελευθερία Τύπου, απελευθέρωση κρατουμένων για απείθεια, εξουσία του στρατιωτικού συμβουλίου, ειρήνη. Καταφθάνει ο Νόσκε και, βασιζόμενος στην εμπιστοσύνη στους Σοσιαλδημοκράτες, επιβάλλει την ειρήνη και την ηρεμία στην πόλη.

Η ομιλία του Καρλ Λίκμπνεχτ στο Βερολίνο, τέλη 1918


Η ώρα του Έμπερτ

Μέχρι τις 7 Νοέμβρη, η εξέγερση έχει απλωθεί μέσα από αντιπροσωπείες σε όλες τις παραλιακές πόλεις της χώρας, όπως και στη Φραγκφούρτη, το Μόναχο, το Ανόβερο και το Μπρούνσβικ. Στο Μόναχο, το "Συμβούλιο Εργατών και Στρατιωτών" αναγκάζει τον Λουδοβίκο τον 3ο, τελευταίο βασιλέα της Βαυαρίας, σε παραίτηση. Στις 9 Νοέμβρη, και προκειμένου να ελέγξει την κατάσταση, ο αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών Έμπερτ ζητά να διοριστεί Καγκελάριος. Την προηγούμενη, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, που έχει βγει από τη φυλακή, ιδρύει την Λίγκα των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο. Ο Σάιντεμαν μαθαίνει πως ο Λίμπκνεχτ έχει στόχο να ανακηρύξει την ίδρυση Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στη χώρα, βγαίνει εσπευσμένα στο μπαλκόνι του Ράιχσταγκ για να προλάβει την κατάσταση, και ανακηρύσσει Δημοκρατία χωρίς καν να έχει συμβουλευτεί τον Έμπερτ. Σχεδόν την ίδια ώρα, πάλι στο Βερολίνο, ο Λίμπκνεχτ ανακηρύσσει την χώρα Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Στις 8 το βράδι της 9ης Νοέμβρη, της ίδιας μέρας των αντιφατικών διακηρύξεων Σάιντεμαν και Λίμπκνεχτ, 100 επαναστατικοί φρουροί εισβάλλουν στο Ράιχσταγκ και ανακοινώνουν εκλογές, σε μια απόπειρα να πάρουν πίσω την πρωτοβουλία από τον Έμπερτ και το SPD.

Ο Φρίντριχ Έμπερτ


Ο Έμπερτ, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να σταματήσει τις εκλογές, συγκεντρώνεται στο να τις ελέγξει. Αρχικά, πετυχαίνει το κόμμα του να έχει συμμετοχή 50% σε όλα τα επαναστατικά συμβούλια και σώματα που δημιουργούνται. Κατόπιν, έρχεται σε συννενόηση κρυφά με τον στρατηγό Βίλχελμ Γκρένερ και καταστρώνουν σχέδιο δράσης ενάντια στα συμβούλια, ώστε να αποφευχθεί μια κατάληξη παρόμοια με αυτή των επαναστατικών Σοβιέτ. Με πρωτοβουλία των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών, ξεκινά συζήτηση για τις "κοινωνικοποιήσεις", με συμμετοχή και του Καρλ Κάουτσκι στην σχετική επιτροπή. Οι συζητήσεις δεν καταλήγουν πουθενά μέχρι τις 7 Απριλίου του 1919, όταν και η επιτροπή σταματά να συνέρχεται. Στη διοίκηση, το SPD, υπό τις οδηγίες του Έμπερτ, συνεργάζεται με τις παλιές αρχές και όχι με τα νέα Εργατικά και Στρατιωτικά Συμβούλια. Σε αρκετές όμως πόλεις, τα Εργατικά και Στρατιωτικά Συμβούλια συλλαμβάνουν τους υπαλλήλους του Κάιζερ. Στο Αμβούργο και στη Βρέμη ιδρύονται "Κόκκινες Φρουρές" για την προστασία της επανάστασης. Η Εκτελεστική Επιτροπή των νέων Συμβουλίων αποφασίζει γενική πανεθνική συνέλευση για τις 16 Δεκέμβρη 1918. Την προηγούμενη, ο Έμπερτ, σε συνεργασία με τον Γκρένερ, στέλνει στρατό στο Βερολίνο για να παρεμποδίσει την συνέλευση. Οι στρατιώτες, που αναζητούν να συλλάβουν την Εκτελεστική Επιτροπή των Συμβουλίων, ανοίγουν πυρ εναντίον άοπλων ερυθροφρουρών (συνδεδεμένων με τη Λίγκα των Σπαρτακιστών) και σκοτώνουν 16.


Στις 19 του Δεκέμβρη, η Γενική Συνέλευση των Συμβουλίων, όπου έχει διεισδύσει το SPD (και όπου ο Λίμπκνεχτ δεν είχε καταφέρει καν να εκλεγεί μέλος), καταψηφίζει την πρόταση για την θεμελίωση του Συντάγματος στη βάση των Εργατικών και Στρατιωτικών Συμβουλίων, και υποστηρίζει την κυβερνητική απόφαση για προσφυγή σε εκλογές.


Ο Έμπερτ, φοβούμενος συνεργασία μεταξύ του νεόδμητου Λαϊκού Ναυτικού και των Σπαρτακιστών, διατάζει παύση πληρωμών στους ναύτες. Σε απάντηση, αυτοί καταλαμβάνουν την Καγκελαρία, κόβουν τις τηλεφωνικές γραμμές και θέτουν το Συμβούλιο Λαϊκών Εκπροσώπων υπό κατ' οίκον επιτήρηση. Δεν εκμεταλλεύονται όμως την επικράτησή τους για να προχωρήσουν σε επανάσταση. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1918, 94 χρόνια πριν την σημερινή μέρα, ο Έμπερτ διατάζει επίθεση κατά των εξεγερμένων ναυτών χάρη στους οποίους είχε έρθει στην πολιτική εξουσία.

Γερμανία: Από το 1918 στο 1920. H επανάσταση κι η αντεπανάσταση (δεύτερο μέρος)

Μάχη στο Βερολίνο, 24-25 Δεκεμβρίου 1918 
"Τα ματωμένα Χριστούγεννα του Έμπερτ"

Στη μάχη που ακολουθεί μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων του Έμπερτ και των ναυτών του Κίελου, οι δεύτεροι χάνουν τριάντα άντρες -- πολίτες και στρατιώτες μαζί. Οι Σπαρτακιστές κάνουν λόγο για "ματωμένα Χριστούγεννα του Έμπερτ."


Οι εξεγερμένοι του Κίελου προσωρινοί νικητές, Χριστούγεννα του 1918, Βερολίνο


Οι ναύτες της Επαναστατικής Φρουράς κρατούν όμως τις θέσεις τους, και οι κυβερνητικές δυνάμεις υποχωρούν από το κέντρο του Βερολίνου, αφήνοντας τον έλεγχο της πόλης στους εξεγερμένους. Όμως αυτοί και πάλι δεν εκμεταλλεύονται την κατάσταση επαναστατικά -- προφανώς, η σύνδεσή τους με τους Σπαρτακιστές που τόσο φοβάται ο Έμπερτ δεν υφίσταται, και ο Λίμπκνεχτ δεν ελέγχει την κατάσταση περισσότερο από ό,τι το SPD. Στις 29 Δεκέμβρη, οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλδημοκράτες αποχωρούν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή ανθρώπων που πρόσκεινταν στο κόμμα τους, από την κυβέρνηση Έμπερτ. Ο Έμπερτ τρίβει τα χέρια του, που είναι πια λυμένα από τις παρεμβάσεις των Ανεξάρτητων.


Η Ρόζα Λούξεμπουργκ


Κόκκινη Ρόζα

Οι Σπαρτακιστές συνειδητοποιούν --πολύ αργά-- την αντεπαναστατική στόχευση των Σοσιαλδημοκρατών και την ανάγκη δημιουργίας Κομμουνιστικού Κόμματος που να ηγηθεί της εξέγερσης στα πρότυπα των Μπολσεβίκων. Στις 31 Δεκεμβρίου, η Ρόζα Λούξεμπουργκ παρουσιάζει το ιδρυτικό πρόγραμμα του ΚΚΓ (KPD). Όμως η Επαναστατική Φρουρά του Βερολίνου παραμένει πιστή στους Ανεξάρτητους Σοσιαλδημοκράτες.



 

Διαδήλωση των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών και των Σπαρτακιστών, Βερολίνο, Ιανουάριος 1919


Η εξέγερση των Σπαρτακιστών

Στις 4 Ιανουαρίου 1919, η κυβέρνηση Έμπερτ απολύει τον αρχηγό της αστυνομίας του Βερολίνου και μέλος των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών, Εμίλ Άιχορν, επειδή δεν δέχτηκε να βοηθήσει τον στρατό στην επίθεση κατά των Επαναστατικών Φρουρών τα Χριστούγεννα. Οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλδημοκράτες, ο Λίμπκνεχτ εκ μέρους του νεοσύστατου ΚΚΓ, και η Επαναστατική Φρουρά, καλούν σε διαδήλωση για την επόμενη, την 5η Ιανουαρίου. Εκατοντάδες χιλιάδες, αρκετοί από αυτούς ένοπλοι, γεμίζουν τους δρόμους του Βερολίνου στις 5 και ξανά στις 9 του μήνα. Αρκετοί καταλαμβάνουν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και την περιοχή όπου εκδίδονταν οι αστικές εφημερίδες, οι οποίες ζητούσαν ανοιχτά την ενίσχυση των Freikorps και την δολοφονία των Σπαρτακιστών.

Σπαρτακιστές στους δρόμους του Βερολίνου, Ιανουάριος 1919


Διορίζεται Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή (Provisorischer Revolutionsausschuss), η οποία όμως δεν έχει ουσιαστικό ρόλο στην χάραξη στρατηγικής για το κίνημα. Οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ διαφωνούν, καθώς ο πρώτος εγκρίνει την ένοπλη εξέγερση ενώ η δεύτερη, μαζί με την πλειοψηφία του ΚΚΓ, την θεωρεί πρώιμη και καταστροφική. Απ' την δική του πλευρά, ο Έμπερτ στέλνει στρατό στο Βερολίνο. Το SPD μοιράζει φυλλάδια που γράφουν "Η ώρα που πληρώνονται όλα πλησιάζει". Τα τάγματα θανάτου των Freikorps μπαίνουν στην πόλη, υπό την καθοδήγηση του σοσιαλδημοκράτη βουλευτή Νόσκε.



Πόστερ προσέλκυσης νέων μελών στα Freikorps

Το τέλος των Σπαρτακιστών

156 σκοτώνονται συνολικά στο Βερολίνο, πολλοί από αυτούς συλληφθέντες που εκτελούνται από τα Freikorps. Στις 15 Ιανουαρίου συλλαμβάνονται ως ηγέτες της εξέγερσης --που πάντως δεν ελεγχόταν από τους Σπαρτακιστές-- οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Τα Freikorps τους χτυπούν μέχρι να λιποθυμήσουν πριν τους πυροβολήσουν στο κεφάλι. Πετούν το σώμα της Λούξεμπουργκ στο κανάλι Landwehr του Βερολίνου και παραδίδουν το πτώμα του Λίμπκνεχτ σε τοπικό νεκροτομείο. Σε συνέντευξή του στο Σπίγκελ το 1962, ο διοικητής Παμπστ, στα χέρια της μονάδας Freikorps του οποίου βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, ισχυρίζεται ότι είχε πάρει ρητή άδεια για τις πράξεις αυτές από τους Έμπερτ και Νόσκε.


Ο Καρλ Λίμπκνεχτ νεκρός
"Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας"

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1919, ο Κουρτ Άισνερ, μέλος των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών και πρωταγωνιστής των γεγονότων του 1918 στην Βαυαρία, δολοφονείται από τον ακροδεξιό Anton Graf. Ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει κάποιον με το όνομα Αδόλφος Χίτλερ να παρακολουθεί την κηδεία του Άισνερ.


Η κηδεία του Άισνερ

Μετά την κηδεία, ξεσπούν στην πόλη ταραχές, οδηγώντας σε ακυβερνησία για αρκετά μεγάλο διάστημα. Στις 6 Απριλίου, η Βαυαρία ανακηρύσσεται Σοβιετική Δημοκρατία, υπό την ηγεσία των Ανεξάρτητων Σοσιαλιστών και των Αναρχικών. Μέλος της τοπικής κυβέρνησης είναι και ο Φραντς Λιπ, κατ' εξακολούθηση τρόφιμος ψυχιατρείου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κηρύσσει πόλεμο στην Ελβετία επειδή δεν έστειλε τα 60 τραίνα που ο ίδιος ζήτησε, και στέλνει τηλεγράφημα στον Λένιν για να τον πληροφορήσει ότι ο πρώην πρωθυπουργός Χόφμαν έχει διαφύγει στο Μπάμπεργκ και έχει πάρει μαζί του το κλειδί της τουαλέτας του υπουργείου.


Στελέχη της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, Απρίλιος-Μάϊος 1919

Στις 12 Απριλίου, οι κομμουνιστές κάνουν πραξικόπημα και αρχίζουν άμεσες μεταρρυθμίσεις, περιλαμβανομένων απαλλοτριώσεων πολυτελών κατοικιών που δίνονται σε άστεγους, και εργοστασίων, που παραδίδονται σε εργατικό έλεγχο. Με διαταγές Λένιν, αποστέλλονται Ρώσοι στρατιώτες να αναλάβουν την εκτέλεση μελών της τοπικής ελίτ που οι ντόπιοι αρνούνται να εκτελέσουν. Εκτελείται ο Πρίγκηπας Γουστάβος και η Κοντέσα φον Βέσταρπ.

Τα Freikorps καταφθάνουν στο Μόναχο, Μάιος 1919

Στις 3 Μαϊου του 1919, εισβάλλουν στην πόλη η γερμανική Λευκή Φρουρά και τα Freikorps, με συνολική δύναμη 30.000 ανδρών. 1.000 πιστοί υπερασπιστές της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας σκοτώνονται στις μάχες. Άλλοι 700 εκτελούνται. Ανάμεσά τους, ο αρχηγός των κομμουνιστών Λεβίν. Στα διακριτικά των Βαυαρικών Freikorps που καταφθάνουν με την παραδοσιακή ενδυμασία της περιοχής, διακρίνεται ένα σήμα που δεν έχει ακόμα αποκτήσει κοσμοϊστορική σημασία, αλλά που, μαζί με την νεκροκεφαλή που επίσης αρέσκονται να επιδεικνύουν στα διακριτικά τους, αποτελεί τον προάγγελο του μέλλοντος: η σβάστιγκα.


Freikorps της Βαυαρίας στο Μόναχο, Μάιος 1919

Καταστολή παντού

Παρόμοια είναι η κατάσταση σε άλλες πόλεις την ίδια περίοδο. Τον Φεβρουάριο του 1919, ο Νόσκε διατάζει επίθεση των Freikorps στη Βρέμη, για απείθεια του εκεί Συμβουλίου. 400 νεκροί είναι ο απολογισμός. Σε αντίδραση, ξεσπούν ταραχές στη Ρουρ, τη Σαξωνία, τη Ρηνανία. Καλείται Γενική Απεργία για τις 4 Μαρτίου. Στο Βερολίνο ξεσπούν και πάλι οδομαχίες. Ο Νόσκε επανέρχεται με την Gardekavallerie-Schützendivision, που δολοφόνησε τους Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, πάλι υπό την στρατιωτική ηγεσία του Παμπστ. Στις 16 Μαρτίου, όταν τελειώνουν οι εχθροπραξίες, 1200 Βερολινέζοι είναι νεκροί. Στο Αμβούργο και την Θουριγκία, όπου έχουν επίσης ξεσπάσει αναταραχές, η μέθοδος των σοσιαλδημοκρατών είναι η ίδια. Αποστολή των ταγμάτων λυσσασμένων αντικομμουνιστών των Freikorps και αλύπητη καταστολή.

Βερολινέζοι επαναστάτες εκτελεσμένοι από τα Freikorps, Μάρτιος 1919


Στις 21 Αυγούστου του 1919, ο Φρίντριχ Έμπερτ ανακηρύσσεται επίσημα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είχε προηγηθεί στις 6 Φεβρουαρίου, και σε μια πόλη με το όνομα Βαϊμάρη που επιλέχθηκε επειδή βρισκόταν σε σχετική ηρεμία από τις ταραχές στο Βερολίνο, η Εθνοσυνέλευση που τον είχε ανακηρύξει προσωρινό Πρόεδρο. Πρωθυπουργός ο Φίλιπ Σάιντεμαν. Η λεγόμενη Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν το παιδί των υπηρεσιών των Σοσιαλδημοκρατών για την αποφυγή γενίκευσης και ριζοσπαστικοποίησης των εξεγέρσεων του 1918 και της στρατιωτικής καταστολής εναντίον των κομμουνιστών στην οποία προσέφυγαν. Αλλά τα Freikorps, χτισμένα πάνω στο μίσος για τον κομμουνισμό και την εξύμνηση της στρατιωτικής βίας, ήταν δύσκολο να υπηρετήσουν για πολύ την ματωμένη ειρήνη της σοσιαλδημοκρατίας.