Σε ποιον ανήκει αυτό το κράτος;

Συνέβη στην πρώτη μαζική διαμαρτυρία του 2016. Οι συνταξιούχοι και άλλες κοινωνικές δυνάμεις διαδήλωναν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ενάντια στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που προβλέπει νέες περικοπές σε συντάξεις και πρόνοια. Διαδηλωτές από το κέντρο της Αθήνας προσπάθησαν να συμπαρασταθούν και οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν αδιάκριτα σε ηλικιωμένους και νέους κάνοντας χρήση χημικών, χειροβομβίδας κρότου-λάμψης προκαλώντας τραυματισμούς σε διαδηλωτές.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση βρίσκεται η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος συνδυασμός αστικών κομμάτων.

Τι προβάλλεται από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ

Τόσο τα ιδιωτικά όσο και τα κρατικά κανάλια σ΄ αυτές τις περιπτώσεις προβάλλουν το “χάος” που προκαλείται, τις συνέπειες για τα καταστήματα και τους περαστικούς, αποσπούν δηλώσεις “από όλες τις πλευρές” και προβάλλουν αναλύσεις-συζητήσεις “ειδικών” επί του θέματος.

Διαμαρτύρονται, κλαίνε και οδύρονται οι τηλεπαρουσιαστές για τις επιθέσεις σε ηλικιωμένους, σε αναξιοπαθούντες και καταγγέλλουν τη σκληρότητα των οργάνων της τάξης, την αναλγησία και την ανευθυνότητα υπουργών και δικαιολογούν τη σκληρότητα προβάλλοντας την αναγκαιότητα εφαρμογής του νόμου και της τάξης. Οι “νυν” κυβερνητικοί εκπρόσωποι ρίχνουν το ανάθεμα στους “τέως” και οι “τέως” καταγγέλλουν την ανικανότητα των “νυν”. Εξαιρέσεις δεν υπάρχουν.

Αποκρύπτεται η ουσία

Σε κάθε περίπτωση αποκρύπτονται συστηματικά μερικές αλήθειες.


Ότι η εργασία δεν είναι ευκαιρία αλλά δικαίωμα, η ασφάλιση και η κοινωνική πρόνοια δεν είναι ελεημοσύνη αλλά ένα από τα ανθρώπινα δικαιώματα, που στην εποχή μας καρατομούνται.


Ότι οι ασφαλιστικές εισφορές, που πληρώνουν οι εργοδότες δεν είναι εισφορές των εργοδοτών αλλά απλήρωτη εργασία των εργαζομένων, που παρακρατούν οι εργοδότες.


Οι ασφαλιστικές εισφορές που πλήρωσαν με το αίμα τους οι εργαζόμενοι και τα αποθεματικά των ταμείων των εργαζομένων λεηλατήθηκαν με “νόμιμο” τρόπο.

Η απλή λογική λέει ότι αν δεν υπήρχε η τεράστια και συστηματική κλοπή του λαϊκού ιδρώτα, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι δεν θα έβγαιναν καθημερινά στους δρόμους διεκδικώντας το αυτονόητο. Θα μπορούσαν να απολαύσουν τους καρπούς του μόχθου τους, τις πολιτιστικές αξίες όλης της ανθρωπότητας,τις αληθινές χαρές της ζωής.

Σε ποιον ανήκει αυτό το κράτος

Στην παραπάνω επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων ένας πασίγνωστος δημοσιογράφος σχολίασε κυνικά στην τηλεόραση την επίθεση που δέχθηκαν οι διαδηλωτές με χημικά ως εξής: “Το κράτος επεμβαίνει για να επιβάλει την τάξη, είτε υπάρχει δεξιά είτε υπάρχει αριστερή κυβέρνηση.”

Από τη σκοπιά του ο δημοσιογράφος είχε απόλυτο δίκιο. Άθελά του επιβεβαίωσε τη γνωστή μαρξιστική αλήθεια”: Το κράτος είναι εργαλείο στα χέρια της άρχουσας τάξης, της τάξης δηλαδήπου έχει στα χέρια της την οικονομική εξουσία του τόπου. Στον τόπο μας αυτή είναι η αστική τάξη, αυτό που λέμε “κεφάλαιο”. 

Οι κυβερνήσεις λοιπόν, είτε δεξιές είτε αριστερές αποτελούν την κυβερνητική εξουσία και όχι την οικονομική εξουσία. Εκπροσωπούν την οικονομική εξουσία και διαχειρίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα συμφέροντά της.

Να λοιπόν, που αυτή η ομολογία του δημοσιογράφου λύνει πολλά “αινίγματα”:


Γιατί ξεπουλιούνται τα αποθεματικά των ταμείων των εργαζομένων; Διότι δεν τα διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αλλά κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.


Γιατί αυξάνεται η ανεργία; Διότι την αύξηση της παραγωγικότητας δεν την καρπώνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αλλά οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (τραπεζών, εργοστασίων, φυσικού πλούτου κλπ)


Γιατί από το 1821 μέχρι σήμερα, είτε δεξιές είτε αριστερές είναι οι εκλεγμένες από το λαό κυβερνήσεις, ο λαός διαρκώς πληρώνει κάποιο χρέος και ποτέ δεν ξεχρεώνει; Διότι δεν παίρνει ο ίδιος ο λαός στα χέρια του την οικονομική εξουσία του τόπου.


Γιατί τρώνε ξύλο από τις δυνάμεις ασφαλείας αυτοί που διεκδικούν τα δικαιώματά τους; Διότι οι δυνάμεις ασφαλείας είναι εργαλείο του κράτους του κεφαλαίου, που προστατεύει την εξουσία του.

Για να γλυτώσει λοιπόν ο λαός από τα βάσανά του πρέπει να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την οικονομική εξουσία του τόπου. Νάρθουν τα πάνω κάτω. Αλλιώτικα όταν ζητά το δίκιο του θα τρώει ξύλο, θα πνίγεται στα δακρυγόνα και θα υφίσταται ότι προβλέπει “ο νόμος και η τάξη”.

Για τέτοια αινίγματα μιλάει και το παλιό τραγούδι “Στη Νέα Σμύρνη μια γριά” των Κ.Χ Μύρη- Γ. Μαρκόπουλου

Στη Νέα Σμύρνη μια γριά

απ' τα χωριά της Προύσας

-νοικοκυρές το νου σας-

μαζεύει γέρους και παιδιά

τριγύρω στο ντιβάνι

κι αινίγματα τους βάνει.

Ποιος είναι αυτός που περπατεί στα τέσσερα καβάλα

με ήλιο και ψιχάλα

κρατεί στο χέρι το σπαθί φορεί λουριά στα στήθια

και λέει παραμύθια.

Εκεί στα παραπήγματα

πες το να μην το πω

θα λύσουν τα αινίγματα

και θα γενεί κακό.

διότι