Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στις ελληνικές θάλασσες. Συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Δεκεμβρίου 1966, κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν.μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), όταν το επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά – Πειραιάς, βυθίστηκε, λόγω μετατόπισης φορτίου, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 224 άνθρωποι.
Το πλοίο είχε ναυπηγηθεί στη Γλασκόβη το 1949 ως δεξαμενόπλοιο με το όνομα «Λέστερσαϊρ», για λογαριασμό αγγλικής εταιρείας. Είχε χωρητικότητα 8.922 κόρων, μήκος 498 πόδια, πλάτος 60 πόδια, βύθισμα 36 πόδια και ανέπτυσσε ταχύτητα 17 κόμβων. Το 1964, μετά τη μετασκευή του σε οχηματαγωγό, περιήλθε στην κραταιά εταιρεία των Αδελφών Τυπάλδου («Typaldos Lines») και από το 1965 δρομολογήθηκε στις ακτοπλοϊκές γραμμές της Κρήτης, με δυνατότητα μεταφοράς 1.000 επιβατών και 300 αυτοκινήτων.
Για τη μετατροπή του σε οχηματαγωγό είχε απαιτηθεί η αφαίρεση των υποκαταστρωμάτων και έρματος
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας με σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τους Πολωνούς κομμουνιστές. Κάτω τα χέρια από τα κομμουνιστικά - αντιφασιστικά μνημεία. Να σταματήσουν εδώ και τώρα όλες οι αντικομμουνιστικές διώξεις» διοργάνωσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, το πρωί της Δευτέρας 3 Δεκέμβρη, έξω από την πρεσβεία της Πολωνίας στην Αθήνα.
Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, όχι στις διώξεις των κομμουνιστών» και «Ούτε στην Πολωνία δεν πιάνουν απειλές, κάτω τα χέρια απ’ τους κομμουνιστές», οι συγκεντρωμένοι καταδίκασαν την κλιμάκωση της αντικομμουνιστικής επίθεσης της κυβέρνησης της Πολωνίας, η οποία προωθεί αλλαγές στον πολωνικό ποινικό κώδικα, προκειμένου να απαγορευθούν τα κομμουνιστικά σύμβολα μέσω της απαράδεκτης εξομοίωσής τους με τα «φασιστικά σύμβολα».
Ταυτόχρονα εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στα μέλη και στελέχη του ΚΚ Πολωνίας που δικάζονται για άλλη μια φορά, στις 7 Δεκέμβρη, με τις απαράδεκτες και έωλες κατηγορίες περί «δημόσιας προώθησης ολοκληρωτικού συστήματος» μέσω της εφημερίδας «Brzask» και της ιστοσελίδας www.kompol.org.
Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του Κόμματος Κώστας Παπαδάκης συναντήθηκε με το γραμματέα Πολιτικών Υποθέσεων της πρεσβείας, στον οποίο και επέδωσε σχετικό υπόμνημα. Από την πλευρά του το στέλεχος της πρεσβείας επικαλέστηκε το αντικομμουνιστικό Σύνταγμα της χώρας που προκλητικά εξισώνει κομμουνισμό και φασισμό.
Σε δήλωσή του, ο Κ. Παπαδάκης τόνισε: «Θέλαμε να καταδικάσουμε όλες τις αντικομμουνιστικές διώξεις που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη αυτή την περίοδο στην Πολωνία. Η κυβέρνηση της Πολωνίας, οι δικαστικές αρχές προωθούν δίκες ενάντια στους κομμουνιστές, στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού τους, δίκες με κατηγορίες μέχρι και για δύο χρόνια φυλάκιση, στο όνομα της προώθησης ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Πρόκειται για μια απαράδεκτη, προκλητική και ανιστόρητη θεωρία περί εξίσωσης του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού. Τέτοιου είδους διώξεις βρίσκονται σε εξέλιξη επίσης και ενάντια σε επιστήμονες στο πανεπιστήμιο του Στετίνο όπου διώκονται επειδή οργάνωσαν σεμινάριο για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, όπως επίσης και διώξεις σε βάρος διαδηλωτών οι οποίοι για παράδειγμα είχαν την Πρωτομαγιά μπλουζάκι με τον Λένιν. Πρόκειται για διώξεις απαράδεκτες, πρόκειται για στάση συγκεκριμένη, αντικομμουνιστική, της κυβέρνησης που ενθαρρύνει η ΕΕ. Κι εδώ θέλουμε να καυτηριάσουμε ιδιαίτερα τη στάση της ΕΕ, η οποία όλο αυτό το διάστημα ενθαρρύνει, σιγοντάρει και δικαιολογεί τις αντικομμουνιστικές διώξεις. Είναι ενδεικτικό ότι σε πρόσφατη απάντηση σε Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ η επίτροπος (της ΕΕ) ανέφερε ότι υπάρχουν κράτη – μέλη που προσεγγίζουν έτσι την ιστορία τους, δηλαδή με αντικομμουνισμό.
Ταυτόχρονα θέσαμε στον εκπρόσωπο της πρεσβείας το ότι πρόσφατα στην Πολωνία παραχαράχτηκε το μνημείο Τσίβνουβ, το μνημείο των πεσόντων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μια απαράδεκτη κίνηση η οποία έχει προκαλέσει ήδη την οργή και την αγανάκτηση των χιλιάδων Ελλήνων πολιτικών προσφύγων και των απογόνων τους που ζουν και εργάζονται στην Πολωνία. Όπως ανέφερε ο εκπρόσωπος της πρεσβείας (σ. σ. για την παραχάραξη) υπήρξε μια "διόρθωση" μετά από δεκαετίες στο μνημείο και αφαιρέθηκε η ταμπέλα που αναφέρεται στους νεκρούς του ΔΣΕ. Πρόκειται για προσβολή των νεκρών του αγώνα, πρόκειται για προσβολή των πολιτικών προσφύγων και συνιστά παραχάραξη, συκοφάντηση των αγώνων της πάλης ενός ολόκληρου λαού και την περίοδο του Εμφυλίου, αλλά και πολύ περισσότερο συκοφάντηση και της σύγχρονης στάσης των κομμουνιστών, της δράσης τους, της προσπάθειας να αποκαλύψουν τη σαπίλα αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Γιατί κατά βάθος αυτός είναι ο στόχος τους: Χτυπούν τους κομμουνιστές γιατί φέρουν την πολιτική πρόταση που μπορεί να ανατρέψει αυτό το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα και να φέρει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού που είναι η μόνη διέξοδος και προοπτική.
Απαιτούμε εδώ και τώρα να σταματήσουν όλες οι αντικομμουνιστικές διώξεις, να μην υπάρξει καμία δίωξη κομμουνιστή, να μη ληφθούν άλλου είδους μέτρα όπως απαγορεύσεις συμβόλων ή καταστροφές μνημείων όπως προωθεί η κυβέρνηση της Πολωνίας. Και τους προειδοποιούμε ότι δεν θα είναι αυτή η μόνη κίνηση που κάνουμε. Θα συνεχίσουμε αποφασιστικά να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους Πολωνούς κομμουνιστές, στο πλάι και των πολιτικών προσφύγων που θα διεκδικήσουν μέχρι τέλους και την ιστορία τους και τη μνήμη των προγόνων τους γιατί η οργάνωση της πάλης δεν σταματάει. Θα συνεχίσουμε μέχρι την τελική δικαίωση».
Υπενθυμίζεται ότι η συγκέντρωση στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης στο ΚΚ Πολωνίας μετά από κάλεσμα της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας και ταυτόχρονα με αντίστοιχες παρεμβάσεις σε μία σειρά ευρωπαϊκές χώρες.
O Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν γνωστός ως ο άνθρωπος που αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε όσο κανείς άλλος. Είχε φανατικούς οπαδούς αλλά και θανάσιμους αντιπάλους, οι οποίοι προσπάθησαν αρκετές φορές να τον δολοφονήσουν. Η πιο γνωστή απόπειρα κατά της ζωής του έγινε στην Αθήνα, στη λεωφόρο Κηφισίας, στις 6 Ιουνίου 1933.
Τα πυρά των δραστών τραυμάτισαν τη σύζυγό του, Ελενα, και τον οδηγό του. Σκοτώθηκε ένας σωματοφύλακάς του και ο ίδιος σώθηκε από καθαρή τύχη. Δεν είναι ευρύτερα γνωστό όμως πως ο σχεδιασμός αυτής της απόπειρας, από τα πολύ υψηλά κλιμάκια των πολιτικών του αντιπάλων, αξιοποίησε το προσωπικό μίσος που είχε κατά των βενιζελικών και του Βενιζέλου ο τότε διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Ιωάννης Πολυχρονόπουλος.
Ο αδερφός του οποίου, Γεώργιος Πολυχρονόπουλος, είχε σκοτωθεί μόλις τον Απρίλιο του προηγούμενου έτους κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης στην Κοκκινιά από σφαίρες βενιζελικών μπράβων.
Στις 10 Μαρτίου 1933 ο Παναγής Τσαλδάρης, επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος και ηγέτης μέχρι τότε της αντιπολίτευσης, σχηματίζει κυβέρνηση με τον εκλογικό συνασπισμό «Ηνωμένη Αντιπολίτευση». Εχει κερδίσει τις εκλογές στις 5 Μαρτίου. Προτού όμως ακόμη σχηματίσει την κυβέρνησή του, διορίζει με προφορική εντολή τον Ιωάννη Πολυχρονόπουλο ως διοικητή της Γενικής Ασφάλειας, ενώ εκείνος τον τελευταίο χρόνο είχε τη θέση του αστυνομικού διευθυντή στην Κέρκυρα.
Αυτή η αιφνίδια και... αλματώδης προαγωγή του προκαλεί πολλά ερωτήματα και δυσμενή σχόλια στους συναδέλφους του στην Αστυνομία Πόλεων. Είναι προφανές ότι διορίζεται σ’ αυτή τη θέση από τους πολιτικούς πάτρωνές του, ακριβώς επειδή τον αντιλαμβάνονται ως ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια τους.
Είναι μεσσηνιακής καταγωγής και φιλοβασιλικός. Λόγω της δουλειάς του ξέρει να διαχειρίζεται τη βία, έχει γνωριμίες μέσα στον υπόκοσμο, μπορεί να κινεί τα νήματα παραμένοντας ουσιαστικά αόρατος και ζητάει να πάρει εκδίκηση για τον αδικοχαμένο αδελφό του. Εχει επιλεγεί ως ο καταλληλότερος άνθρωπος για να φέρει εις πέρας τη δολοφονία του Βενιζέλου και πράγματι, μέσα σε μόλις τρεις μήνες από την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, πραγματοποιεί την ηχηρότερη απόπειρα κατά της ζωής του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτή την ενέργεια άτομα του κοινού ποινικού δικαίου αλλά και εν ενεργεία αστυνομικούς υπαλλήλους, με επικεφαλής της ομάδας των δολοφόνων τον (πρώην) λήσταρχο Καραθανάση.
Σύμφωνα με το τελεσίδικο βούλευμα του Συμβουλίου των Εφετών,
