Αριστερό ... "τοπίο στην ομίχλη"

το ποντίκι

Από το Μαρικάκι
Ως το  βράδυ λοιπόν είναι ισχυρό το ενδεχόμενο να έχουμε κυβέρνηση, με την «μισή» - καθώς φαίνεται – συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία για μία ακόμη φορά επέλεξε έναν ισορροπιστικό δρόμο: μπορεί να υποσχέθηκε ότι θα συμβάλει στο σχηματισμό κυβέρνησης με προοδευτικό περιεχόμενο, έχει όμως να προστατέψει και την κομματική συνοχή, που τα τελευταία εικοσιτετράωρα διαταράχτηκε αρκετά για τα δεδομένα της. Έτσι , η «μπίλια» έκατσε στη λύση της ψήφου εμπιστοσύνης χωρίς συμμετοχή κομματικών στελεχών.
Έστω όμως και αυτή η «μισή» συμμετοχή, τι θα σημάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ κι εν γένει για την αντιπολίτευση από τα αριστερά του πολιτικού χάρτη; Ποια θα είναι η «υπεύθυνη δύναμη» εκτός των ορίων της κυβέρνησης;
Ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, ενώ ο Τσίπρας με δηλώσεις του στο Reuters  υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καλέσει τον κόσμο του να βγει στους δρόμους αλλά θα εστιάσει στην αλληλεγγύη προς τα περιθωριοποιημένα στρώματα της κοινωνίας και γενικά όσους έχουν ανάγκη. Παράλληλα, πρόσθεσε, «ο ρόλος μας είναι να είμαστε μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, να χειροκροτούμε κάθε τι θετικό, να καταδικάζουμε όλα τα αρνητικά και να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις».
Τα παραπάνω μπορεί να ερμηνευτούν υπό το πρίσμα των πιέσεων που ασκεί το πολιτικό, μηντιακό και οικονομικό κατεστημένο και μετεκλογικώς για το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης εφόσον αυτή επιλέγει, όπως λένε διάφοροι «παπαγάλοι», να μη συμβάλλει στην προσπάθεια διαπραγμάτευσης της χώρας με τους εταίρους (μη σκίσουν κανένα καλσόν εκεί στην εκκολαπτόμενη κυβέρνηση από τη φόρα με την οποία ετοιμάζονται να «διαπραγματευτούν»).
Η διαβεβαίωση αυτή ωστόσο θυμίζει κάτι από την πρώτη μετεκλογική περίοδο του 2009, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκε να λειτουργήσει για πρώτη φορά ως αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ. Για όσους θυμούνται, ο ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας μορφοποιήθηκε και έδρασε επί των ημερών της ΝΔ, οπότε κορυφώθηκε και η λεγόμενη «αριστερή στροφή». Τότε, λοιπόν, το φθινόπωρο του 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την πίεση και της ανανεωτικής πτέρυγας υπό τον Φώτη Κουβέλη, μιλούσε για «υπεύθυνη», «προγραμματική» αντιπολίτευση, δίνοντας ουσιαστικά την πίστωση χρόνου που ζητούσε το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμα των 100 ημερών.
Στον αντίποδα, το ΚΚΕ μιλούσε από την αρχή για «αντεργατική θύελλα», με το μετωπικό σχήμα του ΠΑΜΕ να αναλαμβάνει το βάρος των κινητοποιήσεων μόνο του, το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης Παπανδρέου.
Μετά ήρθε ο «Τιτανικός» και η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.
Σήμερα, τα πράγματα, είναι αρκετά διαφορετικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προβάλλει ως «κυβέρνηση εν αναμονή», έχοντας ήδη επεκτείνει θεαματικά την εμβέλεια της επιρροής του στους ψηφοφόρους του κέντρου ακόμη και συντηρητικούς. Προετοιμάζεται λοιπόν να ασκήσει την εξουσία σε επόμενο στάδιο (βέβαια, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο) και υπό αυτή την προοπτική - σύμφωνα δε και με τους «οιωνούς» -  το βάρος θα πέσει στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Σημαίνει αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποσυρθεί σταδιακά από το δρόμο και τους αγώνες στα κινήματα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς και από τις δηλώσεις του Τσίπρα; Το σύστημα πάντως, πιέζει ήδη προς αυτή την κατεύθυνση, στην προσπάθεια να «διαπαιδαγωγήσει» τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που βλέπει και το ίδιο ότι πολλές εναλλακτικές δεν υπάρχουν για το μέλλον.
Θα πέσει όλο το κινηματικό βάρος στο ΚΚΕ;
Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω  έχει μπροστά δύσκολα ζητήματα να λύσει, μεταξύ άλλων και το ζήτημα της αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η πίεση που δέχεται πολιτικά και κοινωνικά με επίδικο τη «συνεργασία» θα εξακολουθήσει να υφίσταται. Πιθανότατα, το ΚΚΕ να μπει στη λογική της αντιπολίτευσης προς… την αξιωματική αντιπολίτευση, μεταθέτοντας την προαιώνια κόντρα με το ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο βλέπει την «ανασύσταση της σοσιαλδημοκρατίας», κάτι το οποίο θα εξακολουθεί να προσπαθεί να αποκαλύψει. Μέχρι στιγμής η συγκεκριμένη τακτική δεν απέδωσε και σίγουρα, υπό το κράτος και της πόλωσης (μεταξύ ελπίδας για κάτι καλύτερο και τρομοκρατίας για την έξοδο από το ευρώ) δεν ανέκοψε την «αιμορραγία» του.
Από την άλλη, πολλοί πλέον παρατηρούν, ότι η αποδυνάμωση του ΚΚΕ και η σύνθλιψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στο πλαίσιο του νέου πολιτικού χάρτη, ξεθωριάζει τις δυνατότητες πίεσης από τα αριστερά προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα παραπάνω αποτελούν κάποιες ενδείξεις για τις προοπτικές του πολιτικού τοπίου στα αριστερά του πολιτικού χάρτη, ωστόσο ο σύντομος πολιτικός χρόνος και οι εξελίξεις θα δείξουν πως αυτές οι προοπτικές θα πεηρεαστούν…