Ιδου ο ένοχος

Τελικά μια τραγωδία τεράστιων διαστάσεων ξετυλίγεται μπροστά μας από χθες.

Λίγο- λίγο, αργά-αργα γίνονται γνωστές οι λεπτομέρειες σε μια υπόθεση γεμάτη  σκιές και ερωτηματικά.


Πόσοι άνθρωποι ήταν στο πλοίο; Γιατί δεν το ξέρουμε ακόμη;
Πως πήρε πιστοποιητικό αξιοπλοΐας το Νorman Atlantic με τόσες παρατηρήσεις;
Πόσοι ήταν στη λίστα επιβατών και πόσοι εκτός λίστας και γιατί;
Πόσοι   άνθρωποι έχουν χαθεί τελικά ενώ οι αρχές  μέχρι το πρωί μιλούσαν για έναν νεκρό;
Γιατί ενώ τόσοι και τόσοι μιλούσαν χθες, δεν ακούσαμε κανέναν εκπρόσωπο της εταιρείας να λέει κάτι;
Γιατί ενώ το πλοίο όταν πήρε φωτιά απείχε μια ώρα από τις Αλβανικές ακτές τελικά πήγε βόλτα μεσα στη νύχτα και την τρικυμία στην Αδριατική για να φτάσει ρυμουλκούμενο την άλλη μέρα στο Μπρίντεζι έχοντας στο κατάστρωμα εκατοντάδες βρεγμένους και παγωμένους ανθρώπους που κινδύνευαν; Αίσχος πραγματικά!
Γιατί απέπλευσε με 10 μποφώρ ασφυκτικά γεμάτο με 500 επιβάτες και 220 αυτοκίνητα;
Πόσους μπορούσε πραγματικά να μεταφέρει το πλοίο με ασφάλεια;
Ποιος φταίει τελικά και γι αυτήν την τραγωδία;
Ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος;

Αν έπρεπε να δώσουμε μια μονολεκτική απάντηση που να απαντά σε όλες τις ερωτήσεις για το τι φταίει μόνο μια λέξη θα ήταν η κατάλληλη.

Κέρδος.
Μιλάμε για το επιχειρηματικό κέρδος που όσο περνάει ο καιρός όλο και θεοποιείται και φυσικά μπαίνει πεντακάθαρα πάνω από την αξία τόσων και τόσων ανθρώπινων ζωών. Ο καπιταλισμός χωρίς μερικές ανθρώπινες ζωές επιβιώνει. Χωρις κέρδη όμως όχι.
Ιδου ο ένοχος λοιπόν.

Θα μιλήσουν πάλι οι "ειδικοί", θα πουν για τραγικές παραλήψεις για απαράδεκτες ολιγωρίες ατόμων, για τρομερές συμπτώσεις, για τον κακό μας τον καιρό και την κακιά στιγμή, αλλά θα παραλείψουν αυτές τις δυο λέξεις:
"Επιχειρηματικό κέρδος"
Η μανία για όλο και μεγαλύτερη δύναμη και χρήμα και η αναπόφευκτη επιτάχυνση του ανταγωνισμού δεν μπορούν να πάνε παρέα με τα  απαραίτητα μέτρα  και τη σκληρή εφαρμογή κανόνων ασφαλείας.
Είναι εντελώς παράλογο να σκεφτεί κανείς πως είναι δυνατόν η αναγκαία για τους επιχειρηματίες μείωση κόστους να έχει σαν αποτέλεσμα καλύτερες και ασφαλέστερες υπηρεσίες.
Το επιχειρηματικό κέρδος, όσο εξελίσσεται η σαπίλα του καπιταλισμού τόσο περισσότερο μυρίζει αίμα.

Και αυτή η τραγωδία, ανάμεσα σε τόσες άλλες έχει σαν αιτία της, την ανάγκη κερδοφορίας της επιχειρηματικότητας που είναι και η βάση του καπιταλισμού.

Πολλοί μιλάνε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια για τις περίφημες "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις".
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν με την ευκαιρία.

Μεταρρυθμίσεις είναι εκείνες οι ακόμη και δολοφονικές νομοθετικές ρυθμίσεις που κάνουν τον κόσμο όλο και λιγότερο ανθρώπινο και τους πλούσιους όλο και πιο "ανταγωνιστικούς".

Για παράδειγμα μια αναγκαία μεταρρύθμιση είναι αυτή που δίνει το δικαίωμα στον πλοιοκτήτη να υποχρεώσει τον πλοίαρχο να αποπλεύσει με 10 μποφώρ με 500 ψυχές φορτίο μέσα στο χειμώνα, αφού η απαγόρευση απόπλου έχει πάει στο καλό.
Μια άλλη "αναγκαία μεταρρύθμιση" είναι εκείνη που αφήνει το νηογνώμονα να είναι ιδιωτική εταιρεία που πουλάει πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε καράβια γεμάτα παρατηρήσεις που κρύβουν κινδύνους. Όπως είπε ο Σ.Τσιμπόγλου, πάντα  όλα τα ναυαγισμένα πλοία είχαν τα απαραίτητα πιστοποιητικά αγορασμένα από τους νηογνώμονες.
Μια τρίτη μεταρρύθμιση είναι εκείνη που δίνει ακόμη και στη διάσωση ουσιαστικά τον πρώτο λόγο στην πλοιοκτήτρια εταιρεία(!) (και όχι στα κράτη), που τελικά αποφασίζει για δικούς της λόγους να ρυμουλκήσει το πλοίο μεσα στη νύχτα και τη θύελλα, όχι στην Αλβανία που απείχε μία ώρα αλλά στις Ιταλικές ακτές που απείχαν μια ολόκληρη νύχτα.
Την απόφαση δεν την παίρνουν τα 2 κράτη της Ελλάδας και της Ιταλίας αλλά μια εταιρεία σύμφωνα με τη δική της λογική του δικού της συμφέροντος. Τι να πει κανείς;
Μια άλλη τέταρτη "απαραίτητη μεταρρύθμιση" είναι εκείνη που λέει στην πλοιοκτήτρια εταιρεία ότι αν και το πλοίο της πιάστηκε με μια σειρά προβλήματα στην ασφάλεια(ελέγθηκε στις 19 Δεκεμβριου και βρέθηκε με "παρατηρήσεις¨), έχει  σύμφωνα με το νόμο περιθώριο 15 ημερών για να κάνει τα απαραίτητα, αλλά εν τω μεταξύ το πλοίο μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα στα άγρια πέλαγα και να πνίγει ή να καίει ανθρώπους.
Μια τελευταία "απαραίτητη μεταρρύθμιση"  είναι  αυτή που επιτρέπει στον πλοιοκτήτη να μειώνει το προσωπικό των πλοίων κάτω από τα όρια ασφαλείας και να ρίχνει την ποιότητα των πληρωμάτων χρησιμοποιώντας φθηνούς και ανεκπαίδευτους ναυτικούς που δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα.

Αυτές είναι λοιπόν μερικές από τις "απαραίτητες μεταρρυθμίσεις" που στην περίπτωση της τραγωδίας του Νorman Atlantik έστειλαν στο θάνατο μερικές δεκάδες ανθρώπους.

Ακούσαμε και σήμερα τον "σοσιαλιστή" κ. Μοσκοβισί από τη μια και τον κ.Σόιμπλε από την άλλη να καλούν εκ μέρους της ΕΕ την Ελλάδα να συνεχίσει στο δρόμο των "απαραίτητων μεταρρυθμίσεων".

Μας κάλεσαν  δηλαδή να συνεχίσουμε στο δρόμο για την απόλυτη απαξίωση της ζωής μας, στο δρόμο για το θάνατο. Αυτός είναι ο δρόμος της ΕΕ στον οποίο υποκλίνονται παλιοί και νέοι σωτήρες.

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές αφού δεν εκλέχτηκε Πρόεδρος Δημοκρατίας.
Μίλησαν πολλοί και είπαν όσα μπερδεμένα είπαν και θα μιλήσουν κι άλλο τις επόμενες μέρες.
Για το "καλό της πατρίδας" και την αξιοσύνη της ΕΕ όπου πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία.
Η Ζωή όμως και η πραγματικότητα μίλησαν με το δικό τους σκληρό τρόπο.

Πόσοι θα ακούσουν άραγε;
Πόσοι θα δούν και θα επιλέξουν το δρόμο του αγώνα για έναν καλύτερο και ανθρώπινο δικό μας κόσμο, πετώντας στα σκουπίδια τον σαπισμένο και άρρωστο κόσμο των "απαραίτητων μεταρρυθμίσεων" για το καλό "της κερδοφορίας της επιχειρηματικότητας";