Αυτή είναι μια συνηθισμένη στιγμή όταν μιλάει κάποιος εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Αμέσως μόλις αρχίσει η τοποθέτησή του επικρατεί χάβρα.
Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, οι δύο παρουσιαστές και όποιος άλλος προαιρείται, κάνουν ντου και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κανάλι και φυσικά να μην ακούσεις τι έχει να πει το ΚΚΕ.
Στο δια ταύτα είναι πραγματικά γελοίο να ακούς από τον εκπρόσωπο της ΝΔ ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας.
Η ΝΔ εννοεί ότι αυτό που έχουμε στην Ελλάδα είναι δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα;
Σοβαρά τώρα;
Ποια είναι τα δικαιώματα που έχει ο λαός εδώ και που σέβεται η εξουσία και οι κυβερνήσεις της;
Έχει ο λαός το δικαίωμα στη δουλειά; Και τα 2 εκ. άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι τι είναι; Εχει το δικαίωμα στην υγεία όπου όποιος δεν έχει χρήμα δεν έχει ούτε το δικαίωμα να πεθάνει;
Η μήπως έχει το δικαίωμα στην παιδεία όπου αριστούχοι περνουν σε πόλεις μακριά από τα σπίτια τους και δεν μπορούν να πάνε γιατί οι οικογένειες τους είναι φτωχές;
Στην Κούβα όμως παρά τα 50 χρόνια εμπάργκο ο λαός είχε αυτά τα απόλυτα στοιχειώδη που εδώ στην "ελεύθερη και δημοκρατική" δύση ούτε κατα διάνοια...
Για πολιτισμό, αθλητισμό κλπ ας μη μιλήσουμε καλύτερα.
Αυτά τα παραπάνω δεν είναι ανθρώπινα δικαιώματα;
Τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα τελικά;
Το δικαίωμα να έχεις τουίτερ, φέισμπουκ και όποιον άλλο τρόπο να αποβλακώνεσαι και να σε φακελώνουν;
Το δικαίωμα να βρίζεις την εξουσία αφήνοτας σ'αυτήν το δικαίωμα να σ'εκμεταλλεύεται μέχρι θανάτου;
Μιλάνε για δημοκρατία.
Στην αποκλεισμένη από τις ΗΠΑ- και όχι μόνο- Κούβα υπήρχε με τις όποιες αδυναμίες μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας.
Και ανώτερη μορφή δημοκρατίας είναι εκείνη όπου ο λαός έχει το δικαίωμα να εκφράζει γνώμη και να αποφασίζει για το πως θα παράγεται και πως θα μοιράζεται ο παραγόμενος πλούτος, δηλαδή στο να έχει γνώμη και ψήφο στην βάση που δεν είναι άλλη από την οικονομία.
Στην καπιταλιστική Δύση βέβαια δημοκρατία θεωρείται το να έχεις το δικαίωμα να εκλέγεις αυτούς που σε κοροιδεύουν και σου αρπάζουν τη ζωή κάθε 4 χρόνια.
Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους.
Τη βλέπουμε άλλωστε και στο βίντεο όπου δεν αφήνουν τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να μιλήσει και να ακουστεί
Εχει αρχίσει η αποδόμηση του μεγάλου Φιντέλ από μικρούς, ελάχιστους και καλοπληρωμένους. Από τους άγνωστους ηλίθιους που αναπαράγουν ό,τι βρωμιά βρουν μπροστά τους, μέχρι όλο τον Δυτικό τύπο που μιλάει με "σεβασμό" για τον "τύρρανο" Φιντέλ, μέχρι διάφορους γνωστούς κι επώνυμους σοφούς που ποστάρουν αθλιότητες για να ακολουθησουν σχόλια φεισμπουκάκηδων που κάπου πήρε το μάτι τους κάτι και το αμολάνε. Η απάντηση από τη νεολαία της Κούβας που αποχαιρετάει το μεγάλο ηγέτη της χώρας της με το τρομερό "ο Φιντέλ δεν πέθανε", "ο Φιντέλ είμαι εγώ"!
Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν κάνουν ο Φιντέλ λατρεύτηκε από τον απλό λαό για σωστούς και γνωστούς λόγους, αυτόν που δεν άφησε να απλώσει ο ιμπεριαλισμός τα βρώμικα χέρια του στην Κούβα 25 χρόνια μετά την πτώση των σοσιαλιστικών χωρών, αυτόν που λάτρεψε την επανάσταση του όσο και τον ίδιο το Φιντέλ.
"Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Όμως στη σημερινή σας κοινωνία, η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα τωv μελών της. Και υπάρχει ίσα-ίσα, γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας." Απόσπασμα Καρλ Μαρξ/Φρίντριχ Ένγκελς Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1847-48)
Ο Γούντι Γκάθρι με την αχώριστη κιθάρα του. Διακρίνεται η επιγραφή: «Αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες»
Το 1946, ένα χρόνο μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ηχογραφείται στις ΗΠΑ ένα τραγούδι με τον «παράξενο» τίτλο «Μις Παβλιτσένκο». Είχε γραφτεί και τραγουδηθεί από το δημιουργό του μερικά χρόνια πριν, το 1942. «Ενώνοντας» για πάντα δύο θρύλους: Τον συνθέτη του, Γούντι Γκάθρι - τον σπουδαίο Αμερικανό κομμουνιστή τραγουδοποιό και συγγραφέα, «φωνή» της εργατικής τάξης των ΗΠΑ, εκ των θεμελιωτών της «φολκ» και της «κάντρι» μουσικής και «δάσκαλο» μιας ολόκληρης γενιάς μουσικών που «σφράγισαν» με το έργο τους τη ροκ και τα μπλουζ - και την Λιουντμίλα Παβλιτσένκο, τη σπουδαιότερη γυναίκα «σνάιπερ» (σ.σ. ελεύθερος σκοπευτής) του Κόκκινου Στρατού.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη, αλλά, περισσότερο, λόγω της κλιμακούμενης αντικομμουνιστικής, αντισοβιετικής προπαγανδιστικής υστερίας, αξίζει να αναδείξουμε την ιστορία αυτού του τραγουδιού. Και μαζί της, ένα από τα λιγότερο γνωστά, αλλά με διαχρονική σημασία «μικρά» κεφάλαια του πολέμου.
Οι... «309»
Ιούνης του 1941. Η ναζιστική πολεμική μηχανή ξεκινά την επίθεσή της στην ΕΣΣΔ. Στον βασικό της στόχο. Στον κύριο λόγο της ύπαρξής της. Είναι η αρχή της τιτάνιας υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας που σε λίγο θα αναπτέρωνε το ηθικό των λαών και λίγα χρόνια μετά θα τους απελευθέρωνε, τσακίζοντας το φασισμό μέσα στη «φωλιά» του.
Η Λιουντμίλα Παβλιτσένκο με το αχώριστο τουφέκι της. Θα μπορούσε να έχει ακριβώς την ίδια επιγραφή με την κιθάρα του Γκάρθι...
Η Λιουντμίλα Παβλιτσένκο με το αχώριστο τουφέκι της. Θα μπορούσε να έχει ακριβώς την ίδια επιγραφή με την κιθάρα του Γκάρθι...
Στο μέτωπο του Βόρειου Καύκασου, στο 54ο Τάγμα Σκοπευτών της 25ης Μεραρχίας Σκοπευτών «Τσαπάγιεφ» του Κόκκινου Στρατού, αποτελούμενο από άντρες και γυναίκες ειδικά εκπαιδευμένους σνάιπερ, μάχεται μια 25χρονη κοπέλα που ο πόλεμος την «πέτυχε» στη διπλωματική της πρακτική στο ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Κιέβου. Η Λιουντμίλα Μιχαήλοβνα Παβλιτσένκο δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πηγαίνει εθελοντικά στο μέτωπο. Χωρίς φυσικά να γνωρίζει το πώς θα εξελίσσονταν οι φοιτητικές επιδόσεις της στην αθλητική σκοποβολή...
Το Τάγμα δίνει λυσσαλέες μάχες στη Μολδαβία, το νότο της Ουκρανίας, υπερασπίζεται την Οδησσό και τη Σεβαστούπολη. Εκεί, οι σνάιπερ του 54ου Τάγματος δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους επί 250 μέρες και νύχτες μαχών. Εκεί, η Λιουντμίλα θα αρχίζει να σπάει συνεχόμενα «ρεκόρ»: Μέχρι και τον Ιούλη του 1942, με το ειδικά για ελεύθερους σκοπευτές τυφέκιό της, εξολόθρευσε 309 χιτλερικούς, μεταξύ των οποίων 36 σνάιπερ του εχθρού!
Η δράση της στο μέτωπο διακόπτεται λόγω τραυματισμού. Το όνομά της όμως είναι ήδη θρυλικό μεταξύ των συμμαχητών της. Και όχι μόνο. Η φήμη της περνά τον Ατλαντικό και βρίσκει γόνιμο έδαφος σε μια Αμερική που εκείνη την εποχή, και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, η πάλη του Κόκκινου Στρατού αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού. Η Λιουντμίλα, παρασημοφορημένη, αναλαμβάνει την εκπαίδευση νέων σνάιπερ, αποκαλύπτοντας και το ταλέντο της σε αυτόν τον τομέα.
Το καλοκαίρι του 1942 ακολουθεί την επίσημη σοβιετική αποστολή στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Ο αμερικανικός λαός τους επιφυλάσσει υποδοχή ηρώων. Στο Τορόντο, χιλιάδες Καναδοί την υποδέχονται. Η Λιουντμίλα μιλά σε πανεπιστήμια και διάφορους οργανισμούς και συναντιέται με τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Σε ειδική τελετή τής δίνεται ως δώρο ένα πιστόλι «κολτ», ενώ στον Καναδά τής χαρίζουν μια καραμπίνα «Ουίντσέστερ».
Το 1942, ο Γούντι Γκάθρι είναι ήδη κι αυτός θρύλος στην εργατική τάξη των ΗΠΑ. Μέλος του ΚΚ ΗΠΑ από το 1936 - «το καλύτερο πράγμα που έκανα το 1936 ήταν η ένταξή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα», έλεγε - ο μουσικός από την Οκλαχόμα που με την κιθάρα του, στην οποία είχε γράψει την επιγραφή «αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες», τραγουδούσε τα βάσανα αλλά και την ελπίδα και τους αγώνες των εργατών και των φτωχών αγροτών της χώρας του, ο Γκάρθι έχει ήδη «σφραγίσει» και τη μουσική ιστορία των ΗΠΑ.
Ο θρύλος του είχε αρχίσει να σχηματίζεται από τις αρχές της 10ετίας του '30, όταν με την κιθάρα του ακολούθησε τους «Οκις», τις ατέλειωτες «ορδές» των εξαθλιωμένων από το οικονομικό «κραχ» και την ξηρασία, φτωχούς εργάτες και αγρότες που με κάθε μέσο έφευγαν από την Οκλαχόμα προς την Καλιφόρνια για να βρουν δουλειά. Ηταν η εποχή που κατέληξε σε σπουδαία τραγούδια, με τον πλέον γνωστό το «This Land Is Your Land» (σσ. «Αυτή η γη είναι η δική σου γη», 1940). Η ένταξή του στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν το επόμενο, εύλογο, στάδιο. Και το πόσο συνειδητή ήταν προκύπτει και από τα 174 κείμενά του στη δική του στήλη στο δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚ ΗΠΑ «The Daily Worker».
Η «Μις Παβλιτσένκο»
Φυσικά, ενθουσιάζεται κι αυτός από την επίσκεψη της σοβιετικής αποστολής και ειδικά από τη νεαρή σνάιπερ. Χωρίς να συναντηθεί ποτέ με την Λιουντμίλα γράφει προς τιμήν της το «Μις Παβλιτσένκο» (σ.σ. η ελεύθερη μετάφραση είναι από τα ρωσικά):
«Μις Παβλιτσένκο, η δόξα της είναι γνωστή/ Η Ρωσία είναι η χώρα σου, ο αγώνας είναι το παιχνίδι σου/ Ολος ο κόσμος θα την αγαπήσει στους χρόνους που θα έρθουν/ Για το ότι πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζί έπεσαν από το όπλο της/ Μις Παβλιτσένκο, η δόξα της είναι γνωστή/ Το χαμόγελό σου λάμπει, σαν πρωινός ήλιος/ Αλλά πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά έπεσαν από το όπλο σου/ Στα βουνά και τις πεδιάδες πηδούσες σαν ελάφι/ Κάτω από τα μεγάλα δέντρα, μη γνωρίζοντας φόβο/ Ανεβάζεις την κάνη και πέφτει ο Χανς/ Και πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά πέφτουν από το όπλο σου/ Στην κάψα του καλοκαιριού, στον παγωμένο, χιονισμένο χειμώνα/ Με κάθε καιρό ξετρυπώνεις τον εχθρό/ Ο κόσμος θα αγαπήσει το γλυκό σου πρόσωπο, όπως κι εγώ/ Κι όμως, πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά έπεσαν από το όπλο σου/ Δεν θα 'θελα να πέσω με αλεξίπτωτο στη χώρα σας, σαν εχθρός/ Ετσι όπως ο Σοβιετικός λαός τόσο άγρια αντιμετωπίζει τους κατακτητές/ Δεν θα ευχόμουν να έβρισκα το τέλος μου, νεκρός από τα χέρια μιας τόσο όμορφης κοπέλας/ Αν το όνομά της ήταν Παβλιτσένκο, και το δικό μου... τριακοσιοστός πρώτος/» (σ.σ. ίσως ο Γκάθρι να μην γνώριζε τον πραγματικό αριθμό... εκτός αν δεν του «έβγαινε» ο στίχος. Αλλά προφανώς αυτό λίγη σημασία έχει...).
Ο Γούντι Γκάθρι πέρασε στην ιστορία της μουσικής και στην καρδιά της εργατικής τάξης. Εφυγε από τη ζωή το 1967, στα 55 του χρόνια (γεν. 1912) από ασθένεια που πλήττει το νευρικό σύστημα και από την οποία είχε χάσει και τη μητέρα του. Αφησε πίσω του οχτώ παιδιά από τρεις συζύγους και πάνω από 1.000 τραγούδια, ανάμεσά τους και πολλά για παιδιά. Δημιουργοί όπως ο Μπομπ Ντύλαν τον θεωρούν δάσκαλό τους. Τα τραγούδια του θα βρίσκονται για πάντα στα χείλη των εκμεταλλευομένων.
Η Λιουντμίλα Παβλιτσένκο ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου και εργάστηκε ως επιστημονικός σύμβουλος στο πολεμικό ναυτικό της πατρίδας της με το βαθμό του λοχαγού. Ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις της συγκαταλέγονται δύο Μετάλλια «Λένιν». Ανέπτυξε μεγάλη κοινωνική δράση. Εφυγε από τη ζωή το 1974, στα 58 της χρόνια (γεν. 1916).
Το τραγούδι που ένωσε αυτούς τους δύο θρύλους, είναι πάντα εδώ..
Τη Δευτέρα 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο)συμπληρώνονται 99 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.Πρόκειται για το κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ου αιώνα που έλαβε χώρα το 1917 στη Ρωσία και συντάραξε, σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας.
Οι εξελίξεις εκείνων των ημερών περιγράφονται με αυθεντικό τρόπο σε ένα κλασικό βιβλίο. Συγγραφέας του ο σπουδαίος Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Ριντ και τίτλος του «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».
Ας παρακολουθήσουμε με την πένα του Ριντ εκείνες τις κρίσιμες πρώτες ώρες της σοσιαλιστικής Επανάστασης:
Τετάρτη 7 του Νοέμβρη (25 του Οκτώβρη)… Η «Ημέρα» έδινε συνοπτικές πληροφορίες για τα γεγονότα της θυελλώδικης νύχτας. Οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν το τηλεφωνικό κέντρο, το σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτικής και το τηλεγραφείο, οι ευέλπιδες του Πέτερχοφ δεν μπορούν να περάσουν στην Πετρούπολη, οι κοζάκοι ταλαντεύονται, πιάστηκαν μερικοί υπουργοί, σκοτώθηκε ο διοικητής της αστυνομίας της πόλης Μέγιερ, συλλήψεις, κόντρα συλλήψεις, συμπλοκές ανάμεσα στις στρατιωτικές περιπολίες, στους ευέλπιδες, και τους κοκκινοφρουρούς (…). Στη λεωφόρο Νέφσκι είχε ξεχυθεί όλη η πόλη… Στη λεωφόρο Μιχαΐλοφσκι φάνηκε ένας εφημεριδοπώλης (…) Η εφημερίδα «Στρατιώτης και Εργάτης» ανάγγελνε τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης, την απελευθέρωση των συλληφθέντων μπολσεβίκων και καλούσε τις στρατιωτικές μονάδες του μετώπου και των μετόπισθεν να υποστηρίξουν την εξέγερση (…). Κανόνια δεν ακούγαμε πια, κι όσο πλησιάζαμε προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, τόσο πιο ήσυχοι και έρημοι ήταν οι δρόμοι (…) Κάτω από το δυνατό φως που ξεχυνόταν από όλα τα παράθυρα των Χειμερινών Ανακτόρων παρατήρησα πως οι πρώτοι διακόσιοι – τριακόσιοι άνθρωποι ήταν όλοι κοκκινοφρουροί (…). Καβαλήσαμε τα οδοφράγματα που ήταν φτιαγμένα από ξύλα και πηδώντας κάτω, ξεσπάσαμε σε ενθουσιώδη επιφωνήματα: Κάτω από τα πόδια μας ήταν σωροί τα ντουφέκια που τα είχαν πετάξει οι ευέλπιδες. Οι πόρτες κι από τις δυο πλευρές των κεντρικών εισόδων ήταν διάπλατα ανοιχτές (…). Η ώρα ήταν 5 και 17΄ το πρωί, όταν ο Κριλένκο, ζαλισμένος από την κούραση, ανέβηκε στο βήμα και διάβασε στη συνέλευση κάποιο τηλεγράφημα. «Σύντροφοι! Από το Βόρειο μέτωπο! Η 12η στρατιά χαιρετίζει το συνέδριο των Σοβιέτ και ανακοινώνει τη δημιουργία Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής, που πήρε τη διοίκηση του Βόρειου μετώπου!…». Τότε επακολούθησε κάτι που δεν περιγράφεται. Οι άνθρωποι έκλαιγαν κι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο. «Ο στρατηγός Τσερεμίσκοφ αναγνώρισε την επιτροπή. Ο κομισάριος της Προσωρινής κυβέρνησης Βοϊτίνγκι παραιτήθηκε!» Τέλειωσε… Ο Λένιν κι οι εργάτες της Πετρούπολης αποφάσισαν να κάνουν εξέγερση. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση κι έφερε το συνέδριο των Σοβιέτ μπροστά στο γεγονός της κρατικής ανατροπής. Τώρα έπρεπε να καταχτήσουν με το μέρος τους όλη την απέραντη Ρωσία και μετά κι όλο τον κόσμο. Θ’ απαντήσει άραγε όλη η Ρωσία; Θα ξεσηκωθεί; Κι η υφήλιος; Τι θα πει η υφήλιος; Θα ξεσηκωθούν άραγε οι λαοί στο κάλεσμα της Ρωσίας; Θα φουσκώσει η παγκόσμια κόκκινη παλίρροια; Η ώρα ήταν έξι. Ήταν μια βαριά και κρύα νύχτα. Μόνο ένα αδύνατο και χλωμό, σαν ανέσπερο, φως κοκκίνιζε δειλά στους σιωπηλούς δρόμους, κάνοντας τις φωτιές των φρουρών να θαμπώνουν. Το χάραμα μιας τρομερής αυγής υψωνόταν πάνω από τη Ρωσία. Πέμπτη, 8 του Νοέμβρη (26 του Οκτώβρη) Το πρωί βρήκε την πόλη σε μια παράφορη έξαψη. Ένας ολόκληρος λαός ξεσηκωνόταν μέσα σε μπουμπουνητά θύελλας (…). Η ώρα ήταν 8 και 40΄ ακριβώς όταν ένα βροντερό κύμα
Η στήριξη της πλουτοκρατίας στον δικτάτορα Μεταξά ήταν τόσο απροκάλυπτη ώστε ο πρώτος Υπουργός Εθνικής Οικονομίας της δικτατορίας ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων!
Γιατί έγινε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος;
Στις συνθήκες του καπιταλισμού, οι αστικές τάξεις των διαφόρων χωρών βρίσκονται
σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Ακόμα και όταν κάποιες διαμορφώνουν συμ-
μαχίες, αυτό γίνεται προσωρινά, μπροστά σε κάποιο κοινό στόχο απέναντι σε κάποιες
άλλες ανταγωνίστριες χώρες.
Αποτέλεσμα αυτού του σφοδρού ανταγωνισμού είναι άλλα κράτη να δυναμώνουν
περισσότερο και άλλα λιγότερο, ενώ κάποια να αποδυναμώνονται. Έτσι η οικονομική
ανάπτυξη ενός κράτους μπορεί να μην αντιστοιχεί με τις “σφαίρες επιρροής” και τις
πηγές πρώτων υλών που ελέγχει. Όταν αυτές οι αναντιστοιχίες οξύνονται στο έπακρο,
μοναδικό μέσο για να “διορθωθούν” είναι ο πόλεμος. Γι’ αυτό ο πόλεμος και ο κα-
πιταλισμός είναι αξεχώριστοι.
Έτσι έγινε και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Η μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού
(1929-33 και 1937-38) επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων και όξυνε τις
αντιθέσεις των καπιταλιστικών κρατών. Συγκεκριμένα, η εκ νέου ισχυροποίηση της Γερμα-
νίας, που είχε ηττηθεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), την οδήγησε στην επιδίωξη να
πάρει τη ρεβάνς από την Αγγλία και την Γαλλία. Σε αυτή τη βάση διαμορφώθηκαν δύο με-
γάλες συμμαχίες καπιταλιστικών κρατών, όπου η αστική τάξη κάθε χώρας επιδίωκε να βγει
πιο κερδισμένη από την άλλη, θυσιάζοντας στο βωμό του κέρδους τους λαούς.
Ταυτόχρονα είχαν στόχο -ανεξάρτητα απ’ το “στρατόπεδο” στο οποίο βρέθη-
καν στον πόλεμο - την ανατροπή της εργατικής εξουσίας στη Σοβιετική Ένωση,
τη διάλυσή της. Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας και ΗΠΑ “έσπρωχναν”
με κάθε τρόπο τους ναζιστές και τους συμμάχους τους (Ιταλία, Ιαπωνία) προς τη Σοβιε-
τική Ένωση, ενισχύοντάς τους μέσω των επενδύσεων των μονοπωλίων τους (π.χ. Ford,
General Motors, General Electric, Standard Oil, IBM), αλλά και με συμφωνίες όπως
αυτή του Μονάχου (1938) με την οποία παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ.
Πώς γεννήθηκε και από ποιους στηρίχτηκε ο φασισμός-ναζισμός;
Ο ναζισμός και ο φασισμός επικράτησαν στη
Γερμανία και την Ιταλία, αξιοποιώντας το
διάχυτο αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό,
για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο καλύτερα απ’
ότι θα έκανε το κοινοβούλιο, στο έδαφος των
συνθηκών που δημιούργησε η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ο φασισμός-ναζισμός ήταν
γέννημα του καπιταλισμού, μια ακόμα πιο
άγρια μορφή διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Γι’ αυτό, για παράδειγμα, το ναζιστικό (εθνικοσοσιαλιστικό) κόμμα του Χίτλερ, παρότι εμφανιζόνταν ως “αντισυστημικό” και υπέρ των “φτωχών”, ανέβηκε στην εξουσία κοινοβουλευτικά,
με τη στήριξη και ανοχή της σοσιαλδημοκρατίας
και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων και χάρη
στο άφθονο χρήμα των γερμανικών μονοπωλίων
(Κρουπ, Τύσσεν κ.ά.) αλλά και τη στήριξη μονο-
πωλίων άλλων χωρών, όπως των ΗΠΑ.
Είναι χαρακτηριστικά τα εξής: Ο Χίτλερ τον
Φλεβάρη του ’33 συναντήθηκε με εκπροσώπους των 25 μεγαλύτερων βιομηχανιών της Γερμανίας. Στη συνάντηση συμφωνήθηκε να
συσταθεί ταμείο για την υποστήριξη του ναζιστικού κόμματος στις εκλογές. Ο Γερμανός βι-
ομήχανος Φριτς Τύσσεν έγραψε: «Προσέφερα προσωπικά ένα συνολικό ποσό ενός εκα-
τομμυρίου μάρκων στο ναζιστικό κόμμα. (…) Περίπου η βαριά γερμανική βιομηχανία έθε-
τε στη διάθεση των εθνικοσοσιαλιστών το ποσό των δύο εκατομμυρίων το χρόνο».
Το ναζιστικό καθεστώς μετέτρεψε τους Γερμανούς εργάτες σε σκλάβους για τα
κέρδη των Γερμανών καπιταλιστών. Απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής
εργασίας, τα γερμανικά μονοπώλια προμηθεύονταν δωρεάν εργατικά χέρια. Ο πόλεμος
ήταν το επόμενο βήμα για να επεκταθούν τα γερμανικά μονοπώλια σε νέες αγορές και
πηγές και να χτυπηθεί η Σοβιετική Ένωση.
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ναζιστές και οι φασίστες διέπραξαν
αποτρόπαια εγκλήματα, δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους. Μόνο στο στρατό-
πεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς δολοφονήθηκαν περίπου 4 εκατομμύρια κρατούμενοι.
Η εγκληματική φύση του ναζισμού πηγάζει από την ίδια του την ιδεολογία. Με
καμάρι αναγνώριζε απροκάλυπτα ο Μιχαλολιάκος, τον Μάρτη του 2012 ότι: «Εμείς
είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945, οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες…». Πράγματι, αυτοί είναι. Η σαπίλα του ντουνιά, οι απόγονοι του Χίτλερ. Με τη
μάσκα του “αντιμνημονιακού” και του “αντισυστημικού”, προσπαθούν να κρύψουν πως
είναι τσιράκια και “μπράβοι” του συστήματος, όργανά του για το χτύπημα του λαού.
Πώς “μπήκε” η Ελλάδα στον πόλεμο;
Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ελ-
λάδα βρισκόταν υπό τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, που είχε επιβληθεί την 4η
Αυγούστου
του ’36. Ήταν επιλογή της αστικής τάξης και είχε τη
στήριξη του Παλατιού και της Αγγλίας. Πριν ακόμα
επιβληθεί η δικτατορία και διαλυθεί η Βουλή, όλα
τα κόμματα πλην του ΚΚΕ είχαν δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά. Η δικτατορία της 4ης Αυγού-
στου ενίσχυσε ακόμα παραπέρα την πλουτοκρατία,
εξαθλίωσε τον λαό, τσάκισε το εργατικό-λαϊκό κίνημα, χτυπώντας πρώτα απ’ όλα το ΚΚΕ. Η πλουτοκρατία της χώρας μας, στην οποία στηριζόταν
και στήριζε η δικτατορία του Μεταξά, είχε πολύχρονους δεσμούς με το αγγλικό κεφάλαιο
και το κράτος του. Γι’ αυτόν το λόγο και εκφράζοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, ο Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο που του επέδωσε ο Ιταλός πρεσβευτής τα ξημερώματα της 28ης
Οκτώβρη ’40. Έτσι, η Ελλάδα μπήκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όλοι μαζί;
Η αστική τάξη και η εργατική τάξη, ο λαός είναι δύο “κόσμοι” σε διαρκή σύγκρουση.
Ούτε στην ειρήνη, ούτε στον πόλεμο έχουν κοινά συμφέροντα. Οι καπιταλιστές
θέλουν μια “πατρίδα” που θα εξασφαλίζει την κερδοφορία τους και το ξεζούμισμα των εργατών. Οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους έχουν ανάγκη μια πατρίδα
ελεύθερη από ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές.
O ελληνικός λαός πολέμησε τόσο τον Ιταλό εισβολέα όσο και τους Γερμανούς
κατακτητές από τελείως διαφορετικό μετερίζι από αυτό των αστών. Οι αστοί εν-
διαφέρονταν για τα κέρδη τους και δρούσαν ανάλογα με το πώς αυτά εξυπηρετούνται
καλύτερα. Οι εργάτες, οι αγρότες, οι απλοί φα-
ντάροι, πολεμούσαν για να υπερασπιστούν τα
σπίτια τους, τις δουλειές τους και τις οικογέ-
νειές τους.
Την περίοδο της κατοχής και του αγώνα ενά-
ντια στους κατακτητές η πλειοψηφία της αστι-
κής τάξης της Ελλάδας είτε έφυγε από τη χώ-
ρα, είτε απείχε από τον απελευθερωτικό αγώ-
να. Ένα τμήμα της επίσης συνεργάστηκε με
τους κατακτητές. Ένα άλλο κομμάτι της ανέλα-
βε να διεξάγει “αντικατοχικό αγώνα”, συνεργα-
ζόταν στην πλειοψηφία του με τους ναζί για να
χτυπηθούν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Η αστική τάξη, παρά τις διαιρέσεις και τις
αντιθέσεις της σ’ όλη τη διάρκεια του πολέ-
μου, πάλευε για τη διατήρηση της αστικής
εξουσίας και της εκμετάλλευσης, για να συνεχίσει να κάθεται στο σβέρκο του λαού.
Σ’
όλο τον κόσμο τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρωτοστάτησαν στον αγώνα για τη συ-ντριβή του φασισμού. Επικεφαλής του αγώνα ήταν η Σοβιετική Ένωση που έδω-
σε στον αγώνα 20 εκατομμύρια νεκρούς. Οι λαοί της, ο Κόκκινος Στρατός πολέμησε με
απαράμιλλο σθένος και θάρρος, γιατί υπεράσπιζε τη δικιά του πατρίδα, το δικό του κράτος. Εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, οι ναζί και οι φασίστες έστειλαν τις περισσότερες
στρατιωτικές δυνάμεις τους. Δεν μπόρεσαν όμως να αποτρέψουν τη συντριβή τους: η
κόκκινη σημαία κυμάτισε στο Βερολίνο την 1η
Μάη του ’45.
Στη χώρα μας, το ΚΚΕ υπήρξε ο νους, η ψυχή και ο κύριος αιμοδότης του αγώνα, παρότι ο πόλεμος βρήκε το Κόμμα στην παρανομία, με χιλιάδες κομμουνιστές
στα μπουντρούμια, τις εξορίες. Ανάμεσά τους και ο Νίκος Ζαχαριάδης, ΓΓ της ΚΕ
του ΚΚΕ, που οι Γερμανοί έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης “Νταχάου”.
Οι δυσκολίες όμως δε λυγάνε τους κομμουνιστές. Στελέχη του Κόμματος δραπετεύουν
απ’ τις φυλακές και τις εξορίες και μαζί με όσους βρίσκονται στην παρανομία οργανώ-
νουν την αντίσταση.
Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργή-
θηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτι-
κό Μέτωπο (Εργατικό ΕΑΜ, 1941), Εθνικό
Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ, 1941), ο
Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός
(ΕΛΑΣ, 1942), η Ενιαία Πανελλαδική Οργά-
νωση Νέων (ΕΠΟΝ, 1943). Με κάθε μέσο, με
κάθε τρόπο και ηρωισμό -με απεργίες, συλλαλητήρια, σαμποτάζ, με το όπλο στο χέρι- ο λα-
ός μας τσάκισε τους κατακτητές και τους ντό-
πιους συνεργάτες τους, απελευθέρωσε την Ελ-
λάδα. Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δε στάλθηκε
ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμα-
νικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που εί-
χαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Χάρη στο
ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει
κατά της Σοβιετικής ‘Ενωσης, ενώ ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως 12 ναζιστικές μεραρχίες.
Σημειώνω!
Ο ανυπέρβλητος μαζικός λαϊκός
ηρωισμός, η πείρα της δράσης σε
καιρό πολέμου, του αγώνα με όλες τις μορ-
φές πάλης, όπως και οι παράγοντες που
δυσκόλεψαν αυτόν τον ηρωικό αγώνα να
φτάσει στην τελική νίκη με την κατάκτη-
ση της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, αποτε-
λούν πηγή έμπνευσης, διδαγμάτων και συ-
μπερασμάτων. Γι’ αυτό μαθαίνουμε την
αλήθεια!
Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώ-
ματα και η νεολαία, σε ενδεχόμενο πο-
λεμικής σύγκρουσης, πρέπει να χτί-
σουν το δικό τους μέτωπο για να υπερασπιστούν
σε περίπτωση ξένης εισβολής την εδαφική ακε-
ραιότητα, για να βγει νικητής από τον πόλεμο ο
λαός και όχι η αστική τάξη της χώρας του. Να πε-
τύχει διπλή απελευθέρωση από την ξένη ιμπε-
ριαλιστική κατοχή και την εγχώρια αστική πο-
λιτική εξουσία, από το καπιταλιστικό σύστη-
μα που είναι αξεχώριστο με τον πόλεμο.
Ο ηρωικός αγώνας και οι θυσίες των χιλιάδων ΕΑΜιτών,
ΕΛΑΣιτών και ΕΠΟΝιτών απέδειξαν πως όταν “θεριεύει ο
γίγαντας λαός”, τότε μπορεί να σπάσει “δεσμά και αλυσί-
δες”. Αυτός ο ηρωικός αγώνας του λαού μας δεν μπορεί να
αξιοποιείται για να ξεπλυθούν οι σημερινές αμαρτίες, όπως κάνει η κυβέρ-
νηση ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίζεται ως τιμητής της ΕΑΜικής αντίστασης τη στιγμή
που εφαρμόζει μία άγρια αντιλαϊκή πολιτική. Με οργάνωση και το δικό μας
αγώνα μπορούμε να έχουμε όσα αξίζουμε και όχι να ελπίζουμε στα “ψίχουλα”
που θα περισσέψουν απ’ το τραπέζι των εκμεταλλευτών. Εμπνεόμαστε και αγω-
νιζόμαστε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Χω-
ρίς μονοπώλια και εκμεταλλευτές, με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τά-
ξης και του λαού.
Ενα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ιδεολογικής πάλης της περιόδου που διανύουμε, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων και κοινωνιών του τέλους της δεκαετίας του 1980 και των αρχών της δεκαετίας του 1990, είναι και η ισχυροποίηση και επαναφορά στο προσκήνιο πολλών ιδεολογημάτων και θεωριών της πρώτης φάσης του ψυχρού πολέμου που χαρακτηρίζονται από τον πιο ωμό και επιθετικό αντικομμουνισμό. Το γεγονός αυτό απηχεί το νέο συσχετισμό των δυνάμεων στον κόσμο, καθώς και τη συνακόλουθη ενδυνάμωση των ρεβανσιστικών διαθέσεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Ενα από τα καινούργια-παλιά ιδεολογήματα που επιστρέφουν στις πολιτικές αναλύσεις του αστικού τύπου, στις δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών της κυβέρνησης και των αστικών πολιτικών κομμάτων[1], αλλά και στα προγράμματα σπουδών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι αυτό της ταύτισης των πρώην σοσιαλιστικών κοινωνιών αλλά και του σοσιαλισμού γενικά με το λεγόμενο ολοκληρωτισμό. Τις περισσότερες φορές, η έννοια του ολοκληρωτισμού, του ολοκληρωτικού φαινομένου, των ολοκληρωτικών ιδεολογιών, της ολοκληρωτικής νοοτροπίας και πρακτικής κ.ο.κ., διαχέεται στις στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών ανεπαίσθητα και με μη κριτικό τρόπο. Σχεδόν ποτέ δε δίνεται ορισμός του φαινομένου αυτού, παρουσιάζεται σαν τόσο γνωστό που θεωρείται αυταπόδεικτο (συχνά, αν και όχι πάντα, δίνονται κάποιες ελάχιστες θεωρητικές πηγές, συνήθως αμερικανικές). Πολύ συχνά ο όρος ολοκληρωτισμός αναφέρεται μαζί με δυο ή τρία ονόματα, συνήθως του Χίτλερ, του Στάλιν και σπανιότερα του Μουσολίνι (η φασιστική Ιταλία συχνά θεωρείται λιγότερο «ολοκληρωτική» από τη ναζιστική Γερμανία,
