(Ένα παλιό άρθρο από το Ριζοσπάστη 1/11/1997 για να μην ξεχνάμε το ρόλο των "θρύλων" της αστικής Δημοκρατίας)
Αστική δημοκρατία και κεντρώες κυβερνήσεις
Ξέρετε πώς βράζει ο βάτραχος; Τον βάζουμε σε ένα ωραίο βάζο, και τον ζεσταίνουμε σιγά σιγά. Στην αρχή του αρέσει, μετά αποχαυνώνεται, όταν πια ενοχλείται είναι αργά να αντιδράσει και στο τέλος βράζει με τη θέλησή του...
Η Ιστορία είναι ο μεγάλος δάσκαλος, ας τη δούμε λοιπόν.
Η βενιζελική"δημοκρατία"
Είμαστε στα 1928, ο εθνάρχης Βενιζέλος κυβερνά και η αστική τάξη έχει εκτονώσει το λαϊκό αίσθημα απέναντι στους υπεύθυνους του '22. Εχουμε "δημοκρατία", και το πρόβλημα της αστικής τάξης ήταν η θωράκισή της απέναντι σε ένα διαρκώς ογκούμενο λαϊκό κίνημα.
Ανοδος και εκτυφλωτική ακτινοβολία της Σοβιετικής Ενωσης, άνοδος του Κομμουνιστικού Κινήματος διεθνώς, η 3η Διεθνής είναι αταλάντευτη, στο 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο (καλοκαίρι του 1928) καθορίζεται η γραμμή της από φυσιογνωμίες όπως του Τέλμαν, του Τορέζ, του Τολιάτι, του Γκότβαλντ, του Στάλιν, και ο Στάλιν δε σηκώνει αστεία, ενώ τα "πεντάχρονα σχέδια" προκαλούν το θαυμασμό όλου του κόσμου.
Το Φλεβάρη του '28 αγρότες εξεγείρονται στην Κρήτη ένοπλοι κατά της βαριάς φορολογίας. Τον Ιούνη κηρύσσεται πανελλαδική απεργία, όπου η χωροφυλακή σκοτώνει 6 καπνεργάτες.
Το Φλεβάρη - Μάρτη του '29 απεργία στο Λαύριο, ένας εργάτης νεκρός και πάνω από 90 τραυματίες. Οι συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς απαγορεύονται και η Αθήνα γίνεται πεδίο μάχης. Απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά (Ιούνης) και στα Λιπάσματα (Ιούλης), ένας νεκρός, δεκάδες τραυματίες.
Η απάντηση του βενιζελισμού είναι άμεση, αλλά ατελέσφορη. Το 1929 (17 Ιούλη) ψηφίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου το περίφημο "Ιδιώνυμο" ("Νόμος περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών"), που ετοιμαζόταν από την "οικουμενική" του 1928.
Στις 16 Μάη 1930, η κυβέρνηση του Βενιζέλου διαλύει το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, την Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, και το καπνεργατικό σωματείο "Πρόοδος", ενώ σε όλη την Ελλάδα γενικεύονται οι απεργίες και οι συγκρούσεις. Από τον Ιούλη του 1929 που εφαρμόστηκε το "Ιδιώνυμο" μέχρι το Δεκέμβρη του 1932, έγιναν 12.000 συλλήψεις, 2.203 καταδίκες με ποινές συνολικά 1.936 χρόνια φυλακή και 785 χρόνια εξορία στα νησιά και 120 αριστεροί φαντάροι στο γνωστό τάγμα στο Καλπάκι, τραυματίστηκαν 1.355, βασανίστηκαν 107, δολοφονήθηκαν 18 και εκτελέστηκαν 3. Μ' άλλα λόγια το "Ιδιώνυμο" δεν έκαμψε ούτε στο ελάχιστο το ταξικό αγωνιστικό φρόνημα.
Στο μεταξύ ο φασισμός δυναμώνει στην Ευρώπη και η αστική τάξη τον χρησιμοποιεί άμεσα ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Τον Ιούλη του 1931 ομάδες των θεσσαλονικιώτικων οργανώσεων "Εθνική Ενωσις Ελλάς" (ΕΕΕ) και "Παύλος Μελάς" εφορμούν στις εβραϊκές εργατογειτονιές Ρεζί, Βαρδάρη, Χαριλάου, Συνοικισμός 151 και πυρπολούν τον εβραϊκό οικισμό Κάμπελ. Λεηλάτησαν, βίασαν, και έκαψαν σπίτια, παραπήγματα, το εβραϊκό σχολείο και τη Συναγωγή. Οι κομμουνιστές, με εντολή της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης, υπερασπίστηκαν τους Εβραίους.
Οι τριεψιλίτες, ήταν γέννημα θρέμμα του βενιζελισμού. Επίτιμος αρχηγός τους ήταν ο Στυλιανός Γονατάς, από τα στελέχη του Βενιζέλου, γερουσιαστής και υπουργός το '29 και γενικός διοικητής Μακεδονίας (1929-'32). Επίτιμο μέλος τους ήταν ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός Προνοίας (1930-1932) στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Είχαν επίσης χρηματοδότηση από κρατικούς φορείς, όπως ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το υπουργείο Πρόνοιας, την Εθνική και την Εκδοτική Τράπεζα. Οι τριεψιλίτες επανέρχονται στο προσκήνιο τον Ιούνη του 1933, όταν στη Γερμανία έχει καταλάβει την εξουσία ο Χίτλερ και εδώ κυβερνούν ο Κονδύλης με τον Τσαλδάρη, επιχειρώντας "πορεία προς την Αθήνα" κατά το μουσολινικό πρότυπο του 1922. Πάλι οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες προσπαθούν να τους εμποδίσουν, ενώ το επίσημο κράτος τους ευλογεί (μητροπολίτης Βεροίας), και λαμπρύνει με την παρουσία του την παρέλασή τους(υπουργοί Εσωτερικών Ι. Ράλλης - ο γνωστός πρωθυπουργός της Κατοχής και ιδρυτής των Ταγμάτων Ασφαλείας - Δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος, ο φρούραρχος Αθηνών Μπακόπουλος, πολλοί βουλευτές και βέβαια ο βενιζελικός -τώρα πρόεδρος της Γερουσίας- Στ. Γονατάς).
Παπανδρέου, Σοφούλης και Πλαστήρας
Για το βρώμικο παιχνίδι του Γεωργίου Παπανδρέου από το 1944 και μετά, έχουν γραφτεί πάρα πολλά και είναι γνωστά. Το πώς και γιατί απελευθερώθηκε από τις φυλακές των Γερμανών τον Απρίλη του 1944 και "διέφυγε" στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι μόλις έφτασε στη Μέση Ανατολή, οι Εγγλέζοι τον έχρισαν αμέσως πρωθυπουργό στις 26 Απρίλη, ενώ στις 17-20 Μάη συγκάλεσε το Συνέδριο του Λιβάνου, όπου, παραβαίνοντας τη γραμμή της ΠΕΕΑ, οι εκπρόσωποί της δέχτηκαν την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στην αγγλική διοίκηση, γεγονός που καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της χώρας μας. Σε αντίστοιχες πιέσεις, ο Τίτο δεν ενέδωσε και ξεκίνησε με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας και την πάλη σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, άλλο αν μετά της έδωσε διαφορετικό δρόμο.
Στα κρίσιμα αυτά χρόνια, το "Δημοκρατικό" Κέντρο χρησιμοποιήθηκε και για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα και για να στρώσει το δρόμο στην κανονική Δεξιά. Ετσι, το Σεπτέμβρη του 1947 η πρωθυπουργία δίνεται στον Σοφούλη σε συνεργασία με τον Τσαλδάρη και αντί να χτυπήσει την τρομοκρατία αρχίζει τις επίσημες εκτελέσεις, ενώ την ίδια μέρα δημοσιεύεται ο Νόμος περί Τύπου (17 Οκτώβρη) και την επομένη κιόλας κλείνει ο "Ριζοσπάστης", τίθεται εκτός νόμου το ΚΚΕ και μια σειρά οργανώσεων, εντύπων κ.ά.
Δυο μήνες μετά, το Γενάρη του 1948, ψηφίζει το Νόμο 509. Τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα της εποχής είναι γνωστά. 31 Γενάρη 1951: δίνουν χάρη στον κατοχικό πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο και τους υπουργούς του Χατζημιχάλη, Καραμάνο και Παπαδάκη. Μάρτης 1951: εκτελούν 14 πατριώτες, ανάμεσά τους ο Νικηφορίδης, επειδή μάζευε υπογραφές για την έκκληση της Στοκχόλμης υπέρ της ειρήνης. Σ' όλο το 1951, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο στα στρατοδικεία είναι καθημερινό φαινόμενο, συνήθως με τον 509 για κατασκοπία. 19 Γενάρη 1952, κλείνουν τις εφημερίδες "Δημοκρατική" και "Φρουροί της Ειρήνης". 30 Μάρτη του '52 εκτελούν τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο. 6 Σεπτέμβρη, διαλύουν την οργάνωση νεολαίας της ΕΔΑ.
Τους τελευταίους μήνες του 1951, "με εντολή του Πλαστήρα "... από συμφώνου μετά του τότε Προέδρου και νυν αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Σοφοκλή Βενιζέλου... " ανατίθεται στον Ελληνοαμερικανό, στέλεχος της Διεθνούς Τράπεζας, καθηγητή, ακαδημαϊκό κλπ. Κυριάκο Βαρβαρέσο, η σύνταξη έκθεσης για το σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας και τη χρήση της Αμερικανικής Βοήθειας. Ο Βαρβαρέσος, εκφράζοντας την άποψη της Διεθνούς Τράπεζας ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει πόρους και πρέπει να στραφεί στην οικοδομή, τη ναυτιλία και το εμπόριο και σε καμία περίπτωση σε βαριά βιομηχανία. Τρία χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει από το περιοδικό "Ανταίος" η μνημειώδης μελέτη του Δ. Μπάτση "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα", που ήταν η αριστερή θέση για την ανάπτυξη, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι τις αστήρικτες θέσεις του Βαρβαρέσου είχε πολεμήσει και το σύνολο των αστών οικονομολόγων της εποχής - ο Ξ. Ζολώτας, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Ι. Ζίγδης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Χρ. Ευελπίδης, οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στον ΟΕΟΣ (μετέπειτα ΟΟΣΑ), καθηγητές οικονομικών εδρών, γενικοί γραμματείς οικονομικών υπουργείων κ.ά. Παρ' όλα αυτά, οι κατευθύνσεις του Βαρβαρέσου εφαρμόζονται αμέσως από την κυβέρνηση Πλαστήρα (τότε υπουργός Συντονισμού Γ. Καρτάλης...), κατευθύνσεις που καθόρισαν την εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας μας στο ξένο κεφάλαιο.
Ο "σοσιαλισμός" του ΠΑΣΟΚ
Ας μη θυμίσουμε την οικονομική του πολιτική, είναι γνωστή. Θα μείνουμε όμως σε φαινόμενα ιδεολογικού και νομικού εκφασισμού της δημόσιας ζωής, κυρίως, όπως αυτό εκφράστηκε με το πνευματικό παιδί του ΠΑΣΟΚ, τον "αυριανισμό" - και όχι μόνο της Αυριανής...
Ας θυμηθούμε τον Νόμο 264/82, που κήρυττε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και που χρησιμοποιείται συνεχώς από τότε, το γνωστό "άρθρο 4" του 1985, σύμφωνα με το οποίο για να γίνει απεργία πρέπει να συμφωνεί το 50%+1 των εργαζομένων και όχι το ΔΣ του Σωματείου ή έστω η ΓΣ. Ακόμη, επί απεργίας αλληλεγγύης, η απόφαση πρέπει να λαμβάνεται από τα τριτοβάθμια όργανα, και ξέρουμε τι εργατοπατεριλίκι υπάρχει στα τριτοβάθμια αυτά όργανα, μ' άλλα λόγια στο στόχαστρο είναι η ταξική αλληλεγγύη των εργαζομένων και η ενσωμάτωση του κινήματος. Εχουμε και τους νόμους για την αφισοκόλληση, για την απαγόρευση των πορειών διότι "διαταράσσουν την οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλεως" και άλλα πολλά και γνωστά.
Και τελευταία, έχουμε το "Σχέδιο Καποδίστριας", στο οποίο το πρόβλημα δεν είναι το χωροταξικό, αυτό θα το βρούνε στο τέλος. Το πρόβλημα είναι η χρησιμοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την εφαρμογή αντιλαϊκών επιλογών. Η ενίσχυση της δικτατορίας της αστικής τάξης (ας την πούμε προς το παρόν "αυταρχική διακυβέρνηση"...) πλέκεται σιγά σιγά και μεθοδικά, και αυτός είναι ο κίνδυνος από το Σχέδιο αυτό.
Σε άλλες περιπτώσεις, αντιδρά βίαια χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, "νόμιμο" ή εμφανώς παράνομο, έτσι, σε κρίσιμα για την άρχουσα τάξη θέματα η καταστολή γίνεται απροκάλυπτη. Βασική αρχή, είναι ότι απαγορεύεται όχι μόνον η προβολή, αλλά και η έκφραση, της αντίθετης άποψης, - προς δόξαν της αστικής "δημοκρατίας".
Στην περίπτωση των διώξεων για τις προκηρύξεις, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό έγινε από το 1974 ως σήμερα σε δύο περιπτώσεις: όταν μοιράστηκαν προκηρύξεις για το Μακεδονικό, την εποχή της εθνικιστικής έξαρσής του, και τώρα που οι προκηρύξεις ήταν κατά της Ολυμπιάδας του 2004. Δύο περιπτώσεις που το αστικό κράτος ήθελε να φαίνεται "εθνικά ενωμένο" χωρίς αντιρρήσεις. Στην πρώτη, γιατί η αμφισβήτηση των θέσεών του υπονόμευε όλη την εξωτερική και εσωτερική του πολιτική.
Στη δεύτερη, όχι γιατί το ενοχλούσε η ύπαρξη και αντίθετης γνώμης στα μάτια των "αθανάτων". Ηταν γνωστό ότι τα κριτήρια για την ανάληψή τους ήταν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις πολυεθνικές που ελέγχουν τους Ολυμπιακούς. Γιατί, λοιπόν αυτή η βίαια αντίδραση; Πολύ απλά διότι οι Ολυμπιακοί σαν Ολυμπιακοί δεν είναι το ζητούμενο για την αστική τάξη της χώρας μας. Το ζητούμενο είναι η ολοκληρωτική αποδοχή της Ολυμπιάδας, έτσι ώστε μέσω αυτής να επιβάλλουν ό,τι δεν μπορεί να περάσει χωρίς αυτήν η αστική τάξη στην Ελλάδα. Αλλωστε και το Μακεδονικό λειτούργησε σε συνδυασμό με τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό σαν εφαλτήριο για την "αγορά του αιώνα", αυτή την κολοσσιαία δαπάνη εξοπλισμών, την οποία θα ξεπληρώνουν και τα εγγόνια μας, και η οποία πριν ολοκληρωθεί ετοιμάζεται να επαναληφθεί πριν... κλείσει ο αιώνας!
Ο Δημητρόφ, έλεγε ότι ο φασισμός είναι η ακραία μορφή δικτατορίας της αστικής τάξης, που μπαίνει σε εφαρμογή όταν φθάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο γι' αυτήν. Ομως, δε θα πρέπει να υποτιμάμε ακόμη και περιστατικά που τον θυμίζουν και που μπορεί να εμφανίζονται σε εποχές ευφορίας και "εργασιακής και ταξικής ειρήνης".
Ας θυμηθούμε αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή, το πώς δηλαδή βράζει ο βάτραχος...
Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ
Ξέρετε πώς βράζει ο βάτραχος; Τον βάζουμε σε ένα ωραίο βάζο, και τον ζεσταίνουμε σιγά σιγά. Στην αρχή του αρέσει, μετά αποχαυνώνεται, όταν πια ενοχλείται είναι αργά να αντιδράσει και στο τέλος βράζει με τη θέλησή του...
Η Ιστορία είναι ο μεγάλος δάσκαλος, ας τη δούμε λοιπόν.
Η βενιζελική"δημοκρατία"
Είμαστε στα 1928, ο εθνάρχης Βενιζέλος κυβερνά και η αστική τάξη έχει εκτονώσει το λαϊκό αίσθημα απέναντι στους υπεύθυνους του '22. Εχουμε "δημοκρατία", και το πρόβλημα της αστικής τάξης ήταν η θωράκισή της απέναντι σε ένα διαρκώς ογκούμενο λαϊκό κίνημα.
Ανοδος και εκτυφλωτική ακτινοβολία της Σοβιετικής Ενωσης, άνοδος του Κομμουνιστικού Κινήματος διεθνώς, η 3η Διεθνής είναι αταλάντευτη, στο 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο (καλοκαίρι του 1928) καθορίζεται η γραμμή της από φυσιογνωμίες όπως του Τέλμαν, του Τορέζ, του Τολιάτι, του Γκότβαλντ, του Στάλιν, και ο Στάλιν δε σηκώνει αστεία, ενώ τα "πεντάχρονα σχέδια" προκαλούν το θαυμασμό όλου του κόσμου.
Το Φλεβάρη του '28 αγρότες εξεγείρονται στην Κρήτη ένοπλοι κατά της βαριάς φορολογίας. Τον Ιούνη κηρύσσεται πανελλαδική απεργία, όπου η χωροφυλακή σκοτώνει 6 καπνεργάτες.
Το Φλεβάρη - Μάρτη του '29 απεργία στο Λαύριο, ένας εργάτης νεκρός και πάνω από 90 τραυματίες. Οι συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς απαγορεύονται και η Αθήνα γίνεται πεδίο μάχης. Απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά (Ιούνης) και στα Λιπάσματα (Ιούλης), ένας νεκρός, δεκάδες τραυματίες.
Η απάντηση του βενιζελισμού είναι άμεση, αλλά ατελέσφορη. Το 1929 (17 Ιούλη) ψηφίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου το περίφημο "Ιδιώνυμο" ("Νόμος περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών"), που ετοιμαζόταν από την "οικουμενική" του 1928.
Στις 16 Μάη 1930, η κυβέρνηση του Βενιζέλου διαλύει το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, την Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, και το καπνεργατικό σωματείο "Πρόοδος", ενώ σε όλη την Ελλάδα γενικεύονται οι απεργίες και οι συγκρούσεις. Από τον Ιούλη του 1929 που εφαρμόστηκε το "Ιδιώνυμο" μέχρι το Δεκέμβρη του 1932, έγιναν 12.000 συλλήψεις, 2.203 καταδίκες με ποινές συνολικά 1.936 χρόνια φυλακή και 785 χρόνια εξορία στα νησιά και 120 αριστεροί φαντάροι στο γνωστό τάγμα στο Καλπάκι, τραυματίστηκαν 1.355, βασανίστηκαν 107, δολοφονήθηκαν 18 και εκτελέστηκαν 3. Μ' άλλα λόγια το "Ιδιώνυμο" δεν έκαμψε ούτε στο ελάχιστο το ταξικό αγωνιστικό φρόνημα.
Στο μεταξύ ο φασισμός δυναμώνει στην Ευρώπη και η αστική τάξη τον χρησιμοποιεί άμεσα ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Τον Ιούλη του 1931 ομάδες των θεσσαλονικιώτικων οργανώσεων "Εθνική Ενωσις Ελλάς" (ΕΕΕ) και "Παύλος Μελάς" εφορμούν στις εβραϊκές εργατογειτονιές Ρεζί, Βαρδάρη, Χαριλάου, Συνοικισμός 151 και πυρπολούν τον εβραϊκό οικισμό Κάμπελ. Λεηλάτησαν, βίασαν, και έκαψαν σπίτια, παραπήγματα, το εβραϊκό σχολείο και τη Συναγωγή. Οι κομμουνιστές, με εντολή της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης, υπερασπίστηκαν τους Εβραίους.
Οι τριεψιλίτες, ήταν γέννημα θρέμμα του βενιζελισμού. Επίτιμος αρχηγός τους ήταν ο Στυλιανός Γονατάς, από τα στελέχη του Βενιζέλου, γερουσιαστής και υπουργός το '29 και γενικός διοικητής Μακεδονίας (1929-'32). Επίτιμο μέλος τους ήταν ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός Προνοίας (1930-1932) στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Είχαν επίσης χρηματοδότηση από κρατικούς φορείς, όπως ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το υπουργείο Πρόνοιας, την Εθνική και την Εκδοτική Τράπεζα. Οι τριεψιλίτες επανέρχονται στο προσκήνιο τον Ιούνη του 1933, όταν στη Γερμανία έχει καταλάβει την εξουσία ο Χίτλερ και εδώ κυβερνούν ο Κονδύλης με τον Τσαλδάρη, επιχειρώντας "πορεία προς την Αθήνα" κατά το μουσολινικό πρότυπο του 1922. Πάλι οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες προσπαθούν να τους εμποδίσουν, ενώ το επίσημο κράτος τους ευλογεί (μητροπολίτης Βεροίας), και λαμπρύνει με την παρουσία του την παρέλασή τους(υπουργοί Εσωτερικών Ι. Ράλλης - ο γνωστός πρωθυπουργός της Κατοχής και ιδρυτής των Ταγμάτων Ασφαλείας - Δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος, ο φρούραρχος Αθηνών Μπακόπουλος, πολλοί βουλευτές και βέβαια ο βενιζελικός -τώρα πρόεδρος της Γερουσίας- Στ. Γονατάς).
Παπανδρέου, Σοφούλης και Πλαστήρας
Για το βρώμικο παιχνίδι του Γεωργίου Παπανδρέου από το 1944 και μετά, έχουν γραφτεί πάρα πολλά και είναι γνωστά. Το πώς και γιατί απελευθερώθηκε από τις φυλακές των Γερμανών τον Απρίλη του 1944 και "διέφυγε" στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι μόλις έφτασε στη Μέση Ανατολή, οι Εγγλέζοι τον έχρισαν αμέσως πρωθυπουργό στις 26 Απρίλη, ενώ στις 17-20 Μάη συγκάλεσε το Συνέδριο του Λιβάνου, όπου, παραβαίνοντας τη γραμμή της ΠΕΕΑ, οι εκπρόσωποί της δέχτηκαν την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στην αγγλική διοίκηση, γεγονός που καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της χώρας μας. Σε αντίστοιχες πιέσεις, ο Τίτο δεν ενέδωσε και ξεκίνησε με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας και την πάλη σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, άλλο αν μετά της έδωσε διαφορετικό δρόμο.
Στα κρίσιμα αυτά χρόνια, το "Δημοκρατικό" Κέντρο χρησιμοποιήθηκε και για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα και για να στρώσει το δρόμο στην κανονική Δεξιά. Ετσι, το Σεπτέμβρη του 1947 η πρωθυπουργία δίνεται στον Σοφούλη σε συνεργασία με τον Τσαλδάρη και αντί να χτυπήσει την τρομοκρατία αρχίζει τις επίσημες εκτελέσεις, ενώ την ίδια μέρα δημοσιεύεται ο Νόμος περί Τύπου (17 Οκτώβρη) και την επομένη κιόλας κλείνει ο "Ριζοσπάστης", τίθεται εκτός νόμου το ΚΚΕ και μια σειρά οργανώσεων, εντύπων κ.ά.
Δυο μήνες μετά, το Γενάρη του 1948, ψηφίζει το Νόμο 509. Τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα της εποχής είναι γνωστά. 31 Γενάρη 1951: δίνουν χάρη στον κατοχικό πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο και τους υπουργούς του Χατζημιχάλη, Καραμάνο και Παπαδάκη. Μάρτης 1951: εκτελούν 14 πατριώτες, ανάμεσά τους ο Νικηφορίδης, επειδή μάζευε υπογραφές για την έκκληση της Στοκχόλμης υπέρ της ειρήνης. Σ' όλο το 1951, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο στα στρατοδικεία είναι καθημερινό φαινόμενο, συνήθως με τον 509 για κατασκοπία. 19 Γενάρη 1952, κλείνουν τις εφημερίδες "Δημοκρατική" και "Φρουροί της Ειρήνης". 30 Μάρτη του '52 εκτελούν τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο. 6 Σεπτέμβρη, διαλύουν την οργάνωση νεολαίας της ΕΔΑ.
Τους τελευταίους μήνες του 1951, "με εντολή του Πλαστήρα "... από συμφώνου μετά του τότε Προέδρου και νυν αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Σοφοκλή Βενιζέλου... " ανατίθεται στον Ελληνοαμερικανό, στέλεχος της Διεθνούς Τράπεζας, καθηγητή, ακαδημαϊκό κλπ. Κυριάκο Βαρβαρέσο, η σύνταξη έκθεσης για το σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας και τη χρήση της Αμερικανικής Βοήθειας. Ο Βαρβαρέσος, εκφράζοντας την άποψη της Διεθνούς Τράπεζας ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει πόρους και πρέπει να στραφεί στην οικοδομή, τη ναυτιλία και το εμπόριο και σε καμία περίπτωση σε βαριά βιομηχανία. Τρία χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει από το περιοδικό "Ανταίος" η μνημειώδης μελέτη του Δ. Μπάτση "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα", που ήταν η αριστερή θέση για την ανάπτυξη, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι τις αστήρικτες θέσεις του Βαρβαρέσου είχε πολεμήσει και το σύνολο των αστών οικονομολόγων της εποχής - ο Ξ. Ζολώτας, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Ι. Ζίγδης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Χρ. Ευελπίδης, οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στον ΟΕΟΣ (μετέπειτα ΟΟΣΑ), καθηγητές οικονομικών εδρών, γενικοί γραμματείς οικονομικών υπουργείων κ.ά. Παρ' όλα αυτά, οι κατευθύνσεις του Βαρβαρέσου εφαρμόζονται αμέσως από την κυβέρνηση Πλαστήρα (τότε υπουργός Συντονισμού Γ. Καρτάλης...), κατευθύνσεις που καθόρισαν την εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας μας στο ξένο κεφάλαιο.
Ο "σοσιαλισμός" του ΠΑΣΟΚ
Ας μη θυμίσουμε την οικονομική του πολιτική, είναι γνωστή. Θα μείνουμε όμως σε φαινόμενα ιδεολογικού και νομικού εκφασισμού της δημόσιας ζωής, κυρίως, όπως αυτό εκφράστηκε με το πνευματικό παιδί του ΠΑΣΟΚ, τον "αυριανισμό" - και όχι μόνο της Αυριανής...
Ας θυμηθούμε τον Νόμο 264/82, που κήρυττε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και που χρησιμοποιείται συνεχώς από τότε, το γνωστό "άρθρο 4" του 1985, σύμφωνα με το οποίο για να γίνει απεργία πρέπει να συμφωνεί το 50%+1 των εργαζομένων και όχι το ΔΣ του Σωματείου ή έστω η ΓΣ. Ακόμη, επί απεργίας αλληλεγγύης, η απόφαση πρέπει να λαμβάνεται από τα τριτοβάθμια όργανα, και ξέρουμε τι εργατοπατεριλίκι υπάρχει στα τριτοβάθμια αυτά όργανα, μ' άλλα λόγια στο στόχαστρο είναι η ταξική αλληλεγγύη των εργαζομένων και η ενσωμάτωση του κινήματος. Εχουμε και τους νόμους για την αφισοκόλληση, για την απαγόρευση των πορειών διότι "διαταράσσουν την οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλεως" και άλλα πολλά και γνωστά.
Και τελευταία, έχουμε το "Σχέδιο Καποδίστριας", στο οποίο το πρόβλημα δεν είναι το χωροταξικό, αυτό θα το βρούνε στο τέλος. Το πρόβλημα είναι η χρησιμοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την εφαρμογή αντιλαϊκών επιλογών. Η ενίσχυση της δικτατορίας της αστικής τάξης (ας την πούμε προς το παρόν "αυταρχική διακυβέρνηση"...) πλέκεται σιγά σιγά και μεθοδικά, και αυτός είναι ο κίνδυνος από το Σχέδιο αυτό.
Σε άλλες περιπτώσεις, αντιδρά βίαια χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, "νόμιμο" ή εμφανώς παράνομο, έτσι, σε κρίσιμα για την άρχουσα τάξη θέματα η καταστολή γίνεται απροκάλυπτη. Βασική αρχή, είναι ότι απαγορεύεται όχι μόνον η προβολή, αλλά και η έκφραση, της αντίθετης άποψης, - προς δόξαν της αστικής "δημοκρατίας".
Στην περίπτωση των διώξεων για τις προκηρύξεις, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό έγινε από το 1974 ως σήμερα σε δύο περιπτώσεις: όταν μοιράστηκαν προκηρύξεις για το Μακεδονικό, την εποχή της εθνικιστικής έξαρσής του, και τώρα που οι προκηρύξεις ήταν κατά της Ολυμπιάδας του 2004. Δύο περιπτώσεις που το αστικό κράτος ήθελε να φαίνεται "εθνικά ενωμένο" χωρίς αντιρρήσεις. Στην πρώτη, γιατί η αμφισβήτηση των θέσεών του υπονόμευε όλη την εξωτερική και εσωτερική του πολιτική.
Στη δεύτερη, όχι γιατί το ενοχλούσε η ύπαρξη και αντίθετης γνώμης στα μάτια των "αθανάτων". Ηταν γνωστό ότι τα κριτήρια για την ανάληψή τους ήταν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις πολυεθνικές που ελέγχουν τους Ολυμπιακούς. Γιατί, λοιπόν αυτή η βίαια αντίδραση; Πολύ απλά διότι οι Ολυμπιακοί σαν Ολυμπιακοί δεν είναι το ζητούμενο για την αστική τάξη της χώρας μας. Το ζητούμενο είναι η ολοκληρωτική αποδοχή της Ολυμπιάδας, έτσι ώστε μέσω αυτής να επιβάλλουν ό,τι δεν μπορεί να περάσει χωρίς αυτήν η αστική τάξη στην Ελλάδα. Αλλωστε και το Μακεδονικό λειτούργησε σε συνδυασμό με τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό σαν εφαλτήριο για την "αγορά του αιώνα", αυτή την κολοσσιαία δαπάνη εξοπλισμών, την οποία θα ξεπληρώνουν και τα εγγόνια μας, και η οποία πριν ολοκληρωθεί ετοιμάζεται να επαναληφθεί πριν... κλείσει ο αιώνας!
Ο Δημητρόφ, έλεγε ότι ο φασισμός είναι η ακραία μορφή δικτατορίας της αστικής τάξης, που μπαίνει σε εφαρμογή όταν φθάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο γι' αυτήν. Ομως, δε θα πρέπει να υποτιμάμε ακόμη και περιστατικά που τον θυμίζουν και που μπορεί να εμφανίζονται σε εποχές ευφορίας και "εργασιακής και ταξικής ειρήνης".
Ας θυμηθούμε αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή, το πώς δηλαδή βράζει ο βάτραχος...
Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου