και πάμε βόλτα...
Που ναναι οι άλλοι;
Τα κορίτσια;
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011
Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
Αίγυπτος: Τo τέλος μιας εποχής σε εικόνες
To Insider σας παρουσιάζει σε εικόνες τις δραματικές ώρες που βιώνει η μεγαλύτερη χώρα της Μέσης Ανατολής
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Η νομιμότητα των "Αθλίων" της Νομικής
Γιώργος Σαρρής
Η "λύση" μάλιστα ήταν τέτοια που έδινε την εντύπωση οτι το αίτημα των μεταναστών ήταν να κάνουν απεργία πείνας σε υγιεινό περιβάλλον και να πεθάνουν με την ησυχία τους με μια κούπα ζεστό τσάι στο χέρι.
Οι κραυγές βέβαια από διάφορους φάρους εκπομπής εθνικισμού και πατριδολατρείας ήταν αηδιαστικές. Μεχρι στα μεσημεριανάδικα είδα συζητήσεις που ο Θεός να τις κάνει -όπου κανένας δεν προλάβαινε να μιλήσει φυσικά-, με τις γνωστές βλακώδεις "απόψεις" των "παιδιών μας των φοιτητών" που έλεγαν να πετάξουν τους μετανάστες έξω με τις κλωτσιές. Τα "παιδιά μας" που μιλούσαν βέβαια δεν εκπροσωπούσαν τίποτα, ήταν ανέπαφοι με τα κοινα που από την κερκίδα των περίεργων για την εγκυμοσύνη ή το γάμο κάποιας τηλεσταρ τους είχαν περάσει στο κεντρικό πάνελ για μισή ωρίτσα για μπούγιο.
Κι από εκείνη την ώρα μέχρι το βράδυ στα δελτία, στις ενημερωτικές εκπομπές σε ραδιόφωνο και τηλεόραση και σε κάθε είδους πάνελ, χορτάσαμε λόγια παχιά.
Πρησμένα τιποτένια λόγια που κατάγγελαν τους λάτρες της ανομίας, τους εχθρούς της πατρίδας, προβάλοντας στο βάθος τα "φωτεινά" ενδεχόμενα των γκρίζων εξελίξεων που σχεδιάζονται.
Η πατρίδα που κινδυνεύει απειλούμενη από ενα μάτσο φουκαράδες.Η πατρίδα που προστατεύεται από αξιοπρεπείς καλοβαλμένους γραβατοφόρους και ταγιεράκια, που δήθεν κατανοούν θλίψεις και δράματα που όμως σιχαίνονται να αγγίξουν.Κάτι σαν γιατροί που λιποθυμάνε μόλις δουν μια στάλα αίμα και απεχθάνονται τον άρρωστο.
Η παιδεία μας, τα Παν/μιά μας, τα παιδιά μας, οι δουλειές μας, τα φράγκα μας κι οι επενδύσεις του λαού μας στο μέλλον. και άλλα τραγικά ακούστηκαν. Μόνο που οι ίδιοι που τα έλεγαν ειναι αυτοί που εδώ και τόσον καιρό απαξιώνουν την Δημόσια Παιδεία, τα Παν/μιά μας, τους φοιτητές, τους καθηγητές κι όποιον άλλον τους πουν οι σπόνσορές τους.
Οπότε μια που τάπανε και μια που δεν τ΄ακούσαμε.
Και πίσω από όλα αυτά κρυβόταν όπως πάντα η ουσία.
Οταν κάποιος αποφασίζει να πεθάνει δεν κοιτας αν είναι νόμιμος ή παράνομος. Σκεφτεσαι μήπως έχει δίκιο, έστω λίγο.Τοσο απλά.
Εδω λοιπον έχουμε 160000 μετανάστες που μεχρι χτες ήταν "νόμιμοι", αλλά έχασαν τα χαρτιά τους γιατί λόγω της κρισης δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα ανάλογα ένσημα.Αυτοί λοιπόν αφού τόσα χρόνια ζούσαν σε ένα εξεφτελιστικό καθεστώς ανυπαρξίας και προσωρινότητας, τώρα σβήνονται τελείως από το χάρτη! Κι ας ζούσαν εδώ στην πατρίδα, 5 ή και περισσότερα χρόνια παρέχοντας την απαξιωμένη εργατική τους δύναμη σε όποιον είχε ανάγκη να την εκμεταλλευτεί. Κι ας έχουν σπίτια, οικογένειες, παιδιά, ζωή...Εχουν δίκιο λοιπόν. Αλλιως για ποιό λόγο θα αποφάσιζαν να πεθάνουν;
Εδω βέβαια όσοι θέλουν να λέγονται άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν τις κραυγές για την πατρίδα που έτσι κι αλλιώς την έχουν γραμμένη και να σκεφτούν μια σταλίτσα.Ειδικά στην Ελλάδα όπου οι κατατρεγμένοι "ικέτες" προστατεύονται από τον "ικετήσιο" Δία και δεν παραδίνονται στη βαρβαρότητα των ανθρώπινων νόμων. Εδώ όπου ο πολιτισμός και η ανθρωπιά ωφείλει να απαντά στη βία της φτώχειας και της εξαθλίωσης για την οποία οι μετανάστες φταίνε όσο και όλοι εμείς.
Για το άσυλο τώρα.Το άσυλο δεν είναι χώρος προστασίας της επιστημονικής γνώσης φυσικά.
Δεν είναι τόπος ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών γενικά όπως πολύ "έπιστημονικά" οριοθετείται.
Ειναι πρώτα απ'όλα χώρος προστασίας των κατατρεγμένων. Ειναι θεσμός που προστατεύει αυτά που η διαρκώς διαμορφούμενη από όποιον έχει το πάνω χέρι νομιμότητα καταργεί, ειδικά των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οπότε οι φωνές περί παρωχημένων σε καιρό δημοκρατίας θεσμών, ας το αφήσουν το παραμύθι γιατί ξέρουμε σε ποιον ωκεανό βγάζει.
Οσο για τις αριστερές απόψεις -και το λέω καλοπροαίρετα- που λένε ότι έτσι δίνονται αφορμές για κτύπημα του ασύλου έχω να πω αυτό.
Εχει φτάσει η ώρα όπου μόνο ότι είμαστε ικανοί να προστατέψουμε δυναμικά μας ανήκει.
Το άσυλο δεν είναι ευγενική παραχώρηση που θα μας την πάρουν πίσω αν δεν είμαστε εντάξει.
Ειναι κατάκτηση που εδώ και χρόνια είναι στο στόχαστρο και που διαρκώς ψάχνουν αφορμές για να την καταργήσουν.Αν δεν το κάνουν είναι γιατί απλά φοβούνται τις συνέπειες.
Αν θέλουν τώρα λοιπόν να κάνουν επίθεση στο άσυλο, καλώς να ορίσουν.Το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι το ξύπνημα των δημοκρατικών αντανακλαστικών του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας και το άνοιγμα ενός ακόμη μετώπου που μόνο ήττες έχει προκαλέσει στο κράτος.
Πράγμα που δεν μοιάζει καθόλου με σοφή επιλογή, όταν όλη η Μεσόγειος μυρίζει εξέγερση και γιασεμί.
H μάχη του Καίρου - Αν μπορέσει η Αίγυπτος...
Γιωργος ΣαρρήςΑλλοι δυο νεκροί μπήκαν σήμερα στις λίστες ανεβάζοντας τον αριθμό στους 6 από τη Δευτέρα στην Αίγυπτο. Το άρωμα των γιασεμιών μοιάζει να δυναμώνει κάθε μέρα
Και πολλοί λένε πως αν μπορέσει η Αίγυπτος τότε όλοι μπορούν!
Η αστυνομοκρατία και η καταστολή ήταν και σήμερα στην απόλυτη υπερβολή!
Κατα εκατοντάδες περιπολούσαν με γκλομπς και σιδερένια ραβδιά οι διμοιρίες των δυνάμεων ασφαλείας στο Κάιρο από το πρωί για να τρομοκρατήσουν το λαό.
Εκαναν συνεχώς ξαφνικές επιθέσεις σε μικρές ομάδες συγκεντρωμένων κτυπώντας άγρια.Χιλιάδες και οι αστυνομικοί με πολιτικά δεν διστάζουν να εμπλακούν σε πετροπόλεμο με διαδηλωτές με όποιο κόστος σε ζωές.
Στην πλατεία Ταρίρ υπήρχε τέτοιος αστυνομικός κλοιός που κάθε πρόσβαση ήταν εντελώς αδύνατη.Παρ΄όλα αυτά και παρά την απαγόρευση των διαδηλώσεων και τις απειλές του φασιστικού καθεστώτος χιλιάδες λαού βγήκαν και σήμερα και συγκρούστηκαν με την αστυνομία στους δρόμους και τις γειτονιές γύρω από το κέντρο, ζητώντας την πτώση Μουμπάρακ, σχίζοντας και καίγοντας φωτογραφίες του ίδιου και του γυιού του Γκαμάλ.Να πουμε πως ο 82χρονος πρόεδρος πριν πεθάνει θέλει διακαώς να μεταβιβάσει τη χώρα στον γυιό του λες και είναι τσιφλίκι του!
Αυτό όμως μοιάζει να είναι και το κρίσιμο λάθος του, αφού ο στρατός δεν βλέπει με καλό μάτι τον Γκαμάλ που ούτε καν τη θητεία του δεν έχει κάνει.Κάτι τέτοια βέβαια δεν ενθουσιάζουν τους στρατιωτικούς.
Αμηχανία στις δυτικές πρωτεύουσες που παρακολουθούν πολύ προσεκτικά την εξέγερση,
Δηλώσεις από την Χ.Κλίντον, το Φόρειν Όφις, τον Βεστερβέλλε και τους Γάλλους καλούν σε αυτοσυγκράτηση, ψυχραιμία κλπ., καλούν όμως και την κυβέρνηση σε βήματα εκδημοκρατισμού προβλέποντας έτσι μια δύσκολη συνέχεια για το καθεστώς.
Μεγάλες διαδηλώσεις οργανώνονται για την Παρασκευή σε όλη τη χώρα.Πλησιάζει άραγε η ώρα;
Εχω την αίσθηση οτι οι πληροφορίες στην Ελλάδα ειναι με το σταγονόμετρο (για ευνόητους λόγους)
σε ένα θέμα με τρομερό ενδιαφέρον.
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
Από τον Κολόμβο στον Χίτλερ: Ευημερία με βαρβαρότητα
youpayyourcrisis
ΠΗΓΗ: Δρόμος
Του Στέλιου Ελληνιάδη.
Πολίτες πρετ-α-πορτέ
Στα χρόνια της ευημερίας και της παντοδυναμίας των μητροπόλεων του καπιταλισμού, οι κοινωνίες έσπρωξαν κάτω από το χαλί όλα τα ιστορικά στοιχεία που η αναφορά τους και μόνο θα σχετικοποιούσε την επιτυχία του συστήματος και θα αμαύρωνε την εικόνα του, κλονίζοντας την αξιοπιστία των θιασωτών του καπιταλισμού και θέτοντας τους ευημερούντες ενώπιον πελωρίων ηθικών ζητημάτων. Εν ολίγοις, η αλήθεια για τη γένεση και την πορεία ανάπτυξης και επικράτησης του καπιταλισμού, δηλαδή το τίμημα της επιτυχίας, θα αναιρούσε πολλά από τα ζωτικά πλεονεκτήματα του συστήματος.
Επίσης, η γνώση της ιστορίας, παλιότερης και νεότερης, θα φώτιζε το υπόστρωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται ο καπιταλισμός. Κάτι που είναι πολύ ξεκάθαρο στους λαούς που συνεχίζουν να υφίστανται τις συνέπειες του καπιταλιστικού επεκτατισμού μέχρι σήμερα, στην Ασία, τη Λατινική Αμερική ή την Αφρική, αλλά είναι πολύ θολό ή άγνωστο στους λαούς που ζουν στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Όντας ωφελημένοι από τον πλούτο που συσσωρεύεται στις κοινωνίες που ανήκουν, δεν θέλουν να ξέρουν από πού προέρχεται και με ποιο τρόπο αποκτάται η ευημερία τους, γιατί δεν θέλουν να συσχετίζουν την ευζωία τους, μικρή ή μεγάλη, με μια αλήθεια που, όσο πορωμένος και αλλοτριωμένος κι αν είναι κανείς, δυσκολεύεται να την αποδεχτεί. Έτσι, η κοινωνία ολόκληρη, με την καθοριστική συμβολή της παρεχόμενης παιδείας, της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας και της καθεστωτικής διανόησης, σπρώχνει κάτω από το χαλί τα στοιχεία που ανατρέπουν τη βολική φιλοσοφία του σύγχρονου «ευ ζην».
Οι πλούσιες γυναίκες δεν θέλουν να ξέρουν με ποιο τρόπο φτιάχτηκε η ακριβή γούνα με την οποία επιδεικνύονται στις κοινωνικές εκδηλώσεις (σίγουρα αποφεύγουν να δουν τα ντοκιμαντέρ για το κυνήγι της φώκιας), αλλά και οι λιγότερο προνομιούχες δεν σκοτίζονται για την καταστροφή που προκαλούν στη θαλάσσια ζωή τα απορρυπαντικά που χρησιμοποιούν κατά κόρον (αφού η διαφήμιση και η τηλεόραση καθορίζουν τη ζωή τους), και οι αγρότες παραβλέπουν τις καρκινογόνες και περιβαλλοντοκτόνες συνέπειες από την αλόγιστη χρήση χημικών λιπασμάτων και παρασιτοκτόνων που χρησιμοποιούν κατά κόρον για την αύξηση των εισοδημάτων τους. Οι μηχανισμοί αποστασιοποίησης των πράξεών μας από τις αρνητικές συνέπειές τους έχουν γίνει απείρως ισχυρότεροι από τους μηχανισμούς ευαισθητοποίησης, αντίδρασης και επίλυσης των προβλημάτων που γεννούν οι πράξεις μας.
Είναι απολύτως βεβαιωμένο ότι τα τροπικά δάση καταστρέφονται με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στη ζωή του πλανήτη, εντούτοις η κατανάλωση των προϊόντων του δάσους, σε μεγάλο βαθμό περιττών και άχρηστων, δεν μετριάζεται από την αρνητική επιστημονική διαπίστωση, γιατί ο μηχανισμός προώθησής τους (ως απαραίτητων στο σύγχρονο λάιφ στάιλ) έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερη επιβολή στη συνείδηση των ανθρώπων. Η επιθυμία απόκτησης ενός κομοδίνου είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία διαφύλαξης του δάσους που παράγει οξυγόνο, διατηρεί το κλίμα, αποτελεί εστία ανθρώπων, ζώων κ.λπ. Το ίδιο συμβαίνει με τη χρήση των ενεργοβόρων και ρυπογόνων αυτοκινήτων. Η ικανοποίηση που μαθαίνει να νιώθει ο καταναλωτής από την απόκτηση και χρήση τους είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την αποστροφή που του προκαλεί η γνώση των συνεπειών της ρύπανσης της ατμόσφαιρας ή των εξοντωτικών πολέμων με τους οποίους εξασφαλίζεται η απόκτηση του πετρελαίου από τις πολυεθνικές. Το σύστημα καθορίζει τα κριτήρια αξιολόγησης των πράξεων και των επιθυμιών μας. Του σπουδαίου και του ασήμαντου. Το σύστημα μορφοποιεί τον πολίτη που του χρειάζεται.
Για την ακρίβεια, οι κυρίαρχοι του συστήματος μορφοποιούν τους πολίτες που τους χρειάζονται, με ένα πολύμορφο και ασφυκτικό πλέγμα. Γι’ αυτό, οι πολίτες, ειδικά των πλούσιων χωρών, στην πλειοψηφία τους, συχνά συναινούν σε μικρές ή μεγάλες βαρβαρότητες προκειμένου να αυξηθεί ή να μην διακυβευτεί το μερίδιο ευημερίας τους. Οι Γερμανοί υποστήριξαν το ναζιστικό πόλεμο, οι Άγγλοι την αποικιοκρατία, οι Αμερικανοί τον πόλεμο στο Βιετνάμ και το Ιράκ κ.λπ. Γιατί με αυτή τη λογική διαπαιδαγωγούνται. Ότι η ευημερία τους εξαρτάται από τα οφέλη που παράγει αυτή η πολιτική και ας στηρίζεται στην κρατική βαρβαρότητα σε βάρος τρίτων, αλλά και σε βάρος των εντοπίων που παρεκκλίνουν ή αφήνονται έξω από τη μοιρασιά της λείας.
Το σύστημα είναι από τη φύση του απάνθρωπο, γιατί βασίζεται στον απεριόριστο ατομικισμό, τον άνευ όρων ανταγωνισμό, τη θεοποιημένη κερδοσκοπία, τον πόλεμο και την επικράτηση των ισχυροτέρων.
Η διαχείριση αυτής της σύμφυτης με τον καπιταλισμό βαρβαρότητας γίνεται άλλοτε απροκάλυπτα κι άλλοτε με τον πιο περίτεχνο τρόπο. Το πιο σημαντικό κομμάτι της ασκείται έξω από τις μητροπόλεις. Ένα μέρος του αποκρύβεται κι ένα μέρος καλύπτεται από κατασκευασμένες δικαιολογίες και άλλοθι. Στο εσωτερικό των μητροπόλεων, σε εποχές μεγάλης ευημερίας, η βαρβαρότητα είναι πιο ήπια. Σε εποχές κρίσης, η βαρβαρότητα γίνεται εντονότερη και δυναμικότερη και στο εσωτερικό πεδίο.
Από τον Κολόμβο…
Σήμερα, σε εποχή διαρκούς εσωτερικής κρίσης του συστήματος και έντασης του διεθνούς ανταγωνισμού, οι κυρίαρχες τάξεις τείνουν να χάσουν την ψυχραιμία τους. Γίνονται πιο σκληρές και επιθετικές ακόμα και εναντίον των υπηκόων τους, μη εξαιρουμένων των συμφιλιωμένων με το σύστημα. Αυτό το ξεγύμνωμα από τις όποιες πολιτισμικές μεταμφιέσεις που ντύνουν κόσμια τον καπιταλισμό, φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα στοιχεία που έχουν επιμελώς σπρωχτεί κάτω από το χαλί. Στοιχεία που οδηγούν στη ρίζα του καπιταλιστικού θαύματος. Από τα «προεόρτια» έως την πλήρη επικράτησή του.
Τα στοιχεία που αποκρύβονται ή παραμορφώνονται από το «θαύμα» της «Αναγέννησης» μέχρι σήμερα είναι καθοριστικά για τη διαμόρφωση, ανάπτυξη και κυριαρχία του καπιταλισμού. Δηλαδή, είναι στοιχεία σύμφυτα, δεν αποχωρίζονται από το σώμα και το πνεύμα του καπιταλισμού. Μόνο αποσιωπούνται, υποβαθμίζονται και παρερμηνεύονται προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η «ανωτερότητα» του καπιταλισμού και κλονιστεί η πίστη στην αιώνια και μοναδική αξία του.
Έτσι, οι -προηγηθείσες του καπιταλισμού- τεράστιας έκτασης γενοκτονίες που ξεκίνησαν με τον Χριστόφορο Κολόμβο και τους άλλους «ευγενείς θαλασσοπόρους» με μοναδικό σκοπό τη βίαιη αρπαγή και μεταφορά πλούτου από την Αμερική στην Ευρώπη, πέρασαν εντέχνως στη συνείδηση των πολιτών της δύσης ως οι μεγάλες ανακαλύψεις νέων κόσμων, με ρομαντικές ιστορίες και περιπέτειες τολμηρών καπεταναίων, συνεπικουρούμενες από τη διάδοση του χριστιανισμού στους άγριους ιθαγενείς με την παπική ευλογία και παρότρυνση.
…στον Χίτλερ
Με την ίδια λογική, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι μέσα στον εικοστό -και όχι τον 16ο- αιώνα, που πραγματοποιήθηκαν από τις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των πρώτων υλών, με 70 εκατομμύρια νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες και ανάπηρους, 80 εκατομμύρια πρόσφυγες και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, σερβίρονται μέσα από τα σχολεία, τις τηλεοράσεις και τον κινηματογράφο, ως θαυμαστά κατορθώματα στρατηγών και ναυάρχων, με δαφνοστεφείς νικητές και ταπεινωμένους ηττημένους. Παρουσιάζονται ως ανεπιθύμητοι εκτροχιασμοί σε μία πορεία θριάμβου του καπιταλισμού. Έτσι και ο Χίτλερ προβάλλεται και επιβάλλεται στην κοινή γνώμη ως ένας ψυχοπαθής που είχε πολεμοχαρή ένστικτα και σε καμία περίπτωση ως εκπρόσωπος της επεκτατικής γερμανικής άρχουσας τάξης που ανταγωνιζόταν τις αντίστοιχες επεκτατικές και φιλοπόλεμες άρχουσες τάξεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες ήδη ρήμαζαν την ανθρωπότητα από τις Φιλιππίνες ώς την Κούβα.
Και μόνο αν βάλει κανείς επί χάρτου τα κράτη που πήραν μέρος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς κανένας να τα εξαναγκάσει, μόνο και μόνο γιατί διεκδικούσαν μερίδια κυριαρχίας στον παγκόσμιο πλούτο, θα αντιληφθεί αμέσως ότι ο πόλεμος δεν ήταν ένας πόλεμος που διεξάγει ένας παράφρων εναντίον όλων των άλλων. Ούτε η Ιαπωνία, ούτε η Ιταλία, για να αναφέρω μόνο δύο από τις πολύ περισσότερες δυνάμεις (σχεδόν τα μισά ευρωπαϊκά κράτη) που συναποτελούσαν τον «άξονα», δεν ήταν ούτε κατ’ ελάχιστον εξαρτημένες από τη Γερμανία. Ο πόλεμος ήταν καθαρότατα ένας καπιταλιστικός πόλεμος, όπως και η αποικιοκρατία ήταν και είναι ζωτικό στοιχείο για τη δημιουργία, επιβίωση και ανάπτυξη του καπιταλισμού, με ρίζες στις σταυροφορίες και αφετηρία τις «μεγάλες ανακαλύψεις». Και πάνω σ’ αυτή τη βάση συνεχίζει την πορεία του ο καπιταλισμός. Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κονγκό, Παλαιστίνη, Νιγηρία, Ονδούρα κ.λπ. είναι μόνο μερικά από τα πεδία δράσης της νεοαποικιοκρατίας που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο. Πεδία που όσο περιορίζονται από τους αγώνες των λαών, τόσο θα πριονίζεται η σαθρή δολοφονική βάση του ιμπεριαλισμού.
Ο θάνατός σας η ζωή μας
Η Ευρώπη και η Αμερική προβάλλουν την ανάπτυξή τους σαν αποτέλεσμα της ανωτερότητας του συστήματος και της επινοητικότητας και της εργασίας των υπηκόων τους. Ούτε λέξη για την εξαναγκαστική «συμβολή» των «άλλων». Ούτε λέξη για το γεγονός ότι ένα τεράστιο μέρος του πλούτου που μοιράζονται στη Δύση και ο οποίος τροφοδοτεί με ανεξάντλητες ποσότητες την ανάπτυξη, προέρχεται από κάπου «αλλού» και ότι για να αποκτηθεί προϋποθέτει το θάνατο και την καταστροφή των «άλλων».
Αποκόβουν την ανάπτυξη και την ευημερία των αναπτυγμένων χωρών από τις πολιτικές τους στον τρίτο κόσμο. Σαν να μην έχει καμία σημασία ότι η ανάπτυξη βασίζεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στη δωρεάν υποχρεωτική εργασία και στις απλήρωτες ή κακοπληρωμένες πρώτες ύλες που ληστρικά εδώ και πεντακόσια -τουλάχιστον- χρόνια η Δύση αρπάζει -στην κυριολεξία- από τον υπόλοιπο κόσμο, διαλύοντας ταυτοχρόνως κάθε οικονομική, κοινωνική, διοικητική και πολιτισμική δομή των υπό αφαίμαξη κοινωνιών καταδικάζοντάς τες σε μακροχρόνια ένδεια και μαρασμό.
Μακάρι οι θιασώτες του καπιταλισμού να είχαν δικαιωθεί. Όλα όσα ωραία περιέχει η φαρέτρα της προπαγάνδας τους να είχαν ευστοχήσει και επαληθευτεί. Αλλά, σήμερα, ενώ ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει σε όλο τον κόσμο, ο συσσωρευμένος πλούτος έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή μεγέθη, η επιστημονική γνώση έχει κάνει τεράστια άλματα και η τεχνολογία προσφέρει ανύπαρκτες και αδιανόητες στο παρελθόν δυνατότητες, οι πόλεμοι και οι εξοπλισμοί συνεχίζονται, η ανισότητα μεγαλώνει, η φτώχεια αυξάνεται, το περιβάλλον καταστρέφεται, ο άνθρωπος εκτραχύνεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα συρρικνώνονται, η δημοκρατία νοσεί και το ήθος υποχωρεί. Μήπως, λοιπόν, το σύστημα είναι ανεπανόρθωτα ελαττωματικό;
Διανοούμενοι βαποράκια
Και μήπως πρέπει, για το καλό της ανθρωπότητας, να βάλουμε χοντρό χέρι στους διανοούμενους και τους δημοσιογράφους που έχουν αναλάβει τον αποκρουστικό ρόλο να παραπληροφορούν τις κοινωνίες και να στηρίζουν το σύστημα εξωραΐζοντάς το; Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν αριστερές περγαμηνές ή υποδύονται τους αριστερούς;
Γιατί, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού μπλοκ», το κυρίως σώμα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, πολιτικών, διανοουμένων, δημοσιογράφων, επιστημόνων, θρησκευτικών ηγετών και καλλιτεχνών, ενσωματωμένο στο σύστημα, ευνοημένο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από την ευημερία στο δυτικό μπλοκ, συνέπραξε παθητικά ή ενεργητικά στην αποσιώπηση ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, δηλαδή, της βαρβαρότητας που είναι σύμφυτη με αυτή τη μορφή ευημερίας. Η υποστήριξη των πολέμων είναι η πιο εμφανής συμβολή τους στην υπεράσπιση της ευημερίας που στηρίζεται στην καταστροφή, τη λεηλασία και το θάνατο των άλλων. Αυτοί οι ίδιοι χρησιμοποίησαν όλη τη μόρφωση και την εξυπνάδα τους για να εφεύρουν τις καλύτερες και παραπλανητικότερες δικαιολογίες για τους πολέμους, αλλά και για τις ληστρικές πολιτικές των μητροπόλεων στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτοί ανέλαβαν και διεκπεραίωσαν με επιτυχία την ωραιοποίηση του καπιταλισμού, καταφέρνοντας όχι μόνο να τον διαχωρίσουν από τις αιματοβαμένες πηγές του πλουτισμού του, στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, αλλά και να αφοπλίσουν και να στριμώξουν στη γωνία τούς διανοούμενους κ.λπ., που αρνούνταν να γίνουν συνένοχοι σ’ αυτά τα διαρκή και παγκόσμια εγκλήματα. Σε μια σημαντική όμως, κατηγορία, κατάφεραν να επιβάλλουν την αποδοχή ή την ουδετερότητα, άλλοτε με απειλές και αποκλεισμούς και άλλοτε με αντάλλαγμα ένα μερίδιο ευημερίας.
Δυστυχώς, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, απογοητευμένοι ή επιρρεπείς στην εξαγορά, άλλαξαν στρατόπεδο ή δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Σ’ αυτό συνέβαλε και η αποτελεσματικότητα της χειραγώγησης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, που ζαλισμένα από την προπαγάνδα, αλλά και από τα υλικά αγαθά, δεν θέλουν να ξέρουν ότι αυτά είναι προϊόντα που προέρχονται από σκλαβωμένες περιοχές και από ματωμένα ορυχεία ή φυτείες. Ο δυτικός πολίτης δεν διστάζει να αγοράσει δαχτυλίδι για το γάμο του με διαμάντι προερχόμενο από τα κολαστήρια της Αφρικής, ούτε θέλει να ξέρει πόσες εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινοί σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν για να έχει απεριόριστη βενζίνη στο αυτοκίνητό του. Η εξασφάλιση της εκδρομής του το Σαββατοκύριακο είναι σημαντικότερη από τη ζωή δέκα ή εκατό ανθρώπων στη Βαγδάτη ή το Σουδάν. Είτε γιατί δεν ξέρει (ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον ψεύδους και συσκότισης), είτε γιατί δεν θέλει να ξέρει (έχοντας έγνοια μόνο για τη δική του καλοπέραση).
Με αυτά τα δεδομένα στον αναπτυγμένο κόσμο, ο καπιταλισμός μακροημερεύει. Κι αυτό κάνει πολύ δύσκολο το έργο της Αριστεράς, εκείνης που δεν αλλοτριώθηκε. Και δυσκολότερη τη ζωή των ευαίσθητων ανθρώπων που δεν στρουθοκαμηλίζουν και δεν θέλουν να ευημερούν πάνω στα βάσανα και τη δυστυχία των άλλων (εν προκειμένω δισεκατομμυρίων άλλων). Εκείνων που τραβούν την ανηφόρα, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και προσπαθώντας να πείσουν τους συμπολίτες τους, που είναι παρασυρμένοι, τυφλοί ή συνένοχοι, ότι ένας άλλος κόσμος, ανθρώπινος, ή μάλλον πανανθρώπινος, είναι εφικτός, αφού οι κοινωνίες έχουν πια τη γνώση, τους πόρους και τα τεχνολογικά μέσα, χωρίς να καταστρέφουν τη φύση, να αναδιανείμουν τον παραγόμενο υπέρμετρο πλούτο, με επάρκεια για όλους και με δικαιοσύνη.
Γιατί, σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι υπηρεσίες του ΟΗΕ, αν δεν καρπούνταν την τεράστια μερίδα του λέοντος οι μικρές μειοψηφίες των αρχουσών τάξεων, όλες οι ανάγκες της ανθρωπότητας θα ήταν καλυμμένες, σε διατροφή, παιδεία, φάρμακα, καταναλωτικά αγαθά κ.λπ. Κι αυτή η αλήθεια πρέπει να γίνει ξανά το μεγάλο όπλο της Αριστεράς. Γιατί η αλήθεια μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στην απομυθοποίηση του καπιταλισμού, που αποτελεί προϋπόθεση για την ανατροπή τουΣάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!
| ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ |
 |
| Του Λεωνίδα Βατικιώτη Από τα "Επίκαιρα", 20.1.2011 Όταν ο βρετανικός Economist, το αιματοβαμμένο πλέον και υπεραντιδραστικό Κόμμα του τσαγιού στις ΗΠΑ και ο Πάγκαλος στα καθ’ ημάς ξεσπαθώνουν κατά των δημοσίων υπαλλήλων, ε, τότε κι εμείς, στα βήματα του διευθυντή της γαλλικής Le Monde που την επομένη της 11ης Σεπτέμβρη αναφώνησε «είμαστε όλοι Αμερικάνοι!» δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε, «είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!» Γιατί, κακά τα ψέματα, η επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά το προπέτασμα καπνού που κρύβει και νομιμοποιεί στη συνέχεια την κατάργηση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των υπηρεσιών που εξακολουθεί να παρέχει το κράτος. Επίσης, ο ρατσιστικός διασυρμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποσκοπεί παρά στην αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών κατακτήσεων που, σε σύγκριση με τα Νταχάου του ιδιωτικού τομέα όπου το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία ισοδυναμεί με απόλυση, θυμίζουν πραγματικά άλλες εποχές – πολύ πιο δημοκρατικές! «Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα» προειδοποιούσε ο Economist με το πρώτο θέμα του πρώτου του τεύχους για το 2011, αναφερόμενος στις αντιδράσεις των δημοσίων υπαλλήλων όλου του κόσμου – από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Καλιφόρνιας μέχρι τους γάλλους σιδηροδρομικούς και τους έλληνες δασκάλους – εν όψει των μέτρων λιτότητας που προμηνύονται. Στη συνέχεια παρέθετε τις αιτίες του κακού στον δημόσιο τομέα. «Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι, οι συντάξεις πολύ καλύτερες και οι δουλειές πολύ πιο σίγουρες». Το «ολίσθημα» των δημοσίων δεν έγκειται μόνο στο ότι δεν παίρνουν τις συντάξεις και τους μισθούς πείνας του ιδιωτικού τομέα! Το βρετανικό έντυπο εκφράζοντας με τον πιο γνήσιο τρόπο το μίσος που σιγά – σιγά διαμορφώνεται στις πολιτικές ελίτ απέναντι ακόμη και στις πιο θεσμικές και επίσημα αναγνωρισμένες μορφές εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων, ρίχνει την πέτρα του αναθέματος στα ίδια τα συνδικάτα των δημοσίων, που πλέον θεωρούνται επικίνδυνος αναχρονισμός. «Καθώς η συμμετοχή στα συνδικάτα κατέρρευσε στον ιδιωτικό τομέα τα προηγούμενα 30 χρόνια (από 44% του εργατικού δυναμικού στο 15% στη Βρετανία και από 33% στο 15% στην Αμερική) στον δημόσιο τομέα έχει παραμείνει υψηλή. Στην Βρετανία περισσότεροι από τους μισούς εργάτες είναι συνδικαλισμένοι. Στην Αμερική τα στοιχεία δείχνουν 36% (ενώ το 1960 ήταν 11%). Στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ανήκουν σε συνδικάτα», κοκ. Σε τρεις κατευθύνσεις στρέφονται οι προτάσεις του βρετανικού εντύπου που στην εικαστική κάλυψη του θέματος παρομοιάζει τον δημόσιο τομέα με ένα αποκρουστικό, χονδρό τέρας που έχει την κοιλιά του παραγεμισμένη με κάρτες οι οποίες γράφουν: «μεγαλύτερες συντάξεις», «λιγότερες ώρες», «καλύτερη αμοιβή», «σύνταξη στα 50», «μεγαλύτερα συνδικάτα», «ρεπό», κ.α. Πρόκειται ενδεχομένως για την εικαστική απεικόνιση του χαρακτηρισμού «κοπρίτες» που απηύθυνε ο αντιπρόεδρος του Γ. Παπανδρέου στους δημόσιους υπάλληλους. Τι προτείνει ο Economist, εκφράζοντας μια αναδυόμενη, νέα πολιτική συναίνεση; Πρώτο, «τα 65 θα πρέπει να είναι η ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης για τους ανθρώπους που δαπανούν τις ώρες τους στις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία, ενώ οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να ενταχθούν σε συνταξιοδοτικά σχήματα». Δεύτερο, «το δικαίωμά τους στην απεργία θα πρέπει να περιοριστεί, ενώ οι κανόνες που διέπουν τις πολιτικές χορηγίες, ακόμη και τον συνδικαλισμό θα πρέπει να γίνουν εθελοντικοί, όπου κάθε μέλος αποφασίζει αν θα δώσει ή θα γίνει μέλος». Και τρίτο «την πρόσληψη μιας νέας γενιάς εργατών με διαφορετικές συμβάσεις»! Οι συντάκτες του βρετανικού εντύπου δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους και για το γερμανικό θαύμα όπου «οι μισθολογικές αυξήσεις στον δημόσιο τομέα υπολείπονται εκείνων του ιδιωτικού τομέα και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν επιτρέπεται να απεργήσουν»! Στις ΗΠΑ στο στόχαστρο της νεο-αντιδραστικής εκστρατείας του Κόμματος του τσαγιού, που η επιθετικότητα και η επικινδυνότητά του έγινε σαφής σε όλους με αφορμή την δολοφονική επίθεση στην Αριζόνα την οποία ενέπνευσε, βρίσκονται οι δάσκαλοι. Σε τρεις μάλιστα Πολιτείες δόθηκε η δυνατότητα ακόμη και απόλυσής τους στην περίπτωση που κριθούν ακατάλληλοι στο πλαίσιο της αξιολόγησης τους, για δύο συνεχόμενες χρονιές. Το πολιτικό σκάνδαλο έγκειται στην προσπάθεια μεταβίβασης στους δασκάλους των αιτιών διάλυσης των δημόσιων σχολείων. Γιατί, πολύ σημαντικότερη αιτία υποβάθμισης των γνώσεων των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ είναι οι άγριες περικοπές παρά οι ελλείψεις των δασκάλων, όσο υπαρκτές κι αν είναι. Η αλήθεια είναι πως το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει οι μειώσεις δαπανών στις ΗΠΑ απέχει έτη φωτός μέχρι στιγμής απ’ όσα έχουν καταφέρει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Στην Καλιφόρνια, την άλλοτε χρυσή πολιτεία, η διανομή δωρεάν βιβλίων στους μαθητές έχει σταματήσει πλήρως και τα βιβλία δίνονται σε ηλεκτρονική μορφή δημιουργώντας μια γενιά μορφωμένων ανθρώπων που δεν θα έχουν καν πιάσει στα χέρια τους βιβλία, ενώ στην Χαβάη οι μέρες του σχολείου μειώθηκαν από πέντε σε τέσσερις επειδή το σχετικό κονδύλι του πολιτειακού προϋπολογισμού έπρεπε να περικοπεί κατά 20%! Και με την ίδια ευκολία που θα μείωναν τις ώρες εργασίας σε μια αυτοκινητοβιομηχανία επειδή πρέπει να μειωθεί η παραγωγή λόγω πτώσης των πωλήσεων, μείωσαν και τις ώρες εργασίας των δασκάλων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτό σημαίνει την ραγδαία υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τουλάχιστον για τα παιδιά των πιο φτωχών, των εργαζομένων και πλέον των μεσαίων εισοδημάτων, που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος των ιδιωτικών σχολείων. Αντί λοιπόν να απολογηθούν οι κυβερνήτες των Πολιτειών και ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα για την κατάργηση στην πράξη της δημόσιας παιδείας ρίχνουν από κοινού την πέτρα του αναθέματος στους δασκάλους, που γίνονται εξιλαστήρια θύματα και χαρακτηρίζονται υπεύθυνοι για τα χάλια της παιδείας. Το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Η φιλολογία για τις «υψηλές αμοιβές» των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ επιχειρεί να συγκαλύψει την κατάργηση των δημόσιων υπηρεσιών. Έτσι, τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επιβάλει δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια και να τα παραδώσει στους μάνατζερ της αγοράς καταργώντας τον δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής παιδείας, τη στιγμή που έχει χιλιάδες πανεπιστημιακούς καθηγητές απλήρωτους, οδηγώντας τους να ζητούν δανεικά για να ζήσουν, θυμάται την οικογενειοκρατία στα ΑΕΙ. Τη στιγμή που διαλύει τις δημόσιες συγκοινωνίες μέσω της μείωσης των δρομολογίων των αστικών λεωφορείων και της αύξησης του εισιτηρίου κατά 40% και της κατάργησης δρομολογίων του ΟΣΕ ταυτόχρονα με την αύξηση του εισιτηρίου ακόμη και κατά 300%, ανακαλύπτει τους υψηλούς μισθούς των οδηγών λεωφορείων και των μηχανοδηγών! Τη στιγμή που έχει οδηγήσει τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία σε τριτοκοσμικά χάλια, με μέση ώρα αναμονής στα εφημερεύοντα των νοσοκομείων Παίδων 6 ώρες και πλήθος δωρεάν μέχρι πέρυσι παροχών και εξετάσεων να καταργούνται, στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας στα φαινόμενα διαφθοράς. Κι αυτό μάλιστα όταν όλοι ξέρουν πως αν η Ζίμενς, ο ευρωπαϊκός μας προμηθευτής, πέρα από ιατρικά μηχανήματα προμήθευε γιατρούς και νοσοκόμους όχι μόνο θα καλύπτονταν τα χιλιάδες κενά αλλά θα φτιάχνονταν και νέα σύγχρονα οργανογράμματα, με επιπλέον οργανικές θέσεις… Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ετοιμάζεται να κλείσει νοσοκομεία και κέντρα υγείας μέσω των συγχωνεύσεων, με απώτερο σκοπό να μειωθούν οι δαπάνες κατά ένα τρίτο όπως προβλέπεται στο τρίτο Μνημόνιο, οδηγώντας το επίπεδο της δημόσια υγείας σε προ-ΕΣΥ εποχές. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επιδιώκει να αναιρέσει όλη την κοινωνική πρόοδο που συντελέστηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου. Υλοποιεί μάλιστα την κοινωνική οπισθοδρόμηση ωθώντας τους εργαζόμενους σε έναν γενικευμένο αλληλοσπαραγμό όπου ο άνεργος θα επιτίθεται στον δάσκαλο και ο ασθενής στον οδηγό του λεωφορείου, με απώτερο ζητούμενο να θωρακιστεί η πολιτική τους. Η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων επομένως δεν είναι τυχαία. Η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους όπως επιδιώκει η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά γιατί, απλώς, αλλού βρίσκονται οι αιτίες των ελλειμμάτων. Το μόνο που θα σημάνει μια ήττα των δημοσίων υπαλλήλων στον αγώνα τους να υπερασπίσουν τον δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των δημόσιων υπηρεσιών και των δικών τους δικαιωμάτων θα είναι νέα ώθηση στην κυβέρνηση για να βάλει το μαχαίρι ακόμη πιο βαθιά, καταργώντας για παράδειγμα δια νόμου το δικαίωμα στην απεργία, κατά το γερμανικό πρότυπο το οποίο χαρακτηρίζει «αχτίδα φωτός» ο Economist, τις συντάξεις και τις συλλογικές συμβάσεις! Αυτό είναι το σχέδιο τους, στην πλήρη του εφαρμογή. Πρόκειται μάλιστα για μια πολιτική που με τον ίδιο κανιβαλικό τρόπο εφαρμόζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ανεπτυγμένου κόσμου. «Σε όλη τη χώρα, κυβερνήτες και δήμαρχοι παλεύοντας με τις μειώσεις του προϋπολογισμού κατηγορούν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα για τα προβλήματα», ανέφερε σχετικό άρθρο του New Yorker με τίτλο State of the unions, πριν λίγες μέρες, βεβαιώνοντας έτσι πως το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Οι ρίζες του αντίθετα βρίσκονται στα δισεκατομμύρια που ξόδεψαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών για να σώσουν τις τράπεζες, την προηγούμενη διετία. Αυτό τον λογαριασμό επιχειρούν τώρα να μεταβιβάσουν στην κοινωνία. Και για να συγκαλυφθεί το έγκλημα που συντελείται ο Πάγκαλος (αφού διόρισε την κόρη του στο δημόσιο όσες περισσότερες φορές μπορούσε) αποκαλεί τους δημόσιους υπάλληλους «κοπρίτες», ο πρώην κυβερνήτης της Μινεσότα «εκμεταλλευτές» κατά το New Yorker, και ο Economist θυμάται τον Γουίλιαμ Κόμπετ που τους αποκαλούσε «φορο-φαγάδες»! Τέλος, οργή και γέλια προκαλεί ταυτόχρονα το γεγονός ότι τα «πρώτα βιολιά» στην επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι δημόσια πρόσωπα που αμείβονται συστηματικά από το δημόσιο! Καθηγητές πανεπιστημίων, εκλεγμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που έχουν αναγάγει σε τέχνη να απομυζούν τις δημόσιες μισθοδοσίες, με μια επινοητικότητα που θα τη ζήλευε ο νους του απλού ανθρώπου και συναγωνίζεται μόνο την αυθάδεια και την ικανότητα τους να επιβιώνουν παρέχοντας συμβουλές, έχουν αναγορευτεί σε κατ’ επάγγελμα υβριστές των δημοσίων υπαλλήλων και υμνητές της ανταποδοτικότητας – αρκεί φυσικά να μην αφορά τα δικά τους έσοδα. ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων υπογραμμίζεται ότι ο γράφων, με εξαίρεση την έκτακτη αμοιβή που αντιστοιχεί σε μερικές δεκάδες διδακτικές ώρες, ουδέποτε συμπεριλήφθη σε καταστάσεις μισθοδοσίας του ελληνικού δημοσίου. |
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
Η πλήρης στρατηγική επίλυση της κρίσης παραμένει άπιαστο όνειρο
stopcartel
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας χαιρετίζονταν ως μια στρατηγική ‘σοκ και δέους’ που θα επιτύγχανε τον τερματισμό της κρίσης ομολόγων της Ευρωζώνης.
Σήμερα όμως ο Μηχανισμός θεωρείται εξαιρετικά μικρός. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ορισμένα κράτη μέλη θέλουν να αυξήσουν το ύψος της δανειοδότησης που μπορεί να παράσχει. Ζητούν ακόμη αλλαγή των κανόνων λειτουργίας του. Επί του παρόντος, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός μπορεί να χορηγήσει δάνεια μόνο σε κυβερνήσεις. Δεν μπορεί να παράσχει δανεισμό στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να αγοράσει κρατικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά και τα επιτόκια του είναι υπερβολικά υψηλά.
Θα μπορούσε η αύξηση της δανειοδοτικής ισχύος του μηχανισμού και η επέκταση της χρήσης του να δώσουν λύση στην κρίση; Η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από το πώς όλα αυτά θα προχωρήσουν. Το κατ’ όνομα μέγεθος του συνολικού πακέτου διάσωσης της Ευρωζώνης είναι 750 δις ευρώ. Το ποσό αυτό αποτελείται από τα 440 δις ευρώ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, από 60 δις ευρώ που θα προέλθουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από τα 250 δις ευρώ που καταβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλά αυτά τα νούμερα ισχύουν μόνο για τους βασικούς τίτλους του Τύπου. Δεν είναι πραγματικά. Καταρχήν η Ελλάδα και η Πορτογαλία δεν πρόκειται να δώσουν χρήματα για την Ιρλανδία και αντιστρόφως. Για να εξασφαλίσει την ανώτατη πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ, το Ευρωπαϊκό Ταμείο θα πρέπει να παράσχει μεγάλες εγγυήσεις, συνεπώς αντί για τα γραφόμενα 440 δις ευρώ της συμμετοχής του, θα μπορεί να δανείσει μόνο 250 δις. Αυτό περιορίζει το συνολικό ποσό και των τριών πηγών που συμβάλλουν στο Μηχανισμό σε κάτι παραπάνω από 450 δις ευρώ. Η Γερμανία έχει δηλώσει πως είναι έτοιμη για αύξηση των κατ’ όνομα 750 δις ευρώ σε πραγματικά 750 δις ευρώ, ίσως μέσα από την αύξηση των εγγυήσεών της. Αλλά κι αυτό το ποσό αρκεί ενδεχομένως για να καλύψει τις ανάγκες τριών χρόνων ενός σοβαρού προγράμματος σταθερότητας για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και ίσως την Ισπανία. Αν προσθέσεις το κόστος ορισμένων προτεινόμενων αλλαγών στους κανόνες λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού -όπως η αγορά κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά -αποδεικνύεται ανεπαρκές. Η Ευρωζώνη δεν κερδίζει πολλά από μια τέτοια απόφαση. Οι αγορές θα σπεύσουν να χαιρετίσουν τη συμφωνία, θα ησυχάσουν για λίγες μέρες και στη συνέχεια θα αρχίσουν να δοκιμάζουν τα νέα όρια δανεισμού.
Υπάρχει όμως ένας τρόπος για μια νέα δομή του Μηχανισμού που θα τον καθιστούσε μέρος μιας αληθινής λύσης στην κρίση. Και υπάρχουν άνθρωποι με σημαντική επιρροή στις Βρυξέλλες που επεξεργάζονται τις σχετικές λεπτομέρειες. Αυτή την επιλογή ανέλυσε ο κύριος οικονομολόγος της Citigroup Βίλεμ Μπούιτερ στο τελευταίο άρθρο του για το θέμα -που αποτελεί ίσως την καλύτερη ανάλυση για τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οικονομικά της κρίσης.
Μια τέτοια δομή θα μπορούσε με τον καιρό να μετατρέψει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το διαδοχικό του σχήμα σε πυρήνα μιας Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Χρέους και άρα να μετατρέψει τα ομόλογα που θα εκδώσει σε κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης. Σαν πρώτο βήμα απαιτείται ένα πολύ μεγαλύτερο όριο δανεισμού -όχι 750 δις ευρώ, κατ’ όνομα ή στην πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον 2 τρις ευρώ. Κατά δεύτερον, όπως επισημαίνει ο Μπούιτερ, οι εγγυήσεις που αυτός ο Μηχανισμός θα εκδίδει θα πρέπει να είναι ‘κοινές’ - με άλλα λόγια να πρόκειται για το κοινό και ενιαίο παθητικό όλων των κρατών της Ευρωζώνης και όχι να είναι, όπως σήμερα, ένα σύνολο εγγυήσεων των εθνικών κυβερνήσεων.
Η ένωση των κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας και η αναγνώριση μιας δυνατότητας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού να παράσχει εγγυήσεις για λογαριασμό όλων των ευρωπαϊκών κρατών θα αποτελούσε ένα μεγάλο άλμα στο μέλλον. Κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν κι άλλα βήματα προικοδοτώντας τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό με κεφάλαια και αρμοδιότητες για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Λίγες τεχνικές αλλαγές και ιδού: δημιουργείται εκ των πραγμάτων το ευρωπαϊκό ομόλογο και η δημοσιονομική ένωση από την πίσω πόρτα.
Όπως παρατήρησε ο καθηγητής Οικονομικών και Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Μπάρι Άιχενγκριν, σε πρόσφατο άρθρο του, υπάρχουν μόνο δύο βασικές λύσεις στην ευρωπαϊκή κρίση. Η μία είναι τα χρεοστάσια των κρατών μελών και η άλλη είναι η διάσωση της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία. Αλλά η διάσωση συνεπάγεται την καταβολή πραγματικού ζεστού χρήματος και όχι των φαινομενικά δωρεάν εγγυήσεων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού που έχουν παρασχεθεί ως τώρα. Οι δύο αυτές λύσεις ανταποκρίνονται σε δύο διαφορετικά μοντέλα για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Η διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού με τον τρόπο που μόλις περιγράψαμε ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με διάσωση με επικεφαλής τη Γερμανία. Η εναλλακτική λύση, ένας μηχανισμός με πολύ πιο μετριοπαθείς δραστηριότητες και δανειοδοτική ισχύ, την οποία προτιμάει η Γερμανία σήμερα, θα καταλήξει ενδεχομένως αργότερα σε καταστροφικά χρεοστάσια των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που με τη σειρά τους θα δώσουν το έναυσμα για μια πανευρωπαϊκή τραπεζική κρίση, η οποία, για να αντιμετωπιστεί, θα απαιτηθεί η αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών.
Δεν είναι σίγουρο ότι η επιλογή ενός μικρότερου Μηχανισμού με χρεοστάσια στην περιφέρεια θα κοστίσει λιγότερο. Αντιθέτως μάλιστα, για το σύστημα σαν σύνολο ίσως η λύση αυτή να αποδειχτεί πιο ακριβή και πιο επικίνδυνη. Αλλά φαίνεται ότι είναι πιο εύκολη για τις εθνικές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης από πολιτικής άποψης, επειδή οι αναπόφευκτες μεταβιβάσεις πόρων στην περίπτωση αυτή θα γίνουν εντός της χώρας -από τις κυβερνήσεις στις εγχώριες τράπεζες -και όχι εκτός των συνόρων. Βέβαια, όποια λύση και αν προκριθεί στο τέλος η Γερμανία θα πληρώσει.
Το πιθανότερο είναι ότι η Ευρώπη κατευθύνεται προς τη λύση του μικρού Μηχανισμού και των περιφερειακών χρεοστασίων. Το γερμανικό πολιτικό και νομικό κατεστημένο μπορεί να μη θέλει να πλήξει την Ευρωζώνη αλλά αποδίδει προτεραιότητα στον περιορισμό των υποχρεώσεών του. Το πρόσφατο άρθρο του πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ότμαρ Ίσινγκ που σήμανε συναγερμό απέναντι για σχετικώς μετριοπαθείς προτάσεις κοινής οικονομικής διακυβέρνησης είναι χαρακτηριστικό των αντιδράσεων που μπορεί να προσδοκά η Αγγέλα Μέρκελ αν κινηθεί προς την κατεύθυνση των κοινών ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Η Γερμανίδα καγκελάριος υιοθετεί μια πραγματιστική προσέγγιση αλλά με δεδομένες τις τάσεις της πολιτικής γνώμης στο Βερολίνο και τους νομικούς περιορισμός, είναι σχετικά απίθανο να αναλάβει τους κινδύνους που συνεπάγεται η επέκταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού.
Επομένως θα καταλήξουμε με ένα χρηματοπιστωτικό όχημα -ομπρέλα μετρίως μεγαλύτερων διαστάσεων, με λιτότητα και όλο και μεγαλύτερη λιτότητα και στο τέλος με καταστροφικά χρεοστάσια στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και επέκταση της τραπεζικής κρίσης. Η πλήρης στρατηγική επίλυσης της κρίσης παραμένει άπιαστο όνειρο, παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου.
πηγη sofokleous10.gr
Σήμερα όμως ο Μηχανισμός θεωρείται εξαιρετικά μικρός. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ορισμένα κράτη μέλη θέλουν να αυξήσουν το ύψος της δανειοδότησης που μπορεί να παράσχει. Ζητούν ακόμη αλλαγή των κανόνων λειτουργίας του. Επί του παρόντος, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός μπορεί να χορηγήσει δάνεια μόνο σε κυβερνήσεις. Δεν μπορεί να παράσχει δανεισμό στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να αγοράσει κρατικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά και τα επιτόκια του είναι υπερβολικά υψηλά.
Θα μπορούσε η αύξηση της δανειοδοτικής ισχύος του μηχανισμού και η επέκταση της χρήσης του να δώσουν λύση στην κρίση; Η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από το πώς όλα αυτά θα προχωρήσουν. Το κατ’ όνομα μέγεθος του συνολικού πακέτου διάσωσης της Ευρωζώνης είναι 750 δις ευρώ. Το ποσό αυτό αποτελείται από τα 440 δις ευρώ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, από 60 δις ευρώ που θα προέλθουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από τα 250 δις ευρώ που καταβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλά αυτά τα νούμερα ισχύουν μόνο για τους βασικούς τίτλους του Τύπου. Δεν είναι πραγματικά. Καταρχήν η Ελλάδα και η Πορτογαλία δεν πρόκειται να δώσουν χρήματα για την Ιρλανδία και αντιστρόφως. Για να εξασφαλίσει την ανώτατη πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ, το Ευρωπαϊκό Ταμείο θα πρέπει να παράσχει μεγάλες εγγυήσεις, συνεπώς αντί για τα γραφόμενα 440 δις ευρώ της συμμετοχής του, θα μπορεί να δανείσει μόνο 250 δις. Αυτό περιορίζει το συνολικό ποσό και των τριών πηγών που συμβάλλουν στο Μηχανισμό σε κάτι παραπάνω από 450 δις ευρώ. Η Γερμανία έχει δηλώσει πως είναι έτοιμη για αύξηση των κατ’ όνομα 750 δις ευρώ σε πραγματικά 750 δις ευρώ, ίσως μέσα από την αύξηση των εγγυήσεών της. Αλλά κι αυτό το ποσό αρκεί ενδεχομένως για να καλύψει τις ανάγκες τριών χρόνων ενός σοβαρού προγράμματος σταθερότητας για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και ίσως την Ισπανία. Αν προσθέσεις το κόστος ορισμένων προτεινόμενων αλλαγών στους κανόνες λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού -όπως η αγορά κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά -αποδεικνύεται ανεπαρκές. Η Ευρωζώνη δεν κερδίζει πολλά από μια τέτοια απόφαση. Οι αγορές θα σπεύσουν να χαιρετίσουν τη συμφωνία, θα ησυχάσουν για λίγες μέρες και στη συνέχεια θα αρχίσουν να δοκιμάζουν τα νέα όρια δανεισμού.
Υπάρχει όμως ένας τρόπος για μια νέα δομή του Μηχανισμού που θα τον καθιστούσε μέρος μιας αληθινής λύσης στην κρίση. Και υπάρχουν άνθρωποι με σημαντική επιρροή στις Βρυξέλλες που επεξεργάζονται τις σχετικές λεπτομέρειες. Αυτή την επιλογή ανέλυσε ο κύριος οικονομολόγος της Citigroup Βίλεμ Μπούιτερ στο τελευταίο άρθρο του για το θέμα -που αποτελεί ίσως την καλύτερη ανάλυση για τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οικονομικά της κρίσης.
Μια τέτοια δομή θα μπορούσε με τον καιρό να μετατρέψει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το διαδοχικό του σχήμα σε πυρήνα μιας Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Χρέους και άρα να μετατρέψει τα ομόλογα που θα εκδώσει σε κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης. Σαν πρώτο βήμα απαιτείται ένα πολύ μεγαλύτερο όριο δανεισμού -όχι 750 δις ευρώ, κατ’ όνομα ή στην πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον 2 τρις ευρώ. Κατά δεύτερον, όπως επισημαίνει ο Μπούιτερ, οι εγγυήσεις που αυτός ο Μηχανισμός θα εκδίδει θα πρέπει να είναι ‘κοινές’ - με άλλα λόγια να πρόκειται για το κοινό και ενιαίο παθητικό όλων των κρατών της Ευρωζώνης και όχι να είναι, όπως σήμερα, ένα σύνολο εγγυήσεων των εθνικών κυβερνήσεων.
Η ένωση των κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας και η αναγνώριση μιας δυνατότητας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού να παράσχει εγγυήσεις για λογαριασμό όλων των ευρωπαϊκών κρατών θα αποτελούσε ένα μεγάλο άλμα στο μέλλον. Κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν κι άλλα βήματα προικοδοτώντας τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό με κεφάλαια και αρμοδιότητες για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Λίγες τεχνικές αλλαγές και ιδού: δημιουργείται εκ των πραγμάτων το ευρωπαϊκό ομόλογο και η δημοσιονομική ένωση από την πίσω πόρτα.
Όπως παρατήρησε ο καθηγητής Οικονομικών και Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Μπάρι Άιχενγκριν, σε πρόσφατο άρθρο του, υπάρχουν μόνο δύο βασικές λύσεις στην ευρωπαϊκή κρίση. Η μία είναι τα χρεοστάσια των κρατών μελών και η άλλη είναι η διάσωση της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία. Αλλά η διάσωση συνεπάγεται την καταβολή πραγματικού ζεστού χρήματος και όχι των φαινομενικά δωρεάν εγγυήσεων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού που έχουν παρασχεθεί ως τώρα. Οι δύο αυτές λύσεις ανταποκρίνονται σε δύο διαφορετικά μοντέλα για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Η διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού με τον τρόπο που μόλις περιγράψαμε ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με διάσωση με επικεφαλής τη Γερμανία. Η εναλλακτική λύση, ένας μηχανισμός με πολύ πιο μετριοπαθείς δραστηριότητες και δανειοδοτική ισχύ, την οποία προτιμάει η Γερμανία σήμερα, θα καταλήξει ενδεχομένως αργότερα σε καταστροφικά χρεοστάσια των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που με τη σειρά τους θα δώσουν το έναυσμα για μια πανευρωπαϊκή τραπεζική κρίση, η οποία, για να αντιμετωπιστεί, θα απαιτηθεί η αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών.
Δεν είναι σίγουρο ότι η επιλογή ενός μικρότερου Μηχανισμού με χρεοστάσια στην περιφέρεια θα κοστίσει λιγότερο. Αντιθέτως μάλιστα, για το σύστημα σαν σύνολο ίσως η λύση αυτή να αποδειχτεί πιο ακριβή και πιο επικίνδυνη. Αλλά φαίνεται ότι είναι πιο εύκολη για τις εθνικές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης από πολιτικής άποψης, επειδή οι αναπόφευκτες μεταβιβάσεις πόρων στην περίπτωση αυτή θα γίνουν εντός της χώρας -από τις κυβερνήσεις στις εγχώριες τράπεζες -και όχι εκτός των συνόρων. Βέβαια, όποια λύση και αν προκριθεί στο τέλος η Γερμανία θα πληρώσει.
Το πιθανότερο είναι ότι η Ευρώπη κατευθύνεται προς τη λύση του μικρού Μηχανισμού και των περιφερειακών χρεοστασίων. Το γερμανικό πολιτικό και νομικό κατεστημένο μπορεί να μη θέλει να πλήξει την Ευρωζώνη αλλά αποδίδει προτεραιότητα στον περιορισμό των υποχρεώσεών του. Το πρόσφατο άρθρο του πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ότμαρ Ίσινγκ που σήμανε συναγερμό απέναντι για σχετικώς μετριοπαθείς προτάσεις κοινής οικονομικής διακυβέρνησης είναι χαρακτηριστικό των αντιδράσεων που μπορεί να προσδοκά η Αγγέλα Μέρκελ αν κινηθεί προς την κατεύθυνση των κοινών ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Η Γερμανίδα καγκελάριος υιοθετεί μια πραγματιστική προσέγγιση αλλά με δεδομένες τις τάσεις της πολιτικής γνώμης στο Βερολίνο και τους νομικούς περιορισμός, είναι σχετικά απίθανο να αναλάβει τους κινδύνους που συνεπάγεται η επέκταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού.
Επομένως θα καταλήξουμε με ένα χρηματοπιστωτικό όχημα -ομπρέλα μετρίως μεγαλύτερων διαστάσεων, με λιτότητα και όλο και μεγαλύτερη λιτότητα και στο τέλος με καταστροφικά χρεοστάσια στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και επέκταση της τραπεζικής κρίσης. Η πλήρης στρατηγική επίλυσης της κρίσης παραμένει άπιαστο όνειρο, παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου.
πηγη sofokleous10.gr
Ο όρος PIGS:Μιά ακόμη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από την οικονομική ελίτ
Ευγένιος Τριβιζάς ,καθηγητής εγκληματολογίας στην Μ. Βρεττανία
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή.
Portugal -Italy -Greece -Spain
O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας, για παράδειγμα, είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια», είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
Ευγένιος Τριβιζάς
πηγη ΙΝΚΑ Κρήτης
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Φτηνά επικοινωνιακά κόλπα με στόχο τα πανεπιστήμια,
Το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ θα διεξαχθεί στις 13-16 Ιανουαρίου, δηλαδή σε μια περίοδο που το ενδιαφέρον είναι αυξημένο σχετικά με τις προτάσεις του υπουργείου για τις αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημίων. Μια πρώτη εκτίμηση της πολιτικής του υπουργείου είναι αυτή που ακολουθεί.
Του
Ευ. Νικολαΐδη*
Ευ. Νικολαΐδη*
Το πανεπιστήμιο γίνεται στόχος σφοδρής επικοινωνιακής επίθεσης κάθε φορά που επιχειρείται αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο που το διέπει. Διάχυση ευθυνών, απαξίωση, σκανδαλολογία και άλλες μεθοδεύσεις, ενεργοποιούνται για την υπονόμευση της αυτοεκτίμησης, την κατασκευή αισθήματος συλλογικής ενοχής και εξαρτημένης αυτογνωσίας. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να βρεθούν οι πανεπιστημιακοί στη θέση του υπόλογου, ώστε με μηδενισμένες αντιστάσεις να αποδεχθούν την παράδοση του πανεπιστημίου σε εξωπανεπιστημιακούς επιτρόπους, να καταστούν εντολοδόχοι της εκάστοτε εξουσίας και της αγοράς.
Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που χυδαιολογούν και κουνούν το δάχτυλο, είναι οι πρωτεργάτες της θεσμικής και οικονομικής ασφυξίας των ΑΕΙ, οι υποκινητές της πολιτικής διαπλοκής, οι διασπορείς τμημάτων ανά την επικράτεια χωρίς επιστημονικό αντικείμενο. Συγχρόνως, οι προτάσεις τους κινούνται εκτός συνταγματικής νομιμότητας και έχουν απορριφθεί από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Οι λόγοι είναι προφανείς:
Σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι η «αναβάθμιση των σπουδών», «τα πτυχία με αντίκρισμα» όπως ισχυρίζεται, αλλά η μετατροπή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε μεταλυκειακή κατάρτιση, η δημιουργία αγοράς πιστωτικών μονάδων που αθροιζόμενες θα οδηγούν σε πτυχίο-κουρελού χωρίς ακαδημαϊκή αξία και ταυτότητα, η επαναφορά της έδρας, η κατάργηση της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ και της υποχρέωσης του κράτους να τα χρηματοδοτεί, ο έλεγχος της παραγωγής και διάδοσης της γνώσης.
Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που χυδαιολογούν και κουνούν το δάχτυλο, είναι οι πρωτεργάτες της θεσμικής και οικονομικής ασφυξίας των ΑΕΙ, οι υποκινητές της πολιτικής διαπλοκής, οι διασπορείς τμημάτων ανά την επικράτεια χωρίς επιστημονικό αντικείμενο. Συγχρόνως, οι προτάσεις τους κινούνται εκτός συνταγματικής νομιμότητας και έχουν απορριφθεί από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Οι λόγοι είναι προφανείς:
Σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι η «αναβάθμιση των σπουδών», «τα πτυχία με αντίκρισμα» όπως ισχυρίζεται, αλλά η μετατροπή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε μεταλυκειακή κατάρτιση, η δημιουργία αγοράς πιστωτικών μονάδων που αθροιζόμενες θα οδηγούν σε πτυχίο-κουρελού χωρίς ακαδημαϊκή αξία και ταυτότητα, η επαναφορά της έδρας, η κατάργηση της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ και της υποχρέωσης του κράτους να τα χρηματοδοτεί, ο έλεγχος της παραγωγής και διάδοσης της γνώσης.
Τα υπαρκτά προβλήματα, αντί να αντιμετωπίζονται, δαιμονοποιούνται και χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την εκθεμελίωση των αρχών που διέπουν το πανεπιστήμιο. Όμως οι επικοινωνιακές επιλογές είναι αποκαλυπτικές για το περιεχόμενο της πολιτικής.
Ο θύτης σε ρόλο σωτήρα: Αποποίηση ευθυνών, κατασκευή συνυπεύθυνων. Η υποχρηματοδότηση, η διασπορά τμημάτων για την τακτοποίηση ημετέρων, ο μισθολογικός εξευτελισμός των διδασκόντων, το απαράδεκτο καθεστώς εργασίας των συμβασιούχων είναι ευθύνη των κυβερνήσεων. Όμως εντέχνως «τα έργα και οι ημέρες» των κυρίως υπευθύνων μετατρέπονται σε βέλη στη φαρέτρα των ιδίων, που φόρεσαν στολή σταυροφόρου εναντίον του πανεπιστημίου της Μεταπολίτευσης.
Μεθόδευση της επιτροπείας: Απαξίωση και υπονόμευση της αυτογνωσίας. Η κατασκευασμένη απαξίωση πλήττει την αξιοπρέπεια των πανεπιστημιακών, υποσκάπτει την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθησή τους, κλονίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο πανεπιστήμιο. Ακολούθως χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για την ανάθεση κρίσιμων λειτουργιών σε μη πανεπιστημιακούς, σε παντός είδους αρχές πιστοποίησης και διασφάλισης ποιότητας.
Άκρατος βερμπαλισμός και φτηνή ρητορική. Οικειοποίηση και διαστρέβλωση κοινώς αποδεκτών εννοιών. Το «κείμενο διαβούλευσης» βρίθει από κοινώς αποδεκτές έννοιες. Μόνο που «τους αλλάζει τα φώτα» στο περιεχόμενο! Η διοίκηση από διορισμένους, βαφτίζεται ενίσχυση της αυτοδιοίκησης. η αποποίηση της υποχρέωσης του κράτους για χρηματοδότηση, ενίσχυση της οικονομικής αυτοτέλειας. η κατασκευή εξάρτησης από το φάντασμα της αγοράς, εξωστρέφεια. η κατάργηση της επιστήμης, με την κατάργηση του τμήματος που αποτελεί το «κύτταρο» θεραπείας συγκεκριμένου επιστημονικού αντικειμένου, βαφτίζεται «διεπιστημονικότητα».
Ασυνέχεια, αναξιοπιστία και υποκρισία. Πριν αλέκτορα λαλήσαι το κράτος παραβίασε τον πολυδιαφημιζόμενο «τετραετή προγραμματισμό», που υποτίθεται ότι βασίζονταν σε αμοιβαίες δεσμεύσεις πανεπιστημίων και κράτους. Ο σκοπός της «αξιολόγησης» μεταλλάχθηκε και αποκαλύφθηκαν οι πραγματικές προθέσεις. Αρχικώς η κ. Γιαννάκου διέψευδε ότι η αξιολόγηση συνδέεται με τη χρηματοδότηση. Αργότερα ο κ. Καραμανλής δήλωνε ότι «χρηματοδότηση χωρίς αξιολόγηση είναι να σα να γεμίζεις τρύπιο πυθάρι». Εσχάτως, η κ. Διαμαντοπούλου προτείνει η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας να αναλάβει πέραν της αξιολόγησης και τη χρηματοδότηση. Όμως, παρά τους όρκους πίστης στην «αξιολόγηση», δεν περίμενε τα αποτελέσματά της για να διατυπώσει τις προτάσεις της!
Ανάδειξη του πανεπιστημίου σε πηγή όλων των δεινών. Η κ. Γιαννάκου, κατηγορούσε τους καθηγητές ως «κρατικοδίαιτους» και «βολεμένους». Με στόχο το άσυλο, «ενημέρωνε» (12/2/2007) ότι στην Πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου υπάρχουν 400 στρέμματα με χασισόδενδρα. Ο κ. Στυλιανίδης προβληματιζόταν (8/5/2008) «.. ποιοι δάσκαλοι και ποια πανεπιστήμια ήταν αυτά που εκπαίδευσαν τους τρομοκράτες των δίδυμων πύργων στη Ν. Υόρκη..». Ο κ. Παπανδρέου δήλωνε (25/10/2010) ότι τα ΑΕΙ διέπονται από «… απίστευτα «σκοταδιστικές» διαδικασίες ….», ενώ η σύνδεσή τους με την περιφεριεακή ανάπτυξη εξαντλείται στην ενοικίαση δωματίων, στην ανεύρεση γαμπρού και νύφης. Αν πράγματι τα ΑΕΙ ανέχονται όλα αυτά, οι πανεπιστημιακοί δεν θα πρέπει να έχουν μούτρα να αντικρίσουν την κοινωνία, δεν αντέχουν την αξιολόγηση και την κοινωνική λογοδοσία, και συνεπώς «καλώς να ορίσουν» οι προσωπικότητες εκτός πανεπιστημίου, ακόμη και οι ξένοι, και επιτέλους να επιβάλουν την τάξη.
Υποτίμηση της νοημοσύνης: «Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε». Η υπουργός Παιδείας κατηγόρησε από το Ρέθυμνο τις πρυτανικές αρχές του ΕΜΠ που δεν προσήλθαν στη Σύνοδο των Πρυτάνεων και τους φοιτητές που διαδήλωναν, ότι διαμαρτύρονται αναίτια, δεδομένου ότι δεν έχουν ακούσει τις προτάσεις της! Όμως, είχαν προηγηθεί οι ξεκάθαρες δηλώσεις στους Δελφούς. Μετά την κατακραυγή από τις συγκλήτους η υπουργός τις μέμφθηκε, γιατί τοποθετούνται χωρίς να έχουν το νομοσχέδιο. Είχαν όμως το πολυσέλιδο «κείμενο διαβούλευσης» που κατέθεσε στο Ρέθυμνο!
Κακοποίηση της αλήθειας. Η υπουργός Παιδείας έχει δηλώσει ότι η παιδεία εξαιρείται από το μνημόνιο. Αν η παιδεία εξαιρείται από το μνημόνιο, τότε γιατί η χρηματοδότηση των ΑΕΙ μειώθηκε το 2010 και το 2011; Γιατί πάγωσαν οι διορισμοί εκλεγμένων μελών ΔΕΠ; Γιατί κόπηκαν τα δώρα; Υπάρχουν όμως και τα έγγραφα του κ. Πανάρετου με ρητή αναφορά στο μνημόνιο (Φ11/119024/Ε5, Φ.122.1/246/133092/Β2), αλλά και το ίδιο το επικαιροποιημένο μνημόνιο (22/11/2010, σελ.43)!
Η όποια αλλαγή ταυτίζεται με το «καλό», η υπεράσπιση αξιών και αρχών με την «άρνηση» και «συντηρητισμό». Μόνιμη επωδό στον επικοινωνιακό λόγο των κυβερνήσεων αποτελεί η κατηγορία ότι στις προωθούμενες «αλλαγές» (που εξ ορισμού θεωρούνται ορθές), οι «βολεμένοι» πανεπιστημιακοί αντιδρούν, «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα», «δεν έχουν προτάσεις». Είναι όμως έτσι; Το «όχι» στην αναθεώρηση του άρθρου 16, είναι «ναι» στο δημόσιο πανεπιστήμιο, στην αυτοδιοίκηση, στο εδάφιο 4 που ορίζει ότι «όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της στα κρατικά εκπαιδευτήρια». Το «όχι» στην εμπορευματοποίηση, είναι «ναι» στην ελευθερία της έρευνας και της διδασκαλίας. Στη βάση ποιας λογικής οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη ιδέα βαφτίζεται πρόταση και μάλιστα εξ ορισμού καλή, ενώ η υπεράσπιση αρχών και αξιών δεν συνιστά πρόταση και είναι καταδικαστέα;
Διεθνείς κατατάξεις ΑΕΙ με κριτήρια «ακορντεόν». Τα ΜΜΕ, παρακάμπτοντας το απλό ερώτημα πώς είναι δυνατόν ένα πανεπιστήμιο να ανεβοκατεβαίνει σαν τον υδράργυρο τις βαθμίδες αξιολόγησης, βρήκαν άλλη μια ευκαιρία να ξεσπαθώσουν κατά των ελληνικών ΑΕΙ, γιατί φέτος δεν υπάρχει ούτε ένα στα 200 πρώτα. Για απάντηση παρατίθεται δήλωση του κ. Πανάρετου σχετικά με τις διεθνείς κατατάξεις (19/11/2010): «Οι αξιολογήσεις γίνονται γιατί υπάρχει μια τεράστια παγκόσμια αγορά τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Υπολογίζεται ότι … πλησιάζει τα 4 δισ. δολάρια το χρόνο… η Ε.Ε. έχει αναγνωρίσει τη σημασία των αξιολογήσεων και ετοιμάζεται να κάνει δική της αξιολόγηση, ώστε τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια να έχουν μια καλύτερη θέση …» Αφοπλιστική ειλικρίνεια για το σκοπό και την αντικειμενικότητα των διεθνών κατατάξεων.
Ενώ τα ελληνικά πανεπιστήμια διασύρονται, η ξενομανία θριαμβεύει. Ξένοι σύμβουλοι, ξένες επιτροπές, ξένα εκλεκτορικά, ξένοι πρυτάνεις, ξένοι αξιολογητές. Πρόκειται για τον ορισμό της ξενοδουλείας και της οικειοθελούς προσχώρησης σε καθεστώς αποικιοκρατίας. Αν κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να συμβουλεύονται μια κουστωδία ξένων συμβούλων και να κυβερνούν υπό την εποπτεία τροϊκανών και υπαλλήλων του ΔΝΤ, δεν είναι απαραίτητο να συμβεί αυτό και με τα ΑΕΙ.
Ενώ τα ελληνικά πανεπιστήμια διασύρονται, η ξενομανία θριαμβεύει. Ξένοι σύμβουλοι, ξένες επιτροπές, ξένα εκλεκτορικά, ξένοι πρυτάνεις, ξένοι αξιολογητές. Πρόκειται για τον ορισμό της ξενοδουλείας και της οικειοθελούς προσχώρησης σε καθεστώς αποικιοκρατίας. Αν κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να συμβουλεύονται μια κουστωδία ξένων συμβούλων και να κυβερνούν υπό την εποπτεία τροϊκανών και υπαλλήλων του ΔΝΤ, δεν είναι απαραίτητο να συμβεί αυτό και με τα ΑΕΙ.
Διάλογος «fast track». Η επικοινωνιακή επίθεση επιδιώκεται να ολοκληρωθεί με σύντομο «διάλογο» και κατάθεση νομοσχεδίου. Όλα μαζί, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να προκληθεί κατάσταση «σοκ» και να αποφευχθεί η επεξεργασία των παραπλανητικών μεθοδεύσεων. Και μόνο η διαδικασία αποκαλύπτει ότι πρόθεση της κυβέρνησης δεν είναι η αναβάθμιση.
«Σοκ και δέος»: Η ψυχολογία του πολέμου κατά της κοινωνίας. Τα παραπάνω συνδυάζονται με μεθοδεύσεις που περιλαμβάνουν το διασυρμό της χώρας και των πολιτών της, την καλλιέργεια αισθήματος ανασφάλειας κ.ά. Η κατασκευή αδιεξόδων και η μετέπειτα επίκλησή τους ως μονόδρομων, αποκαλύπτει την πολιτική των προμελετημένων επιλογών και του προσχεδιασμένου αποκλεισμού εναλλακτικών προτάσεων. Στο πλαίσιο αυτό έρχεται ως λογική συνέπεια η διατύπωση του υπέρτατου επιχειρήματος, που δεν είναι άλλο από τη «σωτηρία της πατρίδας». Και βέβαια, τέτοιου μεγέθους αποστολές αναλαμβάνουν «ηγέτες», οι οποίοι ομιλούν στον ενικό όταν αναλαμβάνουν προσωπικά ευθύνες, δεσμεύσεις και άλλα γραφικά
*Ο Ευ. Νικολαΐδης είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και μέλος της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών.
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
Γιάνης Βαρουφάκης: Χρειάζεται ευρωομόλογο ΕΚΤ και όχι τοξικό με εγγυητές τα κράτη ξεχωριστά
Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/01/2011
Συνέντευξη στον ΘΑΝΟ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ
Απαραίτητο είναι το «κούρεμα» στα ομόλογα που κατέχουν οι τράπεζες (αλλά όχι και σε αυτά που κατέχουν ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες) προκειμένου να διαγραφεί άμεσα μέρος του χρέους κάθε μίας εκ των χωρών της Ευρωζώνης και να ξεπεραστεί η διπλή κρίση χρέους - Τραπεζικού Τομέα, σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάνη Βαρουφάκη.
Με συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» προειδοποιεί ότι όχι μόνο ευρωομόλογο δεν πρέπει να σημαίνει πρόσθετες δεσμεύσεις, αλλά αντίθετα, θα πρέπει να δίνει στα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη άνεση χειρισμών στην αντιμετώπιση της κρίσης, υπό την προϋπόθεση ότι το ομόλογο δεν θα είναι «τοξικό», σαν αυτό που εκδίδεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και θυμίζει τα CDOs της Lehman Brothers.
Ακόμη θεωρεί «άστοχη» την άποψη για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, ενώ καταλογίζει στους αναλυτές που προβλέπουν συνεχώς πτώχευση της Ελλάδας μια ορθή μεν τεχνοκρατική ανάλυση, αλλά χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τα θεσμικά και πολιτικά δεδομένα της Ευρωζώνης. Αναλυτικότερα η συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη έχει ως εξής:
* Πριν από ένα χρόνο η κυβέρνηση χαρακτήριζε μονόδρομο το Μνημόνιο. Μερικούς μήνες μετά, ζητά την έκδοση ευρωοομολόγου, την οποία θεωρούσε "αδύνατη". Πώς το σχολιάζετε;
Η πραγματικότητα, όσο και να αργεί, κάποια στιγμή αναγκάζει σε άτακτη υποχώρηση ακόμα και την πιο αποφασισμένη ιδεοληψία.
* Μια άποψη, που προέρχεται και από την αριστερά, προτείνει τη διαγραφή χρέους. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Μόνο με διαγραφή του ελληνικού χρέους ή διαγραφή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο;
Από τη στιγμή που τον περασμένο Μάιο ολόκληρη η Ευρωζώνη έδεσε τις τύχες της, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, με το εγχείρημα αποτροπής της στάσης πληρωμών του Ελληνικού Δημοσίου, μια δική μας μονομερής αναδιάρθρωση όχι μόνο θα δημιουργούσε θυελλώδεις αντιδράσεις από την Ε.Ε. αλλά και θα οδηγούσε όλη την Ευρωζώνη σε πλήρη κατάρρευση - μια προοπτική δυστοπική για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Όμως, παράλληλα, η διπλή κρίση χρέους - τραπεζικού τομέα δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς μια αναδιάρθρωση χρέους. Όπερ μεθερμηνευόμενο απαιτείται μια άμεση διαγραφή μέρους του χρέους κάθε μίας εκ των χωρών της Ευρωζώνης. Όχι όμως οριζόντια. Π.χ. τα ομόλογα που έχει ένας μικροεπενδυτής ή ένα ασφαλιστικό ταμείο δεν πρέπει να αγγιχτούν. Όμως τα ομόλογα τα οποία κατέχουν οι τράπεζες που σήμερα συντηρεί εν ζωή το ευρωπαϊκό δημόσιο (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) με εκατοντάδες δισ. πρέπει να «κουρευτούν» άμεσα. Δεν είναι δυνατόν να έχουν ουσιαστικά πτωχεύσει, να τις συντηρεί το δημόσιο της Ευρωζώνης και αυτές να επιμένουν ότι θα πάρουν και την τελευταία δεκάρα τόκων από κράτη που, στην προσπάθειά τους να αποπληρώσουν αυτά τα δάνεια, στραγγαλίζουν τους πολίτες και οδηγούν στην πτώχευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
* Τι επιπτώσεις θα έχει ενδεχόμενο "haircut" σε ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες;
Όπως έγραψα παραπάνω, το κλειδί της επίλυσης βρίσκεται, εν μέρει, στον διαχωρισμό της τύχης των ομολόγων που κρατούν οι κρατικοδίαιτες τράπεζες από τα ομόλογα που κρατούν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιώτες. Η πρότασή μου είναι: Κανένα κούρεμα στα ομόλογα των ταμείων και των ιδιωτών και μεγάλο κούρεμα στα ομόλογα των τραπεζών που ζουν από την ελεημοσύνη της ΕΚΤ.
* Μία από τις απόψεις που διατυπώνονται στην αριστερά προτείνει στάση πληρωμών και έξοδο από την Ευρωζώνη. Πώς το σχολιάζετε;
Ως άστοχη τοποθέτηση. Στάση πληρωμών έπρεπε να έχουμε κάνει πριν από το Μνημόνιο. Ή τουλάχιστον να την έχουμε απειλήσει ώστε το Μνημόνιο να μην ήταν τόσο καταστροφικά μισανθρωπικό. Από εκεί και πέρα, με δεδομένη την αμοιβαία ανάγκη που έχει η Ελλάδα την Ευρωζώνη και η Ευρωζώνη την Ελλάδα (μετά την υπογραφή του Μνημονίου, όπως εξήγησα παραπάνω), απαιτείται συνολική αναδιάρθρωση του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους.
Όσο για την έξοδο από την Ευρωζώνη, για να το πω απλά, είναι παντελώς αδύνατη - τουλάχιστον για ελλειμματικές χώρες όπως η δική μας. Φανταστείτε ότι την αποφασίζουμε. Μια τέτοια απόφαση απαιτεί μια κάποια πολιτική διαδικασία - τουλάχιστον την έγκριση της Βουλής. Με την ανακοίνωση μιας τέτοιας διαδικασίας, οι καταθέτες θα αποσύρουν και το τελευταίο ευρώ από τους λογαριασμούς τους. Σκηνές απείρου κάλλους θα διαδραματιστούν έξω από τα ΑΤΜ και τις τράπεζες, οι οποίες θα καταρρεύσουν σε μερικές ώρες.
Η ΕΚΤ δεν θα μπορεί να προστρέξει σε βοήθεια, δεδομένης της απόφασής μας να φύγουμε από την Ευρωζώνη, και έτσι, σε λιγότερο από 24 ώρες, η Ελλάδα θα βρεθεί σε μία κατάσταση που θα κάνει το Νότιο Σουδάν να θυμίζει Ελβετία.
* Γιατί ορισμένοι οικονομικοί αναλυτές (λ.χ. Νουριέλ Ρουμπινί) επιμένουν να προβλέπουν συνεχώς πτώχευση της Ελλάδας;
Επειδή ξέρουν αριθμητική! Και βλέπουν ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Βλέπουν μια χώρα που έχει πιαστεί στην παγίδα της πιο σκληρής ύφεσης της πρόσφατης ιστορίας της. Μια χώρα που ασκεί όλο και πιο περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα τη σταδιακή συρρίκνωση, του ΑΕΠ, από το οποίο καλείται να αποταμιεύσει τα δυσθεώρητα τοκοχρεωλύσια. Μια οικονομία που αναγκάζεται να χρησιμοποιεί σχεδόν το σύνολο των φόρων εισοδήματος για να πληρώνει αυτά τοκοχρεολύσια. Λογικό δεν είναι να καταλήγουν οι σκεπτόμενοι, μη εξαρτημένοι από ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, οικονομολόγοι (π.χ. Ρουμπινί, Γουλφ, Ρόγκοφ) στο συμπέρασμα ότι η στάση πληρωμών είναι αναπόφευκτη;
Βέβαια, αυτό που δεν φαίνεται να κατανοούν είναι ότι, από θεσμικής και πολιτικής άποψης, αυτή η στάση πληρωμών δεν είναι δυνατόν να αποφασιστεί μόνο για την Ελλάδα. Ότι απαιτείται μια συνολική λύση σε επίπεδο ευρωπαϊκό. Όχι επειδή αυτό θα ήταν η καλύτερη λύση. Αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει άλλη λύση -πέραν, βεβαίως, της κατάρρευσης της Ευρωζώνης στο σύνολό της.
* Τι είδους ευρωομόλογο συμφέρει την Ελλάδα να εκδοθεί;
Χρειάζεται ένα ομόλογο έκδοσης της ΕΚΤ και όχι ευρωομόλογο μέρη (ή φέτες) του οποίου εγγυώνται τα κράτη-μέλη ξεχωριστά, το καθένα με διαφορετικά επιτόκια και με διαφορετικό ρίσκο μη εξυπηρέτησής του. Όπως η Καλιφόρνια και το Οχάιο δεν εγγυώνται τα αμερικανικά ομόλογα, έτσι και στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει καμία λογική να εγγυώνται τα ευρωομόλογα τα κράτη-μέλη της. Η ΕΚΤ πρέπει, λοιπόν, να αναλάβει ένα μεγάλο μέρος του χρέους των κρατών-μελών (θα μπορούσε να είναι το ποσόν χρέους της κάθε χώρας το οποίο επιτρέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ -δηλαδή χρέος ίσο με το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας) εκδίδοντας ευρωομόλογα ίσης αξίας και πουλώντας τα στις διεθνείς αγορές, εξασφαλίζοντας πολύ χαμηλότερα επιτόκια για όλα τα κράτη-μέλη (ακόμα και για τη Γερμανία!).
* Ο Γ. Παπανδρέου μιλάει για ευρωομόλογο που θα ενισχύει έργα ανάπτυξης...
Και πολύ καλά κάνει. Πριν από χρόνια (το 2004 πιο συγκεκριμένα) του είχαμε προτείνει (με τον καλό φίλο και συνάδελφο Stuart Holland) αυτή την ιδέα: Δηλαδή η ΕΚΤ να εκδίδει ευρωομόλογα υπέρ κρατών-μελών με τα οποία να καλύπτεται η εθνική συνεισφορά σε μεγάλα επενδυτικά έργα συγχρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ). Σήμερα οι χώρες της περιφέρειας δεν κάνουν χρήση της επενδυτικής δύναμης της ΕΤΕ επειδή δεν έχουν χρήματα για το δικό τους μέρος της συγχρηματοδότησης.
Αν δοθεί η δυνατότητα αυτό το μέρος να χρηματοδοτείται με ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ, τα οποία αναλαμβάνει να αποπληρώσει το κράτος-μέλος στο οποίο γίνεται η παραγωγική επένδυση της ΕΤΕ, τότε σε μικρό χρονικό διάστημα η Ευρώπη θα μπορούσε να βάλει μπροστά ένα νέο, ευρωπαϊκό, αναπτυξιακό Σχέδιο Μάρσαλ.
Το ερώτημά μου στον κ. Παπανδρέου είναι άλλο: Γιατί δεν κάνει αυτές τις προτάσεις και τοποθετήσεις στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε.; Γιατί περιορίζεται απλά στο να μιλάει επ’ αυτών των τόσο καίριων ζητημάτων στο περιθώριο της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής; Γιατί ανακοινώνει την συλλογή υπογραφών υπέρ του ευρωομολόγου και δεν το θέτει επισήμως ο ίδιος στο τραπέζι της συζήτησης;
Υπάρχει κίνδυνος να μεταλλαχθεί το ευρωομόλογο σε τοξικό προϊόν σαν αυτά που είδαμε να κατακλύζουν διάφορες δυτικές οικονομίες;
Το ευρωομόλογο που ήδη εκδίδεται από το ανεκδιήγητο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF/M) είναι ακριβώς αυτό: Τοξικό, με δομή ίδια και απαράλλακτη των τοξικών CDOs που «έκαψαν» τη Lehman Brothers. Είναι απόλυτη και άμεση ανάγκη να καταργηθεί!
* Γιατί ευρωομόλογο και όχι προσφυγή της ΕΚΤ στις αγορές με τα ευρωπαϊκά ομόλογα που αγοράζει με τις παρεμβάσεις της;
Γιατί οι αγορές της ΕΚΤ είναι αναποτελεσματικές. Κοστίζουν πολύ. Για να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα (σημαντικής μείωσης τους κόστους δανεισμού των κρατών-μελών), απαιτούν την δαπάνη σχεδόν διπλάσιας ποσότητας χρήματος. Από τον Μάιο, η ΕΚΤ έχει αγοράσει λιγότερα από 100 δισ. ευρώ ομολόγων κρατών-μελών. Για να σταθεροποιηθεί η κρίση χρέους θα χρειαζόταν έως και 3 τρισ. ευρώ! Αυτό όμως θα δημιουργούσε ανασφάλεια στους Βορειοευρωπαίους για πιθανές πληθωριστικές πιέσεις.
* Ευρωομολογο σημαίνει απαραιτήτως και πρόσθετες δεσμεύσεις από τις χώρες των PIGS για την έκδοσή του;
Όχι. Πόσο άλλο μπορεί να σφίξει το ζωνάρι ο Έλληνας ή ο Ιρλανδός; Το αντίθετο. Η έκδοση του θεραπευτικού ευρωομολόγου που περιέγραψα παραπάνω (σε αντίθεση με το τοξικό ευρωομόλογο που έχουμε σήμερα, αυτό του EFSF/M) θα έδινε στα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη μια μεγαλύτερη άνεση χειρισμών στην αντιμετώπιση της επιταχυνόμενης εγχώριας κρίσης που τα πλήττει.
Όπως η Καλιφόρνια και το Οχάιο δεν εγγυώνται τα αμερικανικά ομόλογα, έτσι και στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει καμία λογική να εγγυώνται τα ευρωομόλογα τα κράτη-μέλη της.
Με συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» προειδοποιεί ότι όχι μόνο ευρωομόλογο δεν πρέπει να σημαίνει πρόσθετες δεσμεύσεις, αλλά αντίθετα, θα πρέπει να δίνει στα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη άνεση χειρισμών στην αντιμετώπιση της κρίσης, υπό την προϋπόθεση ότι το ομόλογο δεν θα είναι «τοξικό», σαν αυτό που εκδίδεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και θυμίζει τα CDOs της Lehman Brothers.
Ακόμη θεωρεί «άστοχη» την άποψη για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, ενώ καταλογίζει στους αναλυτές που προβλέπουν συνεχώς πτώχευση της Ελλάδας μια ορθή μεν τεχνοκρατική ανάλυση, αλλά χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τα θεσμικά και πολιτικά δεδομένα της Ευρωζώνης. Αναλυτικότερα η συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη έχει ως εξής:
* Πριν από ένα χρόνο η κυβέρνηση χαρακτήριζε μονόδρομο το Μνημόνιο. Μερικούς μήνες μετά, ζητά την έκδοση ευρωοομολόγου, την οποία θεωρούσε "αδύνατη". Πώς το σχολιάζετε;
Η πραγματικότητα, όσο και να αργεί, κάποια στιγμή αναγκάζει σε άτακτη υποχώρηση ακόμα και την πιο αποφασισμένη ιδεοληψία.
* Μια άποψη, που προέρχεται και από την αριστερά, προτείνει τη διαγραφή χρέους. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Μόνο με διαγραφή του ελληνικού χρέους ή διαγραφή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο;
Από τη στιγμή που τον περασμένο Μάιο ολόκληρη η Ευρωζώνη έδεσε τις τύχες της, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, με το εγχείρημα αποτροπής της στάσης πληρωμών του Ελληνικού Δημοσίου, μια δική μας μονομερής αναδιάρθρωση όχι μόνο θα δημιουργούσε θυελλώδεις αντιδράσεις από την Ε.Ε. αλλά και θα οδηγούσε όλη την Ευρωζώνη σε πλήρη κατάρρευση - μια προοπτική δυστοπική για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Όμως, παράλληλα, η διπλή κρίση χρέους - τραπεζικού τομέα δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς μια αναδιάρθρωση χρέους. Όπερ μεθερμηνευόμενο απαιτείται μια άμεση διαγραφή μέρους του χρέους κάθε μίας εκ των χωρών της Ευρωζώνης. Όχι όμως οριζόντια. Π.χ. τα ομόλογα που έχει ένας μικροεπενδυτής ή ένα ασφαλιστικό ταμείο δεν πρέπει να αγγιχτούν. Όμως τα ομόλογα τα οποία κατέχουν οι τράπεζες που σήμερα συντηρεί εν ζωή το ευρωπαϊκό δημόσιο (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) με εκατοντάδες δισ. πρέπει να «κουρευτούν» άμεσα. Δεν είναι δυνατόν να έχουν ουσιαστικά πτωχεύσει, να τις συντηρεί το δημόσιο της Ευρωζώνης και αυτές να επιμένουν ότι θα πάρουν και την τελευταία δεκάρα τόκων από κράτη που, στην προσπάθειά τους να αποπληρώσουν αυτά τα δάνεια, στραγγαλίζουν τους πολίτες και οδηγούν στην πτώχευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
* Τι επιπτώσεις θα έχει ενδεχόμενο "haircut" σε ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες;
Όπως έγραψα παραπάνω, το κλειδί της επίλυσης βρίσκεται, εν μέρει, στον διαχωρισμό της τύχης των ομολόγων που κρατούν οι κρατικοδίαιτες τράπεζες από τα ομόλογα που κρατούν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιώτες. Η πρότασή μου είναι: Κανένα κούρεμα στα ομόλογα των ταμείων και των ιδιωτών και μεγάλο κούρεμα στα ομόλογα των τραπεζών που ζουν από την ελεημοσύνη της ΕΚΤ.
* Μία από τις απόψεις που διατυπώνονται στην αριστερά προτείνει στάση πληρωμών και έξοδο από την Ευρωζώνη. Πώς το σχολιάζετε;
Ως άστοχη τοποθέτηση. Στάση πληρωμών έπρεπε να έχουμε κάνει πριν από το Μνημόνιο. Ή τουλάχιστον να την έχουμε απειλήσει ώστε το Μνημόνιο να μην ήταν τόσο καταστροφικά μισανθρωπικό. Από εκεί και πέρα, με δεδομένη την αμοιβαία ανάγκη που έχει η Ελλάδα την Ευρωζώνη και η Ευρωζώνη την Ελλάδα (μετά την υπογραφή του Μνημονίου, όπως εξήγησα παραπάνω), απαιτείται συνολική αναδιάρθρωση του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους.
Όσο για την έξοδο από την Ευρωζώνη, για να το πω απλά, είναι παντελώς αδύνατη - τουλάχιστον για ελλειμματικές χώρες όπως η δική μας. Φανταστείτε ότι την αποφασίζουμε. Μια τέτοια απόφαση απαιτεί μια κάποια πολιτική διαδικασία - τουλάχιστον την έγκριση της Βουλής. Με την ανακοίνωση μιας τέτοιας διαδικασίας, οι καταθέτες θα αποσύρουν και το τελευταίο ευρώ από τους λογαριασμούς τους. Σκηνές απείρου κάλλους θα διαδραματιστούν έξω από τα ΑΤΜ και τις τράπεζες, οι οποίες θα καταρρεύσουν σε μερικές ώρες.
Η ΕΚΤ δεν θα μπορεί να προστρέξει σε βοήθεια, δεδομένης της απόφασής μας να φύγουμε από την Ευρωζώνη, και έτσι, σε λιγότερο από 24 ώρες, η Ελλάδα θα βρεθεί σε μία κατάσταση που θα κάνει το Νότιο Σουδάν να θυμίζει Ελβετία.
* Γιατί ορισμένοι οικονομικοί αναλυτές (λ.χ. Νουριέλ Ρουμπινί) επιμένουν να προβλέπουν συνεχώς πτώχευση της Ελλάδας;
Επειδή ξέρουν αριθμητική! Και βλέπουν ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Βλέπουν μια χώρα που έχει πιαστεί στην παγίδα της πιο σκληρής ύφεσης της πρόσφατης ιστορίας της. Μια χώρα που ασκεί όλο και πιο περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα τη σταδιακή συρρίκνωση, του ΑΕΠ, από το οποίο καλείται να αποταμιεύσει τα δυσθεώρητα τοκοχρεωλύσια. Μια οικονομία που αναγκάζεται να χρησιμοποιεί σχεδόν το σύνολο των φόρων εισοδήματος για να πληρώνει αυτά τοκοχρεολύσια. Λογικό δεν είναι να καταλήγουν οι σκεπτόμενοι, μη εξαρτημένοι από ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, οικονομολόγοι (π.χ. Ρουμπινί, Γουλφ, Ρόγκοφ) στο συμπέρασμα ότι η στάση πληρωμών είναι αναπόφευκτη;
Βέβαια, αυτό που δεν φαίνεται να κατανοούν είναι ότι, από θεσμικής και πολιτικής άποψης, αυτή η στάση πληρωμών δεν είναι δυνατόν να αποφασιστεί μόνο για την Ελλάδα. Ότι απαιτείται μια συνολική λύση σε επίπεδο ευρωπαϊκό. Όχι επειδή αυτό θα ήταν η καλύτερη λύση. Αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει άλλη λύση -πέραν, βεβαίως, της κατάρρευσης της Ευρωζώνης στο σύνολό της.
* Τι είδους ευρωομόλογο συμφέρει την Ελλάδα να εκδοθεί;
Χρειάζεται ένα ομόλογο έκδοσης της ΕΚΤ και όχι ευρωομόλογο μέρη (ή φέτες) του οποίου εγγυώνται τα κράτη-μέλη ξεχωριστά, το καθένα με διαφορετικά επιτόκια και με διαφορετικό ρίσκο μη εξυπηρέτησής του. Όπως η Καλιφόρνια και το Οχάιο δεν εγγυώνται τα αμερικανικά ομόλογα, έτσι και στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει καμία λογική να εγγυώνται τα ευρωομόλογα τα κράτη-μέλη της. Η ΕΚΤ πρέπει, λοιπόν, να αναλάβει ένα μεγάλο μέρος του χρέους των κρατών-μελών (θα μπορούσε να είναι το ποσόν χρέους της κάθε χώρας το οποίο επιτρέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ -δηλαδή χρέος ίσο με το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας) εκδίδοντας ευρωομόλογα ίσης αξίας και πουλώντας τα στις διεθνείς αγορές, εξασφαλίζοντας πολύ χαμηλότερα επιτόκια για όλα τα κράτη-μέλη (ακόμα και για τη Γερμανία!).
* Ο Γ. Παπανδρέου μιλάει για ευρωομόλογο που θα ενισχύει έργα ανάπτυξης...
Και πολύ καλά κάνει. Πριν από χρόνια (το 2004 πιο συγκεκριμένα) του είχαμε προτείνει (με τον καλό φίλο και συνάδελφο Stuart Holland) αυτή την ιδέα: Δηλαδή η ΕΚΤ να εκδίδει ευρωομόλογα υπέρ κρατών-μελών με τα οποία να καλύπτεται η εθνική συνεισφορά σε μεγάλα επενδυτικά έργα συγχρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ). Σήμερα οι χώρες της περιφέρειας δεν κάνουν χρήση της επενδυτικής δύναμης της ΕΤΕ επειδή δεν έχουν χρήματα για το δικό τους μέρος της συγχρηματοδότησης.
Αν δοθεί η δυνατότητα αυτό το μέρος να χρηματοδοτείται με ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ, τα οποία αναλαμβάνει να αποπληρώσει το κράτος-μέλος στο οποίο γίνεται η παραγωγική επένδυση της ΕΤΕ, τότε σε μικρό χρονικό διάστημα η Ευρώπη θα μπορούσε να βάλει μπροστά ένα νέο, ευρωπαϊκό, αναπτυξιακό Σχέδιο Μάρσαλ.
Το ερώτημά μου στον κ. Παπανδρέου είναι άλλο: Γιατί δεν κάνει αυτές τις προτάσεις και τοποθετήσεις στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε.; Γιατί περιορίζεται απλά στο να μιλάει επ’ αυτών των τόσο καίριων ζητημάτων στο περιθώριο της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής; Γιατί ανακοινώνει την συλλογή υπογραφών υπέρ του ευρωομολόγου και δεν το θέτει επισήμως ο ίδιος στο τραπέζι της συζήτησης;
Υπάρχει κίνδυνος να μεταλλαχθεί το ευρωομόλογο σε τοξικό προϊόν σαν αυτά που είδαμε να κατακλύζουν διάφορες δυτικές οικονομίες;
Το ευρωομόλογο που ήδη εκδίδεται από το ανεκδιήγητο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF/M) είναι ακριβώς αυτό: Τοξικό, με δομή ίδια και απαράλλακτη των τοξικών CDOs που «έκαψαν» τη Lehman Brothers. Είναι απόλυτη και άμεση ανάγκη να καταργηθεί!
* Γιατί ευρωομόλογο και όχι προσφυγή της ΕΚΤ στις αγορές με τα ευρωπαϊκά ομόλογα που αγοράζει με τις παρεμβάσεις της;
Γιατί οι αγορές της ΕΚΤ είναι αναποτελεσματικές. Κοστίζουν πολύ. Για να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα (σημαντικής μείωσης τους κόστους δανεισμού των κρατών-μελών), απαιτούν την δαπάνη σχεδόν διπλάσιας ποσότητας χρήματος. Από τον Μάιο, η ΕΚΤ έχει αγοράσει λιγότερα από 100 δισ. ευρώ ομολόγων κρατών-μελών. Για να σταθεροποιηθεί η κρίση χρέους θα χρειαζόταν έως και 3 τρισ. ευρώ! Αυτό όμως θα δημιουργούσε ανασφάλεια στους Βορειοευρωπαίους για πιθανές πληθωριστικές πιέσεις.
* Ευρωομολογο σημαίνει απαραιτήτως και πρόσθετες δεσμεύσεις από τις χώρες των PIGS για την έκδοσή του;
Όχι. Πόσο άλλο μπορεί να σφίξει το ζωνάρι ο Έλληνας ή ο Ιρλανδός; Το αντίθετο. Η έκδοση του θεραπευτικού ευρωομολόγου που περιέγραψα παραπάνω (σε αντίθεση με το τοξικό ευρωομόλογο που έχουμε σήμερα, αυτό του EFSF/M) θα έδινε στα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη μια μεγαλύτερη άνεση χειρισμών στην αντιμετώπιση της επιταχυνόμενης εγχώριας κρίσης που τα πλήττει.
Τυνησία: «Η νέα κυβέρνηση έχει καθαρά χέρια»
TVXS
«Όλοι έχουν καθαρά χέρια και μεγάλες ικανότητες. Έχουν αξία. Χάρη στην αφοσίωσή τους, κατάφεραν να μειώσουν τη δυνατότητα ορισμένων να βλάψουν. Έκαναν ελιγμούς, υπεξέφυγαν, κέρδισαν χρόνο για να διαφυλάξουν το εθνικό συμφέρον», επέμεινε απαντώντας στις επικρίσεις ενός μέρους της αντιπολίτευσης.
Χθες το απόγευμα, ο Μοχάμεντ Γανούσι, τελευταίος πρωθυπουργός του ανατραπέντος προέδρου, ανακοίνωσε πως σχημάτισε μια 24μελή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία μετέχουν τρεις αρχηγοί της νόμιμης αντιπολίτευσης, οκτώ υπουργοί της παλιάς κυβέρνησης και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών.
Ο πρόεδρος Ζιν ελ-Αμπιντίν Μπεν Άλι, ο οποίος ηγήθηκε με σιδηρά πυγμή επί 23 χρόνια, διέφυγε την Παρασκευή από τη χώρα έπειτα από ένα μήνα διαδηλώσεων που καταπνίγηκαν στο αίμα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 78 άνθρωποι, σύμφωνα με τον τελευταίο επίσημο απολογισμό.
«Όλοι αυτοί που ευθύνονται γι' αυτή τη σφαγή θα λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη», υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, διαβεβαιώνοντας ότι ουδέποτε έδωσε ο ίδιος εντολή στις δυνάμεις ασφαλείας να ανοίξουν πυρ με πραγματικές σφαίρες εναντίον των διαδηλωτών. Αναφερόμενος στην εκλογική διαδικασία, ο Μοχάμεντ Γανούσι διαβεβαίωσε ότι «θα επιτραπεί σε όλα τα πολιτικά κόμματα να συμμετάσχουν ισότιμα στις εκλογές» .
Όμως, ο επικεφαλής του (απαγορευμένου επί Μπεν Άλι) ισλαμιστικού κινήματος Ενάχντα Ρασίντ Γανούσι, ο οποίος είναι εξόριστος στο Λονδίνο, δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην Τυνησία «παρά μόνον αν υπάρξει ένας νόμος περί αμνηστίας» που θα εξαλείψει τη βαριά καταδίκη του σε ισόβια, η οποία χρονολογείται από το 1991, διευκρίνισε ο πρωθυπουργός.
Στην ίδια συνέντευξη, ο Μοχάμεντ Γανούσι δήλωσε ότι είχε την «εντύπωση» πως η Λεϊλά Τραμπελσί, δεύτερη σύζυγος του Μπεν Άλι, ήταν αυτή που διοικούσε πραγματικά τη χώρα κατά τα τελευταία χρόνια της εξουσίας του προέδρου.
Μπιλντ και Κον Μπεντίτ ρίχνουν ευθύνες στην Ε.Ε.
«Η πολιτική της σταδιακής φιλελευθεροποίησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι προφανές ότι στην Τυνησία απέτυχε», σημείωσε ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπίλντ στο μπλόγκ του, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η ΕΕ έκανε τα στραβά μάτια στην κατάχρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο αρχηγός των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ επίσης, χθες, στην Ευρωβουλή, κατήγγειλε την ΕΕ ότι «φοβήθηκε» να αναμετρηθεί με τον πρώην πρόεδρο Μπεν Άλι, που διέφυγε στη Σαουδική Αραβία, έπειτα από μια 23ετή θητεία στα ηνία της χώρας.
Το θέμα της Τυνησίας συζητήθηκε χθες στην Ευρωβουλή, η Ολομέλεια της οποίας, όμως, απέρριψε αίτημα των Πρασίνων να υιοθετηθεί σχετικό ψήφισμα. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Γιέρτσι Μπούζεκ, αναφέρθηκε στην «αποφασιστικότητα και το θάρρος» του λαού της Τυνησίας και ζήτησε την άμεση απελευθέρωση όσων έχουν συλληφθεί, την προπαρασκευή για τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών, υπό διεθνή εποπτεία, και τέλος τη διενέργεια μιας ανεξάρτητης έρευνας σε απάντηση των καταγγελιών για τα κρούσματα διαφθοράς και την άσκηση βίας.
Χθες επίσης, η βαρώνη Άστον και ο αρμόδιος επίτροπος Στέφαν Φύλε σε κοινή τους ανακοίνωση εξέφρασαν την «αλληλεγγύη» της ΕΕ στη λαϊκή εξέγερση και τον «σεβασμό» της, στο θάρρος των ανθρώπων του δημοκρατικού κινήματος. Στην ανακοίνωση σημειώνεται πως η ΕΕ έχει μια συνολική πρόταση διεξόδου, που προβλέπει τη διενέργεια δημοκρατικών εκλογών αλλά και την παροχή οικονομικής βοήθειας.
Οι υπουργοί που υπηρέτησαν υπό το καθεστώς του Μπεν Άλι και διατηρήθηκαν στην κυβέρνηση της Τυνησίας, έχουν «καθαρά χέρια» και ενεργούσαν ανέκαθεν υπέρ «της διαφύλαξης του εθνικού συμφέροντος», δήλωσε ο πρωθυπουργός Μοχάμεντ Γανούσι στο γαλλικό ραδιοσταθμό Europe 1.«Διατήρησαν το χαρτοφυλάκιό τους επειδή τούς έχουμε ανάγκη σ' αυτή τη φάση» της δημοκρατικής οικοδόμησης, με τις προετοιμασίες για διεξαγωγή εκλογών μέσα σε έξι μήνες, δήλωσε ο πρωθυπουργός, υπογραμμίζοντας το «μεγάλο διακύβευμα της ασφάλειας» σ' αυτή τη μεταβατική περίοδο.
«Όλοι έχουν καθαρά χέρια και μεγάλες ικανότητες. Έχουν αξία. Χάρη στην αφοσίωσή τους, κατάφεραν να μειώσουν τη δυνατότητα ορισμένων να βλάψουν. Έκαναν ελιγμούς, υπεξέφυγαν, κέρδισαν χρόνο για να διαφυλάξουν το εθνικό συμφέρον», επέμεινε απαντώντας στις επικρίσεις ενός μέρους της αντιπολίτευσης.
Χθες το απόγευμα, ο Μοχάμεντ Γανούσι, τελευταίος πρωθυπουργός του ανατραπέντος προέδρου, ανακοίνωσε πως σχημάτισε μια 24μελή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία μετέχουν τρεις αρχηγοί της νόμιμης αντιπολίτευσης, οκτώ υπουργοί της παλιάς κυβέρνησης και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών.
Ο πρόεδρος Ζιν ελ-Αμπιντίν Μπεν Άλι, ο οποίος ηγήθηκε με σιδηρά πυγμή επί 23 χρόνια, διέφυγε την Παρασκευή από τη χώρα έπειτα από ένα μήνα διαδηλώσεων που καταπνίγηκαν στο αίμα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 78 άνθρωποι, σύμφωνα με τον τελευταίο επίσημο απολογισμό.
«Όλοι αυτοί που ευθύνονται γι' αυτή τη σφαγή θα λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη», υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, διαβεβαιώνοντας ότι ουδέποτε έδωσε ο ίδιος εντολή στις δυνάμεις ασφαλείας να ανοίξουν πυρ με πραγματικές σφαίρες εναντίον των διαδηλωτών. Αναφερόμενος στην εκλογική διαδικασία, ο Μοχάμεντ Γανούσι διαβεβαίωσε ότι «θα επιτραπεί σε όλα τα πολιτικά κόμματα να συμμετάσχουν ισότιμα στις εκλογές» .
Όμως, ο επικεφαλής του (απαγορευμένου επί Μπεν Άλι) ισλαμιστικού κινήματος Ενάχντα Ρασίντ Γανούσι, ο οποίος είναι εξόριστος στο Λονδίνο, δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην Τυνησία «παρά μόνον αν υπάρξει ένας νόμος περί αμνηστίας» που θα εξαλείψει τη βαριά καταδίκη του σε ισόβια, η οποία χρονολογείται από το 1991, διευκρίνισε ο πρωθυπουργός.
Στην ίδια συνέντευξη, ο Μοχάμεντ Γανούσι δήλωσε ότι είχε την «εντύπωση» πως η Λεϊλά Τραμπελσί, δεύτερη σύζυγος του Μπεν Άλι, ήταν αυτή που διοικούσε πραγματικά τη χώρα κατά τα τελευταία χρόνια της εξουσίας του προέδρου.
Μπιλντ και Κον Μπεντίτ ρίχνουν ευθύνες στην Ε.Ε.
«Η πολιτική της σταδιακής φιλελευθεροποίησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι προφανές ότι στην Τυνησία απέτυχε», σημείωσε ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπίλντ στο μπλόγκ του, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η ΕΕ έκανε τα στραβά μάτια στην κατάχρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο αρχηγός των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ επίσης, χθες, στην Ευρωβουλή, κατήγγειλε την ΕΕ ότι «φοβήθηκε» να αναμετρηθεί με τον πρώην πρόεδρο Μπεν Άλι, που διέφυγε στη Σαουδική Αραβία, έπειτα από μια 23ετή θητεία στα ηνία της χώρας.
Το θέμα της Τυνησίας συζητήθηκε χθες στην Ευρωβουλή, η Ολομέλεια της οποίας, όμως, απέρριψε αίτημα των Πρασίνων να υιοθετηθεί σχετικό ψήφισμα. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Γιέρτσι Μπούζεκ, αναφέρθηκε στην «αποφασιστικότητα και το θάρρος» του λαού της Τυνησίας και ζήτησε την άμεση απελευθέρωση όσων έχουν συλληφθεί, την προπαρασκευή για τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών, υπό διεθνή εποπτεία, και τέλος τη διενέργεια μιας ανεξάρτητης έρευνας σε απάντηση των καταγγελιών για τα κρούσματα διαφθοράς και την άσκηση βίας.
Χθες επίσης, η βαρώνη Άστον και ο αρμόδιος επίτροπος Στέφαν Φύλε σε κοινή τους ανακοίνωση εξέφρασαν την «αλληλεγγύη» της ΕΕ στη λαϊκή εξέγερση και τον «σεβασμό» της, στο θάρρος των ανθρώπων του δημοκρατικού κινήματος. Στην ανακοίνωση σημειώνεται πως η ΕΕ έχει μια συνολική πρόταση διεξόδου, που προβλέπει τη διενέργεια δημοκρατικών εκλογών αλλά και την παροχή οικονομικής βοήθειας.
Έχει ρεύμα η αναρχία
πιτσιρίκος
Η 27χρονη Γερμανίδα που συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα από την Αντιτρομοκρατική αφέθηκε χτες ελεύθερη. Η Γερμανίδα απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις της ανακρίτριας και δήλωσε αναρχική. Έχει ενδιαφέρον ο διάλογος της Γερμανίδας με την εισαγγελέα.Σύμφωνα με τον δικηγόρο της Γερμανίδας, η εισαγγελέας την ρώτησε γιατί βρέθηκαν στο σπίτι της κείμενα αντιεξουσιαστικών οργανώσεων και επιστολές συλληφθέντων με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Η Γερμανίδα απάντησε πως τα κείμενα ήταν δημοσιευμένα και η εισαγγελέας σχολίασε πως «δεν είναι φυσιολογικό να έχεις στο σπίτι σου κείμενα τρομοκρατών».
Προφανώς, από το μυαλό της εισαγγελέως δεν έχει περάσει ποτέ η ιδέα πως αυτοί που διώκονται ως τρομοκράτες αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες και δεν θεωρούνται τρομοκράτες από όλους – υπάρχουν άνθρωποι που τους στηρίζουν, άλλοι που τους θαυμάζουν και πολλοί που τους παρακολουθούν με ενδιαφέρον ή και περιέργεια.
Στην εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας –όπου μπορείς να βρεις όλα τα κείμενα του πλανήτη στο διαδίκτυο- μια Ελληνίδα εισαγγελέας θεωρεί πως δεν είναι φυσιολογικό να έχει κάποιος στο σπίτι του κείμενα «τρομοκρατών». Από την άλλη, η εισαγγελέας θα θεωρεί φυσιολογικό να έχει κάποιος στο σπίτι του περιοδικά για τα ζώδια. Επίσης, θα θεωρεί φυσιολογικό να έχει κάποιος σπίτι του τηλεόραση και να παρακολουθεί μεσημεριανάδικα και σαπουνόπερες – αυτά είναι πολύ φυσιολογικά πράγματα.
Προσπαθώ να φανταστώ την εισαγγελέα. Μια παντρεμένη Ελληνίδα -που ίσως έχει παιδιά- έρχεται φάτσα κάρτα με μια 27χρονη Γερμανίδα που της δηλώνει ευθαρσώς πως είναι αναρχική και πως δεν τρέχει τίποτα που έχει στο σπίτι της κείμενα αντιεξουσιαστών.
Οπωσδήποτε, η Ελληνίδα εισαγγελέας θεωρεί την 27χρονη Γερμανίδα «παιδί» - ένα παιδί που παραστράτησε και ξέφυγε από την αγκαλιά της οικογένειάς της. Όταν στην Ελλάδα θεωρείσαι παιδί μέχρι τα 50, είναι δύσκολο για την εισαγγελέα να αντιληφθεί πως η 27χρονη Γερμανίδα που έχει απέναντί της είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα που έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της εδώ και αρκετά χρόνια. Θα περίμενε να ακούσει μερικές τυπικές «ελληνικές» δικαιολογίες, τίποτα παρακάλια, κάποια αναφορά σε μια χαροκαμένη μάνα, και βλέπει ακριβώς το αντίθετο: μια γυναίκα που έχει το θάρρος της γνώμης της και των επιλογών της.
Η «γκάφα» της Αντιτρομοκρατικής –που παρουσίασε τη Γερμανίδα ως παιδί πρώην μελών της RAF- ανέδειξε μερικές διαφορές ανάμεσα στη γερμανική και την ελληνική κοινωνία. Αμέσως μετά τη σύλληψη της 27χρονης Γερμανίδας, η μητέρα της δήλωσε πως η κόρη της είναι αναρχική και τα αδέρφια της είπαν με περηφάνια πως ανήκουν κι αυτά στον αναρχικό χώρο.
Όταν συλλαμβάνονται Έλληνες αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές, η οικογένειά τους συνήθως απουσιάζει επειδή αισθάνεται ντροπή. Αν το παιδί τους ήταν σε κάποιο reality και κουνούσε τον κώλο του, οι γονείς του θα φούσκωναν από περηφάνια, αλλά ντρέπονται που το παιδί τους είναι αναρχικό. Οι Γερμανοί μας νίκησαν και σε αυτόν τον τομέα• η «χαλαρή» και «αδιάφορη» γερμανική οικογένεια αποδεικνύεται πιο ενωμένη και πιο ειλικρινής στα δύσκολα από την «δεμένη» ελληνική οικογένεια.
Βέβαια, θα πρέπει να σημειώσω πως η γενναιότητα, η υπευθυνότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι νεαροί Έλληνες αντιεξουσιαστές τις κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι αξιοπρόσεκτες. Σε μια χώρα που οι τριαντάρηδες ζητάνε χαρτζιλίκι από τον μπαμπά, οι τριαντάρες κωλοβαράνε όλη μέρα γιατί θεωρούνται μπεμπέκες και όλοι οι πολιτικοί δηλώνουν αθώοι για την κατάντια της χώρας, βλέπεις 20χρονους και 23χρονους αντιεξουσιαστές να αναλαμβάνουν ξεκάθαρα την ευθύνη των πράξεών τους και να δηλώνουν στα ίσια πως δεν αναγνωρίζουν ούτε τα δικαστήρια, ούτε το κράτος, ούτε τίποτα (σ.σ. «Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω παζάρια και διαπραγματεύσεις» είχε γράψει σε επιστολή της η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη). Επίσης, σε μια εποχή απόλυτης ιδιωτείας, αυτοί οι νεαροί επιδεικνύουν συγκινητική αλληλεγγύη στους συντρόφους τους.
Δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας ή κοινωνιολόγος για να κάνω αναλύσεις στις κοινωνικές αλλαγές, αλλά περπατάω στους δρόμους, βλέπω και προσπαθώ να καταλάβω. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια πορεία του Πολυτεχνείου, διαπίστωσα με έκπληξη πως το μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών δεν αποτελείτο πια από τα συνήθη διακόσια με τριακόσια άτομα – ήταν πια χιλιάδες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι συλλήψεις και οι καταδίκες –αλλά και η κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάσταση- θα πυκνώσουν κι άλλο τις τάξεις των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών.
Είναι λάθος να βαφτίζονται τρομοκράτες, είναι λάθος να φυλακίζονται, είναι λάθος να αντιμετωπίζονται με χιλιάδες αστυνομικούς. Είναι λάθη που θα πληρωθούν ακριβά. Αλλά δεν αρκεί να το λέω εγώ.
Κατασκευή φοροφυγάδων ενόψει των συλλήψεων
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ
Την ώρα που μεγαλοοφειλέτες είναι στο απυρόβλητο, πέρασαν χειροπέδες σε συνδικαλιστή και σε εργαζόμενη των 700 ευρώ στην Κομοτηνή
Το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας, το φόβο και την παράλογη συμπεριφορά που περιγράφονται στα βιβλία του Κάφκα ζουν πολίτες της χώρας που συλλαμβάνονται για «χρέη» στο Δημόσιο, κάτω από περίεργες συνθήκες, την ώρα που οι επώνυμοι μεγαλοοφειλέτες εξακολουθούν να βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Ο υπουργός Οικονομικών είχε προειδοποιήσει ότι σύντομα θα βλέπαμε κάποιους από αυτούς που χρωστούν να μπαίνουν φυλακή. Οι συλλήψεις που γίνονται, όμως, δεν είναι αυτές που η ελληνική κοινωνία ανέμενε. Μία από τις πιο περίεργες αφορά συνδικαλιστή που πρωταγωνίστησε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στα λατομεία του Αράξου και η άλλη μια νεαρή κοπέλα της «γενιάς των 700 ευρώ» από την Κομοτηνή.
Ο συνδικαλιστής Νίκος Σαριτζόγλου, πατέρας ενός δίχρονου παιδιού, που συνελήφθη στις 9 Δεκεμβρίου, πέρασε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στις φυλακές του Κορυδαλλού (μέχρι χθες το βράδυ εξακολουθούσε να κρατείται). Οι συνάδελφοί του καταγγέλλουν ότι η σύλληψή του «στήθηκε» με έναν ασυνήθιστο τρόπο: Αστυνομικός της Ασφάλειας Πατρών του τηλεφώνησε προσποιούμενος τον δημοσιογράφο τοπικού καναλιού και τον κάλεσε για συνέντευξη σχετικά με το θέμα των λατομείων Αράξου, απ' όπου κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους 120 εργαζόμενοι. Εκείνος δέχθηκε, καθώς ήταν από τους πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων. Οταν έφτασε, όμως, απ' έξω τον περίμεναν αστυνομικοί της Ασφάλειας, οι οποίοι τον συνέλαβαν για χρέη.
Οπως αναφέρει η συνήγορός του, Δήμητρα Σγούρα, τα χρέη προς το Δημόσιο δημιουργήθηκαν από αμέλεια, καθώς όταν έκλεισε ένα βενζινάδικο που είχε το 2001 αμέλησε να κλείσει και τα βιβλία στην εφορία, παρ' ότι «δεν χρωστούσε ούτε ένα ευρώ». «Το ποσό που οφείλει είναι πλασματικό και αφορά πρόστιμα που έβαζε ανά έτος η εφορία, τα οποία μαζί με τις προσαυξήσεις έφτασαν τις 300.000 ευρώ».
Μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου στην Πάτρα μιλούν για 8.000 αποφάσεις που υπάρχουν προς εκτέλεση στα συρτάρια για χρέη και αναρωτιούνται: «Αυτόν βρήκαν να συλλάβουν;» Οι συνδικαλιστές, που βρέθηκαν από την αρχή στο πλευρό του, δηλώνουν ότι: «Αν πρέπει να συλληφθούν κάποιοι, είναι όλοι αυτοί που επί δεκαετίες καταληστεύουν τους κόπους του ελληνικού λαού».
Η υπόθεση της Χαράς Δουλγεράκη από την Κομοτηνή θυμίζει τον ήρωα της «Δίκης» του Κάφκα, Γιόζεφ Κ., ο οποίος αν και δεν έχει κάνει τίποτα, συλλαμβάνεται δίχως να γνωρίζει γιατί κατηγορείται. «Στις 4-1-2011 με κάλεσαν στο αστυνομικό τμήμα και πήγα για να ενημερωθώ τι με θέλουν», διηγείται. «Εκεί μου είπαν ότι είχα καταδικαστεί από το 2009 για παραχώρηση του μοτοποδηλάτου μου σε κάποιον "αγνώστων στοιχείων" (για τον οποίον δεν έχω ιδέα ποιος είναι, ούτε μου είπαν το όνομά του) με ποινή φυλάκισης 30 ημερών, εξαγοράσιμη έναντι 630 ευρώ. Τότε διαπίστωσα ότι είχα καταδικαστεί ερήμην, χωρίς να έχω πάρει ποτέ την απόφαση, αλλά ούτε καν την κλήση για το δικαστήριο. Ζήτησα να δω τον εισαγγελέα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει. Ζήτησα να εξαγοράσω την ποινή, αλλά μου είπαν ότι το ταμείο ήταν κλειστό και έτσι έπρεπε να παραμείνω υπό κράτηση».
«Με μετέφεραν με χειροπέδες, σαν να ήμουν ο Πάσσαρης. Ηταν ένας εφιάλτης».
Τελικά την επόμενη μέρα πλήρωσε και μετά από αρκετή ταλαιπωρία αφέθηκε ελεύθερη (αν δεν είχε τα 630 ευρώ, θα ήταν ακόμα μέσα).
Ο Γιόζεφ Κ. στη «Δίκη» πιστεύει ότι όλοι είναι πιο ισχυροί από αυτόν και κάθε αντίσταση είναι περιττή. Η Χαρά Δ. δηλώνει ότι θα εξαντλήσει «κάθε νόμιμο δικαίωμα για να μάθει γιατί πέρασε αυτή την εξευτελιστική διαδικασία».
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Τυνησία: Εν αναμονή σχηματισμού κυβέρνησης
TVXS
Τα τεθωρακισμένα του στρατού παραμένουν σταθμευμένα έξω από την πρωτεύουσα Τύνιδα, έχοντας καταφέρει να περιορίσουν τα έκτροπα που ακολούθησαν την εσπευσμένη αναχώρηση του προέδρου. Ο Μπεν Αλί κατέφυγε τελικά στη Σαουδική Αραβία, αφού πρώτα ζήτησε ανεπιτυχώς άσυλο από τις γαλλικές αρχές. Σφοδρές συγκρούσεις ξέσπασαν χθες στην Τύνιδα ανάμεσα στις δυνάμεις ασφαλείας και ομάδες πιστές στον πρώην πρόεδρο Ζίνε Ελ Αμπίντιν Μπεν Αλι.
Ο στρατός της Τυνησίας εισέβαλε σήμερα στο προεδρικό μέγαρο στην Καρχηδόνα, όπου είχαν καταφύγει μέλη της προεδρικής φρουράς του Μπεν Άλι, σύμφωνα με πηγή των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας.Ένας κάτοικος ανέφερε ότι άκουσε ανταλλαγή πυρών, προσθέτοντας ότι ο στρατός έχει περικυκλώσει την περιοχή γύρω από το προεδρικό μέγαρο. Μία άλλη κάτοικος της περιοχής δήλωσε ότι «τουλάχιστον δύο ελικόπτερα» πετούν πάνω από το προεδρικό μέγαρο.
Επιπλέον, ο πρώην επικεφαλής ασφαλείας του έκπτωτου προέδρου Μπεν Αλι, συνελήφθη με ένταλμα της τυνησιακής δικαιοσύνης, η οποία τον κατηγορεί ως υπεύθυνο για τις πρόσφατες βιαιότητες κατά του λαού της χώρας, ανακοίνωσε σήμερα επίσημη πηγή στην Τύνιδα. Η ίδια πηγή, η οποία δεν κατονομάζεται, δήλωσε στο επίσημο πρακτορείο ειδήσεων της Τυνησίας, ΤΑΡ, ότι ο συλληφθείς, άνθρωπος κλειδί του πρώην καθεστώτος, βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες ταραχές στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Η ανατροπή του Μπεν Αλί προκάλεσε «πανηγυρικές» εκδηλώσεις σε πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή, όπου χιλιάδες πολίτες συνεχίζουν να ζουν κάτω από αυταρχικά καθεστώτα. Οι αναλυτές, μάλιστα, προειδοποιούν ήδη για το φαινόμενο του ντόμινο, κυρίως στις χώρες που βίωσαν πρόσφατα διαδηλώσεις εναντίον των ηγετών τους, όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και το Μαρόκο.
ΗΠΑ: Αποχώρηση του διπλωμάτη
Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έδωσε το πράσινο φως χθες για την αναχώρηση από την Τυνησία των μελών των οικογενειών της αμερικανικής πρεσβείας στην Τύνιδα και συνέστησε σε όλους του αμερικανούς πολίτες να εγκαταλείψουν την Τυνησία εξαιτίας των ταραχών. Το υπουργείο Εξωτερικών "έδωσε άδεια για την αναχώρηση όλων των μελών των οικογενειών" των προσώπων που εργάζονται στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Οι αμερικανοί πολίτες στην Τυνησία πρέπει να εκτιμήσουν προσεκτικά την κατάστασή τους ως προς την ασφάλεια» υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων στην χώρα αυτή και να εξετάσουν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την Τυνησία, προειδοποίησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξηγώντας ότι οι ταραχές επεκτάθηκαν στην Τύνιδα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, περιλαμβανομένων των δημοφιλών τουριστικών προορισμών.
«Αυτά τα απρόβλεπτα γεγονότα εξελίχθηκαν σε πολλές περιπτώσεις σε βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές, προκαλώντας μεγάλο αριθμό νεκρών, τραυματιών και τεράστιες υλικές καταστροφές», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η οποία προειδοποιεί τους αμερικανούς πολίτες να αποφύγουν τις διαδηλώσεις, ακόμη και τις ειρηνικές, που μπορούν να εκτραπούν σε συγκρούσεις και κατά τη διάρκεια των οποίων οι αλλοδαποί μπορεί να γίνουν στόχος.
Ανησυχία του Ιράν
«Διατηρούμε καλές σχέσεις με τη χώρα αυτή και ελπίζουμε ότι τα αιτήματα του λαού της Τυνησίας θα ικανοποιηθούν με ειρηνικά και όχι με βίαια μέσα», τόνισε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Ραμίν Μεχμανπαράστ.
Εν τω μεταξύ, οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας δε δίνουν καμία πληροφορία σχετικά με τη διαμονή στη χώρα του έκπτωτου προέδρου της Τυνησίας. Σε ανακοίνωσή της, η σαουδαραβική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι «δέχθηκε τον πρόεδρο Ζίνε Ελ Αμπιντίν Μπεν Αλί».
Ανοιχτός ο εναέριος χώρος και τα αεροδρόμια
Ο εναέριος χώρος και τα αεροδρόμια της Τυνησίας άνοιξαν για τις πτήσεις πολιτικών αεροσκαφών, μετέδωσε το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων TAP, μια ημέρα μετά τη ματαίωση πολλών πτήσεων. «Η υπηρεσία για την πολιτική αεροπορία και τα αεροδρόμια ανακοινώνει ότι ο εναέριος χώρος της Τυνησίας και όλα τα αεροδρόμια είναι ανοιχτά, αντίθετα με αυτό που αναφέρθηκε από ορισμένα ΜΜΕ», μετέδωσε το πρακτορείο.
Στην προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας επιδίδονται τα πολιτικά κόμματα στην Τυνησία από χθες, δύο ημέρες μετά τη φυγή του προέδρου Ζίνε αλ-Αμπιντίνε Μπεν Αλί, υπό την πίεση της λαϊκής εξέγερσης. Σοβαρές ελλείψεις σε τρόφιµα παρατηρούνταν χθες στην Τύνιδα ενώ η πρεσβεία των ΗΠΑ έδωσε εντολή αποχώρησης της διπλωματικής αποστολής της από τη χώρα ενώ αποτρέπει τους πολίτες τους να ταξιδέψουν στην Τυνησία.Καθήκοντα προέδρου στην Τυνησία έχει ήδη αναλάβει ο πρόεδρος της Βουλής, Φουάντ Μεμπάζα, ο οποίος ζήτησε από τον πρωθυπουργό Μ. Γκανούτσι να προχωρήσει στον σχηματισμό κυβέρνησης. Αλλά τα κόμματα ήδη ερίζουν ως προς την απόφαση των συνταγματικών αρχών να οριστούν οι προεδρικές εκλογές μέσα στις επόμενες εξήντα ημέρες. Το γεγονός αυτό, καθώς και άλλες διαφορές, κυρίως στη νομή της εξουσίας, προκαλεί ανησυχία στους αναλυτές, που προειδοποιούν ότι η ειρήνη παραμένει εύθραυστη.
Τα τεθωρακισμένα του στρατού παραμένουν σταθμευμένα έξω από την πρωτεύουσα Τύνιδα, έχοντας καταφέρει να περιορίσουν τα έκτροπα που ακολούθησαν την εσπευσμένη αναχώρηση του προέδρου. Ο Μπεν Αλί κατέφυγε τελικά στη Σαουδική Αραβία, αφού πρώτα ζήτησε ανεπιτυχώς άσυλο από τις γαλλικές αρχές. Σφοδρές συγκρούσεις ξέσπασαν χθες στην Τύνιδα ανάμεσα στις δυνάμεις ασφαλείας και ομάδες πιστές στον πρώην πρόεδρο Ζίνε Ελ Αμπίντιν Μπεν Αλι.
Ο στρατός της Τυνησίας εισέβαλε σήμερα στο προεδρικό μέγαρο στην Καρχηδόνα, όπου είχαν καταφύγει μέλη της προεδρικής φρουράς του Μπεν Άλι, σύμφωνα με πηγή των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας.Ένας κάτοικος ανέφερε ότι άκουσε ανταλλαγή πυρών, προσθέτοντας ότι ο στρατός έχει περικυκλώσει την περιοχή γύρω από το προεδρικό μέγαρο. Μία άλλη κάτοικος της περιοχής δήλωσε ότι «τουλάχιστον δύο ελικόπτερα» πετούν πάνω από το προεδρικό μέγαρο.
Επιπλέον, ο πρώην επικεφαλής ασφαλείας του έκπτωτου προέδρου Μπεν Αλι, συνελήφθη με ένταλμα της τυνησιακής δικαιοσύνης, η οποία τον κατηγορεί ως υπεύθυνο για τις πρόσφατες βιαιότητες κατά του λαού της χώρας, ανακοίνωσε σήμερα επίσημη πηγή στην Τύνιδα. Η ίδια πηγή, η οποία δεν κατονομάζεται, δήλωσε στο επίσημο πρακτορείο ειδήσεων της Τυνησίας, ΤΑΡ, ότι ο συλληφθείς, άνθρωπος κλειδί του πρώην καθεστώτος, βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες ταραχές στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Η ανατροπή του Μπεν Αλί προκάλεσε «πανηγυρικές» εκδηλώσεις σε πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή, όπου χιλιάδες πολίτες συνεχίζουν να ζουν κάτω από αυταρχικά καθεστώτα. Οι αναλυτές, μάλιστα, προειδοποιούν ήδη για το φαινόμενο του ντόμινο, κυρίως στις χώρες που βίωσαν πρόσφατα διαδηλώσεις εναντίον των ηγετών τους, όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και το Μαρόκο.
ΗΠΑ: Αποχώρηση του διπλωμάτη
Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έδωσε το πράσινο φως χθες για την αναχώρηση από την Τυνησία των μελών των οικογενειών της αμερικανικής πρεσβείας στην Τύνιδα και συνέστησε σε όλους του αμερικανούς πολίτες να εγκαταλείψουν την Τυνησία εξαιτίας των ταραχών. Το υπουργείο Εξωτερικών "έδωσε άδεια για την αναχώρηση όλων των μελών των οικογενειών" των προσώπων που εργάζονται στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Οι αμερικανοί πολίτες στην Τυνησία πρέπει να εκτιμήσουν προσεκτικά την κατάστασή τους ως προς την ασφάλεια» υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων στην χώρα αυτή και να εξετάσουν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την Τυνησία, προειδοποίησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξηγώντας ότι οι ταραχές επεκτάθηκαν στην Τύνιδα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, περιλαμβανομένων των δημοφιλών τουριστικών προορισμών.
«Αυτά τα απρόβλεπτα γεγονότα εξελίχθηκαν σε πολλές περιπτώσεις σε βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές, προκαλώντας μεγάλο αριθμό νεκρών, τραυματιών και τεράστιες υλικές καταστροφές», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η οποία προειδοποιεί τους αμερικανούς πολίτες να αποφύγουν τις διαδηλώσεις, ακόμη και τις ειρηνικές, που μπορούν να εκτραπούν σε συγκρούσεις και κατά τη διάρκεια των οποίων οι αλλοδαποί μπορεί να γίνουν στόχος.
Ανησυχία του Ιράν
«Διατηρούμε καλές σχέσεις με τη χώρα αυτή και ελπίζουμε ότι τα αιτήματα του λαού της Τυνησίας θα ικανοποιηθούν με ειρηνικά και όχι με βίαια μέσα», τόνισε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Ραμίν Μεχμανπαράστ.
Εν τω μεταξύ, οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας δε δίνουν καμία πληροφορία σχετικά με τη διαμονή στη χώρα του έκπτωτου προέδρου της Τυνησίας. Σε ανακοίνωσή της, η σαουδαραβική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι «δέχθηκε τον πρόεδρο Ζίνε Ελ Αμπιντίν Μπεν Αλί».
Ανοιχτός ο εναέριος χώρος και τα αεροδρόμια
Ο εναέριος χώρος και τα αεροδρόμια της Τυνησίας άνοιξαν για τις πτήσεις πολιτικών αεροσκαφών, μετέδωσε το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων TAP, μια ημέρα μετά τη ματαίωση πολλών πτήσεων. «Η υπηρεσία για την πολιτική αεροπορία και τα αεροδρόμια ανακοινώνει ότι ο εναέριος χώρος της Τυνησίας και όλα τα αεροδρόμια είναι ανοιχτά, αντίθετα με αυτό που αναφέρθηκε από ορισμένα ΜΜΕ», μετέδωσε το πρακτορείο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)