Μια στιγμή με το Γ.Φαρσακίδη στη συναυλία της Ζώνης

Μόλις έχει τελειώσει η συναυλία στο Πέραμα. Χαμόγελα από όλους. Η αίθουσα αδειάζει αργά κι ευτυχισμένα. Ωραία ατμόσφαιρα.

 Βγαίνει εκείνη την ώρα ο σπουδαίος Γιώργος Φαρσακίδης. Είχαμε ξανασυναντηθεί σ' ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη πριν λίγους μήνες για την παρουσίαση του βιβλίου του Η.Κακαβάνη "Ο άγνωστος Βάρναλης".

"Σ' έβλεπα μου λέει κι έλεγα, να ένας λεβέντης άντρας"

"Σαν εσένα του λέω"! Ο Γιώργος Φαρσακίδης παρά τα 88 του εξακολουθεί να είναι ωραίος και λεβέντης. "Φέρε τη τσάντα μου" λέει στη γυναίκα δίπλα του. Βγάζει ένα βιβλίο του και μου το χαρίζει!

 Είναι το "Αναζητώντας την Ιθάκη"! Τα είπαμε για λίγο όρθιοι εκεί. Με ρώτησε ποιος τραγούδησε το Commadande Che Guevara. "O Μανώλης ο Ανδρουλιδάκης" του λέω. 

"Συγκινήθηκα, πήγα να βάλω τα κλάματα" λέει. " Θυμόμουνα τότε στην Κούβα..." 

Μου διηγείται τη στιγμή με το Ραούλ Κάστρο. "Ξεφύλιζε ο Ραούλ τη "Μακρόνησο". Είχε συγκινηθεί που ήμουνα Μακρονησιώτης. Κοίταζε το σκίτσο με τον Ιωαννίδη κι έλεγε ...ο δικός σας Μπατίστα. Άκουγα το τραγούδι και τα σκεφτόμουνα"

Τον αγκάλιασα και χαιρετηθήκαμε. Ενας υπέροχος άνθρωπος, ένα παιδί 88 χρονώ γεμάτο συγκίνηση.

Λίγο μετά ...ή λίγο πρίν, δε θυμάμαι ακριβώς, μου είχαν χαρίσει τις αφίσες με δικά του έργα για τη συμμετοχή στη συναυλία. 

Η αφίσα με το έργο του Γ.Φαρσακιδη

Πήγα σπίτι κι άνοιξα το βιβλίο του. Διάβασα δυο σελίδες στην τύχη, ιστορίες από το αντάρτικο και τις φυλακές που πέρασε, ανάμεσα σε τρομερά σκίτσα και φωτογραφίες έργων του που είχαν περάσει ξυστά από το θάνατο. 

"Κινήσαμε έρποντας έως τα πρώτα συρματοπλέγματα -μας χωρίζει το πλάτος του δρόμου... Ξημερώνει. Αγουροξυπνημένοι οι Γερμανοί πλένονται αμέριμνοι, πειράζονται, πλατσουρίζουν στα νερά. Κάποιοι απ' όλους θα πέσουν σε λίγο νεκροί, μα κανείς τους δεν ξέρει πως ο χάρος παραμονεύοντας στο σκοτάδι, τους έχει βάλει στο στόχαστρο...

Στο στρατόπεδο του Αι Στράτη(ακουαρέλα)

Μισώ τον πόλεμο, τον Χίτλερ, την αλαζονεία, το φασισμό. Ωστόσο θά 'θελα, αν το μπορούσα, πολεμώντας το φασισμό, να μη βρισκόμουνα στην ανάγκη να σκοτώσω κανένα. Ούτε και τώρα νοιώθω μίσος γι αυτούς με τους οποίους θα αλληλοσκοτωθούμε σε λίγο." 

Μιλούσε για τη μάχη της Κρήνης στις 11 Σεπτέμβρη 1944. Ηταν δεν ήταν τότε 18 χρονών...

Έβαλα τα κλάματα. Τι άνθρωποι! Τι ζωή! Πως μπορεί να γίνει να είναι καλά για πάντα.

υ.γ: Η "Μακρόνησος" είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο-λεύκωμα με εκείμενα και έργα του Γ.Φαρσακίδη που είχε την "τύχη" να περάσει λίγο καιρό στο κολαστήριο εκεί στα είκοσί του χρόνια. Ένα μικρό απόσπασμα εδώ από το "Κόκκινο πρωί"