«DER SPIEGEL» Εμπλέκει τον πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων στις μίζες για τους εξοπλισμούς

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) Ούλριχ Γκρίλο εμπλέκει ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel»στην υπόθεση των δωροδοκιών στα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Ο Γκρίλο, κατά την εξεταζόμενη από τις δικαστικές αρχές περίοδο, ήταν επικεφαλής της εταιρείας «STN Atlas», που, σύμφωνα με την κατάθεση του Παναγιώτη Ευσταθίου, εμπλέκεται στο σκάνδαλο.

Στο δημοσίευμα, ο Ευσταθίου φέρεται να μπορεί με ονόματα και αποδεικτικά εμβασμάτων να αποδείξει ότι από τα τέλη της δεκαετίας του '90, ο ίδιος ως εκπρόσωπος της «Rheinmetall» και της πρώην θυγατρικής της, «STN Atlas», δωροδοκούσε Ελληνες αξιωματούχους και δημόσιους υπαλλήλους. Οι συγκεκριμένες «πρακτικές» έχουν απαγορευτεί νομοθετικά στη Γερμανία από το 1998. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για τη Γερμανία, είναι το γεγονός ότι επικεφαλής της «Rheinmetall» και της «STN Atlas», έως το α' εξάμηνο 2001, ήταν ο σημερινός πρόεδρος της BDI Γκρίλο.

Οι συντάκτες του άρθρου σημειώνουν ότι κατά την επαφή τους με τον Γκρίλο ο τελευταίος εμφανίστηκε νευρικός. «Δεν είχα καμία πληροφόρηση τότε ότι στις δουλειές μας στην Ελλάδα υπήρξαν παράνομες πληρωμές». Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, η «Rheinmetall» ισχυρίζεται ότι δεν έγιναν παράνομες πληρωμές σε Ελληνες αξιωματούχους και επικαλείται «εσωτερική έρευνα» που έκανε η ίδια η εταιρεία. Στο «θετικό αποτέλεσμα» του εσωτερικού ελέγχου, παρέπεμψε και ο Γκρίλο. Οι εσωτερικοί ελεγκτές, ωστόσο, δεν έλαβαν υπόψη τους τις καταθέσεις Κάντα και Ευσταθίου.

Το δημοσίευμα σημειώνει ακόμα ότι σύμφωνα με τον Ευσταθίου, Γερμανοί μάνατζερ πήραν επίσης μερίδιο από τις «βρώμικες» ελληνικές συμφωνίες. Σύμφωνα με τα στοιχεία των ανακριτικών Αρχών της Βρέμης, που ερευνούν την υπόθεση,μεταξύ των κατηγορουμένων βρίσκονται δέκα πρώην συνεργάτες της «Rheinmetall» και έξι συνεργάτες της «STN Atlas», εκ των οποίων κάποιοι εργάζονται ακόμη και σήμερα στις εταιρείες, ενώ στον Ευσταθίου διοχετεύθηκαν περισσότερα από 40 εκατομμύρια ευρώ. Οι δε υπεύθυνοι των «Rheinmetall» και «STN Atlas» επέτρεψαν να γίνουν αυτές οι πληρωμές, παραβλέποντας τους ισχύοντες κανονισμούς.

Ο Ευσταθίου δήλωσε στους ανακριτές ότι συνάντησε μόνο μία φορά τον Γκρίλο στην Αθήνα, με την ευκαιρία της υπογραφής μιας συμφωνίας, και δεν είχαν μιλήσει σχετικά με «λαδώματα», αλλά επιμένει ότι η κορυφή της διοίκησης θα έπρεπε να είχε εικόνα. Την άποψή του φαίνεται, αναφέρει το «Spiegel», να συμμερίζονται οι ανακριτικές Αρχές της Βρέμης, οι οποίες, σε απόφαση για την έκδοση εντάλματος έρευνας, σημειώνουν ότι «ήδη από το 1999 η "STN Atlas" είχε θέσει ερώτημα στην ηγεσία του ομίλου για το χειρισμό ασυνήθιστα υψηλών προμηθειών προς τον "συνέταιρο συνεργασίας" ενός Ελληνα αντιπροσώπου».
Μερεμέτια στο θεσμικό πλαίσιο

Στην Ελλάδα, ο υπουργός Αμυνας Δ. Αβραμόπουλος, σε συνέντευξή του στη «Real News», δήλωσε ότι αρχές Φλεβάρη η κυβέρνηση παρουσιάζει στην Επιτροπή Αμυνας και Εξοπλισμών της Βουλής, «προτάσεις για θεσμικές παρεμβάσεις αλλά και αλλαγές στις πρακτικές συναλλαγών μεταξύ κράτους και εταιρειών», ώστε να διασφαλίζεται «διαφάνεια» στα εξοπλιστικά. Πρόσθεσε ότι οποιαδήποτε δαπάνη στο χώρο του εφοδιασμού και της συντήρησης (νέες προμήθειες οπλισμού δε γίνονται) θα συζητείται στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή και θα ζητείται έγκρισή της.

Η κυβέρνηση προσανατολίζεται να παράσχει δυνατότητα στους αρχηγούς των Επιτελείων να προβαίνουν σε αγορές ανταλλακτικών κόστους έως και 400.000 ευρώ. Ακόμα να προωθήσει διατάξεις ώστε να υλοποιηθούν τα περιλάλητα αντισταθμιστικά ωφελήματα που θα έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί εδώ και χρόνια από τις προμηθεύτριες εταιρείες οπλικών συστημάτων.

Μία νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή…

902.gr

Η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ

Έτσι έλεγε ένα από τα αγαπημένα συνθήματα των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος. Δεν ξέρουμε αν το copyright του συνθήματος το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλοι με τους οποίους σφιχταγκαλιάζονταν στις πλατείες. Μικρή σημασία έχει, αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει το παν για να πιστωθεί για την πάρτη του τη ρητορική περί Αργεντινής. Πλασάρει, εξίσου, τόσο ότι η λύση για το λαό είναι απλά η εναλλαγή στην κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (ακόμα και αν αυτή γίνει με ελικόπτερο) όσο και ότι το μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού που ακολούθησε η κυβέρνηση ήταν φιλολαϊκό. Με τα δικά τους λόγια το έλεγαν κάπως έτσι: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή (...) Η Αργεντινή πέρασε μια πολύ μεγάλη δυσκολία (...) Πέρασαν όμως μια πολύ μεγάλη δυσκολία και κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους» (Αλέξης Τσίπρας, 7 Σεπτέμβρη 2012).

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αργεντινή, που βρίσκεται (για τρίτη φορά από το 2001) ξανά στα πρόθυρα χρεοκοπίας, τους ξεγυμνώνουν.


Η Αργεντινή δεν έχει Μέρκελ, δεν έχει μνημόνια, δεν έχει τρόικες.


Η Αργεντινή δεν έχει ευρώ, έχει πέσο, συνδεδεμένο με το δολάριο.


Η Αργεντινή έχει και αριστερή κυβέρνηση, τέτοια που να τη διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και έξω από τη Βουλή, αξιοποιώντας το συγκεκριμένο παράδειγμα για να πείσει ότι η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «το φάρμακο διά πάσαν νόσον»!


Αλλά η Αργεντινή έχει και κάτι άλλο: Έχει καπιταλισμό.

Γι’ αυτό το παράδειγμα της Αργεντινής είναι διδακτικό. Αποκαλύπτει πόσο ψεύτικα είναι τα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ για μία φιλολαϊκή διαχείριση του σάπιου συστήματος από μία αριστερή κυβέρνηση. Και το παράδειγμα της Αργεντινής επιβεβαιώνει την εκτίμηση του ΚΚΕ: Η διαχείριση του καπιταλισμού είναι τραγωδία για το λαό και τη νεολαία, είτε αυτή γίνεται με αριστερή είτε με δεξιά κυβέρνηση, είτε γίνεται με εθνικό είτε με άλλο νόμισμα. Λύση για το λαό και τη νεολαία υπάρχει έξω από τις δεσμεύσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ. Με το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει, με την εξουσία στα χέρια του, που θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου να πληρώσουν τη διγλωσσία τους στις εκλογικές μάχες που έρχονται. Καλύτερο μάθημα για τους δεξιούς και αριστερούς επίδοξους διαχειριστές είναι ένα: Ισχυρό ΚΚΕ παντού.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Οξύνεται η ενδοαστική αντιπαράθεση που στηρίζει την καπιταλιστική βαρβαρότητα

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


Οι πιθανές προσπάθειες συμβιβασμού δεν αλλάζουν το γεγονός ότι ο λαός βγαίνει χαμένος με τη μια ή άλλη αστική εκδοχή

Με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις συνεχίζεται η δράση των ομάδων κρούσης της αντιπολίτευσης

Καθώς κλιμακώνεται η ενδοαστική σύγκρουση στην Ουκρανία, με 3 τουλάχιστον νεκρούς διαδηλωτές, εντείνονται και οι πιέσεις από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στο όνομα της «ευαισθησίας» για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ετσι στην ουκρανική πρωτεύουσα, βρίσκεται από την Παρασκευή ο επίτροπος Διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης Στέφαν Φούλε, ενώ πυκνώνουν οι παρεμβάσεις αξιωματούχων. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπάιντεν, ζήτησε «τερματισμό της καταστολής», ενώ Γερμανία και Γαλλία καλούν για εξηγήσεις τους πρέσβεις της Ουκρανίας. Η κυβέρνηση του Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς του Κόμματος των Περιοχώνεπιχειρεί να ελιχθεί, ώστε να υπάρξει ένας συμβιβασμός με τα αστικά κόμματα που θέτουν ζήτημα πρόωρων εκλογών. Ετσι, την Παρασκευή πρότεινε να γίνει ανασχηματισμός, να υπάρξει αμνηστία σε κρατούμενους και άλλους διαδηλωτές. Προς το παρόν, η αντιπολίτευση είπε ότι χωρίς υποχώρηση της κυβέρνησης δεν πρόκειται να σταματήσει τις διαμαρτυρίες. Πίσω από αυτό το παζάρι, που έχει εγκλωβίσει σημαντικά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, υπάρχει στην πραγματικότητα η διαπάλη στην ίδια την αστική τάξη για τις συμμαχίες της χώρας. Ο Γιανουκόβιτς δίνει προτεραιότητα στη σχέση με τη Ρωσία για να στηρίξει τον καπιταλιστικό δρόμο που υπηρετεί χωρίς να «κλείνει την πόρτα» και σε συνεργασία με την ΕΕ, που προς το παρόν ανέβαλε, παρ' όλο που όλο το προηγούμενο διάστημα προετοίμαζε. Ωστόσο, η «προσφορά» για σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου δεν ικανοποίησε τη μερίδα του κεφαλαίου που εκφράζει, ενώ, αντίθετα, το δάνειο 15 δισ. δολαρίων που πήρε από τη Ρωσία καθώς και η σημαντική μείωση στην τιμή της ρωσικής Ενέργειας ήταν αρκετά πιο δελεαστικά. Τα άλλα αστικά κόμματα, του πρώην πυγμάχου Βιτάλι Κλίτσκο Ουντάρ, τουΑρσένι Γιατσένουκ του κόμματος Μπατκίβτσινα της φυλακισμένης για διαφθορά πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο και του Ολέγ Τιάγκνιμπο του εθνικιστικού κόμματος Σβόμποντα, εκφράζοντας τα συμφέροντα της μερίδας εκείνης του κεφαλαίου που συνδέει την καπιταλιστική ανάπτυξη με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, επίσης δίνουν τη δική τους μάχη και δηλώνουν ότι θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα. Ηδη διευρύνουν τα οδοφράγματα, τις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων στο Κίεβο και άλλες πόλεις στις δυτικές κυρίως επαρχίες, οι επιχειρήσεις τους παίρνουν όλο και περισσότερο στρατιωτικό χαρακτήρα, ενώ δε λείπουν και οι καταγγελίες ότι ήδη στην Ουκρανία έχουν ενωθεί με τους αντικυβερνητικούς εθνικιστές διαδηλωτές και διάφοροι ακροδεξιοί από χώρες της Ευρώπης.



Η διαπάλη, επομένως, που υπάρχει είναι γιατί η Ουκρανία βρίσκεται στο επίκεντρο και αποτελεί το πεδίο, όπου εκδηλώνεται ο σκληρός ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στη Ρωσία, την ΕΕ, τις ΗΠΑ.
Προσχήματα βολικά στο σύστημα

Τα «περί ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας» που προβάλλει η αντιπολίτευση και Αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αξιοποιώντας και απάνθρωπες συμπεριφορές, όπως βίντεο που βγήκε με τον εξευτελισμό διαδηλωτή από αστυνομικούς, επιχειρούν να εγκλωβίσουν λαϊκό κόσμο στην Ουκρανία, αλλά και εκτός αυτής, ότι η ένταξη στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες θα φέρει την ευημερία στους λαούς. Δηλαδή, αυτό που συμφέρει τους αστούς επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «εθνική ιδέα» για τους εργαζόμενους.

Από την άλλη, η επιδίωξη της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, για ένταξη στην άλλη καπιταλιστική ένωση, που προωθεί η Ρωσία με το Καζαχστάν και τη Λευκορωσία επιχειρείται να πείσει το λαό ότι το μέλλον του είναι στη λεγόμενη «Τελωνειακή Ενωση», δηλαδή στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Και οι δύο εκδοχές οδηγούν στον ίδιο καπιταλιστικό δρόμο που είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Αυτή η ανούσια για το λαό διαίρεση, ωστόσο, πηγάζει από μια υπαρκτή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί ιστορικά και αξιοποιούν και οι δύο αστικές πλευρές.

Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, έως και 40% θεωρεί τα Ρωσικά μητρική του γλώσσα, περιοχές όπως η Κριμαία, μέχρι τη δεκαετία του '60 ήταν ρωσικό έδαφος, σ' αυτήν βρίσκεται τμήμα των ρωσικών βάσεων του στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ένα κομμάτι του ουκρανικού λαού, που ζει στη Δυτική και Κεντρική Ουκρανία, ψάχνει δουλειά σε χώρες της ΕΕ όπως η Γερμανία και η Πολωνία, ενώ ένα κομμάτι που ζει στις νότιες και ανατολικές περιοχές κυρίως πηγαίνει ως φτηνή εργατική δύναμη στη Ρωσία.
Κρίσιμο σε ποιον θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής

Δυστυχώς, σ' αυτήν τη βαθιά διαίρεση της ουκρανικής κοινωνίας, διαίρεση ξένη προς τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, συνέβαλαν και «αριστερές» δυνάμεις, που καταλήγουν στην επιλογή ιμπεριαλιστή. Χάνοντας το κύριο ζήτημα, δηλαδή το ζήτημα ποιος ελέγχει την οικονομία, ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και άρα ποιες προτεραιότητες μπαίνουν. Ετσι, αν χαθεί αυτό, στο πλαίσιο της συμμετοχής σε όποιον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του ΚΚ Ουκρανίας, που τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, για τη επιλογή ένταξης στην ΕΕ ή στην Τελωνειακή Ενωση, με τη Ρωσία. Το κόμμα αυτό σαφώς παίρνει θέση υπέρ της σύνδεσης με την καπιταλιστική Ρωσία. Οπως είχαμε δημοσιεύει και παλιότερα, σε δήλωσή του, ο Πιοτρ Σιμονιένκο, Α' Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας, υποστήριξε πως επιχειρείται χειραγώγηση των ελπίδων και των προσδοκιών των εργαζομένων σε μια εμφύλια διαμάχη, τόσο από τις κυβερνητικές «γαλάζιες» δυνάμεις, όσο και από τις «πορτοκαλί» δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ο Π. Σιμονιένκο κατηγόρησε τις ΗΠΑ πως έχουν μετατρέψει την πρεσβεία τους στο Κίεβο σε «κέντρο εκπαίδευσης» των «πολέμαρχων» της αντιπολίτευσης και υποστήριξε πως τα γεγονότα θυμίζουν τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, μονάχα που αυτή τη φορά υπάρχει και ο «εμπλουτισμός» τους από την οργάνωση των εμφύλιων διαμαχών στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος υποστήριξε πως μόνο το δημοψήφισμα μπορεί να αποτρέψει την αυξανόμενη αντιπαράθεση μέσα στην κοινωνία της Ουκρανίας.

Ταυτόχρονα, ο Π. Σιμονιένκο επανέλαβε τη θέση του ΚΚ Ουκρανίας για την ανάγκη ένταξης της χώρας στην Τελωνειακή Ενωση, ως εγγύηση της «ανάπτυξης» της οικονομίας της χώρας.

Σε συνέντευξή της, στη «Κόκκινη τηλεόραση», η Ταμίλα Γιαμπρόβα, Πρόεδρος της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας, που επίσης είχαμε δημοσιεύσει, αναφερόταν στην ουσία της αντιπαράθεσης, που εκδηλώνεται τις τελευταίες μέρες στη χώρα της, σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ ή στην Τελωνειακή Ενωση με τη Ρωσία.

Η Τ. Γιαμπρόβα σημείωσε πως η ανάπτυξη του καπιταλισμού οδηγεί στην ένταση της όξυνσης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τη μοιρασιά της λείας, για το ποιος θα κερδίσει ένα μεγαλύτερο μερίδιο των αγορών. Την ίδια ώρα, είναι υπαρκτή και η διαδικασία της διεθνοποίησης της παραγωγής, των οικονομικών σχέσεων, τάση που ενισχύει τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Υποστήριξε πως οι κομμουνιστές, για να διαμορφώσουν τη στάση τους απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, πρέπει να πάρουν υπόψη τους πως ο Λένιν, στα 1915 στο άρθρο «Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»έχει δείξει πως ο στόχος των ιμπεριαλιστικών ενώσεων είναι η παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η εκτίμησή του έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και δείχνει πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επαφίενται στις ενώσεις των ιμπεριαλιστών, που είναι αποτέλεσμα από τη μια των αντιθέσεών τους και από την άλλη της συνεργασίας τους. Η Τ. Γιαμπρόβα, στη συνέντευξή της, αναφέρθηκε στις συνέπειες που βιώνουν οι εργαζόμενοι μιας σειράς χωρών της ΕΕ, εξαιτίας της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης. Ταυτόχρονα, σημείωσε πως η Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας προσεγγίζει εντελώς διαφορετικά από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας το ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στην Τελωνειακή Ενωση, που συγκροτείται κάτω από την αιγίδα του ρωσικού κεφαλαίου, με επικεφαλής τον Β. Πούτιν και με απώτερο στόχο τη δημιουργία της «Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας», στην οποία θα υπάρχει τόσο η κοινή οικονομική συνισταμένη, όσο και η πολιτική και στρατιωτική και υπογράμμισε: «Εμείς δε συμφωνούμε με την εκτίμηση που γίνεται πως αυτή η Ενωση είναι ο δρόμος "αναγέννησης του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ενωσης". Η ιμπεριαλιστική ένωση είναι ο δρόμος της σκληρής εκμετάλλευσης των εργαζομένων των ίδιων των χωρών που την αποτελούν, της ληστείας άλλων λαών και ενίσχυσης των θέσεων των εδώ καπιταλιστών έναντι των διεθνών ανταγωνιστών τους. Εμείς στηρίζουμε τη θέση του ΚΚΕ, κι άλλων ΚΚ χωρών της ΕΕ, που αγωνίζονται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενάντια στην ΕΕ, για την αποδέσμευση των χωρών τους απ' αυτήν, ανατρέποντας και τον καπιταλισμό με την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Σ' αυτούς που μας λένε ότι οι λαοί της Ρωσίας και του Καζαχστάν είναι "αδελφοί λαοί"με τον Ουκρανικό, και γι' αυτό πρέπει να ενταχθούμε στην Τελωνειακή Ενωση, απαντάμε, πως ναι, θα είναι "αδελφοί λαοί", εφόσον ανατρέψουν τον καπιταλισμό ο καθένας στη χώρα του κι ενώσουν τη δύναμή τους, ανασυγκροτώντας την ΕΣΣΔ».

Δ.Κ

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Τουλάχιστον προκλητικός είναι ο τρόπος που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τιςδιαδηλώσεις στο Κίεβο. Πρετεντεροχατζηαβάτηδες που σε κάθε εκδήλωση ακόμη και της ελάχιστης λεκτικής υπέρβασης απαιτούν εις τριπλούν οσφυοκαμψίες, δηλώσεις μετανοίας και καταδίκης της βίας, στην περίπτωση των διαδηλώσεων στο Κίεβο στάζουν κροκοδείλια δάκρυα για τις λαϊκές ελευθερίες.
Αλλά εκεί που σταματάει η πρόκληση και αρχίζει η εντεταλμένη υπηρεσία είναι η απόλυτη αποσιώπηση του πρωταγωνιστικού ρόλου που διεκδικεί στις διαδηλώσεις η νεοναζιστική Πανουκρανική Ένωση «Свобода».Το κόμμα «Πανουκρανική Ένωση Σβομπόντα» («Всеукраїнське об’єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας»,που είχε ιδρυθεί το 1991. Αυτοχαρακτηρίζεται σαν συνέχεια της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN),η οποία είχε συνεργασθεί με τους ναζί , τιμά, επίσημα, όσους πολέμησαν στις τάξεις των «Waffen SS της Γαλικίας», συνεργάζεται με το γερμανικό νεοναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) και βασική του προγραμματική θέση είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Ηγέτης του από το 2002, είναι ο Oleh Tiahnybok (Ολέγ Τιαχνίμποκ ) και η βασική του ρητορική είναι εναντίον της πολιτικής διαφθοράς .

Το 2006, στις τοπικές εκλογές στη Γαλικία της δυτικής Ουκρανίας, το κόμμα πήρε 4-7%, αλλά το 2010, στις τοπικές εκλογές το κόμμα σε όλη την ανατολική Γαλικία 20-30%. Στις βουλευτικές του 2007 έλαβε στην επικράτεια μόνον 0,76% , αλλά στις πανουκρανικές εκλογές του 2012 κέρδισε ποσοστό10,44% και, την τέταρτη θέση στην ουκρανική Ράντα, με 37 έδρες σε σύνολο 450. Στη δυτική Ουκρανία, (με ελάχιστο ρωσόφωνο πληθυσμό) τα ποσοστά του είναι πολύ υψηλά: στην περιφέρεια του Λβιφ 38% , στο Ιβανοφρανκίφ 34% και στο Τερνόπιλ 31%. Στην πόλη του Κιέβου απέσπασε πάνω από 17%, Στην ανατολική και νότια Ουκρανία (με κυρίως ρωσόφωνο πληθυσμό) τα ποσοστά του είναι μέχρι 6-7%, ενώ στη χερσόνησο της Κριμαίας , στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ, μόλις 1%. Έχει πάνω από 20.000 μέλη και (ανεπίσημη) παραστρατιωτική δομή (τις ομάδες «Ουκρανός πατριώτης»με επικεφαλής τον Andrew Bielecki), συνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα, ενώ χαίρει οικονομικής στήριξης από επιχειρηματίες και το φιλοδυτικό αντιρωσικό μπλοκ της «πορτοκαλί επανάστασης». {Εάν κάτι από όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι ελληνικά γνώριμο, μάλλον δεν έχετε άδικο.}Όταν το Δεκέμβριο το άγαλμα του Βλαντίμιρ Λένιν ,επί της λεωφόρου Σεβτσένκο, είχε γκρεμιστεί από διαδηλωτές , πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν παίξει βουλευτές του «Σβομπόντα» .

Στις 8 Νοέμβρη του 2008 στο Κίεβο, ο «Ουκρανός πατριώτης» είχε πρωτοστατήσει σε μια συνάντηση νέων ακροδεξιών οργανώσεων , όπου αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια ενιαία οργάνωση – ηΚοινωνικο/Εθνικιστική Συνέλευση , η οποία συγκεντρώνει 4 οργανώσεις (τον " Ουκρανό πατριώτη " , την НД «РіД», την ЧПР «Українська Альтернатива» και την ГО «СіЧ»). Μέλη της , με παραστρατιωτική εκπαίδευση, στελεχώνουν τις βασικές ομάδες κρούσης των διαδηλώσεων

Το ξεκάθαρο ναζιστικό παρελθόν και προφίλ του κόμματος δεν εμπόδισε τις «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις της χώρας να αποζητήσουν μετωπική συμμαχία μαζί του. Εξ’αλλου και ο φιλοδυτικός πρώην πρόεδρος Γιούσενκο , που ηγείται της πολιτικής πλατφόρμας «Η Ουκρανία μας», είχε συμπεριλάβει σε αυτή το Κογκρέσο των Ουκρανών Εθνικιστών – CUN (με 3 έδρες το 2002 και το 2006) της Σλάβα Στέτσκο. Ο ίδιος ο Γιούσενκο τίμησε ως «Ήρωα της Ουκρανίας» τον συνεργάτη των Ναζί Ρόμαν Σούκεβιτς . Ο ηγέτης του Σβομπόντα ,Oleh Tiahnybok (Ολέγ Τιαχνίμποκ) , είχε εκλεγεί βουλευτής με την «Ουκρανία μας» του Γιούσενκο το 1998 και 2002. Τον Οκτώβριο του 2012, το «Σβομπόντα» υπέγραψε συμφωνία κοινού μετώπου «δημοκρατικών» δυνάμεων με το «Batkivshchyna», «Μπατκιβσίνα» (της Τιμοσένκο), που διαθέτει 101 έδρες στη Ράντα. Τον Μάρτιο του 2013, τα δύο κόμματα προχώρησαν μαζί με το «UDAR» (Γροθιά) του πρώην πρωταθλητή μποξ Βιτάλι Κλίτσκο, σε συμφωνία για κοινή προεδρική υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2015.

Σε «ανεξάρτητη» δημοσκόπηση που διεξήχθη στις 7 - 17 Δεκ 2013, στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και σε πιθανή αναμέτρηση μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και του Tyahnybok, ο Tyahnybok προηγείται με 28,8% , έναντι 27,1% του Γιανουκόβιτς . Η δημοσκόπηση αυτή θεωρείται από πολλούς προοίμιο της επιλογής υποψηφίου της αντιπολίτευσης και της πιθανότητας εκλογής ναζί προέδρου στην Ουκρανία !

Στις 23 Ιανουαρίου μιλώντας στην Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, ο Oleg Tyagnibok ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα ότι την προηγούμενη μέρα η αντιπολίτευση συναντήθηκε με τους πρεσβευτές ξένων χωρών(ποιών χωρών άραγε;), οι οποίοι εξέφρασαν την οργή τους για την κατάσταση στην Ουκρανία και δεσμεύτηκαν να αναλάβουν συγκεκριμένη δράση για την εφαρμογή κυρώσεων.

«Τώρα είναι η στιγμή που η διεθνής κοινότητα θα αρχίσει να μας υποστηρίζει, όχι μόνο με δηλώσεις , αλλά και με αποτελεσματικά μέτρα. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι έχει σκοπό να εισαγάγει μια σειρά κυρώσεων εναντίον όσων παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Δεν είναι να απορεί κανείς που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο είχε δηλώσει : «Εάν κάποιες φορές στην Ευρώπη έχουμε αμφιβολίες για το πόσο σημαντικές είναι οιευρωπαϊκές αξίες, ας κοιτάξουμε στην Ουκρανία. Οι νέοι άνθρωποι στους δρόμους της χώρας, σε πολικές θερμοκρασίες, γράφουν το νέο αφήγημα για την Ευρώπη. Άντρες και γυναίκες παλεύουν για την ευρωπαϊκή σημαία, γιατί παλεύουν για την Ουκρανία και το ίδιο τους το μέλλον. Η Ευρώπη είναι υπόσχεση ελπίδας και ελευθερίας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η Ε.Ε. έχει το δικαίωμα αλλά και τηνυποχρέωση να σταθεί δίπλα στο λαό της Ουκρανίας σε αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή».

Ιskra

ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ;

αριστερά και πολιτική


Η συζήτηση για την κρίση και τη δημιουργία σύγχρονων μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων (που συνεπάγεται και εκτοπισμό των μικρομεσαίων) για την αύξηση της παραγωγικότητας, την ανάπτυξη…

Πρόεδρος: …εγώ υπερασπίζω τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυτή είναι η αποστολή μου αλλά (σε πειρακτικό τόνο) δεν είμαι εχθρός των μεγάλων επιχειρήσεων όπως είναι το ΚΚΕ που θέλει να τις καταργήσει...

Ste: δεν είναι και δεν θέλει…

Πρόεδρος: μπα δεν είναι; Δηλαδή είστε υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων;

Stes: σαφώς κύριε πρόεδρε! Αν ήταν δυνατόν ένα κομμουνιστικό κόμμα να είναι από θέση αρχών υπέρ των μικρών και κατά των μεγάλων επιχειρήσεων.

Παύση, αλαλούμ, αμηχανία σε όλους….

Πρόεδρος: μα συνεχώς κατά των μεγάλων επιχειρήσεων μιλάει το ΚΚΕ. Να τις ξεσκίσει θέλει.

Ste: κάνετε λάθος κύριε πρόεδρε αν και δεν εκπροσωπώ το ΚΚΕ. Ποτέ δεν μίλησε επακριβώς κατά των μεγάλων επιχειρήσεων και με την έννοια των παραγωγικών μονάδων που το λέτε. Κάνετε λάθος.

Κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Πρόεδρος: Θα με τρελάνεις τώρα;

Ste: όχι κ. πρόεδρε εσείς θα μας τρελάνετε που πάτε να βγάλετε το ΚΚΕ κατά των μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων. Κατά των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου είναι όχι κατά των μεγάλων επιχειρήσεων.

Αυτό τον μπερδεύει τελείως!

Πρόεδρος: δεν πάς καλά. Ή είστε ή δεν είστε κατά των μεγάλων επιχειρήσεων. Δεν μπορεί και να είστε και να μην είστε.

Ste: μα το είπαμε αυτό, είμαστε υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων. Και εξήγησα ότι είμαστε μόνο κατά των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου όχι κατά των μεγάλων επιχειρήσεων.

Πρόεδρος: τα έχεις «παίξει» τελείως!

Ste: εσείς τα έχετε «παίξει» γιατί ταυτίζετε τις παραγωγικές δυνάμεις με τις παραγωγικές σχέσεις.

Πρόεδρος: τι είναι πάλι αυτό, κομμουνιστικό μάθημα θα μας κάνεις τώρα;

Ste: το θέλετε γιατί δεν ξέρετε τι λέτε και συκοφαντείτε αυθαίρετα. Ακούστε κι εσείς μια φορά και μη κάνετε τον πολύξερο.




Παύση αμηχανίας. Απορεί πως μπορώ να συμβιβάσω μια ασυμβίβαστη, κατ αυτόν, αντίφαση χωρίς να γελοιοποιηθώ. Με αφήνει να… γελοιοποιηθώ και με περιμένει στη γωνιά!



Ste: ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ είναι μια επιχείρηση καλά οργανωμένη με σύγχρονα τεχνικά παραγωγικά μέσα, με χιλιάδες εργαζόμενους, με άκρως κοινωνικοποιημένη τεχνική παραγωγική διαδικασία και τεράστιο όγκο και παραγωγικότητα της εργασίας. Πώς είναι δυνατόν να είμαστε κατά των μηχανών, των επιστημονικών μεθόδων παραγωγής, της παραγωγικότητας, των αυτοματισμών, των νέων τεχνολογιών, των τραίνων, των φορτηγών, των γερανών, των τρακτέρ, των μεγάλων μάρκετ, των σύγχρονων μεγάλων κτηρίων και υποδομών κλπ; Αυτή η επιχείρηση είναι ακριβώς η προϋπόθεση κάθε σοσιαλισμού. Είναι αδύνατο να κάνουμε σοσιαλισμό με μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με μπακάλικα, τσαγκαράδικα, μικροκαφενεία, κοπτοράπτες, αργαλειούς, κάρρα, μπαξέδες κλπ που το είδος των παραγωγικών δυνάμεων παραπέμπουν για σχέσεις στην αυγή και όχι στην παρακμή του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Με αυτές σοσιαλισμός δεν γίνεται.




ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ή ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι οι σχέσεις παραγωγής (ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κατανομή του παραγόμενου πλούτου) μεταξύ των ανθρώπων (τάξεων) της παραγωγής με τις οποίες τίθενται σε παραγωγική λειτουργία οι μεγάλες επιχειρήσεις στον καπιταλισμό. Κι επειδή αντί να τις αναπτύσσουν ανεμπόδιστα τις πνίγουν στα στενά πλαίσιά τους με αποτέλεσμα τεράστιες καταστροφές τον κόσμο της εργασίας και στους λαούς (κρίσεις, πείνα, ανεργία, πόλεμοι…. τα έχουμε δει όλα τόσες φορές…) το μόνο που μένει είναι να καταργηθεί το μονοπώλιο και το μεγάλο κεφάλαιο ως παραγωγική σχέση και να μείνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και να μετατραπούν σε κοινωνικοποιημένες (κοινωνικής ιδιοκτησίας) μεγάλες σοσιαλιστικές επιχειρήσεις. Άρα οι κομμουνιστές είναι υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων και κατά του μεγάλου κεφαλαίου και δεν αντιφάσκουν γιατί θέλουν τις μεγάλες επιχειρήσεις για να κτίσουν το σοσιαλισμό. Είδατε κανένα ΚΚ να καταργεί και να τεμαχίζει τις μεγάλες επιχειρήσεις στο σοσιαλισμό και να τις κάνει μικρές; Τρελοί δεν είναι. Το ακριβώς αντίθετο έκαναν. Άρα μη μας τρελαίνετε εσείς, ξέρουμε τι λέμε, εσείς μπερδέψατε το σώβρακο με τη γραβάτα! Δεν καταλαβαίνετε ότι Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑ, ΜΕΣΟ (ύλη με εμπράγματη αποκρυσταλλωμένη εργασία) και ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (τάξεων) ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ.





Δεν ξέρω τι κατάλαβε αν και δεν έχω πολλές ελπίδες γιατί μετά, τα δελτία ειδήσεων θα τον επαναφέρουν στον κόσμο της πλάνης, μπερδεύοντάς τον με βαρύγδουπες αρλούμπες δήθεν πολιτικής οικονομίας…

………….




S: Στην καθομιλουμένη οι κομμουνιστές πολλές φορές χρησιμοποιούν για λόγους κατανόησης αντί της λέξης «μεγάλο κεφάλαιο» ή «μονοπώλιο» τη λέξη «μεγάλη επιχείρηση» υπονοώντας την παραγωγική σχέση και όχι την εμπράγματη επιχείρηση ως μέσο παραγωγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κατά κυριολεξία κατά των μεγάλων μέσων παραγωγής αλλά αυτονόητα είναι κατά των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων στο ιμπεριαλιστικό τους στάδιο.


Η δε στήριξη που παρέχουν στις μικρές επιχειρήσεις δεν αφορούν τις παραγωγικές σχέσεις ή αυτά τα μέσα παραγωγής αλλά την ανθρώπινη και κοινωνική πλευρά ενός στρώματος που η καταστροφή του από τα μονοπώλια έχει μεγάλες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες ενώ στον σοσιαλισμό σταδιακά θα απορροφηθούν ή θα συγχωνευθούν σε μεγάλες επιχειρήσεις.

Το κουτόχορτο...

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012, εφημερίδα «Αυγή»: «Νέα σελίδα άνοιξε χτες στη Γαλλία, νίκη της Αριστεράς».

Με αυτόν τον τρόπο πανηγύρισε η «Αυγή» τη νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Φρ. Ολάντ στις γαλλικές εκλογές, γεγονός που αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει ότι αλλάζουν τα πράγματα στην ΕΕ.

Βεβαίως δεν είναι πρώτη φορά που η «Αυγή» και ο ΣΥΝ παλιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα πανηγύριζαν νίκες που θα φέρουν την αλλαγή.

Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ των αστικών εφημερίδων: Η Γαλλία συμβιβάζεται με τη Γερμανία για την αναγκαιότητα περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη. Δεν είναι βέβαια πρώτη φορά που επαληθεύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσε ψεύτικές προσδοκίες στους εργαζόμενους, αυταπάτες για θετικές διεθνείς εξελίξεις. Θυμίζουμε ότι έχει χειροκροτήσει (είτε ως ΣΥΝ είτε ως ΣΥΡΙΖΑ) τις νίκες: Κλίντον, Νταλέμα, Ζοσπέν, Ομπάμα κ.ά.... Τι είναι αυτό που κάνει το ΣΥΡΙΖΑ επιρρεπή στο να διαψεύδεται από τις διεθνείς προσδοκίες που καλλιεργεί στους εργαζόμενους; Η σταθερότητά του στη γραμμή ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική χωρίς να ανατραπούν τα μονοπώλια και η εξουσία τους... Αυτό το κουτόχορτο συνεχίζει να ταΐζει σήμερα τους εργαζόμενους που βεβαίως δεν πρέπει να το μασήσουν...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εντβαρτ Μουνκ-"Κραυγή"

"Περπατούσα στο δρόμο με δυο φίλους.Ο ηλιος έδυσε.Ξαφνικά ο ουρανός έγινε αίμα-κι ένιωσα την πνοή της θλίψης.Σταμάτησα-ακούμπησα στο φράχτη- πτώμα από την κούραση.Τα σύννεφα πάνω από το φιορδ έσταζαν άφθονο αίμα.Οι φίλοι μου συνέχισαν, αλλά εγώ έμεινα να τρέμω με μια ανοιχτή πληγή στο στήθος μου.Ακουσα μια τεράστια, απίστευτη κραυγή να διαπερνά τη φύση." Εντβαρτ Μουνκ

Ηταν μια βόλτα στο Έκεμπερκ- ένα προάστιο της Χριστιανίας(Όσλο) - που έκανε ένα απόγευμα με τους φίλους του ο Έντβαρτ Μούνχ.Ενας άνθρωπος που η ζωή δεν του έβγαινε με τίποτα, δηλαδή κλασσική περίπτωση καλλιτέχνη που μετατρέπει το προσωπικό του βασανιστήριο σε τέχνη.

"Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου" είχε πεί κάποτε.

Εκείνο το απόγευμα του 1893 ξεκίνησε τη δημιουργία ενός από τα διασημότερα εξπρεσσιονιστικά αριστουργήματα.Την "Κραυγή"!!
Το ηφαίστειο Κρακατόα είχε εκραγεί λίγο πριν χιλιάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, κι η σκόνη του τα απογεύματα, μάτωνε τον ουρανό του κόσμου κι ακόμα πιο πολύ τον δικό του...

Y.Γ. Σαν σήμερα 70 χρόνια πριν, το 1944, ο Εντ.Μουνκ έφευγε από τη ζωή.

«Τρομο»-αποπροσανατολισμός

Συστηματικά αστικές πολιτικές δυνάμεις, αστοί αναλυτές και συγκροτήματα αστικών μέσων ενημέρωσης, βάζουν το λιθαράκι τους για να χτίσουν ένα τείχος αποπροσανατολισμού και ταυτόχρονα να τρομοκρατήσουν το λαό.

Σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης τι είναι αυτό που κυριαρχεί; Η αποπροσανατολιστική κόντρα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει: Το ποιος «υιοθετεί» τρομοκράτες και το ποιος «τούς άφησε ελεύθερους», αντιπαραθέσεις για το ποιος πιστεύει στο Θεό, οι αλληλοκατηγορίες για «ακραίους», «τρομοκράτες» και «χουντικούς» κ.λπ. Σαν κάποιοι να θέλουν να σπρώξουν κάτω απ' το χαλί όλες τις πτυχές που αναδεικνύουν το κοινό στρατηγικό πλαίσιο ανάμεσα στα δύο κόμματα που διεκδικούν την αστική διακυβέρνηση...

Αν δει κάποιος το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης μέσα στους κόλπους του κεφαλαίου, όπως αυτή εκφράζεται από τις αντιπαραθέσεις στο ίδιο το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και ανάμεσα στην ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, θα διαπιστώσει πως τα μείγματα διαχείρισης που ευαγγελίζονται τα δύο κόμματα, στην ουσία υπηρετούν τον ίδιο στόχο: Τη στήριξη της εξόδου από την κρίση μέσω της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε αυτήν τη χρονική συγκυρία για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικούν την αστική διακυβέρνηση, να ξεσκεπάζονται στα μάτια του λαού.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η υπόθεση της τρομοκρατίας δεν έχει σημαντικές πλευρές και διαστάσεις που αφορούν συνολικά τους εργαζόμενους, το εργατικό λαϊκό κίνημα. Είναι εύλογα τα ερωτήματα που δημιουργούνται σε καλοπροαίρετους εργαζόμενους για τον ποιον υπηρετεί και ποιος προκαλεί την συζήτηση για «αναβίωση της τρομοκρατίας» τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως προβοκάτορες-τρομοκράτες έχουν σχέση ή αξιοποιούνται από μηχανισμούς και υπηρεσίες, ελληνικές και ξένες. Και πως αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που δήθεν επικαλούνται, δηλαδή με τις αγωνίες και τα προβλήματα του λαού, με τους αγώνες του, με την πάλη του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Είναι γεγονός πως χρησιμοποιούν το χαρτί της προβοκατόρικης δράσης τέτοιων οργανώσεων για να αφοπλίσουν το ίδιο το κίνημα και την οργάνωσή του. Να συκοφαντήσουν τη λαϊκή πάλη. Να παραλύσουν εργατικές λαϊκές δυνάμεις για να μη σηκώσουν κεφάλι απέναντι στον εχθρό, που είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να συζητά να δρα και να βρίσκεται καθημερινά εκεί που η εργατική τάξη παλεύει να επιβιώσει. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης του αγώνα ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και τις πολιτικές διαχείρισής της. Αποκαλύπτει τα σχέδια αποπροσανατολισμού και στέκεται δίπλα στις λαϊκές οικογένειες που βιώνουν τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Δείχνει τον πραγματικό δρόμο για να υπάρξει απάντηση από τον ίδιο το λαό με όρους μαζικής δράσης στα καθημερινά οξυμένα προβλήματα. Χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και επαγρύπνηση.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η άποψή μας» του Ριζοσπάστης της Πέμπτης 23 Γενάρη 2014

«Ζωντανός θα πει περήφανος»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μενέλαος Λουντέμης

Πολυγραφότατος, από τους πιο πολυδιαβασμένους Ελληνες συγγραφείς, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας, o Μενέλαος Λουντέμης (Δημήτρης Βαλασιάδης, το πραγματικό του όνομα), γεννήθηκε τo 1912, στην Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και «έφυγε» από τη ζωή σαν σήμερα 22 Γενάρη το 1977.



Καρτερικός και αλύγιστος, αγωνίστηκε για όλα τα πανανθρώπινα ιδανικά, που συνοψίζονται στο έργο του. Εργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ σέλερ «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.

Στην Κατοχή, οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον Εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα «φρονήματα», δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο. Το 1947, ο Λουντέμης συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Μακρόνησο, ενώ η γυναίκα του Εμυ με την τρίχρονη κόρη τους Μυρτώ εξορίζεται στη Χίο και μετά στο Τρίκερι.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» υπάρχουν «...προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας...».

Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο, ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απαντά:

«Ναι, είμαι ένοχος. Οχι όμως γι' αυτά που έγραψα, αλλά γι' αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι' αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι' αυτούς». Οταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού και της γυναίκας του, ο πρόεδρος παρατηρεί: «Αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ». Αλλωστε, το γράφει και στο «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα»: «Ζωντανός θα πει περήφανος»!

Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία, συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την Ελλάδα. Μετά τη μεταπολίτευση και μετά από μεγάλες περιπέτειες ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Γενάρη 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή.

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ Νέος αποπροσανατολιστικός καβγάς - (5% το επαχθές...)

Σταθάκης:"...Το επαχθές χρέος ανέρχεται στο 5%..."

Νέος γύρος αντιπαράθεσης άνοιξε χτες μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή δηλώσεις του βουλευτή Γ. Σταθάκη για το χρέος και πιο συγκεκριμένα το χαρακτηριζόμενο σαν «επαχθές». Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε δηλώσεις του στο ρ/σ «Κόκκινο», υπολόγισε ότι το επαχθές χρέος ανέρχεται στο 5% του ΑΕΠ, συμπληρώνοντας πως στην περίπτωση της Ελλάδας είναι περιορισμένο. «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για ν' αμφισβητηθεί», διευκρίνισε.

Εντούτοις το χαρακτήρισε «μη βιώσιμο» και αδύνατη την εξυπηρέτησή του πόσο μάλλον, όπως είπε, που αυτή η «μακρά περίοδος πρέπει να περιλαμβάνει και χρηματοδοτικούς πόρους για την ανάκαμψη της οικονομίας, που υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να βρεθούν». Για να καταλήξει στην πρόταση για «ελάφρυνση του χρέους», ώστε ν' «απεμπλακεί η οικονομία από τη σημερινή παγίδα χρέους». Πιο συγκεκριμένα, πρότεινε τεράστιες ελαφρύνεις έως και μηδενικά τοκοχρεολύσια, μέχρι να γυρίσει η οικονομία σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό - όπως είπε - θα ισχύει για τα πρώτα τρία - τέσσερα χρόνια, και μετά το μειωμένο κατά 30% με 40% χρέος θα μπορεί να εξυπηρετείται.

«'Η ο κ. Σταθάκης κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό ή ο ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, προσθέτοντας: «Δύο ερωτήσεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγράψει μόνον το "επαχθές" ή το "μεγαλύτερο μέρος" του χρέους που αναγνωρίζει ως "νόμιμο"; Η "μονομερής διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους" που ζητά, τελικά αφορά μόνον το 5%, όπως μας αποκάλυψε ο κ. Σταθάκης;». Το ΠΑΣΟΚ, δράττοντας την ευκαιρία, έσπευσε να παρουσιάσει τον πρόεδρό του ως δικαιωμένο.

Η φασαρία της ψευτοαντιπαράθεσης επέτρεψε να περάσει στο ντούκου η βασική παραδοχή Σταθάκη πως το κόμμα του ζητά ρύθμιση του χρέους για να εξασφαλίσει πόρους για τους καπιταλιστές. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ως δυνάμεις της διαχείρισης, προτείνουν διευθετήσεις σχετικά με το χρέος, διάφορων μορφών, για να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Διευθετήσεις που σέρνουν μαζί τους πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα όπως επιβεβαίωσε η πράξη, ενώ ο λαός συνεχίζει ν' αποπληρώνει χρέη που δε δημιούργησε.

ριζοσπάστης

Στα χέρια 85 ανθρώπων ο ίδιος πλούτος που μοιράζεται ο μισός πληθυσμός της Γης

Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν συγκεντρώσει τον ίδιο πλούτο με αυτόν που μοιράζονται τα 3,5 δισεκατομμύρια των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη, δηλαδή περίπου ο μισός πληθυσμός της Γης.
Αυτό τονίζει νέα έρευνα της βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam, ενόψει του ετήσιου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, που διεξάγεται αυτή την εβδομάδα. Στην ατζέντα του φόρουμ θα περιλαμβάνεται η ανισότητα στα εισοδήματα, μαζί με τη βελτίωση των επιπέδων υγείας διεθνώς και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.

Όπως σημειώνεται στην έκθεση, το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της αποκλειστικής ελίτ των πολυδισεκατομμυριούχων και των φτωχότερων στρωμάτων μπορεί να έχει «ολέθριες» συνέπειες, προκαλώντας κοινωνικές αναταραχές.

Η Oxfam υπολογίζει ότι οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν περιουσία συνολικής αξίας 1,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, όση αναλογεί και στο πιο φτωχό μισό της ανθρωπότητας.

Υπολογίζεται επίσης ότι περίπου ο μισός πλούτος του κόσμου, που συνολικά ανέρχεται στα 110 τρισεκατομμύρια δολάρια, ανήκει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Εξάλλου, το 70% των ανθρώπων ζουν σε χώρες όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών έχει διευρυνθεί τα τελευταία 30 χρόνια.

«Οι άνθρωποι απομονώνονται όλο και περισσότερο από την οικονομική και πολιτική εξουσία, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την αύξηση των κοινωνικών εντάσεων και τον μεγαλύτερο κίνδυνο κοινωνικής αποσύνθεσης», προειδοποιεί η Oxfam στην έκθεσή της.

Εκτιμάται επίσης ότι η ελίτ των πλουσίων κρύβει περίπου 18,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο.

Η φιλανθρωπική οργάνωση καλεί τους συμμετέχοντες στο Φόρουμ του Νταβός να υποστηρίξουν προοδευτικά φορολογικά συστήματα, να μην επιδιώκουν πρακτικές φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, να μη χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για την εξασφάλιση πολιτικών εξυπηρετήσεων και να φροντίζουν οι εταιρείες τις οποίες ελέγχουν να καταβάλλουν στους εργαζόμενους μισθούς που επιτρέπουν την άνετη διαβίωσή τους.

Έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ την περασμένη εβδομάδα σημείωνε πως η ανισότητα στα εισοδήματα θα μπορούσε να προκαλέσει έντονες κοινωνικές ταραχές που θα έχουν σοβαρές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία τους επόμενους 12 μήνες.

Στην κορυφή των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου βρίσκεται ο Μεξικανός μεγιστάνας των τηλεπικοινωνιών Κάρλος Σλιμ Ελού με περιουσία που υπολογίζεται από το περιοδικό Forbes 73 δισεκατομμύρια δολάρια. Ακολουθεί ο ιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς με 67 δισ. δολάρια. Συνολικά στη λίστα των 85 πλουσιοτέρων ανθρώπων του κόσμου υπάρχουν 31 Αμερικανοί. Η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου είναι η Λιλιάν Μπετανκούρ με οικογενειακή περιουσία 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων, βασισμένη στην εταιρεία καλλυντικών L’Oreal.

πηγή:typos.com.cy

Οι Marx, Engels, και Lenin για την ατομική τρομοκρατία

Lenin reloaded

Σχετικά με τη «Μυστική Συμμαχία»

Οι Μαρξ-Ενγκελς, έχουν δώσει πλήθος στοιχείων ως προς τη δράση των Μπακούνιν και Νετσάγιεφ και την πρακτόρικη-προβοκατόρικη ταχτική τους. Πρόσφατα, δημοσιογράφος απογευματινής εφημερίδας παρουσίασε το Νετσάγιεφ ως μαρξιστή, τον οποίο μάλιστα είχαν ως πρότυπό τους οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία αποδίδοντας έτσι στο μαρξισμό την «ιδεολογία της τρομοκρατίας». Ο Νετσάγιεφ βεβαίως ήταν πράκτορας της «Οχράνας» του Τσάρου της Ρωσίας και μαζί με τον Μπακούνιν είχαν ιδρύσει τη «Μυστική Συμμαχία», η οποία σκοπό της έχει την είσοδο μελών της στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», με σκοπό την υπονόμευση και διάλυσή της. Ενώ ταυτόχρονα δρούσαν αυτοτελώς με μορφές πάλης την ατομική τρομοκρατία, τις δολοφονίες πολιτικών, τη διάπραξη άλλων εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου.


Τα κείμενα που τους αποκαλύπτουν γράφτηκαν από τους Κ. Μαρξ και Φ. Ενγκελς με τη συνεργασία του Π. Λαφάργκ. Ολη η εργασία τους τυπώθηκε σε φυλλάδιο στο Λονδίνο και το Αμβούργο τον Αύγουστο του 1873.



Να λοιπόν τι γράφουν σχετικά μ' αυτή την υπόθεση:

«Αυτή η ένωση εκπορεύεται απ' την πεποίθηση ότι ποτέ οι επαναστάσεις δεν πραγματοποιούνται ούτε από προσωπικότητες, ούτε από μυστικούς Συνδέσμους. Πραγματοποιούνται σαν από μόνες τους, προκαλούμενες από τη δύναμη των πραγμάτων, από την πορεία των γεγονότων και των περιστάσεων. Προετοιμάζονται μακροχρόνια βαθιά μέσα στην ενστικτώδη συνείδηση των λαϊκών μαζών και κατόπιν ξεσπούν... Ο,τι μπορεί να κάνει ένας μυστικός Σύνδεσμος καλά οργανωμένος, είναι, πρώτα απ' όλα, να υποβοηθήσει τη γέννηση της επανάστασης, διαδίδοντας στις μάζες τις ιδέες, που να ανταποκρίνονται στα ένστικτα των μαζών και να οργανώσει όχι το στρατό της επανάστασης - στρατός πρέπει να είναι πάντα ο λαός (κρέας για τα κανόνια), - αλλά το επαναστατικό επιτελείο, που θα αποτελούν άνθρωποι αφοσιωμένοι, δραστήριοι, έξυπνοι και, το κυριότερο, ειλικρινείς,- και όχι ιδιοτελείς και ματαιόδοξοι,- φίλοι του λαού, ικανοί να γίνουν οι μεσάζοντες μεταξύ της επαναστατικής ιδέας» (και μονοπωλητές της) «και των λαϊκών ενστίκτων». Από κείμενα της «Μυστικής Συμμαχίας»


Η πραγματική επαναστατική πραχτική

Απέναντι σ' αυτή τη λογική οι Μαρξ-Ενγκελς απαντούν:


«Για να διασφαλιστεί η επιτυχία της επανάστασης, χρειάζεται να υπάρχει ενότητα σκέψης και δράσης. Τα μέλη της Διεθνούς πασχίζουν να δημιουργήσουν αυτή την ενότητα με την προπαγάνδα, τη συζήτηση και την ανοιχτή οργάνωση του προλεταριάτου, ενώ ο Μπακούνιν χρειάζεται μόνο μια μυστική οργάνωση εκατό ανθρώπων, προνομιούχων εκπροσώπων της επαναστατικής ιδέας, ένα αυτοδιορισμένο γενικό επιτελείο που βρίσκεται στην εφεδρεία και υπό τις διαταγές του μόνιμου "πολίτη Μπ" (σ.σ. Μπακούνιν).Ενότητα σκέψης και δράσης δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά δογματισμό και τυφλή υποταγή. Perinde ac cadaver. (Σαν ένα πτώμα). Εχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό Τάγμα ιησουιτών.


Το να λέει κανείς ότι οι εκατό διεθνείς αδελφοί πρέπει "να γίνουν μεσάζοντες μεταξύ της επαναστατικής ιδέας και των λαϊκών ενστίκτων", είναι σα ν' ανοίγει μιαν άβυσσο ανάμεσα στην επαναστατική ιδέα της Συμμαχίας και στις μάζες των προλετάριων, είναι σαν να ομολογεί την αδυναμία του να στρατολογήσει αυτούς τους εκατό φρουρούς κάπου αλλού, εκτός από τις προνομιούχες τάξεις».


Γι' αυτό και καταλήγουν ως εξής:


«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρία, που, κάτω απ' τη μάσκα του πιο ακραίου αναρχισμού, δε στρέφει τα χτυπήματά της ενάντια στις υπάρχουσες κυβερνήσεις... Για να επιτύχει τους σκοπούς της, η εταιρία αυτή δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Τέλος, στη Ρωσία η εταιρία αυτή αντιποιείται κατάφωρα τον τίτλο της Διεθνούς και, καλυπτόμενη πίσω από την επωνυμία της Διεθνούς, διαπράττει ποινικά αδικήματα, απάτες, μια δολοφονία, ενώ για όλα αυτά ο κυβερνητικός και ο αστικός Τύπος επιρρίπτει την ευθύνη στην Ενωσή μας (...)Ας φωνασκούν οι ηγέτες της Συμμαχίας περί προδοσίας. Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης "Tagwacht" είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε:


"Αν δεν είσθε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και νά 'χει, ένα είναι φανερό: κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ' ό,τι προξενήσατε εσείς"».
Ριζοσπάστης

Δράση που βολεύει το σύστημα


Οι Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία, στο κίνημα των αναρχικών, αλλά και των ναρόντνικων, (αγροτικό δημοκρατικό κίνημα στα μέσα του 19ου αιώνα στη Ρωσία). Αλλά και στη συνέχεια, αρχές του 20ού αιώνα, ο Λένιν το αντιμετώπισε στη δράση των εσέρων (σοσιαλιστές - επαναστάτες).


Σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων και προσώπων γράφει ο Ενγκελς σε επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη:


«(...) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ' την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...).


Κι αν τώρα διακινδυνεύουμε κι εμείς να δεινοπαθήσουμε απ' την αστική αντίδραση, τελικά θα βγούμε κερδισμένοι, διότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε ν' αποδείξουμε σε όλους ότι εμάς και τους αναρχικούς μας χωρίζει άβυσσος».(Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 39, σελ. 223).


Μετά το ματοβαμμένο τσάκισμα της «Κομμούνας του Παρισιού», οι αναρχικοί επιτέθηκαν στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», επίθεση συνδυασμένη με την επίθεση των αστικών κυβερνήσεων.


Ο Ενγκελς, σε επιστολή του από το Λονδίνο, στις 24 Γενάρη του 1872, ένα χρόνο μετά την Κομμούνα, προς τον Τέοντορ Κούνο στο Μιλάνο αναφέρεται σ' αυτό ως εξής:


«(...)Αν αναλογιστεί κανείς σε ποια στιγμή -τώρα ακριβώς που όλα τα σκυλιά έχουν ξαμοληθεί καταπάνω στη Διεθνή- οι άνθρωποι αυτοί οργανώνουν τη συνωμοσία τους, τότε δεν μπορεί να μην περάσει απ' το μυαλό του πως οι κύριοι της διεθνούς αστυνομίας έχουν βάλει το χέρι τους στην υπόθεση. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει. Στο Μπεζιέ, οι μπακουνικοί της Γενεύης έχουν σαν εκπρόσωπό τους τον διευθυντή της αστυνομίας! (...) Ως ποιο βαθμό είναι ανακατεμένη στην υπόθεση η ρωσική αστυνομία είναι κάτι που το αφήνω ανοιχτό για την ώρα, αλλά ο Μπακούνιν ήταν χωμένος ως τα μπούνια στην υπόθεση "Νετσάγιεφ"(βέβαια, το διαψεύδει, αλλά εμείς εδώ έχουμε τα πρωτότυπα των ρωσικών κειμένων κι επειδή και ο Μαρξ και εγώ καταλαβαίνουμε τα ρωσικά, δεν μπορεί να μας ρίξει στάχτη στα μάτια). Κι ο Νετσάγιεφ, είτε είναι agent provocateur (πράκτορας) των Ρώσων, είτε οπωσδήποτε έδρασε ως τέτοιος. Πέρα απ' αυτό, ανάμεσα στους Ρώσους φίλους του Μπακούνιν υπάρχουν κάθε λογής ύποπτα άτομα (...). (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 33, σελ. 388 - 392).
Ριζοσπάστης

ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η υπόθεση Νετσάγιεφ

Η εξέγερση των «Δεκεμβριστών» στις 14 του Δεκέμβρη 1825 στη Ρωσία

Η υπόθεση Νετσάγιεφ, με αφορμή μια δίκη που έγινε στη Ρωσία το 1871, αποκάλυψε το ρόλο του ως πράκτορα, με διάφορα περιστατικά ανθρώπων, οι οποίοι έχοντας σχέση μαζί του συνελήφθησαν από το τσαρικό καθεστώς, με επαναστατικό υλικό στην κατοχή τους. Τα κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς γι' αυτή την υπόθεση, αποκαλύπτουν τον προβοκατόρικο ρόλο αυτού, που ως επαναστατική μορφή πάλης είχε την ατομική τρομοκρατία. Ας αφήσουμε τα κείμενα των κλασικών του μαρξισμού να μιλήσουν γι' αυτόν.

Η δίκη Νετσάγιεφ

«Πληροφορηθήκαμε, γράφουν οι Μαρξ - Ενγκελς, για τη δράση της Συμμαχίας στη Ρωσία από την πολιτική δίκη, γνωστή ως υπόθεση Νετσάγιεφ, που έγινε τον Ιούλιο του 1871 στο δικαστήριο της Πετρούπολης. Για πρώτη φορά στη Ρωσία μια πολιτική δίκη έγινε μπροστά σε ορκωτό δικαστήριο και δημόσια. Ολοι οι δικαζόμενοι, πάνω από ογδόντα άτομα, άνδρες και γυναίκες, ανήκαν, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, στη σπουδάζουσα νεολαία. Είχαν μείνει προφυλακισμένοι από το Νοέμβριο του 1869 ως τον Ιούλιο του 1871 στα μπουντρούμια του φρουρίου του Πετροπαβλίφσκ, με αποτέλεσμα δυο απ' αυτούς να πεθάνουν και μερικοί άλλοι να παραφρονήσουν. Βγήκαν από τα μπουντρούμια απλώς για να ακούσουν την απόφαση, που τους καταδίκαζε σε καταναγκαστικά έργα στα ορυχεία της Σιβηρίας, σε ειρκτή και σε φυλάκιση δεκαπέντε, δώδεκα, δέκα, εφτά και δύο χρόνων(...) Το έγκλημά τους ήταν πως ανήκαν σε μια μυστική εταιρία, η οποία είχε σφετερισθεί το όνομα της Διεθνούς Ενωσης Εργατών και στην οποία στρατολογήθηκαν από απεσταλμένο της διεθνούς επαναστατικής επιτροπής, που διέθετε πληρεξούσια δήθεν με τη σφραγίδα της Διεθνούς. Αυτός ο απεσταλμένος τους έβαλε να διαπράξουν μια σειρά απάτες και ανάγκασε μερικούς απ' αυτούς να γίνουν συνεργοί του στη διάπραξη μιας δολοφονίας. Αυτή η δολοφονία ήταν που οδήγησε την αστυνομία στα ίχνη της μυστικής εταιρίας, αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως, ο ίδιος ο απεσταλμένος είχε ήδη εξαφανιστεί. Σ' όλη αυτή την υπόθεση ο ρόλος του απεσταλμένου ήταν πολύ ύποπτος. Ο απεσταλμένος αυτός ήταν ο Νετσάγιεφ (...)


Το 1861, απαντώντας στα φορολογικά μέτρα, που αποσκοπούσαν στο να μην μπορούν οι άποροι νέοι να πλησιάσουν στην ανώτερη εκπαίδευση, και στα δικαστικά μέτρα, που απέβλεπαν στο να τους υποτάξουν στην αστυνομική αυθαιρεσία, οι φοιτητές εξέφρασαν έντονη και ομόφωνη διαμαρτυρία, που από τις συνελεύσεις την κατέβασαν στους δρόμους και τη μετέτρεψαν σε εντυπωσιακές διαδηλώσεις (...) Οι συνελεύσεις (...) έδιναν ταυτόχρονα τη δυνατότητα να συζητούνται πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Η ρωσική σπουδάζουσα νεολαία, που στο μεγαλύτερο μέρος της την αποτελούσαν παιδιά αγροτών και άλλων φτωχών ανθρώπων, είχε διαποτιστεί σε τέτοιο βαθμό απ' τις σοσιαλιστικές ιδέες, ώστε ονειρευόταν κιόλας την άμεση υλοποίησή τους (...) Μέσα σ' αυτή την κατάσταση έκανε την εμφάνισή του ό Νετσάγιεφ, που, εκμεταλλευόμενος το κύρος της Διεθνούς και τον ενθουσιασμό αυτής της νεολαίας, επιχείρησε να πείσει τους φοιτητές ότι δεν είναι καιρός να ασχολούνται με τέτοια μικροπράγματα, τη στιγμή που υπάρχει μέσα στη Διεθνή μια τεράστια μυστική εταιρία, που ανάβει τη φωτιά της παγκόσμιας επανάστασης και είναι έτοιμη για άμεσες ενέργειες στη Ρωσία. Ο Νετσάγιεφ κατάφερε να εξαπατήσει μερικούς νέους ανθρώπους και να τους παρασύρει σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, που έδωσαν την ευκαιρία στην αστυνομία να τσακίσει αυτό το κίνημα των σπουδαστών, τόσο επικίνδυνο για την επίσημη Ρωσία.

Η ύποπτη φυγή στη Γενεύη

Το Μάρτιο του 1869 έφτασε στη Γενεύη ένας νεαρός Ρώσος, που προσπάθησε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη όλων των Ρώσων εμιγκρέδων, παριστάνοντας τον αντιπρόσωπο των φοιτητών της Πετρούπολης. Εμφανιζόταν με διάφορα ονόματα. Μερικοί εμιγκρέδες γνώριζαν από αξιόπιστες πηγές πως από την Πετρούπολη δεν είχε σταλεί κανένας αντιπρόσωπος. Αλλοι, ύστερα από συζήτηση με τον δήθεν αντιπρόσωπο, τον πέρασαν για χαφιέ. Στο τέλος, είπε το πραγματικό του όνομα: Νετσάγιεφ. Ελεγε ότι είχε αποδράσει απ' το φρούριο της Πετρούπολης, όπου ήταν έγκλειστος σαν πρωτεργάτης των ταραχών που ξέσπασαν τον Ιανουάριο του 1869 στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πρωτεύουσας. Μερικοί εμιγκρέδες, που είχαν μείνει για καιρό έγκλειστοι σ' αυτό το φρούριο, γνώριζαν από προσωπική εμπειρία ότι από κει είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς. Γι' αυτό κατάλαβαν ότι εδώ ο Νετσάγιεφ λέει ψέματα. Εξάλλου, επειδή στις εφημερίδες και τα γράμματα που έπαιρναν μνημονεύονταν τα ονόματα των διωκόμενων φοιτητών και πουθενά δε γινόταν λόγος περί Νετσάγιεφ, θεώρησαν ότι τα όσα αραδιάζει για τη δήθεν επαναστατική δράση του είναι παραμύθια. Ο Μπακούνιν, όμως, έπαιρνε φανερά το μέρος του Νετσάγιεφ. Διαλαλούσε παντού πως ο Νετσάγιεφ είναι "έκτακτος απεσταλμένος της μεγάλης μυστικής οργάνωσης που υπάρχει και δρα στη Ρωσία"(...) Σε μια συζήτηση που είχε ο Νετσάγιεφ με έναν εμιγκρέ, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι δεν τον έστειλε αντιπρόσωπο καμία μυστική οργάνωση (...)

Και όμως έπεφταν στα χέρια του Τσάρου

Από τον Απρίλιο του 1869 οι Μπακούνιν και Νετσάγιεφ άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για επανάσταση στη Ρωσία. Από τη Γενεύη έστελναν επιστολές, εκκλήσεις και τηλεγραφήματα στην Πετρούπολη, στο Κίεβο και σε άλλες πόλεις. Ωστόσο, γνώριζαν ότι δεν μπορούσαν να φτάσουν στη Ρωσία επιστολές, εκκλήσεις και ιδίως τηλεγραφήματα, δίχως να το μάθει το "III Γραφείο", (σ.σ.το 3ο Γραφείο της καγκελαρίας του Τσάρου, που ήταν η διεύθυνση της μυστικής αστυνομίας στη Ρωσία), (η μυστική αστυνομία). Ολα αυτά μπορούσαν να έχουν ένα και μόνο σκοπό: να εκθέσουν ανθρώπους. Αυτές οι ανέντιμες μέθοδοι, ανθρώπων που δε ριψοκινδύνευαν τίποτα στην καλοστεκούμενη Γενεύη, οδήγησαν σε πολυάριθμες συλλήψεις στη Ρωσία. Τους είχαν, μάλιστα, προειδοποιήσει ότι δημιουργούν κινδύνους. Εχουμε αποδείξεις πως γνωστοποίησαν στον Μπακούνιν την ακόλουθη περικοπή μιας επιστολής απ' τη Ρωσία.


"Για όνομα του Θεού, πέστε στον Μπακούνιν να πάψει, αν έχει έστω και κάτι ιερό μέσα του για την επανάσταση, να στέλνει τις εξωφρενικές προκηρύξεις του, που οδηγούν σε έρευνες σε πολλές πόλεις, σε συλλήψεις και παραλύουν κάθε σοβαρή δουλιά"(...)


Στις 7 Απριλίου 1869, ο Νετσάγιεφ γράφει στην Κα Τομίλοβα, σύζυγο συνταγματάρχη, ο όποιος αργότερα πέθανε απ' τον καημό για τη σύλληψη της γυναίκας του, ότι "στη Γενεύη πνίγονται στις δουλιές" και την προτρέπει να στείλει εκεί έναν σίγουρο άνθρωπο για να μιλήσει μαζί του. "Η υπόθεση, για την οποία πρέπει να κουβεντιάσουμε, δεν άφορα μόνο το δικό μας εμπόριο, αλλά και το πανευρωπαϊκό. Εδώ το πράγμα βράζει. Μαγειρεύεται μια τέτοια σούπα, που δε θα μπορέσει ούτε όλη η Ευρώπη να την αποτελειώσει. Βιαστείτε, λοιπόν". Ακολουθεί σύσταση της Γενεύης. Αυτή η επιστολή δεν έφτασε στον παραλήπτη. Την έπιασε στο ταχυδρομείο η μυστική αστυνομία, με επακόλουθο τη σύλληψη της Κας Τομίλοβα, που πρωτοείδε την επιστολή μόνο κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων("Εφημερίδα της Πετρούπολης", αρ. φύλ. 187, 1871)(...)

Και η περίπτωση της Αλεξαντρόφσκαγια

Η Κα Αλεξανδρόφσκαγια ήταν πολύ εκτεθειμένη στην περίοδο των ταραχών του 1861-1862. Κάθισε μάλιστα και στη φυλακή, όπου η στάση της δεν ήταν και τόσο σωστή. Σε μια κρίση ειλικρίνειας έγραψε μια εξομολόγηση προς τους δικαστές της και η εξομολόγηση αυτή ενοχοποίησε πολλούς ανθρώπους(...) Είναι άξιο απορίας για ποιο λόγο ο Νετσάγιεφ χρειάστηκε έναν συνεπιβάτη,(σ.σ. για ταξίδι από τη Ρωσία στη Γενεύη), του οποίου και μόνο η παρουσία θα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τη σύλληψή του στα σύνορα: Μολαταύτα, ο Νετσάγιεφ, συνοδευόμενος από την Κα Αλεξανδρόφσκαγια, έφθασε αισίως στη Γενεύη και, ενώ τους άμοιρους ανθρώπους που εξαπάτησε τους έριχναν στη φυλακή, αυτός μαζί με τον Μπακούνιν καταπιάστηκε με τη σύνταξη του δεύτερου τεύχους της "Λαϊκής Τιμωρίας". Ο Μπακούνιν, απέραντα υπερήφανος διότι η "Journal de Geneve" γράφει για τη συνωμοσία Νετσάγιεφ και του αποδίδει (του Μπακούνιν) καθοδηγητικό ρόλο σ' αυτήν, ξέχασε πως η "Λαϊκή Τιμωρία" του τυπώνεται δήθεν στη Μόσχα και αναδημοσίευσε σ' αυτήν μια ολόκληρη σελίδα απ' το άρθρο της "Journal de Geneve", γραμμένο στα γαλλικά. Μόλις ετοιμάστηκε το περιοδικό, ανέθεσαν στην Κα Αλεξανδρόφσκαγια να το μεταφέρει μαζί με άλλες προκηρύξεις στη Ρωσία. Στα σύνορα, ένας πράκτορας του ΙΙΙ Γραφείου, που είχε στήσει καρτέρι στην Κα Αλεξανδρόφσκαγια, της πήρε το πακέτο. Μετά τη σύλληψή της, παρέδωσε στον πράκτορα έναν κατάλογο ονομάτων, που μόνο ο Μπακούνιν μπορούσε να τα γνωρίζει. Ενας από τους κατηγορούμενους στην υπόθεση Νετσάγιεφ, αλλά και από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, παραδέχτηκε στο δικαστήριο ότι "θεωρούσε προηγούμενα τον Μπακούνιν έντιμο άνθρωπο και δεν καταλαβαίνει πως αυτός, μαζί με τους άλλους, μπόρεσε τόσο ύπουλα να εκθέσει αυτή τη γυναίκα στον κίνδυνο της σύλληψης"».


Αυτός λοιπόν ήταν ο Νετσάγιεφ, ένας κοινός προβοκάτορας, που είχε σχέση ή χρησιμοποιήθηκε από τις τσαρικές αρχές ενάντια στους επαναστάτες.


Τα κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς είναι από το βιβλίο «Κ.Μαρξ - Φ.Ενγκελς, για τον αναρχισμό, εκδόσεις «Καζάντζα».
Ριζοσπάστης

Και ο Λένιν

Ο Λένιν ήταν επίσης φανατικός πολέμιος της ατομικής τρομοκρατίας ως μορφής πάλης. Είναι χαρακτηριστική αυτή η πολεμική του στους σοσιαλιστές επαναστάτες, που δρούσαν με τις μορφές των πολιτικών δολοφονιών. Στο έργο του «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός», αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε, αναφέρει:


«Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας.


Υπερασπίζοντας την τρομοκρατία, που η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, οι σοσιαλιστές - επαναστάτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και δηλώνουν πως αναγνωρίζουν μόνον την τρομοκρατία που συνδυάζεται με τη δουλειά στις μάζες και γι' αυτόν το λόγο δεν τους αφορούν τα επιχειρήματα, με τα οποία οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης.(...)


Εμείς δεν επαναλαμβάνουμε τα λάθη των τρομοκρατών, δεν αποσπούμε κανέναν από τη δουλειά στις μάζες, βεβαιώνουν οι σοσιαλιστές - επαναστάτες, και ταυτόχρονα συνιστούν θερμά στο κόμμα πράξεις σαν τη δολοφονία του Σιπιάγκιν από τον Μπαλμασόφ, αν και ο καθένας ξέρει θαυμάσια και βλέπει πως η πράξη αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τις μάζες, ούτε και μπορούσε να έχει...


"Ποιον να χτυπάμε;" - ρωτάει το κόμμα των σοσιαλιστών - επαναστατών και απαντά: Τους υπουργούς και όχι τον τσάρο, γιατί "ο τσάρος δε θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα" (!! από πού το έμαθαν;;), κι έπειτα "αυτό είναι και πιο εύκολο" (έτσι επί λέξει!): "Κανένας υπουργός δεν μπορεί να κλειστεί στο παλάτι, σαν σε φρούριο". Και η επιχειρηματολογία αυτή τελειώνει με τον ακόλουθο συλλογισμό, που αξίζει ν' απαθανατιστεί, σαν πρότυπο "θεωρίας" των σοσιαλιστών - επαναστατών. "Ενάντια στον όχλο, ο απολυταρχισμός έχει τους φαντάρους, ενάντια στις επαναστατικές οργανώσεις τη μυστική και φανερή αστυνομία, τι θα τον σώσει, όμως..." (ποιον, την απολυταρχία; Ο συντάχτης, χωρίς να το καταλάβει, συνταύτισε πια την απολυταρχία με τον υπουργό, που είναι ευκολότερο να χτυπηθεί!) "... από τα μεμονωμένα άτομα ή τους μικρούς ομίλους που ασταμάτητα και εν αγνοία μάλιστα του ενός από τον άλλο (!!) ετοιμάζονται για επίθεση και επιτίθενται; Καμιά δύναμη δε θα βοηθήσει απέναντι στο ασύλληπτο. Συνεπώς, το καθήκον μας είναι καθαρό: Να βγάζουμε από τη μέση κάθε αυταρχικό σατράπη της απολυταρχίας με το μοναδικό μέσο που μας άφησε (!) η απολυταρχία - το θάνατο".


Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, - σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς.


Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Απαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
Ριζοσπάστης

Οι επαναστάτες για τους "επαναστάτες"

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη... (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία».
(ΛΕΝΙΝ, Απαντα τ. 7, σελ. 249).


«(...) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (...)».
(ΛΕΝΙΝ, Απαντα, τ. 40, σελ. 312).
*
«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα».
(Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).


«Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης».
(Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

Χέρι χέρι με τον Ξηρό

2310net


Στην αρχή νόμιζα ότι είναι επαγγελματικό τρολλάρισμα κάποιου με ελεύθερο χρόνο και όρεξη για χιούμορ. Που ξανακούστηκε στην Ελλάδα, την ψωροκώσταινα της τρομοκρατίας να αντιγράφουν τις πρακτικές κοτζάμ Αλκάιντα; Μπήκα στον πειρασμό να το δω, αν και ήξερα από πριν τι θα παρακολουθήσω. Καταρχάς έμεινα έκπληκτος για το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός ψωνίζει περουκίνι μαζί με τον Καρατζαφέρη. Τρομακτική ομοιότητα.




Σαν να βλέπεις τον Καρατζαφύρερ ντυμένο ράπερ. Το σκηνικό; Μια πανδαισία! Δώσε Τσε, δώσε και Άρη, έτσι για να ταυτίσουμε τους ανθρώπους-σύμβολα μαζικών, λαϊκών αγώνων μεσκοτεινές πρακτικές που το ίδιο το κομμουνιστικό κίνημα έχει καταδικάσει ακόμα απο τα παιδικά του χρόνια. Δε βαριέσαι, λες, εδώ τον Τσε τον φοράει κάθε τελειωμένο δαπιτάκι πίνοντας το σαρντονέ του σε κάποιο wine bar της Κηφισιάς, ο Ξηρός σε πείραξε; Ο Καραϊσκάκης και ο Κωλοκοτρώνης πως εμφανίστηκαν στο κάδρο; Το ότι η αστική τάξη αξιοποιούσε, ενίοτε δημιουργούσε, την δράση των «τρομοκρατικών οργανώσεων» για να ταυτίσει με αυτήν τον κομμουνισμό, την πάλη για αλλαγή της κοινωνίας, το γνωρίζαμε προτού δούμε εκείνες τις πρώτες φωτογραφίες από την γιάφκα της 17Ν όπου ο Μαρξ κι ο Ένγκελς βρισκόταν δίπλα-δίπλα στις ρουκέτες. Τώρα ξαφνικά στο παιχνίδι μπήκαν και οι ήρωες της επανάστασης του 1821. Προφανώς ό,τι μπορεί να γίνει αντιληπτό ως σύμβολο αντίστασης πρέπει να ταυτιστεί με το «ελεύθερο μέλος της 17Ν» με το αντάρτικο τουφέκι στο χέρι.

Και κάπου εδώ ας κάνουμε μια παύση να σκεφτούμε: Είναι όλες αυτές οι οργανώσεις στημένες από μυστικές υπηρεσίες ή όχι; Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, είναι ο Ξηρός πράγματι αυτό που λέει ότι είναι ή μπορεί να λειτουργεί προς το συμφέρον όσως κερδίζουν από την ύπαρξη τρομοκρατικών οργανώσεων; Διαβάζοντας την επιστολή, αλλά κυρίως βλέποντας το βίντεο καταλήγει κανείς στο εξής συμπέρασμα:

Α) Αν ισχύει το πρώτο, αν δηλαδή ο Ξηρός είναι όντως ένας επαναστάτης που διαλέγει τον ατομικό δρόμο της ένοπλης βίας, τότε με την επίκληση στην μεσαία τάξη, στο θυμικό των αριστερών, στην προσωπικότητα του Τσε, του Άρη, του Κωλοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ανακατεύει την αντιμνημονιακή σαλάτα των ταξικά ακίνδυνων –τύπου- αγανακτισμένων του συντάγματος, δήθεν κινημάτων. Ρε Καζάκη, μπας και είσαι εσύ με περούκα;

Β) Αν ο Ξηρός λειτουργεί ως όργανο άλλου είδους συμφερόντων (κάπου εδώ ένας ερεθισμένος υπερεπαναστάτης πέφτει από τα σύννεφα), τότε πρόκειται για εξόφθαλμη προσπάθεια να ταυτιστεί οποιοσδήποτε πιστεύει ας πούμε στην άρνηση πληρωμής του χρέους, στην αντίσταση σε χαράτσια, μνημόνια κτλ. Σαν να σου λέει το σύστημα, εσύ απλέ λαέ που δεν γουστάρεις να σε χαρατσώνουν, είτε είσαι αριστερός είτε δεξιός, εσύ που κάτι θες να κάνεις, να οργανώσεις κάποιου είδους αντίσταση στη γειτονιά σου, στο σωματείο σου, στη δουλειά σου, κάτσε στα αυγά σου. Αυτές είναι δουλειές των «τρομοκρατών». Μαζέψου πριν σε μαζέψουν.

Πίσω από τα πύρινα λόγια του Ξηρού μόνο προοπτική επανάστασης δεν κρύβεται. Χέρι-χέρι με τον Χριστόδουλο πηγαίνει από τη μία η δικαιολόγηση της έντασης της καταστολής κι από την άλλη η προσκόλληση σε μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη ότι η επανάσταση γίνεται με δυο ρουκέτες και ένα περίστροφο. Άντε, κάντε τώρα όλοι like στο youtube και κοιμηθείτε με την ονείρωξη ότι μια μέρα μπορεί να δείτε μια ρουκέτα στη βουλή και ξαφνικά να αλλάξει η ζωή σας. Άσε που δεν θα χρειαστεί να σηκωθείτε από τον καναπέ. Βρέθηκε ο άνθρωπός σας…

Πηγή: 2310net.gr

Συλλέκτες όπλων...

του Π.Μπουκαλα

Οι άνθρωποι αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας δηλαδή, όχι τίποτα εξωγήινοι, φαίνεται πως το είχαν πάρει απόφαση ότι ένας νέος εμφύλιος δεν είναι απλώς επί θύραις αλλά είναι του χεριού τους να τον ξεκινήσουν και να τον κερδίσουν.





Μόνο τις ξιφολόγχες δεν είδαμε μέχρι στιγμής σε καμία φωτογραφία. Ακονίζονταν φαίνεται στα πεζοδρόμια μόνες τους, για να είναι έτοιμες τη στιγμή της τελικής εφόδου, και δεν προλάβαιναν να πάρουν μέρος σε ηρωικές πόζες. Είδαμε όμως πιστόλια. Καραμπίνες. Καλάσνικοφ. Μαχαίρια. Σπαθιά. Και στολές παραλλαγής. Και αρβύλες. Και χέρια τεντωμένα στον χιτλετικό χαιρετισμό. Χέρια ανδρών και γυναικών. Αλλά και παιδικά. Γιατί το αφιόνισμα πρέπει να γίνει νωρίς, ώστε μόλις πατήσουν το ποδαράκι τους στο δημοτικό τα προσηλυτισμένα πιτσιρίκια, να βάλουν τάξη στην τάξη τους. Να δώσουν μαθήματα στη δασκάλα τους και να τη φοβίσουν, πως αν τους αντιμιλήσει, θα φέρουν τον μπαμπά και την παρέα του. Και να κόψουν την τάξη στα δύο, από δω οι καθαροί, από κει οι εκ γενετής λεροί, όσοι έτυχε να μη γεννηθούν Ελληνες. Και όχι απλώς Ελληνες βέβαια, αλλά Ελληνες με τη βούλλα.

Στην παραλία; Με το όπλο στα χέρια. Στο βουνό; Με τα χέρια αρματωμένα. Στο σπίτι; Με τα χέρια να χαϊδεύουν κουμπούρια και καλάσνικοφ. Αφού το ’χε πει ένας εξ αυτών, πως δεν μπορεί να αποχωριστεί το όπλο του ούτε όταν πέφτει για ύπνο, να δει όνειρα με τον εξαδάκτυλο Μεγαλέξανδρο στην Κόκκινη Μηλιά. Τουρλού είναι τα όνειρα. Το είχε πει και ο Φρόυντ, με πιο επιστημονική ορολογία είναι η αλήθεια, με μηχανισμούς συμπύκνωσης κτλ. Τώρα, μπροστά σε τόσες φωτογραφίες οπλοφορίας, ίσως να προχωρούσε σε διάγνωση περί ένοπλου ναρκισσισμού, οπλολαγνίας ή φετιχισμού της κουμπούρας και να συμβούλευε αποχή από τους «300» επί εξάμηνο.

Αλλά το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο, δεν εξαντλείται στην ψυχολογική του διάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας δηλαδή, όχι τίποτα εξωγήινοι, φαίνεται πως το είχαν πάρει απόφαση ότι ένας νέος εμφύλιος δεν είναι απλώς επί θύραις αλλά είναι του χεριού τους να τον ξεκινήσουν και να τον κερδίσουν. Και ετοιμάζονταν. Δεν ήταν κουβέντες του αέρα τα ξιφολογχικά και τα «θα γυρίσουμε και η γη θα τρέμει». Πίστευαν τον αρχηγό τους λέξη προς λέξη, κρωγμό προς κρωγμό. Αναζητούσαν λοιπόν πολεμοφόδια. Και εκπαιδεύονταν. Ιδεολογικά, με φροντιστή τον κ. Κασιδιάρη, και στρατιωτικά, με δασκάλους τους και κάποιους αξιωματικούς του στρατού. Και έκαναν το βαρύ κομμάτι της προπόνησής τους ξεμοναχιάζοντας μετανάστες ή σταμπαρισμένους αντιφασίστες. Ενας γερός ξυλοδαρμός το πρώτο στάδιο, μια μαχαιριά το δεύτερο. Και οι σφαίρες στη θαλάμη τους, εν αναμονή του συνθήματος της εφόδου.

Προχθές στη Βουλή ο κ. Κασιδιάρης έβρισε τους πάντες σαν «κλέφτες, απατεώνες, προδότες και πουλημένους». Το μίσος των λέξεων και των ματιών του σε έπειθε ότι αν δεν είχαν μπει οι πύλες ελέγχου στη Βουλή, να πιάνουν τους κουμπουροφόρους, ίσως η ρητορική της βίας περνούσε και στην υλική της φάση. Χθες, πάντως, είπε ότι τα όπλα ήταν απομιμήσεις, airsoft. Μα τόσο καμάρι, τέτοιες πόζες, με ρεπλίκες από πλαστικό; Τι σόι μυαλό κυβερνάνε;

"Δεν θα υπάρξουν νεα μέτρα" ... μόνο νέες απολύσεις

Ενώ όλα πάνε καλά και δεν έχουμ' ανάγκη κανένα..., και όχι μόνο αυτό αλλά και με την προεδρία στα χέρια μας θα σώσουμε και την Ευρώπη, η λίστες με τους μελλοθάνατους ξαναπαίρνουν μπρος.
"Δεν θα υπάρξουν νεα μέτρα" βροντοφωνάζουν υπουργοί, πρωθυπουργοί, παρατρεχάμενοι και παπαγαλάκια, αλλά μόνο νέες απολύσεις. Οι απολύσεις και οι ξαφνικοί θάνατοι οργανισμών και ανθρώπων είναι 'διαρθρωτικές αλλαγές" και όχι μέτρα, οπότε επιτρέπονται.
Κοιμηθείτε ήσυχοι λοιπόν.
Ο Αντώνης, τ' άλλα παιδιά και η τρόικα τους θα φροντίσουν για όλα...για το καλό ΜΑΣ φυσικά.




Το διαβάσαμε στο Έθνος:

ΤΟ 2014 - Από που θα απολυθούν οι 11.400 δημόσιοι υπάλληλοι

Βρέθηκαν οι κατηγορίες των δημοσίων υπαλλήλων απ' όπου το 2014 θα απολυθούν 11.400 εργαζομένοι από το Δημόσιο.


Το πλάνο θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με την τρόικα στο τέλος του μηνός, οπότε αναμένεται η έλευσή της.

Θα υλοποιηθεί με καταργήσεις και συγχωνεύσεις οργανισμών αλλά και απομάκρυνση προσωπικού.

Από καταργήσεις και συγχωνεύσεις οργανισμών του Δημοσίου αλλά και απομακρύνσεις υπαλλήλων που θα έχουν τεθεί ή πρόκειται να τεθούν σε διαθεσιμότητα και θα ολοκληρώνουν την 8μηνη παραμονή τους στο ιδιότυπο καθεστώς χωρίς να καταφέρουν να μετακινηθούν θα πραγματοποιηθούν οι 11.400 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων το 2014 που προβλέπονται από το Μνημόνιο.

Ο τελικός σχεδιασμός έχει την έγκριση του Μεγάρου Μαξίμου και έχει προέλθει από τη συνεργασία όλων των μελών του υπουργικού συμβουλίου, ενώ ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης θα διαπραγματευτεί με την τρόικα στα τέλη Ιανουαρίου που αναμένεται να έρθει στην Αθήνα, καθώς το σχέδιο τελεί υπό την έγκριση των δανειστών.

Ειδικότερα, ο χάρτης των απολύσεων διαμορφώνεται ως εξής:

-500 επίορκοι

-1.000 για ιατρικούς λόγους

-1.500 από ΔΕΚΟ και δημοτικές επιχειρήσεις

-2.400 από τον ΕΟΠΥΥ

-6.000 από τη «δεξαμενή» της διαθεσιμότητας

Η Γερμανική Επανάσταση – Η σοσιαλδημοκρατία πνίγει στο αίμα το προλεταριάτο

redflecteur
Στις 5 Ιανουαρίου 1919 ξέσπασε στη Γερμανία η προλεταριακή Επανάσταση. Το ξέσπασμά της Επανάστασης στην Γερμανία ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αντικειμενικών συνθηκών που συνέθεταν το πλαίσιο επαναστατικής κρίσης. Οι λαϊκές μάζες δεν ήθελαν άλλο την διακυβέρνηση του παλιού καθεστώτος και το παλιό καθεστώς δεν μπορούσε να κυβερνήσει όπως παλιά. Η εποχή αμέσως μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν τραγική για την εργατική τάξη της ηττημένης Γερμανίας. Δύο εκατομμύρια είχαν σκοτωθεί στις μάχες και άλλα πεντέμισι εκατομμύρια είχαν τραυματιστεί ή αιχμαλωτιστεί. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές στην βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή που είχε και σαν συνέπεια την έλλειψη τροφίμων. Η πείνα και η άθλιες συνθήκες ζωής έφερναν αρρώστιες. Από την άλλη πλευρά οι γαιοκτήμονες οι βιομήχανοι οι έμποροι και οι τραπεζίτες είχαν συσσωρεύσει τεράστια κέρδη από τον πόλεμο.



Ήταν τρεις Νοεμβρίου 1918 όταν ξεκίνησε εξέγερση των ναυτών και των εργατών στο Κίελο της Γερμανίας. Η γερμανική ανωτάτη διοίκηση είχε διατάξει να βγει ο γερμανικός στόλος που στάθμευε στο Κίελο στην ανοικτή θάλασσα για να ναυμαχήσει με τον βρετανικό στόλο. Η διαταγή ήταν τυχοδιωκτική και θα σήμαινε όχι μόνο την καταστροφή του στόλου της Γερμανίας που είχε ήδη ηττηθεί αλλά και τον χαμό χιλιάδων ναυτών. Τότε οι ναύτες αρνήθηκαν να εκτελέσουν την παράλογη διαταγή κατέλαβαν όσα πλοία βρίσκονταν στον ναύσταθμο, υψώνοντας κόκκινες σημαίες και επέβαλλαν την επιστροφή όσων βρίσκονταν σε επιχειρήσεις. Στη συνέχεια μια αντιπροσωπεία των πληρωμάτων πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του. Η απάντηση της διοίκησης ήταν το ξεκίνημα διώξεων σε βάρος των ναυτών. Το γεγονός πυροδότησε μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Κίελο. Η απάντηση ήταν το μαζικό πυρ από αξιωματικούς με αποτέλεσμα τον θάνατο 8 ναυτών και τον βαρύ τραυματισμό ακόμα 29. Τότε οι διαδηλώσεις γενικεύτηκαν αγκαλιάζοντας και τους εργάτες της πόλης και έτσι το απόγευμα της ίδιας μέρας στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να καταστείλουν την εξέγερση. Όμως οι στρατιώτες όχι μόνο αρνήθηκαν να κτυπήσουν τους συναδέλφους τους αλλά συνενώθηκαν και μαζί τους. Την επόμενη μέρα στον απόηχο της δολοφονικής επίθεσης των πραιτοριανών του Κάιζερ, σχηματίστηκαν στο Κίελο το σοβιέτ των εργατών και το σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την προηγούμενη μέρα είχαν υψωθεί κόκκινες σημαίες από τους ναύτες που αρνούνταν να εκτελέσουν τις διαταγές του επιτελείου, να αποπλέυσουν και να ναυμαχήσουν με τον βρετανικό στόλο. Με την ταχύτητα που εξαπλώνεται η φωτιά η εξέγερση διαδόθηκε, στο Μπρούνσμπιτελ, στο Κουξχάφεν, στο Αμβούργο, στη Βρέμη, στο Ροστόκ, στο Μπρούνσβικ, στο Σβέριν, στη Δρέσδη, στη Λιψία και σε πολλές άλλες πόλεις. Στη Βαυαρία, στη Σαξονία, στη Βιρτεμβέργη και αλλού ένας μετά τον άλλον εκθρονίστηκαν οι εστεμμένοι άρχοντες και παντού δημιουργούνταν σοβιέτ.



Στις 9 Νοεμβρίου 1918 το Βερολίνο πλημμύρισε από μια τεράστια διαδήλωση Καθοδηγητές τα μέλη της επαναστατικής ομάδας Σπάρτακος και επαναστατικά στοιχεία του ανεξάρτητου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας Το ανθρώπινο ποτάμι κινήθηκε πρός τους στρατώνες. Στρατιωτικά τμήματα στασίασαν και προσχωρούσαν στη διαδήλωση. Καταλαμβάνονταν κυβερνητικά κτίρια και τους σταθμούς της χωροφυλακής και λίγο αργότερα το παλάτι εξαναγκάζοντας τον Γουλιέλμο Χοεντσόλερν, τον Κάιζερ σε παραίτηση. Στο Βερολίνο ανακηρύχθηκε αστική δημοκρατία και ο εκτελών χρέη καγκελάριου πρίγκηπας Μάξ Φον Μπάντεν μεταβίβασε της αρμοδιότητές του στον σοσιαλδημοκράτη Σάιντεμαν. Η σοσιαλδημοκρατία επιφορτίστηκε με το ακόλουθο καθήκον όπως ξεκάθαρα διατυπώνει ο ίδιος ο Φόν Μπάντεν «Στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, το μοναδικό πρόσωπο που είναι δυνατόν να γίνει καγκελάριος του Ράιχ είναι ο Εμπερτ. Αυτός θα μπορέσει να στρέψει την επαναστατική ενέργεια στα πλαίσια του νόμιμου εκλογικού αγώνα». Την ίδια μέρα ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ηγέτης της ομάδας Σπάρτακος κήρυξε τη Γερμανία σε ελεύθερη σοσιαλιστική δημοκρατία και κάλεσε την εργατική τάξη να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για την δημιουργία κυβέρνησης εργατών και στρατιωτών.



Η ανοικτή καταστολή μπήκε εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη των σχεδίων της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης. Προϋπόθεση για την επιτυχία των αντεπαναστατικών σχεδίων η διάλυση των σοβιέτ αρχικά δια των όπλων. Στη Γερμανία οι σύμμαχοι της Αντάντ είχαν φροντίσει να μην εξαρθρώσουν τελείως τη στρατιωτική μηχανή των ηττημένων, διαβλέποντας τις ραγδαίες επαναστατικές εξελίξεις και τον κατασταλτικό ρόλο που θα έπαιζε ο στρατός. Οι μονάδες της Ράιχσβερ επέστρεφαν από τα μέτωπα συντεταγμένες, οπλισμένες και διαποτισμένες με τον μύθο της πισώπλατης μαχαιριάς που έδωσε η εξέγερση του Νοέμβρη με αποτέλεσμα τη γερμανική ήττα. Το ανώτατο επιτελείο συμπράττει με την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Στο Βερολίνο αρχίζουν να οργανώνονται τα «φράικορπς», σώματα εθελοντών, στις τάξεις των οποίων συνωστίζονται επαγγελματίες στρατιωτικοί, εθνικιστές και κυρίως αποβράσματα της κοινωνίας που αναζητώντας μισθό και στέγη ήταν πρόθυμα ακόμα και για το χειρότερο έγκλημα .



Στις 6 Δεκεμβρίου μια τέτοια αντεπαναστατική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών του μετώπου και αδειούχων που ζητούσαν να συμπεριληφθούν οι αντιπρόσωποί τους στα Σοβιέτ των στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ’ αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ενωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε». Οι αντεπαναστάτες μπήκαν στο μέγαρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ του Βερολίνου και έπιασαν τα μέλη της. Αλλά δεν πέτυχαν το σκοπό τους. Οι εργάτες, απαντώντας στην πρόσκληση των «Σπαρτακιστών», όρμησαν στο κέντρο της πόλης, απελευθέρωσαν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και σκόρπισαν τους αντεπαναστάτες. Αφού με τα όπλα φάνηκε μάλλον αδύνατο να συντριβούν τα σοβιέτ η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αποφάσισε να τα αποσυνθέσει από τα μέσα και να τα χρησιμοποιήσει για σκοπούς πέρα για πέρα αντίθετους από την ουσία των Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών.



Από τις 16 έως τις 21 του Δεκέμβρη έγινε το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. Σ’ αυτό πήραν μέρος 288 σοσιαλδημοκράτες, 87 του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 27 εξωκομματικοί στρατιώτες, 25 από αστικά κόμματα και μόνο 10 «Σπαρτακιστές». Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ δεν είχαν εντολή να πάρουν μέρος στο συνέδριο. Στο συνέδριο έφτασε για να πάρει μέρος και αντιπροσωπεία της Σοβιετικής Ρωσίας, αλλά δεν έγινε δεκτή. Από το συσχετισμό, αλλά και από τη στάση του συνεδρίου απέναντι στη ρωσική σοβιετική αντιπροσωπεία ήταν φανερό ότι το συνέδριο των Σοβιέτ δεν ήταν με την επανάσταση. Άλλωστε , η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ήταν με τους σοσιαλδημοκράτες, πολύ περισσότερο δε και κάτω από το γεγονός της μη ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο τρόπος δουλειάς των «Σπαρτακιστών» δεν αρκούσε ν’ αλλάξει την κατάσταση. Τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου των Σοβιέτ, οι «Σπαρτακιστές» οργάνωσαν μια μαζική διαδήλωση εργατών. Οι διαδηλωτές ζήτησαν από το συνέδριο να ανακηρύξει τη Γερμανία ενιαία σοσιαλιστική δημοκρατία, να παραδώσει στα Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών όλη την εξουσία, να αφοπλίσει αμέσως τους αντεπαναστάτες και να οπλίσει τους εργάτες. Αλλά η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με την πείρα και την επιρροή που είχε στην εργατική τάξη, καθώς και με το πλατύ δίκτυο των εφημερίδων της, κατόρθωσε να εξαπατήσει τις λαϊκές μάζες.



Η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα. Τους σοσιαλδημοκράτες τους ενίσχυαν και οι ηγέτες του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που, έχοντας υπόψη πως οι εργαζόμενες μάζες συμπαθούν τα Σοβιέτ, πρότειναν ένα σχέδιο απόφασης για να διατηρηθεί το σύστημα των Σοβιέτ. Στην πραγματικότητα αυτό σήμαινε πως συνδυαζόταν το σύστημα των Σοβιέτ με την Εθνοσυνέλευση, πως τα Σοβιέτ υπάγονταν στο όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης, με μοναδικό αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί και να δυσφημιστεί η ιδέα των Σοβιέτ. Οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο των Σοβιέτ έπεσαν στις αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατικής προπαγάνδας και πίστεψαν τις αόριστες κυβερνητικές διακηρύξεις για την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας ενώ βολεύτηκαν με κάποιες δημοκρατικές παραχωρήσεις και υποστήριξαν το σχέδιο απόφασης των δεξιών σοσιαλδημοκρατών για να συγκληθεί Εθνική Συντακτική Συνέλευση και να μεταβιβαστεί όλη η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στο Συμβούλιο των πληρεξουσίων του λαού ωσότου αποφασίσει τελειωτικά η Εθνοσυνέλευση. Το συνέδριο εξέλεξε το Κεντρικό Σοβιέτ που του παραχωρήθηκε τυπικά το δικαίωμα να ελέγχει την κυβέρνηση. Στο Κεντρικό Σοβιέτ πήραν μέρος μόνο σοσιαλδημοκράτες της πλειοψηφίας.Το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ έλυσε το βασικό πρόβλημα της επανάστασης, δηλαδή το πρόβλημα της εξουσίας, προς όφελος της αστικής τάξης. Το ξετύλιγμα των επαναστατικών γεγονότων έβαζε ολοένα και με πιο μεγάλη οξύτητα μπροστά στους ηγέτες της «Ένωσης του Σπάρτακου» το πρόβλημα δημιουργίας ενός Ανεξάρτητου Κόμματος. Είχε γίνει πλέον φανερό ότι δεν μπορούσαν να καθοδηγήσουν τα επαναστατικά γεγονότα και την τροπή που πήραν σαν φράξια στους ανεξάρτητους. Μάλλον άργησαν να συνειδητοποιήσουν αυτή την αναγκαιότητα.



Στις 14 του Δεκέμβρη η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε την προγραμματική προκήρυξη «Τι θέλει η Ένωση Σπάρτακου». Η προκήρυξη αυτή έβαζε καθήκον τον αγώνα για την παραπέρα ανάπτυξη της επανάστασης με σκοπό να νικήσουν η εργατική τάξη και η αγροτιά, να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου και να σχηματιστεί μια ενιαία γερμανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Διατυπώνονταν ακόμη και τα εξής άμεσα αιτήματα: Να εκμηδενιστεί ο πρωσικός μιλιταρισμός, να οργανωθεί πολιτοφυλακή από εργάτες, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, τα ανθρακωρυχεία και η βαριά βιομηχανία, να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν τα χωριστά γερμανικά κράτη, να αφοπλιστούν η αστυνομία, οι αξιωματικοί και όλες οι ένοπλες δυνάμεις των κυρίαρχων τάξεων. Στις 29 του Δεκέμβρη η παγγερμανική κλειστή συνδιάσκεψη της «Ένωσης Σπάρτακου» αποφάσισε να ξεκόψει από τους ανεξάρτητους και να ιδρύσει κομμουνιστικό κόμμα.



Την άλλη μέρα, στις 30 του Δεκέμβρη, άρχισε τις εργασίες του στο Βερολίνο το ιδρυτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Η κύρια προσοχή του συνεδρίου είχε συγκεντρωθεί στην εισήγηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Το πρόγραμμα και η πολιτική κατάσταση». Η εισήγηση έβαζε το ζήτημα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας στέκεται στη βάση του μαρξισμού, τόνιζε τη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία και ότι για τη γερμανική επανάσταση ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ εξέφρασαν στους λόγους τους τη διεθνιστική αλληλεγγύη προς τη Σοβιετική Ρωσία και διαμαρτυρήθηκαν για την αντισοβιετική πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας. Το συνέδριο ενέκρινε χαιρετιστήριο προς τους «Ρώσους συναγωνιστές στον αγώνα εναντίον του κοινού εχθρού των καταπιεζόμενων όλων των χωρών». Το χαιρετιστήριο αυτό ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής: «Η συναίσθηση πως οι καρδιές σας χτυπούν για μας, δίνει δύναμη και ενεργητικότητα στον αγώνα μας. Ζήτω ο σοσιαλισμός! Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!». Για πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος το συνέδριο ενέκρινε την προκήρυξη «Τι θέλει η Ενωση Σπάρτακου». Στο συνέδριο δε λύθηκαν όλα τα προβλήματα σωστά. Ετσι τα μέλη του συνεδρίου υποτίμησαν το ρόλο της αγροτιάς ως σύμμαχου του προλεταριάτου και γι’ αυτό το συνέδριο δεν κατάρτισε αγροτικό πρόγραμμα. Επίσης το συνέδριο απαγόρευσε στα μέλη του κόμματος να δουλεύουν στις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αντίθετα από τις επίμονες υποδείξεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ αποφασίστηκε να μποϊκοτάρει το κόμμα τις εκλογές για Εθνοσυνέλευση, αν και το ζήτημα της Εθνοσυνέλευσης δεν είχε ακόμη ξεσκεπαστεί στα μάτια των πλατιών μαζών και έτσι οι μάζες δε θα καταλάβαιναν γιατί οι κομμουνιστές αρνούνται να πάρουν μέρος στις εκλογές. Το συνέδριο εξουσιοδότησε την Κεντρική Επιτροπή της «Ενωσης Σπάρτακου» να εκτελεί καθήκοντα Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος έως το επόμενο συνέδριο του κόμματος.



Το ιδρυτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας είχε τεράστια διεθνή σημασία. Το γερμανικό εργατικό κίνημα αποκτούσε κόμμα με επαναστατικό μαρξιστικό πρόγραμμα που αναγνώριζε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο Β. Ι. Λένιν έγραφε: «Οταν η “Ενωση Σπάρτακου” ονόμασε τον εαυτό της “Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας”, τότε η ίδρυση μιας πραγματικά προλεταριακής, μιας πραγματικά διεθνιστικής, μιας πραγματικά επαναστατικής Γ’ Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κατέστη γεγονός. Τυπικά η βάση αυτή δεν είχε ακόμη κατοχυρωθεί, αλλά στην ουσία η Γ’ Διεθνής τώρα πια υπάρχει». Τότε η αστική τάξη με πολιτική της έκφραση τους σοσιαλδημοκράτες αποφάσισε να χτυπήσει με σφοδρότητα την επανάσταση που ξέσπασε στις 5 Ιανουαρίου 1919 .Την προηγούμενη μέρα η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Έμπερτ – Σάιντεμαν απέλυσε τον διευθυντή της αστυνομίας του Βερολίνου Αιγχορν, που ήταν αγαπητός στους εργάτες, για να τον αντικαταστήσει με τον δεξιό σοσιαλδημοκράτη Έρνστ. Αυτή η πρόκληση στην πραγματικότητα είχε στόχο να ωθήσει το Γερμανικό προλεταριάτο και το νεοϊδρυθέν κομμουνιστικό κόμμα σε πρόωρη εξέγερση που θα πνιγόταν στο αίμα με σχετική ευκολία. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε κοινή συνεδρίαση των επαναστατικών δυνάμεων στην οποία αποφασίστηκε να μην επιτραπεί η αντικατάσταση του Άιγχορν, να πραγματοποιηθεί διαδήλωση την επόμενη μέρα, 5 Ιανουαρίου και αν χρειαζόταν να ξεκινούσε αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Μάλιστα εκλέχτηκε επαναστατική επιτροπή στην οποία συμμετείχαν οι ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος Κάρλ Λήμπνεχτ και Βήλχεμ Πήκ. Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε να πάρει μέρος στην διαδήλωση ωστόσο έκρινε άκαιρη την εξέγερση για την ανατροπή της κυβέρνησης γιατί η χώρα δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό.



Στις 5 Ιανουαρίου 1919 έγινε στο Βερολίνο μια μεγαλειώδης διαδήλωση. Η επαναστατική επιτροπή που μέλη της ήταν και εκπρόσωποι του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος κάλεσε τους εργάτες να αγωνιστούν ενάντια στις ένοπλες αντεπαναστατικές δυνάμεις, να απαιτήσουν τον εξοπλισμό τους και να επανέλθει στην θέση του ο αστυνομικός διευθυντής που απολύθηκε. Ταυτόχρονα ρίχτηκε και ένα σύνθημα που γι’ αυτό οι εργάτες δεν ήταν προετοιμασμένοι: Η επαναστατική επιτροπή κάλεσε τους διαδηλωτές να ανατρέψουν την κυβέρνηση και δήλωσε πως παίρνει την εξουσία στα χέρια της. Την άλλη μέρα, στις 6 Ιανουαρίου ξέσπασε γενική απεργία και ξεκίνησαν καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και εφημερίδων. Στις 7-8 του Γενάρη οι εργάτες κυρίευσαν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα γραφεία και τα τυπογραφεία της εφημερίδας «Φόρβερτς», αλλά δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν.



Οι ηγέτες των ανεξάρτητων που λίγο πριν είχαν ζητήσει την ανατροπή της κυβέρνησης, άρχισαν τώρα να διαπραγματεύονται μαζί της δίνοντας έτσι στην αντεπανάσταση τη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο για να συγκεντρώσει ένοπλες δυνάμεις. Ύστερα από αυτό η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε στις 8 του Γενάρη να ανακαλέσει τον Λίμπκνεχτ και τον Πικ από την επαναστατική επιτροπή. Την ίδια μέρα το βράδυ, ύστερα από την αποτυχία των συνομιλιών με τον Εμπερτ, οι ανεξάρτητοι που ανήκαν στην επαναστατική επιτροπή ξανάρχισαν να καλούν τους εργάτες στα όπλα. Αλλά δεν καταπιάνονταν να προετοιμαστούν πραγματικά για ένοπλη πάλη και εξέγερση. Στο μεταξύ, το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμη τη δύναμη να τραβήξει μαζί του πλατιές λαϊκές μάζες. Συνολικά τα μέλη της κομματικής οργάνωσης του Βερολίνου ήταν μόλις 300.



Στις 11 του Γενάρη η κυβέρνηση είχε συγκεντρώσει στρατό και άρχισε να εφαρμόζει σκληρά μέτρα. Εναντίον των εργατών και των στρατιωτών που αμύνονταν στο μέγαρο της διεύθυνσης της αστυνομίας και στα γραφεία της εφημερίδας «Φόρβερτς» χρησιμοποιήθηκαν τουφέκια και πυροβολικό. Οι αιχμάλωτοι δέρνονταν άγρια και πολλοί τουφεκίζονταν επιτόπου. Οι κομμουνιστές κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Οι κύριες δυνάμεις των ένοπλων τμημάτων των «εθελοντών» – η λευκή φρουρά του Νόσκε – εισέβαλαν στις εργατικές συνοικίες.

Στις 15 Γενάρη 1919 ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν. Οι δολοφόνοι τους δεν δικάστηκαν αφού η αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να αναμειχθεί σε θέματα που αφορούσαν την στρατιωτική δικαιοσύνη και έτσι οι δολοφόνοι δικάστηκαν από στρατοδικείο που συγκροτήθηκε στο τάγμα που υπηρετούσαν. Όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά εισέπραξαν και την αμοιβή των εκατό χιλιάδων μάρκων τις επικήρυξης των δύο κομμουνιστών ηγετών.



«Δεν βρίσκω λόγια να χαρακτηρίσω όλη την αποκρουστικότητα και την ποταπότητα αυτού του φριχτού εγκλήματος που διέπραξαν οι δήθεν σοσιαλιστές» γράφει ο Λένιν. «Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης θα ατσαλώσει καινούργιες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και αυτός ο αγώνας θα οδηγήσει στη νίκη». Και λίγο καιρό αργότερα επισήμανε πώς αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα ανθρώπους που η κρατική εξουσία είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της βγαίνει το συμπέρασμα πώς η δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης.