Καθημερινά, το τελευταίο διάστημα, η συγκυβέρνηση επιλέγει να «ανοίγει» θέματα που αφορούν είτε το σχολείο είτε τα πανεπιστήμια. Θέματα που επηρεάζουν τη μόρφωση των παιδιών των εργατικών οικογενειών, τις σπουδές τους, συνολικά τη ζωή, το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή, εντείνεται η καταστολή στα πανεπιστήμια, αυξάνονται οι εισαγγελικές παρεμβάσεις στα σχολεία ενάντια στις κινητοποιήσεις. Και είναι λογικό η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της να επιδιώκουν να περάσουν μια τέτοια πολιτική, που χτυπά το μορφωτικό δικαίωμα, που ενισχύει την επιχειρηματική δράση στα πανεπιστήμια, που θέλει να παρέμβει στη λειτουργία των Φοιτητικών Συλλόγων, που θέλει εκπαιδευτικούς - εθελοντές, με τη λογική του «νόμος και τάξη». Ενάντια σε όλα αυτά κινητοποιούνται μαθητές, φοιτητές, οι γονείς τους.
Στα λύκεια, εδώ και ένα μήνα, οι μαθητές σε όλη τη χώρα διαδηλώνουν πολύμορφα την αντίθεσή τους στο «νέο λύκειο». Λένε «όχι» σε ένα σχολείο που, από την πρώτη τάξη, λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο σαν «φροντιστήριο» για τις εξετάσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αντί να προσφέρει ολόπλευρη μόρφωση και την αφομοίωσή της. Δηλαδή, τους βάζει για μια τριετία να κυνηγούν βαθμούς, να διατρέχουν έναν τεράστιο όγκο ύλης που δεν προλαβαίνουν να αφομοιώσουν, να ξεπατώνονται στα φροντιστήρια και να εξασκούνται κάθε χρόνο σε πανελλαδικού τύπου εξετάσεις. Η μεγάλη αναφομοίωτη ύλη και η «τράπεζα θεμάτων» οδηγούν ένα ποσοστό μαθητών να αγωνιούν ακόμα και για το αν θα καταφέρουν να περάσουν την τάξη.
Η απάντηση της κυβέρνησης είναι ότι αυτό το σχολείο θα παραμείνει ως έχει. Αποπροσανατολίζει, δε, τη συζήτηση, οδηγώντας τη στο αν θα είναι η Χημεία ή η Πληροφορική εξεταζόμενο μάθημα για τις πανελλαδικές εξετάσεις, για το αν η Λογοτεχνία θα εξετάζεται για όλες τις σχολές ή μόνο για ορισμένες και άλλα τέτοια. Μα, αυτά δεν αλλάζουν σε τίποτα την ουσία του «νέου λυκείου» του άγχους, των φροντιστηρίων, της «τράπεζας» - λαιμητόμου.
Οι μαθητές, που με πολύ κόπο και θυσίες από τις οικογένειές τους, κατάφεραν να περάσουν σε μια σχολή που είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας τους συχνά αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους, γιατί χρειάζονται ένα μισθό και πάνω το μήνα για να τα βγάλουν πέρα. Ηρθε φέτος το προσωρινό μέτρο των μετεγγραφών για τους πρωτοετείς, προκειμένου να μπορέσουν οι πιο αδύναμοι οικονομικά φοιτητές να σπουδάσουν σε σχολές στον τόπο τους. Ομως, στα κεντρικά ιδρύματα δημιουργείται νέα ασφυκτική κατάσταση. Οι φοιτητές δε χωρούν στα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια, προσωπικό δεν υπάρχει και οι διοικήσεις των ιδρυμάτων (που κατά τ' άλλα ξέρουν να κραυγάζουν ότι θα εφαρμοστεί ο «νόμος και η τάξη»...) σηκώνουν τα χέρια ψηλά και θέτουν όρους για να δεχτούν τους μετεγγραφέντες. Ρίχνουν, δηλαδή, το βάρος στους ίδιους τους πιο αδύναμους οικονομικά φοιτητές που δικαιούνται μετεγγραφή και τους κάνουν «ομήρους».
Οι μαθητές, οι φοιτητές αγωνιούν για τις σπουδές και το μέλλον τους, αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, αναγκαζόμενοι να βάζουν όλο και περισσότερο το χέρι στην τσέπη ή να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, έρχονται αντιμέτωποι με τις ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και έχουν κάθε λόγο να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα τους ανήκουν. Οι γονείς τους αγωνιούν για το εάν τα παιδιά τους θα μπορέσουν να συνεχίσουν το σχολείο, το πανεπιστήμιο, εάν θα βρουν δουλειά, εάν θα μορφωθούν. Και γι' αυτό το λόγο ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός ενάντια στις πολιτικές που στερούν το μέλλον και την ελπίδα από τους νέους ανθρώπους και τις οικογένειές τους.
Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 22 Νοέμβρη 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου