Αριστερά και πολιτική
Ένας φίλος στο φ/β, ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, είχε την καλοσύνη να κριτικάρει την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ αλλά ταυτόχρονα να αμφισβητήσει κατά πόσο οι κομμουνιστές γνωρίζουν τι είναι επανάσταση και δικτατορία του προλεταριάτου.
Έδωσα μια μακροσκελή απάντηση, όχι τόσο για τον ίδιο, όσο για να καταγραφεί μια άποψη και κυρίως για να τη διαβάσουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι αυτά αλλά συνήθως δεν βρίσκουν νέα κείμενα από σημερινές ιδεολογικές μάχες.
... ... ...
Παναγιώτη,
Οι αρχικές παρατηρήσεις σου για τη συνείδηση του λαού και το σωστό και λάθος είναι σωστές, το ίδιο με άλλα λόγια είπα κι εγώ τόσο θεωρητικά όσο και με την αναφορά μου τον Λένιν, τον Φιντέλ και τον Τσε.
Από κει και πέρα όμως; Μπορείς να θέτεις πολλά ερωτηματικά αλλά μη νομίζεις πως υπάρχει τίποτα αναπάντητο από την ως τώρα ζωή, πλην του μέλλοντος. Μην υποτιμάς τους κομμουνιστές, να διαφωνείς αλλά όχι να τους υποτιμάς ότι δεν ξέρουν.
Ρωτάς αν ξέρουμε τι ακριβώς λέμε επανάσταση, τι θα αλλάξουμε κλπ προφανώς αμφιβάλλοντας. Έχει απαντηθεί πολλές φορές από την ιστορία γιατί το θέτεις; Δηλαδή το ξέρουν όλοι αλλά όχι εμείς; Μιλάς για δικτατορία του προλεταριάτου αλλά πως είναι δυνατόν να ρωτάς αν την κάνει το κόμμα; Πως μπερδεύεις τα πράγματα και νομίζεις πως μια ταξική δικτατορία μπορεί να την επιβάλει ένα κόμμα και όχι μόνο μια τάξη; Πουθενά στην ιστορία η τάξη δεν ήταν κόμμα, ούτε το κόμμα τάξη. Κάνε όσους συνδυασμούς θέλεις αλλά κοίτα πως η ιστορία τιμωρεί όσους δεν κατανοούν τι είναι ταξική δικτατορία και τι πολιτική διαχείρισή της, από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι τις μέρες μας.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Για την επανάσταση (την κοινωνική - ταξική εννοώ) θα απαντήσω σύντομα με προσπαθώντας να την προσεγγίσω μαρξιστικά. Είναι η βίαια διαδικασία αντικατάστασης ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος παραγωγικών σχέσεων, μαζί με όλο το εποικοδόμημα με άλλο. Χωρίς την αντικατάσταση των παραγωγικών σχέσεων, καμία τέτοια επανάσταση δεν υπάρχει και το ίδιο σύστημα με το ίδιο εποικοδόμημα θα συνεχίζεται, με διάφορες αλλαγές στη μορφή πχ από αστική δημοκρατία σε φασισμό και αντίστροφα.
Η έννοια της βίας εδώ δεν ταυτίζεται με τη φυσική βία που συμβαίνει κατά τη διαδικασία υλοποίησης της μετάβασης και παίρνει διάφορες μορφές, ακόμη και αιματηρές αλλά με την έννοια της χωρίς έλεος αντικατάσταση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων από τις «σοσιαλιστικές» (κομμουνιστικές στο πρώτο μεταβατικό στάδιο). Στην ουσία αυτή η αντικατάσταση είναι η ουσία της επανάστασης και όχι οι βίαιες μορφές που λαμβάνει αναγκαστικά για να υλοποιηθεί η αντικατάσταση της μιας ταξικής εξουσίας από την άλλη.
Όσο για τους τρόπους μετάβασης και τις μορφές της επαναστατικής διαδικασίας έχει δει τόσες περιπτώσεις η ιστορία, αν προσθέσουμε κι εμείς μία δεν θα βλάψει.
Και μην αρχίζεις τώρα για τις συμμαχίες και τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, γιατί και αυτά είναι απαντημένα και κάθε επανάσταση τα εφαρμόζει ανάλογα με τις ιδιομορφίες της από τους εργατικούς Σπαρτακιστές μέχρι τους αγροτοεργάτες της κινεζικής επανάστασης και μελλοντικά μέχρι τους εργάτες του πνεύματος.
Στη βάση επιβάλλεται η «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» (ΔτΠ) και στο εποικοδόμημα το «ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» (προσοχή, μη τα ταυτίζουμε). Στο κράτος της υπάγεται και το πολιτικό σύστημα διαχείρισης της ΔτΠ, το οποίο είναι παράγωγο της ΔτΠ και εμπεριέχει τη σοσιαλιστική δημοκρατία, το Δίκαιο, τις πολιτικές και άλλες ελευθερίες, τα πολιτικά κόμματα, τον πολιτισμό και την ηθική της νέας (ταξικής) εξουσίας κλπ.
Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
Ποτέ να μη ταυτίζουμε τη Δικτατορία του Προλεταριάτου με το Κράτος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και πολύ περισσότερο με το σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης στο σοσιαλισμό και το κόμμα που είναι στη κυβέρνηση αυτή. Το δεύτερο είναι παράγωγο του πρώτου και δεν υπάρχει χωρίς αυτό.
Για να καταλάβουμε καλά τι είναι ΔτΠ, σημαίνει τον εξής απόλυτο δικτατορικό κανόνα στις παραγωγικές σχέσεις που λέει: όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους παραγωγούς, όλο το προϊόν της παραγωγής ανήκει στους παραγωγούς, απαγορεύεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οι παραγωγικές δυνάμεις διευθύνονται από τους ιδιοκτήτες παραγωγούς (εργατική τάξη). Αυτός ο κανόνας, αυτή η επιβολή της εργατικής τάξης να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε ιδιώτη (καπιταλιστή) να εκμεταλλευτεί άλλον άνθρωπο (εργάτη) μετατρέποντας την εκμετάλλευση σε κεφάλαιο είναι δικτατορική επιβολή, είναι ΔτΠ. Δεν θα ρωτήσει κανέναν η εργατική τάξη για να αποτινάξει την εκμετάλλευση και να απαγορεύσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όπως οι καπιταλιστές επέβαλαν την εκμετάλλευση και όλο το προϊόν της παραγωγής να ανήκει σε αυτούς μη ροτόντας κανέναν και ποτέ. Αν δεν υπάρχει η (ταξική) δικτατορία τους δεν υπάρχουν ούτε αυτοί.
Η ΔΤΠ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
Αν δεν κατάλαβες τι λέω, δες πως είναι διαρθρωμένη η καπιταλιστική κοινωνία. Στη βάση, στις παραγωγικές σχέσεις, επιβάλλεται η απόλυτη δικτατορία του κεφαλαίου (αστικής τάξης) ενώ στο εποικοδόμημα έχει το κράτος του κεφαλαίου με τις διάφορες μορφές διαχείρισης και το πολιτικό σύστημα, την αστική δημοκρατία, τη συνταγματική μοναρχία, τον φασισμό κλπ. Μιλάμε για απόλυτη ταξική δικτατορία στη βάση η οποία δεν σχετίζεται με την όποια πολιτική δικτατορία στα καπιταλιστικά κράτη, παρά μόνο ως ιδιοκτήτης προς διαχειριστή, είτε είναι αστός δημοκράτης είτε δικτάτορας φασίστας.
Συνεπώς στον σοσιαλισμό, κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιβάλλει καμία ΔτΠ, αυτή την επιβάλει μόνο η εργατική τάξη, είναι η εξουσία της και δεν τη μοιράζεται με κανένα κόμμα, ούτε ταυτίζεται με καμιά μορφή διαχείριση της, τηρώντας καθαρή σχέση ιδιοκτήτη –προς διαχειριστή. Το όποιο κόμμα καθοδηγήσει την εργατική τάξη να εγκαταστήσει τη ΔτΠ δεν είναι παρά ένα πολιτικό δημιούργημά της για το δικό της σκοπό, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Το όποιο κόμμα της εργατικής τάξης κυβερνά - και μπορεί να έχουμε πολλά κόμματα της εργατικής τάξης αφού η αλήθεια είναι μία αλλά οι βαθμοί προσέγγισης της πολλοί (αναγκαιότητα και τυχαίο) – δεν ταυτίζεται με τη ΔτΠ αλλά με τη σοσιαλιστική δημοκρατία και τις μορφές της.
Αυτή η γελοιότητα, να ταυτίζουν την ΔτΠ με ένα κόμμα ή με μια μορφή διακυβέρνησης ή με τη σοσιαλιστική δημοκρατία, είναι απίστευτη αλλά δυστυχώς αυτή έχει επικρατήσει ως ερμηνεία. Γνωστή η ανιστόρητη φράση: η δικτατορία (του προλεταριάτου) είναι δικτατορία (πολιτική!). Στην πραγματικότητα σκοπίμως ή από αδυναμία δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ΔτΠ από το κράτος της ΔτΠ. Ή να το πω αλλιώς, να ξεχωρίσουν την ταξική δικτατορία της εργατικής τάξης από τη πολιτική διαχείριση της δικτατορίας της εργατικής τάξης που είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία.
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Το πρώτο δεν αλλάζει ποτέ ως κανόνας αλλιώς δεν υπάρχει το σύστημα όλο, το δεύτερο αλλάζει συνεχώς μορφές υπηρετώντας το πρώτο.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ
Αν προσέξουμε όμως τη βάση στις παραγωγικές σχέσεις, δλδ τη διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων, αυτή, επειδή η ιδιοκτησία είναι συλλογική, δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι ανεβαίνουμε στο επίπεδο της πολιτικής με τη σχεδιασμένη οικονομία από τους εργαζόμενος και από όλο το λαό. Αυτό είναι που κάνει το σοσιαλισμό και τη ΔτΠ δημοκρατικότερη από κάθε δημοκρατία του κεφαλαίου, αφού η δικτατορία του κεφαλαιοκράτη στη επιχείρηση αντικαθίσταται από τη δικτατορία του εργάτη που στο επίπεδο του εποικοδομήματος μετατρέπεται σε δημοκρατία για να διευθύνει την επιχείρηση και την οικονομία συλλογικά, δημοκρατικά, αλλιώς δεν υπάρχει διεύθυνση, καταστρέφεται η ΔτΠ και παλινορθώνεται ο καπιταλισμός. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε εδώ.
Ανεξαρτήτως αν θα έχουμε στην πολιτική εξουσία δημοκρατική ή «αριστερή διακυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε ταυτόχρονα στην ταξική εξουσία την αδιατάρακτη δικτατορία του κεφαλαίου. Ποτέ δεν ταυτίζεται η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου που δεν αλλάζει αν δεν ανατραπεί ως τέτοια, με την όποια πολιτική μορφή διαχείρισης αυτής της ταξικής δικτατορίας.
Μετά από αυτά κοίταξε τώρα το σύστημα που πάει να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και αν είναι δυνατόν, επειδή θα κάνει κάποιες κινήσεις αναδιανομής εισοδήματος κλπ να εξαλειφθεί η βασική παραγωγική σχέση (δικτατορία του κεφαλαίου) η οποία μας λέει ότι όλο το προϊόν της παραγωγής δεν ανήκει στους παραγωγούς (εργάτες) αλλά στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής καπιταλιστές οι οποίοι αυξάνουν τα κέρδη, τα μετατρέπουν σε κεφάλαιο και φυσικά ξανά σε ιδιόκτητα μέσα παραγωγής. Αυτό ούτε να το αγγίξει δεν θα διανοηθεί.
Μιλάμε για αδιατάρακτη δικτατορία του κεφαλαίου ό,τι και να γίνεται στο εποικοδόμημα και στην κυβέρνηση.
Οι μικρές αλλαγές στις κυβερνήσεις είναι για να ξεγελάμε τους αφελείς αλλά οι κομμουνιστές ξέρουν καλά ότι στη βάση πάντα ισχύει η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου, εν όσο δεν ανατρέπονται οι παραγωγικές σχέσεις.
Συγγνώμη απ’ όσους κούρασα αλλά δεν ήταν τόσο απλό. Απλή όμως ίσως είναι η παρακάτω ανάρτηση.
http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2013/03/blog-post_16.html
Έδωσα μια μακροσκελή απάντηση, όχι τόσο για τον ίδιο, όσο για να καταγραφεί μια άποψη και κυρίως για να τη διαβάσουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι αυτά αλλά συνήθως δεν βρίσκουν νέα κείμενα από σημερινές ιδεολογικές μάχες.
... ... ...
Παναγιώτη,
Οι αρχικές παρατηρήσεις σου για τη συνείδηση του λαού και το σωστό και λάθος είναι σωστές, το ίδιο με άλλα λόγια είπα κι εγώ τόσο θεωρητικά όσο και με την αναφορά μου τον Λένιν, τον Φιντέλ και τον Τσε.
Από κει και πέρα όμως; Μπορείς να θέτεις πολλά ερωτηματικά αλλά μη νομίζεις πως υπάρχει τίποτα αναπάντητο από την ως τώρα ζωή, πλην του μέλλοντος. Μην υποτιμάς τους κομμουνιστές, να διαφωνείς αλλά όχι να τους υποτιμάς ότι δεν ξέρουν.
Ρωτάς αν ξέρουμε τι ακριβώς λέμε επανάσταση, τι θα αλλάξουμε κλπ προφανώς αμφιβάλλοντας. Έχει απαντηθεί πολλές φορές από την ιστορία γιατί το θέτεις; Δηλαδή το ξέρουν όλοι αλλά όχι εμείς; Μιλάς για δικτατορία του προλεταριάτου αλλά πως είναι δυνατόν να ρωτάς αν την κάνει το κόμμα; Πως μπερδεύεις τα πράγματα και νομίζεις πως μια ταξική δικτατορία μπορεί να την επιβάλει ένα κόμμα και όχι μόνο μια τάξη; Πουθενά στην ιστορία η τάξη δεν ήταν κόμμα, ούτε το κόμμα τάξη. Κάνε όσους συνδυασμούς θέλεις αλλά κοίτα πως η ιστορία τιμωρεί όσους δεν κατανοούν τι είναι ταξική δικτατορία και τι πολιτική διαχείρισή της, από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι τις μέρες μας.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Για την επανάσταση (την κοινωνική - ταξική εννοώ) θα απαντήσω σύντομα με προσπαθώντας να την προσεγγίσω μαρξιστικά. Είναι η βίαια διαδικασία αντικατάστασης ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος παραγωγικών σχέσεων, μαζί με όλο το εποικοδόμημα με άλλο. Χωρίς την αντικατάσταση των παραγωγικών σχέσεων, καμία τέτοια επανάσταση δεν υπάρχει και το ίδιο σύστημα με το ίδιο εποικοδόμημα θα συνεχίζεται, με διάφορες αλλαγές στη μορφή πχ από αστική δημοκρατία σε φασισμό και αντίστροφα.
Η έννοια της βίας εδώ δεν ταυτίζεται με τη φυσική βία που συμβαίνει κατά τη διαδικασία υλοποίησης της μετάβασης και παίρνει διάφορες μορφές, ακόμη και αιματηρές αλλά με την έννοια της χωρίς έλεος αντικατάσταση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων από τις «σοσιαλιστικές» (κομμουνιστικές στο πρώτο μεταβατικό στάδιο). Στην ουσία αυτή η αντικατάσταση είναι η ουσία της επανάστασης και όχι οι βίαιες μορφές που λαμβάνει αναγκαστικά για να υλοποιηθεί η αντικατάσταση της μιας ταξικής εξουσίας από την άλλη.
Όσο για τους τρόπους μετάβασης και τις μορφές της επαναστατικής διαδικασίας έχει δει τόσες περιπτώσεις η ιστορία, αν προσθέσουμε κι εμείς μία δεν θα βλάψει.
Και μην αρχίζεις τώρα για τις συμμαχίες και τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, γιατί και αυτά είναι απαντημένα και κάθε επανάσταση τα εφαρμόζει ανάλογα με τις ιδιομορφίες της από τους εργατικούς Σπαρτακιστές μέχρι τους αγροτοεργάτες της κινεζικής επανάστασης και μελλοντικά μέχρι τους εργάτες του πνεύματος.
Στη βάση επιβάλλεται η «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» (ΔτΠ) και στο εποικοδόμημα το «ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» (προσοχή, μη τα ταυτίζουμε). Στο κράτος της υπάγεται και το πολιτικό σύστημα διαχείρισης της ΔτΠ, το οποίο είναι παράγωγο της ΔτΠ και εμπεριέχει τη σοσιαλιστική δημοκρατία, το Δίκαιο, τις πολιτικές και άλλες ελευθερίες, τα πολιτικά κόμματα, τον πολιτισμό και την ηθική της νέας (ταξικής) εξουσίας κλπ.
Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
Ποτέ να μη ταυτίζουμε τη Δικτατορία του Προλεταριάτου με το Κράτος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και πολύ περισσότερο με το σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης στο σοσιαλισμό και το κόμμα που είναι στη κυβέρνηση αυτή. Το δεύτερο είναι παράγωγο του πρώτου και δεν υπάρχει χωρίς αυτό.
Για να καταλάβουμε καλά τι είναι ΔτΠ, σημαίνει τον εξής απόλυτο δικτατορικό κανόνα στις παραγωγικές σχέσεις που λέει: όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους παραγωγούς, όλο το προϊόν της παραγωγής ανήκει στους παραγωγούς, απαγορεύεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οι παραγωγικές δυνάμεις διευθύνονται από τους ιδιοκτήτες παραγωγούς (εργατική τάξη). Αυτός ο κανόνας, αυτή η επιβολή της εργατικής τάξης να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε ιδιώτη (καπιταλιστή) να εκμεταλλευτεί άλλον άνθρωπο (εργάτη) μετατρέποντας την εκμετάλλευση σε κεφάλαιο είναι δικτατορική επιβολή, είναι ΔτΠ. Δεν θα ρωτήσει κανέναν η εργατική τάξη για να αποτινάξει την εκμετάλλευση και να απαγορεύσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όπως οι καπιταλιστές επέβαλαν την εκμετάλλευση και όλο το προϊόν της παραγωγής να ανήκει σε αυτούς μη ροτόντας κανέναν και ποτέ. Αν δεν υπάρχει η (ταξική) δικτατορία τους δεν υπάρχουν ούτε αυτοί.
Η ΔΤΠ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
Αν δεν κατάλαβες τι λέω, δες πως είναι διαρθρωμένη η καπιταλιστική κοινωνία. Στη βάση, στις παραγωγικές σχέσεις, επιβάλλεται η απόλυτη δικτατορία του κεφαλαίου (αστικής τάξης) ενώ στο εποικοδόμημα έχει το κράτος του κεφαλαίου με τις διάφορες μορφές διαχείρισης και το πολιτικό σύστημα, την αστική δημοκρατία, τη συνταγματική μοναρχία, τον φασισμό κλπ. Μιλάμε για απόλυτη ταξική δικτατορία στη βάση η οποία δεν σχετίζεται με την όποια πολιτική δικτατορία στα καπιταλιστικά κράτη, παρά μόνο ως ιδιοκτήτης προς διαχειριστή, είτε είναι αστός δημοκράτης είτε δικτάτορας φασίστας.
Συνεπώς στον σοσιαλισμό, κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιβάλλει καμία ΔτΠ, αυτή την επιβάλει μόνο η εργατική τάξη, είναι η εξουσία της και δεν τη μοιράζεται με κανένα κόμμα, ούτε ταυτίζεται με καμιά μορφή διαχείριση της, τηρώντας καθαρή σχέση ιδιοκτήτη –προς διαχειριστή. Το όποιο κόμμα καθοδηγήσει την εργατική τάξη να εγκαταστήσει τη ΔτΠ δεν είναι παρά ένα πολιτικό δημιούργημά της για το δικό της σκοπό, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Το όποιο κόμμα της εργατικής τάξης κυβερνά - και μπορεί να έχουμε πολλά κόμματα της εργατικής τάξης αφού η αλήθεια είναι μία αλλά οι βαθμοί προσέγγισης της πολλοί (αναγκαιότητα και τυχαίο) – δεν ταυτίζεται με τη ΔτΠ αλλά με τη σοσιαλιστική δημοκρατία και τις μορφές της.
Αυτή η γελοιότητα, να ταυτίζουν την ΔτΠ με ένα κόμμα ή με μια μορφή διακυβέρνησης ή με τη σοσιαλιστική δημοκρατία, είναι απίστευτη αλλά δυστυχώς αυτή έχει επικρατήσει ως ερμηνεία. Γνωστή η ανιστόρητη φράση: η δικτατορία (του προλεταριάτου) είναι δικτατορία (πολιτική!). Στην πραγματικότητα σκοπίμως ή από αδυναμία δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ΔτΠ από το κράτος της ΔτΠ. Ή να το πω αλλιώς, να ξεχωρίσουν την ταξική δικτατορία της εργατικής τάξης από τη πολιτική διαχείριση της δικτατορίας της εργατικής τάξης που είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία.
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Το πρώτο δεν αλλάζει ποτέ ως κανόνας αλλιώς δεν υπάρχει το σύστημα όλο, το δεύτερο αλλάζει συνεχώς μορφές υπηρετώντας το πρώτο.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ
Αν προσέξουμε όμως τη βάση στις παραγωγικές σχέσεις, δλδ τη διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων, αυτή, επειδή η ιδιοκτησία είναι συλλογική, δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι ανεβαίνουμε στο επίπεδο της πολιτικής με τη σχεδιασμένη οικονομία από τους εργαζόμενος και από όλο το λαό. Αυτό είναι που κάνει το σοσιαλισμό και τη ΔτΠ δημοκρατικότερη από κάθε δημοκρατία του κεφαλαίου, αφού η δικτατορία του κεφαλαιοκράτη στη επιχείρηση αντικαθίσταται από τη δικτατορία του εργάτη που στο επίπεδο του εποικοδομήματος μετατρέπεται σε δημοκρατία για να διευθύνει την επιχείρηση και την οικονομία συλλογικά, δημοκρατικά, αλλιώς δεν υπάρχει διεύθυνση, καταστρέφεται η ΔτΠ και παλινορθώνεται ο καπιταλισμός. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε εδώ.
Ανεξαρτήτως αν θα έχουμε στην πολιτική εξουσία δημοκρατική ή «αριστερή διακυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε ταυτόχρονα στην ταξική εξουσία την αδιατάρακτη δικτατορία του κεφαλαίου. Ποτέ δεν ταυτίζεται η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου που δεν αλλάζει αν δεν ανατραπεί ως τέτοια, με την όποια πολιτική μορφή διαχείρισης αυτής της ταξικής δικτατορίας.
Μετά από αυτά κοίταξε τώρα το σύστημα που πάει να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και αν είναι δυνατόν, επειδή θα κάνει κάποιες κινήσεις αναδιανομής εισοδήματος κλπ να εξαλειφθεί η βασική παραγωγική σχέση (δικτατορία του κεφαλαίου) η οποία μας λέει ότι όλο το προϊόν της παραγωγής δεν ανήκει στους παραγωγούς (εργάτες) αλλά στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής καπιταλιστές οι οποίοι αυξάνουν τα κέρδη, τα μετατρέπουν σε κεφάλαιο και φυσικά ξανά σε ιδιόκτητα μέσα παραγωγής. Αυτό ούτε να το αγγίξει δεν θα διανοηθεί.
Μιλάμε για αδιατάρακτη δικτατορία του κεφαλαίου ό,τι και να γίνεται στο εποικοδόμημα και στην κυβέρνηση.
Οι μικρές αλλαγές στις κυβερνήσεις είναι για να ξεγελάμε τους αφελείς αλλά οι κομμουνιστές ξέρουν καλά ότι στη βάση πάντα ισχύει η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου, εν όσο δεν ανατρέπονται οι παραγωγικές σχέσεις.
Συγγνώμη απ’ όσους κούρασα αλλά δεν ήταν τόσο απλό. Απλή όμως ίσως είναι η παρακάτω ανάρτηση.
http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2013/03/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου