από τη διαδήλωση στο Λονδίνο για το μακελειό στο κονβόι προς τη Γάζασ

στάχτη και burberry

Η διαδήλωση στο Whitehall ακριβώς μπροστά από την οικεία του πρωθυπουργού στη Downing Street 10 ήταν προγραμματισμένη ήδη, αλλά το σοκαριστικό γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας των ακτιβιστών την έκανε κατεπείγουσα και επιβεβλημένη. Καθ' οδόν, αισθανόμουν το ίδιο μουδιασμένος όπως στη δολοφονία των τριών της Marfin. Ήταν η άδικη απώλεια πάνω απ' όλα μα και το απρόσμενο ενός γεγονότος που αλλάζει απότομα το τρόπο που αντιμετωπίζεις τον κόσμο και την αναγκαιότητα που καθορίζει τις αποφάσεις σου.

Η συγκέντρωση είχε πάθος και ξεχείλιζε οργή. Δεν ήταν μόνο η καταδίκη του σιωνισμού, της απάνθρωπης στάσης του Ισραήλ, τις πειρατείας και της δολοφονίας, ήταν και η συνεχής και επιτακτική απαίτηση προς τη κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της διακρίνοντας το δίκαιο από το άδικο. Με μια φωνή και μια γροθιά από αυτό το ανομοιογενές μωσαϊκό φυλών που κατοικούν στη πόλη, που όμως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους δεν τίθεται στη φυλή, το χρώμα ή τη θρησκεία αλλά στο αν πολεμούν ή όχι ενάντια στην ανισότητα. Για αυτό και οι Εβραίοι σήμερα φώναζαν δίπλα στους μουσουλμάνους, και οι Έλληνες δίπλα στους Τούρκους, και οι Βρετανοί και αυτοί μαζί αναμειγμένοι μέσα στο πλήθος.

Η ομάδα των υπερορθόδοξων Εβραίων της παρακάτω φωτογραφίας έκλεψε τη παράσταση στη προσυγκέντρωση. Κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες και πικέτες κατά του σιωνιστικού χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους υπέμειναν σιωπηλά την αχόρταγη καταγραφή αυτού του όμορφου παράδοξου της παρουσίας τους από τα ασταμάτητα φωτογραφικά κλικ επαγγελματιών και μη φωτογράφων. Ένας τους βρισκόταν καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης βαθιά απορροφημένος στην ανάγνωση προσευχών.

Δεν έχω την απαιτούμενη εμπειρία για να εκτιμήσω αν η πορεία ήταν πολυπληθής ή όχι. Με ελληνικά δεδομένα, ο όγκος της ήταν παρόμοιος με τον όγκο μεσαίων διαδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα. Για τα δεδομένα του Λονδίνου, δεδομένου πως η ακτιβιστική δράση εδώ έχει συνήθως διαφορετικό περιεχόμενο, δεν έχω (ακόμη) ιδέα αλλά υποθέτω πως θα ήταν από τις μικρές.

Οφείλω βέβαια να καταγράψω πως πυκνός ήταν ο όγκος των τουριστών, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, στο Southbank, τη νότια όχθη του Τάμεση. Δε ξέρω αν όφειλαν να γνωρίζουν, αποτελούν άλλωστε μόνο ένα ακαθόριστο, αδόμητο πλήθος που ο τουρισμός τους συγκεντρώνει τυχαία όλους μαζί στον ίδιο τόπο και τους αποστασιοποιεί προσωρινά από την αληθινή ζωή. Μα ακριβώς αυτή τους η αποστασιοποίηση φάνταζε για μένα αβάσταχτη εκείνη τη στιγμή. Διότι και τα πτώματα στο πλοίο Mavi Marmara άνηκαν σε ανθρώπους που και εκείνοι ασκούσαν το δικαίωμα να ονομάζονται πολίτες του κόσμου. Αλλά αυτοί τώρα δε ζουν.

Ωστόσο, και αν μπορεί να μου συγχωρεθεί ο κυνισμός, η διαδρομή από τον τόπο συγκέντρωσης προς την ισραηλινή πρεσβεία θα έχρηζε για τους τουρίστες ιδιαίτερου ενδιαφέροντος μιας και περνούσε από τον Big Ben και τη βουλή των κοινοτήτων (φώτο), μιας και έφερνε στα αριστερά το αβαείο του Westminster, συναντούσε τη Βικτόρια με τα περίφημα θέατρά της, ανέβαινε προς το κατάφυτο Hyde park corner, διέσχιζε την αυτοκρατορική Kensington Road, περνούσε μπροστά από το αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα του Royal Albert Hall και το πολυτελές Albert Memorial (φώτο) και έφτανε μέχρι τη καρδιά του αριστοκρατικού Kensington, πολύ κοντά στο κοσμοπολίτικο Notting Hill, όπου θα επέτρεπε με ενθουσιασμό στο τέλος ακόμα περισσότερα ψώνια.

Η πορεία ολοκληρώθηκε στο κτίριο της πρεσβείας του Ισραήλ, το οποίο δεν ήταν αποκλεισμένο από αστυνομικά λεωφορεία, δεν ήταν περικυκλωμένο από χιλιάδες αστυνομικούς και δεν λούστηκε ποτέ από δεκάδες δακρυγόνα. Οι διαδηλωτές κατά ένα περίεργο λόγω δεν ήταν εχθροί! Η μαζική έκφραση αποτροπιασμού για ένα δολοφονικό κράτος και η απαίτηση για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα για ένα λαό υπό συνεχή γενοκτονία δεν αντιμετωπίστηκε ως εχθρική κίνηση, δεν κρίθηκε απαραίτητο να κατασταλεί με τον πιο ετσιθελικό τρόπο! Λες και ξαφνικά το να διαδηλώνεις εξακολουθεί να παραμένει δικαίωμα! (Προφανώς και δε τρέφω την αυταπάτη πως η καταστολή δε θα ήταν μαζική και άμεση σε περίπτωση θερμόαιμης πρωτοβουλίας, όμως η αυτοσυγκράτηση ήταν σχεδόν προϋπόθεση για τους διοργανωτές προκειμένου να προχωρήσουν. Άλλωστε από τη προηγούμενη διαδήλωση για τη Γάζα, κάποιοι είναι ακόμα στη φυλακή. Με αυτή τη διαδήλωση, η ισραηλινή κυβέρνηση των δολοφόνων δεν έπεσε αλλά κατάλαβε για τα καλά πόσο μισητή είναι, το ίδιο και η νέα βρετανική που τέθηκε με τον πιο άμεσο τρόπο εμπρός των δικών της ευθυνών. Χωρίς επιπολαιότητες από πλευράς διαδηλωτών, χωρίς ανούσιες απώλειες-συλλήψεις, χωρίς τον τρόμο, χωρίς τις μαζικές εξορμήσεις του ιππικού).

Άφησα για το τέλος μερικές αποκλειστικές φωτογραφίες από τη δράση του black block. Οι γνωστοί άγνωστοι "μαύροι" ήταν και πάλι εκεί, με τα πρόσωπά τους καλυμμένα, κουβαλούσαν ύποπτα σακίδια στη πλάτη, περπατούσαν αμέριμνοι κρατώντας σημαίες και πορτοκαλάδες...