«Στους δεκαπέντε συντρόφους»- Nazim Hikmet

Δε χύνουν δάκρυ
μάτια που συνηθίσαν να βλέπουνε φωτιές
δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές
κρατάν ψηλά τ’ αστέρι
με περηφάνια
δεν έχουμε καιρό να κλαίμε τους συντρόφους
το τρομερό σας όμως κάλεσμα
μες στη ψυχή μας
κι οι δεκαπέντε σας καρδιές
θε’ να χτυπάνε
μαζί μας
το σιγανό σας βόγγισμα
σαν προσκλητήριο
χτυπά στ’ αφτιά μας
σαν τον αντίλαλο βροντής.

Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος
της συντριβής
και δε μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης
και να το ξέρεις
θα βγούμε νικητές
κι ας είναι βαριές μας οι θυσίες.

Μαύρη εσύ θάλασσα
γαλήνεψε τα κύματά σου
και θα ‘ρθει η μέρα
η ποθητή η μέρα
της ειρήνης
της λευτεριάς σου ω ναι
θα ‘ρθει η μέρα
που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
που μες στο αίμα το δικό μας
έχουνε βαφτεί.