Ανυπόμονος εγωιστής ... ο λαός

«Η επιθετική διατύπωση ποικίλων αιτημάτων συνήθως εκφράζει τη με σχέδιο υπονομευμένη πραγματικότητα που απελπίζει τους ανθρώπους. Αρκετές φορές όμως κρύβει, εκτός από σεχταρισμό, και μια βαθιά και εγωιστική αντιαλληλεγγύη. "Δεν νοιάζομαι, αρκεί να γίνει το ανυπόμονο δικό μου και να τονωθεί ο διεκδικητικός εγωισμός μου". Μόνο. Χρόνια και χρόνια μιας μαξιμαλιστικής πολιτικής αγωγής, φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα. Να μην είναι δυνατόν να γίνουν συνολικοποιήσεις. Να μην είναι δυνατόν να δεις και κυρίως να διατυπώσεις το αίτημα, συνθέτοντας και αρθρώνοντάς το στο αίτημα του διπλανού σου, σε μια οργανική και σχεδιασμένη αλληλουχία (...) Αυτή η εκδοχή της πολιτικής, η εγωιστική ανυπομονησία, είναι η μία πλευρά της νόσου».

Η αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα περί συντεχνιών σε εκδοχή ταιριαστή με την «αριστερή» διακυβέρνηση, διά χειρός Δ. Σεβαστάκη στην «Αυγή της Κυριακής». Ο αρθρογράφος θεωρητικοποίησε όσα εδώ και καιρό στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνητικοί παράγοντες υποστηρίζουν στα ΜΜΕ, χρεώνοντας στο λαό ως και «εγωιστική ανυπομονησία», επειδή έπειτα από μια πενταετία εξουθενωτικής αφαίμαξης που υπέστη σε εισόδημα και δικαιώματα, αγωνιά για διέξοδο, έστω για ανάσα, παρασυρμένος κι απ' τη «διαφημιστική απάτη» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδείχτηκαν όσα προεκλογικά διαλαλούσε. Συνιστά όμως τουλάχιστον πρόκληση η προσπάθεια να ενοχοποιήσουν το λαό και πιο πολύ εκείνο το τμήμα του που δεν έχει απεμπολήσει τη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και ικανοποίησης των αναγκών του, ανάκτησης των απωλειών, για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους που όχι μόνο τίποτα δεν έχει να δώσει στους ανθρώπους του μόχθου, αλλά τους φορτώνει κι άλλα βάρη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ