Έκθεση για τον David Bowie στο μουσείο καλών τεχνών της Νέας Υόρκης

blogART

Διασκευές, ένα χαμένο άλμπουμ που βγήκε στην επιφάνεια, ένας live δίσκος, application στο I phone, φήμες για ταινία με τον Mick Jagger και τώρα έκθεση στο NYC museum of fine arts and design. Ο David Bowie από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι αποσύρεται από τη μουσική κι ότι δεν υπάρχουν σχέδια για καινούρια κομμάτια, συναυλίες και άλμπουμ, βγαίνουν συνέχεια διάφορα σχετικά μ" εκείνον।
"Από τις performances στο cabaret, τη μίμηση, στο avant garde θέατρο και στον Ziggy Stardust, την επαναστατική περιοδεία που συνδύασε θέατρο, μουσική και τέχνη σ ένα ροκ θέαμα όπως επίσης και οι καινοτόμες συνεργασίες του στα βίντεο και οι δουλειές στο στον κινηματογράφο, η έκθεση David Bowie, artist παρουσιάζει τον Bowie ως έναν από τους μεγαλύτερους εικονοκλάστες παραγωγούς του 20ου αιώνα. "λέει χαρακτηριστικά το δελτίο τύπου.

Ο έκτος όροφος του μουσείου θα φιλοξενήσει multimedia κιόσκια με προβολές από συνεντεύξεις, performances και video art ενώ τις Τρίτες και Παρασκευές την περίοδο 3 με 30 Ιουνίου θα είναι αφιερωμένες στις κινηματογραφικές εμφανίσεις του (Merry Christmas, Mr Lawrence, The Last Temptation of Christ, Labyrinth, Basquiat, The Man Who Fell To Earth and The Hunger Ziggy Stardust and the Spiders from Mars, The Linguini Incident) .Η έκθεση θα κάνει πρεμιέρα 9 Μαϊου και θα διαρκέσει μέχρι 15 Ιουλόυ. Κ.Π
Πηγή:http://www.e-go.gr

Κυριαρχία φαρμακευτικών και στα σκευάσματα μαριχουάνας

TVXS

Στον έλεγχο των μεγάλων φαρμακευτικών (Big Pharma) φαίνεται να περνά και η αγορά των φαρμακευτικών σκευασμάτων βασισμένων στην ινδική κάνναβη, με τη βοήθεια της Ομοσπονδιακής Αρχής Φαρμάκων των ΗΠΑ.

Το 2007, η GW Pharmaceuticals ανακοίνωσε τη συνεργασία της με την Otsuka, η οποία προέβλεπε την είσοδο του «Sativex» - υγροποιημένη μαριχουάνα – στην αμερικανική αγορά. Οι δύο φαρμακευτικές ολοκλήρωσαν πρόσφατα το Στάδιο ΙΙ, που περιλάμβανε έλεγχο αποτελεσματικότητας και δοκιμές του σκευάσματος. Πλέον έχουν περάσει στο Στάδιο ΙΙΙ, δηλαδή συνομιλίες με την Ομοσπονδιακή Αρχή Φαρμάκων. Το στάδιο αυτό θεωρείται το τελευταίο πριν την κυκλοφορία του φαρμάκου στην αγορά.
«Η GW Pharmaceuticals ανακοινώνει σήμερα την έναρξη του Σταδίου ΙΙΙ του προγράμματος κλινικών δοκιμών του Sativex για την αντιμετώπιση του πόνου ασθενών σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου, που αντιμετώπισαν ανεπαρκή αναλγησία στη διάρκεια χρόνιας θεραπείας υποκατάστασης», δήλωσε η εταιρεία. «Η ένδειξη αυτή αντιπροσωπεύει τον αρχικό στόχο εισόδου του Sativex στις ΗΠΑ».
Το Sativex είναι παράγωγο ολόκληρου του φυτού της κάνναβης και όχι συνθετική ένωση. Ακόμη και η GW χαρακτηρίζει το σκεύασμα ως μαριχουάνα.
Κι ενώ η Ομοσπονδιακή αναμένεται να προχωρήσει στην έγκριση του φαρμάκου για τις μεγάλες φαρμακευτικές, μικρά καταστήματα που διαθέτουν φαρμακευτική μαριχουάνα με την άδεια των πολιτειακών αρχών δέχονται την επίθεση άλλων ομοσπονδιακών υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Η Lynette Shaw, ιδιοκτήτρια και ιδρύτρια της Συμμαχίας για την Φαρμακευτική Μαριχουάνα με έδρα την Καλιφόρνια έμεινε έκπληκτη όταν το 2008 και το 2009 δέχτηκε την επίσκεψη της εφορίας. Η εφορία της επέβαλλε πρόστιμο βάσει του ομοσπονδιακού φορολογικού κώδικα, που προβλέπει ότι δεν επιτρέπονται επαγγελματικές φορολογικές απαλλαγές για εταιρείες που «πραγματοποιούν trafficking ελεγχόμενων ουσιών». Η Shaw άσκησε μήνυση κατά της εφορίας, καταγγέλλοντας επιχείρηση καταστροφής ολόκληρης της βιομηχανίας φαρμακευτικής μαριχουάνας.
Πρόσφατα, το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης απείλησε με διώξεις δημόσιους υπαλλήλους που εγκρίνουν άδειες χρήσης φαρμακευτικών σκευασμάτων κάνναβης. Το αποτέλεσμα ήταν ο κυβερνήτης της Ουάσινγκτον Chris Gregoire να δηλώσει ότι θα ασκήσει βέτο σε νομοσχέδιο που θα επιστρέψει στο κράτος να εγκρίνει άδειες για καλλιεργητές.
Το Φεβρουάριο, η νομική ομάδα NORML προειδοποίησε ότι η Διοίκηση Φαρμακευτικής Συμμόρφωσης σκοπεύει να νομιμοποιήσει τη μαριχουάνα, αλλά μόνο για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες. «Σκοπός της Διοίκηση Φαρμακευτικής Συμμόρφωσης είναι να επεκτείνει το κυβερνητικό σχέδιο ΙΙΙ προκειμένου να συμπεριλάβει φαρμακευτικά σκευάσματα με βάση τη μαριχουάνα, διατηρώντας παράλληλα τις εγκληματικές απαγορεύσεις για τις ίδιες τις καλλιέργειες», δήλωσε ο Paul Armentano, εκ των επικεφαλών της νομικής ομάδας.

Ο Πάνος Γεραμάνης και ο χορός του «λαϊκού πολιτισμού»

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

«Δες την τηλεόραση, η χούντα τελικά μας νίκησε πολιτιστικά και εκείνη την εσωτερική επανάσταση που λέγαμε πολύ την καθυστερούμε».

του Κώστα Τζιαντζή πρώτη δημοσίευση εφ. «Πριν» 05/2005 Όταν φεύγει ένας φίλος, συνηθίζουμε να τον παινεύουμε από αγάπη, αλλά και από φυσιολογική διάθεση να αναιρέσουμε την απώλεια χρησιμοποιώντας τη μοναδική μέθοδο που αυτό το μεγάλο αίνιγμα διαρκώς λύνεται: Ξαναμοιράζουμε τα μοιρασμένα έργα του, τα λόγια, τα καμώματα, τα τρυφερά και σκληρά του δώρα, τα ερμηνεύουμε, τα αλλάζουμε ή και τα αρνιόμαστε. Γιατί κι εμείς, θέλοντας μη θέλοντας, όχι χωρίς εκείνον (και τόσους άλλους), όχι χώρια του αλλά αρπάζοντάς τον μαζί μας, μπορούμε να συνεχίζουμε ζωντανοί σ’ αυτή την ιστορία, και αν γίνεται «λίγο ψηλότερα». Για τον Πάνο Γεραμάνη ειπώθηκαν καλά και πολλά σωστά λόγια, ενώ τίποτε δεν μοιάζει υπερβολή γι’ αυτό το «καλύτερο παιδί», γι’ αυτόν το μαχητικό κομμουνιστή, όσο και αν αυτό το τελευταίο, ήταν κάπως φυσικό να υποβαθμίζεται απ’ τους συνηθισμένους.

«Wall Street Journal»: Η Εφημερίς της ... Κυβερνήσεως!

youpayyourcrisis

 

Πηγή: Ριζοσπάστης

του Ν. Μπογιόπουλου

«Το μεγάλο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται να αλλάξει τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε κρίση (...) το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων - που περιλαμβάνει ΟΣΕ, καζίνο, ακίνητη περιουσία, τυχερά παιχνίδια, εταιρείες ύδρευσης, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές - δεν έχει σχεδιαστεί μόνο για να αυξήσει τα κρατικά έσοδα, αλλά και για να οδηγήσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των τομέων που αποκρατικοποιούνται και να προκαλέσει αλλαγή στις αντιλήψεις των επενδυτών για την Ελλάδα».

*

Τα παραπάνω γράφτηκαν στην «Wall Street Journal», την εφημερίδα που αποτελεί το «ευαγγέλιο» της Μέκκας του καπιταλισμού και απηχεί τις απόψεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τζόγου.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης (σ.σ.: η υπόθεση ισοδυναμεί με το γενικό ξεπούλημα των «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα), δε βρίσκεται τόσο στο επαινετικό για το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ περιεχόμενο του εν λόγω άρθρου.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην ημερομηνία που γράφτηκε αυτό το άρθρο. Και τούτο διότι δεν γράφτηκε χτες, ούτε προχτές, ούτε καν το Μάρτη, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τις αποφάσεις για την εκποίηση των 50 δισ. ευρώ.

Το συγκεκριμένο άρθρο, που περιγράφει εν είδει ακτινογραφίας και μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην «Wall Street Journal» την 1/10/2010!

Με άλλα λόγια, οι υποψήφιοι «επενδυτές», τόσο οι εγχώριοι όσο κι εκείνοι που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, το τσουνάμι της εκποίησης που σχεδιάζει η κυβέρνηση, το γνωρίζουν - χαρτί και καλαμάρι - εδώ και έξι τουλάχιστον μήνες!

Το γεγονός αυτό συνιστά μια πρώτης τάξεως απόδειξη: Οι διάφοροι αδαείς, που ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση του Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου, του Λοβέρδου και της Μπιρμπίλη είναι «ασυντόνιστη» και «απρογραμμάτιστη», δεν σκαμπάζουν «γρι» από διαδικασίες και προεργασίες «φαστ τρακ» ξεπουλήματος. Μια χαρά «συντονισμό» και μια χαρά «πρόγραμμα» διαθέτουν οι άνθρωποι. Ρωτήστε, άλλωστε, και την «Wall Street Journal». Που - σε συνεννόηση με τους ξεπουληματίες - διαφημίζει έξι μήνες πριν, όλα όσα θα πάθει - «συντονισμένα» και «προγραμματισμένα» - ο ελληνικός λαός, έξι μήνες μετά.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

"Στα πλούτη και στη φτώχεια..."

Γιώργος Σαρρής

Mπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Να σταθείς  στην ουρά για συσσίτιο με ένα κατσαρόλι στο χέρι, να κοιμηθείς πάνω σε χαρτόνι άνεργος για 18 μήνες, το σπίτι χαμένο στον πληστηριασμό από απλήρωτες δόσεις κι ύστερα να μπεις στο σωρό κάτω από το βασιλικό μπαλκόνι και να ζητωκραυγάσεις αυτούς που σε κατάντησαν έτσι.
Μπορείς να κάνεις πως δεν ξέρεις, πως δεν κατάλαβες ποτέ πως η αποικιοκρατία μεταμορφώθηκε σε λαμπερό καπιταλισμό, πως δεν έχεις ιδέα πως το κοκκαλιασμένο χεράκι του παιδιού της Αφρικής και αύριο του δικού σου παιδιού κάπου συναντιέται  με την ανεξήγητη αλλά δεδομένη χλιδή που ζουν κάποιοι επειδή "έτσι είναι τα πραγματα", επειδή το λέει δήθεν η παραδοση, κι ας μην μπορείς να εξηγήσεις τι προσφέρουν και τι αφαιρούν όλοι αυτοί και το πρότυπό τους απ' τη δική σου ζωή.
Να χαμογελάσεις βλέποντας το παιδί σου με μια ψεύτικη τιάρα να ονειρεύεται πριγκηπικούς έρωτες έξω από το άθλιο τροχόσπιτο.
 Μπορείς να κάνεις πως δεν άκουσες, δεν είδες ποιοί ήταν οι καλεσμένοι τους σε αυτό τον "υπέροχο" γάμο, πως δεν πήρες είδηση πως όλοι αυτοί που βύθισαν τον πλανήτη στη φτώχεια τα  τελευταία χρόνια ήταν εκεί αν είχαν φροντίσει να έχουν αγοράσει ένα τίτλο κόμη, δούκα και δε συμμαζεύεται.

Κι ύστερα να βυθιστείς στο λήθαργό σου μπροστά στην οθόνη και να φανταστείς πως είσαι κι εσύ εκεί ανάμεσα σε όλους αυτούς τους σπουδαίους "ανθρώπους".

Να κλείσεις τα μάτια, να ακούσεις τους υπέροχους ύμνους μέσα στο Αββαείο και τους πρίγκηπες να ορκίζονται πίστη σαν απλοί θνητοί.
"Στα πλούτη και στη φτώχεια..."

Μπορείς εσύ, ένα τίποτα,να είσαι παρών όπως πάντα στα κοσμοιστορικά γεγονότα, της ζωής των άλλων...

To ΠΑΜΕ πραγματοποιεί σε 75 πόλεις σε όλη την χώρα απεργιακές συγκεντρώσεις

σιβυλλα

Αθήνα: 10 π.μ., Σύνταγμα
Πειραιάς: 11 π.μ., πλατεία Κοραή
Θεσσαλονίκη: 10 π.μ., Άγαλμα Βενιζέλου
Ελευσίνα: 10 π.μ., πλατεία Ηρώων
Σαλαμίνα: 11 π.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης
Λαύριο: 10 π.μ., Άγαλμα Μεταλλωρύχων
Μέγαρα: 10 π.μ., πλατεία Ηρώων
Σταυρός Θεσσαλονίκης: 10 π.μ., πλατεία
Κιλκίς: 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης
Βέροια: 10 π.μ., πλατεία Ωρολογίου
Νάουσα: 9.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Κατερίνη: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Πολύγυρος: 10.30 π.μ., Δημαρχείο
Σέρρες: 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Γιαννιτσά: 11 π.μ., πλατεία...
  ΕΠΟΝ
Εδεσσα: 11 π.μ., μικροί καταρράκτες
Κοζάνη: 10.30 π.μ., πεζόδρομος
Πτολεμαΐδα: 10 π.μ., παλιό πάρκο
Φλώρινα: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Γρεβενά: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Καστοριά: 10 π.μ., Νομαρχία
Αλεξανδρούπολη: 10 π.μ., Δημαρχείο
Ορεστιάδα: 10 π.μ., Ηρώο
Κομοτηνή: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Ξάνθη: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Δράμα: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Καβάλα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Θάσος: 10.30 π.μ., Λιμενάρια
Γιάννενα: 10 π.μ., Δημαρχείο
Αρτα: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Πρέβεζα: 10 π.μ., Φόρος
Ηγουμενίτσα: 10 π.μ., πεζόδρομος
Αγρίνιο: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Μεσολόγγι: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Ναύπακτος: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Λευκάδα: 10 π.μ., Αγιος Μηνάς
Κέρκυρα: 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο
Λάρισα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Βόλος: 9.30 π.μ., πλατεία Πανεπιστημίου
Τρίκαλα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Καρδίτσα: 10 π.μ., Παυσίλυπο
Τύρναβος: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Φάρσαλα: 10 π.μ., πλατεία Δημαρχείου
Ελασσόνα: 10 π.μ., πλατεία Ταχυδρομείου
Αλμυρός: 10 π.μ., κεντρική πλατεία
Σκόπελος: 10 π.μ., παραλία
Πάτρα: 10 π.μ., πλατεία Γεωργίου
Πύργος: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Καλαμάτα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Τρίπολη: 10.30 π.μ., πλατεία Πέτρινου
Ναύπλιο: 10.30 π.μ., πλατεία Φιλελλήνων
Κόρινθος: 10.30 π.μ., Περιβολάκια
Σπάρτη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Κεφαλονιά: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο (ΕΚΚΙ)
Ζάκυνθος: 10.30 π.μ., παλιό Εργατικό Κέντρο
Χαλκίδα: 11 π.μ., παραλία («Στρογγυλό»)
Αλιβέρι: 10 π.μ., πλατεία Πολυτεχνείου
Ιστιαία: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Λαμία: 10 π.μ., πλατεία Πάρκου
Αμφισσα: 10 π.μ., πλατεία Λαού
Λιβαδειά: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Θήβα: 10.30 π.μ., Πεζόδρομος
Ηράκλειο: 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Χανιά: 10 π.μ., Νέα Καταστήματα
Ρέθυμνο: 10 π.μ., Δημαρχείο
Λασίθι: 11 π.μ., Μαρίνα Αγ. Νικολάου
Χίος: 10 π.μ., πλατεία Βουνακίου
Κως: 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Κάλυμνος: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Ρόδος: 10 π.μ., πλατεία Κύπρου
Σάμος: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Λήμνος: 10 π.μ., Λιμάνι Μύρινας
Μυτιλήνη: 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς
Ικαρία: 12 μ. Άγιος Κήρυκος
Νάξος: 11 π.μ., πλατεία Παλιού Δημαρχείου

Πρωτομαγιά 2011

Πέθανε ο ήρωας Απόστολος Σάντας

Σεισάχθεια

Ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη και παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας.

Ο Λάκης Σάντας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο όταν τη νύχτα της 30ης προς 31ης Μαΐου του 1941, κατέβασε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Ο Απόστολος Σάντας με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στην Πάτρα.

Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός έλεγε: "Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, "ανώνυμοι"".

Ο Σάντας ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του το 1934. Το 1940 τελείωσε το γυμνάσιο και αμέσως εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών,αλλά θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση της χώρας.

Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ για να καταλήξει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ όπου συμμετείχε σε πολλές μάχες και τραυματίσθηκε το 1944.

Η δράση του είναι αδιάκοπη και το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια και το 1948 εστάλη στη Μακρόνησο. Από εκεί κατάφερε να ξεφύγει για να καταλήξει στην Ιταλία και στη συνέχεια στον Καναδά όπου θα ζήσει έως και το 1962. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1963.

Η οικογένειά του ευχαριστεί θερμά τον διευθυντή, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Κέντρου Αναπνευστικής Ανεπάρκειας στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (Μ.Α.Θ.) του νοσοκομείου "Σωτηρία", που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τον σώσουν. 

http://www.enet.gr/

Διεκδικώντας… τη χώρα

Του Δημήτρη Καζάκη (από τη Σεισάχθεια)

«Και να ξεχρεώναμε σήμερα σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμένοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης. «Το χρέος είναι 350 δισ. ευρώ και να βρισκόταν κάποιος να μας δώσει όλα τα χρήματα σήμερα, αν δεν ανασυστήσουμε την παραγωγική βάση και δεν προχωρήσουμε ανακατανομή των πόρων τότε σε 10 χρόνια θα είχαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα»

Αυτό είναι το «θαύμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην «ατμομηχανή» της ΕΕ.

tasos

Το «μυστικό επιτυχίας» της ανταγωνιστικής και ευημερούσας Γερμανίας, που προβάλλει ως «πρότυπο» οικονομικής και εξαγωγικής δύναμης που συνάμα έχει κράτος πρόνοιας και δήθεν οι ...εργαζόμενοι αμείβονται ικανοποιητικά, αποκαλύπτεται σταδιακά: Μετά τα στοιχεία για τις συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων των εργαζομένων, νέα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίας αναφέρουν ότι 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται 

με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.

Πρόκειται για αλματώδη αύξηση μέσα σε διάστημα επτά χρόνων, καθώς οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μισθούς πείνας αυξήθηκαν κατά 1,6 εκατομμύρια και αποτελεί απόρροια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθήθηκε από την κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων, της διαβόητης Ατζέντας 2010. 

Ουσιαστικά πρόκειται για τους χρόνια άνεργους που αφού περιθωριοποιήθηκαν από την αγορά εργασίας μετατράπηκαν σε βορά για το κεφάλαιο καθώς απασχολούνται στο πλέον στυγνό καθεστώς εκμετάλλευσης. 

Την ίδια στιγμή η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει ικανοποιημένη από το «επιτυχές οικονομικό μοντέλο» καθώς τα στοιχεία, που αναμένεται να ανακοινωθούν για την ανεργία, θα καταγράφουν χαμηλά ρεκόρ σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. 

Σύμφωνα με το γερμανικό δίκτυο, ο αριθμός των ανέργων δεν θα υπερβαίνει τα 3 εκατομμύρια ...αφού στη σχετική στατιστική δεν καταγράφονται επίσης όσοι μετέχουν σε σεμινάρια μετεκπαίδευσης ή επιμόρφωσης και φυσικά όσοι ψάχνουν δουλειά χωρίς τη διαμεσολάβηση των γραφείων εύρεσης εργασίας.

Εννοείται ότι τα 7,3 εκατομμύρια των μισοαπασχολούμενων των 400 ευρώ δεν εντάσσονται στον επίσημο αριθμό των ανέργων, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε θέσεις εργασίας «προσωρινά», με στόχο την επανένταξή τους στην αγορά εργασίας, ενώ μετανάστες, αλλοδαποί και ηλικιωμένοι - δηλαδή άνω των 50 ετών - είναι οι πλέον «εύκαιροι» να «αποβληθούν» από την αγορά της εργασίας. 

Και ακριβώς αυτές οι κατηγορίες ανέργων δημιουργούν τη στρατιά των χαμηλά αμειβομένων εργαζομένων, τη κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία που αποτελεί συνάμα και μοχλό πίεσης για τις μειώσεις των μισθών των εργαζομένων.

Τελικά τι έφταιξε;

του Γιάνη Βαρουφάκη 

Πριν περίπου έναν μήνα, είχα επιχειρηματολογήσει (βλ. Δύο Χρόνια Κρίσης) ότι η παγκόσμια οικονομική κρίσηπου ξεκίνησε το 2008 δεν οφειλόταν ούτε στις τράπεζες και τα hedge funds, ούτε στο υπερβολικό χρέος των κρατών, ούτε στην νομισματική πολιτική των Κεντρικών Τραπεζών, ούτε στον χαλαρό έλεγχο των αγορών από τις εποπτικές αρχές. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο βέβαια αλλά δεν ήταν τα αίτια της Κρίσης. Το άρθρο, επί πλέον, ισχυρίστηκε ότι η Κρίση δεν είναι περαστική, ότι δεν θυμίζει σε τίποτα προηγούμενες κρίσεις (με εξαίρεση το 1929), ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις παραδοσιακές συνταγές που ξέρουν να μαγειρεύουν οι Κεντρικές Τράπεζες, τα υπουργεία οικονομικών, το ΔΝΤ κλπ. Τέλος, κατέληξε με την υπόσχεση ότι θα επανέλθω με την δική μου απάντηση στο πιεστικό ερώτημα "Τελικά τί έφταιξε;" Ώρα λοιπόν να τηρήσω την υπόσχεση εκείνη.

Στην αφήγηση που ακολουθεί κεντρικό ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν το τραύμα του 1929 στην μεταπολεμική περίοδο.

Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει

Sofokleous 10

Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.

Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;

Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:

n  Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.

n  Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και  γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.

n  Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.

Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.

Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:

n  Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».

n  Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.

Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά τωνCDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.

Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.

Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.

Εξεγέρσεις, επεμβάσεις και θεωρίες συνωμοσίας

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Από την "Καθημερινή", 29.4.2011


Oι αραβικές εξεγέρσεις συνάντησαν εξαρχής την καχυποψία ευρέoς φάσματος κρατών, πολιτικών δυνάμεων και αναλυτών. Αλλοι παρακινούμενοι από το κρατικό συμφέρον και άλλοι από ιδεολογικές εμμονές, βιάστηκαν να ερμηνεύσουν την εκδίωξη των Μπεν Αλι και Μουμπάρακ ως στρατιωτικά πραξικοπήματα υπό αμερικανική καθοδήγηση. Η επέμβαση των Δυτικών στη Λιβύη και η εξάπλωση της πυρκαγιάς στην αντισιωνιστική Συρία ενίσχυσαν την υπόνοια μιας μεγάλης, ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, στο ίδιο μήκος κύματος με τις «βελούδινες επαναστάσεις» της Ανατολικής Ευρώπης. Την οπτική αυτή υιοθετούν και ριζοσπαστικών αντιλήψεων αναλυτές, οι οποίοι όσο καυτηριάζουν την Αμερική, τόσο αναπαράγουν την αυταπάτη της «παντοδυναμίας» της, ενισχύοντας την πολιτική μοιρολατρία.


Ασφαλώς, κρατικές συνωμοσίες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν η CIA, η Μοσάντ, η FSB (πρώην KGB) και όλες οι σοβαρές, μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, με τις στρατιές των αναλυτών και των εκτελεστών, τους δορυφόρους και τους υπερυπολογιστές τους. Ωστόσο, το όποιο συνωμοτικό «κέντρο» δεν μπορεί να δράσει παρά μόνο εντός των στενών ορίων που καθορίζουν οι υπάρχοντες κοινωνικοί και διακρατικοί συσχετισμοί δύναμης. Οποιος το παραβλέπει, περνάει το όριο που χωρίζει τη σοβαρή πολιτική ανάλυση από την οπτική του Κώδικα ντα Βίντσι και του Λιακόπολου, έστω κι αν οι Ναΐτες Ιππότες και τα Πρωτόκολλα της Σιών έχουν αντικατασταθεί από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.


Στη χώρα - οδηγό του αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, οι εξελίξεις όχι μόνο δεν κινήθηκαν βάσει κάποιου προαποφασισμένου αμερικανικού σχεδίου, αλλά κατέδειξαν την έντονη αμηχανία και διαρκή ταλάντευση της υπερδύναμης απέναντι στην ηφαιστειακή αφύπνιση των λαϊκών μαζών. Για μεγάλο διάστημα, η Ουάσιγκτον στήριζε τον Μουμπάρακ κι ύστερα τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, έστω κι αν το Ιδρυμα Σόρος είχε εξασφαλίσει εφεδρείες, εκπαιδεύοντας νεαρούς ακτιβιστές της αντιπολίτευσης. Σήμερα, Μουμπάρακ και Σουλεϊμάν βρίσκονται ένα βήμα από το κελί της φυλακής, το μέχρι χθες πανίσχυρο κόμμα τους έχει διαλυθεί, Αδελφοί Μουσουλμάνοι και Νασερικοί διεκδικούν την ηγεμονία, ιρανικά πολεμικά πλοία περνούν το Σουέζ, ενώ η Αίγυπτος ανοίγει τα σύνορα με τη Γάζα και ενθαρρύνει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς να συμφιλιωθεί με τη Χαμάς.


Στη Συρία, οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν καιρό τώρα παράγοντες της παράνομης αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του WikiLeaks. Οπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, πρόκειται περισσότερο για εξασφάλιση εφεδρειών (που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη επιρροή στο Λονδίνο, παρά στη Δαμασκό) και λιγότερο για την πρώτη επιλογή της Ουάσιγκτον. Προχθές ακόμη η Χίλαρι Κλίντον χαρακτήριζε ενώπιον του Κογκρέσου «εκσυγχρονιστή» τον Ασαντ, εξηγώντας ότι η κυβέρνηση Ομπάμα επιθυμεί να τον ωθήσει στη μεταρρύθμιση (και στη διάρρηξη της συμμαχίας με το Ιράν) και όχι να τον ανατρέψει. Αμερικανοί και Ισραηλινοί προτιμούν να μείνει στην εξουσία ο (πραγματιστής) «δαίμονας που γνωρίζουν», παρά να έρθουν απρόβλεπτες δυνάμεις, όπως το ριζοσπαστικό Ισλάμ ή το καταπιεσμένο από τους Ασαντ κομμάτι του Μπάαθ, εκατοντάδες στελέχη του οποίου προχώρησαν ήδη σε ανταρσία εναντίον της ηγεσίας. Ακόμη χειρότερα, ενδεχόμενη ανατροπή του Ασαντ απειλεί να «μολύνει» και την Ιορδανία, όπου η μοναρχία στηρίζεται μόνο στη μειονότητα των βεδουίνικων φυλών, ενώ η παλαιστινιακή πλειονότητα στηρίζει μαζικά το αντιπολιτευτικό μέτωπο ισλαμιστών και κομμουνιστών.


Ακόμη και στη Λιβύη, οι Αμερικανοί ουδόλως επιθυμούσαν την ανατροπή του Καντάφι, ο γιος του οποίου, Σαΐφ αλ Ισλάμ, συνομιλούσε με την Κλίντον, συνέτρωγε με τη βασίλισσα στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ και είχε προσκληθεί να παρευρεθεί στον βασιλικό γάμο. Ασφαλώς και δεν σχεδίασε η Ουάσιγκτον τη λιβυκή εξέγερση, επικεφαλής της οποίας τέθηκαν κορυφαία στελέχη της επανάστασης του 1969, συνεπικουρούμενοι από ισλαμιστές που πολέμησαν τους Αμερικανούς στο Ιράκ. Ενας από τους βασικούς λόγους που επενέβησαν στρατιωτικά ήταν όχι να «σώσουν» την εξέγερση από τον Καντάφι, αλλά να τη χαλιναγωγήσουν και, τελικά, να την απαγάγουν - κάτι που απέχει ακόμη από το να έχει κριθεί.


Ασφαλώς, η Αμερική διαθέτει ευρύ φάσμα μοχλών πίεσης, εφεδρειών και εναλλακτικών λύσεων, που της επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα ελέγξει, τελικά, τις θυελλώδεις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, η πτώση των απολυταρχικών καθεστώτων που είτε στήριζαν ενεργητικά είτε συμβιβάζονταν παθητικά με την αμερικανοϊσραηλινή κυριαρχία στην περιοχή ανοίγει ούτως ή άλλως μια νέα σελίδα. Κι αυτή τη φορά, η καινούργια σελίδα ανοίγει όχι από μια δράκα φωτισμένων αξιωματικών ή από φλογερούς ιμάμηδες, αλλά από εκατομμύρια απλούς ανθρώπους, κυρίως νέους, που ζητούν ψωμί και ελευθερία, σπάνε το φράγμα του φόβου και γράφουν Ιστορία.

Αντόνιο Γκράμσι -ο στοχαστής της πράξης

giorgossarris.blogspot.com

Του Γεράσιμου Βώκου, καθηγητή Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ, από το «Βήμα»



Στις 27 Απριλίου 1937, ο Αντόνιο Γκράμσι, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ηγετική φυσιογνωμία της Ιταλικής Αριστεράς, αφήνει την τελευταία του πνοή.


Ο Γκράμσι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που προκαλούν ερμηνείες, τις οποίες το έργο του περιπαίζει. Οι αποκλίσεις του από τη σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού, ήδη το 1926, τον τοποθετούν στο περιθώριο της ορθοδοξίας του κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, χωρίς όμως να τον εντάσσουν στο πλήθος εκείνων που διαφώνησαν οριστικά με την Τρίτη Διεθνή και βρέθηκαν αφορισμένοι. Μαρξιστής βεβαίως, αλλά ιδιόρρυθμος, ο Γκράμσι θεωρείται μεγάλος λενινιστής από πολλούς, ενώ οι άλλοι, που δεν είναι λιγότεροι, τον θεωρούν αναθεωρητή. Αγαλμα τώρα πια, ο μεγάλος ιταλός στοχαστής και πολιτικός έχει γίνει αντικείμενο, ίσως και έρμαιο, των θεωρητικών μας ορέξεων.

Οι απότομες και βαθιές πολιτικές και θεωρητικές ρήξεις που χαρακτηρίζουν την πράξη και τις αναλύσεις του στις διάφορες περιόδους της δράσης του εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις συζητήσεις γύρω από την ενότητα της σκέψης του, ενώ η δημοσίευση - ακρωτηριασμένη, σύμφωνα με τους ειδικούς - των περίφημων Γραπτών της φυλακής από τον Παλμίρο Τολιάτι μεταμορφώνει τον Γκράμσι σε πρόδρομο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας.

Σε παρόμοιες συνθήκες ο θώκος είναι πάντα έτοιμος: λείπει, συνήθως, αυτός που θα τον καταλάβει. Στην προκειμένη περίπτωση η μοίρα διάλεξε τον Γκράμσι: θα γίνει ο θεωρητικός του ιταλικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, σχεδόν ο δυτικός προάγγελος του 20ού Συνεδρίου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 θα αποτελέσει το μήλο της Εριδας ανάμεσα στους θιασώτες και τους αντιπάλους του ιστορικού συμβιβασμού και αργότερα, μέσα στην κρίση του μαρξισμού, θα πρωταγωνιστήσει στη συζήτηση για το τέλος των ιδεολογιών. Με δυο λόγια ο Γκράμσι

Έρχεται Φθηνό Ευρώ και Φθηνά Ευρωπαϊκά Προϊόντα…

καφενείο

Γράφει ο Δευκαλίων

Εχθές, ο Διοικητής της FED Μπεν Μπερνάνκι, δημοσιοποίησε την πολιτική της Τράπεζας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Ο Μπέν Μπερνάνκι απεκάλυψε ότι τερματίζεται ο νέος γύρος ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing) όπως ήταν προγραμματισμένο τον προσεχή Ιούνιο.

Όπως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες μας, τον προηγούμενο Νοέμβριο ο Μπέν Μπερνάνκι είχε ανακοινώσει τον γύρο ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing) που τώρα διανύουμε.

Τι σήμαινε αυτό; Η FED θα αγόραζε ομόλογα αξίας 600 δις δολαρίων. Σε απλά Ελληνικά η FED θα τύπωνε χαρτονόμισμα αξίας 600 δις δολαρίων, για να αγοράσει ίσης αξίας ομόλογα. Το πρόγραμμα θα διαρκούσε 8 μήνες και θα περατώνονταν τον Ιούνιο 2011. Πιστός λοιπόν στις αρχικές του διακηρύξεις ο Μπέν Μπερνάνκι ανακοίνωσε την λήξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing), αλλά και την εμφάνιση δειγμάτων πληθωρισμού στην οικονομία των ΗΠΑ και την παραμονή....... των επιτοκίων στα επίπεδα του 0-0,25%.

Ο Μπέν Μπερνάνκι ουσιαστικά δεν συνέδεσε την εμφάνιση των πρώτων δειγμάτων πληθωρισμού στις ΗΠΑ με τα ισχύοντα χαμηλά επιτόκια, οπότε δεν αναμένεται σε σύντομο χρονικό διάστημα η αύξηση των επιτοκίων για να αντιμετωπισθεί η εμφάνιση του πληθωρισμού. Όλα αυτά τα νέα υποτίμησαν και άλλο το δολάριο έναντι του ευρώ. Και αυτή η φάση λοιπόν του νομισματικού πολέμου εξελίσσεται υπέρ του δολαρίου.

Για όσους δεν συνδέουν τις νομισματικές ισοτιμίες με τον εμπορικό πόλεμο, οι παραπάνω εξελίξεις σημαίνουν ότι η...

κατηφορική πορεία του δολαρίου και η ηγεμονία των ΗΠΑ συνεχίζεται.

Για όσους συνδέουν τις νομισματικές ισοτιμίες με τον εμπορικό πόλεμο, οι παραπάνω εξελίξεις σημαίνουν πλήρη επικράτηση των ΗΠΑ στον εν εξελίξει νομισματικό-εμπορικό πόλεμο και κακά μηνύματα για την μελλοντική πορεία του Ευρώ και της ΕΕ.

Επιχειρήματα υπέρ της μίας η άλλης άποψης υπάρχουν πάρα πολλά και μόνο οι μελλοντικές δείκτες της ανεργίας και της ανάπτυξης θα δώσουν μία αρχική απάντηση. Προς το παρόν η μεν ανεργία στις ΗΠΑ παραμένει σταθερή, ενώ η ανάπτυξη παρ’ ότι γράφει αξιόλογα στατιστικά στοιχεία, συνεχίζει να θεωρείται αδύνατη, ενώ στην ΕΕ και η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα και η ανάπτυξη κινείται με μικρότερους από τις ΗΠΑ ρυθμούς.

Η στήλη θεωρεί ότι ακόμα και τα κευνσιανής αντίληψης προγράμματα της FED και του Μπέν Μπερνάνκι, δεν μπορούν να θεραπεύσουν ριζικά την παρούσα οικονομική κρίση. Φυσικά είναι πολύ καλύτερα και αποτελεσματικότερα από τα νεοφιλελεύθερης λογικής δημοσιονομικά προγράμματα που εφαρμόζονται στην ΕΕ, αλλά δεν μπορούν να δώσουν τελική και ριζική λύση.

Όπως έχουμε γράψει κατ΄ επανάληψη, ο λόγος του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών προς το χρέος των κρατών αυτών, πρέπει να πέσει κάτω από το 100% και να επανέρθει στα προ της κρίσης επίπεδα, δηλαδή στο 70%, προκειμένου οι επενδυτές να αποκτήσουν και πάλι την εμπιστοσύνη προς τις κρατικές οικονομίες. Πρόκειται για μία απόλυτα νεοφιλελεύθερη θεωρητική λύση της οικονομικής κρίσης που και η κευνσιανής λογικής νομισματική πολιτική της FED και η σκληρή δημοσιονομική πολιτική της ΕΚΤ και της ΕΕ επιχειρούν να εξυπηρετήσουν. Το πρόβλημα είναι ότι το συνολικό χρέος της ΕΕ αυξάνεται και η ανάπτυξη στις ΗΠΑ συνεχίζει να είναι αναιμική.

Φυσικά όλες αυτές οι παγκόσμιες εξελίξεις επηρεάζουν και θα επηρεάσουν ακόμα περισσότερο την Ελληνική Δημοσιονομική Κρίση στο μέλλον. Και όλα αυτά δεν είναι απλά θεωρητικά συμπεράσματα. Ας σκεφτούμε λίγο το επόμενο χρονικό διάστημα…

Συνεδριάζει στις αρχές Ιουνίου η ΕΕ για να συζητήσει και να εγκρίνει τον μόνιμο (ESM) και τον έκτακτο (EFSF) μηχανισμό στήριξης, που αφορούν και ενδιαφέρουν άμεσα και καθοριστικά την Ελλάδα, καθώς και να εγκριθούν τα Ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα της επιμήκυνσης και της μείωσης του επιτοκίου. Τελειώνει στο τέλος Ιουνίου το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing) της FED.

Εάν λοιπόν στην σύνοδο της ΕΕ αναζωπυρωθεί, αντί να διευθετηθεί, το Ελληνικό Δημοσιονομικό πρόβλημα και υποτιμηθεί το Ευρώ και ταυτόχρονα σταματήσουν οι μηχανές στις ΗΠΑ να τυπώνουν δολάρια, οπότε θα ανατιμηθεί το δολάριο, τότε θα έχουμε μία ραγδαία μεταβολή της ισοτιμίας Ευρώ/Δολαρίου: από το φθηνό δολάριο στο φθηνό ευρώ. Συνεπώς και στα φθηνά ευρωπαϊκά (γερμανικά) προϊόντα… έρχεται Φθηνό Ευρώ και Φθηνά Ευρωπαϊκά Προϊόντα!

Προσαγωγές για τον εμπρησμό της Marfin

zougla.gr

Σε τέσσερις προσαγωγές ατόμων προχώρησαν την Παρασκευή οι αστυνομικοί της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής μετά τις έρευνες για την υπόθεση εμπρησμού στο υποκατάστημα της τράπεζας «Marfin» στις 5 Μαΐου 2010, που στοίχισε τη ζωή τριών ανθρώπων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η αστυνομία πραγματοποίησε έφοδο σε τρεις οικίες, σε Κυψέλη και Εξάρχεια, απ’ όπου προσήγαγε τρεις υπόπτους για την τραγική υπόθεση. Ένας εξ’ αυτών, 27 ετών, υπήκοος Καζακστάν, φέρεται να εμπλέκεται στον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ (απέναντι από την τράπεζα). Ο 27χρονος συνελήφθη αργα το απόγευμα της Παρασκευής, στην οικία του στη  Νέα Φιλαδέλφεια. Οι άλλοι δύο φέρονται να συμμετείχαν στον εμπρησμό της τράπεζας. Πρόκειται για έναν 36χρονο, 21χρονο, 32χρονο. Στο παρελθόν, ο 36χρονος είχε κατηγορηθεί για οπλοκατοχή, έπειτα από την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα σε διμοιρία των ΜΑΤ, επί της οδού Μπουμπουλίνας, στα Εξάρχεια (Ιανουάριος του 2009). Εκείνη τη χρονική περίοδο, στο πλαίσιο των ερευνών που ειχαν γίνει σε οικία στα Εξάρχεια είχε βρεθεί ένα όπλο και ο 36χρονος είχε κατηγορηθεί για οπλοκατοχή.

Στην υπόθεση φέρεται να εμπλέκονται ακόμη δύο άτομα.



Η επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ

Στο πλαίσιο της επιχείρησης, που απλώνεται σε όλη την Αττική - «χτενίζονται» γειτονιές όπως η Κυψέλη,  Εξάρχεια, με στόχο τον εντοπισμό δραστών, οι οποίοι εκτιμάται ότι ενέχονται σε βαρύτατα αδικήματα. Να σημειωθεί ότι τα στοιχεία που προέκυψαν εις βάρος υπόπτων διαβιβάστηκαν πρόσφατα από την Ασφάλεια στην εισαγγελία, η οποία με τη σειρά της διέταξε να συνεχιστεί η προανάκριση.

Η έρευνα της ΕΛ.ΑΣ κατευθύνθηκε βάσει των στοιχείων που είχε στην κατοχή της, καθώς εξετάστηκαν περισσότερα από 90 βίντεο, από κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης που ήταν εγκατεστημένα στα παρακείμενα καταστήματα της οδού Σταδίου, αλλά και σε 70 καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων, μέσα από τις οποίες στοιχειοθετούνται, όπως υποστηρίζουν, αξιόποινες πράξεις για πέντε άτομα, τα οποία ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Μέχρι στιγμής η ΕΛ.ΑΣ κρατά κλειστά τα χαρτιά της, έως ότου ολοκληρωθούν οι έρευνες.

Η ιστορία ενός μολυβιού … ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ!!!

Αττικά νέα
Πριν αρκετό καιρό έτυχε να διαβάσω μια μικρή ιστορία που δεν ξέρω γιατί με έκανε να την αγαπήσω … πολύ! Την διάβασα και την ξαναδιάβασα ... Κάθε φορά άγγιζε ορισμένες λεπτές χορδές στην καρδιά μου... και ενώ είναι εξαιρετικά απλή σαν δομή … τοσοδούλα … από την μέρα που την πρωτοδιάβασα όποτε πιάνω μολύβι στα χέρια μου νοιώθω … διαφορετικά! Σήμερα σας την κάνω δώρο … είναι του Paulo Coelho. Ένα αγόρι έβλεπε τη γιαγιά του να γράφει ένα γράμμα. Σε κάποια
στιγμή την ρωτάει:
«Γράφεις μια ιστορία για αυτά που έχουμε κάνει? Είναι μια ιστορία για μένα?»
Η γιαγιά του σταμάτησε να γράφει το γράμμα και είπε στον εγγονό της:
«Είναι αλήθεια ότι γράφω για σένα, όμως πιο σημαντικό από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Εύχομαι να γίνεις σαν αυτό το μολύβι όταν μεγαλώσεις.»
Εντυπωσιασμένο το αγόρι και γεμάτο περιέργεια κοίταξε το μολύβι. Δεν του φάνηκε σαν να’ταν κάτι ιδιαίτερο.
«Μα…είναι σαν όλα τα άλλα μολύβια που έχω δει.»
«Αυτό εξαρτάται από το πώς βλέπεις τα πράγματα. Έχει 5 χαρακτηριστικά πάνω του που αν καταφέρεις ποτέ να αποκτήσεις, θα γίνεις ένα άτομο που θα βρίσκεται πάντα σε αρμονία με την ζωή του:
1ο χαρακτηριστικό: είσαι ικανός να ... κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάς ότι υπάρχει ένα χέρι που καθοδηγεί τα βήματά σου. Ονομάζουμε αυτό το χέρι Θεό, και Εκείνος πάντα μας καθοδηγεί σύμφωνα με το θέλημά Του.
2ο χαρακτηριστικό: κατά διαστήματα, πρέπει να σταματάω να γράφω για να χρησιμοποιήσω την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λιγάκι, αλλά στο τέλος γίνεται πιο μυτερό. Έτσι και εσύ, θα πρέπει να μάθεις να αντέχεις κάποιους πόνους και θλίψεις, γιατί θα σε βελτιώνουν σαν άνθρωπο.
3ο χαρακτηριστικό: το μολύβι μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε γόμα για να διορθώσουμε τα λάθη μας. Αυτό σημαίνει ότι το να διορθώνεις κάτι που έκανες δεν είναι απαραίτητα κακό, βοηθάει στο να σε κρατάει στο δρόμο της δικαιοσύνης.
4ο χαρακτηριστικό: αυτό που έχει πραγματική αξία σε ένα μολύβι δεν είναι το ξύλινο περίβλημά του αλλά η ποιότητα του γραφίτη που κρύβει μέσα του. Έτσι, πάντα να δίνεις αξία σε αυτό που συμβαίνει και έχεις μέσα σου.
Τέλος, το 5ο χαρακτηριστικό του μολυβιού: πάντα αφήνει ένα σημάδι. Ακριβώς με το τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να ξέρεις πως ότι και να κάνεις σε αυτή τη ζωή θα αφήνει ένα σημάδι, γι’αυτό προσπάθησε να μην το ξεχνάς σε κάθε σου πράξη.»
…και φιλάκια πολλά σε όλους!

Του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε πριν χρόνια στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ

Θύμισέ μου - Γιώργος Σαρρής

Χάρρυ Κλύνν:Απομαγνητοφωνημένο από το 1983 και την παράσταση «ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», στη Μπουάτ «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» στην Πλάκα.

http://eviotis.net/
-Aν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πως ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.
-Tι να πεις για τους Έλληνες. Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες για να πιουν στιγμιαίο καφέ!
-Aκρίβεια σου λέει μετά. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο θα ξεχάσουμε πως να καταπίνουμε!
- Mε δύο ρολόγια στο χέρι, ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι ώρα είναι.
-Όσο πιο φτηνός είναι ο πολιτικός, τόσο ακριβότερα στοιχίζει στη χώρα.
- Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία.
- O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του, και δυο ευρώ στην τσέπη του.
-Tα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πως θα χάσει δέκα κιλά και που θα βρει πάρκινγκ.
-Mόνο στην Eλλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Διακόπτουν τα έκτατα δελτία ειδήσεων για να μεταδώσουν τα κανονικά.
-ΓΑΠ: Έχει ύψος 1.95 και ασχετοσύνη 2.20!
-Όσο κακό κάνανε τα κόμματα και οι πολιτικοί στην Ελλάδα από τότε που έγινε ελεύθερο κράτος, δεν το έκαναν οι Τούρκοι σε 400 χρ. υποδούλωσης!
-Μην τραβάτε περισσότερα από τρία καζανάκια την ημέρα, θεωρείται τεκμήριο διαβίωσης!
-Έχετε δει τις καινούργιες φωτογραφίες του ΓΑΠ; Νομίζω ότι δεν τον αντιπροσωπεύουν καθόλου. Τον δείχνουν με τα χέρια στις δικές του τσέπες!
-Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφοράμε όλοι για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση και ποιος όχι!
-Όποιος είναι σε θέση να πληρώνει τα σημερινά τραπεζικά επιτόκια, μάλλον δεν του χρειάζεται το δάνειο!

Kατέβασε το αρχείο σε μορφή PDF

ΕΤΙΚΕΤΕΣ: στη Μπουάτ "ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ" στην Πλάκα., Χάρρυ Κλύν:Απομαγνητοφωνημένο από το 1983 και την παράσταση "ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

Η πτωτική τάση της δημοτικότητας του καπιταλισμού

redfly planet

Γράφει ο Fred Weston

Σε μια πρόσφατη έκδοση του Economist (7 Απρ 2011) περιλαμβάνεται ένα άρθρο που διαμαρτύρεται για την «εξασθενημένη δημοτικότητα του καπιταλισμού". Δε χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς ιδιαίτερα εφυής για να καταλάβει ότι τριάντα ή περισσότερα χρόνια περικοπών στην κοινωνική πρόνοια, εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων και συνεχούς πίεσης στους εργασιακούς χώρους, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους στην αμφισβήτηση του συστήματος που είναι υπεύθυνο για αυτές τις πολιτικές, δηλαδή του καπιταλισμού.

Το άρθρο αυτό ξεκινάει ως εξής: «Η αύξηση του χρέους και η μείωση της παραγωγής είναι τα συνήθη μέτρα αποτίμησης του κόστους της οικονομικής κρίσης. Αλλά μια νέα παγκόσμια δημοσκόπηση δείχνει μια άλλη, ίσως πιο σοβαρή ζημιά:

Συρία, ο επόμενος εμφύλιος

Αριστερά και πολιτική

 

Όταν τα ιμπεριαλιστικά βουβάλια συγκρούονται με τα μικρά βουβάλια των αστικών τάξεων των μικρών χωρών στον καπιταλιστικό βάλτο της κρίσης, πάντα τη πληρώνουν οι λαοί… Χιλιάδες οι νεκροί και πού είμαστε ακόμη…

Αυτά που γίνονται στη Συρία με την εξέγερση και την επέλαση του στρατού, προαναγγέλθηκαν ήδη από την Λιβύη. Η εξέγερση είχε προαναγγελθεί όπως προαναγγέλλεται και η επέμβαση των ιμπεριαλιστών με οποιαδήποτε μορφή, για να αξιοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους.


Το αίμα ρέει στη Συρία από ένα δικτατορικό καθεστώς της ντόπιας αστικής τάξης που δεν κατάλαβε τις εξελίξεις και αντί να αλλάξει πολιτική αποφάσισε να έρθει σε κόντρα με το λαό αφήνοντας στο μεταξύ να οργιάζουν οι ξενοκίνητες οργανώσεις με χρήμα του εξωτερικού.


Τώρα που ο λαός βγήκε στους δρόμους ζητώντας έστω αστική δημοκρατία, το καθεστώς απομονωμένο στέλνει τα τανκς. Ο λαός είναι στους δρόμους και οι ιμπεριαλιστές αναμένουν την ευκαιρία και εδώ όπως στην Αίγυπτο, τη Λιβύη κ.α. να καπελώσουν την εξέγερση την οποία υποδαυλίζουν και εν μέρει καθοδηγούν. Καιροφυλακτούν και εδώ να στηρίξουν μια νεοφιλελεύθερη «δημοκρατία» που θα ξεπουλά των εθνικό πλούτο στο όνομα τη ελευθερίας.


Αυτό που δεν κατάφεραν παλιότερα με πόλεμο οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη και στη Συρία επιχειρούν να το καταφέρουν με το καπέλωμα των λαϊκών εξεγέρσεων. Διδάχτηκαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν με το απίστευτο οικονομικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό κόστος και αποφάσισαν να κάνουν τη μεγάλη στροφή. Τώρα με πολύ λιγότερα χρήματα και με πολλές πλαστές υποσχέσεις υποδαυλίζουν την ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων από το Μαρόκο μέχρι το Πακιστάν δια μέσω λαϊκών εξεγέρσεων. Άλλοι τώρα θα σκοτωθούν για λογαριασμό τους. Αν το πετύχουν θα είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των εξεγερμένων λαών τις τελευταίες δεκαετίες.


Τα πολεμικά τους μέσα μόνο επικουρικά ανατρέπουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό μέτωπο. Στη Συρία την επέμβαση απλά τη καθυστερεί η Λιβύη.


Προφανώς οι εξεγέρσεις δεν είναι χωρίς κάποιο κεντρικό σχεδιασμό αν λάβουμε υπόψη τις αναφορές του Ομπάμα, πολύ πριν τις εξεγέρσεις, για «αλλαγές» στη Μ. Ανατολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αποφασίσει να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι διοχέτευσαν αλλού τις δράσεις και τα κονδύλιά τους αλλά τα καθεστώτα της περιοχής είχαν αποκοιμηθεί άλλα στον φιλοαμερικανισμό τους και άλλα στον αντιαμερικανισμό. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν έχουν αντικειμενική βάση και ο λαός δεν ζητά πραγματικά δικαιώματα. Αυτό όμως λίγο ενδιαφέρει τους δυτικούς.


Αν σε κάτι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί είναι να παρατηρούμε πως οι λαοί εξεγείρονται για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και πως οι δυτικοί πάνε να τους πάρουν και αυτά που έχουν. Το ενεργειακό κέντρο του κόσμου θα ελεγχθεί απόλυτα μέσω νεοφιλελεύθερων δήθεν δίκαιων κοινωνιών και δημοκρατιών. Αυτοί που υποκριτικά υποστηρίζουν τους εξεγερμένους, βαριές αλυσίδες τους ετοιμάζουν για να τους μετατρέψουν από λαούς που δεν χρωστάνε σε λαούς καταχρεωμένους. Η εξαγωγή της κρίσης σε όλο της το μεγαλείο με την αρπαγή του πλούτου των λαών.

Γενική απεργία στις 11 του Μάη

Θα ξυπνήσει το μαζικό κίνημα; Ο κόσμος βράζει....

Η αναδιάρθρωση της αναδιάρθρωσης...-Κι εμείς τι κάνουμε;

Γιώργος Σαρρής

Τι ειναι η αναδιάρθρωση; Μην ειναι η κόλαση; Μην ειναι ο παράδεισος;
Μην είναι κάτι ανάμεσα; Ξερει κανείς να μας πει;

Δεν μιλάει πια κανείς για τιποτα άλλο στα δελτία παρα μόνο για την επερχόμενη αναδιάρθρωση.
Κόβοντας και ράβοντάς την ανάλογα με το τι θέλει να βγεί από την κουβέντα.
Και το κοινό αποσβολωμένο προσπαθεί να βγάλει άκρη εκεί που δεν έχουν βγάλει όλοι μαζί οι εγκέφαλοι των οικονομικών επιτελείων.

Αυτό όμως που παρουσίασε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου ως "αναδιάρθρωση" στο δελτίο του ΣΚΑΙ ήταν ένα παράξενα θαμπό πράγμα που μόνο να ενημερώσει δεν είχε για σκοπό του. Και μάλιστα με εντυπωσιακά γραφικά που να πείθουν για την εγκυρότητα του εγχειρήματος. (Τί έχει να πει άραγε ο Πάσχος Μανδραβέλης που έκανε επίθεση στο Debtocracy κατηγορώντας το σχεδόν για χρήση χιτλερικών μεθόδων επειδή τόλμησε να είναι καλό αισθητικά!)
Όπως ξέρει καλά ο Μπ.Παπαδημητρίου  ούτε καταστροφή είναι η "αναδιάρθρωση" ούτε σωτηρία, ούτε πτώχευση(τι σύγχυση), ούτε δύο μόνο είδη- η "φιλική" και η "εχθρική" λεει- υπάρχουν αλλά εκατοντάδες.
 Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή προσεκτικα και σύντομα.

Τι είναι αναδιάρθρωση χρέους;
-Αναδιάρθρωση χρέους είναι η αντικατάσταση των παλιών ομολόγων με νέα ομόλογα άλλης αξίας (μειωμένης) και άλλης ημερομηνίας λήξης.
Αυτό είναι όλο με μία φράση. Τιποτα άλλο.
Μόνο που φυσικά αυτό έχει μέσα του πολλές μα πάρα πολλές διαπραγματεύσεις.
Όπως πχ. ποιο θα είναι το ποσοστό μείωσης(κούρεμα), πόση θα είναι η οποιαδήποτε επιμήκυνση στον χρόνο αποπληρωμής κλπ'
Ας δούμε όμως λίγα σημεία για να καταλάβουμε.

-Ειναι υποχρεωτικό οτι το ποσοστό μείωσης θα είναι ιδιο-οριζόντιο κούρεμα δηλαδή- για όλους τους κατόχους παλιών ομολόγων(πχ Ταμεία Ασφαλισμένων και τράπεζες);
-Φυσικά όχι! Ειναι ενα θέμα υπο διαπραγμάτευση όπως όλα τα άλλα.
Αρα θα κλείσουν τα Ταμεία; Θα χρεωκοπήσουν;
-Οχι αν απλά τα ομόλογά τους αντικατασταθούν με νέα ίσης αξίας με αυτά που είχαν και πριν.(Απορώ γιατι όλοι από Πάγκαλο μεχρι Μπάμπη κάνουν πως δεν το ξέρουν και κουνάνε το Μπαμπούλα της χρεωκοπίας των Ταμείων σαν το πρώτο τους επιχείρημα)
Οι τράπεζες θα κλείσουν, ο κόσμος θα τρεξει πανικόβλητος να αποσύρει χρήματα;
-Γιατί να κλείσουν και γιατί να αποσυρθούν χρήματα;Μόνο αν για κάποιο λόγο κάποιοι τους βάλουν να το κάνουν για να δημιουργηθεί πανικός.
Πόσα είδη αναδιαρθρώσεων υπάρχουν;
-Ειπαμε, πάρα πολλά ανάλογα με το ποιος θα έχει πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις. Κι εκεί είναι όλο το θέμα. Γιατί βέβαια αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να διαπραγματευθεί για λογαριασμό μας. Οπως επίσης δεν γίνεται να γινει διαπραγμάτευση που να εχει κάποιο "καλό" αποτέλεσμα με τον κόσμο στον καναπέ. Ειναι καθαρό...
Πόσο μπορεί να είναι το κούρεμα;
-Απο 10%(που δεν θα έχει κανένα νόημα), μέχρι 50% ή και περισσότερο αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Κι αυτό γιατι μπορεί για παράδειγμα στα ψιλά να λέει πως μετα απο 10 χρόνια το επιτόκιο θα είναι 20% με αποτέλεσμα ότι κόβεται από το κούρεμα να κερδίζεται αργότερα από το επιτόκιο.
-Υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν οι δανειστές σε κούρεμα π.χ.50% δηλ. να δεχτούν αντι για Χ δις να τους χρωστάμε Χ-50%;
-Οσο κι αν φαίνεται παράξενο η απάντηση είναι ΝΑΙ. Στην περίπτωση της Αργεντινής όπου το κούρεμα ήταν 75%(με πολλές υποσημειώσεις στα ψιλά γράμματα πάντως) τα 3/4 των δανειστών δέχτηκαν να συμμετάσχουν! Κι αυτό γιατί βασικά οι παλιοί δανειστές έχουν πάρει τα λεφτά τους πολλές φορές και ότι άλλο πάρουν δεν τους κάνει κακό, ενω  οι νεοι το προτιμούν από το τίποτα. Επίσης είναι βέβαιο ότι οι παλιοί και οι νεότεροι κάτοχοι ομολόγων δεν θα αντιμετωπισθούν με τον ίδιο τρόπο γιατί όπως είπαμε όλα έιναι υπο δι-α-πραγ-μά-τευ-ση.
-Θα υπάρξει πανικός;
-Θα υπάρξει αναμπουμούλα ειδικά στα χρηματιστήρια, γιατί οι διαπραγματεύσεις δεν θα κρατήσουν μια μέρα. Και ως γνωστόν οι κύριοι κάτοχοι ομολόγων είναι οι μεγάλες τράπεζες. Αυτά όμως έχουν ήδη προεξοφληθεί(η ΕΤΕ π.χ. αποτιμάται λίγο πάνω από 5Ε στο ταμπλώ...πόσο πιο κάτω να πάει, προφανώς λίγο), οπότε ας μην περιμένουμε κάτι τραγικό.
-Ειστε υπέρ η κατά της "αναδιάρθρωσης";
-Απάντηση.Υπέρ ποιάς αναδιάρθρωσης; Υπέρ ποιών;
-Θα γίνει αναδιάρθρωση;
-Φυσικά και θα γίνει αφού το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Απλά δεν έχει νόημα ένα υπέρ η ένα κατά. Μιλώντας ρεαλιστικά δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε κατι καλό από καποια αναδιάρθρωση υπό τις παρούσες συνθήκες με το λαό τόσο στη γωνία όσο αυτή τη στιγμή. Σε αυτές τις περιπτώσεις αυτοί που έχουν κάτι να χάσουν ή να κερδίσουν είναι πολλοί και αυτή τη στιγμή γυρνανε σαν γύπες πάνω από υποψήφια θύματα. Τα θύματα βέβαια είναι αυτοί που δεν ασχολούνται.
Ολα όσα συμβαίνουν φίλε αναγνώστη δεν είναι έργο στην  τηλεόραση. Ειναι ή ίδια μας η ζωή. Οπότε ο καναπές είναι η κρεμάλα μας.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τις ερωτησεις επ' άπειρο αλλά δεν υπάρχει λόγος γιατί η απάντηση είναι κυρίως μία. Ολα είναι υπο διαπραγμάτευση.
Και ξαναλέω πως είναι τραγικό να πιστέψουμε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί για λογαριασμό του Ελληνικού λαού. Για λογαριασμό των Ελλ.Τραπεζών ίσως...


Αυτη την στιγμή ένα ολόκληρο πλήθος νομικών, συμβούλων, χρηματιστών και δε συμμαζεύεται ασχολείται με τις λεπτομέρειες της "αναδιάρθρωσης" που έχει πάρα πολλά πρόσωπα. Προσπαθούν να βρουν άκρη με ρυθμίσεις που έρχονται σε κόντρα με νόμους κρατών, διατάξεις του Συντάγματος, Ευρωπαικές συνθήκες κλπ.
Και βέβαια οι άνθρωποι των Γερμανών δουλεύουν για τους Γερμανούς ομολογιούχους, οι της ΕΚΤ για λογαριασμό των μεγάλων ευρωπαικών τραπεζών, και πάει λέγοντας. Οι δικοί μας όμως αξιωματούχοι νομικοί, σύμβουλοι, σοφοί κλπ. για ποιόν δουλεύουν; Ιδού η απορία.

Κι εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε και περιμένουμε;

Αυτή την ώρα πρέπει να μπεί ξεκάθαρα ζήτημα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης.Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι τελικός στόχος, για άλλους ενα ξεκίνημα ή ένας μεσοπρόθεσμος στόχος στο πλαίσιο μιας πορείας για συνολική ανατροπή. 
Ομως αν θέλουμε σύντροφοι να λέμε πως είμαστε πλάι πλάι με το λαό που υποφέρει, δεν μπορεί να αδιαφορούμε για το ποιοί είναι αυτοί που αυτη τη στιγμή διαπραγματεύονται τόσο κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον μας. Δεν είναι απλά ζήτημα αλλαγής προσώπων και δεν νομίζω ότι χρειάζονται εξηγήσεις γι αυτό.
Ενα λαικό κίνημα χτίζεται πάνω σε απλούς και κατανοητούς στόχους και τίποτα νομίζω δεν είναι πιο κατανοητό από αυτό.

Επέλαση Ακροδεξιάς στη Φινλανδία

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ  (από το Εθνος)


Εχει κάτι το πολιτικά ανατριχιαστικό το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών που έγιναν προχθές στη Φινλανδία. Η εκλογική επέλαση της Ακροδεξιάς, του Κόμματος των Αληθινών Φινλανδών, προσέλαβε διαστάσεις που παγώνουν το αίμα, καθώς αποκαλύπτουν μια σαρωτική μετατόπιση της φινλανδικής κοινωνίας προς τη ζώνη του πολιτικού λυκόφωτος.

Σχεδόν... πενταπλασιάστηκε (!) το ποσοστό των Αληθινών Φινλανδών: από 4,1% που ήταν στις βουλευτικές εκλογές του 2007, πριν από τέσσερα χρόνια, εκτινάχθηκε στο 19%! Από 5 έδρες που είχε αυτό το ακροδεξιό κόμμα στη 200μελή Βουλή, τις έκανε... 39! Τυπικά, η φινλανδική Ακροδεξιά κατέκτησε την τρίτη θέση σε εκλογική απήχηση, αλλά πρακτικά είναι πλέον ισοδύναμη με το δεύτερο κόμμα, το Σοσιαλδημοκρατικό, από το οποίο υστερεί κατά μόλις... 0,1%! Και το πρώτο κόμμα άλλωστε, ο δεξιός Εθνικός Συνασπισμός, δεν υπερέχει ούτε καν μιάμιση μονάδα από τους ακροδεξιούς, καθώς έχει μόλις 20,4% έναντι 19%!

Είναι εφιαλτικό να σκέπτεται κανείς πως στη φινλανδική Ακροδεξιά αρκεί να αυξήσει μόλις κατά 1,5% το ποσοστό της για να γίνει πρώτο κόμμα! Και να σκεφθεί κανείς ότι στην απερχόμενη Βουλή οι Αληθινοί Φινλανδοί ήταν το όγδοο και τελευταίο κόμμα στα οκτώ κόμματα που εκπροσωπούνταν και εκπροσωπούνται στο φινλανδικό κοινοβούλιο...

Και μόνο τα προαναφερθέντα στοιχεία αρκούν για να εξηγήσουν γιατί μιλήσαμε για «πολιτικά ανατριχιαστικό» αποτέλεσμα των φινλανδικών βουλευτικών εκλογών. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη χειρότερο, που επιτείνει τις ανησυχίες για το πού βαδίζει η φινλανδική κοινωνία.

Από τα υπόλοιπα επτά κόμματα του κοινοβουλίου της Φινλανδίας πλην των Αληθινών Φινλανδών, και τα επτά -ναι, και τα επτά!- έχασαν ψήφους και ποσοστά με τελικά μοναδικό κόμμα που κέρδισε σε ποσοστό να είναι η Ακροδεξιά!

Είδαν το ποσοστό τους να μειώνεται οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι κεντροδεξιοί, οι αριστεροί, οι οικολόγοι, οι χριστιανοδημοκράτες και οι ψήφοι τους να πηγαίνουν στην Ακροδεξιά. Μέχρι και το κόμμα της σουηδικής μειονότητας είδε να μειώνεται το ποσοστό του και ένα τμήμα των σουηδικής καταγωγής και γλώσσας ψηφοφόρων να ψηφίζει τους... Αληθινούς Φινλανδούς (!) της Ακροδεξιάς.

Το φαινόμενο αυτό είναι τρομακτικό από ποιοτική πολιτική σκοπιά, όχι μόνο από αριθμητική, σε σχέση με τα ποσοστά. Δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ψηφοφόροι από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, δεξιά, κεντρώα ή αριστερά, διαρρέουν και κατευθύνονται απευθείας προς την Ακροδεξιά, χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς σταθμούς. Σύσσωμη δηλαδή η φινλανδική κοινωνία υιοθετεί ακροδεξιές αξίες και θέσεις, όχι κάποια δεξιά τμήματά της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μετατροπή ενός μικρού κόμματος της τάξης του 4% σε κυβερνητικό για τη Φινλανδία κόμμα της τάξης του 20%, θα επιδράσει σοβαρά στις θέσεις των Αληθινών Φινλανδών και θα μετριάσει τον ακροδεξιό χαρακτήρα τους. Το πρόσθετο 15% του εκλογικού σώματος δεν έγινε ξαφνικά ακραία ακροδεξιά.

Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι το 20% του πληθυσμού ψήφιζε ένα κόμμα με ακροδεξιά συνθήματα θα έχει οπωσδήποτε καταλυτικές επιπτώσεις στο συνολικό πολιτικό σκηνικό της Φινλανδίας, μετατοπίζοντάς το πολύ δεξιότερα από όσο ήταν μέχρι τώρα. Αυτό είχε ήδη αρχίσει να συμβαίνει προεκλογικά. Μετεκλογικά όμως αναμένεται να προσλάβει πολύ ευρύτερες διαστάσεις δεδομένου ότι επιβεβαιώθηκε και στις κάλπες πως η γραμμή αυτή έχει απήχηση σε πλατιά στρώματα του φινλανδικού πληθυσμού.

Εγωισμοί
Αλληλεγγύη στην ΕΕ δεν υπάρχει πλέον

ΠΑΡΕΛΘΟΝ αποτελεί πλέον σε ολοένα και περισσότερες χώρες της ΕΕ κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλοβοήθειας. Εκλείπουν σταδιακά τα συναισθήματα αλληλεγγύης των λαών, και επικρατούν οι εθνικοί εγωισμοί, όπως απέδειξε και η εκλογική επιτυχία της φιλανδικής Ακροδεξιάς, η οποία πρόταξε το σύνθημα «καμιά βοήθεια της ΕΕ στην Πορτογαλία», στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία... «Ο κάθε λαός μόνος του, η κάθε χώρα μόνη της» είναι το σύνθημα που ουσιαστικά κυριαρχεί πλέον ως αποτέλεσμα της άκρατης νεοφιλελεύθερης πολιτικής των ηγετών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που καλλιέργησε τον πιο στενό ατομισμό στους Ευρωπαίους πολίτες που τώρα φαίνεται σε συνθήκες κρίσης.

Ο Έλληνας που τα έβαλε με τον Ροκφέλερ

σεισάχθεια

Του Θεολόγου Αλεξανδράτου

Οι Ροκφέλερ ήταν στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα η ισχυρότερη οικογένεια της Αμερικής και ίσως ολόκληρου του κόσμου. Με καταγωγή από τη Γερμανία, ο πρόγονός τους Γιόχαν Πέτερ Ροκφέλερ μετανάστευσε στον (τότε) νέο κόσμο το 1723 και δεν το μετάνιωσε.

Η οικογένειά τους έκανε αμύθητη περιουσία με το πετρέλαιο και ακόμη και σήμερα έχουν τεράστια έσοδα από εκατοντάδες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Όπως είπαμε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα οι Ροκφέλερ ήταν κράτος εν κράτη στις ΗΠΑ.

Ο λόγος τους ήταν πιο ισχυρός από τον αντίστοιχο του προέδρου και το δίκιο τους (όπως το έβλεπαν αυτοί ως τέτοιο) νόμος. Κανείς δεν τολμούσε να τους πάει κόντρα, πολλώ δε μάλλον να τους αντισταθεί.

Μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο τους ο Λούης Τίκας.

Κατά κόσμος Ηλίας Σπαντιδάκης, γεννημένος στα Λουτρά Ρεθύμνου και μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του 1900. Ο Τίκας ζούσε στο Ντένβερ και το 1910, όταν και έκανε τα χαρτιά του για να πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα, ήταν συνιδιοκτήτης καφενείου. Απέναντι από το μαγαζί του ήταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου και έγινε σύντομα μέλος τους. Αυτό μάλιστα δεν του επέτρεψε να γίνει αστυνομικός αφού θεωρήθηκε «ταραχοποιό» στοιχείο.

Έτσι λοιπόν έγινε ανθρακωρύχος. Σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη, ο Ρεθυμνιώτης πίστευε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι του αφεντικού. Είχε την εύνοια όλων των Ελλήνων που ζούσαν στην περιοχή του Κολοράντο αφού μιλούσε καλύτερα αγγλικά από όλους και τους εξυπηρετούσε στις περισσότερες συναλλαγές τους.

Το 1912 είχε αναδειχθεί σε σημαντικό συνδικαλιστικό στέλεχος της Ένωσης Ανθρακωρύχων Αμερικής και πρωτοστάτησε στη μεγάλη απεργία που κράτησε 14 μήνες.

Είχε κερδίσει τα «γαλόνια» του νωρίτερα, στις συμπλοκή του Λαφαγιέτ. Ο Τίκας και άλλοι 36 Έλληνες ανθρακωρύχοι συνεπλάκησαν με απεργοσπάστες και τσιράκια του Ροκφέλερ (στον οποίο ανήκαν τα ορυχεία) και παρότι τραυματίστηκε από σφαίρα, διέφυγε από την πίσω πόρτα ενός χαμόσπιτου.

Ο Τίκας ήταν ήρωας ανάμεσα στους εργάτες που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση στα μεροκάματα.

Για τους Έλληνες εργάτες της περιοχής, υπεύθυνος ήταν κάποιος Λεωνίδας Σκλήρης, «εργατοπατέρας» σε συνεργασία αγαστή με τα αφεντικά. Οι Έλληνες είχαν το χαμηλότερο μεροκάματα (1,75 δολάρια την ημέρα) και από τους 350 που δούλευαν στα ορυχεία οι 13 είχαν πεθάνει σε ατυχήματα. Ο Τίκας πρωτοστάτησε στον ξεσηκωμό τους και μάλιστα γύρισε και στα άλλα ορυχεία ώστε να καταγράψει τις συνθήκες που δούλευαν οι ανθρακωρύχοι και να συγκεντρώσει στατιστικά στοιχεία για τους τραυματισμούς και τους θανάτους. Σύντομα έγινε θρύλος ανάμεσα στους συναδέλφους του με το προσωνύμιο «Λούης ο Έλληνας». Αυτό όμως τον έβαλε στο μάτι του Τζον Ροκφέλερ και των ντόπιων υποτακτικών του.

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1913 ξεκίνησε η μεγάλη απεργία των 13.000 ανθρακωρύχων στην πόλη Λάντλοου με κύρια αιτήματα:

◆ Να ψωνίζουν από όποιο κατάστημα προτιμούσαν οι ίδιοι.

◆ Να πηγαίνουν σε όποιον γιατρό επιθυμούσαν και όχι στους γιατρούς της εταιρίας.

◆ Να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους.

◆ Να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία.

◆ Να εφαρμοστούν αυστηρά οι νόμοι της Πολιτείας του Κολοράντο όσον αφορά την ασφάλεια των ορυχείων, να καταργηθεί το script, όπως και το σύστημα φρουρών της εταιρείας που έκανε τους εργατικούς καταυλισμούς να μη διαφέρουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η εταιρεία τους έκανε έξωση από τα σπίτια τους αλλά οι απεργοί έστησαν καταυλισμό έξω από τα ορυχεία ώστε να μην μπορούν να μπουν να δουλέψουν οι απεργοσπάστες. Συχνά γίνονταν βίαιες συγκρούσεις με τους μπράβους του Ροκφέλερ και την αστυνομία ενώ κλήθηκε και η εθνοφρουρά. Μάλιστα μετά από αίτημα του Ροκφέλερ, άντρες του ντύθηκαν με στολές της εθνοφρουράς ώστε να πλησιάσουν πιο εύκολα τους απεργούς. Στις 20 Απριλίου του 1914, σαν σήμερα, οι εργάτες κοιμόντουσαν αφού την προηγούμενη είχαν γιορτάσει το Πάσχα. Ήταν η ιδανική ευκαιρία να επιτεθούν οι δυνάμεις του Ροκφέλερ.

Οι πιστολάδες της εταιρίας απαίτησαν από τον Λούη Τίκα να τους παραδώσει δύο Ιταλούς συνδικαλιστές. Ο Τίκας ζήτησε ένταλμα σύλληψης αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε και ο Τίκας αρνήθηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.

Λίγο αργότερα έπεσε η πρώτη βολή αφού μερικοί από τους απεργούς ήταν οπλισμένοι. Ακολούθησε μάχη χαρακωμάτων ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά έτρεξαν να σωθούν στους γύρω λόφους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πάνω από σαράντα άτομα σκοτώθηκαν από τις σφαίρες των πληρωμένων φονιάδων.  Το επεισόδιο, που αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία των ΗΠΑ, ονομάστηκε «σφαγή του Λάντλοου».

Ο Τίκας ζήτησε να δει τον επικεφαλής της εθνοφρουράς, λοχαγό Καρλ Λίντερφελντ κρατώντας λευκή σημαία. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο και μίλησαν για λίγο. Έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα τον Τίκα στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και το κρανίο του Τίκα. Οι εθνοφρουροί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα. Ευθύς αμέσως εισέβαλαν στον καταυλισμό, ρίχνοντας αδιακρίτως εναντίον οτιδήποτε κουνιόταν. Έδιωξαν τους απεργούς, σκότωσαν 18 άτομα, 10 εκ των οποίων ήταν παιδιά από τριών μηνών ως 11 ετών, και έκαψαν τις σκηνές τους. Όταν οι απεργοί ξαναμπήκαν μερικές ημέρες αργότερα στον καταυλισμό βρήκαν το πτώμα του Τίκα. Η κηδεία του έγινε στις 27 Απριλίου και τη νεκρώσιμη πομπή ακολούθησαν χιλιάδες εργάτες. Από Το Ποντίκι