 |
| Αντι-αποικιοκρατικές διαδηλώσεις, Χονγκ Κονγκ 1967 |
Όπως αναφέρει και η Guardian , από τότε που πάρθηκε με άγρια βία από την Κίνα κατά τον πρώτο ‘’πόλεμο του οπίου’’, για 155 χρόνια το Χονγκ Κονγκ ήταν Βρετανική αποικία, μέχρι πρόσφατα το 1997 που πέρασε ξανά στα χέρια της Κίνας. Όλοι οι κυβερνήτες του ήταν διορισμένοι κατευθείαν από την Βρετανική κυβέρνηση. Κάτω από την Βρετανική διοίκηση το Χονγκ Κονγκ δεν έζησε ούτε καν ομοίωμα δημοκρατίας (δηλαδή εκλογή αντιπροσώπων και κυβερνώντων, λαϊκή κυριαρχία και συμμετοχή στην διακυβέρνηση κτλ.). Κυβερνιώταν από το Λονδίνο 6000 μίλια μακριά. Η ιδέα της οποιασδήποτε δημοκρατίας εισήχθει για πρώτη φορά από την Κινεζική κυβέρνηση: Το 1990 η Κίνα υιοθέτησε τον ‘βασικό νόμο’, που περιλάμβανε την δέσμευση ότι μέχρι το 2017 το ανώτατο κυβερνών σώμα του Χονγκ Κονγκ θα εκλεγόταν με γενική, καθολική ψηφοφορία.
Εδώ και δεκαετίες, κανένας αριστερός ή φιλελεύθερος, ποτέ και πουθενά, δεν έθεσε θέμα διεκδίκησης δημοκρατίας στο Χονγκ Κονγκ, κανένας από τους σημερινούς θιασώτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θυμήθηκε να ψέξει την Βρετανία για την κατοχή του.
Παράξενα πράματα.
 |
| Χονγκ Κονγκ, 1967 |
Το 1967 ήταν ίσως η τελευταία φορά που οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ βγήκαν στους δρόμους για δημοκρατία ενάντια στην Βρετανική αποικιοκρατία. Τότε, η Βρετανική διοίκηση σκότωσε 51 διαδηλωτές και η βασίλισσα βράβευσε την τοπική αστυνομία για αυτό το επίτευγμα. Από τότε κανείς πουθενά δεν έβγαλε μιλιά για την όποια δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ, μέχρι που η Κίνα ανέλαβε την διοίκηση, τότε ξαφνικά ‘’ξύπνησαν’’ οι δημοκρατικές ευαισθησίες από διοργανωτές που, τυχαία, είναι αποδεδειγμένα έμμισθοι των ΗΠΑ και από τόσους αριστερούς ανά τον κόσμο. Ο αγώνας για δημοκρατικά δικαιώματα είναι ένα. Το να αναλαμβάνεις τον ρόλο του νεροκουβαλητή για τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στους γεωπολιτικούς του ανταγωνισμούς μεταξύ αυτού και της Κίνας και να νομίζεις ότι υποστηρίζεις επανάσταση είναι άλλο. Η Κίνα βεβαίως και έχει κάποια μορφή καπιταλισμού. Η ιδέα όμως ότι η υποστήριξη και η στράτευση στο πλευρό του δυτικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην οποιαδήποτε Κίνα, είτε το Ιράκ του Σαντάμ, είτε την Ουκρανία του τάδε, συνιστά υποστήριξη κάποιων δημοκρατικών λαϊκών δικαιωμάτων ξεπερνά την φαντασία. Αν μη τι άλλο, η σημερινή πραγματικότητα του Ιράκ (Ισις κανείς;), του Αφγανιστάν, της Ουκρανίας, της Λιβύης κ.α. αποτελεί ηχηρή απόδειξη.
 |
| Χονγκ Κονγκ, 1967 |
Μετά τα τόσα παραδείγματα, από τους εθνικόφρονες αγανακτισμένους, την Συρία, το Ιράκ, τους μεσοαστούς ‘’αγανακτισμένους’’ στην Βενεζουέλα , μέχρι και το ξώφθαλμα ακροδεξιό Ουκρανικό ‘’κίνημα’’ Μέινταν, θα νόμιζε κανείς ότι τόσοι και τόσοι επίδοξοι επαναστάτες και αριστεροί θα καταλάβαιναν έστω και κάτι στο πώς να κρίνουνε ένα κίνημα, με ποιους όρους να βλέπουν τι διακυβεύεται σε έναν αγώνα. Θα νόμιζε κανείς ότι θα καταλάβαιναν επιτέλους ότι επειδή κάποιος/α βγήκε στο δρόμο με ένα πλακάτ και μια χαριτωμένη πολύχρωμη ομπρέλλα, επειδή έριξε μια πέτρα ‘’στους μπάτσους’’ (λες και οι αστοί ή οι φασίστες δεν μπορούν να ρίξουν πέτρες. Την τελευταία φορά που κάποιοι στην Κύπρο συγκρούστηκαν σφόδρα με αστυνομία και δακρυγόνα έξω από το Προεδρικό ήταν οι Ελαμίτες στα γεγονότα με το Μαρί….ζήτω η επανάσταση), δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάνει επανάσταση ή ότι ο αγώνας του είναι δίκαιος και δικός μας. Αλλά είναι βαθιά και μόνιμη φαίνεται η βλάβη.
via
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου