Ελπίδα των σοσιαλιστών ο Ολάντ

Γ.Δελαστίκ-έθνος

Επίσημη, λίγο θεατρινίστικη η διαβεβαίωση του Ολάντ το Σάββατο στο Παρίσι, μπροστά σε 1.200 άτομα από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. «Η Γαλλία δεν θα επικυρώσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο» διακήρυξε, αν αυτό δεν συνοδεύεται από ένα πακέτο μέτρων ανάπτυξης. Ο χώρος όπου ο Γάλλος σοσιαλιστής υποψήφιος για την προεδρία της χώρας του στις εκλογές της 22ας Απριλίου και της 6ης Μαΐου δήλωσε τα παραπάνω ήταν το κεντροαριστερό φόρουμ «Η αναγέννηση της Ευρώπης» που είχε διοργανωθεί με στόχο Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα του Φρανσουά Ολάντ για την κατάκτηση του θώκου του αξιώματος του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Παρών στην εκδήλωση -και αυτό ήταν που της προσέδωσε ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα- ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πιθανός υποψήφιος καγκελάριος στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο του 2013.
«Η Γαλλία χρειάζεται αλλαγή. Ο Ολάντ θα την αλλάξει. Και μαζί θα αλλάξουμε την Ευρώπη!» διακηρύσσει ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης ηγέτης, προκαλώντας θυελλώδη χειροκροτήματα επευφημίας από τους συγκεντρωμένους. «Η Γαλλία και η Γερμανία χρειάζονται την Ευρώπη. Δεν μπορούν όμως να φιλοδοξούν να τη διευθύνουν μόνοι τους. Η Ευρώπη είναι η κοινή μας ευθύνη, δεν είναι η κοινή μας ιδιοκτησία» προσθέτει ο Φρανσουά Ολάντ. Η προσέγγιση των Γάλλων σοσιαλιστών με τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες και ιδίως τη σχετικά αριστερή τους πτέρυγα που εκπροσωπεί ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ είναι εμφανής. «Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πετύχει τη μεγαλύτερη συμφωνία που είχαν ποτέ τα δύο κόμματα στη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων» εξομολογείται ενθουσιασμένος στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ένας βοηθός του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη.
«Ο Ολάντ αναλαμβάνει στο Παρίσι την ηγεσία της ''σοσιαλδημοκρατικής επανάστασης'' στην ΕΕ - Οι Γάλλοι σοσιαλιστές επισφραγίζουν συμμαχία με τη γερμανική και την ιταλική Αριστερά» γράφει ενθουσιασμένη στους τίτλους του ολοσέλιδου σχετικού ρεπορτάζ της η κεντροαριστερή ισπανική εφημερίδα.
Παρών στη συνάντηση και ο Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, γραμματέας του κεντρώου ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, όπως και ο γενικός γραμματέας των Ισπανών σοσιαλιστών Αλφρέδο Πέρεθ Ρουβαλκάβα και ο σοσιαλιστής Βέλγος πρωθυπουργός Ελιο ντι Ρούπο.
Καταπέλτης ήταν ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ σε ορισμένες θέσεις του, σε συνέντευξη που έδωσε στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» την Παρασκευή. «Αν ήσασταν καγκελάριος, η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας θα ήταν πραγματικά διαφορετική;» τον ρώτησε ο δημοσιογράφος.
«Σε κάθε περίπτωση, οι σοσιαλδημοκράτες θα πρόσθεταν ένα σύμφωνο για την ανάπτυξη και την αλληλεγγύη στο δημοσιονομικό σύμφωνο» απάντησε ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης ηγέτης και πρόσθεσε: «Ο Φρανσουά Ολάντ έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές με τη σημερινή τους αποχαλίνωση είναι εχθροί μας. Συνιστούν κίνδυνο για τη δημοκρατία μας και για την κοινωνία μας»!
Ο Φρανσουά Ολάντ θέλει επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, μέτρα υποστήριξης προς τη βιομηχανία και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επιβολή φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, ενεργό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην πραγματική οικονομία και οπωσδήποτε την έκδοση ευρωομολόγων.
Τι ακριβώς θα κάνει από όλα αυτά αν εκλεγεί πρόεδρος, δεν το γνωρίζει βέβαια κανείς. Εκείνο όμως που ελπίζουν τόσο οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες σε πολιτικό επίπεδο όσο και ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης πολλών ευρωπαϊκών χωρών, είναι η νίκη του Ολάντ να ανοίξει τον δρόμο για νίκη και των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών. Ευελπιστούν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα αναβιώσουν τα σχέδια ενίσχυσης της ευρωπαϊκής οικονομίας με παροχή κινήτρων για βιομηχανική ανάπτυξη, κατασκευή μεγάλων έργων πανευρωπαϊκής εμβέλειας κ.λπ., ανάλογων με εκείνα που είχαν συνοδεύσει την άνοδο στην εξουσία του Γκέρχαρτ Σρέντερ και των σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, το 1998.
Τι από αυτά θα γίνει, πρέπει βέβαια να αποδειχτεί στην πράξη, καθώς στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά.
Η αιτία
Το Παρίσι θέλει νέα σχέση με Βερολίνο
Τα βαθύτερα αίτια της στάσης του Φρανσουά Ολάντ, πέρα φυσικά από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, έχουν να κάνουν και με τη σχέση της Γαλλίας με τη Γερμανία. Οχι μόνο ο γαλλικός λαός, αλλά και ένα σοβαρό τμήμα της γαλλικής ελίτ έχουν την αίσθηση ότι η γαλλογερμανική σχέση γίνεται διαρκώς και περισσότερο ετεροβαρής εις βάρος της Γαλλίας. Απαιτούν λοιπόν επαναπροσδιορισμό της και ο Ολάντ εκπροσωπεί πολιτικά ακριβώς αυτή την τάση. Αυτός είναι ο λόγος της απροκάλυπτα εχθρικής στάσης της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ εναντίον του Γάλλου σοσιαλιστή υποψηφίου. Ευνόητο όμως είναι ότι αν ο Ολάντ εκλεγεί πρόεδρος και οι Γερμανοί προχωρήσουν σε κινήσεις παραχωρήσεων που ικανοποιούν τους Γάλλους, ο Ολάντ δεν θα διστάσει να εγκαταλείψει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.