Όταν το πολιτικό εποικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας χάνει τη σχετική αυτονομία που το διακρίνει σε περιόδους ομαλότητας και τα αστικά κόμματα συνενώνονται στο επίπεδο της εξουσίας εγκαταλείποντας τα μεταξύ τους διακριτικά γνωρίσματα σηματοδοτείται μια βαθιά κρίση και παρακμή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εφαρμόζοντας τις εντολές τις οποίες υπαγορεύουν τα παγκόσμια διευθυντήρια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (ΔΝΤ, ΕΕ) από κοινού με την εγχώρια αστική τάξη με στόχο την καταστροφή του συνόλου των κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων, ανοίγουν τον δρόμο σε αντικοινοβουλευτικές λύσεις. Με τη μετάθεση όλο και περισσότερο του κέντρου βάρους στην εκτελεστική εξουσία ανατρέπονται οι μέχρι τότε κανόνες της λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος με το αιτιολογικό ότι αποτελούν εμπόδιο για το ξεπέρασμα της κρίσης και τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων.
Η δικτατορία του χρέους δρομολόγησε και στην πορεία θα επιτείνει την παραβίαση όλων των θεσμών του αστικού κράτους. Η αρχή της ασφάλειας δικαίου και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του διοικουμένου προς το κράτος, βάσει του διοικητικού δικαίου και του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, παραβιάζεται βάναυσα από την τρόϊκα και την ίδια την Ε.Ε. Τι άλλο αποτελεί π.χ. η μείωση του εφάπαξ και των παροχών των ταμείων, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις ασφαλιστικές εισφορές τους και οι αντίστοιχες παροχές πρέπει σύμφωνα με τις παραπάνω αρχές να καταβάλλονται στο σύνολο τους; Τι άλλο σημαίνει η κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας και των συλλογικών συμβάσεων;
Τα ίδια ισχύουν και για τους πολιτικούς θεσμούς. Η επιβολή τέτοιων αντιλαϊκών πολιτικών, που αντιμετωπίζουν την κοινωνική κατακραυγή, οδηγούν αρχικά σε παραβιάσεις των συνταγμάτων και των θεσμών της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και με μαθηματική ακρίβεια στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και στην ενίσχυση των κατασταλτικών και αστυνομικών μέτρων.
Στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε ήδη τα πρώτα δείγματα αυτής της πολιτικής εκτροπής. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκλέγεται με προεκλογικές προγραμματικές διακηρύξεις αντιδιαμετρικά αντίθετες με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τα συνοδευτικά τους μέτρα και αντί να προκηρύξει εκλογές ή έστω δημοψήφισμα για να εκφραστεί η ετυμηγορία του ελληνικού λαού μπροστά στα νέα δεδομένα και στην κρίσιμη κατάσταση την οποία αντιμετωπίζει, προχωρά ανενδοίαστα σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Χωρίς να έχει την παραμικρή πολιτική νομιμοποίηση από τον λαό αλλά ούτε και την τυπική νομιμοποίηση από το κοινοβούλιο, αφού η έγκριση τέτοιας φύσης διεθνών συμφωνιών απαιτεί αυξημένη δεδηλωμένη πλειοψηφία της βουλής, υποθηκεύει το μέλλον της χώρας και του λαού για χρονικό ορίζοντα μεγάλης διάρκειας, πολλαπλάσια της θητείας για την οποία είχε εκλεγεί.
Ο Ομπάμα και οι υπερκομισάριοι Μέρκελ και Σαρκοζί αποφασίζουν απροκάλυπτα αν ο ελληνικός λαός θα κάνει ή δεν θα κάνει δημοψήφισμα, εξαναγκάζουν σε παραίτηση την κυβέρνηση, υπαγορεύουν κυβέρνηση συνεργασίας, καθορίζουν το αν και το πότε θα γίνουν εκλογές. Το ότι όλα αυτά γίνονται απροκάλυπτα δεν είναι τυχαίο. Θέλουν να στείλουν ένα σαφές και ισχυρό μήνυμα στις αγορές ότι είναι οι εγγυητές των συμφερόντων τους και δεν διστάζουν να καταλύσουν ακόμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς για να τα εξασφαλίσουν. Αυτά συνιστούν πολιτική εκτροπή και τοποθέτηση του λαού στον “γύψο”, για όσο χρόνο χρειάζονται για να τον φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων.
Είναι προφανές ότι το ζήτημα του χρέους δεν αφορά μόνο τον ελληνικό λαό ούτε η αντιμετώπιση του είναι αποκλειστική υπόθεσή του. Όλοι οι λαοί του κόσμου βρίσκονται μπροστά σε ένα τεράστιο ιστορικό δίλημμα: Ή θα αναγνωρίσουν το χρέος τους και θα υποταχθούν στις ακόρεστες αρπακτικές διαθέσεις του υπερεθνικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων κατρακυλώντας στην καταστροφή και τη βαρβαρότητα ή θα αντισταθούν, θα οργανωθούν και θα αγωνιστούν για τη μη αναγνώριση και τη διαγραφή του χρέους, προϋπόθεση και πρώτο βήμα για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης στην υπηρεσία της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου