Οι νέοι όροι σημαίνουν, ωστόσο, αλλαγή στη μορφή του κράτους. Η πρόσδεση της οργανωμένης εργατικής τάξης στο κράτος μέσω της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται τον κοινοβουλευτικό μηχανισμό· αντιστρόφως,το φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό σύνταγμα γίνεται αποδεκτό από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, μόνο με την προϋπόθεση ότι η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει και διασπά την εργατική τάξη. Στην περίπτωση που ο καπιταλισμός αναγκάζεται να μετασχηματίσει το κοινοβουλευτικό σύστημα σε μη-κοινοβουλευτικό και "περιορισμένο" (δηλαδή, φασιστικό),
Η πρόσδεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη σοσιαλδημοκρατία αρχίζει και τελειώνει με τον κοινοβουλευτισμό. Η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός φιλελεύθερου κοινωνικού συντάγματος από το μονοπωλιακό καπιταλισμό καθορίζεται από την ύπαρξη ενός αυτόματου μηχανισμού, ο οποίος διεμβολίζει την εργατική τάξη. Ένα αστικό καθεστώς, το οποίο εδράζεαι σε φιλελεύθερο αστικό σύνταγμα, δεν πρέπει να είναι μόνο κοινοβουλευτικό·πρέπει να υπολογίζει στη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας και να της επιτρέπει να έχει ικανοποιητικές κατακτήσεις. Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σ' ένα περιορισμένο κοινωνικό σύνταγμα.
Ο παραλληλισμός είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Η τότε σοσιαλδημοκρατία (από το 1918 έως το 1930) και ο σημερινός εθνικοσοσιαλισμός εκτελούν παρόμοιες λειτουργίες, ως προς το γεγονός ότι αμφότεροι αποτέλεσαν τους νεκροθάφτες του προηγούμενου συστήματος, και στη συνέχεια, αντί να οδηγήσουν τις μάζες στην επανάσταση που οι ίδιοι διακήρυτταν, τις οδήγησαν σε μια νέα μορφή αστικής κυριαρχίας.
Η σύγκριση η οποία γίνεται συχνά μεταξύ Έμπερτ και Χίτλερ είναι εξίσου βάσιμη, από αυτή την άποψη.
Αμφότεροι επικαλούνται τον αντικαπιταλιστικό πόθο για χειραφέτηση· αμφότεροι υπόσχονται ένα νέο "κοινωνικό" ή "εθνικό" κράτος.
Από αυτό συνάγεται το τελικό συμπέρασμα ότι:
Από μόνος του ο παραλληλισμός δείχνει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έχει αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της γερμανικής αστικής τάξης.
Με αυτόν τον τρόπο αναλύει την προσωπική σκέψη της η χρηματιστική καπιταλιστική ολιγαρχία για το ρόλο των δυο εργαλείων της: της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Έως τώρα, έχουμε αναπαράγει αυτή την ανάλυση χωρίς καμία κριτική, γιατί έχει αυτοτελή αξία ως αξιόπιστη δήλωση-- όλο και σαφέστερη καθώς δεν προορίζεται για λαϊκή κατανάλωση-- της πραγματικής άποψης του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αποτελεί πολιτικό ντοκουμέντο μεγάλης αξίας το οποίο μπορεί να συστήσει κανείς σε όσους μελετούν τους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Θα διαπιστώσει ότι αυτή η αξιοπρόσεκτα ειλικρινής και νηφάλια δήλωση σχετικά με την αληθινή υπόσταση του φασισμού, όπως δείχνουν οι πραγματικοί χρηματοδότες και διαχειριστές του, δε συμμερίζεται καμία από τις μυστικιστικές, εθνικές, φυλετικές, "συντεχνιακές", σοβινιστικές ανοησίες τις οποίες ο φασισμός προβάλλει για λαϊκή κατανάλωση, αλλά είναι εξολοκλήρου ορθολογική και ψυχρή. Θα είναι σημαντκό να επιστρέψουμε σε αυτό κατά τη μελέτη της λεγόμενης "θεωρίας" του φασισμού.
Από μόνος του ο παραλληλισμός δείχνει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έχει αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της γερμανικής αστικής τάξης.
Με αυτόν τον τρόπο αναλύει την προσωπική σκέψη της η χρηματιστική καπιταλιστική ολιγαρχία για το ρόλο των δυο εργαλείων της: της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Έως τώρα, έχουμε αναπαράγει αυτή την ανάλυση χωρίς καμία κριτική, γιατί έχει αυτοτελή αξία ως αξιόπιστη δήλωση-- όλο και σαφέστερη καθώς δεν προορίζεται για λαϊκή κατανάλωση-- της πραγματικής άποψης του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αποτελεί πολιτικό ντοκουμέντο μεγάλης αξίας το οποίο μπορεί να συστήσει κανείς σε όσους μελετούν τους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Θα διαπιστώσει ότι αυτή η αξιοπρόσεκτα ειλικρινής και νηφάλια δήλωση σχετικά με την αληθινή υπόσταση του φασισμού, όπως δείχνουν οι πραγματικοί χρηματοδότες και διαχειριστές του, δε συμμερίζεται καμία από τις μυστικιστικές, εθνικές, φυλετικές, "συντεχνιακές", σοβινιστικές ανοησίες τις οποίες ο φασισμός προβάλλει για λαϊκή κατανάλωση, αλλά είναι εξολοκλήρου ορθολογική και ψυχρή. Θα είναι σημαντκό να επιστρέψουμε σε αυτό κατά τη μελέτη της λεγόμενης "θεωρίας" του φασισμού.
Η πραγματική ανάλυση, ωστόσο, αν και αποτελεί χρήσιμο σημείο εκκίνησης στη συζήτηση περί σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού, χρήζει, από ορισμένες απόψεις, κριτικής. Ο συγγραφέας σωστά αντιλαμβάνεται το μηχανισμό της καπιταλιστικής μεταπολεμικής κυριαρχίας στη βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, γράφει λες και ο φασισμός "έχει αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της αστικής τάξης." Χθες, η σοσιαλδημοκρατία έπαιζε αυτό το ρόλο· σήμερα, ο φασισμός· καθένα στη δική του εποχή. Ως εκ τούτου, η σοσιαλδημοκρατία και ο φασισμός φαίνονται να επιτελούν ουσιαστικά ταυτόσημο ρόλο, που διαφέρει μόνο ως προς την εποχή, τις διαφορετικές συνθήκες και συνεπώς τις διαφορετικές μεθόδους και μορφές του συνταγματικού χάρτη. Αυτό ωστόσο παραείναι απλοϊκό και συνιστά λάθος. Αμφότεροι συνυπάρχουν· ο καθένας επιτελεί ένα διακριτό ρόλο, συμπληρώνοντας τον άλλο. Ο φασισμός στηρίζεται κυρίως, για τη διαμόρφωση της κοινωνικής βάσης του, στα ετερόκλητα μικροαστικά στρώματα, στην αγροτιά, στα ξεπεσμένα στοιχεία και στο καθυστερημένο εργατικό δυναμικό. Η σοσιαλδημοκρατία βασίζεται στα ανώτερα στρώματα των βιομηχανικών εργατών. Η αστική τάξη οικοδομεί την κυριαρχία της στηριζόμενη και στους δυο, φέρνοντας στο προσκήνιο πότε τη μία, πότε τον άλλον, χρησιμοποιώντας την υποστήριξη και των δυο. Ο φασισμός δε γίνεται ποτέ η κύρια βάση της αστικής τάξης (αν και αποτελεί το κύριο και αποκλειστικό κυβερνητικό εργαλείο της όταν η κρίση απαιτεί τον πειθαναγκασμό όλων των εργατών και η επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας κινδυνεύει να ατονήσει), γιατί ποτέ δεν κερδίζει το κύριο σώμα των βιομηχανικών εργατών, το οποίο είναι παραδοσιακά οργανωμένο -- η μοναδική δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Εδώ, ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας εξακουλουθεί να είναι αποφασιστικής σημασίας, ακόμα και μετά την επικράτηση της φασιστικής δικτατορίας.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε χώρες όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Ισπανία του Ντε Ριβέρα, κλπ., όπου η σοσιαλδημοκρατία είναι αποδεκτή στα πλαίσια της φασιστικής δικτατορίας. Ωστόσο, είναι εξίσου αληθές ότι σε εκείνες τις χώρες όπου έχει ολοκληρωθεί η φασιστική δικτατορία --Γερμανία, Ιταλία-- οι σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις είναι επισήμως εκτός νόμου και τα συνδικάτα έχουν ενσωματωθεί στο φασιστικό μέτωπο. Μόνο στο βαθμό που η σοσιαλδημοκρατική επιρροή, ιδεολογία και παραδόσεις παραμένουν κυρίαρχες στους βιομηχανικούς εργάτες αποδιοργανώνοντας τον επαναστατικό αγών, εμποδίζοντας το ενιαίο μέτωπο και τη μαζική πάλη, τότε μόνο ο καπιταλισμός διατηρεί την εξουσία του, έστω και με τη μορφή του φασισμού. Επίσης, ακόμα και στις χώρες όπου η φασιστική δικτατορία αποδυναμώνεται, η σοσιαλδημοκρατία προσμένει έτοιμη να διασώσει τον καπιταλισμό.
Οι διαφορές μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού δεν είναι λιγότερο σημαντικές από τις ομοιότητές τους για την κατανόηση των δυο ρευμάτων.
Και τα δυο αποτελούν εργαλεία για την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Και τα δύο αντιμάχονται την επανάσταση της εργατικής τάξης. Και τα δύο αποδυναμώνουν και διασπούν τις ταξικές οργανώσεις των εργατών. Ωστόσο οι μέθοδοί τους διαφέρουν.*
Ο φασισμός συντρίβει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα έξω, αντιτίθεται στο σύνολο της βάσης της και διατυπώνει μια εναλλακτική "εθνική" ιδεολογία.
Η σοσιαλδημοκρατία υπονομεύει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα μέσα, χρησιμοποιώντας τη βάση των προηγούμενων αυτοτελών κινημάτων και τη μαρξιστική ιδεολογία --η οποία διατηρεί ακόμα ζωντανές τις παραδόσεις και την οργανωτική πειθαρχία των εργατών-- ώσε να στηρίξει με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την πολιτική του κεφαλαίου και να διαλύσει κάθε μαχητικό αγώνα.
Ο φασισμός απαιτεί αντιστοίχως για την πλήρη επικράτησή του το "ολοκληρωτικό" τρομοκρατικό ταξικό κράτος.
Η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει τους εργάτες με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και επιτυχία στο φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό ταξικό κράτος, χρησιμοποιώντας τις δικές του "εσωτερικές" μεθόδους πειθαρχίας και τον περιστασιακό κρατικό πειθαναγκασμό, για την καταστολή κάθε μαχητικού αγώνα.
Ο φασισμός λειτουργεί κυρίως μέσω του πειθαναγκασμού και επιπροσθέτως της εξαπάτησης.
Η σοσιαλδημοκρατία λειτουργεί κυρίως μέσω της εξαπάτησης και επιπροσθέτως του πειθαναγκασμού.
Αυτή τη συνδυαστική σχέση της διαφοράς στη μέθοδο και της ομοιότητας στον κύριο στόχο υπογραμμίζει ο Στάλιν στον ορισμό που έχει δώσει ήδη από το 1924 ("Οι κύριοι παράγοντες της παρούσας διεθνούς κατάστασης",Κομμουνιστική Διεθνής, αγγλική έκδοση 1924, τεύχος Νο. 6): "η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπεί αντικειμενικά την μετριοπαθή πτέρυγα του φασισμού."
Σημ.
* Οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες λένε συχνά για τον κομμουνισμό: "οι στόχοι μας είναι ίδιοι· διαφέρουμε μόνο στις μεθόδους." Θα ήταν σωστότερο να πούμε για τη σοσιαλδημοκρατία και το φασισμό: "Οι στόχοι τους είναι ίδιοι (διάσωση του καπιταλισμού από την επανάσταση της εργατικής τάξης)· διαφέρουν μόνο στις μεθόδους."
Οι διαφορές μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού δεν είναι λιγότερο σημαντικές από τις ομοιότητές τους για την κατανόηση των δυο ρευμάτων.
Και τα δυο αποτελούν εργαλεία για την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Και τα δύο αντιμάχονται την επανάσταση της εργατικής τάξης. Και τα δύο αποδυναμώνουν και διασπούν τις ταξικές οργανώσεις των εργατών. Ωστόσο οι μέθοδοί τους διαφέρουν.*
Ο φασισμός συντρίβει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα έξω, αντιτίθεται στο σύνολο της βάσης της και διατυπώνει μια εναλλακτική "εθνική" ιδεολογία.
Η σοσιαλδημοκρατία υπονομεύει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα μέσα, χρησιμοποιώντας τη βάση των προηγούμενων αυτοτελών κινημάτων και τη μαρξιστική ιδεολογία --η οποία διατηρεί ακόμα ζωντανές τις παραδόσεις και την οργανωτική πειθαρχία των εργατών-- ώσε να στηρίξει με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την πολιτική του κεφαλαίου και να διαλύσει κάθε μαχητικό αγώνα.
Ο φασισμός απαιτεί αντιστοίχως για την πλήρη επικράτησή του το "ολοκληρωτικό" τρομοκρατικό ταξικό κράτος.
Η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει τους εργάτες με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και επιτυχία στο φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό ταξικό κράτος, χρησιμοποιώντας τις δικές του "εσωτερικές" μεθόδους πειθαρχίας και τον περιστασιακό κρατικό πειθαναγκασμό, για την καταστολή κάθε μαχητικού αγώνα.
Ο φασισμός λειτουργεί κυρίως μέσω του πειθαναγκασμού και επιπροσθέτως της εξαπάτησης.
Η σοσιαλδημοκρατία λειτουργεί κυρίως μέσω της εξαπάτησης και επιπροσθέτως του πειθαναγκασμού.
Αυτή τη συνδυαστική σχέση της διαφοράς στη μέθοδο και της ομοιότητας στον κύριο στόχο υπογραμμίζει ο Στάλιν στον ορισμό που έχει δώσει ήδη από το 1924 ("Οι κύριοι παράγοντες της παρούσας διεθνούς κατάστασης",Κομμουνιστική Διεθνής, αγγλική έκδοση 1924, τεύχος Νο. 6): "η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπεί αντικειμενικά την μετριοπαθή πτέρυγα του φασισμού."
Σημ.
* Οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες λένε συχνά για τον κομμουνισμό: "οι στόχοι μας είναι ίδιοι· διαφέρουμε μόνο στις μεθόδους." Θα ήταν σωστότερο να πούμε για τη σοσιαλδημοκρατία και το φασισμό: "Οι στόχοι τους είναι ίδιοι (διάσωση του καπιταλισμού από την επανάσταση της εργατικής τάξης)· διαφέρουν μόνο στις μεθόδους."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου