Η κάτω πλατεία διαμορφώνει λόγο ανατρεπτικό

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Οσοι έζησαν τη συνέλευση της Παρασκευής μιλούν για μια πρωτόγνωρη εμπειρία "ώριμου Δεκέμβρη"

Σε πραγματικό πολιτικό εργαστήρι μετατρέπεται με την ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή νέων και εργαζομένων η Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Όλοι όσοι ήταν εκεί χθες Παρασκευή μιλούν για μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μέχρι αργά τη νύχτα διαμορφωνόταν το πρώτο ψήφισμα. Πάνω από δύο χιλιάδες παρακολουθούσαν, χειροκροτούσαν, διόρθωναν το κείμενο που αποπνέει ενθουσιασμό και αυτή την καινούργια αυτοπεποίθηση για την οποία μιλήσαμε το πρώτο βράδυ. (Το βρίσκετε εδώ.) Πέρα από τις όποιες αδυναμίες, που έχουν να κάνουν με την πολιτική καταγωγή του κινήματος "Αμεση δημοκρατία τώρα", γίνονται μερικά πολύ σοβαρά βήματα. Το ψήφισμα παίρνει μια πρώτη καθαρή θέση σε ό,τι αφορά το ποιον έχουμε απέναντι. Και όχι μόνον αυτό: βάζει μια ταξική διαχωριστική γραμμή σπάζοντας τη θολούρα και το επικίνδυνο παιχνίδι ("λαός ενωμένος εναντίον όλων των κομμάτων") που στήνουν οι πρόθυμοι επικοινωνιακοί χορηγοί της συγκέντρωσης. Δύο κόσμους αντίπαλους βλέπει το κείμενο! Από εδώ εμείς: εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, άνεργοι. Από εκεί αυτοί: κυβερνήσεις, τρόικα, μνημόνια, τραπεζίτες. Όσο για τον πληθυντικό στο "κυβερνήσεις", απαντά και στα σχέδια γρήγορης αντικατάστασης της παραπαίουσας κυβέρνησης Παπανδρέου - από μια κυβέρνηση "εθνικής ενότητας" οποιασδήποτε σύνθεσης που θα κληθεί να διαχειριστεί την αυριανή χρεοκοπία. Δεύτερον, στο ψήφισμα σπάει η απολίτικη απαξίωση για τα σωματεία και τους αγώνες των εργαζομένων, έστω και έμμεσα. Οι συγκεντρωμένοι καλούν τους εργαζόμενους που απεργούν να καταλήγουν και να παραμένουν στην πλατεία, δηλώνοντας ότι δεν θα φύγουν αν δεν διώξουν αυτούς που ευθύνονται για αυτό που ζούμε. Τρίτον, η λύση θα προέλθει από εμάς τους ίδιους, υπογραμμίζει το ψήφισμα χωρίς να αφήνει περιθώρια για καπέλωμα από επίδοξους εθνοσωτήρες. Η κατεύθυνση που παίρνει το τελικό κείμενο του ψηφίσματος, έστω και σε μορφή πρωτόλειου, αγκαλιάζει ένα ρεύμα αναπτυσσόμενης πολιτικής ταξικής συνείδησης, ενώ γεννά αμηχανία σε εκείνους που θα το ήθελαν πιο ανοικτό και γενικά κατά της κοινωνίας της κατανάλωσης, χωρίς άμεσους πολιτικούς στόχους. Στη διαδικασία της Λαϊκής Συνέλευσης συμμετέχει ένα μέρος, το 1/5 περίπου όσων περνούν από την πλατεία. Είναι αδύνατον να παρακολουθήσουν τη συνέλευση 10.000 άνθρωποι γιατί απλούστατα δεν χωράνε στο χώρο πίσω από το σιντριβάνι. Αυτοί οι νεολαίοι στην πλειοψηφία τους, που είναι ώριμα πλέον παιδιά της έκρηξης του 2008, αποτελούν την πρωτοπορία της πλατείας - και είναι πολύ σημαντικό που συζητούν επίμονα, για παράδειγμα, για το πώς μπορεί να οργανωθεί μια γενική απεργία. Αρα δεν κλείνονται στην "επανάστασή τους" και στον αναπόφευκτο ναρκισσισμό, κι ακόμα το πνεύμα του κειμένου, αποφεύγοντας τις λέξεις τις συγκεκριμένες, στρέφεται προς ένα λαϊκό μέτωπο ανατροπής ("να μείνουμε εδώ μέχρι να τους διώξουμε") αντί για μια ψυχολογική "ενότητα του λαού" μπροστά στους επερχόμενους κινδύνους. Με τα παραπάνω να γεμίζουν νέο ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση τον κόσμο που τα ζει, ήδη αρκετοί οι οποίοι διατύπωναν τις πρώτες μέρες σοβαρές (και εντελώς δικαιολογημένες) ενστάσεις και αντιρρήσεις αναμένονται από απόψε να ενισχύσουν τη συγκέντρωση - όχι πλέον των γενικώς και αορίστως "Αγανακτισμένων", μα των συνειδητών και εντελώς σοβαρά ενεργοποιημένων διαδηλωτών. Και είναι τόσο κρίσιμο να κινηθεί η οργανωμένη κοινωνία του αγώνα και οι συλλογικότητες των εργαζομένων γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και το βάρος των γεγονότων δεν μπορεί να το σηκώσει μόνη της η "Κάτω πλατεία". ΠΦ