Και από κει που επί μήνες λάμβανα μέιλ με κατηγορίες πως προτρέπω τους ανθρώπους να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν -ναι, εμένα περίμεναν-, ξαφνικά σήμερα λαμβάνω μέιλ που υποστηρίζουν ότι δεν προωθώ τις σημερινές συγκεντρώσεις. Δηλαδή, τι άλλο να κάνω;
Μια κυρία μου γράφει γιατί έγραψα για τις συγκεντρώσεις των Ισπανών της Αθήνας. Μα, αυτούς είδα στο δρόμο. Αυτοί συζητούσαν, αυτοί διαδήλωναν. Για ποιους να έγραφα; Για τα ζώα που περνούσαν από δίπλα και έτρεχαν του σκοτωμού για την καφετέρια, χωρίς καν να γυρίσουν το βλέμμα τους να δουν τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;
Καταλαβαίνω πως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πάει ποτέ στη ζωή τους σε μια διαδήλωση και δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό.
Η διαδήλωση δεν είναι δεξίωση – δεν πας με πρόσκληση, ούτε χρειάζεται επίσημο ένδυμα. Παίρνεις το κορμί σου, την ψυχή σου και το μυαλό σου -δεν έχεις και τίποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο- και πας και στήνεσαι δίπλα στους άλλους.
Είσαι κι εσύ ένας μέσα σε όλους τους άλλους – ένας απ’ αυτούς. Δεν υπάρχουν φίρμες και «σταρ» στις διαδηλώσεις – διαφορετικά, θα πήγαινε και ο Σάκης Ρουβάς.
Πας εκεί, στέκεσαι δίπλα στους άλλους και συζητάς. Καλό είναι να μην ψάχνεις τα ελαττώματα του άλλου -σίγουρα έχει, όπως κι εσύ-, αλλά αυτά που σας ενώνουν. Επίσης, καλό είναι να μην είσαι καχύποπτος.
Αυτά. Οι πλατείες μας περιμένουν. Πάντα μας περίμεναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου