Μπούμερανγκ;

Lenin reloaded


Γράφει σήμερα ο Νίκος Μπογιόπουλος για την Τουρκία του Ερντογάν:

Το 2010 [...] ο ρυθμός ανάπτυξης της Τουρκίας (ένα στοιχείο με το οποίο «λιγώνουν» όλοι οι χαρτογιακάδες του κόσμου) εκτινάχτηκε στο 8,9%, και το 2011 στο 8,5%, το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο στους G-20, μετά από εκείνο της Κίνας.
Αλλά, πίσω από τη στατιστική «βιτρίνα» του τούρκικου καπιταλισμού, υπάρχει και η... ενδοχώρα του.
*
Πριν δούμε τι επικρατεί στην τουρκική κοινωνική «ενδοχώρα», δηλαδή πριν αναφερθούμε στις συνέπειες αυτού του τούρκικου «θαύματος», αφού αυτή η κατηγορία «θαυμάτων» επιφέρει πολλές και δυσάρεστες συνέπειες στις ζωές των κανονικών ανθρώπων, θα πρέπει να σημειώσουμε τα υλικά με τα οποία συντελείται.
Το τουρκικό οικονομικό «θαύμα», πέραν του αυταρχισμού στον τρόπο και τη μορφή διακυβέρνησης, είχε και έχει σαν λίπασμα:
α) Ρυθμίσεις ελαχιστοποίησης του λεγόμενου «εργατικού κόστους», με το βλέμμα στην προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που σημαίνει ότι ο μέσος μισθός του εργαζόμενου στην Τουρκία κυμαίνεται στα 350 ευρώ μηνιαίως (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
β) Περιορισμός κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη» (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
γ) Επιβολή χαριστικών πράξεων, πακέτα φορολόγησης επιχειρήσεων με συντελεστή που δεν ξεπερνά το 2%, αμνήστευση πλούτου και ξέπλυμα χρήματος για μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού με συμβολικό τίμημα, ρυθμίσεις που καθιστούν κάτι παραπάνω από φιλική τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
δ) Υπερδανεισμός των νοικοκυριών, με συνέπεια την υπερχρέωσή τους, ώστε να συντηρηθεί η καταναλωτική «φούσκα» (σ.σ.: αυτό κι αν μας θυμίζει κάτι...).

Τα γράφει φυσικά όλα αυτά για να εξηγήσει το κοινωνικό κόστος της ανάπτυξης.


Αναρωτιέμαι όμως: Αν κάποιος ερχόταν σήμερα στην Ελλάδα και έφερνε το δεύτερο ψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης στον κόσμο με αντάλλαγμα την αστυνομοκρατία, την καταστολή, τους χαμηλούς μισθούς, τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων, την με κάθε μέσο κρατική εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων, την αμνήστευση του πλούτου και τον καταναλωτικό υπερδανεισμό ποιος θα τον καταψήφιζε και ποιος θα διαμαρτυρόταν;


Η Ελλάδα τα έχει ήδη όλα αυτά --ή, ακόμα χειρότερα, τα παρουσιάζει στον εαυτό της ως λύσεις-- χωρίς να έχει ίχνος "ανάπτυξης". Και δεν βράζει ακριβώς από εξεγερσιακό πνεύμα ως αντίδραση στο γεγονός ότι συνδυάζει καταπίεση και εξαθλίωση χωρίς προοπτική.


Συνεπώς, τι νόημα έχει να αναδείξουμε την σκοτεινή πραγματικότητα πίσω απ' την αναπτυξιακή επιφάνεια όταν απ' τη σκοπιά των μη κομμουνιστών Ελλήνων (δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού), αυτή η σκοτεινή πραγματικότητα του γείτονα συνιστά, λίγο-πολύ "ρεαλιστικά", "πρόοδο";


Φταίει ο Μπογιόπουλος που το επιχείρημα αυτό γυρίζει μάλλον μπούμεραγκ;

 Όχι, φταίνε όλα τα άλλα. Φταίει, πάνω από όλα, η σχεδόν καθολική αποδοχή του επιχειρήματος του "λιγότερο κακού" που άφησε το λαό έκθετο πρώτα στη σχετική και μετά στην απόλυτη εξαθλίωση. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι τουρκικές αναταραχές ρίχνουν ένα μάλλον άβολο φως στην κατάσταση στην Ελλάδα: δεν είναι καθόλου εύκολο να στηριχτεί το ναρκισιστικά ευχάριστο σενάριο της "συμπαράστασης σε έναν καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο λαό" χωρίς να ξύσει πληγές. Μόνο από μια θέση που πιστεύει πως είναι εφικτή η λαϊκή χειραφέτηση και η λαϊκή ευημερία υπό τις σημερινές συνθήκες είναι εφικτό το πραγματικό αίσθημα αλληλεγγύης με τους Τούρκους. Όμως αυτή η θέση είναι μειονοτική και στις δύο χώρες και είναι αποκλειστικά η κομμουνιστική.