Ο άνεμος της "Αριστεράς" στη Ν.Αμερική -2 άρθρα

Η Ν.Αμερική και οι "αριστερές" της κυβερνήσεις βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο μετά το λαικό ξεσηκωμό στη Βραζιλία των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών(μιλάμε για εξαθλιωμένους και υποσιτισμένους ανθρώπους) σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά φτωχή είναι.

Η πραγματικότητα στη Λ.Αμερική ξεσκεπάζει πια με τον πιο καθαρό τρόπο την αυταπάτη των "αριστερών" κυβερνήσεων και πλατιών συνεργασιών που ενώ διακηρύσσουν ότι παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό, τον έχουν βοηθήσει μια χαρά να θρονιαστεί στο σβέρκο των λαών εκεί. Και εκεί όπως και στην Ευρώπη αλλά και παντού στον καπιταλιστικό "παράδεισο" οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι ενώ οι φτωχοί όλο και φτωχότεροι.

Τι το "αριστερό" να υπάρχει άραγε μέσα σε όλα αυτά;

Να πούμε ότι ο Τζ.Πετράς  δεν είναι  κομμουνιστής, έχει βρεθεί ως σύμβουλος στο πλάι του Αλιέντε αλλά και του Α.Παπανδρέου, και ότι το άρθρο δημοσιεύτηκε παλιότερα στην "Εποχή". Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι τα στοιχεία που δίνει για τις χώρες αυτές.
Το δεύτερο ενθουσιώδες άρθρο είναι από την Αυγή.

Ποιος άνεμος της Αριστεράς πνέει στη Λατινική Αμερική;

Του Τζέιμς Πετράς

Πολύς λόγος γίνεται για τα αριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής. Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο θέμα αυτό αποτέλεσε πρόσφατο άρθρο του γνωστού διανοούμενου Τζ. Πετράς. Ο Τζ. Πετράς προσέφυγε στη χρήση δεκατριών κριτηρίων που ορίζουν την αριστερή πολιτική και εξέτασε με τα κριτήρια αυτά την πολιτική των λατινοαμερικανικών αριστερών καθεστώτων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου, η ενίσχυση της δημόσιας περιουσίας, η λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, η αντιιμπεριαλιστική πολιτική κ.α. Ολοκληρώνοντας την εξέτασή του, ο Πετράς κατέληξε στη διατύπωση έντονων επιφυλάξεων για τα αριστερά καθεστώτα της Λ. Αμερικής. Η «Εποχή» αναδημοσιεύει σήμερα μεγάλα κομμάτια της ανάλυσης Πετράς για τα καθεστώτα Λούλα, Αργεντινής και Ουρουγουάης από το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Rebelion, τον Μάρτιο 2006. Ολόκληρο το άρθρο μπορούν να βρουν οι αναγνώστες της «Εποχής» στη διεύθυνση http://www.rebelion.org?noticia.php?id=28333

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννα Κοκκίνη

ΒΡΑΖΙΛΙΑ Ο νεοφιλελεύθερισμός του Λούλα

Ο Λούλα εξελέγη πρόεδρος της Βραζιλίας το 2003. Προεκλογικά, είχε υπογράψει συμφωνία με το ΔΝΤ (Ιούνιος 2002), όπου είχε δεσμευτεί να αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της Βραζιλίας, να διατηρήσει το πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο 4% (και ακολούθως να το ανεβάσει στο 4,5%), να διατηρήσει τη μακροοικονομική σταθερότητα και να συνεχίσει τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» του. Μετά την εκλογή του, περιόρισε δραστικά τις δημόσιες συντάξεις των εργαζομένων κατά 30% – καυχώμενος ότι είχε το «θάρρος» να υλοποιήσει τις «μεταρρυθμίσεις» του ΔΝΤ εκεί όπου οι προηγούμενοι δεξιοί πρόεδροι είχαν αποτύχει.
Η αγροτική πολιτική που εφάρμοσε στόχευσε
στη χρηματοδότηση και επιχορήγηση των αγροτικών-επιχειρηματικών εξαγωγών, ενώ το μεταρρυθμιστικό αγροτικό πρόγραμμα, που είχε υποσχεθεί η «σύμμαχος» του Λούλα, Κίνηση Εργατών Δίχως Γη (MST) και περιελάμβανε διανομή καλλιεργήσιμης γης σε 100.000 οικογένειες, έμεινε πίσω. Κατά τη θητεία του προηγούμενου προέδρου, του κεντροδεξιού Καρδόζο, 48.000 οικογένειες λάμβαναν κάθε χρόνο καλλιεργήσιμη έκταση, σε αντίθεση με τις 25.000 που λαμβάνουν επί Λούλα, ο οποίος αφήνει πάνω από 200.000 οικογένειες να κατασκηνώνουν σε πλαστικές τέντες δίπλα στις εθνικές οδούς και 4.5 εκατομμύρια οικογένειες χωρίς γη και χωρίς ελπίδα.
Για να «προωθήσει» τις κεφαλαιουχικές επενδύσεις, ο Λούλα δημιούργησε νέα εργατική νομοθεσία, που ενίσχυσε τις δυνατότητες των εργοδοτών για απολύσεις και μείωσε το ύψος των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης.
Τα κοινωνικά προγράμματα στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης περικόπηκαν σημαντικά (μείωση άνω του 5%) κατά τα τρία πρώτα χρόνια της προεδρίας Λούλα, ενώ οι τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα έλαβαν εγκαίρως (ίσως και πρόωρα) πληρωμές της τάξεως των 150 δισ. Δολαρίων: η Βραζιλία έγινε παραδειγματικός οφειλέτης. Παλαιότερες ιδιωτικοποιήσεις, αμφίβολης νομιμότητας, των πηγών πετρελαίου (Petrobras), των ορυχείων (Vele del Dose), και των τραπεζών επεκτάθηκαν στις δημόσιες υποδομές, τις υπηρεσίες και τις τηλεπικοινωνίες.
Η Βραζιλία παρέμεινε, μετά τη Γουατεμάλα, η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες στη Λατινική Αμερική. Η πολιτική του Λούλα υπέρ της ενίσχυσης των εξαγωγών οδήγησε στην αυξανόμενη εκμετάλλευση των δασών του Αμαζονίου και σε εισβολές στην ενδοχώρα του βραζιλιάνικου ινδιάνικου εδάφους.
Ως προς την εξωτερική πολιτική, ο Λούλα έστειλε στρατό να καταλάβει την Αϊτή και να υπερασπιστεί ένα καθεστώς ανδρείκελων, αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης εισβολής των ΗΠΑ και της αφαίρεσης της εξουσίας από τον εκλεγμένο Πρόεδρο Αριστίντ. Οι διαφορές του Λούλα με τις ΗΠΑ για την ALCA (Ζώνη Ελευθέρου Εμπορίου της Αμερικής) έχουν να κάνουν περισσότερο με τη συμμόρφωση των ΗΠΑ με τους κανόνες του «ελεύθερου εμπορίου», παρά με οποιαδήποτε υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της Βραζιλίας. Ο Λούλα δήλωσε: «Το ελεύθερο εμπόριο είναι το καλύτερο σύστημα υπό τον όρο ότι ισχύει για όλους», εκφράζοντας την αντίθεσή του με τις κρατικές επιχορηγήσεις των ΗΠΑ και τη γενικότερη προστατευτική πολιτική τους.
Ενώ εναντιώθηκε στο υποκινούμενο από τις ΗΠΑ παρ’ ολίγον πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, τον Απρίλιο του 2002, καθώς και σε άλλα ακραία μέτρα, και παράλληλα, μίλησε για ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής μέσω της MERCOSUR, στην πράξη, οι βασικές του πολιτικές για το εμπόριο συνέβαλαν στην ενδυνάμωση των δεσμών του με περιοχές εκτός της ηπείρου του – την Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική.
Τα εμπειρικά δεδομένα σε όλους τους δείκτες-κλειδιά καταδεικνύουν ότι ο Λούλα είναι πιο κοντά στο σχήμα ενός δεξιού νεοφιλελεύθερου πολιτικού, παρά ενός κεντροαριστερού. Οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι που κατατάσσουν τον Λούλα στην αριστερά, βασίζονται στην κοινωνική του δράση, την ιδιότητά του ως μέλους του εργατικού σωματείου και στις – θεατρικές – λαϊκιστικές συμβολικές του χειρονομίες.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Ο συντηρισμός του Κίρχνερ
Υπό την προεδρία του Κίρχνερ, η Αργεντινή έχει κατά μέσο όρο ετήσια ανάπτυξη 8,5%, αύξησε σημαντικά τα έσοδά της από εξαγωγές, μείωσε την ανεργία από 20% σε περίπου 15%, αύξησε τις συντάξεις και τους μισθούς, επαναδιαπραγματεύθηκε ένα μέρος του ξένου χρέους και κατάργησε τους νόμους που προέβλεπαν ατιμωρησία για τα στρατιωτικά βασανιστήρια.
Συγκρινόμενος με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Λούλα, ο Κίρχνερ μοιάζει προοδευτικός ηγέτης. Εντούτοις, αν εξεταστεί από αριστερή σκοπιά, το καθεστώς του υπολείπεται πολύ από ό,τι θα ονομάζαμε αριστερά. Ο Κίρχνερ δεν εμπόδισε καμία από τις δόλιες ιδιωτικοποιήσεις ενέργειας, πετρελαίου και ηλεκτρικών βιομηχανιών που έγιναν στην Αργεντινή. Κατά τη θητεία του, τα κέρδη του αγροτικού-βιομηχανικού και του πετρελαϊκού τομέα εκτοξεύθηκαν στα ύψη, χωρίς ανάλογη αύξηση των μισθών. Με άλλα λόγια, οι ανισότητες είτε αυξήθηκαν είτε παρέμειναν οι ίδιες, ανάλογα τον τομέα. Ενώ ο Κίρχνερ χρηματοδότησε και επιχορήγησε την αναγέννηση της βιομηχανίας και την προώθηση των αγροτικών εξαγωγών, οι μισθοί μόλις που έφθασαν στα επίπεδα του 1998 – χρονιά πριν την οικονομική κρίση. Επιπλέον, ενώ το επίπεδο φτώχειας μειώθηκε κάπως από το υψηλότερο επίπεδο που έχει φτάσει ποτέ στην ιστορία της χώρας – πάνω από 50% το 2001 – παραμένει ακόμη σήμερα κοντά στο 40%. Μιλάμε για μια χώρα που παράγει τόσα δημητριακά και κρέας ώστε να θρέψουν έναν πληθυσμό ίσο με έξι φορές αυτόν της Αργεντινής.
Στην εξωτερική του πολιτική, ο Κίρχνερ, όπως και ο Λούλα, αντιτίθεται στην ALCA γιατί οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να μειώσουν εξίσου τους δασμούς τους. Η εξωτερική πολιτική Κίρχνερ είναι ελάχιστα αντιιμπεριαλιστική: στρατιωτικές μονάδες της Αργεντινής κατέλαβαν την Αϊτή υπό τις διαταγές των ΗΠΑ και συμμετείχαν σε από κοινού στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν και ο Κίρχνερ κατάργησε το νόμο περί ατιμωρησίας, καμία νέα δίκη ή επιβολή ποινής δεν έχει λάβει χώρα. Επίσης, ενώ αντιτίθεται στις επιθέσεις εναντίον της Βενεζουέλας, υποστηρίζει την πρόταση των ΗΠΑ για παραπομπή του Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Στην Αργεντινή η ανεργία μειώθηκε, όμως το σχετικό επίδομα παραμένει στα 50 δολάρια το μήνα για κάθε οικογένεια. Ενώ οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν, ο καλπάζων πληθωρισμός της τάξεως άνω του 10% μειώνει διαρκώς το πραγματικό εισόδημα για την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δομές της κοινωνικοοικονομικής ισχύος παρέμειναν ίδιες – για την ακρίβεια, ο Κίρχνερ έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην αποκατάσταση και ενίσχυση της καπιταλιστικής ηγεμονίας μετά τις μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις του Δεκέμβρη του 2001. Δεν αναδιένειμε ούτε την περιουσία, ούτε το εισόδημα, ούτε τη δύναμη.
Η κριτική Κίρχνερ προς την Ουάσινγκτον εκφράζεται μόνο σε περιπτώσεις ακραίων παρεμβατικών μέτρων, τα οποία στοχεύουν να βλάψουν τις μεγάλες επιχειρήσεις της Αργεντινής. Από εδώ προκύπτει και η αντίθεση της Αργεντινής στην προσπάθεια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να δημιουργήσει συμμαχία εναντίον του Τσάβες. Η άρνηση του Κίρχνερ βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο γεγονός ότι η Αργεντινή λαμβάνει πετρέλαιο από την Βενεζουέλα σε χαμηλές τιμές, ότι εξασφάλισε ένα μείζον συμβόλαιο κατασκευής πλοίων και ότι υπέγραψε επικερδείς εμπορικές συμφωνίες για να εμπορεύεται τα αγροτικά και βιομηχανικά προϊόντα της με τη Βενεζουέλα. Απέναντι στην Κούβα, ο Κίρχνερ κρατά αποστάσεις και, παρά τις εξαιρετικές διπλωματικές του σχέσεις με τον Τσάβες, δεν ενστερνίζεται την αναδιανεμητική πολιτική του.
Συμπερασματικά, ο Κίρχνερ δεν πληρεί κανένα από τα κριτήρια για τον ορισμό ενός αριστερού πολιτικού. Πρόκειται για έναν απολύτως συντηρητικό πολιτικό, ο οποίος διαφωνεί με τις ΗΠΑ όταν αυτό συμφέρει τις αγροτικές επιχειρήσεις και τη βιομηχανική καπιταλιστική κοινωνική βάση. Τέλος, ο Κίρχνερ δεν χρησιμοποίησε ούτε στο ελάχιστο το πλεόνασμα του προϋπολογισμού του – το οποίο αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείται για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους – για τη χρηματοδότηση του, εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας, συστήματος υγείας, των εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων ή για την παροχή καλύτερων μισθών στο προσωπικό που απασχολείται σε αυτούς τους νευραλγικούς δημόσιους τομείς.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ Ταμπάρε Βάσκεθ: αδειάζοντας όλες τις υποσχέσεις

Στην Ουρουγουάη ο Ταμπάρε Βάσκεθ εκλέχθηκε από έναν εκλογικό συνδυασμό (Ευρύ Μέτωπο και Προοδευτική Κίνηση), o οποίος συμπεριλάμβανε τους Τουπαμάρος, τους Κομμουνιστές, τους Σοσιαλιστές και ένα παρακλάδι των Χριστιανοδημοκρατών και των φιλελεύθερων δημοκρατών. Ωστόσο, τα πρόσωπα που τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά, όπως η Κεντρική Τράπεζα και το Υπουργείο Οικονομίας ήταν σκληροπυρηνικοί νεοφιλελεύθεροι.
Κατά τη διάρκεια της Οικονομικής Συνόδου της Μαρ ντε Πλάτα (Αργεντινή) το Νοέμβριο του 2005, ενώ 10.000 άνθρωποι διαδήλωναν κατά του Μπους κι ο Τσάβες κήρυττε τον θάνατο της ALCA, ο Ουρουγουανός ηγέτης υπέγραψε μια διευρυμένη συμφωνία περί «προστασίας επενδύσεων», η οποία περιλάμβανε τις βασικές αρχές ελεύθερης αγοράς που όριζε η ALCA. Ο Βάσκεθ, όχι μόνο απέρριψε την επανεθνικοποίηση των επιχειρήσεων, αλλά πρότεινε και την ιδιωτικοποίηση βασικών κρατικών επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένης της εταιρείας νερού. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η λαϊκή ετυμηγορία στο σχετικό δημοψήφισμα, με ποσοστό πάνω από 65%, αποφάνθηκε υπέρ της διατήρησης της κρατικής ιδιοκτησίας.
Το καθεστώς Βάσκεθ δεν πήρε κανένα μέτρο για τη μείωση των ανισοτήτων στην Ουρουγουάη και, αντ’ αυτού, ενεργοποίησε ένα ασήμαντο πρόγραμμα «δημιουργίας θέσεων εργασίας» και συσσιτίων, που καλύπτουν τις ανάγκες μιας μικρής μερίδας φτωχών, άπορων και άνεργων πολιτών.
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση έστρωσε κόκκινο χαλί σε ένα φινλανδικής ιδιοκτησίας, ρυπογόνο, εργοστάσιο κυτταρίνης το οποίο θα βλάψει τις κοινότητες των ψαράδων και, πιθανώς, ακόμα και τις σημαντικές τουριστικές εγκαταστάσεις που βρίσκονται στην κατεύθυνση του ρεύματος όπου θα αδειάζονται τα λύματα του εργοστασίου. Αυτή η ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα μια μείζονα διαφωνία με την Αργεντινή, η οποία συνορεύει με τον ποταμό της Ουρουγουάης όπου θα χτισθεί το εργοστάσιο.
Το καθεστώς του Ταμπάρε Βάσκεθ παρέκκλινε από οποιαδήποτε βασική προγραμματική θέση εναγκαλίσθηκε το Ευρύ Μέτωπο στα τριάντα χρόνια ύπαρξής του: από την αποστολή στρατιωτικών μονάδων για την κατοχή της Αϊτής μέχρι την ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιών, αγκάλιασε την ελεύθερη αγορά, καλωσόρισε τις ξένες επενδύσεις και επέβαλε αυστηρούς κανόνες στη μισθοδοσία της εργατικής τάξης. Ο Ταμπάρε Βάσκεθ, όπως και ο Κίρχνερ, βελτίωσε αισθητά τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με την Κούβα, αλλά αποφεύγει οποιαδήποτε στενότερη σχέση με τη Βενεζουέλα.
Πιθανότατα, η πιο περίεργη πτυχή της κυβέρνησης του Ευρέως Μετώπου είναι η συμπεριφορά των Τουπαμάρος, της πρώην ομάδας ανταρτών της πόλης που μεταλλάχθηκαν σε συγκλητικούς και υπουργούς. Ο υπουργός Γεωργίας Μουχίκα υποστηρίζει τις αγροτικές επιχειρήσεις και τις ξένες επενδύσεις στη γεωργία, ενώ ταυτόχρονα εγκρίνει το νόμο περί εκδίωξης των καταπατητών χωρίς γη στην ενδοχώρα. Ο συγκλητικός Ελεουθέριο Ουιδόρμπο επιτίθεται στις οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απαιτούν δικαστικές έρευνες εναντίον στρατιωτικών αξιωματικών, οι οποίοι εμπλέκονται σε δολοφονίες και εξαφανίσεις πολιτικών κρατουμένων. Σύμφωνα με τον Ουιδόρμπο, «είναι καλύτερα να ξεχάσουμε το παρελθόν»• κάνει χειραψίες με τους στρατιωτικούς και γυρνά την πλάτη στις υποθέσεις των παλιών συντρόφων του που βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν σε ασημάδευτους τάφους.

Το ενθουσιώδες άρθρο που ακολουθεί το βρήκαμε στην Αυγή. Τι να λένε τώρα άραγε για όλα αυτά;

Ένας ιθαγενής και ένας Τουπαμάρο στην εξουσία...

Με δυο ακόμη εκλογικές νίκες το ευρύτερο αριστερό κίνημα που πλημμυρίζει αυτά τα χρόνια τη Νότια Αμερική απέδειξε ότι η "ροή" του καλά κρατεί και συνεχίζει να αντλεί τη δυναμική του από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των αποκλεισμένων, των "ξεχασμένων" των χωρών της. Πριν από λίγες ημέρες στη Βολιβία, ο διάσημος πλέον ιθαγενής "κοκαλέρο" πρόεδρός της, επενεξελέγη με εντυπωσιακή πλειοψηφία που ξεπέρασε το 63%!!! Είχε προηγηθεί η νέα εκλογική νίκη του "frente amblio" (πλατιού μετώπου) στην Ουρουγουάη και η εκλογή στην προεδρία του... πρώην τουπαμάρο "Πέπε" Μουχίκα!

Οι αιμοσταγείς πρώην δικτάτορες και λακέδες των πολυεθνικών συμμοριών της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να βρίσκονται (όσοι ακόμη ζουν) σε βαθιά απελπισία.

"Αυτός ο θρίαμβος είναι αφιερωμένος σε όλους τους λαούς και στους προέδρους που αγωνίζονται κατά του καπιταλισμού σε κάθε γωνιά του κόσμου", είπε ο Έβο Μοράλες μετά τη συντριπτική νίκη του στις προεδρικές εκλογές της Βολιβίας.

Ταυτόχρονα με την επανεκλογή του στην προεδρία ο Μοράλες διαθέτει μια ισχυρότατη πλειοψηφία (σχεδόν τα 2/3) σε Γερουσία και Βουλή, γεγονός που εξασφαλίζει ισχυρότατες προϋποθέσεις για την άσκηση της εξουσίας, παρά τη γνωστή αντίδραση των "φεουδαρχών".

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις περισσότερες περιοχές των ιθαγενών aymara τα ποσοστά του Μοράλες ξεπερνούν το.... 90%, γεγονός που καταδεικνύει τη σχεδόν απόλυτη "ταύτιση" των ιθαγενών με τον πρώτο "ιθαγενή πρόεδρο", αλλά και την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών πολιτικών που άρχισε να εφαρμόζει (όπως π.χ. τα επιδόματα για παιδιά, ηλικιωμένους και εγκύους). Ουσιαστικά ο Έβο Μοράλες θρυμμάτισε το σκουριασμένο πολιτικό καθεστώς που υπήρχε στη χώρα του και εξουθένωσε πολιτικά τις πλουτοκρατικές ελίτ της Βολιβίας.

Λίγο πιο πέρα στην Ουρουγουάη, ο πρώην Τουπαμάρο Μουχίκα, συνέχισε τις εκλογικές νίκες του frente amblio διαδεχόμενος στην προεδρία τον Ταμπαρέ Βασκεθ. Οι εκλογείς της χώρας του “έδωσαν” σχεδόν 4% για... κάθε χρόνο που έμεινε στη φυλακή για τους αγώνες του κατά της δικτατορίας και υπέρ των φτωχών. Πολλοί θεωρούσαν προεκλογικά ότι το αντάρτικο προφίλ του “Πέπε” θα φόβιζε μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, όμως ο πρώην αντάρτης με το πρόγραμμά του, αλλά και τις συχνές αναφορές του στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα (και στην Μπασελέ στη Χιλή), πέτυχε την εκλογή του συνεχίζοντας τις νίκες του ευρύτατου συμμαχικού σχήματος στην Ουρουγουάη.

(To frente amblio συναπαρτίζουν περισσότερα από 15 κόμματα, οργανώσεις και σχήματα ανάμεσά τους το σοσιαλδημοκρατικό σχήμα “Συνέλευση της Ουρουγουάης”, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το κεντροαριστερό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα κ.ά.).

Η επιβεβαίωση του Ντ. Αστόρι ως αντιπροέδρου του θεωρήθηκε “κλειδί” για την οικονομική πολιτική και τον επιχειρηματικό κόσμο.

Μοράλες και Μουχίκα, Μουχίκα και Μοράλες είναι ένα διπλό δείγμα πολιτικών ανατροπών σε δύο χώρες που πριν από δέκα χρόνια θα ήταν... αδιανόητες!

Δύο διαφορετικές περιπτώσεις, δύο διαφορετικές πορείες και σχηματισμοί, όμως ανάλογες στην κοινωνική, πολιτική δυναμική τους και στην αποτελεσματική διακυβέρνηση δύο χωρών με μεγάλα κοινωνικά ελλείμματα και αντιθέσεις.

Και στις δύο χώρες οι αντιδραστικές, συντηρητικές δυνάμεις, αλλά και οι γκουρού του άγριου νεοφιλελευθερισμού, ηττήθηκαν πολιτικά και κοινωνικά, οι πολίτες στήριζαν και στηρίζουν την προοδευτική, αριστερή στροφή στις χώρες τους.

Οι νίκες των Μουχίκα και Μοράλες, δικαιώνουν τον προπάτορά τους Τουπάτι Αμάρου τον 2ο που ηγήθηκε της εξέγερσης των ιθαγενών κατά των Ισπανών κατακτητών και παρά τη βάρβαρη εκτέλεσή του (πριν από 230 χρόνια) έμεινε σύμβολο του αγώνα των λαών της Νοτίου Αμερικής για κοινωνική, πολιτική απελευθέρωση.

Οι νίκες τους είναι διαρκή δείγματα ενωτικής, ριζοσπαστικής, αριστερής πολιτικής και “ενισχύουν” τις προσπάθειες και τους αγώνες όσων στον κόσμο, στην Ευρώπη διεκδικούν πολιτικές αλλαγές και πλατιές προσπάθειες για μεγάλες κοινωνικές καταστάσεις.