«Η ίδρυση του Σωματείου μας ήρθε να καλύψει την ανάγκη των μουσικών για συλλογική δράση για υπεράσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και για την κάλυψη των αναγκών της επιβίωσής τους.
Η συνεχής δράση εδώ και 100 χρόνια δείχνει ότι η ύπαρξη του Σωματείου μας είναι αντικειμενική ανάγκη και η πολύχρονη δράση του είναι μια τεράστια εμπειρία για όλους μας, ένα ανεκτίμητο εργαλείο για τα σημερινά προβλήματα για την οργάνωση του αγώνα μας σε μια πολύ δύσκολη περίοδο.
Στόχος μας, οι πρωτοβουλίες που θα πάρουμε να γίνουν ευρύτερα γνωστές σε όσο περισσότερους συναδέλφους μπορούμε, να γίνει υπόθεση κάθε μουσικού, να αποκτήσει δημοσιότητα πέρα από από τον κλάδο μας.
Γι’ αυτούς τους λόγους σημαντικό είναι να αναδειχθούν μέσα από την ιστορία μας, οι αγώνες που οι μουσικοί έκαναν αυτά τα 100 χρόνια για να έχουν μεροκάμματα, να έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, σύνταξη. Να αναδειχθεί η σπουδαιότητα της αλληλεγγύης κυρίως προς τους άνεργους, ανέστιους συναδέλφους αλλά και προς τους αγώνες της εργατικής τάξης. Να φανούν ιστορικά οι δυσκολίες που έχει η ταξική πάλη. Ποτέ οι λαμπρές σελίδες των αγώνων μας δε γράφτηκαν από μόνες τους, ποτέ οι κατακτήσεις δεν ήρθαν χωρίς θυσίες, πίκρες, ήττες. Ποτέ η ένωση με το αντικειμενικό συμφέρον της τάξης μας δεν ήρθε χωρίς αντιπαράθεση μέσα στο ίδιο το κίνημα των εργαζομένων.
Σημαντικό επίσης είναι να δούμε την ιστορική πορεία της συστράτευσης των καλλιτεχνών με τους αγώνες του λαού μας, όπως και την πάλη για την ανάπτυξη της αισθητικής αγωγής του. Επίσης μέσα από την ιστορία μας αναδεικνύεται πως η ενασχόληση με τα κοινά και το καλλιτεχνικό κύρος δεν είναι δυο αντίθετες έννοιες που η μια αποκλείει την άλλη, αλλά δυο έννοιες που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Τέλος να συνδέσουμε τον εορτασμό των 100 χρόνων με τα σύγχρονα προβλήματα, τους σημερινούς μας αγώνες και διεκδικήσεις, να χρησιμοποιήσουμε τα συμπεράσματα αυτής της μακράς ιστορικής πορείας για να οπλίσουμε με ωριμότητα και αποφασιστικότητα τους σημερινούς μας αγώνες.
Μέσα σε αυτά τα 100 χρόνια είχαμε μεγάλες και δύσκολες ιστορικές στιγμές, όπως δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι, τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, δύο δικτατορίες, έναν εμφύλιο πόλεμο, κ.α. Η πορεία του Σωματείου μας ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με τους αγώνες και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Επηρεαζόταν από αυτούς και τους επηρέαζε, ενώ συνδεόταν με τις κατακτήσεις της (Σ.Σ.Ε., κοινωνική ασφάλιση, Βαρέα και Ανθυγιεινά, συνταξιοδοτικό δικαίωμα, κ.α.).
Το Σωματείο μας ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1913, έχοντας μέλη τους εργαζόμενους στην Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, με Πρόεδρο τον Ν. Βολονίνη. Σ’ αυτά τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε άτυπα χωρίς ανάπτυξη καμιάς ουσιαστικής δραστηριότητας, με τους μουσικούς υποχείρια των ατζέντηδων της εποχής.
Το 1916-1917 συντάχτηκε το πρώτο καταστατικό η δράση όμως ήταν περιορισμένη λόγω επιστρατεύσεων και πολέμου,αλλά και με σημαντικές κατακτήσεις όπως :
ü Πρόσληψη περισσοτέρων οργάνων στις Ορχήστρες των Θεάτρων.
ü Ορισμός κατώτερης αμοιβής.
ü Προσαύξηση του μεροκάμματου κατά 50 % όταν υπήρχε και απογευματινή παράσταση.
Το 1918-1919 γίνεται ενσωμάτωση των τριών Σωματείων Ηθοποιών – Μουσικών – Εργατών Θεάτρου, μεγαλώνοντας τη δύναμη των εργαζομένων στα Θέατρα αποσπώντας αρκετές κατακτήσεις, η οποία όμως δεν κρατά πολύ, γιατί αποχωρεί γρήγορα το Σωματείο των Ηθοποιών.
Η τεχνολογική εξέλιξη οδηγεί στον ομιλώντα κινηματογράφο με αποτέλεσμα πολλοί μουσικοί που εργάζονταν στις Ορχήστρες των κινηματογράφων να μείνουν χωρίς δουλειά με τεράστια προβλήματα επιβίωσης.
Το Σωματείο στις 6 Σεπτέμβρη του 1931 διοργανώνει μεγάλη Συμφωνική Συναυλία με συμμετοχή Χορωδίας στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο για τη συγκέντρωση χρημάτων για τους άπορους μουσικούς. Πρωτεργάτες αυτής της Συναυλίας ο Δ. Μητρόπουλος και ο Μ. Καλομοίρης που διευθύνουν Ορχήστρα και Χορωδία αντίστοιχα. Το Σωματείο έχει να αντιμετωπίσει εκείνη την περίοδο αντιλήψεις ότι η τέχνη είναι κάτι ανώτερο που δεν μπορεί να αναμιχθεί με τέτοιους κοινωνικούς σκοπούς. Μάλιστα με παρέμβαση του Μ. Καλομοίρη συμμετέχουν στρατιωτικοί μουσικοί για να καλύψουν τις κενές θέσεις των αντιδρώντων. Απάντηση σ’ αυτή την αντίληψη, δίνει ο Ν. Τατσόπουλος Πρόεδρος του Συλλόγου τότε, λέγοντας : «οι Συναυλίες είναι εκείνες που αναδεικνύουν το Σωματείο και το σηκώνουν απ’ την αφάνεια που τόχαν καταδικασμένο οι ιεραπόστολοι της τέχνης με τις θεωρίες τους, πως η τέχνη βρίσκεται μονάχα στα σαλόνια».
Τον καιρό εκείνο οι μουσικοί της Ορχήστρας δίνουν μάχη για την ένταξή τους στο Ταμείο Συντάξεως των Θεάτρων για να γλυτώσουν από το θάνατο από ασιτία στα γεράματά τους. Το Ταμείο αρνείται να τους εντάξει για οικονομικούς λόγους και η κυβέρνηση αρνείται να χρηματοδοτήσει την ένταξή τους για να μην επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός.
Έτσι οδηγούνται σε αποχή από την εργασία τους κατά τη διάρκεια μουσικών εκδηλώσεων που οργανώνει η κυβέρνηση. Η συμμετοχή στην απεργία μεγάλη, με αποτέλεσμα την ακύρωση των εκδηλώσεων. Γι’ αυτό λέει συγκεκριμένα ο Πρόεδρος του Σωματείου : «τ’ αποτέλεσμα αν όχι τίποτ’ άλλο κατά τη γνώμη των αντιθέτων, αποτελούσε τουλάχιστον μιαν απόδειξη πως οι μουσικοί έξω από τις μεταρσιώσεις προς το υπερπέραν έχουν στομάχι που τους υπενθυμίζει, ορισμένα δικαιώματα στη ζωή».
Δίπλα στους αγώνες των μουσικών ήταν ο Δ. Μητρόπουλος και ο Μ. Καλομοίρης, όχι όμως και πολλοί συνάδελφοι μέλη του Συλλόγου.
Ο λόγος της αποχής τους ή της αντίθεσής τους με τις κινητοποιήσεις, είναι είτε ο φόβος απέναντι στα αντίποινα της εργοδοσίας, είτε η αντίληψη πως μόνο με την τέχνη πρέπει να ασχολούμαστε και με τους ‘υψηλούς’ σκοπούς που αυτή θέτει. Ο μεγάλος Δ. Μητρόπουλος έχει άλλη αντίληψη και παρακινεί το Προεδρείο του Συλλόγου να συνεχίσει τη συνδικαλιστική του δράση με συναυλίες χωρίς την κηδεμόνευση του Ωδείου Αθηνών στον Εθνικό κήπο. Η πρόταση δεν υλοποιείται μετά την παρέμβαση του Διευθυντή του Ωδείου που έλεγε ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες αποτελούν ανταρσία και θα έκανε ότι πέρναγε από το χέρι του να μην πραγματοποιηθούν.
Οι αγώνες της περιόδου αυτής για τη συνταξιοδότηση των μουσικών οδηγούνται στην ήττα, αφού η κυβέρνηση θορυβημένη από την απεργία των μουσικών παίρνει άμεσα μέτρα για την καταστολή των αγώνων.
Συγκεκριμένα ο Διευθυντής του Ωδείου καλεί τους εργαζόμενους και τους υποχρεώνει να υπογράψουν νέο συμβόλαιο με τον όρο ότι παραχωρούν σε αυτόν εν λευκώ τη συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση. Με το φόβο της απόλυσης οι περισσότεροι μουσικοί υπογράφουν, ενώ 18 συνάδελφοι αρνούνται υπογράφοντας ένα πρωτόκολλο το οποίο αργότερα δεν τήρησαν, με αποτέλεσμα τα σχέδια της εργοδοσίας να περάσουν, με θύμα το μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου κ. Γεωργαντά που αποκλείστηκε από την Ορχήστρα κρατώντας μια συνεπή στάση.
Όμως μετά απ’ αυτή την εξέλιξη το συμπέρασμα της Διοίκησης του Σωματείου για την τεράστια δύναμη που κρατούν οι μουσικοί στα χέρια τους ως παραγωγοί του Πολιτισμού δίνει με πολύ ώριμο τρόπο την προοπτική.
Επίσης έχει τεράστιο ενδιαφέρον το πόσο ανάλογα είναι τα πράγματα σήμερα για το ποιοι καθορίζουν την καλλιτεχνική παραγωγή σήμερα και ποιοι πριν ογδόντα χρόνια, γι’ αυτό σας διαβάζουμε την τοποθέτηση – κλείσιμο του Προέδρου Ν. Τατσόπουλου :
«Η δύναμη και το κύρος που δώσαμε ‘μεις στους διαφόρους μουσικούς οργανισμούς (Ωδεία) και τους διάφορους φιλότεχνους ή απλώς χορηγούς και διοικητάς των παραπάνω μουσικών οργανισμών, ήταν η μοιραία αφαίμαξη που πάθαμε και η απ’ αυτήν αναπόφευκτη αδυναμία μας. Παραδόσαμε τη δύναμή μας σε ξένους και τους διορίσαμε εντολοδόχους μας, εν λευκώ, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που εμείς αγνοούμεθα σαν επουσιώδες και δευτερεύον σημείον, την υποτιθέμενη δε θέλησή μας εκπροσωπούν οι τρίτοι, οι ξένοι προς τη ζωή μας. Έτσι μπορεί έξαφνα ν’ ακούεται η γνώμη του Α ή Β επιχειρηματία, εμπόρου ή υπαλλήλου πάνω στα ζητήματά μας, ενώ η δική μας να πνίγεται σαν προερχόμενη από μπουλούκι όπως μούπε και κάποτε κάποιος κ. Υπουργός.
Οι εντολοδόχοι μας με την ανάπτυξή τους μοιράστηκαν, χωρίστηκαν, διετέθηκαν εχθρικά μεταξύ των, άνοιξαν τον πόλεμο και διεκδικούν πάνω στα άψυχα κουφάρια μας ποιος πρώτος να διατυπώσει τη γνώμη του για τη τύχη μας. Οι γνώμες διίστανται, οι εντολοδόχοι τσακώνονται κι εμείς είμαστε παθητικοί παρατηρητές προσπαθώντας να διαγνώσουμε ποιός ποιές καλόβουλες ή κακόβουλες προθέσεις έχει για τη τύχη μας. Από δω η κρίση μας για το καλό ή κακό Ωδείο για τον εύσπλαχνο ή άσπλαχνο φιλότεχνο ή τραπεζίτη.
Λοιπόν νομίζω πως βρισκόμαστε σε οικτρή πλάνη υποτιμώντας τη δύναμή μας και περιμένοντας τη σωτηρία μας απ’ τους τρίτους, ας ξαναπάρουμε το αίμα μας, ας νοιώσουμε τη δύναμή μας κι ας ηγηθούμε εμείς μόνοι στη δράση μας για τη βελτίωση της τύχης μας. Ας κάνουμε να γίνει ώστε νάχουμε μεις και μόνο τη πρωτοβουλία στα επαγγελματικά μας ζητήματα πειθαναγκάζοντας ή αναγκάζοντας ακόμα τα Ωδεία να συμφωνήσουν όχι μόνο, αλλά και να βοηθήσουν αυτά το έργο μας για να διασώσουν την υπόστασή τους.
Ας κάνουμε να νοιώσουν αυτά πως οι λίγες και εφήμερες ευκαιρίες της αθρόας ζήτησης εργασίας απ’ τους άνεργους σε εξευτελιστικές τιμές και σ’ επονείδιστους όρους, μπορεί νάναι απ’ τη μια μεριά ωφέλιμες, γιατί δίνουν τη δυνατότητα του ελεύθερου χειρισμού του πάσχοντος έμψυχου υλικού, μα απ’ την άλλη, αυτές οι ίδιες υπονομεύουν και υποσκάπτουν τα ίδια θεμέλια του θαυμαζόμενου σήμερα οικοδομήματός τους. Οι μουσικοί πιεζόμενοι κάτω απ’ τις σκληρές ανάγκες τρέπονται μοιραία σ’ άλλα επαγγέλματα, ενώ η κατάρτιση νέων περιορίζεται μονάχα στο στάδιο του ερασιτεχνισμού. Έτσι διαρρέει συνεχώς ο μουσικός επαγγελματικός κόσμος και σβύνει μια ωραία παράδοση που γαλουχήθηκε κι’ εξετράφηκε με μύριους πόνους στερήσεις και βάσανα.
Να γιατί πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τη φυσική πρωτοβουλία που μας ανήκει για τα ζητήματά μας, ξανοίγοντας καινούργιους δρόμους στη δράση του Συλλόγου μας και γράφοντας λαμπρές σελίδες στην ιστορία του». Ο Πρόεδρος Ν. Τατσόπουλος.
Αυτή η αντίληψη δίνει την προοπτική των αγώνων στα επόμενα χρόνια, βάζοντας από τότε βασικά ζητήματα όπως της Μουσικής Εκπαίδευσης που μέχρι σήμερα παραμένουν άλυτα. Η μαρτυρία του Μουσουργού Αλ. Ξέκου που είχε διατελέσει και Πρόεδρος του Π.Μ.Σ. είναι χαρακτηριστική : «Πριν τη δικτατορία του Μεταξά είχαμε μια σύσκεψη του Π.Μ.Σ., εκεί θέσαμε τα πιο βασικά ζητήματα του μουσικού κόσμου, ανάμεσα στα οποία ήταν κυρίως η Μουσική Παιδεία, αλλά και άλλα όπως η Μουσική Ακαδημία, όπως το μουσικό κέντρο όπου εκεί είχαμε υπ’ όψη μας να μαζέψουμε όλα τα έργα των μουσικών για να μη χαθούν και αλλοιωθούν......».
Αλλά και αργότερα στα χρόνια της αντίστασης που ξεχείλιζαν από ηρωϊσμό και αυτοθυσία, το Σωματείο δε μένει αμέτοχο και αποφασίζει την ένταξή του στο ΕΑΜ. Σ’ ένα πολύγραφο του ΠΜΣ τυπωνόταν η εφημερίδα «Ο Μουσικός» που μαζί με άλλα παράνομα έντυπα, διοχετευόταν στους μουσικούς μέσα από θήκες οργάνων με διπλούς πάτους.
Αξιοσημείωτο είναι το πρόγραμμα που πρότεινε στο ΕΑΜ και εγκρίθηκε, με σκοπό να περιληφθεί στο γενικότερο πολιτικό χάρτη της ανεξάρτητης πατρίδας μετά την απελευθέρωση και περιλάμβανε μεταξύ άλλων : «την αναδιάρθρωση της Μουσικής Παιδείας και τον εκσυγχρονισμό της στα νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, γυμνάσια, πανεπιστήμια, με βάση την εθνική μουσική και τις καλύτερες παραδόσεις των μεγάλων Μουσουργών. Την ενεργητική συμμετοχή των μαθητών και της σπουδάζουσας νεολαίας στην ίδρυση Χορωδιών, μικρών Ορχηστρών, Φιλαρμονικών και την ίδρυση Ανώτερης Μουσικής Ακαδημίας, όπου όσοι έχουν το μουσικό ταλέντο θα σπουδάζουν δωρεάν και θα στελεχώνουν τους μουσικούς οργανισμούς, θα ανανεώνουν το δυναμικό....».
Μέσα στην κατοχή πολλά τα απραδείγματα μουσικών που ενεργά πήραν μέρος στην αντίσταση με παράδειγμα το Γαληνό Κιοσόγλου που έγινε καπετάνιος του ΕΛΑΣ και αργότερα διέπρεψε με το καλλιτεχνικό ψευδόνυμο Άκης Σμυρναίος.
Αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στην Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών αρνήθηκαν να γίνουν Ορχήστρα που θα κάλυπτε κυρίως τις ανάγκες των κατακτητών και ανέβαζε κυρίως έργα με πατριωτικό περεχόμενο, ενώ αξιοσημείωτη ήταν η κίνηση των μουσικών της Ορχήστρας της Λυρικής να ακυρώσουν μεγάλη καλλιτεχνική εκδήλωση προγραμματισμένη από τους κατακτητές.
Τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου και μετά οι αγώνες και οι διεκδικήσεις δε σταματούν. Έχουμε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στα Ξενοδοχεία, αγώνα για να ενταχθούν όλοι οι μουσικοί στα Βαρέα και Ανθυγιεινά προσπάθειες για να ιδρυθούν Ορχήστρες και Φιλαρμονικές σε όλους τους Δήμους της χώρας κ.α. Εκφράστηκε σε υψηλό βαθμό η αλληλεγγύη των μουσικών στους εξόριστους μουσικούς και ο Σύλλογος συνέβαλλε στο να γυρίσουν από το κολαστήριο της Μακρονήσου αρκετοί μουσικοί.
Τη δεκαετία του ΄ 60 ο Σύλλογός μας συντάσεται με τη συνεπή, αγωνιστική, δημοκρατική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα και παλεύει για την εξυγίανσή του. Το 1965 με απόφαση του Δ.Σ. εντάσεται στην Ευρεία Συνδικαλιστική Συνεργασία Αθηνών και γίνεται μέλος της.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, διορίστηκε νέα Διοίκηση μετά από παύση της παλιάς. Όμως δε μπόρεσαν οι δικτάτορες να εδραιώσουν πρόσωπα και να ελέγξουν τον κλάδο.
Στην πιο σύγχρονη ιστορία του Συλλόγου που αφορά την περίοδο από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έγιναν μεγάλοι και σημαντικοί αγώνες που πρωταγωνιστές της μπορεί να βρίσκονται σήμερα στη Συνέλευσή μας και οι ίδιοι να φωτίσουν με την εμπειρία τους την περίοδο αυτή.
Σημαντικότερες στιγμές της περιόδου αυτής είναι η μονιμοποίηση των μουσικών των Κρατικών Ορχηστρών, η θεσμοθέτηση των οργανικών τους θέσεων και η θεσμοθέτηση ειδικού μισθολογίου για τις αμοιβές τους. Όμως αυτές οι εξελίξεις είχαν και την αρνητική συνέπεια να αποχωρήσουν οι μουσικοί αυτών των Ορχηστρών από το Σύλλογο, όχι μόνο λόγω του 1964 αλλά και με δικιά τους ευθύνη.
Άλλη σημαντική στιγμή οι μεγάλοι αγώνες των μουσικών του ελεύθερου επαγγέλματος τη δεκαετία του ΄80 και αρχές ΄90, που είχαν αποτέλεσμα την επιβολή ωραρίου για τα νυχτερινά κέντρα με Σ.Σ.Ε. που περιλάμβανε αρκετές κατακτήσεις. Όμως η κυριότερη κατάκτηση που είχαμε αυτή την περίοδο και είναι ιστορική, είναι η αναγνώριση του συγγενικού δικαιώματος για τους μουσικούς εκτελεστές στο οπτικοακουστικό υλικό και η δημιουργία του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρησης για την είσπραξη και διανομή των δικαιωμάτων αυτών, τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, με αγώνες που έφτασαν μέχρι και το μποϋκοτάζ του Φεστιβάλ Αθηνών από τη F.I.M.
Συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο βαθιά καπιταλιστικής κρίσης που φαίνεται ότι δεν ξεπερνιέται εύκολα και κανείς δε γνωρίζει που θα οδηγήσει. Οι συνέπειες αυτής της κρίσης για τους μουσικούς είναι η ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, η κατάργηση όποιων δικαιωμάτων είχαμε κατακτήσει (Σ.Σ.Ε., Βαρέα Ανθυγιεινά, εποχικό βοήθημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη, κ.α.). Για τους μουσικούς που εργάζονταν σε Μουσικά Σύνολα, σημαίνει συγχωνεύσεις Οργανισμών, κλείσιμο πολλών, απολύσεις, μειώσεις μισθών, κ.α.
Με αυτή την κατάσταση σήμερα δεν μπορούμε να βλέπουμε την ιστορία μας με ένα μουσειακό τρόπο. Πρέπει η ιστορία μας να οπλίσει και να εμπνεύσει τους σημερινούς αγώνες μας. Εκατό χρόνια ζωής του Συλλόγου σημαίνει ότι μπορούμε να βγάλουμε σημαντικά συμπεράσματα από το δικό μας παρελθόν, μπορούμε σήμερα να είμαστε πιο ώριμοι να απαντάμε με επιχειρήματα σε ξεπερασμένες αντιλήψεις που σήμερα μας έρχονται σα νέες.
Για να μπορέσει να γίνει όπλο μας η εμπειρία των αγώνων μας, προϋπόθεση είναι η αρχειοθέτηση και μελέτη του Αρχείου μας. Σε αυτή την κατεύθυνση ήδη εργάζονται συνάδελφοι, όμως χρειάζεται περισσότερη βοήθεια για τη μελέτη, αλλά και για τη συγκέντρωση μαρτυριών από παλαιότερους συναδέλφους.
Είναι όμως υποχρέωσή μας να εορτάσουμε με σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων αυτή την επέτειο. Στόχος οι εκδηλώσεις αυτές να πάρουν δημοσιότητα και μέσα απ’ αυτές να αναδειχθούντα σημερινά προβλήματα των μουσικών αλλά και η αδυναμία πρόσβασης του λαού μας στο πολιτιστικό αγαθό.
Η πρώτη εκδήλωση που θα ανοίξει αυτό τον κύκλο θα είναι στις 28 Ιουνίου στο Άλσος Περιστερίου και θα οργανωθεί μαζί με τα τέσσερα Μουσικά Σχολεία και το Καλλιτεχνικό Σχολείο της Αττικής.
Στόχος να ανοίξουμε πλατύτερα το ζήτημα της Δημόσιας και Δωρεάν καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, συνδεδεμένο με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα Καλλιτεχνικά Σχολεία, αλλά και οι νέοι άνθρωποι και οι γονείς τους που σήμερα δίνουν ένα δύσκολο αγώνα για να σπουδάσουν μια τέχνη, όπως της Μουσικής.
Ήδη έχουμε κάνει επαφές με τους Συλλόγους Γονέων και τα δεκαπενταμελή των Σχολείων αυτών και μετά την συμμετοχή μας στην κινητοποίηση που είχαν κάνει στην Πλ.Κλαυθμώνος, φαίνεται να εδραιώνεται μια σχέση μεταξύ επαγγελματιών μουσικών και της νέας βάρδιας, που σίγουρα θα έχει μέλλον.
Δεύτερη εκδήλωση που σκεφτόμαστε και την προσανατολίζουμε στο πρώτο 15θήμερο του Ιουλίου, είναι μια συναυλία αφιερωμένη στο Ελληνικό τραγούδι. Σκεφτόμαστε να το αναλάβουν συνθέτες. Καθοριστική είναι η συμβολή των μουσικών που παίζουν σε διάφορα σχήματα και αυτός πρέπει να είναι ο τρόπος που θα προχωρήσουμε μιας και είναι δική μας υπόθεση αυτή η επέτειος.
Αναγκαία είναι η συμμετοχή της Ορχήστρας του Ομίλου Βετεράνων Μουσικών που αποτελεί ένα από τα πιο δραστήρια κομμάτια της ζωής του Σωματείου. Απόδειξη αυτής της ζωντάνιας είναι η πολύ μεγάλη προσφορά χρόνου και κόπου του Προέδρου του Ομίλου κ. Τσολάκη για την αρχειοθέτηση του Μουσικού Αρχείου του Συλλόγου.
Τέλος, σημαντική είναι και η συμμετοχή της ΚΟΑ και σκεφτόμαστε ένα αφιέρωμα στον Αλέκο Ξένο σε αυτό τον εορτασμό μιας και από τα Μέλη της Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, πρόγονο της ΚΟΑ, ιδρύθηκε ο Σύλλογός μας. Ήδη έχουν γίνει επαφές και με τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή και με το Σωματείο και μένει να οριστικοποιηθεί ο χώρος, ο χρόνος και το περιεχόμενο.
Κρίσιμο ζήτημα για την επιτυχία των εκδηλώσεων αυτών είναι η συμμετοχή σε αυτές του μεγαλύτερου μέρους των συναδέλφων. Μπορεί να γίνει αφορμή αυτή η επέτειος να έρθουν συνάδελφοι που έχουν απομακρυνθεί απ’ το Σύλλογο, ή δε συμμετείχαν ποτέ στη ζωή του.
Σήμερα κανένας δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη γενικευμένη επίθεση μόνος του.
Ήδη έχουμε πάρει πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των ανέργων, των ανασφάλιστων. Η Επιτροπή Ανέργων, έχει κάνει μια μεγάλη προσπάθεια επαφής με το Μητρώο του Συλλόγου. Έχουν γίνει εκατοντάδες τηλέφωνα, έχουμε μιλήσει με πολλούς συναδέλφους, έχουμε οργανώσει συσκέψεις ανά περιοχή (Περιστέρι, Πατήσια, Άγ. Δημήτριο) και έχουμε συνδεθεί με τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών σε κάθε γειτονιά για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα των συναδέλφων και στο χώρο κατοικίας τους, ώστε να έχουμε δράση απέναντι σε εξελίξεις, όπως κατασχέσεις σπιτιών, κόψιμο ρεύματος, επείγοντα ιατρικά προβλήματα (υπάρχουν αρκετά παραδείγματα).
Φαίνεται ότι το φάσμα της πείνας και της ανέχειας γίνεται σημαντικό ζήτημα για το Σύλλογό μας.
Όμως αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τη λογική της φιλανθρωπίας, αλλά με τη μαχητική διεκδίκηση.
Η μάχη για να φάει ένα πιάτο φαί ο συνάδελφος πρέπει να δένεται με τη μάχη ενάντια σε αυτόν που του το στερεί. Δεν θα γίνουμε μπουλούκι ζητιάνων όπως έλεγε ο Ν. Τατσόπουλος το 1932, γιατί εμείς με τη δουλειά μας δώσαμε τη δύναμη στους διάφορους Οργανισμούς, στους διάφορους χορηγούς και επιχειρηματίες. Σήμερα όμως οι επιχειρηματίες είναι πολυεθνικοί οργανισμοί γιγαντωμένοι από την εκμετάλλευση των αναγκών μας και της δουλειάς μας και είναι δυσκολότερος αντίπαλος. Έρχονται σαν ευεργέτες (Ίδρυμα Ωνάση, Ίδρυμα Νιάρχος, κ.α.) και μας ζητάνε να παλέψουμε και εμείς για τα συμφέροντά τους.
Ο αγώνας μας δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός, αν δεν αποκαλύπτει τον αντίπαλο, αν δε δένεται το άμεσο αίτημα με το γενικό στόχο. Αν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δε μπορεί να έχει μάκρος και αντοχή.
Γι’ αυτό σήμερα ο εργαζόμενος στα νυχτερινά κέντρα δε πρέπει να συμβιβαστεί με το ότι τα δικαιώματά του είναι συνάρτηση των κερδών του μαγαζάτορα, δε μπορεί το μέλλον του να είναι μια ζωή χωρίς δικαιώματα.
Αντίστοιχα ο μουσικός των Συνόλων δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη μείωση των αμοιβών του με την κατάργηση των Σ.Σ.Ε., με την αλλαγή του χαρακτήρα των Οργανισμών που εργάζεται με τις απολύσεις συναδέλφων».
‘Να γιατί πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τη φυσική πρωτοβουλία που μας ανήκει για τα ζητήματά μας, ξανοίγοντας καινούργιους δρόμους στη δράση του Συλλόγου μας και γράφοντας λαμπρές σελίδες στην ιστορία του’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου