Σε ένα σχόλιό του, σε ανάρτηση της Μ. Παπαγιάννη στο φ/β, ο Giannis Pitarokoilis έθεσε τα εξής ζητήματα: «Θα ήθελα να κάνω την εξής διαπίστωση και θα ήθελα να το βάλω σε κουβέντα: Οι διαδηλωτές αυτοί έχουν γνώση ότι η ζωή τους είναι άμεσα σε κίνδυνο καθώς η εξουσία είναι αδίστακτη που αντιμετωπίζουν μπροστά τους.
Το ερώτημα δείχνει αφελές πλην όμως ουσιαστικό:
Τι είναι εκείνο σε έναν διαδηλωτή που τον κάνει να υπερβάινει τα όρια της "λογικής", "αυτοσυγκράτησης", "αυτοσυντήρησης" και πόσο συγκρίσεις μπορούμε να κάνουμε στην Ελληνική κοινωνία σε ανάλογες απίστευτα πιο ...light καταστάσεις που γυρίζουμε πλάτη στο πρώτο αλύχτισμα της κρατικής καταστολής;»
Τι θα ήθελα να πω:
Όταν επιχειρούμε φίλοι μου να εισέλθουμε σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η κοινωνική εξέγερση στην Αίγυπτο, δεν πρέπει να ξεκινάμε από το αποτέλεσμα αλλά από την αιτία. Η εξέγερση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο έχει εντελώς άλλα αίτια από αυτά που φαίνονται.
Είναι η ντόπια αστική τάξη ο οργανωτής της εξέγερσης, η οποία αποκλείστηκε για πολλά χρόνια από τη νομή της εξουσίας και φυσικά από τον πλούτο της Αιγύπτου. Τώρα ζητάει το μερτικό της. Για να το πάρει, οργανώνει την δική της εθνικιστική – θρησκευτική ιδεολογία δήθεν μιας τέλειας ισλαμικής δημοκρατίας (ισλαμικός φασισμός στην ουσία) και την αντιπαραθέτει στην αστική κοσμοπολίτικη δημοκρατία (ιμπεριαλιστικός φασισμός) που ξεπουλάει τον εθνικό πλούτο στο ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο.
Οι πιστοί που είναι και αυτοί αποκλεισμένοι από τη ζωή και ζητούν ψωμί και ελευθερία ταυτίζονται εξαπατημένοι με την αστική τάξη και θυσιάζονται αλλά και οι μικροαστοί ταυτίζονται και ονειρεύονται μερίδια πλούτου, και κινητοποιούνται οργανωμένα για να το πετύχουν.
Οι πιο φτωχές μάζες μέσα από ένα συγχυσμένο σχήμα θρησκείας, ελευθερίας (από την καταπίεση και το ξένο κεφάλαιο) και εθνικής υπερηφάνειας αλλά στην πραγματικότητα απελπισμένες και άκρως πεινασμένες, φτάνουν σε ακρότατα σημεία που σημαίνει εξέγερση και θάνατος για το ψωμί. Η εξέγερση για το ψωμί όμως που προϋποθέτει πραγματική ελευθερία των εργαζόμενων μαζών, καλύπτεται από ισλαμικά ιδεολογήματα και διαστρέφεται η πραγματικότητα. Έτσι αν πετύχει η εξέγερση οι εξεγερμένοι μετά τους πανηγυρισμούς θα λάβουν ό,τι λαμβάνουν οι λαοί στις ισλαμικές δικτατορίες. Ξανά πείνα, αφαίρεση δικαιωμάτων, κοροϊδία και χωρίς τέλους βίαια υποταγή.
Η αστική τάξη με την ντόπια μερίδα της βγαίνει και πάλι στην εξουσία μέσα από παραπλανητικά ιδεολογήματα. Το ότι σφάζεται ο λαός για χάρη της ενάντια στην κοσμοπολίτικη δημοκρατία, λίγη σημασία έχει.
Μη σας παραξενεύει ότι ίδιες διαμάχες γίνονται σε όλο τον ισλαμικό κόσμο με αντικείμενο την απόκτηση του πλούτου των πετρελαίων και του υπεδάφους. Τα ίδια στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, στο Κουρδιστάν, στη Λιβύη, στη Τυνησία κλπ. Παντού η μάχη είναι για τον πλούτο αλλά οι εξεγερμένοι του λαού που αγωνίζονται για ψωμί και ελευθερία είτε ταχθούν από την πλευρά της ντόπιας αστικής τάξης είτε από της κοσμοπολίτικης, είναι από πριν εγκλωβισμένοι. Και οι νεκροί, άδικα νεκροί, γιατί όποιος και αν νικήσει αυτοί δεν θα δικαιωθούν.
Όσο για τον ατομικό ηρωισμό των διαδηλωτών. Στην ουσία ψωμί και ελευθερία ζητούν. Είναι εντελώς απελπισμένοι. Μη νομίσετε ότι μπορεί ο άλλος να θυσιάσει τη ζωή του (πλην φανατισμένων από πλύση εγκεφάλου) για τα πλούτη του άλλου. Τη θυσιάζει για τον εαυτό του, την οικογένειά του και, αναλόγως με το εύρος της ιδεολογίας του, για την κοινωνία.
Το δίδαγμα από τις αραβικές εξεγέρσεις είναι ότι η εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να πάρουν την πρωτοβουλία του κινήματος για να ξετινάξουν και τις δύο μερίδες της αστικής τάξης και ο λαός να πάρει την εξουσία. Όσο αυτό δεν γίνεται θα επαναλαμβάνονται αενάως οι σφαγές των λαών με οποιαδήποτε ιδεολογία και αφορμή.
Και στην Ελλάδα όταν συσσωρευτεί η απελπισία και τελειώσουν τα αποθέματα υπομονής και επιβίωσης τα ίδια θα γίνουν. Οι διεθνείς οργανισμοί μετράνε κάθε μέρα τη «θερμοκρασία» του ελληνικού λαού και αναλόγως συμβουλεύουν για τη σκληρότητα των μέτρων. Εξ ου και οι διαφωνίες μεταξύ τους για την «αντοχή του λαού». Η αδυναμία τους είναι ότι δεν μπορούν ποτέ να υπολογίσουν την απότομη επιτάχυνση της αγανάκτησης από απλή κλίμακα στο x2 και μετά στο x3 που φτάνει σε φάση «χωρίς επιστροφή» και τότε όσα μέτρα και αν αποσύρουν, όσα και αν δίνουν πίσω, ακούνε την αφοριστική απάντηση: «Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα».
Δείτε τώρα πως πλασάρουν συνεχώς τα μέτρα δήθεν κατά των πλουσίων, όπως οι πλειστηριασμοί και τα οφειλόμενα. Με όπου δεν τους παίρνει μέτρο και σιγά – σιγά! Αν διαπιστώσουν κίνδυνο μαζικής αντίδρασης το γυρίζουν στο φιλολαϊκό και αλλάζουν μεθόδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου