Το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) οργανώνει το 4ο συνέδριό του στις 13 - 15 Δεκέμβρη.
Τόσο στις προσυνεδριακές θέσεις όσο και σε άλλες τοποθετήσεις, το κόμμα αυτό επιχειρεί, με δουλεμένη τεχνική, να καλλιεργήσει τη λογική των ψεύτικων προσδοκιών και να παρουσιάσει ως νέα λύση για τους λαούς πεπαλαιωμένες οπορτουνιστικές - σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες που πατάνε στο έδαφος της καπιταλιστικής διαχείρισης.
Ακριβώς αυτό διανθίζει με μια ψευτο-συνθηματολογία που διαστρέφει τις επιστημονικές έννοιες του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού, της ταξικής πάλης, δίνοντας αυθαίρετους ορισμούς που του επιτρέπουν να ελίσσεται για να ενδυναμώνει την αποτελεσματικότητα της ενσωμάτωσης των εργαζομένων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Επί της ουσίας κινείται μέσα στα όρια των δεσμεύσεων που έχει απέναντι στην ΕΕ, η οποία έχει χαράξει τα όρια της δράσης των λεγόμενων ευρωπαϊκών κομμάτων.
Τι μέθοδο ακολουθεί το ΚΕΑ;
Πρώτο, αναφέρεται στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που προκαλεί και οξύνει ο καπιταλισμός, φαίνεται να αποδέχεται αυτό το γεγονός, δηλώνει (ανέξοδα) ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αλλά έχει άλλα στο μυαλό του.
Δεν μιλάει για τον πραγματικό καπιταλισμό, το σύστημα
στο οποίο η εξουσία είναι στα χέρια της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, και τα μέσα παραγωγής είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά, παραπλανητικά, μιλάει για ένα δικό του εφεύρημα, για τον «χρηματιστικοποιημένο», ή τον «νεοφιλελεύθερο» καπιταλισμό. Γιατί το κάνει αυτό; Το κάνει για να κρύψει τη βασική του θέση, τη συμφωνία του με τη βάση του συστήματος, που γεννάει και εξασφαλίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κατασκευάζει μια καρικατούρα του καπιταλισμού, παρουσιάζει ως λύση κάποιες γνωστές από την πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας μεταρρυθμίσεις για την εκλογίκευση του συστήματος, τον έλεγχο (δήθεν) των τραπεζιτών, πλασάρει εύπεπτες λύσεις «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού», την ίδια ώρα που αυτό το αρνείται.
Κάνει, δηλαδή, παιχνίδι ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού λαϊκών συνειδήσεων στο σύστημα.
Πρώτο, αναφέρεται στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που προκαλεί και οξύνει ο καπιταλισμός, φαίνεται να αποδέχεται αυτό το γεγονός, δηλώνει (ανέξοδα) ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αλλά έχει άλλα στο μυαλό του.
Δεν μιλάει για τον πραγματικό καπιταλισμό, το σύστημα
στο οποίο η εξουσία είναι στα χέρια της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, και τα μέσα παραγωγής είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά, παραπλανητικά, μιλάει για ένα δικό του εφεύρημα, για τον «χρηματιστικοποιημένο», ή τον «νεοφιλελεύθερο» καπιταλισμό. Γιατί το κάνει αυτό; Το κάνει για να κρύψει τη βασική του θέση, τη συμφωνία του με τη βάση του συστήματος, που γεννάει και εξασφαλίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κατασκευάζει μια καρικατούρα του καπιταλισμού, παρουσιάζει ως λύση κάποιες γνωστές από την πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας μεταρρυθμίσεις για την εκλογίκευση του συστήματος, τον έλεγχο (δήθεν) των τραπεζιτών, πλασάρει εύπεπτες λύσεις «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού», την ίδια ώρα που αυτό το αρνείται.
Κάνει, δηλαδή, παιχνίδι ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού λαϊκών συνειδήσεων στο σύστημα.
Τι προτείνει για να δικαιολογήσει την «εναλλακτική λύση» που υπερασπίζεται;
Προτείνει την ανάπτυξη ενός νέου «μοντέλου ανάπτυξης» με «μοίρασμα της «εξουσίας». Ενα μέρος της εξουσίας θα έχει ο λαός, ένα το κεφάλαιο ...και θα περνάνε όλοι καλά! Οι καπιταλιστές θα έχουν τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τις πηγές του πλούτου, τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την προσδοκία για «δημοκρατία» και ζωή με δικαιώματα!
Μόνο που αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά είναι η βασική διαχειριστική λογική της σοσιαλδημοκρατίας και αποκαλύπτει το ρόλο του ΚΕΑ ως εφεδρείας του καπιταλιστικού οπλοστασίου.
Δεύτερο, το ΚΕΑ ισχυρίζεται πως «το ευρωπαϊκό εγχείρημα επρόκειτο να είναι έργο ειρήνης και κοινωνικής προόδου αλλά μετατρέπεται τώρα σε έναν εφιάλτη». Τόσο καθαρά. Παρουσιάζει την ΕΕ, μια βασική στρατηγική επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ένα δικό του οικοδόμημα, ως φιλολαϊκό «εγχείρημα», που... στράβωσε στην πορεία.
Ο ευρωπαϊκός οπορτουνισμός ακολουθεί αυτή τη μέθοδο για να οικοδομήσει τη δική του παραπλανητική πρόταση «για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο, βασιζόμενο στα συμφέροντα των λαών, θα μπορέσει να δώσει ξανά κάποιο νόημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Ετσι λέει και εδώ είναι το «ψητό». Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με «αριστερά» κυβερνητικά σχέδια.
Τι μπορεί να κάνουν το ΚΕΑ και τα κόμματα που το απαρτίζουν;
Τι μπορεί να κάνει η «αριστερή κυβέρνηση» που διαφημίζουν το ΚΕΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μπορούν, προσωρινά μόνο, να κοροϊδεύουν τους λαούς.
Γιατί η ΕΕ και η περιβόητη «επανίδρυσή» της θα συνεχίζει να είναι έκφραση της εξουσίας των μονοπωλίων, θα συνεχίζει να είναι μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση και θα υλοποιεί στρατηγική κατά των λαών.
Τι θα προωθήσει η «αριστερή εναλλακτική»; Θα αλλάξει τη φύση του κεφαλαίου, το κριτήριο του κέρδους και τους άλλους νόμους του καπιταλισμού;
Θα αλλάξει το χαρακτήρα των τραπεζών; Θα ανακόψει την επιθετική φύση των μεγάλων οικονομικών ομίλων για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών ή θα βάλει εμπόδια στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οδηγούν ακόμα και σε πόλεμο;
Αυτά που λέει το ΚΕΑ και αναμασά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λόγια του αέρα.
Τα παχιά, π.χ., λόγια για φιλολαϊκή λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου, για εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ.λπ., προβάλλονται χρόνια από αστούς και οπορτουνιστές απολογητές ως το «τυράκι στη φάκα» της ενσωμάτωσης στους στόχους του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Το παράδειγμα της υποψηφιότητας Τσίπρα στη θέση του προέδρου της Κομισιόν (της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΕ), ανεξάρτητα από το δημαγωγικό παιχνίδι που παίζεται, είναι αποκαλυπτικό.
Η Κομισιόν είναι ζωτικό όργανο του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, που έχει συγκεκριμένη αποστολή, να προγραμματίσει, να εκτελέσει, να ελέγξει την πορεία υλοποίησης των αντιλαϊκών πολιτικών. Ο πρόεδρός της είναι το «κερασάκι στην τούρτα».
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κερασάκι στην ιμπεριαλιστική τούρτα δεν είναι θέμα (μόνο) «μικρομεγαλισμού» αλλά κατάθεση διαπιστευτηρίων ότι και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, της «αριστεράς», μπορούν να υπηρετήσουν το σύστημα ακόμα και μέσα από τα μεγάλα καπιταλιστικά σαλόνια.
Τρίτο, το ΚΕΑ μιλάει για «σοσιαλισμό» για να φθείρει την έννοια του πραγματικού σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, του εργατικού, λαϊκού ελέγχου. Θέτει ζήτημα «σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης του 21ου αιώνα» που θα εξασφαλίσει τι; Θα εξασφαλίσει, λένε, την «ισότητα για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες». Για τους καπιταλιστές, τους πλουτοκράτες από τη μια πλευρά, τους εργάτες, τις εργάτριες, τα λαϊκά στρώματα, από την άλλη. Θα εξασφαλίσει την «ισότητα» για τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.
Σε αυτό το οπορτουνιστικό κατασκεύασμα έρχονται να αντιστοιχηθούν οι κυβερνητικές αριστερές λύσεις, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που τάζουν «τετραγωνισμό του κύκλου», την «πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο».
Προτείνει την ανάπτυξη ενός νέου «μοντέλου ανάπτυξης» με «μοίρασμα της «εξουσίας». Ενα μέρος της εξουσίας θα έχει ο λαός, ένα το κεφάλαιο ...και θα περνάνε όλοι καλά! Οι καπιταλιστές θα έχουν τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τις πηγές του πλούτου, τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την προσδοκία για «δημοκρατία» και ζωή με δικαιώματα!
Μόνο που αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά είναι η βασική διαχειριστική λογική της σοσιαλδημοκρατίας και αποκαλύπτει το ρόλο του ΚΕΑ ως εφεδρείας του καπιταλιστικού οπλοστασίου.
Δεύτερο, το ΚΕΑ ισχυρίζεται πως «το ευρωπαϊκό εγχείρημα επρόκειτο να είναι έργο ειρήνης και κοινωνικής προόδου αλλά μετατρέπεται τώρα σε έναν εφιάλτη». Τόσο καθαρά. Παρουσιάζει την ΕΕ, μια βασική στρατηγική επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ένα δικό του οικοδόμημα, ως φιλολαϊκό «εγχείρημα», που... στράβωσε στην πορεία.
Ο ευρωπαϊκός οπορτουνισμός ακολουθεί αυτή τη μέθοδο για να οικοδομήσει τη δική του παραπλανητική πρόταση «για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο, βασιζόμενο στα συμφέροντα των λαών, θα μπορέσει να δώσει ξανά κάποιο νόημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Ετσι λέει και εδώ είναι το «ψητό». Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με «αριστερά» κυβερνητικά σχέδια.
Τι μπορεί να κάνουν το ΚΕΑ και τα κόμματα που το απαρτίζουν;
Τι μπορεί να κάνει η «αριστερή κυβέρνηση» που διαφημίζουν το ΚΕΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μπορούν, προσωρινά μόνο, να κοροϊδεύουν τους λαούς.
Γιατί η ΕΕ και η περιβόητη «επανίδρυσή» της θα συνεχίζει να είναι έκφραση της εξουσίας των μονοπωλίων, θα συνεχίζει να είναι μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση και θα υλοποιεί στρατηγική κατά των λαών.
Τι θα προωθήσει η «αριστερή εναλλακτική»; Θα αλλάξει τη φύση του κεφαλαίου, το κριτήριο του κέρδους και τους άλλους νόμους του καπιταλισμού;
Θα αλλάξει το χαρακτήρα των τραπεζών; Θα ανακόψει την επιθετική φύση των μεγάλων οικονομικών ομίλων για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών ή θα βάλει εμπόδια στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οδηγούν ακόμα και σε πόλεμο;
Αυτά που λέει το ΚΕΑ και αναμασά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λόγια του αέρα.
Τα παχιά, π.χ., λόγια για φιλολαϊκή λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου, για εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ.λπ., προβάλλονται χρόνια από αστούς και οπορτουνιστές απολογητές ως το «τυράκι στη φάκα» της ενσωμάτωσης στους στόχους του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Το παράδειγμα της υποψηφιότητας Τσίπρα στη θέση του προέδρου της Κομισιόν (της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΕ), ανεξάρτητα από το δημαγωγικό παιχνίδι που παίζεται, είναι αποκαλυπτικό.
Η Κομισιόν είναι ζωτικό όργανο του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, που έχει συγκεκριμένη αποστολή, να προγραμματίσει, να εκτελέσει, να ελέγξει την πορεία υλοποίησης των αντιλαϊκών πολιτικών. Ο πρόεδρός της είναι το «κερασάκι στην τούρτα».
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κερασάκι στην ιμπεριαλιστική τούρτα δεν είναι θέμα (μόνο) «μικρομεγαλισμού» αλλά κατάθεση διαπιστευτηρίων ότι και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, της «αριστεράς», μπορούν να υπηρετήσουν το σύστημα ακόμα και μέσα από τα μεγάλα καπιταλιστικά σαλόνια.
Τρίτο, το ΚΕΑ μιλάει για «σοσιαλισμό» για να φθείρει την έννοια του πραγματικού σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, του εργατικού, λαϊκού ελέγχου. Θέτει ζήτημα «σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης του 21ου αιώνα» που θα εξασφαλίσει τι; Θα εξασφαλίσει, λένε, την «ισότητα για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες». Για τους καπιταλιστές, τους πλουτοκράτες από τη μια πλευρά, τους εργάτες, τις εργάτριες, τα λαϊκά στρώματα, από την άλλη. Θα εξασφαλίσει την «ισότητα» για τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.
Σε αυτό το οπορτουνιστικό κατασκεύασμα έρχονται να αντιστοιχηθούν οι κυβερνητικές αριστερές λύσεις, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που τάζουν «τετραγωνισμό του κύκλου», την «πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο».
Η δήθεν κριτική στον αντικομμουνισμό
Τέταρτο, το ΚΕΑ ρίχνει τα δίχτυα του προς όλες τις κατευθύνσεις και κάνει πως ασκεί κριτική στον αντικομμουνισμό.
Λέει ψέματα. Εχει λερώσει πολλές φορές τη φωλιά του και έχει κάνει πολλές δηλώσεις υποταγής, λειτουργώντας ως φορέας του αντικομμουνισμού.
Αλλωστε, έχει πλούσια πείρα από την υπονομευτική δράση του ευρωκομμουνισμού, του Γαλλικού, του Ισπανικού, του Ιταλικού ΚΚ κατά του σοσιαλιστικού συστήματος.
Οι πανηγυρισμοί των ηγετικών δυνάμεων του ΚΕΑ στην ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, ήταν έντονοι. Εσυραν το χορό του αντικομμουνισμού και εναρμονίστηκαν με τις πιο αντιδραστικές αστικές δυνάμεις, έχουν δώσει και δίνουν εκατοντάδες διαλέξεις αναπαράγοντας τις συκοφαντικές επιθέσεις κατά της Σοβιετικής Ενωσης και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας για το «τείχος του Βερολίνου», διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια.
Εναρμονίζονται με τα επιτελεία της ΕΕ και διευκολύνουν τις ανιστόρητες θέσεις για την ταύτιση ναζισμού - κομμουνισμού, στηρίζουν την άθλια προσπάθεια ενοχοποίησης των σοσιαλιστικών κρατών για «ολοκληρωτισμό». Επιχειρούν να υποβαθμίσουν την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης για την Αντιφασιστική Νίκη και διαστρεβλώνουν σκόπιμα τις κατακτήσεις του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο όνομα του «αντισταλινισμού», υιοθετώντας τα αστικά κατασκευάσματα.
Στη βάση των παραπάνω αλλά και της γενικότερης στάσης του ΚΕΑ ως κόμματος που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στηρίζει τη στρατηγική της, απαιτείται η συνεχής αποκάλυψη του ρόλου του ως δύναμης που δουλεύει συστηματικά για τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων και την υποταγή τους στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης.
Γ. Μ. Α
Τέταρτο, το ΚΕΑ ρίχνει τα δίχτυα του προς όλες τις κατευθύνσεις και κάνει πως ασκεί κριτική στον αντικομμουνισμό.
Λέει ψέματα. Εχει λερώσει πολλές φορές τη φωλιά του και έχει κάνει πολλές δηλώσεις υποταγής, λειτουργώντας ως φορέας του αντικομμουνισμού.
Αλλωστε, έχει πλούσια πείρα από την υπονομευτική δράση του ευρωκομμουνισμού, του Γαλλικού, του Ισπανικού, του Ιταλικού ΚΚ κατά του σοσιαλιστικού συστήματος.
Οι πανηγυρισμοί των ηγετικών δυνάμεων του ΚΕΑ στην ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, ήταν έντονοι. Εσυραν το χορό του αντικομμουνισμού και εναρμονίστηκαν με τις πιο αντιδραστικές αστικές δυνάμεις, έχουν δώσει και δίνουν εκατοντάδες διαλέξεις αναπαράγοντας τις συκοφαντικές επιθέσεις κατά της Σοβιετικής Ενωσης και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας για το «τείχος του Βερολίνου», διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια.
Εναρμονίζονται με τα επιτελεία της ΕΕ και διευκολύνουν τις ανιστόρητες θέσεις για την ταύτιση ναζισμού - κομμουνισμού, στηρίζουν την άθλια προσπάθεια ενοχοποίησης των σοσιαλιστικών κρατών για «ολοκληρωτισμό». Επιχειρούν να υποβαθμίσουν την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης για την Αντιφασιστική Νίκη και διαστρεβλώνουν σκόπιμα τις κατακτήσεις του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο όνομα του «αντισταλινισμού», υιοθετώντας τα αστικά κατασκευάσματα.
Στη βάση των παραπάνω αλλά και της γενικότερης στάσης του ΚΕΑ ως κόμματος που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στηρίζει τη στρατηγική της, απαιτείται η συνεχής αποκάλυψη του ρόλου του ως δύναμης που δουλεύει συστηματικά για τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων και την υποταγή τους στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης.
Γ. Μ. Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου