ΔΝΤ, τηλε και άλλοι συκοφάντες, ανεργία, σκοτάδι, σκλαβιά.. Πώς να τα πολεμήσει κανείς..;

Νεφελοβάτης

Εδώ και μήνες συζητούσε με τ’ αδέρφια του αυτό που ένιωθε.. Αν και οι λέξεις είναι κάποιες φορές πολύ «μικρές» για να περιγράψουν ένα τέτοιο συναίσθημα.. Πώς να περιγράψει κανείς το σφίξιμο που νιώθει στο στομάχι από την αίσθηση εκείνη ότι το σκοτάδι έρχεται καταπάνω του..; Όταν μια επέλαση του ερέβους ενάντια σε μια κοινωνία, σ’ έναν κόσμο ολόκληρο νιώθει να γίνεται..; Όταν μάλιστα δε μπορεί να το δει, μα το νιώθει μοναχά..; Όταν το νιώθει τόσο βαθιά μέσα σου, που ολάκερη την ύπαρξή του συγκλονίζει..;

Πώς να το περιγράψει κανείς με λόγια όλο αυτό..; Τον τοίχο του σκοταδιού που νιώθει να έρχεται, γιομάτο με όλα εκείνα που απ’ το κουτί στο οποίο ο Προμηθέας τα είχε φυλακίσει, η Πανδώρα στον κόσμο αμόλησε;

Την Πείνα, την Έριδα, τη Διχόνοια, το Λοιμό, τις Αρρώστιες, τον Πόλεμο..




Δεν περιγράφονται εύκολα, μόνο μια αίσθηση μπορούσε να δώσει όταν τα συζήταγε.. Αλλά δε χρειαζόταν κάτι παραπάνω, μια και όποιος τα μάτια της ψυχής ανοιχτά έχει, τα νιώθει..

Και από το τότε, στο σήμερα φτάσαμε.. Αν και πέρασαν κάτι λίγοι μήνες μοναχά, μοιάζουν δεκαετίες.. Σα να έχει αλλάξει η υφή του χρόνου η ίδια, και να πηγαίνει το ρολόι με ταχύτητα προς τα πίσω..

Σε εκείνη την εποχή, που η έννοια της Δημοκρατίας ήταν απλά μια λέξη σε κάτι σκονισμένους παπύρους, και η πραγματικότητα ήταν η δουλεία.. Κι όχι εκείνη του Δούλου, όχι, απαγορεύονταν και καλά από τους «ηθικούς κανόνας» της εποχής και της θρησκείας.. Μα όλοι εκείνοι, στην ιεραρχία της εκκλησίας και της διανόησης, δεν έβλεπαν κάτι κακό στο να δουλεύουν παιδιά, άντρες, γυναίκες, γέροντες από το χάραμα ως τη δύση του ηλίου.. «Δούλοι Θεού» ήταν έτσι κι αλλιώς, κι έπρεπε «να κοπιάσουν για να βγάλουν το ψωμί τους»..

Ένα ψωμί γιομάτο χώμα, μια κι έκλεβε ο έμπορος στο ζύγι και το νόθευε, και μια «ζωή» πικρή, μικρή, με στερήσεις και βασανιστήρια συντροφευμένη.. Και μάλιστα από τα πιο απάνθρωπα.. Όπως το να δουλεύει ένας πατέρας όλη μέρα, και να βλέπει τα παιδιά του να πεινούν, ή και να πεθαίνουν ακόμα, μια και τα φάρμακα μοναχά για τους πλουσίους ήταν..



Κι όταν πια δεν είχε άλλη ελπίδα, όταν το σκοτάδι τον είχε κυκλώσει τόσο που κι «ζωή» βάσανο ήταν, ξεσηκώνονταν.. Μα τα τσοπανόσκυλα, εκείνης της εποχής οι ένστολοι εντολοδόχοι των αρχόντων, στο αίμα του τον πνίγανε.. Ποτάμια θα μπορούσε να γεμίσει το αίμα των ξεσηκωμένων ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες.. Ποτάμια που για μέρες θα τρέχανε τη μάνα θάλασσα να βρουν, μήπως και τα ξεπλύνει..

Και την ίδια αντιμετώπιση είχαν κι όσοι από τους γόνους των αρχόντων είχανε εκείνο που συνείδηση λέμε. Και μιλούσαν για Δίκιο, γι’ Ανθρωπιά. Οι Ρωμαίοι τους καίγανε σα «Χριστιανούς κι επαναστάτες», οι Βυζαντινοί σαν «Αιρετικούς, Ειδωλολάτρες, σαν Εθνικούς» και οι πιο σύγχρονοι άρχοντες, σαν «Αναρχικούς και τρομοκράτες»..

Μα κάποια στιγμή τα ποτάμια ξεχείλισαν, και το αίμα τους αρχόντους έπνιξε.. Κι εμφανίστηκε η ελπίδα. Για Δημοκρατία και για Δίκιο οι νέοι ηγέτες μιλούσαν. Και ψωμί είχε να φάει ο λαός μετά από τόσους αγώνες. Και φάρμακα, ζεστασιά και δικαιώματα..

Αλλά είναι έτσι..;

Ή μήπως οι αρχόντοι δεν πνίγηκαν, μια και «το κακό σκυλί ψόφο δεν έχει», αλλά επέλεξαν άλλο τρόπο το λαό για να ελέγχουν..;

Βάζοντας μπροστά τα φερέφωνά τους, είτε τους λεν «Πολιτικούς», είτε τους λεν «Δημοσιογράφους», είτε «νομικούς συμβούλους», είτε «πολιτικούς αναλυτές», είτε «αγορές», είτε όποιο όνομα τους πάει καλύτερα ανάλογα με την εποχή..;

Και απλά δίνουν ένα ξεροκόμματο, μια και πλέον δεν χρειάζονται ανειδίκευτους σκλάβους, αλλά τεχνολογικά καταρτισμένους, για να παράγουν όσα τις κοιλιές των βρικολάκων που τη Ζωή μας ρουφάν, γεμίζουν..;

Κι έχουν όλους τους άλλους σα βιτρίνα, για να μας κρατάν ήσυχους και κοιμισμένους, όσο ο χρόνος μας περνά..;



Μα και να «συνετίζουν» όποιον κάτι διαφορετικό έχει να πει, όταν γι’ Αλήθειες μιλά, όταν τον εαυτό του ξυπνά, γύρω του βλέπει, και τη σαπίλα που αντικρίζει πίσω από μάσκες και βιτρίνες, και σε άλλους δείχνει..

Αλλά και λαούς ολόκληρους τρομοκρατούν και «σκλαβοποιούν», μέσω των ξεπουλημένων «ηγετών» τους, για να κερδίσουν κι άλλα χαρτιά, για να πιούνε κι άλλο αίμα..

Κι έτσι ξαμολάνε το σκοτάδι, και τους ακολούθους τους, με τα χέρια γιομάτα όχι όπλα πια, μα αριθμούς. Όχι εκείνους του Πυθαγόρα, που την αρμονία του σύμπαντος περιείχαν, μα από τους άλλους.. Εκείνους που από τα σαπισμένα τους μυαλά βγαίνουν, και για αριθμούς μας έχουν.. Εκείνους που μας βλέπουν σαν νούμερα τα οποία πρέπει να «εξορθολογήσουν», να απομυζήσουν δηλαδή από κάθε Όνειρο, Ελπίδα, Αξιοπρέπεια, και να μας αφήσουν όχι να ζούμε, μα απλά να επιβιώνουμε.. Για να παράγουμε ότι τ’ αρρωστημένα τους κεφάλια κατεβάσουν..



Ναι έχουν ξαμοληθεί..

Και φαίνεται να νικάνε…

Φαίνεται απ’ τα σκυφτά κορμιά στους δρόμους..

Φαίνεται από τα μάτια που θολωμένα κοιτάν..

Απ’ τα χαμόγελα που ‘σβήσαν..

Απ’ την παραίτηση που καθημερινά γύρω μας βλέπουμε, και που απάθεια πάει να γενεί..

Έτσι φαίνεται, κι αυτοί γελάνε.. Σαν τους τηλεβρικόλακες, που μόνο δεν έσταζαν μέλι σαν το όνομα του αφεντικού τους, του Στρος Καν, πρόφεραν. Φαινόταν απ’ αυτόν, που όλο γέλια τα χέρια του έτριβε όταν κάθισε να δώσει τις εντολές του στο Γιωργάκη..







Φαίνεται από τους μπάτσους (όχι τους αστυνομικούς, μα τα άλλα, τα μαντρόσκυλα), που έστειλαν τόσο κόσμο στα επείγοντα και στις εντατικές, για τα οποία η Ομοσπονδία Ενώσεων νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, έβγαλε ανακοίνωση διαμαρτυρίας:



«Ιδιαίτερο αποτροπιασμό προκαλούν όχι μόνον η έκταση των αστυνομικών επιθέσεων και ξυλοδαρμών (δεκάδες χτυπημένοι στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, αλλά και στο ΤΕΠ του Ευαγγελισμού που δεν εφημέρευε), αλλά και η ιδιαίτερη βαρύτητα ορισμένων από τα
περιγραφόμενα τραύματα (π.χ βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, δύο περιπτώσεις εκ’ των οποίων νοσηλεύονται στο ΚΑΤ), που μαρτυρούν ουσιαστικά φονική πρόθεση.»

Ναι, φαίνεται πως νικάνε, κι όταν δεν μπορούν να νικήσουν είναι αποφασισμένοι να σπιλώσουν με όση λάσπη μπορούν, όπως έγινε με τη μπλόγκερ marianaonice, μα και να χύσουν αίμα, όπως έκαναν χθες χτυπώντας παιδιά..

Όμως όλοι αυτοί οι κοπαδοί του σκοταδιού, κάτι ξεχνάνε.. Κάτι που βλέπουμε όχι μόνο απ’ την ιστορία, όχι μόνο απ’ ζωή, μα κάτι που βλέπουμε καθημερινά.. Κάτι που είναι τόσο γνωστό, που τείνουμε να το ξεχάσουμε..

Ξεχνάνε πως όσο βαθιά και τρομαχτική κι αν είναι η κρύα νύχτα μες του χειμώνα την καρδιά, όσο κι αν αλυχτάνε τα αγρίμια και τα άλλα πράματα που μέσα της γυρίζουν, όσο πολύ και αν διαρκεί..

Στο τέλος,

Ο Ήλιος ανατέλλει,

και το Φως,

τα σκοτάδια

και τους βρικόλακες

σκορπά..



Καλό Ξημέρωμα να έχουμε αδέρφια,

Κι ας θυμόμαστε..

Ότι κι αν πουν,

ότι κι αν κάμουν,

το Φως θα ‘ρθει..


Μα για να μας βρει όλους εδώ,

Χρειάζεται ενωμένοι να είμαστε,

και πάνω απ’ όλα να θυμηθούμε..

Το ποιοι είμαστε..

Μια κι είμαστε κάτι άλλο από τους «καταναλωτές» και τους «σκλάβους των αγορών», που μας ‘θένε..


Από πυλό μπορεί,

να είμαστε φτιαγμένοι,

μα το Φως των αστεριών,

μέσα μας καίει…



Ένα κομμάτι αυτού του πολέμου,

ίσως το μεγαλύτερο,

απ’ την Ενθύμηση θα εξαρτηθεί..

Γι' αυτό,

«Να θυμάστε»…