Κατάσταση παραλόγου

αριστερά και πολιτική

.

Αν οι συνδικαλιστικές και πολιτικές κορυφές της Αριστεράς που αντιμάχονται το μνημόνιο και τις πολιτικές της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, δεν αντιληφθούν τι γίνεται κάτω, «οι κάτω» θα τους καταπιούν σαν κινούμενη άμμο. Η κατάσταση παραλόγου δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον.


Γινόμαστε μάρτυρες μιας περίεργης κατάστασης. Το κλίμα αγανάκτησης διογκώνεται, η αντίθεση του κόσμου προς τη κυβερνητική πολιτική αυξάνει γεωμετρικά ενώ οι καταγεγραμμένες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς παραμένουν στα ίδια. Παράλληλα αναπτύσσεται ένα μεγάλο κύμα απεργιών, διαμαρτυριών και πρωτοβουλιών από τα κάτω που δεν έρχονται σε μείξη με τις δυνάμει της Αριστεράς. Αν δεν λυθεί διαλεκτικά αυτό το πρόβλημα τότε η κυβερνητική πολιτική θα σημειώσει θρίαμβο με την υποταγή του λαού.



Η κατάσταση είναι "παραλογη". Η κυβέρνηση εξαγγέλλει αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα με ρυθμό πολυβόλου. Καρατομεί κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα σαν να διανύει το πρώτο διάστημα μιας δικτατορίας. Ο λαός και η εργατική τάξη ακόμη μουδιασμένοι.

Αυτοί που βαυκαλίζονταν ότι η κυβέρνηση και το ΔΝΤ θα σταματούσαν σε κάποιο σημείο, σε κάποια «κόκκινη γραμμή» τα αντιλαϊκά μέτρα, διαψεύδονται παταγωδώς. Αυτοί που πίστεψαν ότι το κεφάλαιο έχει αυτοσυγκράτηση απλά γελοιοποιούνται. Όσοι νόμιζαν ότι χωρίς να δώσουν μάχη κάποια στιγμή τα μέτρα θα σταματούσαν γιατί ακόμη και η λογική το λέει, ανακαλύπτουν ότι το κεφάλαιο δεν έχει λογική. Αυτοί που νόμισαν ότι θα έχουμε δημοκρατία χωρίς να την υπερασπίζουν καθημερινά ανακάλυψαν απλά ότι δεν έχουμε.


Αποδείχνεται για μια ακόμη φορά ότι όταν ο λαός δεν μπορεί να υπερασπίσει τις κατακτήσεις του, το κεφάλαιο του τις αφαιρεί χωρίς ενδοιασμό. Δικαιώματα στο κενό δεν υπάρχουν.


Οι δυνάμεις που αντιμάχονται τη πολιτική του μνημονίου, της τρόικας, του ΔΝΤ, της κυβέρνησης παρουσιάζουν μια αντιφατική σχέση.

- Οι κορυφές που κατά κανόνα ανήκουν στην Αριστερά, είναι απολύτως αφοσιωμένες στη συντήρηση των "κάστρων" τους από τις μάχες χαρακωμάτων που δίνουν καθημερινά με τη κυβέρνηση. Δεν ανοίγουν τα κάστρα τους να μπουν μέσα οι νέοι «άγνωστοι» αδικημένοι, ούτε τις ανοίγουν για να ξεχυθούν προς τα έξω οι οργανωμένοι και έμπειροι μαχητές και να αναμειχθούν με τους έξω σε ένα οργανωμένο ανατρεπτικό ποτάμι κατά του μνημονίου.


- Οι "έξω" έχοντας το φόβο που τους ενέβαλαν επί χρόνια η εξουσία και τα μέσα ενημέρωσης με την απομόνωση, τον ατομικισμό και στην απέχθεια σε κάθε τι πολιτικά οργανωμένο και συνδικαλιστικό διστάζουν να προσχωρήσουν μαζικά στην Αριστερά και ακολουθούν αποσπασματικές πορείες διαμαρτυριών και αντίθεσης στα μέτρα, χωρίς πολιτική διέξοδο.


Από τα δύο αυτά ρεύματα, το ρεύμα «των από κάτω» αναπτύσσεται κάθε μέρα και πιο δυναμικά. Είναι η νέα δύναμη που αναπτύσσεται από εντελώς νέους ανθρώπους που μέχρι τώρα ή σνόμπαραν τη κρίση ή απέφευγαν το συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες νομίζοντας ότι έχουν την ατομική τους λύση. Κάποιοι μάλιστα νόμιζαν ότι ήταν μέρος της εξουσίας και πίστευαν ότι δεν θα τους πειράξουν ποτέ!


Η οικονομική ολιγαρχία μπροστά στην ανάγκη να διασφαλίσει τα κέρδη της μέσα στη κρίση, δεν διστάζει να θυσιάσει και τα "δικά της παιδιά". Έτσι στη βάση των δυσαρεστημένων σχηματίζεται ένα κράμα νέων δυνάμεων απαλλαγμένες από βαρίδια εξαρτήσεων που είχαν μέχρι χθες αλλά ελεύθερες να αναπτύξουν μια εντελώς νέα δράση, παράλληλα με τις παραδοσιακές δυνάμεις της ταξικά οργανωμένης εργατικής τάξης που μονίμως αγωνίζονταν.


Αυτή η παράλληλη δράση νέων δυνάμεων και παραδοσιακής Αριστεράς είναι το θέμα. Κάθε μέρα γίνονται τόσες απεργίες, κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που δεν τις προλαβαίνει το «δελτίο απεργιών». Η κοινωνική συνοχή και η οικονομική δομή για πρώτη φορά αρχίζουν να τρίζουν. Σε λίγο θα δούμε απεργίες και εκεί που η αστική τάξη είχε πάρει από χρόνια μέτρα για να μη γίνεται απεργία. Μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα όπου η συνδικαλιστική δράση ήταν συνώνυμη με την απόλυση.


Το ποτάμι των κινητοποιήσεων και των απεργιών συνθέτουν ένα νέο μέτωπο πραγματικών ταξικών δυνάμεων. Δυνάμεων που κινητοποιούνται πολύ περισσότερο αυθόρμητα από λόγους επιβίωσης παρά από συνδικαλιστικούς και ιδεολογικοπολιτικούς λόγους. Είναι το νέο έδαφος δράσης της Αριστεράς. Αυτή όμως θα κάνει το βήμα της σύζευξης;


Οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν ανταμώσει ακόμη. Είναι ένα κρίσιμο κενό της πολιτικής δράσης. Αυτά τα ρεύματα θα πρέπει να ενοποιηθούν. Να γίνουν ένα. Αν η Αριστερά δεν καταφέρει οι δυνάμεις της να κάνουν μια νέα μείξη με τις νέες δυνάμεις που βγαίνουν στο δρόμο, οι τελευταίες ή θα χαθούν μαζί με την νέα ελπίδα ή θα καταπιούν την Αριστερά σαν κινούμενη άμμο.


Τις νέες δυνάμεις επιχειρεί να καπελώσει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός χρησιμοποιώντας τα γνωστά ρεφορμιστικά όπλα της μοιρολατρίας, της υποταγής, της εξαγοράς με υποσχέσεις και εκβιασμούς, της παραπλάνησης, της εξαγγελίας απεργιών που τις υπονομεύουν για να αναδείξουν νικήτρια την άρχουσα τάξη, της καλλιέργειας φρούδων ελπίδων και της «τουφεκιάς» για τη τιμή των όπλων. Αν η Αριστερά δεν κινηθεί αποφασιστικά και ανοικτά προς αυτές τις δυνάμεις θα τις αφήσει στα αδιέξοδα και τελικά στα χέρια των ρεφορμιστών είτε της ΓΣΕΕ είτε των γνωστών κομματικοδίαιτων ομοσπονδιών.