Το γάντι της Κίνας

cynical

Ως γνωστόν το φετινό Νόμπελ ειρήνης πήγε στον Ζιαμπάο, κινέζο αντιφρονούντα και χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, για τους αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ. Θέμα από τα πλέον αγαπημένα. Μην τους θίξεις το ανθρώπινο δικαίωμα των φιλελεύθερων. Μπορείς να τους κατηγορείς για ό,τι θέλεις, αλλά να τους προσάψεις «απανθρωπισμό», είναι σαν να τους πατάς τον κάλο. Τίγκα στο σιρόπι το στόμα τους, όταν μιλούν για τα πάθια των ανθρώπων.

Αύριο λοιπόν, στις 10 Δεκεμβρίου, θα λάβει χώρα στο Όσλο η μεγαλοπρεπής τελετή της απονομής. Ο ίδιος ο τιμηθείς εκτίει 11ετή ποινή φυλάκισης και ως εκ τούτου δεν θα παρευρεθεί.

Το θέμα όμως είναι ότι δεν θα παρευρεθούν και άλλοι πολλοί, οι οποίοι σε άλλες περιπτώσεις θα έτρεχαν να πιάσουν πρώτοι στασίδι στην τελετή και μια καλή καρέκλα στο λουκούλλειο συμπόσιο που ακολουθεί.

Η Κίνα λοιπόν, ως υπό εκκόλαψη ηγέτιδα δύναμη έβγαλε από χθες φιρμάνι, με το οποίο προειδοποιεί ότι όποιος τολμήσει και πατήσει στο Όσλο θα έχει να κάνει μαζί της, δηλαδή θα υποστεί κυρώσεις. Και όλοι αντιλαμβάνονται τι μπορεί να σημαίνει κύρωση από τον θυμωμένο κινέζο δράκο.

Με τις μέχρι τώρα πληροφορίες από τις 65 προσκλήσεις που εστάλησαν, 18 δεν έγιναν δεκτές και επιστράφησαν.

Ποιες είναι λοιπόν οι χώρες, που φοβήθηκαν το βρυχηθμό και έσπευσαν να συμμορφωθούν; Διαβάστε:

Russia,

Kazakhstan,

Colombia,

Tunisia,

Saudi Arabia,

Pakistan,

Serbia,

Iraq,

Iran,

Vietnam,

Afghanistan,

Venezuela,

the Philippines,

Egypt,

Sudan,

Ukraine,

Cuba and

Morocco

Λόγω της έντονης πολιτικής χροιάς και των ποικίλων σκοπιμοτήτων των βραβείων Νόμπελ ειρήνης, κάποιος θα μπορούσε να βγάλει από τον κατάλογο αυτό, αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα για τη διεθνή πολιτική και για το υπό διαμόρφωση συμμαχικό στρατόπεδο της Κίνας.

Αν εξαιρέσει κανείς τις αναμενόμενες αρνήσεις από Κούβα, Βενεζουέλα, και Ιράν, η παρουσία κάποιων χωρών μου δημιουργεί ερωτηματικά. Παράδειγμα πρώτο και χτυπητό, η Σερβία. Τι θέλει η Σερβία με την Κίνα; Έκανε ή δεν έκανε αίτηση για ένταξη στην ΕΕ; Μετά, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, τα οποία φαίνεται να ακολουθούνε διαφορετική διαδρομή από αυτή των κυρίων τους αμερικανών. Ή δεν είναι και τόσο «κύριοί» τους; Η Κολομβία. Έχει ή δεν έχει αμερικανοκίνητο καθεστώς; Πώς γίνεται και συντάσσεται με τον Τσάβες; Άλλη έκπληξη, η Σαουδική Αραβία η οποία και αυτή σπεύδει να συμμορφωθεί.

Φυσικά, κάποιοι περισσότερο γνώστες θα μπορούσαν να βγάλουν πολλά περισσότερα και πιο σωστά συμπεράσματα.

Αυτό όμως που εμένα μου χτυπάει στο μάτι, δεν είναι ότι η Κίνα έριξε το γάντι, άλλα ότι πολλοί έσπευσαν να το σηκώσουν!