Θανάσης Σκαμνάκης
Εισήλθαμε βιαίως στα φθινοπωρινά, πριν καλά-καλά προλάβουμε ν’ ακουμπήσουμε τις ευωχίες του καλοκαιριού σε μια κατάλληλη θέση, προς ανάπαυση και ανάμνηση. Δεν είναι μονάχα οι ατομικές έγνοιες που λες και καιροφυλακτούσαν πότε θα γυρίσει την πλάτη του το καλοκαίρι για να μας περιλάβουν. Είναι κι οι τυφώνες των νέων και των νεότερων και των νεότατων και κάθε μέρα κι άλλων μέτρων που παίρνουν για να βουλιάξουν τη ζωή μας. Κι είναι και το ερώτημα που μας απειλεί σχεδόν και μας τρομάζει απολύτως: τι να κάνουμε; Οι άνθρωποι οργίζονται αλλά δεν εξεγείρονται, καταριούνται και βρίζουν αλλά δεν δρουν, βουλιάζουν σε μιζέρια κι απελπισία κι η Αριστερά, σχεδόν σύσσωμη, κάνει σχέδια που δεν έχουν ισχύ, κάνει αναλύσεις που δεν έχουν πνεύμα και ανακοινώνει οράματα που δεν έχουν ψυχή.
Οπότε μια ομίχλη τυφλώνει τον κάμπο μας και μια ανημπόρια μαγκώνει τις ευαίσθητες υπάρξεις μας! Πολλαπλασιάζονται γοργά οι «δεν βαριέσαι, δεν γίνεται τίποτα», κι εκείνοι που ετοιμάζονται να μαζευτούν στο σπίτι, να ξεχειμωνιάσουν, ως να περάσει αυτή η χολέρα του καιρού!
Κι έτσι που τα σκεφτόμουνα, διάβασα στα μηνύματα του διαδικτύου, και μ’ άρεσε, παίρνοντας υπόψη το μεγάλο βαθμό αφαίρεσης και την πολύ συζήτηση που χρειάζεται: «απογοήτευση υπάρχει όταν κυριαρχεί η μικροαστική οπτική που δεν βλέπει ένα κίνημα με συνέχεια, εξάρσεις και υφέσεις, αλλά ανεξάρτητα μεταξύ τους απομονωμένα ξεσπάσματα. Έτσι τις εξάρσεις του κινήματος τις εκλαμβάνει ως μόνιμη κατάσταση και υπερενθουσιάζεται, ενώ αντίθετα, τη νηνεμία που ακολουθεί την εκλαμβάνει επίσης ως μόνιμη και απογοητεύεται».
Θυμήθηκα λοιπόν –γιατί από μια ηλικία κι ύστερα όλα κάτι σου θυμίζουν– στο βαθύ σκοτάδι του 1969-70, πόσο βαθειά ήταν η απογοήτευση μεταξύ μας, 18,19 χρονών τότε, που ο λαός δεν ξεσηκώνεται, και η χούντα θα κρατήσει πενήντα χρόνια. Οι πιο θερμοί της απογοήτευσης ήταν οι παλιοί Λαμπράκηδες και άλλοι αριστεροί, πιο ικανοί στον ορθολογισμό των αναλύσεων.
Μάλιστα, ακόμα κι όταν το φοιτητικό κίνημα άρχισε να σηκώνει κεφάλι, είχαν τόσο πολύ πειστεί από τις θεωρίες τους ώστε δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη δυναμική που δημιουργούσε κι επέμεναν να μεμψιμοιρούν (τρανή απόδειξη ο Λεωνίδας Κύρκος ο οποίος δυο μήνες πριν το Πολυτεχνείο αγόρευε στο δικαστήριο για την ανάγκη συνεργασίας με το βασιλιά, καθώς το λαϊκό κίνημα δεν είναι ικανό μόνο του να οδηγήσει σε ανατροπή της χούντας). Από τότε έχουν αλλάξει πολλά.
Κι άμα θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά οφείλουμε να δούμε πως η κοινωνία είναι κατακερματισμένη, ζαλισμένη κι ανήμπορη. Όχι μόνο εξ αιτίας του φόβου. Αυτή τη φορά μια οργανική παράλυση την ακινητοποιεί. Κι επί πλέον η Αριστερά δεν δείχνει ικανή να εκπονήσει σχέδια σοβαρά και να εμπνεύσει. Αλλά συμβαίνουν μόνο αυτά; Γιατί από την άλλη συγκλονιστικές δυνάμεις συγκεντρώνονται σε αμείλικτα σύννεφα κοινωνικών καταιγίδων. Μπορεί να ξεσπάσουν στο κενό, μπορεί πάνω από τα κεφάλια μας! Δημοσιεύτηκε στο "Πριν" (18.9.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου