Εμεις, η χουντα του Πινοσετ και τα παιδια της Τρόικα

Από άρθρο του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ

Στην «Εκθεση για την ανθρώπινη ανάπτυξη» (1994), ο ΟΗΕ έγραφε για τους ανθρώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου: «Φαίνεται να προτιμούν τα στρατιωτικά καθεστώτα κάνοντας την ψυχρή σκέψη πως αυτά τα καθεστώτα εξασφαλίζουν την πολιτική σταθερότητα». Οσο κυβερνούσε τη Χιλή η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Αλιέντε, το ΔΝΤ δεν χορήγησε κανένα δάνειο στη χώρα. Μόλις έκανε το στρατιωτικό πραξικόπημα ο Πινοτσέτ, έγινε ξανά «αξιόχρεη».

Ο Μ. Φρίντμαν...

... ο αρχιερέας του νεοφιλελευθερισμού, που σήμερα ο μεγαλύτερος ναός του είναι η Ευρώπη, έγραφε το 1990 πως για το σύστημά του «δεν απαιτείται καμιά εξωτερική δύναμη, κανείς καταναγκασμός, καμιά παραβίαση της ελευθερίας». Ομως, αυτό το σύστημα έγινε πραγματικότητα στις εργαστηριακές συνθήκες της Χιλής του Πινοτσέτ, όπου κάθε λαϊκή αντίσταση στον ζυγό της λιτότητας καταπνίγηκε με βία. Οι φτωχοί και οι αγροτικοί πληθυσμοί υποβλήθηκαν στο σοκ της λιτότητας. Και όπως θα έγραφε αργότερα ο Κριστιάν Λαρουλέτ, ομοϊδεάτης του Φρίντμαν, ο Πινοτσέτ έγινε ο πρωτοπόρος σε μια παγκόσμια τάση για την ανάδειξη των καταλληλότερων κυβερνητικών πολιτικών με τις οποίες θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και αλλού τέτοια προγράμματα, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος. «Το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα», έλεγε ο Πινοτσέτ, «ώσπου να αλλάξω τη νοοτροπία των Χιλιανών».