Το τραπεζικό θέατρο του παραλόγου

Το άρθρο είναι από το capital.gr και οι απόψεις είναι φυσικα απόψεις ενός ανθρώπου της αγοράς. Ομως είναι απόψεις πολυ διαφωτιστικές σχετικά με το τι πάει να συμβεί. Καποιοι τα θέλουν μόνο όλα δικά τους ακόμη κι αν αυτό δεν είναι λύση ούτε από τη δική τους σκοπιά της αγοράς. Το "ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ακόμη κι αν αυτό είναι τραγικό λάθος", δεν μπορεί να ισχύει τόσο προκλητικά.

Του Γιώργου Καισάριου
Δεν κατανοώ ότι ορισμένοι προτιμούν να μην κρατικοποιηθούν οι τράπεζες, με αντάλλαγμα να φύγει ένα βαρύ φορτίο πάνω από τη χώρα μας (το χρέος δηλαδή).
Δεν κατανοώ ότι ορισμένοι δεν θέλουν αυτές τις διαγραφές, στο όνομα του ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των χρημάτων είναι δικά μας. Για μένα δεν έχει σημασία ποιανού είναι, αρκεί να απαλλαγεί ο μέσος πολίτης από ένα μεγάλο ποσοστό του χρέους.
Πέρσι σας περιέγραψα την περίπτωση της General Motors. Προκειμένου να συνεχίσει η General Motors ως βιομηχανική οντότητα, μηδενίστηκαν οι μέτοχοι (κυριολεκτικά), σχεδόν μηδενίστηκαν οι ομολογιούχοι (90% κούρεμα) και έγινε μια αύξηση κεφαλαίου προκειμένου η εταιρεία να συνεχίσει να υπάρχει.
Ναι μεν η Αμερική είναι μια καπιταλιστική οικονομία, αλλά πολλές φορές κάνεις πράγματα που είναι προς το συμφέρον του κράτους, που δεν θα έκανες για μια κανονική εταιρεία. Στην περίπτωση της General Motors, η εταιρεία ήταν πολύ σημαντική για να την αφήσουν να σβήσει και προτιμήθηκε να κρατικοποιηθεί για να συνεχίσει να υπάρχει. Και πολύ καλά έκαναν λέω εγώ.
Όλα αυτά όμως έγιναν βάσει των κανόνων της αγοράς και του εθιμικού δικαίου της αγοράς -τιμωρήθηκαν δηλαδή οι μέτοχοι και η διοίκηση με μηδενισμό.
Σήμερα όχι μόνο η εταιρεία ζει και βασιλεύει (υπό νέα διεύθυνση και διαφορετικό νομικό πρόσωπο) αλλά βγάζει και κέρδη - ρεκόρ. Σήμερα το κράτος και τα συνδικάτα, που προ διετίας είχαν το 100% της εταιρείας, πουλάνε (με κέρδος). Οι πωλήσεις και τα κέρδη φέτος είναι αυξημένα και η εταιρεία πάει τόσο καλά, που προχτές ανακοινώθηκε ότι αγοράζει το 7% της Peugeot.
Όλα αυτά όμως έγιναν διότι η εταιρεία απαλλάχτηκε από το βάρος του χρέους. Χωρίς αυτή την απαλλαγή, δεν θα ήταν δυνατόν να ανακάμψει, ότι στρατηγική και να είχε ακολουθήσει.
Ανεξάρτητα αν μια εταιρεία ανήκει στο κράτος ή όχι, πληρώνει φόρο εισοδήματος. Το αν ανήκει στο κράτος δεν έχει σημασία, την ίδια φορολογία θα πληρώσει. Μόνο πέρυσι (στοιχεία Δεκεμβρίου, 31, 2010) η φορολογία που αποδόθηκε από την General Motors στο αμερικανικό κράτος ήταν ήταν 672 εκατ. δολάρια.
Ακούω τώρα ότι θα δοθεί ευκαιρία στις τράπεζες να μην χάσουν τις διοικήσεις τους. Για ποιο λόγο να δοθεί ευκαιρία; Όλοι έχουν τις ευθύνες τους σε αυτή την τραγωδία και οι διοικήσεις των τραπεζών δεν είναι άμοιρες αυτών των ευθυνών.
Ακούω το άλλο εξωφρενικό, το ότι τις χασούρες από το κούρεμα θα έχουν την ευκαιρία οι μέτοχοι να τις πατσίσουν μην πληρώνοντας φόρο, ίσως για τα επόμενα 20 χρόνια!!
Πράγματι οι κεφαλαιακές χασούρες καταλογίζονται ως έκτακτη ζημία και αφαιρούνται από τα κέρδη, που μειώνει τη συνολική φορολογία.
Αλλά αυτό μόνο αν συνεχίσουν οι σημερινές τράπεζες σαν το ίδιο νομικό πρόσωπο. Στην περίπτωση της Proton για παράδειγμα, δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Η Proton δεν μπορεί να επικαλεστεί κάποια φορολογική ελάφρυνση (δεν έχει και νόημα έτσι και αλλιώς), διότι είναι διαφορετικό νομικό πρόσωπο από την τράπεζα που έκλεισε.
Στο παρελθόν σας έχω εξηγήσει ότι αν ανακεφαλαιοποιηθεί σωστά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα (νοώντας να διαγραφούν όλες οι ζημιές και αναπληρωθούν κατά 50 περίπου δισ. ευρώ τα ίδια κεφάλαια), τότε, μη έχοντας πλέον άλλα έμπρακτα βάρη, ο κλάδος θα είναι κερδοφόρος από την πρώτη μέρα και θα αποδίδει φόρο εισοδήματος στο κράτος.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα μπορεί υπό προϋποθέσεις να κάνει έως 5-6 δισ. προ φόρων κέρδη τον χρόνο, το κράτος υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να έχει έως 2 δισ. τον χρόνο σε φορολογία. Δηλαδή έως 1% του ΑΕΠ σε καθαρή φορολογία. Για ποιο λόγο να μην έχει αυτό το έσοδο το ελληνικό κράτος;
Από την μια δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος θα αναλάβει το ρίσκο της αναδιάρθρωσης, αλλά από την άλλη δεν θα έχει και φορολογικά έσοδα. Και βέβαια σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, οι φορολογούμενοι θα αναλάβουν τον λογαριασμό (το στραβό είναι να μην μπορούν μελλοντικά οι φορολογούμενοι να πουλήσουν το ποσοστό τους στις τράπεζες κατά το πόσο των αυξήσεων κεφαλαίου).
Δεν φτάνει δηλαδή του ότι το κούρεμα δεν είναι αρκετά μεγάλο για να μας κάνει βιώσιμους, πρέπει να μας κοστίσει και διπλά, διότι το κόστος θα επιστρέψει πίσω στις τράπεζες υπό τη μορφή εκτύπωσης φόρου!
Με το συμπάθιο αλλά αυτό δεν είναι καπιταλισμός, δεν είναι ελεύθερη αγορά και δεν είναι το πως γίνονται τα πράγματα.
Και αφού λοιπόν ορισμένοι δεν θέλουν να γίνουν μεγάλες διαγραφές και θέλουν να δώσουν δεύτερη ευκαιρία στις τράπεζες, να το κάνουν, αλλά με τα δικά τους λεφτά.
Διότι ναι μεν είμαι υπέρ του να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες και να αναλάβει ο φορολογούμενος το ρίσκο της κρατικοποίησης (εξ΄ ανάγκης), αλλά ο φορολογούμενος θα πρέπει να καρπωθεί τα κέρδη σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά.
Τέλος, τις χασούρες που θα πάρουν μελλοντικά οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, σαν αποτέλεσμα του ότι το PSI δεν είναι αρκετό, είναι ευθύνη της Ευρώπης και όχι της ελληνικής ηγεσίας.
Διότι αφού όλοι ενδιαφέρονται τόσο πολύ να σώσουν τις τράπεζες τους, τότε τη νύφη αναγκαστικά θα την πληρώσουν οι φορολογούμενοι. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δηλαδή όχι οι Έλληνες.
george.kesarios@capital.gr