Οι «θάνατοι των εμποράκων»...

πριν

Αθλητές απλήρωτοι - πότε απεργούν, πότε προειδοποιούν ότι θα απεργήσουν, πότε κάνουν εκκλήσεις στους οικονομικά εύρωστους φίλους της ομάδας να βοηθήσουν. Αθλητικά τμήματα μαραζωμένα, εγκαταλελειμμένα. Αυτή η κατάσταση εν πολλοίς χαρακτηρίζει τα λεγόμενα ερασιτεχνικά (ναι, οξύμωρο το σχήμα, εφόσον στεγάζουν αμειβόμενους αθλητές) σωματεία, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που πρόσκεινται σε μεγάλες ΠΑΕ. Ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός κι ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός ζητούν από τους οπαδούς των αντίστοιχων ομάδων να στέλνουν SMS, για να μαζέψουν χρήματα. Ο Ερασιτέχνης ΠΑΟ διοργάνωσε προσφάτως συναυλία με την Άννα Βίσση για να ενισχυθεί οικονομικά και -οποία ιλαροτραγωδία- «μπήκε μέσα» κατά 60.000 ευρώ! 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ 

Η οικονομική θηλιά σφίγγει ανηλεώς και τμήματα συνηθισμένα σε μεγάλες και πολλές επιτυχίες, όπως λ.χ. το βόλεϊ Ολυμπιακού, Ηρακλή και Παναθηναϊκού, το γουότερ πόλο του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου κ.λπ. Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που ώθησε π.χ. τους υπεύθυνους της σχετικής καμπάνιας για τη σωτηρία του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού στη χρησιμοποίηση του σλόγκαν «για να φτιάξουμε τους πρωταθλητές του 2020», δηλαδή στη «μονομερή» επίκληση του πόθου των οπαδών για τρόπαια, νίκες, Κύπελλα. Φυσικά στα δημοφιλή, «θεατά» αθλήματα, διότι τα άλλα ακόμη κι αν έχουν αθλούμενους δεν διαθέτουν σημαντική εμπορική βαρύτητα... Αυτά, τώρα. Κι όμως, δεν έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από τότε που οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι φάνταζαν (χωρίς να είναι, φυσικά) ψηλά, στερεά «σκαλοπάτια», πάνω στα οποία ΠΑΕ και εμπλεκόμενοι στο ποδόσφαιρο επιχειρηματίες στήριζαν τα οικονομικά τους σχέδια, για να ξεπεράσουν νομικά εμπόδια. Ποιος δεν θυμάται ότι μέσω του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού το γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» δόθηκε στον Σ. Κόκκαλη; 

Ποιος λησμονεί ότι οι σκανδαλώδεις συμβάσεις στο Βοτανικό έγιναν στο όνομα της υποτιθέμενης κυριότητας του Ερασιτέχνη ΠΑΟ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας; Λιγότερο γνωστό αλλά πολύ χαρακτηριστικό, είναι το άλλο: Την εποχή κατά την οποία οι οικογένειες Βαρδινογιάννη και Γιαννακόπουλου τσακώνονταν -εκ των προτέρων, απροσχημάτιστα και αγρίως- για το μερίδιο καθενός στο (πολλά υποσχόμενο, τότε) ρίαλ εστέιτ του Βοτανικού, ακροβολισμένες στην ΠΑΕ και τον Ερασιτέχνη αντιστοίχως, τα περισσότερα τμήματα του Ερασιτέχνη ΠΑΟ βρίσκονταν ήδη σε μαύρο χάλι. Ποιος νοιαζόταν, όμως; Ούτε καν ο «πόλος» των Γιαννακόπουλων, ο οποίος «έφτιαχνε προφίλ» με τους πράσινους θριάμβους στο μπάσκετ και δεν είχε σοβαρούς λόγους να ενδιαφερθεί για τα ...υποδεέστερα αθλήματα. Η αλήθεια είναι ότι οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι, με όλη την ανομοιομορφία και τα διαφορετικά οικονομικά «κυβικά» που περικλείουν, μοιάζουν με μικρογραφία της κοινωνίας πολύ περισσότερο από όσο οι ΠΑΕ και ΚΑΕ. Από όλα είχαν ανέκαθεν: Από μερακλήδες αθλούμενους μέχρι ακριβοπληρωμένους άσσους (π.χ. στο βόλεϊ), από βασικούς μισθούς μέχρι χρυσά συμβόλαια, από «κάτι σαν ερασιτέχνες» μέχρι φαινόμενα νεοπλουτισμού. Μοιάζουν αρκετά με τις διαφορετικές βαθμίδες μιας «μεσαίας τάξης» που αρκετές φορές νόμιζε ότι θα εκτοξευθεί στα ουράνια, αλλά τώρα διαπιστώνει με οδύνη ότι βυθίζεται. Διότι στην περίοδο της κρίσης, έχει πλέον ελάχιστη «αξία χρήσης». Διότι στην εποχή κατά την οποία δυσκολεύονται οι μεγαλέμποροι του αθλητισμού, οι «θάνατοι των εμποράκων» φαντάζουν «λογική εξέλιξη»..