"Καμία συγκάλυψη"... και τα μυαλά στα κάγκελα

"Καμία συγκάλυψη" φωνάζουν στο υπο κατάρρευση ΠΑΣΟΚ!

Καμία εκτός των ήδη γνωστών εννοούν μάλλον...

Γιατί φυσικά είναι τρομερό το θράσος τους, αφού έκαναν πως δεν ήξεραν και δεν έβλεπαν τίποτα από το καλοκαίρι του 2011, αφού έκαναν και (δεν) έλεγαν ό,τι νάναι για να κουκουλώσουν τα πάντα, ξαφνικά μόλις το ζήτημα πήρε διαστάσεις σκανδάλου, θυμήθηκαν να φωνάξουν "καμία συγκάλυψη"!

Εννοείται πως για τα όσα έκανε ο κ.Παπακωνσταντίνου, που "έχασε" τη λίστα και δεν είχε ιδέα για τίποτα(!), οι υπόλοιποι της παρέας, Παπανδρέου, Βενιζέλος και σία, δεν  πήραν χαμπάρι. Ξεχασαν κι αυτοί πως το υπουργείο εξωτερικών της Γαλλίας είχε δώσει μια λίστα ονόματα επισήμως στην κυβέρνησή τους και το θυμήθηκαν τώρα, οπότε και φωνάζουν πιο δυνατά απ΄'όλους "καμία συγκάλυψη"! Και φυσικά τα κανάλια σπεύδουν να τονίσουν την αθωότητα των φωνασκούντων ψευταράδων.

 Βέβαια δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ή να μαλακώσει η βαρβαρότητα της επίθεσης που δέχεται ο λαός, αν πληρώσει το ΠΑΣΟΚ ή ο κ.Παπακωνσταντίνου, αλλά τουλάχιστον το αστικό πολιτικό σύστημα θα δεχτεί άλλο ένα χαστούκι μεγατόνων, και ποιος ξέρει ραγισματιά τη ραγισματιά, μπορεί μια ώρα αρχύτερα ο λαός να καταλάβει με τι σόι σκουλήκια έχει να κάνει και  σε ποιούς εμπιστεύεται τη μοίρα του με ελαφριά καρδιά. Τα ίδια ακριβώς εννοείται πως ισχύουν και με τη ΝΔ, με τα νόμιμα και ηθικά της στελέχη, που χωρίς αμφιβολία έχουν λερώσει τα χέρια τους με το μαύρο λάδι της εξουσίας, αλλά και όποιον άλλο συμμετέχει ή θέλει να παίξει σ' αυτό το στημένο και βρώμικο παιχνίδι.

Οσο ο λαός δεν αποφασίζει να πάρει την τύχη του στα χέρια του, ασκώντας και ελέγχοντας ο ίδιος την εξουσία  και πετώντας όλους αυτούς τους σωτήρες στα σκουπιδια όπου ανήκουν, τα φαινόμενα ΄όπως αυτό όχι μόνο δεν θα εξαφανίζονται αλλά και θα πυκνώνουν.

Ο λογαριασμός εν τω μεταξύ θα πηγαίνει πάντα στους ίδιους φτωχούς πλην τίμιους παραλήπτες...

H Μέριλιν κομμουνίστρια!

red attack

Δεν πρόκειται για κάποιο αστείο… Το FBI έδωσε στη δημοσιότητα τον «φάκελο» της Μέριλιν Μονρόε, η οποία για χρόνια παρακολουθούνταν ως ύποπτη κομμουνίστρια!
Όπως αποδεικνύεται από τα σχετικά έγγραφα, το FBI παρακολουθούσε για χρόνια την δημοφιλή ηθοποιό. Ανάμεσα στα δημοσιευμένα έγγραφα, περιλαμβάνονται αναλυτικές εκθέσεις παρακολούθησης με ακρινή στοιχεία, που πήγε, τι ώρα, με ποιους συναντήθηκε κτλ.
Για παράδειγμα, περιλαμβάνεται έκθεση με στοιχεία από ένα ταξίδι της Μέριλιν Μονρόε στο Μεξικό το ’62. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η ηθοποιός συναντήθηκε με μέλη της Αμερικάνικης Κομμουνιστικής Ομάδας στο Μεξικό (ACGM) που αποτελούντων από μέλη και πρώην μέλη και φίλους του ΚΚ ΗΠΑ που «μοιράζονται μια κοινή συμπάθεια για τον κομμουνισμό και τη Σοβιετική Ένωση»!

Όλα τα παραπάνω, με ένα τρόπο – καθώς δεν είναι άγνωστο το αντικομμουνιστικό κυνήγι στις ΗΠΑ, δείχνουν και τα όρια της «ελευθερίας» στον καπιταλιστικό κόσμο και την βαθιά υποκρισία και το ψέμα όλων όσων μιλάνε για «καταπίεση της ελευθερίας» και άλλα τέτοια στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.



Ένα από τα έγγραφα του FBI



ΥΓ. Μάλλον, τελικά όταν φορούσε κόκκινο φόρεμα η Μέριλιν, υποδήλωνε άλλα πράγματα!!

Οι «αδιάφθοροι» της Χούντας

redflyplanet

Είναι γνωστή η αγάπη που τρέφουν οι Χρυσαυγίτες για τα έργα της Χούντας. Όπου σταθούν και όπου βρεθούν δεν χάνουν την ευκαιρία να πουν πως η Χούντα ήταν «αδιάφθορη», πως ο Παπαδόπουλος πέθανε στη ψάθα, και πως στην 7ετία πατάχθηκε η λαμογιά και η διαφθορά.
Διάφορα βασικά στοιχεία τόσο για τη Χούντα όσο και για τη Δικτατορία του Μεταξά, μπορεί να βρει κανείς σε παλαιότερες αναρτήσεις.

Σ’ αυτή την ανάρτηση, δίνω ορισμένα στοιχεία για τα σκάνδαλα της Χούντας στον Δήμο της Αθήνας που έφτασαν κοντά στο 1 δισεκατομμύριο δραχμές!

Συγκεκριμένα, στη δίκη του διορισμένου απ’ τη Χούντα Δημάρχου Αθήνας Δ. Ρίτσου, που έγινε το Νοέμβρη του ’78. Οι μάρτυρες κατέθεσαν τα παρακάτω:

Ο Δήμος προμηθεύτηκε 30 χαλασμένα απορριμματοφόρα, ενώ προηγουμένως είχε προμηθευτεί άλλα 15 χαλασμένα. Προκειμένου, να κυκλοφορούν, χρειάζονταν συνεχείς επισκευές που στην ουσία ανέβασαν το κόστος αγοράς τους 5 φορές!
Ανατέθηκε παράνομα στο γαμπρό του Παττακού Α. Μεϊντάση η κατασκευή κτηρίων του Δημοτικού Νοσοκομείο για 2.900.000 δρχ. όταν υπήρχε προσφορά μικρότερη του ενός εκατομμυρίου!
Παρόμοια ρεμούλα, έγινε και με τη μελέτη του δημοτικού κτηρίου στην οδό Λιοσίων, που παρότι μπορούσε να γίνει από τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου, την ανέλαβε ο γαμπρός του Παττακού!


Συμπέρασμα: Κανένας να μη καταπίνει αμάσητες τις ψευτιές της Χρυσής Αυγης!

Πηγη

ΑΛΑΖΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ-Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ

seisaxthiablog

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Μεγάλο «χουνέρι» έπαθε με τη λίστα Λαγκάρντ ο ….«καρδινάλιος» πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, τον οποίο ανέσυρε από την ουσιαστική πολιτική ανυπαρξία ο Γιώργος Παπανδρέου και τον έκανε παντοδύναμο, σε βαθμό που ο Παπακωνσταντίνου «λάλησε» από αλαζονεία πριν επιστρέψει στον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ όπου δικαιωματικά ανήκει, έχοντας αποτύχει τον Ιούνιο να εκλεγεί έστω απλός βουλευτής. Εκεί που είχε «ξεχάσει» και είχε «χάσει» τη λίστα Λαγκάρντ, αποδείχθηκε ότι από το αντίγραφο που παρέδωσε στη Βουλή, κάποιος είχε σβήσει τα ονόματα δύο …εξαδέλφων του Παπακωνσταντίνου και των συζύγων τους!



Δεν θα παραστήσουμε βεβαιώς εμείς τον επιθεωρητή Κλουζό για να ερευνήσουμε αν τα χρήματα ανήκαν όντως στις εξαδέλφες του, αν ήταν νόμιμα ή αν προέρχονταν από …μίζες προς τις εξαδέλφες του, αν τα χοντρά λεφτά συμπίπτουν με εποχές που οι εξαδέλφες κατείχαν ίσως …δημόσια αξιώματα και τα παρόμοια. Αυτά θα ερευνήσουν άλλοι – δικαστικοί, πολιτικοί, ρεπόρτερ ερευνητές κ.λπ. Πάντως εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε την αμαρτία μας: Μας έρχεται κομματάκι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν ήταν ο Γ.Παπακωνσταντίνου που έσβησε τα ονόματα των εξαδέλφων του από τη λίστα Λαγκάρντ και τα έσβησε ο …Βενιζέλος! Δυσκολευόμαστε επίσης κάπως να πιστέψουμε ότι ο Παπακωνσταντίνου ήταν τόσο … «υπεράνω» που ούτε καν καταδέχθηκε να ρίξει έστω μια ματιά στη λίστα αυτή που του έδωσε χέρι με χέρι η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, με αποτέλεσμα να μην ξέρει καν ότι οι ξαδέλφες του ήταν μέσα στη λίστα, όπως ισχυρίστηκε με απαίτηση να τον πιστέψουμε, αντί να αρχίσει να τον καρπαζώνει και να τον φτύνει η μισή Ελλάδα! Θυμόμαστε πάντως με εκνευρισμό τι απίστευτο θράσος του απέναντι στην επιτροπή της Βουλής που τον εξέτασε και μας ενοχλεί το γεγονός ότι θα μείνει ατιμώρητος!

Δεν ξέρουμε αν θα κατορθώσουν οι δικαστές να βρουν στοιχεία που θα μπορούσαν να τον στείλουν στο δικαστήριο, αλλά για την ώρα φαίνεται ότι οι παράνομες πράξεις του έχουν …παραγραφεί!!! Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές κυριαρχούσε η άποψη ότι θα κατέθεταν πρόταση για τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής της Βουλής κατά του Παπακωνσταντίνου το …ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ! «Πολιτικό πτώμα» είναι ο Παπακωνσταντίνου. Παραγραμμένα πιθανότατα τα αδικήματα που διέπραξε. Ευρύτατα μισητός ώστε να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα ότι τουλάχιστον αποκαλύφθηκαν οι «πομπές» του και τελικά πολιτικά κερδισμένη θα βγεί η συγκυβέρνησηΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ που θα εμφανιστεί ότι προωθεί την κάθαρση χωρίς δισταγμό. Ως και ο Βενιζέλοςέχει κάτι να κερδίσει πολιτικά, αφού διέγραψε ήδη τον Παπακωνσταντίνου από το ΠΑΣΟΚ και τον ξεφορτώθηκε από πολιτικό αντίπαλο, έστω και αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται βαθύτατα διεφθαρμένοως τα ανώτατα κλιμάκια του. Αν δε κανείς πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα αυτή την υπόθεση, ενδέχεται να διαπιστώσει πως Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν αποκλείεται καθόλου να βγούν ακόμη και ενισχυμένοι από αυτή την υπόθεση, ξεφτιλίζοντας απλώς ακόμη περισσότερο το ήδη πολιτικά ανύπαρκτο «σύστημα Γιωργάκη». Αυτό δεν βλάπτει κανέναν από τους κυβερνητικούς εταίρους και συγκαλύπτει και τις πολιτικές ευθύνες του Βενιζέλου, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών δεν έδωσε εντολή να προχωρήσει ο έλεγχος όσων αναφέρονται στη λίστα Λαγκάρντ.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι μας έχει προκαλέσει εντύπωση και ο χειρισμός της απάτης στον ΕΟΤ. Η μεθοδευμένη υπερβολική αναφορά στον Νίκο Καραχάλιο, τέως γ.γ. του ΕΟΤ και επί πολλά χρόνια στο στενό περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή, δίνει πολύ περισσότερο την εντύπωση πολιτικού μηνύματοςτου Αντώνη Σαμαρά προς τον πρώην πρωθυπουργό να μην τολμήσει να επανέλθει ως «σωτήρας» και υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ σε περίπτωση που καταβαραθρώσει το κόμμα της Δεξιάς η μνημονιακή πολιτική του Σαμαρά! Πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι θαυμάσαμε την κίνηση «πολιτικού ματ» των Γάλλων απέναντι στον Παπακωνσταντίνου: η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ δίνει στα χέρια του Παπακωνσταντίνου μια λίστα που αναφέρει τα ονόματα συγγενών του – και ίσως οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες να ήξεραν κάτι περισσότερο από εμάς που δεν ξέρουμε τίποτα για την προέλευση αυτών των χρημάτων, κάτι πέρα από τα επιφαινόμενα! Δίνοντας του όμως τη λίστα, οι Γάλλοι «σεντράρουν» τον Παπακωνσταντίνου. Αν αποκαλύψει τα ονόματα των συγγενών του, υφίσταται τεράστια ή μοιραία πολιτική ζημιά. Αν τα κρύψει – όπως και έκανε- τότε τον κρατούν στο χέρι, αφού μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποκαλύψουν την ύπαρξη της και να τον πιέσουν για να τηρήσει ευνοϊκή στάση απέναντι σε γαλλικά συμφέορντα; Άγνωστο σε εμάς, αλλά σίγουρα κάποιοι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν.


Από την υπόθεση αυτή πάντως μπορούμε να φανταστούμε πόσα όπλα θα έχει η Γερμανίδα καγκελάριοςΜέρκελ για να πιέσει Έλληνες πολιτικούς μέσω της υπόθεσης Ζίμενς και την ενδεχόμενη αποδοχή δώρων. Έπειτα απορούμε εμείς γιατί γέμισε η Ελλάδα «γερμανοτσολιάδες» και αναζητούμε ιδεολογικοπολιτικές ερμηνείες!

Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Αλ. Παπαρήγα στη "Real News": Το 2013 θα γίνει καλή χρονιά για το λαό μόνο αν εμπιστευτεί τη δύναμή του

902.gr

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «REAL NEWS

Άρθρο της Αλέκας Παπαρήγα, ενόψει της νέας χρονιάς, δημοσιεύει η εφημερίδα «Real News». Στο άρθρο της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Kαθώς φτάσαμε στην αρχή της νέας χρονιάς είναι βέβαιο ότι ο λαός θα ξανακούσει: Η κυβέρνηση να του λέει ότι αυτή τη χρονιά θα πιάσουν τόπο οι οδυνηρές θυσίες που του έχουν επιβάλει μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ότι αν έρθει η ανάκαμψη της οικονομίας θα ωφεληθεί κι αυτός, γι’ αυτό πρέπει να υπομείνει τη συνέχιση των άγριων μέτρων σε βάρος του.

Η αξιωματική αντιπολίτευση και οι άλλοι να του λένε ότι η σωτηρία του λαού θα έρθει αν γίνουν αυτοί κυβέρνηση. Ότι αυτοί θα κάνουν καλύτερη διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, ότι αυτοί έχουν το σωστό μείγμα πολιτικής που θα φέρει ανάπτυξη και θα αυξάνει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και οι εργαζόμενοι θα ζουν καλά.

Αν τους πιστέψουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, τότε και η νέα χρονιά θα είναι γι’ αυτούς μια συνέχεια των προηγούμενων χρόνων ενώ θα τους περιμένουν νέες απογοητεύσεις.

Μπορεί να γίνει το 2013 καλή χρονιά για το λαό; Ναι, μπορεί, όμως αυτό εξαρτάται από τον ίδιο. Από το αν εμπιστευτεί τη δύναμή του. Από το αν απεγκλωβιστεί από τη μοιρολατρία και το φόβο και μετατρέψει την τυφλή αγανάκτηση και οργή σε αποφασιστικότητα, συνειδητοποίηση και αγώνα.

Ναι, ο λαός μπορεί να γίνει πιο ισχυρός, πιο αποτελεσματικός για να αποκρούσει τα μέτρα που τον καταδικάζουν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση και να βάλει οριστικό τέλος σ’ αυτή την πορεία, αν το 2013 κάνει αποφασιστικά βήματα στη χειραφέτησή του και στην αναζωογόνηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Ενός κινήματος που καθημερινά θα μάχεται για να εμποδίσει τα βάρβαρα μέτρα, για την προστασία των ανέργων και των φτωχών λαϊκών οικογενειών, μα ταυτόχρονα θα προωθεί τη λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους φτωχούς επαγγελματίες, επιστήμονες, αγρότες και θα βάζει στόχο τη ριζική ανατροπή: Την εργατική λαϊκή εξουσία η οποία θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις υποδομές, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Αυτός είναι ο δρόμος για να αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι γυναίκες πρέπει να βιαστούν. Η βαθιά καπιταλιστική κρίση φανέρωσε πόσο επικίνδυνη και αδιέξοδη είναι γι’ αυτούς η καπιταλιστική ανάπτυξη. Ανέδειξε τις οξυμένες αντιθέσεις που υπάρχουν στην ΕΕ. Η όποια ανάκαμψη έρθει, θα είναι αναιμική, καμία σχέση δεν θα έχει με τους υψηλούς ρυθμούς του παρελθόντος και το κυριότερο αυτή η ανάπτυξη θα βασίζεται πάνω στα ερείπια των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων. Για το λαό θα γεννά μόνο φτώχεια και δυστυχία, ενώ θα μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για την εμπλοκή της χώρας σ' έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή μας, για το μοίρασμα ανάμεσα στα μονοπώλια και τα κράτη των πηγών και των δρόμων της ενέργειας, των αγορών.

Το ΚΚΕ εμπιστεύεται τους εργαζόμενους και το λαό και τους καλεί να το εμπιστευθούν. Δικαιώθηκε στις προβλέψεις για το τι θα φέρει ο καπιταλισμός και η προσαρμογή της χώρας στην ΕΕ, έχει δίκιο και στη διέξοδο που προτείνει για το λαό με πρωταγωνιστή τον ίδιο».

Βολιβία: Εθνικοποίηση δύο εταιρειών διανομής ηλεκτρισμού ανακοίνωσε ο Μοράλες

NAFTEMPORIKI.GR
Την εθνικοποίηση δύο εταιρειών διανομής ηλεκτρισμού ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες, σε άλλη μία προσπάθεια ανάληψης του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας.

Η ιδιοκτήτρια των εταιρειών, η ισπανική Iberdrola, θα αποζημιωθεί σύμφωνα με την αποτίμηση που θα κάνει ανεξάρτητος διαιτητής, δήλωσε ο Μοράλες, προσθέτοντας πως το μέτρο αποσκοπεί στην ενίσχυση των αγροτικών υπηρεσιών ενέργειας.

«Θεωρήσαμε πως το μέτρο αυτό ήταν απαραίτητο προκειμένου να διασφαλίσουμε δίκαια ενεργειακά τιμολόγια... και ότι η ποιότητα της υπηρεσίας ενέργειας είναι όμοια στις αγροτικές και τις αστικές περιοχές» είπε.

Ο πρόεδρος Μοράλες έχει εθνικοποιήσει εταιρίες πετρελαίου, τηλεπικοινωνιών, μεταλλευτικές και ηλεκτροπαραγωγικές. Τον Ιούνιο, ο Μοράλες πήρε τον έλεγχο του ορυχείου κασσίτερου και ψευδάργυρου του παγκόσμιου γίγαντα Glencore στη Βολιβία.

Η Iberdrola δραστηριοποιείται στη Βολιβία από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Εκπρόσωπός της δήλωσε πως η εταιρία μελετά την κατάσταση και αρνήθηκε να σχολιάσει περαιτέρω.

Γερμανία: 800.000 νοικοκυριά στο σκοτάδι

902.gr

Πίσω από τα εκτυφλωτικά φώτα των χριστουγεννιάτικων αγορών, όλο και περισσότερες οικογένειες στη Γερμανία βυθίζονται κυριολεκτικά στο σκοτάδι. Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2012 σε 800.000 νοικοκυριά κόπηκε η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος ή αερίου λόγω αδυναμίας έγκαιρης πληρωμής των λογαριασμών. Σχεδόν τριπλασιασμός σε σύγκριση με το 2011, οπότε, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 312.000 νοικοκυριά είχαν πληγεί από τη διακοπή παροχής ενέργειας.
Τα διαρκώς αυξανόμενα τιμολόγια έχουν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άποροι και χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι να μην είναι σε θέση να πληρώνουν τους μηνιαίους λογαριασμούς. Σύμφωνα με καταγγελίες σε σχετική επερώτηση στην Ομοσπονδιακή Βουλή οι διακοπές ρεύματος έχουν ήδη οδηγήσει σε πολλούς θανάτους λόγω αναθυμιάσεων από πρόχειρες γεννήτριες σε σπίτια, όπου έχει διακοπεί το ρεύμα.

Τα ενεργειακά μονοπώλια «νίπτουν τας χείρας τους». Οι νόμοι, που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους και που εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους, τους δίνουν το δικαίωμα να διακόπτουν την παροχή ενέργειας σε νοικοκυριά με χρέη άνω των 100 ευρώ προς τις εταιρείες 4 εβδομάδες μετά από σχετική προειδοποίηση.
Και η ταξική δικαιοσύνη καλύπτει την απάνθρωπη αυτή πολιτική. Με δικαστική απόφαση κρατιδιακού δικαστηρίου απορρίφτηκε αίτηση άπορου πολύτεκνου με τρία ανήλικα παιδιά για την κάλυψη των δαπανών ενέργειας από την Πρόνοια με το δικαιολογητικό ότι «τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο τα παιδιά θα μπορούσαν κάλλιστα να τραφούν με κρύες τροφές».

Εφοπλιστική πρόκληση και κοροϊδία

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Είναι ωμή πρόκληση, τουλάχιστον, να παρουσιάζουν οι εφοπλιστές το σχέδιό τους για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και την επιβολή καθεστώτος γαλέρας και σύγχρονου δουλεμπορίου στους ναυτεργάτες, σαν «κοινωνική προσφορά του εφοπλισμού»(!) για την αντιμετώπιση της ανεργίας! Κι όμως, αυτό επιχειρεί ξεδιάντροπα ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) Θ. Βενιάμης, παρουσιάζοντας (στη «Ναυτεμπορική») «το σχέδιο του ελληνικού εφοπλισμού για τη δημιουργία τουλάχιστον 100.000 θέσεων απασχόλησης στη θάλασσα, σαν μία διέξοδο στο πρόβλημα απασχόλησης που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικονομία». Πάει πολύ να εμφανίζονται οι εφοπλιστές ως σωτήρες που δημιουργούν τάχα νέες θέσεις εργασίας, όταν τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πετάξει χιλιάδες ναυτεργάτες στην ανεργία, ενώ την ίδια στιγμή στα ποντοπόρα πλοία οι εφοπλιστές είχαν μια μακρά περίοδο πρωτοφανούς κερδοφορίας. Συσσώρευσαν τεράστια κεφάλαια από τη δουλειά των ναυτεργατών. Ενδεικτικά ας αναφερθεί ότι το 2010 οι Ελληνες εφοπλιστές διέθεταν 3.185 πλοία (άνω των 1.000 κόρων ολικής χωρητικότητας) με τονάζ 202 εκατ. tdw, χωρίς τις νέες παραγγελίες. Βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλιακής πυραμίδας και έχουν στην ιδιοκτησία τους, στις συνθήκες κρίσης, πάνω από το 15% του παγκόσμιου στόλου. Από το Γενάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 2010, παρήγγειλαν 237 πλοία αξίας 6,3 δισ. δολαρίων και αγόρασαν από δεύτερο χέρι 285 πλοία αξίας 8,9 δισ. δολάρια και κατέχουν τα πρωτεία. Από το Γενάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 2011 παρήγγειλαν 156 νέα πλοία αξίας 11 δισ. δολαρίων, ενώ από την αρχή του 2012 έχουν επενδύσει 7,3 δισ. δολαρίων αγοράζοντας και παραγγέλλοντας νέα πλοία στα ναυπηγεία. Με άλλα λόγια, καταγράφουν αμύθητα κέρδη ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και ακριβώς αυτήν την κερδοφορία θέλει να περιφρουρήσει ο πρόεδρος της ΕΕΕ με την πρότασή του για δήθεν 100.000 νέες θέσεις εργασίας, αφού προϋπόθεση για την υλοποίησή της είναι να δεχτούν οι ναυτεργάτες «τη διάταξη που υπάρχει στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου και αφορά στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων απασχόλησης»(!).

Τραπεζικοί όμιλοι: Βαρέλι χωρίς πάτο οι «κεφαλαιακές ανάγκες»

902.gr

ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΡΩΝ

«Διαγνωστική μελέτη» από την Τράπεζα της Ελλάδας




Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τραπεζικών ομίλων, των σημερινών και μελλοντικών μεγαλομετόχων τους είναι η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) σχετικά με τις «κεφαλαιακές ανάγκες» που προκύπτουν για την κάθε τράπεζα ξεχωριστά και για το ντόπιο χρηματοπιστωτικό σύστημα συνολικά.

Σύμφωνα με τη «διαγνωστική μελέτη» της ΤτΕ:

-Στα 27,5 δισ. ευρώ υπολογίζονται οι «ανάγκες» των λεγόμενων «συστημικών τραπεζών» (Εθνική, Γιούρομπανκ, Άλφα, Πειραιώς), ποσά τα οποία, στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι τους αποδίδονται από τον πακτωλό των διακρατικών δανείων από τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς (ΕΕ-ΔΝΤ), τα οποία φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες. Οι σημερινοί μεγαλομέτοχοι καλούνται να βρουν το 10% των επικείμενων αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου. Νέος μεγαλομέτοχος με βάση το ποσοστό της εισφοράς σε φρέσκα κεφάλαια αναλαμβάνει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο διαχειρίζεται τα ποσά των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών. Οι «κεφαλαιακές ανάγκες» των τραπεζικών Ομίλων, διαμορφώνονται ως εξής: Εθνική: 9,8 δισ. ευρώ, Γιούρομπανκ: 5,8 δισ. ευρώ, (με το υπό συγχώνευση επιχειρηματικό σχήμα Εθνική-Γιούρομπανκ στα 15,6 δισ. ευρώ), Πειραιώς: 7,3 δισ. ευρώ, Άλφα: 4,6 δισ. ευρώ.

-Οι συνολικές «ανάγκες» των τραπεζών για φρέσκα κεφάλαια υπολογίζονται στα 40,5 δισ. ευρώ, «ανεξάρτητα από το αν θεωρούνται κατάλληλες για ανακεφαλαιοποίηση με δημόσια στήριξη», όπως επισημαίνει η ΤτΕ.

-Στα 50 δισ. ευρώ φτάνουν τα προβλεπόμενα κονδύλια για την ενίσχυσή τους, γεγονός που σύμφωνα με τη μελέτη διαμορφώνει ένα πρόσθετο μαξιλάρι ασφάλειας («κεφαλαιακό απόθεμα») για την περίπτωση που το χρειαστούν,

-Επισημαίνεται ότι οι «μη συστημικές τράπεζες πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν με ιδιωτικά κεφάλαια» μέχρι τον Απρίλη του 2013. Η μοιρασιά της λείας έρχεται να δυναμώσει τον κύκλο συγχωνεύσεων και εξαγορών. Σύμφωνα με την ΤτΕ «μπορούν επίσης να συγχωνευθούν με άλλες τράπεζες, εφόσον καταθέσουν ένα αξιόπιστο επιχειρηματικό σχέδιο». Είναι απόλυτα φανερό ότι το επόμενο βήμα είναι η συγχώνευση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, σε κάποιον από τους τρεις ομίλους που θα απομείνουν στην τραπεζική πιάτσα. Σε διαδικασία συγχώνευσης θα βρεθούν και άλλες μικρότερου μεγέθους τράπεζες. Σε περίπτωση που η ανακεφαλαιοποίησή τους δεν επιτευχθεί από τον ιδιωτικό τομέα, θα «τεθούν σε διαδικασία εξυγίανσης», μέχρι τον Ιούνη του 2013.

Πλήρης φορολογική ασυλία
Οι «κεφαλαιακές ανάγκες», σύμφωνα με την ΤτΕ, ενδέχεται να μετριαστούν από παράγοντες, όπως η εφαρμογή του «αναβαλλόμενου φόρου». Πρόκειται για κρατικομονοπωλιακή ρύθμιση, στο υπό συζήτηση στη Βουλή φορολογικό νομοσχέδιο, με την οποία οι τραπεζίτες για περίοδο 30 ετών δεν πρόκειται να πληρώσουν ούτε δεκάρα τσακιστή για φόρους, μέχρις ότου «ισοφαρίσουν» την εμφανιζόμενη χασούρα από το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων...

Οι μπίζνες εκατομμυρίων του ΚΚΕ!-..."όπως ο πιο επιτήδειος καπιταλιστής"!

Η τρομερή αγάπη του ΣΥΡΙΖΑ και της "Αυγής" για το "κόμμα των αγώνων και των θυσιών", όπως το λένε όταν προσπαθούν να κλέψουν την ψήφο των φίλων του, δεν κρύβεται με τίποτα.

Μιλάμε για πραγματική επίθεση μίσους χωρίς κανένα πρόσχημα.

Αντιγράφουμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι που  τα λέει όλα:

"Η επιχείρηση σωτηρίας του "Ριζοσπάστη" προκειμένου "να συνεχίσει να εκδίδεται απρόσκοπτα" μπήκε μπροστά την εβδομάδα των Χριστουγέννων, με τρεις απολύσεις συν άλλες δύο χθες, ως "αναγκαιότητα" ...

...
Την ίδια ώρα, ενώ συρρικνώνει την εφημερίδα του, μετατρέποντάς την σε κομματική μπροσούρα για να μεταφέρει την κομματική γραμμή στα μέλη του κόμματος, το ΚΚΕ επιδίδεται σε επιχειρηματικές μπίζνες, ύψους εκατομμυρίων ευρώ: μετά από επαφές με ενδιαφερόμενους και επιχειρηματίες, βγάζει στο σφυρί την τηλεοπτική συχνότητα του 902, όπως ο πιο επιτήδειος καπιταλιστής."

Μεγαλοεπιχειρηματίας λοιπόν το ΚΚΕ! Οι μπίζνες εκατομμυρίων που κάνει βέβαια δεν είναι άλλες από την αναγκαστική πώληση(όπως λεει η Αυγή και δεν έχουμε διασταυρώσει) της συχνότητας του 902 που πλέον είναι εκτός λειτουργίας για οικονομικούς λόγους!

Τι ήθελαν άραγε εκεί στην Αυγή; Να χαρίσει τη συχνότητα το ΚΚΕ; Να την κρατήσει για ενθύμιο;

Να την παραχωρήσει ίσως στον ΣΥΡΙΖΑ για να εχει άλλο ένα βήμα από όπου θα εξαπολύει τις επιθέσεις αγάπης εναντίον του ΚΚΕ; 

Πάντως το μόνο που δεν πρέπει να γίνει είναι το να πουληθεί η συχνότητα, έτσι ώστε να μπορέσει το ΚΚΕ να τα βγάλει πέρα στη δύσκολη συνθήκη όπου έχει βρεθεί.

Ο στόχος άλλωστε ήταν, είναι και θα είναι ο ίδιος. Η εξόντωση με κάθε τρόπο του ΚΚΕ που τους χαλάει την "αριστερή" τους εικόνα.

Πραγματικά, πόσο θράσος χρειάζεται άραγε να έχουν για να προτείνουν αύριο "ειλικρινή" συνεργασία στο  ΚΚΕ;

Το κομμάτι πάντως ξεπερνάει κατά πολύ σε αντικομμουνισμό ακόμη και τους Γεωργαλάδες της χούντας και τον "Ελεύθερο κόσμο" του '70-'80. Προσπαθώ να σκεφθώ τι παραπάνω θα μπορούσε να έγραφε η Αυγή αν ήταν "χρυσή" αλλά ειλικρινά δε μού'ρχεται τίποτα.

Άνοιξε τις πύλες του το Πρωτοχρονιάτικο Φεστιβάλ της ΚΝΕ για τα παιδιά

902.gr

Ένας χώρος που ντύθηκε γιορτινά και ένα ζεστό καλωσόρισμα από τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ υποδέχονται από το πρωί του Σαββάτου τους μικρούς επισκέπτες του Πρωτοχρονιάτικου Φεστιβάλ της ΚΝΕ για παιδιά στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό. Μία πρόταση για τις γιορτές η οποία συνδυάζει τη δημιουργικότητα των παιδιών με την επαφή τους με την καλή πολιτιστική δημιουργία, με περιεχόμενο που την κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στις ανάλογες δραστηριότητες που διοργανώνονται αυτή την περίοδο για παιδιά από διάφορους φορείς.

(Δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα του διημέρου εδώ)

Παρακολουθήστε στον «902.gr» στιγμιότυπα από την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ένα πολύβουο μελίσσι δημιουργίας και παιχνιδιού στήθηκε νωρίτερα από τους μικρούς επισκέπτες του Φεστιβάλ γύρω από τους πάγκους με τις χειροτεχνίες.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παραβρίσκεται στις εκδηλώσεις του πρωτοχρονιάτικου Φεστιβάλ της ΚΝΕ για παιδιά.

Σε δήλωσή της τόνισε: «Τα νέα ζευγάρια σήμερα ζουν κυριολεκτικά έναν οικονομικό, πνευματικό και πολιτιστικό Γολγοθά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Γι’ αυτό η ΚΝΕ παίρνει αρκετές πρωτοβουλίες και στο παρελθόν και σήμερα προκειμένου να δημιουργήσει χώρους ψυχαγωγιας αλλά και δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, που ανεβάζουν την κρίση και την πρωτοβουλία τους. Αυτές τις προσπάθειες τις στηρίζει με όλη του τη δύναμη το ΚΚΕ και είμαι βέβαιη ότι τον επόμενο χρόνο θα γίνουν πολύ περισσότερες και σταθερότερες αυτές οι πρωτοβουλίες της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας».

Αυτήν την ώρα το πρόγραμμα συνεχίζεται με προβολή ταινιών μικρού μήκους από το φεστιβάλ Ολυμπίας και στις 12 το μεσημέρι, στη σκηνή ανεβαίνει η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ. Τα «Μαγικά μαξιλάρια» του Ευγένιου Τριβιζά είναι το θεατρικό έργο που επέλεξε φέτος να παρουσιάσει στο Φεστιβάλ. Ενα έργο διασκεδαστικό, με πλοκή και μηνύματα εύληπτα από τα μικρά παιδιά.

Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται στις 6 το απόγευμα με το εργαστήρι του χιονάνθρωπου, αφήγηση παραμυθιού και συναυλία της παιδικής χορωδιας Antis Children Choir με τραγούδια του Α. Ξένου για παιδιά.




Το πρόγραμμα ξεκίνησε με δημιουργικό εργαστήρι. Τα παιδιά, με την βοήθεια και καθοδήγηση νεαρών παιδαγωγών και έχοντας στη διάθεσή τους όμορφα υλικά, έφτιαξαν τις δικές τους γιορτινές κάρτες και στολίδια με τα οποία στόλισαν το δέντρο τους.

Η «Αυγή» σημαιοφόρος της αντιΚΚΕ λάσπης με αφορμή τον «Ριζοσπάστη»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 Ο «Ριζοσπάστης», ξέροντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που έχει η έκδοση μιας κομματικής εφημερίδας, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα υπαρκτά προβλήματα στα Μέσα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και όταν ο τόπος βοούσε, με επιστολές εργαζομένων στο «Κόκκινο», ή με επιστολές εργαζομένων στην «Αυγή», που ζητούσαν εδώ και τώρα τα καθυστερημένα δεδουλευμένα τους.




Αλήθεια, οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν από επιχειρήσεις; Τις δικές τους. Δεν καταλαβαίνουν πώς και γιατί η οικονομική κρίση δημιουργεί αυτές τις τεράστιες δυσκολίες; Μήπως τα Μέσα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα; Μήπως δεν αναγκάζονται να καθυστερούν πληρωμές, μήπως δεν τους έχει επηρεάσει η κρίση; Ισως τώρα με τη μεγάλη κρατική χρηματοδότηση να το «παίζουν άνετοι», άλλωστε το σύστημα θέλουν να υπηρετήσουν.

Αλλά μήπως και τα δικά τους οικονομικά προβλήματα δεν ήταν ακόμα μεγαλύτερα, όταν ο ΣΥΝ είχε μικρότερα εκλογικά ποσοστά; Πώς τα έβγαζαν πέρα; Πώς τα βγάζουν και τώρα με τέτοια χαμηλή κυκλοφορία της «Αυγής»; Ρητορικά τα ερωτήματα, αφού στον Τύπο υπάρχουν δεκάδες αναφορές για τα οικονομικά προβλήματα στα Μέσα προπαγάνδας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι στάση κράτησε το ΚΚΕ απέναντι σ' αυτά τα ζητήματα; Η στάση του ΚΚΕ ήταν και παραμένει στάση αρχών. Ο εκπρόσωπος της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» στην ΕΣΗΕΑ, όποτε έμπαινε θέμα απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων στα Μέσα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, τάσσονταν κατά, υπερασπιζόμενος το χαρακτήρα τους ως κομματικών Μέσων και όχι ως καπιταλιστικών επιχειρήσεων, από τις οποίες ο εργοδότης θέλει να αποσπάσει κέρδος, ή να στηρίξει συνολικά την επιχειρηματική του δραστηριότητα.

Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα συνδικαλιστικά όργανα, όταν, για παράδειγμα, έμπαινε ζήτημα απεργίας των τεχνικών στο «Κόκκινο». Ο «Ριζοσπάστης», ξέροντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που έχει η έκδοση μιας κομματικής εφημερίδας, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα υπαρκτά προβλήματα στα Μέσα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και όταν ο τόπος βοούσε, με επιστολές εργαζομένων στο «Κόκκινο», ή με επιστολές εργαζομένων στην «Αυγή», που ζητούσαν εδώ και τώρα τα καθυστερημένα δεδουλευμένα τους.

Η ίδια η «Αυγή» ενημέρωνε τους αναγνώστες της το Μάρτη του 2012 για μια συνέλευση που έγινε στα γραφεία της παρουσία του Αλ. Τσίπρα, όπου αναλύθηκε η «οριακά δύσκολη οικονομική κατάσταση και τι μπορεί να γίνει προκειμένου η "Αυγή" (αλλά και το "Κόκκινο" - η αδερφή επιχείρηση) να επιζήσουν». Τα ξέχασαν αυτά; `Η μήπως άλλαξε κάτι μετά τις τελευταίες εκλογές και ξαφνικά κολύμπησαν στο χρήμα;

Βεβαίως, θα μπορούσαμε, όπως κάνουν οι ίδιοι, στέλνοντας non paper σε διάφορους αστούς δημοσιογράφους για να κάνουν παραπολιτική προπαγάνδα, να κάνουμε το ίδιο για την «Αυγή» και το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα τους. Δεν το κάναμε, γιατί από θέση αρχών θεωρούμε και κάνουμε ανοιχτή ιδεολογική - πολιτική αντιπαράθεση και όχι κουτσομπολιά του χειρίστου είδους που κάνουν μέσω της «Αυγής». Είναι και αυτή μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» από τη μια και στον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυγή» από την άλλη. Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν και απ' αυτό συμπεράσματα.

Δεν περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυγή» να κρατήσουν στάση αρχών απέναντι στο ΚΚΕ. Αλλωστε, σε όλη την ιστορική τους διαδρομή, αυτό δεν υπήρξε ποτέ το «δυνατό» τους σημείο. Καλούμε όμως κάθε καλοπροαίρετο και σκεπτόμενο άνθρωπο να προβληματιστεί για όσα του λέει το ΚΚΕ, με αφορμή και τη συρρίκνωση του προσωπικού στον «Ριζοσπάστη», τις συνθήκες που οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση.

Αλλά να βγάλει συμπεράσματα και από το μένος με το οποίο εχθροί και τάχα «φίλοι» επιτίθενται στο ΚΚΕ, με ενιαία επιχειρηματολογία, είτε βρίσκονται στην όχθη των αστών, είτε πασχίζουν να τους πείσουν ότι είναι πλέον ικανοί να ασκήσουν διαχείριση για λογαριασμό τους.

Π. Ι.

Τα κεραμίδια στάζουν

σφυροδρέπανο

Τα κεραμίδια στάζουν όμορφες ανθρώπινες ιστορίες στις σελίδες του χρόνη, που εξατμίζονται με τη θέρμη του αναγνώστη και ενσταλάζουν μέσα του, για να ξαναπάρουν υγρή μορφή και να γίνουν οι χυμοί της ζωής, που σε μεθάνε όσο τους γεύεσαι και κολυμπάς μέσα τους. Αρκεί να τις διαβάσεις στη σωστή ηλικία, όπως είπε σοφά ο νεαρός κομμάντο. Γιατί αν τις ξαναπιάσεις μεγάλος –και πιο ώριμος θεωρητικά- ίσως σου φανούν ξερές και κρύες, χωρίς ροή για να διεισδύσουν στους πόρους της ψυχής σου και να την (στρ)αγγίξουν. Δε βρίσκεις καν κάποια υποψία κλονισμού, που σου είχαν προκαλέσει την πρώτη φορά, και την αναμέτρηση για την οποία είχες προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Πολλοί σύντροφοι λοιπόν διάβασαν χρόνη μίσσιο στη σωστή ηλικία, όταν ήταν μικρότεροι, και τους σημάδεψε. Αυτό για τη δική μου γενιά σημαίνει χοντρικά πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, πολύ μετά δηλ από την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου του και τον αντίκτυπο που προκάλεσε στην εποχή του. Αν είχα ζήσει εκείνη την περίοδο,

Σειρά εκλαϊκευτικών άρθρων Ριζοσπάστη για την Πολιτική Οικονομία-Οι λειτουργίες του χρήματος/Ο νόμος της αξίας

via Lenin Reloaded

Προηγήθηκαν:

1. Η παραγωγή των υλικών αγαθών κύριος όρος ύπαρξης της ανθρώπινης κοινωνίας
2. Παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις παραγωγής
3. Οι οικονομικοί νόμοι ανάπτυξης της κοινωνίας και ο αντικειμενικός τους χαρακτήρας
4. Το αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας
5. Η εμφάνιση και ανάπτυξη της εμπορευματικής παραγωγής
6. Το χρήμα: Σύντομη ιστορική αναδρομή
7. Το μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος



Οι λειτουργίες του χρήματος - ο νόμος της αξίας

Στην αναπτυγμένη εμπορευματική παραγωγή το χρήμα εκπληρώνει τις παρακάτω λειτουργίες:

Πρώτο, το χρήμα αποτελεί το μέτρο της αξίας όλων των εμπορευμάτων.

Αυτό σημαίνει ότι με το χρήμα μετριέται η αξία όλων των άλλων εμπορευμάτων.

Το χρήμα παίζει αυτό το ρόλο, γιατί και το ίδιο είναι εμπόρευμα και έχει αξία.

Η αξία,

Τα δάκρυα θλίψης για το Ριζοσπάστη

Μεγάλη κουβέντα προσπαθούν να ανοίξουν τα αστικά ΜΜΕ χύνοντας μαύρο δάκρυ για τους εργαζόμενους στο Ριζοσπάστη.

Το πρωί στην εκπομπή του ΑΝΤ1, και ενώ μιλούσαν για το φορολογικό, ο Ν.Σοφιανός δεν μπόρεσε να πει λέξη γι αυτό αφού δέχτηκε ερωτήσεις, αλλά και επίθεση από τον Α.Ντινόπουλο, για το ζήτημα των εργαζόμενων στο Ριζοσπάστη.

Ξεχνάνε βέβαια όλοι, ακόμη κι αν λένε ότι δεν το ξεχνάνε όπως η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, ότι ο Ριζοσπάστης δεν είναι μια ακόμη επιχείρηση με σκοπό το κέρδος. Ο "Ρ" είναι όργανο προπαγάνδας των κομμουνιστών και φυσικά δεν έχει αποθηκεύσει κέρδη σε λογαριασμούς στην Ελβετία όπως έχουν κάνει άλλοι και τώρα κοιτάζουν αδιάφορα αλλού. Ο "Ρ" αντίθετα χρηματοδοτείται από το ΚΚΕ και στηρίζεται για να υπάρχει από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος. Τέλος είναι αυτονόητο ότι ο "Ρ" θα υπάρχει, γιατί απλά δε γίνεται να μην υπάρχει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και θα παίζει το ρόλο που πρέπει να παίξει.

Βέβαια όταν μέσα στον  καπιταλισμό "βρέχει άγρια  κρίση" δεν μπορεί να μη βραχείς επειδή συμβαίνει να είσαι κομμουνιστής. Τα προβλήματα του "Ρ" είναι αποτελέσματα της κρίσης του καπιταλισμού και αποδεικνύουν απλά το εξής: Δεν μπορούν να υπάρξουν "υγιή νησιά" μέσα στην  θάλασσα της καπιταλιστικής κρίσης ακόμη κι αν οι προθέσεις είναι οι καλύτερες, ακόμη κι αν μιλάμε για διαχείριση από κομμουνιστές. 

Ακόμη πρέπει να πούμε ότι φυσικά άλλη είναι η αντιμετώπιση των αστικών κομμάτων από το σύστημα και άλλη η αντιμετώπιση του ΚΚΕ. Στόχος του συστήματος είναι η εξαφάνιση του ΚΚΕ με όποιο τρόπο, αν είναι δυνατόν, και η διάσωση των αστικών κομμάτων που εκπροσωπούν τα συμφέροντά του. Ακόμη κι αν ρυθμιστούν προκλητικά τα υπέρογκα χρέη των ΠΑΣΟΚ,ΝΔ(110εκ ή περίπου τόσα!) δεν θα γίνει το ίδιο με τα ελάχιστα συγκριτικά των επιχειρήσεων του ΚΚΕ(που δεν έχουν σκοπό το κέρδος). Δε χρειάζεται πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς ότι το ΚΚΕ θα κυνηγηθεί με κάθε τρόπο.

Οι κομμουνιστές λοιπόν δεν μπορούν να αφήσουν να συμβεί κάτι τέτοιο όταν απειλείται η ίδια η ύπαρξη του επαναστατικού κόμματος και της προπαγάνδας του.

Αρκετά αναλυτικά τα λέει και η επιστολή του Χρ.Μανταλόβα, εκπρόσωπου του Ριζοσπάστη στην ΕΣΗΕΑ

«Προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ

Η έγγραφη πρόσκλησή σας σε συνάντηση "προκειμένου να συζητήσουμε εργασιακά ζητήματα τα οποία αφορούν στην εφημερίδα" επιβεβαιώνει ότι έχουμε διαμετρικά αντίθετη αντίληψη για το τι είναι ο "Ριζοσπάστης" και το ρόλο των συνδικάτων. Κυριολεκτικά "βάζετε στο ίδιο τσουβάλι" τα αστικά μέσα ενημέρωσης με τις εργατικές εφημερίδες (στις οποίες ανήκει ο "Ρ"). Τα δύο είδη μέσων ενημέρωσης εξυπηρετούν όχι απλώς διαφορετικά, αλλά συγκρουόμενα συμφέροντα και ανάγκες. Για αυτό θεωρώ αναγκαίο να αποσαφηνίσω τη δική μας αντίληψη, την αντίληψη των κομμουνιστών για αυτό το ζήτημα.

Ιδιοκτήτες των αστικών μέσων ενημέρωσης, όπως ο ίδιος ο όρος αποκαλύπτει, είναι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά για να στηρίξουν τα συμφέροντά τους. Να στηρίξουν δηλαδή τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ο οποίος αντικειμενικά γεννά και τρέφει την ανεργία, συρρικνώνει διαρκώς τα δικαιώματα των εργαζομένων προκειμένου να διασφαλίσει και να αυξήσει την κερδοφορία των κεφαλαιοκρατών.

Στην αντίπερα όχθη, ο "Ριζοσπάστης" δεν είναι ιδιοκτησία κεφαλαιοκρατών. Ανήκει στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Αποτελεί βασικό μέσο διαφώτισης, προπαγάνδας και ενημέρωσης των μελών του ΚΚΕ, των εργαζομένων γενικότερα, οργάνωσης της πάλης που τελικό στόχο έχει την ανατροπή του καπιταλισμού. (Αν και προφανές από τα παραπάνω, το σημειώνουμε για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ο "Ριζοσπάστης" δεν είναι καπιταλιστική επιχείρηση, στόχος του δεν είναι η στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ειδικά για τον "Ριζοσπάστη", οι όποιες λειτουργίες του προσομοιάζουν με αυτές μιας καπιταλιστικής επιχείρησης αφορούν αποκλειστικά και αναγκαστικά στη νομική του υπόσταση, έτσι όπως ορίζει η κυρίαρχη αστική αντίληψη. Επίσης αξίζει να υπενθυμίσουμε τη δημόσια δήλωση του ΚΚΕ ότι χρηματοδοτεί τα δικά του μέσα ενημέρωσης). Στον "Ριζοσπάστη" απασχολούνται μέλη και οπαδοί του Κόμματος, που στόχο έχουν να υπηρετήσουν τον παραπάνω στόχο. Δεν υπάρχει σχέση εργοδοσίας - εργαζόμενου, όπου ο εργαζόμενος είναι ξένος, απαλλοτριωμένος ως προς το αντικείμενο που παράγει. Η έκδοση του "Ριζοσπάστη" είναι συνειδητή επιλογή μας και υπόθεση όλων μας.

Η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος πλήττει αντικειμενικά και το ΚΚΕ. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΚΚΕ είναι γνωστά στο λαό. Όπως γνωστές είναι και οι συνέπειες που παράγουν. Οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται για την αντιμετώπισή τους, σε ό,τι αφορά και τα εργασιακά ζητήματα, σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν τη στήριξη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ρόλος κάθε σωματείου είναι να οργανώσει την πάλη των εργαζομένων κατά κλάδο, προκειμένου να εμποδίσει τους αντεργατικούς σχεδιασμούς της εργοδοσίας, να διαμορφώσει καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Τελικά, να συμβάλει στην ανάπτυξη ενιαίας αγωνιστικής δράσης που θα έρχεται σε ρήξη με την εξουσία των κεφαλαιοκρατών.

Τη δράση αυτή τη στηρίζει σε καθημερινό επίπεδο ο "Ριζοσπάστης" αναδεικνύοντας τους εργατικούς αγώνες, τη δράση των σωματείων, αποκαλύπτοντας τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και τους αντεργατικούς σχεδιασμούς στους χώρους δουλειάς (απεναντίας τα αστικά ΜΜΕ - με οποία μας τσουβαλιάζετε - συγκαλύπτουν, παραπλανούν, διαστρεβλώνουν με στόχο να υπονομεύσουν τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στους καπιταλιστές).

Με βάση τα παραπάνω, ακόμα και αν αποδεχθούμε ότι η αντίληψη της πλειοψηφίας στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ υπηρετεί τη λογική του αγώνα, μπαίνει το εξής ερώτημα: Απέναντι σε ποιον θα εκπροσωπούσε η ΕΣΗΕΑ τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ που δουλεύουν στον "Ριζοσπάστη" και με ποιο στόχο; Να το πούμε λίγο πιο λιανά: Ισχυρίζεστε ότι θα εκπροσωπήσετε κομμάτι του ΚΚΕ απέναντι στο ΚΚΕ, με στόχο να αναδείξετε την αντίθεση των συμφερόντων κεφαλαίου - εργατικής τάξης και το αναγκαίο της ανατροπής του καπιταλισμού; Αν αυτός δεν είναι ατόφιος παραλογισμός (στην υπηρεσία του κεφαλαίου θα προσθέταμε) τότε τι είναι;».

Κατά τα άλλα ανάπτυξη

Μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων κλπ.
Οικονομία για το Ταμείο του κράτους, άρα καλό,  λένε οι "ειδικοί" της συμφοράς ή αλλιώς οι κοινοί ψεύτες.
Αυτό που δε λένε έιναι ότι αυτά τα χρήματα της "οικονομίας" αφαιρούνται από το ΑΕΠ(που είναι το σύνολο των χρημάτων που κυκλοφορούν ή που πληρώνονται) το οποίο θέλουν να μεγαλώσει! Επομένως κάθε μείωση ή περικοπή σημαίνει άμεση(και όχι αντανακλαστική) μείωση του ΑΕΠ. Σαν αποτέλεσμα αυτό εχει το κλείσιμο επιχειρήσεων, των οποίων μειώνεται ο τζίρος, με συνέπεια την επιπλέον μείωση του ΑΕΠ και επομένως ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.
Παρ' όλα αυτά η κυβερνητική τριάδα, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ, μιλάει για "ανάπτυξη" δηλαδή αύξηση του ΑΕΠ. Η μόνη "αύξηση" που βλέπουμε εν τω μεταξύ είναι η αύξηση των μειώσεων, και έτσι και της φτώχειας.
Το τι  εννοούν το βλέπουμε πάντα λίγους μήνες μετά όταν οι αριθμοί ομολογούν ότι δεν πιάστηκαν οι στόχοι και ότι απαιτούνται ...νέα μέτρα.

Κατά τα άλλα ..."Ανάπτυξη". Αλλά ανάπτυξη της ύφεσης.

Ποιος νάναι άραγε ο στόχος πίσω από όλα αυτά τα "λάθη". Μήπως η απόλυτη ταπείνωση των εργαζόμενων προς μελλοντική χρήση; Λέω μήπως.

27 Δεκέμβρη 1947: Δημοσιεύεται ο AN 509

Η ολοκλήρωση του αντικομμουνιστικού – αντιλαϊκού κράτους

Τη νύχτα των Χριστουγέννων και μέχρι το πρωί της 26ης του Δεκέμβρη του ’47, η Αστυνομία εξαπέλυσε ένα άγριο πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών και των ΕΑΜιτών στην Αθήνα, στον Πειραιά και στα προάστια. Στην πρώτη φάση της επιχείρησης, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, συνελήφθησαν 550 άτομα, ενώ ο κεντρώος υπουργός Δημόσιας Τάξης, Κ. Ρέντης, κάλεσε τους κομμουνιστές να ξεκαθαρίσουν, αν είναι με το επίσημο κράτος ή με τους αντάρτες 2. «Οι συλλήψεις αυτές – γράφει ο Αλ. Ζαούσης 3 – ήταν η πρώτη απάντηση στην αναγγελία της Κυβερνήσεως του Μάρκου. Θ” ακολουθούσαν και άλλες εκατοντάδες ή και χιλιάδες».

Δημοσιεύεται ο AN 509

Την 27η του Δεκέμβρη, η κεντροδεξιά κυβέρνηση, υπό τον Θ. Σοφούλη, έδωσε και την τυπική νομιμότητα στην τρομοκρατική πολιτική της με την έκδοση του Αναγκαστικού Νόμου 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Ο νόμος αυτός, που εκδόθηκε παρά το γεγονός ότι δε συνεδρίαζε εκείνες τις μέρες η Βουλή, έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη, απαγόρευε την κυκλοφορία της τελευταίας νόμιμης εφημερίδας του κόμματος, «Ρίζος της Δευτέρας», νομιμοποιούσε τα πογκρόμ της αστυνομίας των τελευταίων ημερών κι άνοιγε ένα νέο γύρο διώξεων, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τα όριά τους, παρά το ότι ο λαός είχε συσσωρευμένη εμπειρία από παρόμοιες καταστάσεις.

ΔΣΕ: Αγώνας για την τιμή, την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Ελλάδας

«ΔΙΕΛΥΘΗΣΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΝ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ – ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΕΠΙ ΠΟΙΝΗ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΙΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΙΔΕΩΝ – Ο ΝΟΜΟΣ »ΠΕΡΙ ΙΔΙΩΝΥΜΟΥ» ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙΣ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΑΠΟ ΧΘΕΣ», έγραφε το «Βήμα» στην πρώτη του σελίδα, την επομένη της έκδοσης του νόμου4. Ας δούμε τι ίσχυε απ” όλα αυτά.
Η πρόβλεψη του νόμου να τεθεί στην παρανομία το ΕΑΜικό και το κομμουνιστικό κίνημα είχε περισσότερο τυπικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι είχε προηγηθεί η λευκή τρομοκρατία της μεταβαρκιζιανής περιόδου, το περιβόητο Γ` Ψήφισμα του Ιουνίου 1946, το πογκρόμ σε βάρος χιλιάδων κομμουνιστών και αριστερών τον Ιούλη 1947, το κλείσιμο του «Ρ» και του ΕΑΜικού Τύπου τον Οκτώβρη του ίδιου έτους και πλήθος άλλων ενεργειών του καθεστώτος, που στην πράξη είχαν κουρελιάσει κάθε έννοια νομιμότητας για ολόκληρο το κομμουνιστικό, αριστερό και προοδευτικό κίνημα στη χώρα. Επομένως, ο ΑΝ 509 ερχόταν να δώσει τη νομική κάλυψη για τα όσα είχαν προηγηθεί στην πράξη όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, αλλά και να επεκτείνει και να ολοκληρώσει ένα καθεστώς στυγνής ταξικής δικτατορίας, που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς στη σύγχρονη ευρωπαϊκή, τουλάχιστον, ιστορία.

Και μόνον η φιλοσοφία του νόμου, όπως περιγράφεται, στην εισηγητική έκθεση που τον συνοδεύει, υπογραμμένη από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Χ. Λαδά, είναι αρκετή για να προϊδεάσει τον αναγνώστη περί τίνος επρόκειτο.
«Από καιρού χρησιμοποιούμενοι – αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην εισηγητική έκθεση5 -, οι αποτελούντες ελάχιστην αντεθνικήν μειονότητα ανατροπείς, ως πρωτοπόρον τάγμα θανάτου υπό των προαιωνίων εχθρών του Γένους καθ” ας στιγμάς οι Ελληνες καθημαγμένοι εκ της διαρκούς υπέρ βωμών και εστιών πάλης, ητοιμάζοντο να μεταβώσιν εις τας εκκλησίας των διά να εορτάσωσιν τη μεγάλην εορτήν, οι αρνηταί της πατρίδος, την οικογενείας και της θρησκείας εσκέπτοντο το έγκλημα και δεν εδίστασαν να το ολοκληρώσουν. Εις αυτούς απαντά ο ελληνικός λαός, έτοιμος εις κάθε θυσίαν και αποφασισμένος να προασπίση τα πάτρια χώματα και τας ελευθερίας του εις μίαν ακατάβλητον εθνικήν ενότητα με τα παιδιά του εις τας επάλξεις του καθήκοντος…». Μέσα σ” αυτές τις λίγες γραμμές βρίσκεται συμπυκνωμένη όλη η ιδεολογία και η πολιτική πρακτική της εθνικοφροσύνης, του τρίπτυχου «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», που σημάδεψε για δεκαετίες την ελληνική πραγματικότητα.
«Η εθνικοφροσύνη – γράφει ο Α. Μπουμπούρας 6 – έχει ως άμεσον συνέπειαν τη νομιμοφροσύνην του πολίτου, όστις γενικώς ειπείν πρώτος πάντων υποχρεούται να φρονή τα των νόμων, ήτοι απροφασίστως να υπακούη και να τηρή επακριβώς ου μόνον το Σύνταγμα, αλλά και τους συνδέοντας προς αυτό νόμους του Κράτους, όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Εθνους, της Φυλής, της Πολιτείας». Τι σημαίνει αυτό; Θα το καταλάβουμε καλύτερα, αναλύοντας περισσότερο το περιεχόμενο του ΑΝ 509, αλλά και του οικοδομήματος που τον είχε ως βάση του.

Το περιεχόμενο και η σημασία του ΑΝ 509

«Ο αναγκαστικός νόμος 509 – γράφει ο Ν. Αλιβιζάτος7 – είχε δύο βασικούς στόχους: Από τη μια, έθετε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους προσκείμενους σε αυτό πολιτικούς ή άλλους σχηματισμούς και, από την άλλη, τιμωρούσε τις »κομμουνιστικές» ενέργειες, εξαιτίας της ίδιας τους της φύσης». Για του λόγου το αληθές, αναφέρουμε ότι το άρθρο 1 του νόμου δεν έθετε μόνον εκτός νόμου το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, την Εθνική Αλληλεγγύη, αλλά και προέβλεπε τη διάλυση κάθε άλλου κόμματος, οργάνωσης ή σωματείου, που θα θεωρούνταν ότι είχε σχέση με τα προαναφερόμενα ή τις ιδεολογικοπολιτικές τους αρχές8.
Τότε που εκδόθηκε ο νόμος πολύ λίγοι – πλην, βεβαίως, της ντόπιας ολιγαρχίας και, φυσικά, των Αμερικάνων – αντιλαμβάνονταν τη βαθύτερη σημασία του ΑΝ 509. Ο Τύπος, για παράδειγμα, εκείνης της εποχής – όπως, άλλωστε, φαίνεται και από τον πρωτοσέλιδο τίτλο του «Βήματος» που παραθέσαμε ήδη – έκανε λόγο για τη θέσπιση ενός καινούριου «Ιδιωνύμου»9. Την ίδια ακριβώς άποψη υποστηρίζει, χρόνια αργότερα, ο Σ. Γρηγοριάδης, ο οποίος γράφει σχετικά10: «Επρόκειτο για ένα νέο »Ιδιώνυμον», ωσάν το νομοθέτημα που είχε επιβάλει το 193011 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά με πολύ αυστηρότερες διατάξεις».

Δε χωράει αμφιβολία πως ο ΑΝ 509 είχε πολλά κοινά σημεία με το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου. Ιδίως το δεύτερο άρθρο του ήταν σχεδόν αυτολεξεί παρμένο από το Ιδιώνυμο. Ομως, επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικά νομοθετήματα. Το Ιδιώνυμο ήταν ένας στυγνός αντικομμουνιστικός νόμος, που απαγόρευε τις κομμουνιστικές συγκεντρώσεις και την κομμουνιστική προπαγάνδα, προβλέποντας την ποινή της φυλάκισης και της εκτόπισης για τους παραβάτες. Ο ΑΝ 509, όμως, ήταν κάτι πάρα πολύ χειρότερο. Ηταν ένας νόμος, με τον οποίο «το αντικομμουνιστικό κράτος ολοκληρώνεται και βρίσκει την τελική του θεσμική έκφραση», γράφει ο Γ. Κατηφόρης12. Ωστόσο, δεν ήταν ένας νόμος που στρεφόταν αποκλειστικά κατά του ΚΚΕ και των συμμαχικών του οργανώσεων. Δεν ήταν καν μια προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της κομμουνιστικής δραστηριότητας. Ολα αυτά είχαν συμβεί προ πολλού στην πράξη. Τι ήταν επομένως; «Μια προσεχτική εξέταση του νόμου, όπως και των συνεπειών του – γράφει πολύ εύστοχα ο ιστορικός Ν. Ψυρούκης13 -, μας αποκαλύπτει πως ο ΑΝ 509 ήταν ο πρώτος ολοκληρωμένος και τελειοποιημένος θεσμός, που εξέφραζε τις ζωτικές ανάγκες για παραπέρα στρατιωτικοποίηση και φασιστικοποίηση, τόσο της βάσης, όσο και του εποικοδομήματος της ελληνικής κοινωνίας της αμερικανοκρατίας και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού».

Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης πόσο ορθή είναι αυτή η παρατήρηση, αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι ο ΑΝ 509, ενώ τέθηκε σε ισχύ ως έκτακτος νόμος για το διάστημα που θα διαρκούσε ο εμφύλιος πόλεμος, τελικά «θα καταστεί το αποτελεσματικό όργανο δίωξης των αριστερών και όλων των αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και της μετεμφυλιακής περιόδου στην Ελλάδα»14. Συγκεκριμένα, με το ψήφισμα ΜΗ` του 1948, μετατράπηκε σε μόνιμο καθεστώς και διατηρήθηκε σε ισχύ έως το 1974. Το τραγελαφικό, δε, της υπόθεσης είναι πως η χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 δίκασε και καταδίκασε με βάση αυτό το νόμο αστούς πολιτικούς, αξιωματικούς και άλλους, όλους εκείνους που στο διάστημα προ της δικτατορίας στήριξαν και ενίσχυσαν το καθεστώς αυτού του νόμου!!!

Με τον ΑΝ 509, ο πληθυσμός της χώρας χωρίστηκε σε δύο βασικές κατηγορίες: Στους εθνικόφρονες – νομιμόφρονες και στους μη εθνικόφρονες, στους οποίους συγκαταλέγονταν οι κομμουνιστές και οι λεγόμενοι συνοδοιπόροι τους, όσοι, δηλαδή, δε χαρακτηρίζονταν από απόλυτα δουλόφρονη στάση απέναντι στο καθεστώς. Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι οι εθνικόφρονες για το καθεστώς ήταν ταυτόχρονα και οι πραγματικοί πατριώτες, ενώ οι μη εθνικόφρονες θεωρούνταν απάτριδες και χαρακτηρίζονταν ως μιάσματα του έθνους. Ο χωρισμός αυτός, πέραν των επιπτώσεων που είχε στη ζωή των απλών ανθρώπων, διασπούσε την ταξική συνοχή του προλεταριάτου, εμπόδιζε την εργατική τάξη να συσπειρωθεί και να πραγματοποιήσει συμμαχίες με τα άλλα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, κατάφερνε έναν ισχυρό ιδεολογικοπολιτικό διαχωρισμό μέσα στις λαϊκές δυνάμεις, που αντικειμενικά ήταν σε θέση σύγκρουσης με την πολιτική και τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης οικονομικής ολιγαρχίας που λυμαίνονταν τον τόπο. Ετσι, ενίσχυε στο έπακρο την εξουσία – και τους μηχανισμούς επιβολής της – της άρχουσας τάξης και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Ο ΑΝ 509 ολοκληρώνεται και τελειοποιείται

Τα μέτρα που προέβλεπε ο ΑΝ 509 εφαρμόστηκαν αμέσως, «ενώ – όπως γράφει ο Σ. Γρηγοριάδης 15 – συνελαμβάνοντο αθρόως και εστέλνοντο στην Ικαρία χιλιάδες επισημασμένοι αριστεροί».

Η εφαρμογή του ΑΝ 509 ανατέθηκε στα έκτακτα στρατοδικεία, που ήδη είχαν αρχίσει να ιδρύονται σε ολόκληρη την επικράτεια κατ” εφαρμογήν του περιβόητου Γ” Ψηφίσματος. Εν τω μεταξύ, μια σειρά νομοθετήματα που ακολούθησαν χρονικά τον ΑΝ 509 ολοκλήρωσαν το οικοδόμημα, του οποίου αυτός αποτελούσε τη βάση.

Συγκεκριμένα:
Με τον ΑΝ 516/1948 θεσπίστηκε το καθεστώς «ελέγχου νομιμοφροσύνης των δημοσίων υπαλλήλων και υπηρεσιών». Βάσει των διατάξεών του, οι κρινόμενοι ως «μη νομιμόφρονες» έχαναν το δικαίωμα εργασίας στο Δημόσιο. Και «μη νομιμόφρων», κατά το άρθρο 3 του νόμου, θεωρούνταν ο κάθε Ελληνας, «που εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις», αυτός δηλαδή που παρέκκλινε έστω και ελάχιστα από την απαιτούμενη στάση δουλοφροσύνης απέναντι στο καθεστώς. Στην ίδια λογική κινούνταν και ο ΑΝ 512/1948 «περί ασφαλείας των εταιριών κοινής ωφελείας», που απαγόρευε το δικαίωμα εργασίας σ” αυτές τις εταιρίες όσων κρίνονταν ότι είχαν «αντεθνικάς» αντιλήψεις.

Με το Νομοδιάταγμα 616/1948, καθιερώθηκε ο χαφιεδισμός μέσα στο σώμα των Ελλήνων δικαστών, καθώς και η δουλοπρέπεια και ο ραγιαδισμός του κατωτέρου προς τον ανώτερο.
Με το ψήφισμα ΜΑ/1948 έχαναν το βαθμό, τις διακρίσεις και τη σύνταξή τους όσοι στρατιωτικοί θεωρούνταν ότι δρούσαν «αντεθνικώς».
Με τα ψηφίσματα Ν/48 και Μ/48, δημεύονταν οι κλήροι των αγροτών που συμμετείχαν στο ΔΣΕ ή θεωρούνταν ως συμπαθούντες των ανταρτών.
Με τα ψηφίσματα ΙΣΤ`, ΙΖ`, ΙΗ` κ.ά., τελειοποιήθηκαν ακόμη περισσότερο τα μέσα και οι μέθοδες αστυνόμευσης και κατατρεγμού των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Από το καθεστώς της αστυνόμευσης και της τρομοκράτησης δε γλίτωσαν ούτε οι Ελληνες του εξωτερικού. Ετσι με το ΛΖ` ψήφισμα, έχανε την ελληνική ιθαγένεια κάθε Ελληνας πολίτης του εξωτερικού, που θεωρούνταν από τις αστυνομικές αρχές ότι έδρασε ή δρούσε «αντεθνικώς».

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι καθιερώθηκε επίσημα ο χαφιεδισμός ως υποχρέωση του πολίτη προς τα όργανα του κράτους. Η αστυνομική διάταξη 1081/1948 – που βγήκε επί κυβερνήσεως Σοφούλη – όριζε ότι οι αρχηγοί των ελληνικών οικογενειών «υποχρεούνται να παρέχουν εις το Αστυνομικό Τμήμα πάσαν παρ” αυτών ζητηθησομένην πληροφορίαν». Αυτό σήμαινε πως όποιος, για λόγους ήθους, τιμής ή από φιλότιμο, αρνούνταν να χαφιεδίσει το φίλο, το συγγενή, το γνωστό, το γείτονα, το συνάδελφό του στη δουλιά, αυτομάτως χαρακτηριζόταν ως «μη εθνικόφρων – νομιμόφρων», γραφόταν στα μαύρα κατάστιχα, έχανε ψωμί, δουλιά, μεροκάματο, πετιόταν στους πέντε δρόμους αυτός και η οικογένειά του.

Πόσο στοίχισε, άραγε, στον ελληνικό λαό η εφαρμογή όλου αυτού του νομικού τερατουργήματος; Δύσκολο να το προσδιορίσει κανείς. «Τεράστια είναι η δυσκολία – γράφει ο Ρ. Κούνδουρος 16 – να βρεθούν στοιχεία για τις καταδίκες και τις κρατήσεις κατά τον εμφύλιο πόλεμο, γιατί δεν υπάρχουν επίσημες εγκληματολογικές στατιστικές που να καλύπτουν την περίοδο αυτή».
Ωστόσο, ανεπισήμως, υπολογίζεται ότι από τον Ιούλιο του 1946 έως τον Οκτώβριο του 1951 επιβλήθηκαν 7.500 θανατικές καταδίκες με βάση το Γ` Ψήφισμα και τον ΑΝ 509, από τις οποίες οι 4.000 με 5.000 εκτελέστηκαν 17. Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος, που, όσο κι αν είναι συγκλονιστική, δεν ολοκληρώνει την εικόνα της τραγωδίας.
2 «ΒΗΜΑ» 27/12/1947
3 Αλ. Ζαούση: «Η τραγική αναμέτρηση 1945 – 1949», εκδόσεις «Ωκεανίδα», τόμος Α`, σελ. 342
4 «ΒΗΜΑ» 28/12/1947
5 Κ. Οικονομόπουλου: «Εκτακτα στρατοδικεία και νομοθεσία αφορώσα τη δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν», Αθήναι 1951, σελ. 78 – 79
6 Α. Μπουμπούρα: «Εννοια εθνικοφροσύνης και νομιμοφροσύνης», «Επιθεώρηση Εργατικού Δικαίου», τ. Β`, σελ. 1.022
7 Ν. Αλιβιζάτου: «Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922 – 1974», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 512
8 Βλέπε ολόκληρο τον ΑΝ 509 στο, Ν. Ψυρούκη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1940 – 1967», εκδόσεις «Επικαιρότητα», τόμος Α`, σελ. 442 – 445
9 Εφημερίδες 28/12/1947
10 Σ. Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1941 – 1974», εκδόσεις «Καπόπουλος», τόμος 3ος, σελ. 243
11 Πρόκειται για λάθος χρονολογία. Το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου τέθηκε σε εφαρμογή στις 25/7/1929
12 Γ. Κατηφόρη: «Η νομοθεσία των βαρβάρων», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 61
13 Ν. Ψυρούκη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1940 – 1967», εκδόσεις «Επικαιρότητα», τόμος Α`, σελ. 379
14 Κ. Παπαρρηγόπουλου – Π. Καρολίδη – Γ. Αναστασιάδη: «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», Εκδόσεις «Αγγελάκη», τόμος 11ος, σελ. 400
15 Σ. Γρηγοριάδη, στο ίδιο, σελ. 243.
16 Ρούσος Κούνδουρος: «Η Ασφάλεια του καθεστώτος», εκδόσεις «Καστανιώτη», σελ. 132
17 Βλέπε αναλυτικά, Ν. Αλιβιζάτου, στο ίδιο, σελ. 520 – 521

Πηγή: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ – «Ριζοσπάστης»

via Βαθύ Κόκκινο

To μήνυμα του ΚΚΕ για το 2013 : "Να γίνει το 2013 χρονιά λαϊκής χειραφέτησης αναζωογόνησης και ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος "

902.gr







Το ΚΚΕ θα δώσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει το 2013 η χρονιά λαϊκής χειραφέτησης, αναζωογόνησης και ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος ώστε να μπορέσει ο ίδιος ο λαός να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, να προστατευθούν οι άνεργοι και οι φτωχές λαϊκές οικογένειες, τονίζει το ΚΚΕ σε μήνυμά του στο λαό για τη νέα χρονιά.


«Η καπιταλιστική ανάπτυξη φέρνει αμύθητα κέρδη στην πλουτοκρατία και ταυτόχρονα γεννά κρίσεις και πολέμους, φέρνει φτώχεια, δυστυχία και καταστολή στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι γυναίκες πουν όχι στις θυσίες για την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, τόσο πιο ικανός θα γίνει ο λαός και στον καθημερινό του αγώνα αλλά και για να καθορίσει αυτός τις εξελίξεις προς όφελός του, για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.


Το ΚΚΕ, παρά τις δύσκολες συνθήκες που δρα το λαϊκό κίνημα, με συνέπεια, αισιοδοξία, αποφασιστικότητα μαζί με τους εργαζόμενους και τη νεολαία θα ριχτεί στη μάχη για να μην περάσουν τα τρομοκρατικά διλήμματα, τα αντιλαϊκά μέτρα των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των συμμάχων της. Να μην εξαπατηθούν ξανά τα λαϊκά στρώματα από τα κόμματα που υπόσχονται φιλολαϊκές λύσεις μέσα στις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.


Το ΚΚΕ γνωρίζει και εμπιστεύεται τις αρετές και τις ικανότητες που έχει η σύγχρονη εργατική τάξη, οι μισθωτοί των εργοστασίων και των γραφείων. Αυτή η κοινωνική δύναμη μπορεί με την ταξική της οργάνωση και γραμμή να ισχυροποιήσει τώρα τη λαϊκή πάλη. Να συμβάλει στην οικοδόμηση της ισχυρής λαϊκής συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες για ελπιδοφόρα λαϊκή αντεπίθεση. Με σταθερότητα να χαράξει το δρόμο για την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, ώστε να γίνουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις κοινωνική ιδιοκτησία, να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να διαγραφεί μονομερώς το χρέος. Αυτός είναι ο δρόμος για να κατακτήσουν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, οι νέοι, οι γυναίκες τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα και να μην πληρώνουν με ανεργία και φτώχεια τα αδιέξοδα και την κρίση που φέρνει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η προσαρμογή της χώρας στην ΕΕ.


Αυτός είναι ο δρόμος για να αναπτυχθούν σχεδιασμένα όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, για να απαλλαγεί ο λαός από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τη ληστεία και τα δεσμά των μονοπωλίων, από τις εξαρτήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για να μη ζήσει ο λαός και πληρώσει με αίμα και δάκρυα τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προκειμένου να μοιράσουν τα μονοπώλια τις πηγές ενέργειας, τους δρόμους μεταφοράς της και τις αγορές.


Σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ προχωρά αποφασιστικά, ώστε να γίνει πιο ικανό και ισχυρό για την εργατική τάξη και το λαό με το 19ο Συνέδριό του, εξοπλισμένο με συμπεράσματα και διδάγματα από τις εξελίξεις, για να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντα και τις επιταγές των καιρών, για το δίκιο της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό, που είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε».

Κομμουν...καπιταλισμός

"Οι κόκκινοι στο Αιγαίο!". Το είδαμε στο πρωτοσέλιδο του "Ελεύθερου τύπου" και ... κοκκινήσαμε.
Μάλλον πρόκειται για νεα εφεύρεση που βέβαια σέρνεται όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι προσπαθούν να πουν ότι αυτό που υπάρχει στις τεως σοσιαλιστικές χώρες, το απάνθρωπο και άθλιο σύστημα που σκοτώνει καθημερινά ανθρώπους απο τη φτώχεια και το κρύο,  δεν είναι σκληρός καπιταλισμός (με όλη του την αθλιότητα) αλλά κάποιο είδος "κόκκινου καπιταλισμού" με "γραφειοκρατικό άρωμα" από το προηγούμενο σύστημα! Οσο πιο πολύ μπερδεύεται κανείς τόσο το καλύτερο γι αυτούς.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη να μην μπορεί να εξήγήσει ο λαός τι του συμβαίνει.

Η είδηση κατά τα άλλα που μιλάει για γυμνάσια του Ρωσικού στόλου στην περιοχή έχει τη δική της σημασία, με τα σύννεφα να πυκνώνουν στη γειτονιά μας, που βρωμάει κυριολεκτικά μπαρούτη.

Eλεύθεροι να πεθαίνουν από το κρύο...

Τα ακούμε τις τελευταίες μέρες από τα δελτία ειδήσεων, αλλά δεν ξέρω πόσοι τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Αυτοί που πανηγύριζαν την πτώση του σοσιαλισμού πριν λίγα χρόνια, χωρις να ξέρουν τι τους περιμένει, τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Το δικαίωμα στην εξαθλίωση είναι εδώ.

80 νεκροί απο το κρύο... το 2012. Ο θρίαμβος της "οικονομίας της αγοράς"

Το είδαμε στο fb του Στέργιου Β (Stergios Sastinap).

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΟ ΚΡΥΟ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ

Στους 123 ανέρχονται μέχρι σήμερα οι νεκροί -κυρίως άστεγοι- από την αρχή του κύματος ψύχους που πλήττει τη Ρωσία το τελευταίο δεκαπενθήμερο.

Πάνω απο 80 οι νεκροί στην Ουκρανία.

Ο ελεύθερος καπιταλισμός τους αφήνει να πεθαίνουν ελεύθερα στο κρύο. Αυτό… δυστυχώς για τους νεκρούς, δεν το επέτρεπε το καταπιεστικό σοσιαλιστικό σύστημα. Μιλάμε για τον ορισμό της διαφοράς ελευθερίας και καταπίεσης

2013. "Έτος αλληλεγγύης" προς το καπιταλιστικό σύστημα!

Αριστερά και πολιτική

Τις μέρες αυτές οργιάζει σε όλο τον κόσμο η εκστρατεία «πανανθρώπινης αλληλεγγύης» προς το καπιταλιστικό σύστημα με προκάλυμμα την αλληλεγγύη προς τους πολύ φτωχούς και αποκλεισμένους. Έχουν στρατευθεί σ’ αυτήν τα μέσα ενημέρωσης, οι οργανισμοί, τα κράτη, οι προπαγάνδες, οι πατριάρχες, οι ιεράρχες τα Ιερατεία, οι δήμαρχοι, οι «ακτιβιστές», οι ρεφορμιστές, οι σύλλογοι της κοινωνίας και της γειτονιάς, οι ΜΚΟ, οι offshore, οι εφοπλιστές, κυρίες Ελπίδες, ποδοσφαιριστές, μοντέλα, πόρνες πολυτελείας κ.α.

Στόχος τους να πείσουν τα εκατομμύρια των λίγο και λιγότερο φτωχών να μοιράσουν λίγα από τα υπάρχοντα τους στους πολύ φτωχούς. Σκοπός: να μοιραστεί η φτώχεια και να βουλώσουν στόματα και επαναστατικές ιδέες στη γέννα τους, χωρίς το σύστημα να ξοδέψει ούτε ευρώ. Με τα λεφτά των άλλων!

Στη χώρα μας πρωταγωνιστούν τα κανάλια, με πρώτο το ΣΚΑΪ, η Εκκλησία και διάφοροι οργανισμοί που στήθηκαν για ένα πιάτο φαί μαζί με πολλούς εθελοντές που δεν γνωρίζουν ότι τρέχοντας και προσφέροντας από το υστέρημά τους στους περισσότερο φτωχούς δεν κάνουν αλληλεγγύη προς αυτούς αλλά προς το ίδιος το σύστημα να συνεχίσει να τους έχει φτωχούς αφού έτσι ούτε εξεγείρονται ούτε πεθαίνουν.

«Όλοι μαζί μπορούμε» είναι ένα από τα συνθήματα. Δακρύβρεχτες αφηγήσεις αλληλεγγύης προς τους φτωχούς από επαΐοντες που δεν μοιράζονται ούτε σεντς, από «ειδικούς» κοινωνικούς επιστήμονες, από υπουργούς που τους έστειλαν στην κόλαση, από ιεράρχες που τους κοιμίζουν καταδικάζοντας στα Τάρταρα τον πλούτο(!) αλλά και από απλές κυριούλες, κυρίους και παιδιά που τρέχουν και τελικά αυτοί είναι οι μόνοι που δίνουν για όλους τους προηγούμενους που μιλούν.

Ακούμε και μεγάλα λόγια να ένα «νέο πατριωτισμό», και μια νέα «ενότητα του των Ελλήνων» για να περάσουμε την κρίση «όλοι μαζί» χωρίς να αλλάξει τίποτα για να μπορεί να επαναλαμβάνεται το έργο της ληστείας του λαού αενάως.

Οργιάζουν πραγματικά οι εκπομπές «αλληλεγγύης»! Το σύστημα «μυρίζει μπαρούτι» στην κοινωνία για το 2013. Προετοιμάζεται. Θέλει την αλληλεγγύη τους κόσμου που επί χρόνια αποκοίμιζε με την «αιώνια ευτυχία του καπιταλισμού» που τώρα θα… χάσουν αν δεν τον στηρίξουν.

Αυτή είναι όλη η ουσία της εκστρατείας. Αλληλεγγύη προς το καπιταλιστικό σύστημα να επιβιώσει, να περάσει την κρίση χωρίς να κινδυνεύσει και να συνεχίσει τους ίδιους κύκλους «ανάπτυξης», ύφεσης, κρίσης, καταστροφής της «ανάπτυξης» που έγινε πριν καθώς και των παραγωγικών δυνάμεων, σφαγής κοινωνικών δικαιωμάτων, φασισμών κάθε τύπου, πολέμων και ξανά από την αρχή.

Το 2013 είναι ένα πολύ κρίσιμο έτος τόσο για την Ελλάδα όσο και για τον παγκόσμιο καπιταλισμό καθώς θα βρεθεί σε κατάσταση αμηχανίας κάπως σαν τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 όταν κάποιοι νόμιζαν ότι βγαίνουμε από την κρίση αλλά πηγαίναμε στην πιο καταστροφική έκφρασή της, τον παγκόσμιο πόλεμο.

Τρέχουν να προλάβουν κοινωνικές εκρήξεις που δεν ξέρουν πότε θα ξεσπάσουν. Αυτή είναι η ουσία της οξυμένης εκστρατείας αλληλεγγύης προς το σύστημα.

Πραγματική αλληλεγγύη είναι αυτή που προσφέρεται μεταξύ των εργαζόμενων τάξεων του λαού και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τις αιτίες της φτώχειας και εξαθλίωσης σε αυτούς που προσφέρεται για να μπορέσουν πραγματικά «όλοι μαζί» οργανωμένα, να αποτινάξουν οριστικά την κατάσταση φτώχειας και το σύστημα που την παράγει. Όχι αυτή πους τους βουλώνει του στόμα στιγμιαία για να αφεθεί το σύστημα του καπιταλισμού να αναπαράγει αενάως τη φτώχεια τους.

Άλλο φιλανθρωπία κι άλλο ταξική αλληλεγγύη

902.gr



Από την έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη εργαζομένων και ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους της FINTEXPORT


Η φιλανθρωπία γνωρίζει μέρες δόξας! Απ' την εκκλησία ως τα πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις μας διαβεβαιώνουν πως «όλοι μαζί μπορούμε», ότι δεν θα μείνει «κανείς μόνος του στην κρίση», και δώσ' του συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, παιχνιδιών για τα παιδιά... Μάλιστα οι σχετικές πρωτοβουλίες διαφημίζονται επαρκώς, ενώ τα δελτία ειδήσεων έχουν καθιερώσει ειδική «στήλη» με θέμα τις δράσεις φιλανθρωπίας της ημέρας, πολλές απ' τις οποίες γίνονται σε απευθείας σύνδεση! Το ...ωφέλιμο μετά του ...ωφελίμου. Και χτίζονται φιλάνθρωπα προφίλ και προτρέπεται ο αποδέκτης του μηνύματος να δράσει κι αυτός φιλανθρωπικά, δράση ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη για το σύστημα. Εθίζεται ο φτωχός με τη φτώχεια του και την προσμονή μιας «ασπιρίνης», εθίζονται και όσοι ακόμα δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή με τη φιλανθρωπία σαν μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Σε όλους όσοι καλοπροαίρετα κι από αγνή διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπό τους στηρίζουν τέτοιες δράσεις απευθύνονται τα παρακάτω: Λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας, με τη φιλανθρωπία; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί προ πολλού. Πόσες και πόσες δεκαετίες τώρα, άπειρες ΜΚΟ απλώνουν τη «φιλάνθρωπη» δράση τους σε περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται απ' τη φτώχεια όμως αυτή παραμένει σαν σαράκι να κατατρώγει λαούς ολόκληρους. Ένα πιάτο φαΐ θα χορτάσει την πείνα του πεινασμένου σήμερα, όμως αύριο θα είναι ξανά πεινασμένος. Και τότε; Οι ανάγκες, οι βασικές, οι πλέον στοιχειώδεις, είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες που μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ' αυτόν τον τρόπο.

Η αστική τάξη προσπαθεί μια τακτική στην οποία εξέχοντα μέλη της επιδίδονται χρόνια τώρα να τη διαδώσει μέσα στον λαό. Να κάνει τον έναν να νιώσει συνυπεύθυνος για τα βάσανα του διπλανού του και να πάρει πάνω του την προσωρινή έστω ανακούφισή τους. Για να σώσει το τομάρι της, να μην συνειδητοποιηθεί πλατιά απ' τον λαό ότι είναι ακριβώς η ύπαρξή της το εμπόδιο για την καταπολέμηση και της πείνας και της ανεργίας και όλων των άλλων που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας, της αδικίας. Και μ' αυτά δεν επιτρέπεται να συμφιλιωθεί κανένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος.

Πού ήταν όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι όταν προχωρούσαν μέτρα που γονατίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που τα απαιτούσαν. Πού βρίσκονταν όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα τα αντιπάλευε; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που το πολεμούσαν. Πώς αντιμετώπισαν αιτήματα ανακούφισης έστω του λαού; Σαν «μαξιμαλιστικά», εκτός τόπου και χρόνου...

Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξοδεύουν και μερικές πενταροδεκάρες απ' τον ασύλληπτο πλούτο που ο λαός παράγει κι αυτοί τσεπώνουν για να «ξεπλύνουν» το σύστημα της εκμετάλλευσης, για να παρεμποδίσουν τη συνάντηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων με το οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα που μπορεί και μέτρα ανακούφισης να αποσπάσει και κυρίως να παλέψει για μια κοινωνία και οικονομία όπου θα εκλείψουν οι αιτίες που προκαλούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Είναι προφανές ότι κανείς άνθρωπος του μόχθου δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στα βάσανα του διπλανού του, του γείτονα, του συναδέλφού του. Όμως η ταξική αλληλεγγύη δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική φιλανθρωπία. Πιασμένοι σφιχτά μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στην κάλυψη άμεσων αναγκών και όλοι μαζί την τάξη μας να αποτινάξει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να ανοίξει έναν δρόμο ανάπτυξης όπου οι λαϊκές ανάγκες και η ικανοποίησή τους θα είναι στο επίκεντρο. Η αποστολή ταξικής αλληλεγγύης έχει όχι την παροχή πρόσκαιρης βοήθειας και μόνο, αλλά να
συνεγείρει αγωνιστικά τους ανθρώπους του μόχθου να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, να θέσουν τέρμα στην ανισότητα και την αδικία. Όχι να δώσει παυσίπονα, αλλά να πείσει ότι πρέπει να πολεμηθεί η αιτία που προκαλεί την αρρώστια και να εξαλειφθεί. Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι μαζί στον αγώνα. Αυτή πρέπει να είναι η δική μας απάντηση σε όσους, αφού κλέβουν τον πλούτο που ο λαός παράγει, αφού σπρώχνουν μεγάλα τμήματά του βαθιά στην εξαθλίωση, τους πετάνε ένα «κόκκαλο», πιστεύοντας ότι έτσι θα πείσουν τον λαό ότι τον ταΐζουν και άρα δεν θα δαγκώσει το χέρι που το κάνει.

Είναι ο καπιταλισμός ρε Αλέξη…..

Αριστερά και πολιτική


Την ώρα που ο Αλέξης πήγε στην Αργεντινή να βρει τον "καλό καπιταλισμό" για να τον εφαρμόσει και εδώ και άκουγε με έκσταση τις μεγάλες επιτυχίες αυτού του καπιταλισμού από τους κυβερνώντες, ο Αργεντίνικος λαός του έδειξε την πραγματική εικόνα του "καλού καπιταλισμού". Με μαζικές εφόδους των πεινασμένων όπου υπήρχαν τρόφιμα του είπε, με τον τρόπο του, πως ίδιος είναι ο καπιταλισμός με όλες τις μορφές.


Μπορεί οι δείκτες του ΑΕΠ να πήγαν καλά (πριν πάρουν ξανά την κατιούσα), μπορεί το χρέος να ξεπληρώθηκε (με με υπόλοιπα και τον πληθωρισμό στα ύψη), μπορεί να δημιουργήθηκαν νέοι πλούσιοι αλλά οι παραγωγοί του πλούτου που τόσο τον διαφημίζουν, δηλαδή οι εργαζόμενοι, εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες αρχικής πτώχευσης. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενες οι έφοδοι πεινασμένων στα σούπερ μάρκετ. Την πείνα δεν μπορεί να τη συγκρατήσει ούτε ο θάνατος - δύο οι νεκροί για την ώρα. Αυτή είναι απάντηση του αργεντίνικου λαού στον Αλέξη. Άραγε πήρε αυτό το μήνυμα ή πήρε το μήνυμα των κυβερνώντων, εκπροσώπων των νέοκαπιταλιστών;

Στο μεταξύ τα ντόπια και διεθνή κανάλια παρουσιάζουν τους πεινασμένους σαν κοινούς κλέφτες που δεν πήγαν για τρόφιμα αλλά για τηλεοράσεις με τη μόνιμη επανάληψη μιας εικόνας. Έτσι απαλλάσσουν και τον Αλέξη από το να παραδεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα της Αργεντινής ρίχνοντας νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ ενώ συκοφαντούν τους ανθρώπους που τους στέρησαν τα πάντα. Παλιά μας τέχνη κόσκινο αυτό για τα μέσα της άρχουσας τάξης. Όποιος πεινάει και εξαναγκάζεται σε ενέργειες σε εκτός της λογικής των καπιταλιστών είναι απλώς κλέφτης!


Ετοιμάζονται αύριο να πουν κλέφτες και εμάς…

Χ. Μπαλωμένος-Από τον οπορτουνισμό στην αστική διακυβέρνηση: Το παράδειγμα του SPD (πρώτο μέρος)

Lenin Reloaded


Ο Friedrich Ebert ορκίζεται Καγκελάριος, 1918

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ SPD
του Χρήστου Μπαλωμένου
ΚΟΜΕΠ, 2012, Τεύχος 4-5


Πρίγκιπας Μαξ: «Κύριε Εμπερτ, σας εμπιστεύομαι το γερμανικό Ράιχ»[1].
Φρίντριχ Εμπερτ: «Εχασα δύο γιους για αυτό το Ράιχ»[2].

Η παραπάνω στιχομυθία έλαβε χώρα στο Βερολίνο στις 9 Νοέμβρη 1918 κατά την οικειοθελή παράδοση της Καγκελαρίας από τον Πρίγκιπα Μαξ στο Φρίντριχ Εμπερτ. Στον πρίγκιπα Μαξ της Βάδης ανατέθηκε η ηγεσία μιας βραχύβιας κυβέρνησης της χώρας[3] τις τελευταίες ημέρες του πολέμου με στόχο την πρόληψη των επαναστατικών εξελίξεων και τη διαπραγμάτευση με τους συμμάχους για τη σύναψη ειρήνης. Ποιος είναι όμως ο άνθρωπος ο οποίος ανέλαβε το Ράιχ; Ποιος είναι ο άνθρωπος που θυσίασε δύο γιους στον αγώνα του Ράιχ, δηλαδή στον αγώνα των γερμανικών μονοπωλίων για την κατάκτηση νέων αγορών; Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Φρίντριχ Εμπερτ, ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD) [4], του μεγαλύτερου κόμματος της Γερμανίας και μεγαλύτερου εργατικού κόμματος στην Ευρώπη προπολεμικά.


Η κατάκτηση της γερμανικής Καγκελαρίας στις 9 Νοέμβρη από τον ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και η συμμετοχή του κόμματος σε αυτή (αλλά και την προηγούμενη ολιγοήμερη κυβέρνηση Μαξ)ανέδειξε ένα καινούριο φαινόμενο στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Το νέο αυτό φαινόμενο δεν είναι άλλο από τη μετατροπή οπορτουνιστικών κομμάτων, δηλαδή κομμάτων που αποτελούν φορείς της αστικής ιδεολογίας μέσα στο εργατικό κίνημα, σε καθαρόαιμα αστικά κόμματα, δηλαδή κόμματα που διαχειρίζονται τα γενικά συμφέροντα της τάξης που έχει την εξουσία, δηλαδή τα μέσα παραγωγής, στα χέρια της. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που έχει απασχολήσει το κομμουνιστικό κίνημα από την πρώτη στιγμή διαμόρφωσής του, ωστόσο η ιστορική πείρα από τη δράση και την πολιτική γραμμή σημαντικού τμήματος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αποδεικνύει ότι χρειάζεται περισσότερο εμβάθυνση σε αυτό, ιδιαίτερα από τα Κομμουνιστικά Κόμματα που παραμένουν πιστά στον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής και την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.



Η ανάθεση της διακυβέρνησης από την αστική τάξη στα πρόθυμα οπορτουνιστικά κόμματα (όποια ταμπέλα κι αν έχουν αυτά κατά καιρούς: σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, εργατικά, ακόμα και κομμουνιστικά) επαναλήφθηκε πολλές ακόμα φορές, ιδιαίτερα σε περιόδους όπου απειλούνταν η εξουσία της αστικής τάξης. Φαίνεται ότι η προσπάθεια επιστράτευσης «στα δύσκολα» των «αριστερών» κομμάτων που μένουν πιστά στο σύστημα αποκτά την ισχύ νομοτέλειας στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης· νομοτέλειας, την οποία τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να έχουν πάντα κατά νου.[5] Σε αυτό το άρθρο όμως δε θα μας απασχολήσουν όλες οι αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά θα σταθούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση της Γερμανίας και της πορείας ανάδειξης του SPD σε στυλοβάτη των συμφερόντων του γερμανικού καπιταλισμού.


Η μελέτη της πορείας διολίσθησης των οπορτουνιστικών κομμάτων σε καθαρά και χωρίς προσχήματα αστικές θέσεις και πολιτικές έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη χώρα μας ενόψει και της επιχειρούμενης αναπαλαίωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού και του νέου ρόλου που επιφυλάσσει η αστική τάξη στο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα κόμμα με αστική (σοσιαλδημοκρατική) πολιτική γραμμή που αξιοποιεί το κομμουνιστικό παρελθόν συνιστωσών του (εξ ου και οπορτουνιστικό) για να περάσει αυτή τη γραμμή στο κίνημα, κόμμα στο οποίο, κατά την πρόσφατη διεκδίκηση της αστικής εξουσίας, επιταχύνθηκαν οι τάσεις μετατροπής του σε καθαρόαιμο «σοβαρό και υπεύθυνο» αστικό πολιτικό κόμμα (κυβέρνησης ή «αξιωματικής» αντιπολίτευσης), που πάνω του μπορεί να «ακουμπήσει» η αστική τάξη.


Φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ ενός κόμματος όπως το SPD και του ΣΥΡΙΖΑ. Το SPD ξεκίνησε ως εργατικό κόμμα στο οποίο, υπό την επιρροή των Μαρξ και Ενγκελς, κυριαρχούσαν επαναστατικές θέσεις. Στους κόλπους του όμως μαζί με τους επαναστάτες συνυπήρχαν και ρεφορμιστές, όπως άλλωστε και σε όλα σχεδόν τα εργατικά κόμματα της Β΄ Διεθνούς. Σε μια πορεία οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις κυριάρχησαν, ενώ στη συνέχεια η μετάλλαξη βάθυνε, μετατρέποντας το SPD σε κόμμα της αστικής διακυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, ξεκίνησε ως μικροαστικό δεξιό οπορτουνιστικό κόμμα από τα σπλάχνα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος για να τείνει να μετατραπεί σε καθαρόαιμο αστικό κόμμα. Παρά τις σημαντικές διαφορές, η πορεία μετάλλαξης των οπορτουνιστικών κομμάτων προς την κατεύθυνση της πλήρους αστικοποίησης παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά, όπως ελπίζουμε να γίνει κατανοητό στη συνέχεια.

ΤΟ SPD ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ: Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ
Το SPD της περιόδου που προηγήθηκε του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήταν το πιο μεγάλο κόμμα του διεθνούς πολιτικού ρεύματος της σοσιαλδημοκρατίας. Γι’ αυτό οι εξελίξεις σε αυτό αντανακλούσαν περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα τις διεργασίες που συντελούνταν αυτή την περίοδο σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή, κυρίως, σοσιαλδημοκρατία. Η σοσιαλδημοκρατία γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα της βήματα ως τμήμα του εργατικού κινήματος, στο οποίο όμως συνυπήρχαν οι επαναστατικές και οι ρεφορμιστικές, οι μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις. Πιο αναλυτικά, στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της περιόδου συνυπήρχαν από τη μία η άποψη ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται και πρέπει να ανατραπεί επαναστατικά για να οικοδομηθεί πάνω στα συντρίμμια του ο κομμουνιστικός τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας και από την άλλη η άποψη ότι με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις και αφήνοντας αναλλοίωτα τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας (καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το κέρδος ως κριτήριο παραγωγής, αστικός κοινοβουλευτισμός κλπ.) μπορούσε να δημιουργηθεί μία κοινωνία φιλική προς τους εργαζόμενους.


Η αντιπαράθεση ανάμεσα στα επαναστατικά και τα ρεφορμιστικά στοιχεία οξυνόταν όλο και περισσότερο στις αρχές του 20ού αιώνα για να κορυφωθεί με το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την προδοτική στάση σχεδόν του συνόλου των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων απέναντι σε αυτόν, αλλά και την ανακήρυξη κάποιων από αυτά σε κόμματα της αστικής εξουσίας. Ετσι φτάσαμε στη γενίκευση του σχίσματος στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας και στην εμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος και των κομμουνιστικών κομμάτων, η οποία σήμαινε την κατάκτηση της πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής αυτοτέλειας των επαναστατών που πάλευαν για την ανατροπή της καπιταλιστικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.[6] Αυτό το σχίσμα εκφράστηκε και με τη διάλυση της σοσιαλδημοκρατικής Β΄ Διεθνούς και τη δημιουργία της κομμουνιστικής Γ΄ Διεθνούς.


Η παραπάνω αναφορά στην ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας είναι απαραίτητη για να εντοπιστούν οι σημαντικές διαφορές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και ιδιαίτερα του SPD της περιόδου μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Εκκινώντας από την εμπειρία της πλήρους αστικής μετάλλαξης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και κοιτώντας προς τα πίσω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα κόμματα παρουσίασαν μια συνεχή πορεία μετάλλαξης με κάποιες σημαντικές «ασυνέχειες». Από επαναστατικά εργατικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε οπορτουνιστικά κόμματα και από οπορτουνιστικά σε αστικά-κυβερνητικά κόμματα.


Το SPD αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω εξελίξεων. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το SPD ήταν ένα κόμμα με εργατική σύνθεση που επικαλούνταν την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αριθμούσε πάνω από ένα εκατομμύριο μέλη, εργάτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ενώ τα προσκείμενα σε αυτό συνδικάτα αριθμούσαν δυόμισι εκατομμύρια μέλη, μάχιμα στην πλειοψηφία τους. [7] Οσον αφορά την πορεία μετάλλαξης του, θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε την άποψη ότι η πρώτη «ασυνέχεια» ήταν η περίοδος της πρώτης 10ετίας-15ετίας του 20ού αιώνα, στο τέλος της οποίας η επικράτηση του οπορτουνισμού ήταν συντριπτική, ενώ η δεύτερη «ασυνέχεια» συντελέστηκε αμέσως μετά, στην περίοδο στην οποία θα επικεντρώσουμε εδώ και η οποία ξεκινάει λίγο πριν τον τερματισμό του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.


Οπως φαίνεται και από τα χρονικά διαστήματα, η πρώτη περίοδος, αυτή της επικράτησης του οπορτουνισμού επί των επαναστατικών στοιχείων, είναι πολύ πιο μακρόχρονη και σκληρή από τη δεύτερη, αυτή της μετατροπής των οπορτουνιστικών κομμάτων σε στυλοβάτες του συστήματος. Αυτό είναι λογικό, αφού η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή είναι -όσον αφορά την ταξική της ουσία- αστική πολιτική γραμμή, προσαρμοσμένη στις ανάγκες διείσδυσής της μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Ετσι, από τη στιγμή που αυτή η πολιτική γραμμή κυριαρχήσει σε ένα εργατικό κόμμα, από τη στιγμή που το «κάστρο παρθεί», είναι λογικό να ελαχιστοποιούνται οι όποιες αντιστάσεις και η ταχύτητα μετάλλαξης να αυξάνεται ραγδαία. Αλλωστε αυτά τα κόμματα έγιναν κυβερνητικά κόμματα ακριβώς στη βάση της αντίληψής τους ότι με μια σειρά μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δε θα θίγουν τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, μπορούν να εξασφαλιστούν ευνοϊκές συνθήκες ζωής και εργασίας για την εργατική τάξη.


Το συμπέρασμα της επιτάχυνσης της αστικής μετάλλαξης μέσω της συμμετοχής στην αστική διακυβέρνηση είναι ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα για το κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο έχει βιώσει και περιπτώσεις κομμουνιστικών κομμάτων, στα οποία κυριάρχησε η μεταρρυθμιστική αντίληψη, ενώ η ταχύτητα μετάλλαξής τους επιταχύνθηκε μετά τη συμμετοχή και αξιοποίησή τους σε αστικές κυβερνήσεις. Το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να προβληματιστεί περισσότερο στη βάση της πείρας του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε με τη θέση ότι μια εργατική κυβέρνηση που θα εμφανιστεί στο έδαφος του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, μπορεί όχι μόνο να φέρει τη βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων αλλά και να ανοίξει το δρόμο για το ολοκληρωτικό πέρασμα στην εργατική εξουσία.


Πλευρές πάντως αυτής της επιτάχυνσης της αστικής μετάλλαξης στο εσωτερικό των οπορτουνιστικών κομμάτων ζήσαμε και με το ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, ο οποίος μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο κατάκτησης της αστικής διακυβέρνησης έκανε πολύ σημαντικές υποχωρήσεις, εγκαταλείποντας αρκετά από τα φραστικά ριζοσπαστικά αιτήματα που διατύπωνε στις εκλογές της 6ης Μάη.


Ας επιστρέψουμε όμως στην περίπτωση του SPD. Η περίοδος από τη νομιμοποίηση του κόμματος το 1890[8] μέχρι και το 1912 χαρακτηρίζεται από την εδραίωση και αύξηση των θέσεών του στη γερμανική κοινωνία, την ταχύτατη αύξηση της εκλογικής του επιρροής [9], αλλά και την εμφάνιση της οξείας διαπάλης μέσα στο κόμμα μεταξύ της επαναστατικής και της μεταρρυθμιστικής πολιτικής γραμμής(ιδιαίτερα από τα τελευταία 2-3 χρόνια του 19ου αιώνα και μετά). Ο θάνατος του Α. Μπέμπελ το 1913 και η ανάληψη της καθοδήγησης του κόμματος από το Φρίντριχ Εμπερτ μπορεί να θεωρηθεί ως ορόσημο της συντριπτικής κυριαρχίας του οπορτουνισμού στο κόμμα.


Στην ίδια περίοδο, ρόλο επιταχυντή των εξελίξεων προς όφελος της μεταρρυθμιστικής αντίληψης, ιδιαίτερα σε μία χώρα σαν τη Γερμανία, έπαιξαν οι θέσεις του κόμματος απέναντι στον πόλεμο, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από συνεχή υποχώρηση από τις επαναστατικές θέσεις. Ετσι, ενώ π.χ. το 1898 το κόμμα είχε αντιταχθεί σε όλες τις αυξήσεις των στρατιωτικών δαπανών, το 1903 αντιτάχθηκε μόνο σε όσους στρατιωτικούς νόμους απαιτούσαν επιπλέον φορολόγηση των εργατών, το 1912 αντιτάχθηκε μόνο στους στρατιωτικούς νόμους που συνεπάγονταν την επιβολή έμμεσων φόρων στα καταναλωτικά αγαθά, για να φτάσουμε στις 4 Αυγούστου 1914, τη λεγόμενη μέρα της «Μεγάλης Προδοσίας», όταν το κόμμα υπερψήφισε στο γερμανικό κοινοβούλιο, το Ράιχσταγκ, όλες τις πολεμικές πιστώσεις, υιοθετώντας καθαρά σοσιαλπατριωτική στάση και θέτοντας το κόμμα στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της γερμανικής αστικής τάξης.[10] Οπως χαρακτηριστικά σημείωνε η Ρ. Λούξεμπουργκ, το γνωστό διεθνιστικό σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» είχε μετατραπεί από τη σοσιαλδημοκρατία σε «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε στις ειρηνικές περιόδους, ενώ σε περιόδους πολέμου αλληλοσφαχτείτε».


Εξαίρεση σε αυτή την πορεία αποτέλεσε η στάση του κόμματος το 1907, όταν καταψήφισε στο Ράιχσταγκ την επιθετική αποικιοκρατική πολιτική της Γερμανίας στις αποικίες του Τόγκο και του Καμερούν στην Αφρική.[11] Μάλιστα το κόμμα πλήρωσε εκλογικά αυτή του τη θέση, αφού προβλήθηκε επίμονα από τα άλλα κόμματα ως προδοτικό για τα εθνικά συμφέροντα. Οι εκλογές που έγιναν την ίδια χρονιά ήταν οι μόνες από την άρση του λεγόμενου Αντι-σοσιαλιστικού νόμου το 1890 μέχρι τον πόλεμο στις οποίες το κόμμα σημείωσε εκλογική κάμψη (οι έδρες του μειώθηκαν από 79 στις 43). Δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται αυτή η «εκλογική πίεση» αποτέλεσε επιπλέον παράγοντα πίεσης για «προσαρμογή» και «διόρθωση» της θέσης του σε κατεύθυνση στήριξης των επιδιώξεων της γερμανικής αστικής τάξης.[12]


Οσον αφορά τώρα την εκλογική άνοδο του κόμματος, όλη αυτή την περίοδο φαίνεται ότι όχι μόνο δεν καλλιεργούσε αλλά αντιστρατευόταν την ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής συνείδησης των Γερμανών εργαζόμενων. Η ιστορία του SPD έδειξε ότι όσο πιο πολύ απομακρυνόταν το κόμμα από την επαναστατική θεωρία και πράξη, όσο πιο μεγάλη ήταν η κυριαρχία του οπορτουνισμού στις γραμμές του, τόσο πιο γρήγορα αυξάνονταν τα εκλογικά ποσοστά του, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η ψαλίδα ανάμεσα στο εκλογικό του ποσοστό και στο επίπεδο της ταξικής πάλης. Και όταν λέμε επίπεδο της ταξικής πάλης δεν εννοούμε μόνο τον αριθμό των συνδικαλισμένων και τον αριθμό των κάθε είδους κινητοποιήσεων, αλλά και την κατεύθυνση των αγώνων, το βαθμό απαγκίστρωσης πλατιών εργατικών μαζών από την αστική ιδεολογία και τους αστικούς «μονόδρομους». Ενδεικτική είναι η εξής αναφορά: «Η σταθερή ανάπτυξη του εργατικού κινήματος μέχρι τον πόλεμο δεν αποτελούσε ένδειξη αυξανόμενου ριζοσπαστισμού, αλλά έκφραση μιας γενικευμένης αντίληψης ότι “Εμείς, οι εργάτες, ανήκουμε στη σοσιαλιστική δημοκρατία”»[13].


Ακριβώς αυτή η αύξηση του αριθμού των εργατών που μπαίνουν σε κίνηση χωρίς ταυτόχρονο μπόλιασμά τους με τη ριζοσπαστική, την επαναστατική ιδεολογία, αποτέλεσε -όπως θα δούμε- το καλύτερο όπλο του συστήματος, τόσο για την ακίνδυνη αξιοποίηση των εργατών στις πολεμικές του επιδιώξεις, όσο και για την επιτυχή αναχαίτιση του μεταπολεμικού επαναστατικού ρεύματος.

Χ. Μπαλωμένος-Από τον οπορτουνισμό στην αστική διακυβέρνηση: Το παράδειγμα του SPD (δεύτερο μέρος)

Lenin reloaded


Η προλεταριακή εξέγερση, Βερολίνο, 1918(Το πρώτο μέρος εδώ).



Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ SPD ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ


Από τα τέλη του Σεπτέμβρη του 1918 η Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση[14] βεβαιώθηκε ότι ο πόλεμος είναι αδύνατον να κερδηθεί. Η κατάσταση αυτή σε συνδυασμό με την επαναστατική «μόλυνση» σημαντικής μερίδας των Γερμανών στρατιωτών και τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία δημιουργούσε ένα εκρηκτικό σκηνικό για τους Γερμανούς βιομήχανους. Ενας γερμανικός Οκτώβρης ήταν ίσως πολύ κοντά. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η αστική τάξη αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή της προσπάθειας «κατάσβεσης» της επαναστατικής πυρκαγιάς από αυτή του Ρόμπερτ Μπος, ιδιοκτήτη της ομώνυμης βιομηχανίας ηλεκτρικών ειδών: «Οταν το σπίτι σου καίγεται, θα χρησιμοποιήσεις και βρωμόνερα». Αυτά τα βρωμόνερα δεν ήταν τίποτα άλλο από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, η οποία άλλωστε από τον πόλεμο είχε αποδείξει τη συστράτευσή της με τη γερμανική αστική τάξη.[15]


Στη συνέχεια ανέλαβε ο αντιδραστικός στρατηγός Λούντερντορφ, ο οποίος πρότεινε τη δημιουργία «κυβέρνησης του λαού» με τη συμμετοχή των υπαρχόντων κομμάτων -του SPD, του Κόμματος του Κέντρου και των Φιλελεύθερων- υπό τον πρίγκιπα Μαξ της Βάδης. Το SPD δέχτηκε για άλλη μία φορά να «βοηθήσει την πατρίδα σε αυτή τη δύσκολή ώρα». Με τη συμμετοχή του σε αυτή τη βραχύβια κυβέρνηση ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικές ευθύνες, αναλαμβάνοντας να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά» της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης, κατασβήνοντας ταυτόχρονα τις «φωτιές» που έκαιγαν «από τα κάτω», από την πλευρά της γερμανικής εργατικής τάξης.




Η προλεταριακή εξέγερση, Wilhelmshaven, 6 Νοεμβρίου 1918


Οι σοσιαλδημοκράτες παρουσίασαν τη συμμετοχή τους σε αυτή τη βραχύβια κυβέρνηση ως «επανάσταση από τα πάνω». Δηλαδή παρουσίασαν ως επανάσταση, ως αλλαγή δηλαδή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία, τις αναγκαίες προσαρμογές στις οποίες προχώρησε ένα αστικό κράτος[16] που μόλις έβγαινε από έναν πόλεμο, ενώ ταυτόχρονα απειλούνταν από ένα επαναστατικό κύμα.[17] Παρά τις σημαντικότατες ιστορικές διαφορές, η λογική της «επανάστασης από τα πάνω» των προδοτών σοσιαλδημοκρατών του 1918 και η λογική «ειρηνική επανάσταση μέσω της συμμετοχής σε κυβέρνηση» που προπαγάνδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τον ίδιο πυρήνα: Επικαλούνται τη ριζική αλλαγή και την επανάσταση για να τις αποτρέψουν, ταυτίζουν την επανάσταση με την αλλαγή της σύνθεσης της αστικής κυβέρνησης, αποκόβουν την επανάσταση από τη δράση της εργατικής τάξης, η οποία πρέπει να πάρει στα χέρια της τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και να οικοδομήσει με την καθοδήγηση του κόμματός της τη νέα κοινωνία.

Η προλεταριακή εξέγερση, Κίελο, Νοέμβριος 1918


Η εξέγερση των ναυτών του Κίελου, που λάμβανε χώρα την ίδια περίοδο, αποτέλεσε τη σπίθα για να ξεσπάσει η επαναστατική πυρκαγιά σε ολόκληρη τη Γερμανία.[18] Σε λίγες μέρες το επαναστατικό ρεύμα συνεπήρε σχεδόν ολόκληρη τη Γερμανία. Συμβούλια στρατιωτών, ναυτών και εργατών συγκροτούνταν σε όλες σχεδόν τις γερμανικές πόλεις. Οι κόκκινες σημαίες κυμάτιζαν παντού. Η επαναστατική πυρκαγιά ήταν εκτός ελέγχου. Επρεπε γρήγορα να ξεριζωθούν οι πυρήνες, τα κύτταρα της νέας εξουσίας που είχαν δημιουργηθεί σε πολλές πόλεις. Αν δε γινόταν αυτό έγκαιρα, τότε το καρκίνωμα του κομμουνισμού, που ήδη είχε κάνει την εντυπωσιακή του εμφάνιση στο σώμα του γερμανικού καπιταλισμού, θα πάθαινε μετάσταση σε όλα του τα μέρη και ο θάνατός του θα ήταν το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα.

Οι Σπαρτακιστές καλούν σε επανάσταση στους δρόμους του Βερολίνου, 1 Δεκεμβρίου 1918


Είχε έρθει η ώρα να αξιοποιηθούν τα «βρωμόνερα» της σοσιαλδημοκρατίας. Ο σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Νόσκε πήγε ως κυβερνητικό στέλεχος πλέον στο επαναστατημένο Κίελο. Με το κύρος του παλιού σοσιαλδημοκράτη, ο Νόσκε αυτοανακηρύχθηκε κυβερνήτης του Κίελου, άρπαξε την προεδρία του Συμβουλίου των στρατιωτών και γρήγορα κατέπνιξε «από τα πάνω» την εξέγερση. Οπως έγραφε τριάντα χρόνια αργότερα: «Αν εκείνη την εποχή έπαιρνα και μετέφερα την κόκκινη σημαία της εξέγερσης, τότε από το Κίελο θα απλωνόταν σε όλη τη Γερμανία ένα κύμα που τις διαστάσεις του δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς σήμερα»[19]. Η ίδια μέθοδος ακολουθήθηκε και στις υπόλοιπες πόλεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού της Στουτγάρδης Βίλχελμ Μπλος, ο οποίος έκανε τα πάντα «για να προστατέψει το κράτος από μία δικτατορία τύπου μπολσεβίκων», όπως έλεγε ο ίδιος. Οι σοσιαλδημοκράτες, αφού διακήρυξαν την «επανάσταση από τα πάνω», μπήκαν μέσα στις εξεγέρσεις για να προλάβουν και να στραγγαλίσουν εν τη γενέσει της την επανάσταση «από τα κάτω», από την εργατική τάξη.

Ο σοσιαλδημοκράτης Gustav Noske με τον στρατηγό von Luttwitz, ηγέτη των σωμάτων Reichswehr και Freikorps


Φυσικά, αυτή η επανάσταση «από τα κάτω» προϋπέθετε την ύπαρξη επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτές τις ημέρες όμως τέτοιο κόμμα δεν υπήρχε. Αν και είχε διαμορφωθεί ένας κομμουνιστικός πυρήνας, αυτός παρέμενε σιδεροδέσμιος μέσα στα ασφυκτικά γι’ αυτόν πλαίσια του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, με συνέπεια να μην μπορεί να παίξει το ρόλο του ως πρωτοπορία της εργατικής εξέγερσης. Η αναγκαιότητα πλήρους οργανωτικής ρήξης αυτού του κομμουνιστικού πυρήνα συνειδητοποιήθηκε στο έδαφος της εξελισσόμενης αντεπανάστασης δύο περίπου μήνες αργότερα. Δυστυχώς όμως πλέον ήταν αργά.

O Noske επιθεωρεί τα Freikorps


Ενώ οι επαναστάτες ταλαντεύονταν γι’ αυτή την οργανωτική ρήξη, οι αντεπαναστάτες δεν είχαν καμία ταλάντευση. Αυτό φάνηκε και όταν στις 9 Νοέμβρη η επανάσταση έφτασε στην πρωτεύουσα, στο Βερολίνο. Τότε ξέσπασε μεγάλη απεργία, οι απεργοί συμφιλιώθηκαν με τους στρατιώτες και κατέλαβαν τα στρατόπεδα και πολλά κυβερνητικά κτήρια. Πλέον απαιτούνταν τεράστιες δόσεις «βρωμόνερων». Ο πρίγκιπας Μαξ παραιτείται και παραδίδει οικειοθελώς την Καγκελαρία του Ράιχ στον ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών, στον Εμπερτ. Η αιτιολόγηση από τον ίδιο της απόφασής του δε χωράει κανένα σχολιασμό: «Σκέφτηκα: είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως όμως καταφέρουμε να την πνίξουμε»[20]. Μία ώρα αργότερα ο σοσιαλδημοκράτης Σάιντεμαν κηρύσσει από ένα παράθυρο του Ράιχσταγκ την «Ελεύθερη Γερμανική Δημοκρατία» για να προλάβει αυτό που έγινε λίγες ώρες μετά, την ανακήρυξη από τον Λίμπκνεχτ της «Ελεύθερης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γερμανίας». Το αποτέλεσμα ήταν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να μη συμμετέχει απλώς στην αστική κυβέρνηση (όπως έκανε από τις αρχές του μήνα), αλλά να έχει και την κεφαλή της, τον Καγκελάριο του Ράιχ.

Ο Karl Liebknecht σε ομιλία του μπροστά από το υπουργείο Εσωτερικών, Ιανουάριος 1919


Οι διαδικασίες σχηματισμού της κυβέρνησης έχουν ιδιαίτερη σημασία και σημαντικά κοινά στοιχεία με ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης: Πρώτον, ο Εμπερτ κατάφερε να τραβήξει στην κυβέρνηση και το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα [21], προσπαθώντας και με αυτό τον τρόπο να τραβήξει ακόμα και τους απογοητευμένους με το SPD εργάτες στην «κυβερνητική στρούγκα» και να χρησιμοποιήσει τους «Ανεξάρτητους» ως «φύλλο συκής» της αντεπανάστασης. Η προσπάθεια αυτή έγινε από την πλευρά του SPD με τα επιχειρήματα περί «ενότητας των σοσιαλιστών» και «τερματισμού της σοσιαλιστικής διχόνοιας», επιχειρήματα τα οποία αξιοποιούνται στο έπακρο και στις μέρες μας για την ενσωμάτωση και τον αφοπλισμό του κινήματος. Δεύτερον, ιδιαίτερη σημασία έχει η στάση του Λίμπκνεχτ της ομάδας Σπάρτακος [22], τον οποίο οι «Ανεξάρτητοι» πρότειναν να συμμετέχει στην κυβέρνηση. Ο Λίμπκνεχτ αρνήθηκε κατηγορηματικά, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα των προσδοκιών και των αυταπατών που είχαν δημιουργηθεί. Οι εργάτες πίεζαν τον Λίμπκνεχτ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση γιατί τον θεωρούσαν ως το πιο συνεπές στοιχείο της σοσιαλδημοκρατίας (το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας δεν είχε ιδρυθεί ακόμα και η ομάδα Σπάρτακος συμμετείχε ως «αριστερή πτέρυγα» στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) και εγγύηση ότι η κυβέρνηση θα πραγματοποιούσε τις δεσμεύσεις της και πάνω απ’ όλα τη γρήγορη σύναψη ειρήνης.

Πανώ των Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, διαδήλωση στο Ανατολικό Βερολίνο, 1953


Ετσι, στις 10 Νοέμβρη η συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης των «επαναστατικών» Συμβουλίων των Εργατών και των Στρατιωτών του Βερολίνου, η οποία αποτελούνταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από σοσιαλδημοκράτες, κατέληξε στο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας του SPD και των «Ανεξάρτητων» υπό την Καγκελαρία του Εμπερτ. Η καινούρια κυβέρνηση πήρε την ονομασία «Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων» για να υπενθυμίζει στους εργαζόμενους ότι πρόκειται για μία κυβέρνηση που προέκυψε από την …«επανάσταση από τα πάνω». Πρόκειται για πρωτάκουστη απάτη της πολύ έμπειρης και ικανής γερμανικής αστικής τάξης, η οποία βάφτισε την κυβέρνηση που ήταν επιφορτισμένη με την αντεπανάσταση ως «Κυβέρνηση των Σοβιέτ». Αλλη μία ιστορική απόδειξη του γεγονότος ότι το όνομα της κυβέρνησης δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Ας θυμηθούμε και τα δικά μας περί «σοσιαλιστικής κυβέρνησης» παλαιότερα ή «κυβέρνησης της αριστεράς» σήμερα.

O Ebert με τον von Seeckt και άλλους στρατιωτικούς αρχηγούς


Ιδιαίτερο ρόλο στη στάση των εργατών απέναντι στη νέα αντεπαναστατική κυβέρνηση έπαιξε η απαράδεκτη καθυστέρηση στη δημιουργία επαναστατικού κόμματος από τα επαναστατικά στοιχεία στη Γερμανία. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε επαναστατικό κόμμα «να τους χαλάσει τη σούπα» δημιουργούσε στους εργάτες την ιδέα ότι αφού όλα τα εργατικά κόμματα ήταν μαζί στην κυβέρνηση, δεν υπήρχε καμία περίπτωση προδοσίας ή τουλάχιστον δεν υπήρχε άλλη προοπτική.


Αντί με αποφασιστικότητα να διαχωρίσουν τη θέση τους από τα μεταλλαγμένα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, οι Γερμανοί επαναστάτες «βολόδερναν» ανάμεσά τους, έχοντας την αντίληψη ότι με αυτό τον τρόπο προστάτευαν την ενότητα του εργατικού κινήματος και ότι μπορούσαν να «τραβήξουν προς τα αριστερά» τους κεντριστές, ακόμα και κάποιους δεξιούς μέσα σε αυτά τα κόμματα. Η ιστορία από τότε έχει αποδείξει ότι το ζήτημα της ταξικής ενότητας του εργατικού κινήματος όχι μόνο δεν περνάει μέσα από την ενότητα στην κορυφή του εργατικού κινήματος, αλλά προϋποθέτει την ανοιχτή πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική σύγκρουση με τα συμβιβαστικά στοιχεία μέσα σε αυτό. Μόνο έτσι διασφαλίζεται η πολιτική αυτοτέλεια του κινήματος της εργατικής τάξης σε όλες τις φάσεις.

Από την εξέγερση των Σπαρτακιστών, Ιανουάριος 1919


Αυτή η αυτοτέλεια τελικά δεν μπόρεσε να κερδηθεί έγκαιρα στη Γερμανία. Η αγωνία για την ενότητα στην κεφαλή του κινήματος παρέδωσε το κίνημα σιδηροδέσμιο στην αγκαλιά της αντεπανάστασης και τσάκισε οποιαδήποτε προοπτική επικράτησης της επανάστασης και ταξικής ενότητας στη βάση. Τελικά αυτό που πέτυχαν με τη διστακτικότητα και τις αυταπάτες τους οι επαναστάτες είναι η ενότητα των αντεπαναστατικών στοιχείων και η στοίχιση πίσω τους αρκετών επαναστατικών στοιχείων τα οποία σταδιακά τραβήχτηκαν «προς τα δεξιά». Οπως σημείωνε και ο Λένιν: «Το μεγάλο ατύχημα και ο κίνδυνος για την Ευρώπη είναι ότι δεν υπάρχει στην Ευρώπη ένα επαναστατικό κόμμα. Υπάρχουν κόμματα προδοτών τύπου Σάιντεμαν, Ρενοντέλ, Χέντερσον, Βεμπ και Σία ή λακέδων τύπου Κάουτσκι. Δεν υπάρχει ένα κόμμα επαναστατικό»[23]. Επαληθεύτηκε με τραγικό τρόπο για άλλη μια φορά ότι η εργατική τάξη συγκροτείται ως κυρίαρχη τάξη πρώτα απ’ όλα με το κόμμα της ή με άλλα λόγια ότι δεν μπορεί να γίνει και να διατηρηθεί ως κυρίαρχη τάξη αν δε διαθέτει το δικό της επαναστατικό κόμμα.

Από την εξέγερση των Σπαρτακιστών


Ο σχηματισμός αντεπαναστατικής κυβέρνησης ξεκίνησε με τη λογική της ανάθεσης και του εφησυχασμού, με τον Εμπερτ να δηλώνει ότι «οι εργάτες και οι στρατιώτες δε χρειάζεται να ανησυχούν για τα κοινωνικά επιτεύγματα της επανάστασης», τα οποία θα εξασφάλιζε το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων, το γερμανικό …Ανώτατο Σοβιέτ. Αρα, όχι εξουσία της εργατικής τάξης, όχι δημιουργία της νέας κοινωνίας με τα ίδια τα χέρια της εργατικής τάξης, αλλά ανάθεση και εφησυχασμός. Η αντεπαναστατική κυβέρνηση, θέλοντας να αποτρέψει την προοπτική μετεξέλιξης των Συμβουλίων σε όργανα επαναστατικής πάλης, αρχικά τους προσέδωσε τον κάλπικο και εφησυχαστικό χαρακτήρα των «οργάνων εξουσίας». Στη συνέχεια αναίρεσε και αυτό το χαρακτηρισμό, κάνοντας λόγο για «όργανα ελέγχου»[24], για να περάσουμε λίγο μετά στον Σάιντεμαν να αναιρεί και αυτό τον κάλπικο χαρακτηρισμό και να δηλώνει ότι: «Ο,τι είναι να ελεγχθεί, θα το ελέγξουμε εμείς». Πολύ γρήγορα τα Συμβούλια καταργήθηκαν και τυπικά για να εδραιωθεί στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ένα σύστημα καθαρού αστικού κοινοβουλευτισμού.

Από την εξέγερση των Σπαρτακιστών


Η συνέλευση των Συμβουλίων ανακήρυξε ότι: «η Γερμανία έγινε Δημοκρατία, μια Σοσιαλιστική Δημοκρατία […] Οι φορείς της πολιτικής εξουσίας είναι τώρα τα Συμβούλια των εργατών και των στρατιωτών», ενώ καθησύχαζε τη γενικευμένη απαίτηση για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, διαβεβαιώνοντας ότι: «Η γρήγορη και συνεπής κοινωνικοποίηση των καπιταλιστικών μέσων παραγωγής, με βάση την κοινωνική δομή της Γερμανίας και το βαθμό ωρίμανσης της οικονομικής και πολιτικής της οργάνωσης, είναι πραγματοποιήσιμη χωρίς έντονες αναταραχές».[25] Το «χωρίς έντονες αναταραχές» σήμαινε ότι δεν έπρεπε να αγωνιστούν οι εργάτες γι’ αυτή την κοινωνικοποίηση, αλλά να έμεναν ήσυχοι ότι αυτή θα πραγματοποιούνταν από τα πάνω, με τα διατάγματα του «Συμβουλίου των Λαϊκών Πληρεξουσίων».

Από την εξέγερση των Σπαρτακιστών


Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Λίμπκνεχτ, ο οποίος κόντρα στο ρεύμα δήλωνε: «Πρέπει να ρίξω νερό στο κρασί του ενθουσιασμού σας. Η αντεπανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας». Ο ηγέτης των Γερμανών επαναστατών αποδοκιμάστηκε από τις μάζες, οι οποίες… ορκίζονταν στην επανάσταση. Επίσης σημείωνε: «Μπορεί να αρκεστεί το προλεταριάτο στην εξουδετέρωση των Χοεντσόλερν [26]; Ποτέ πια! Η κατάργηση της κυριαρχίας των τάξεων, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - αυτός είναι ο σκοπός μας. Η σημερινή κυβέρνηση αυτοονομάζεται σοσιαλιστική. Μέχρι τώρα, όμως, ενήργησε μόνο για τη διατήρηση της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας».[27]

Από την εξέγερση των Σπαρτακιστών


Την ίδια μέρα, ενώ στην αίθουσα της συνεδρίασης οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των Συμβουλίων ζητωκραύγαζαν υπέρ της επανάστασης και της νέας «επαναστατικής» κυβέρνησης, ο Εμπερτ ήρθε από το γραφείο του σε συμφωνία με την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση υπό το στρατηγό Γκρένερ, αντικαταστάτη του Λούντεντορφ, συνάπτοντας το λεγόμενο σύμφωνο Εμπερτ-Γκρένερ [28]. Τα στρατεύματα του Ράιχ ήταν στη διάθεση της «επανάστασης από τα πάνω», δηλαδή της αντεπανάστασης. Ο ίδιος ο Γκρένερ δήλωνε το 1925: «Το απόγευμα της 10ης Νοέμβρη έκλεισα με το Λαϊκό Επίτροπο Εμπερτ τηλεφωνικά μία συμμαχία με στόχο την καταπολέμηση της επανάστασης. Από την αρχή κιόλας παλέψαμε μαζί ενάντια στην επανάσταση και μάλιστα, κάτω από δική μου πρωτοβουλία, σύμφωνα με το δικό μου καθορισμό στόχων και με όλα τα μέσα που εγώ θεωρούσα κατάλληλα για τη συντριβή της επανάστασης»[29]. Η ανάλυση του Λένιν επιβεβαιώθηκε και στη Γερμανία: «Ο σοσιαλσωβινισμός είναι ολοκληρωμένος οπορτουνισμός. Εχει ωριμάσει για μια ανοιχτή, συχνά πρόστυχη, συμμαχία με την αστική τάξη και τα γενικά επιτελεία»[30].

Σπαρτακιστής συλλαμβάνεται από τα Freikorps


Αντί της κοινωνικοποίησης όμως - στην οποία θα σταθούμε παρακάτω - ήρθε η ταξική ειρήνη. Μετά από την επαίσχυντη «Burgfrieden», την ταξική ειρήνη που είχαν υποσχεθεί οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες για τη διάρκεια του πολέμου, ήρθε η ανανέωση της ταξικής ειρήνης και για τη διάρκεια της ειρήνης. Στις 15 Νοέμβρη οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές ηγέτες ήρθαν σε συνεννόηση με τους μεγαλοκαπιταλιστές και ίδρυσαν τη λεγόμενη Κεντρική Εργατική Ενωση. Με αυτήν οι καπιταλιστές πέταγαν λίγα πρόσκαιρα ψίχουλα στους εργάτες και αντ’ αυτού εξασφάλιζαν την υποστήριξη της διοίκησης των συνδικάτων στα ζωτικά γι’ αυτούς ζητήματα, την αποτροπή της κοινωνικοποίησης, την αθώωση των επιχειρήσεων που κερδοσκοπούσαν στον πόλεμο κλπ. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι οι καπιταλιστές είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάποιες παραχωρήσεις, πάντα κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος, μόνο εφόσον αυτές διευκολύνουν την απειλούμενη σταθερότητα της εξουσίας τους και εφόσον φυσικά αυτές οι παραχωρήσεις δε δυσκολεύουν την καπιταλιστική αναπαραγωγή. Βέβαια ούτε αυτές οι κατακτήσεις είναι στέρεες στο έδαφος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Αυτό αποδείχτηκε και στην περίπτωση αυτή όταν,μετά τη σταθεροποίηση του γερμανικού καπιταλισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και ακόμα πιο γρήγορα μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 1929, όλες αυτές οι κατακτήσεις αναιρέθηκαν.

Τα Freikorps συλλαμβάνουν Σπαρτακιστές


Η εφημερίδα του Σπάρτακου επέμενε κόντρα στο ρεύμα του εφησυχασμού και της ανάθεσης, υποστηρίζοντας ότι: «Δεν έχει λυθεί το ζήτημα με την καθαίρεση μερικών Χοεντσόλερν, πολύ λιγότερο αν προστεθούν στην ηγεσία μερικοί κυβερνητικοί σοσιαλιστές παραπάνω. Αυτοί υποστηρίζουν εδώ και τέσσερα χρόνια την αστική τάξη και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να συνεχίσουν να την υποστηρίζουν. Μην εμπιστεύεστε αυτούς που πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν τις τύχες σας από την έδρα του Καγκελάριου του Ράιχ και τις υπουργικές θέσεις. Οχι στην κάλυψη των θέσεων από τα πάνω προς τα κάτω· καινούρια οργάνωση της εξουσίας από τα κάτω προς τα πάνω»[31].

Freikorps, αναμνηστική φωτογραφία


Το Συνέδριο των Συμβουλίων του Ράιχ [32], που έλαβε χώρα στο Βερολίνο από τις 16 ως τις 21 Δεκέμβρη 1918,έλυσε το ζήτημα της εξουσίας προς όφελος της αστικής τάξης. Η απάντηση στο ζήτημα «εργατική εξουσία στη βάση των συμβουλίων ή εθνοσυνέλευση» απαντήθηκε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο απ’ ό,τι απάντησε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Το Συνέδριο αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στην Εθνοσυνέλευση που θα προέκυπτε μετά τις εκλογές που ορίστηκαν για τις 19 Γενάρη 1919. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είχε θριαμβεύσει μέσα από το …Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων.

Ο Ebert στο γραφείο του


Στις αρχές Γενάρη και αφού το πρώτο επαναστατικό κύμα είχε αποκρουστεί επιτυχώς υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης με κορμό το SPD, ξεκίνησε από το Βερολίνο η μεγάλη αντεπαναστατική αντεπίθεση.[33] Η επιβολή της τάξης έπρεπε να ξεκινήσει από το «ανήσυχο» Βερολίνο και να εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Οπως έλεγε ο Γκρένερ: «Μέσα Φλεβάρη το Μούνστερ και η περιοχή του Ρουρ, το δεύτερο τρίτο του Φλεβάρη η βιομηχανική περιοχή της Κεντρικής Γερμανίας, αρχές Μάρτη και πάλι το Βερολίνο στην κατάπνιξη της γενικής απεργίας, αρχές Μάρτη επίσης το Μπράουνσβαϊχ, τον Απρίλη το Ελεύθερο Κράτος της Σαξονίας»[34], ενώ το Μάη ακολούθησε το Μόναχο κλπ.

Τα Freikorps σε θέση μάχης


Στο Βερολίνο όλα άρχισαν με αφορμή το «ξήλωμα» του λαοφιλή αστυνομικού διευθυντή του Βερολίνου Αϊχορν και την αντικατάστασή του από μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, η οποία ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, πανεργατική απεργία με τεράστια επιτυχία και εντέλει εξέγερση με κατάληψη κυβερνητικών κτηρίων, εφημερίδων κλπ. Η εξέγερση έπρεπε να στραγγαλιστεί. Ο σοσιαλδημοκράτης Νόσκε (ο άνθρωπος που λίγες βδομάδες πριν πήγε στο Κίελο για να πνίξει την εξέγερση ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ηγέτη της) είπε το φοβερό: «Τι να γίνει! Κάποιος πρέπει να γίνει το αιμοβόρο σκυλί. Εγώ δε φοβάμαι τις ευθύνες»[35]. Αυτό το σοσιαλδημοκρατικό σκυλί της αντεπανάστασης πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Εκανε έκκληση για την ανάπτυξη των παραστρατιωτικών ακροδεξιών σωμάτων εθελοντών, γνωστών ως Freikorps [36],χρηματοδότησε και στήριξε την ανάπτυξή τους και τους κάλεσε να παίξουν πιο ενεργό ρόλο στην κατάπνιξη της εξέγερσης.

Η κηδεία του Karl Leibknecht


Το αποτέλεσμα ήταν το Βερολίνο να πνιγεί στο αίμα των εργατών. Αποκορύφωμα του οργίου της καθοδηγούμενης από τους σοσιαλδημοκράτες αντεπαναστατικής βίας ήταν η άγρια δολοφονία των ηγετών του ΚΚ, των «σπαρτακιστών» Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 15 Γενάρη 1919.[37] Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία απέδειξε ότι εκτός από το καρότο ήξερε πολύ καλά να χρησιμοποιεί και το μαστίγιο της αντεπανάστασης. Η ανταμοιβή από την αστική τάξη τα επόμενα 14 χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης θα ήταν αντίστοιχη των υπηρεσιών της.

Kathe Kollwitz, Μνήμη Karl Liebknecht, 1919


Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι το γενικό αποτέλεσμα της δράσης του SPD κατά την Επανάσταση του Νοέμβρη ήταν η περιφρούρηση και διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής και η συνέχεια της στις νέες μεταπολεμικές συνθήκες. Ενδεικτικό είναι το σχόλιο του σοσιαλδημοκράτη Χ. Βίνκλερ στο πρόσφατο βιβλίο του «Βαϊμάρη, η Ανάπηρη Δημοκρατία», στο οποίο χαρακτηρίζει ως υπερσυνέχεια τη διακυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών στα τέλη του 1918 και το 1919, ακριβώς για να αναδείξει την πλήρη απουσία επαναστατικής ρήξης σε αυτή την περίοδο.

Λουλούδια στο μνημείο Liebknecht-Luxemburg


Ο επίσης σοσιαλδημοκράτης Γκούσταφ Αουερνχάιμερ ξεχωρίζει κι αυτός το μεγάλο σοσιαλδημοκρατικό κατόρθωμα της περιόδου, υποστηρίζοντας ότι «παρά τις διαφοροποιήσεις […] η έννοια “αστική κοινωνία” φαίνεται ως πρόσφορη για τον χαρακτηρισμό της ιστορικής συνέχειας της Γερμανίας στο ίδιο χρονικό διάστημα. Ο πυρήνας της αστικής κοινωνίας - η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής - πήρε άλλη μορφή αλλά δεν καταργήθηκε. Η επανάσταση του 1918, με την πτώση της Μοναρχίας, σηματοδοτεί μία διπλή ρήξη: Αφενός η αρχή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας απελευθερώθηκε από τους τελευταίους φεουδαλικούς περιορισμούς, αφετέρου κατόρθωσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον κίνδυνο των κοινωνικοποιήσεων, αν και παράλληλα υποχρεώθηκε σε διάφορες (σ.σ. πολύ πρόσκαιρες, όπως θα δούμε) υποχωρήσεις κοινωνικοκρατικού χαρακτήρα. Η έννοια “αστική κοινωνία” μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έναν επιπλέον λόγο, εφόσον περιλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο ως αντίποδά της το προλεταριάτο και το κίνημα χειραφέτησής του»[38].