3 παιδιά χάθηκαν σήμερα από πυρκαγιά σ' ένα χωριό της Καβάλας..Κάηκαν μέσα στο σπίτι , δίπλα στην ξυλόσομπα, την ώρα που κοιμόντουσαν.
Οχι δεν είναι είδηση του 1950.
Μιλάμε για το 2012. Την εποχή της τεχνολογίας και των κατακτήσεων της επιστήμης!
Της επιστήμης και της τεχνολογίας που δεν ανήκει στο λαό, που ο λαός δεν έχει κανένα δικαίωμα να απολαμβάνει τίποτα από αυτά που κερδίζονται στις αποστειρωμένες αίθουσες όπου οι ερευνητές πουλάνε τη γνώση και το ταλέντο τους σε πατέντες στην εξουσία..
Τα 3 παιδιά δεν είχαν δικαίωμα... κάηκαν δίπλα στο μπουρί της ξυλόσομπας. Το 2012.
Σ'έναν "κόσμο" που μόνο κόσμος δεν είναι.
Σε μια εποχή που "προχωράει προς το μέλλον" κατρακυλώντας με φόρα προς το άγριο παρελθόν.
Σάπιος καπιταλισμός, βαραίνει σα μπάλα δεμένη στο πόδι του καιρού.
Βαραίνει σα μπαλα δεμένη στο πόδι της ζωής.
Γυρίζει τον κόσμο πίσω, αρρωσταίνει τα πάντα.
Τι να σχολιάσει κανείς από μια τέτοια είδηση…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη διάβασα και χιλιάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου, σκέψεις, που οδήγησαν όλες σε μία μόνο λέξη. ΦΡΙΚΗ! Πως μπορεί κανείς να περιγράψει αλλιώς την καθημερινότητα που βιώνουμε. Έπειτα μου ήρθε η λέξη ΑΝΟΧΗ. Πως μπορεί κανείς να ανέχεται αυτή φρικαλεότητα; Αλήθεια; Πως; Κι όμως… την ανεχόμαστε. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. ΕΓΚΛΗΜΑ!
Τρία παιδιά. Τρείς αθώες, αμόλυντες ψυχές χάθηκαν. Από σεβασμό αυτό που σου ‘ρχεται να κάνεις είναι απλά να σωπάσεις. Αυτό δεν κάνουμε μπροστά στον Θάνατο; Σιωπούμε. Μα μια τεράστια κραυγή βράζει μες τα σωθικά μου. Δεν αντέχεται πια αυτή η σιωπή. Πώς να σωπάσεις μπροστά στο άδικο; Πως μπορεί να υπάρχει σεβασμός στον Θάνατο όταν δεν υπήρξε σεβασμός στη Ζωή;
Είμαι γυναίκα. Από τη φύση είμαι καμωμένη να φυλάω την Ζωή στην μήτρα μου 9 μήνες, έπειτα να τη γεννώ, να τη φροντίζω και να τη προσφέρω στον κόσμο. Να τη προσφέρω στο κόσμο αυτόν. Στο κόσμο της φτώχειας, της πείνας, της μιζέριας, της θλίψης, της εκμετάλλευσης. Στο κόσμου του πόνου, του άδικου, του φόβου, του πολέμου, του εφιάλτη.
Της Φρίκης, Του Θανάτου
Γενναία, πολύ γενναία η Μάνα στον καπιταλισμό. Γιατί ο καπιταλισμός σκότωσε αυτά τα τρία παιδιά, ο καπιταλισμός σκοτώνει ή αφήνει ορφανά παιδιά στη Παλαιστίνη, ο καπιταλισμός ζητά από τη μάνα να στερήσει το ψωμί από το παιδί της, ο καπιταλισμός παίρνει παιδιά από σχολεία, από αλάνες και τα βάζει μέσα σε εργοστάσια, ο καπιταλισμός καρφώνει σύριγγες γεμάτες ηρωίνη στις φλέβες των παιδιών, ο καπιταλισμός γέννησε τις λέξεις παιδική εργασία, παιδική πορνεία, παιδική εγκληματικότητα.
Και τι είναι πιο γενναίο; Αναρωτιέμαι. Να στερήσεις από το παιδί σου το γάλα, τη ζεστασιά, τη μόρφωση, την υγεία, το παιχνίδι ή να βγεις να πεις ΟΧΙ;
Όχι ρε δεν τη δέχομαι την απόλυσή σου, πρέπει να ταΐσω το παιδί μου!
Όχι ρε δεν θα μου κάνεις καμιά μείωση μισθού, πρέπει να αγοράσω πετρέλαιο να ζεσταθούν τα παιδιά μου!
Όχι ρε δεν θα το κλείσετε το σχολείο, δεν θα πετάξτε τους δασκάλους του παιδιού μου στο δρόμο, το παιδί μου πρέπει να μάθει γράμματα!
Όχι ρε δεν θα ιδιωτικοποιήστε το νοσοκομείο και τον γιατρό θα τον πληρώσετε γιατί το παιδί μου δεν θα πεθάνει από μια ίωση!
Αλήθεια; Τι είναι πιο τρομακτικό; Ένα παιδί που καίγεται ζωντανό ή τ’ αφεντικό;
Και ρωτώ γιατί το μέτρο της γενναιότητας είναι ο φόβος.
Αλλά τι ζητάω και εγώ (κι όλοι οι σύντροφοί μου)… παράλογα πράγματα! Δουλειά με δικαιώματα για όλους. Δωρεάν δημόσια ποιοτική υγεία και παιδεία για όλους. Φθηνή και καλής ποιότητας τροφή για όλους. Ελεύθερο χρόνο. Τέχνη που να υπηρετεί το μυαλό και την ψυχή για όλους. Η τεχνολογία και η επιστήμη να υπηρετεί τον άνθρωπο. Και κυρίως να αποφασίζω εγώ για την τύχη μου και όλοι μαζί, εμείς, που έτσι κι αλλιώς τα παράγουμε όλα, για την τύχη της κοινωνίας. Α! και όλα αυτά χωρίς αφεντάδες να μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο.
Αλλά είπαμε ντε, αυτά είναι παράλογα πράγματα και δεν γίνονται. Φαντασίες και όνειρα θερινής νυκτός. Είναι πιο λογικό να πεθαίνουν τρία παιδιά από πυρκαγιά που προκλήθηκε από ξυλόσομπα εν έτει 2012.
Είσαι ποιητής Γιώργο γιατί όλα όσα έγραψα τα είπες εσύ σε μία μόνο φράση.
«Σάπιος καπιταλισμός, βαραίνει σα μπάλα δεμένη στο πόδι του καιρού.»
Δ