Ένα από τα βίντεο που βρήκα να έχουν γίνει στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες και μου άρεσε και το δημοσιεύω.
Οι φωτογραφίες από την ηρωική απεργία των Χαλυβουργών ¨πλησιάζουν" λίγο περισσότερο την ψυχή του τραγουδιού που γράφτηκε το καλοκαίρι ακριβώς γι αυτό τον αγώνα και με το μυαλό μου στη συγκέντρωση της 12ης Φεβρουαρίου όταν οι Χαλυβουργοί ήταν στην κορυφή της πορείας στη Σταδίου. Δε θα ξεχάσω τα πρόσωπά τους όταν έκαναν τις αλυσίδες για να ξεκινήσει η πορεία εκείνο το απόγευμα. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε ακριβως την επομενη της απεργίας της 7 Νοέμβρη με το μυαλό γεμάτο εικόνες από όσα είχαν γίνει εκείνη τη μέρα. Το σύνθημα είναι πράγματι από το βίντεο της επιστροφής του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος μέσα σε βροχή και με τον κόσμο που έφευγε να έχει σταματήσει στα πεζοδρόμια και να χειροκροτάει τη συγκροτημένη πορεία του ΠΑΜΕ.
Το τραγούδι ήταν έτοιμο τον Αύγουστο (μαζί με μερικά ακόμα που είχα γράψει για την απεργία των Χαλυβουργών) και είχα αποφασίσει να το παρουσιάσω στο φεστιβάλ της ΚΝΕ αλλά τελικά δεν το έκανα. Το έπαιξα για πρώτη φορά στη Ρώμη στην αποστολή του ΠΑΜΕ και μετά σε άλλες μικρες η μεγαλύτερες συναυλίες όπου ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο χαιρόντουσαν όσοι το άκουγαν που αυτό το σπουδαίο σύνθημα (ίσως το πιο σπουδαίο απ΄'όλα) είχε γίνει τραγούδι.
Oι γνώμες που περισσότερο από όλες τις άλλες με ενδιέφεραν και μέτρησαν τελικά ήταν αυτές των απλών εργατών, των απλών ανθρώπων που αυτή τη στιγμή νοιώθουν περισσότερο από όλους την κατάσταση που ζούμε. Αυτοί ήταν που το χάρηκαν περισσότερο από όλους. Τις γνωμες των πιο "ειδικών" τις άκουσα και τις έχω στο μυαλό μου.
Οι γνώμες τέλος αυτών που θέλουν την "τέχνη για την τέχνη" και αρρωσταίνουν με μας που θέλουμε την τέχνη εργαλείο στα χέρια του λαού, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Αυτοί κάνουν απλά λάθος.
Πραγματικά θα ήθελα να ακολουθήσουν πολλά ανάλογα τραγούδια, σύμφωνα με την άποψη βέβαια και το γούστο των άλλων δημιουργών. Αυτή είναι μια μόνο μορφή. Προφανώς υπάρχουν και πολλές άλλες.
Μάλλον δε χρειάζεται να πω πως αισθάνομαι για το αγκάλιασμα του τραγουδιού από τόσους συντρόφους
‘….εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο χαιρόντουσαν όσοι το άκουγαν που αυτό το σπουδαίο σύνθημα (ίσως το πιο σπουδαίο απ΄'όλα) είχε γίνει τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο έτσι το καταλαβαίνω και εγώ, πραγματικά το ‘γρανάζι’- έτσι ακούω να το ζητούν ή το ζητάω και εγώ από αυτόν που έχει στα χέρια του το χωνί και δίνει τα συνθήματα- είναι σπουδαίο σύνθημα. Από πολύ καιρό σκεφτόμουν πως θα ήταν σαν τραγούδι, πως έπρεπε οπωσδήποτε να είναι τραγούδι, και ακούγοντας το να το τραγουδάς, ενθουσιάστηκα! Δε ξέρω αν το καταλαβαίνεις αλλά έχεις φτιάξει ένα μικρό διαμάντι. Μετά από χρόνια, άσχετα με το πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα, όταν θα θέλω να περιγράψω σε κάποιον (τα εγγόνια μου ίσως) την εποχή που ζούμε, το γρανάζι σου θα με βοηθά να περιγράψω ό,τι ποιο ξεκάθαρο, νηφάλιο, ανθρώπινο, ρεαλιστικό και στη τελική όμορφο γεννήθηκε μεσα σε αυτή.
Να είσαι καλά!
Σύντροφε σ'ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να είναι πράγματι διαμάντι όπως λες.
Εχουμε ανάγκη από τραγούδι στο δρόμο.
Πρέπει ο λαός να πιστέψει πως μπορεί.
Αυτό προσπάθησα να κάνω.