Όταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν απολαύει της εμπιστοσύνης ούτε καν των συμπολιτευόμενων βουλευτών, τότε σε ποιον άραγε στηρίζεται; Στην οργάνωση και τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ μήπως; Ούτε κατά διάνοια. Όπως πολύ σωστά διαπίστωσε και κατέθεσε βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, «το μισό ΠΑΣΟΚ ζει με ψυχοφάρμακα και το άλλο μισό βρίσκεται στις πλατείες». Μήπως στηρίζεται στη λαϊκή πλειοψηφία, την έστω, ακόμη, «σιωπηρή»; Καμία σχέση. Η απάντηση δίνεται στις δημοσκοπήσεις και, περισσότερο, στις πλατείες.
Που στηρίζεται λοιπόν σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου; Το ερώτημα μοιάζει απλοϊκό, ίσως και αφελές. Πρόκειται όμως για το κεντρικό πολιτικό ερώτημα της εποχής…
Χαρακτηρίστηκε ως group therapy, ως άσκηση ψυχοθεραπείας η 12άωρη συνεδρίαση του διευρυμένου ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, σχεδόν της μισής Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Με την έννοια ότι -για πρώτη φορά- οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος βρήκαν την ευκαιρία να πουν φωναχτά τον πόνο τους, να βγάλουν τ’ απωθημένα τους, να ξεσπάσουν, να εκτονωθούν.
Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο, πολύ βαθύτερο, πολύ ουσιαστικότερο. Η συγκεκριμένη συνεδρίαση ανέδειξε μια εντυπωσιακή πραγματικότητα. Και διαμόρφωσε ένα βαρυσήμαντο πολιτικό παράγωγο. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έθεσαν πεντακάθαρα ζήτημα δεδηλωμένης. Ετέθη δηλαδή επί της ουσίας ζήτημα λειτουργίας του πολιτεύματος.
Μπορεί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να υπερψηφίσουν μεθαύριο στο σύνολό τους το «μεσοπρόθεσμο». Και σίγουρα θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης σε ενδεχόμενη κατάθεση πρότασης μομφής. Όμως δεν θα μπορέσουν να πείσουν κανέναν. Δεν εμπιστεύονται πλέον την κυβέρνησή τους, κι αυτό είναι ομολογημένο και ξεκάθαρο.
Μετά απ’ όσα φοβερά και τρομερά και άκρως αποκαθηλωτικά ακούστηκαν στον ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, τέτοια που και οι αντιπολιτευόμενοι διστάζουν να εκστομίσουν, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι η παραίτηση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Μιας και ο υπουργός Οικονομικών ήταν ο κεντρικός στόχος απαξίωσης από το σύνολο της Κ.Ο. Ή ακόμη θα περίμενε κανείς από τον πρωθυπουργό να θέσει θέμα εμπιστοσύνης στη Βουλή.
Είναι εντυπωσιακό ότι οι μισοί από τους λαβόντες τον λόγο βουλευτές πρότειναν εκλογές εδώ και τώρα. Ενώ ένας σημαντικός αριθμός τους ζήτησε συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. Εισηγήσεις αμφότερες οι οποίες ενισχύουν το κλίμα δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεδομένου ότι το μεν αίτημα για εκλογές θέτει ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης του παρόντος κυβερνητικού σχήματος. Το δε άλλο, εκείνο της συγκυβέρνησης, υποδηλώνει την ανεπάρκειά του. Ότι δηλαδή μόνη της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Και τα δύο πάντως ενισχύουν την εκτίμηση πως έχει τεθεί σήμερα ζήτημα δεδηλωμένης. Ζήτημα δηλαδή λειτουργίας του πολιτεύματος. Ή, όπως έλεγαν παλιά, τίθεται «ζήτημα δυσαρμονίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Βουλή»...
Η πλατεία ψηφίζει...
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι «αγανακτισμένοι» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε τέτοια απαξιωτική κριτική, αν δεν υπήρχαν οι «πλατείες». Είναι φανερό πως νιώθουν την ανάσα των «αγανακτισμένων πολιτών» στην πλάτη τους. Κάποιοι απ’ αυτούς το ομολόγησαν κιόλας. Προτείνοντας μάλιστα «ν’ ανοίξουν τα παντζούρια ώστε να μπει στη Βουλή ο αέρας της πλατείας».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι το κίνημα της πλατείας αφήνει ήδη το αποτύπωμά του στην πολιτική ζωή της χώρας. Η πίεση που ήδη ασκεί στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι τέτοια ώστε ουδείς μπορεί να την αγνοήσει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ενεργοποιεί σήμερα τους επί μακρόν απέχοντες πνευματικούς ανθρώπους.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» επηρέασε ασφαλώς την προανακριτική επιτροπή ώστε να μην πέσουν στον κουβά οι ευθύνες του Άκη Τσοχατζόπουλου για τα υποβρύχια.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» εμποδίζει προφανώς τον Αντώνη Σαμαρά να προχωρήσει συναινετικότερα, σύμφωνα με τις διαθέσεις του, όπως αυτές εκφράστηκαν στην Κ.Ο. της Ν.Δ.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» οδήγησε τους 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να στείλουν τη γνωστή επιστολή στον πρωθυπουργό.
* Και τώρα το κίνημα των «αγανακτισμένων» δίνει φωνή και θάρρος στο σύνολο των κυβερνητικών βουλευτών. Και τους οδηγεί στην ανταρσία.
* Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λειτουργήσουν οι βουλευτές όταν θα περικυκλωθεί η Βουλή από τους «αγανακτισμένους» κατά την ψηφοφορία για το «μεσοπρόθεσμο».
Έτσι, για να επιβεβαιωθεί γι’ άλλη μια φορά πως δεν υπάρχει χαμένος αγώνας. Πως χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν γίνεται...
Που στηρίζεται λοιπόν σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου; Το ερώτημα μοιάζει απλοϊκό, ίσως και αφελές. Πρόκειται όμως για το κεντρικό πολιτικό ερώτημα της εποχής…
Χαρακτηρίστηκε ως group therapy, ως άσκηση ψυχοθεραπείας η 12άωρη συνεδρίαση του διευρυμένου ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, σχεδόν της μισής Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Με την έννοια ότι -για πρώτη φορά- οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος βρήκαν την ευκαιρία να πουν φωναχτά τον πόνο τους, να βγάλουν τ’ απωθημένα τους, να ξεσπάσουν, να εκτονωθούν.
Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο, πολύ βαθύτερο, πολύ ουσιαστικότερο. Η συγκεκριμένη συνεδρίαση ανέδειξε μια εντυπωσιακή πραγματικότητα. Και διαμόρφωσε ένα βαρυσήμαντο πολιτικό παράγωγο. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έθεσαν πεντακάθαρα ζήτημα δεδηλωμένης. Ετέθη δηλαδή επί της ουσίας ζήτημα λειτουργίας του πολιτεύματος.
Μπορεί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να υπερψηφίσουν μεθαύριο στο σύνολό τους το «μεσοπρόθεσμο». Και σίγουρα θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης σε ενδεχόμενη κατάθεση πρότασης μομφής. Όμως δεν θα μπορέσουν να πείσουν κανέναν. Δεν εμπιστεύονται πλέον την κυβέρνησή τους, κι αυτό είναι ομολογημένο και ξεκάθαρο.
Μετά απ’ όσα φοβερά και τρομερά και άκρως αποκαθηλωτικά ακούστηκαν στον ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, τέτοια που και οι αντιπολιτευόμενοι διστάζουν να εκστομίσουν, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι η παραίτηση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Μιας και ο υπουργός Οικονομικών ήταν ο κεντρικός στόχος απαξίωσης από το σύνολο της Κ.Ο. Ή ακόμη θα περίμενε κανείς από τον πρωθυπουργό να θέσει θέμα εμπιστοσύνης στη Βουλή.
Είναι εντυπωσιακό ότι οι μισοί από τους λαβόντες τον λόγο βουλευτές πρότειναν εκλογές εδώ και τώρα. Ενώ ένας σημαντικός αριθμός τους ζήτησε συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. Εισηγήσεις αμφότερες οι οποίες ενισχύουν το κλίμα δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεδομένου ότι το μεν αίτημα για εκλογές θέτει ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης του παρόντος κυβερνητικού σχήματος. Το δε άλλο, εκείνο της συγκυβέρνησης, υποδηλώνει την ανεπάρκειά του. Ότι δηλαδή μόνη της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Και τα δύο πάντως ενισχύουν την εκτίμηση πως έχει τεθεί σήμερα ζήτημα δεδηλωμένης. Ζήτημα δηλαδή λειτουργίας του πολιτεύματος. Ή, όπως έλεγαν παλιά, τίθεται «ζήτημα δυσαρμονίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Βουλή»...
Η πλατεία ψηφίζει...
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι «αγανακτισμένοι» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε τέτοια απαξιωτική κριτική, αν δεν υπήρχαν οι «πλατείες». Είναι φανερό πως νιώθουν την ανάσα των «αγανακτισμένων πολιτών» στην πλάτη τους. Κάποιοι απ’ αυτούς το ομολόγησαν κιόλας. Προτείνοντας μάλιστα «ν’ ανοίξουν τα παντζούρια ώστε να μπει στη Βουλή ο αέρας της πλατείας».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι το κίνημα της πλατείας αφήνει ήδη το αποτύπωμά του στην πολιτική ζωή της χώρας. Η πίεση που ήδη ασκεί στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι τέτοια ώστε ουδείς μπορεί να την αγνοήσει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ενεργοποιεί σήμερα τους επί μακρόν απέχοντες πνευματικούς ανθρώπους.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» επηρέασε ασφαλώς την προανακριτική επιτροπή ώστε να μην πέσουν στον κουβά οι ευθύνες του Άκη Τσοχατζόπουλου για τα υποβρύχια.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» εμποδίζει προφανώς τον Αντώνη Σαμαρά να προχωρήσει συναινετικότερα, σύμφωνα με τις διαθέσεις του, όπως αυτές εκφράστηκαν στην Κ.Ο. της Ν.Δ.
* Το κίνημα των «αγανακτισμένων» οδήγησε τους 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να στείλουν τη γνωστή επιστολή στον πρωθυπουργό.
* Και τώρα το κίνημα των «αγανακτισμένων» δίνει φωνή και θάρρος στο σύνολο των κυβερνητικών βουλευτών. Και τους οδηγεί στην ανταρσία.
* Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λειτουργήσουν οι βουλευτές όταν θα περικυκλωθεί η Βουλή από τους «αγανακτισμένους» κατά την ψηφοφορία για το «μεσοπρόθεσμο».
Έτσι, για να επιβεβαιωθεί γι’ άλλη μια φορά πως δεν υπάρχει χαμένος αγώνας. Πως χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν γίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου