Το φάντασμα του Πινοτσέτ με μανδύα τεχνοκράτη

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Σενάρια «αντι-συνταγματικής εκτροπής»

Της Αφροδίτης Πολίτη

«Μνημόνιο ή τανκς» είναι ο ωμός εκβιασμός που θέτουν μια σειρά από δημοσιεύματα αλλά και κυβερνητικές διαρροές και δηλώσεις πολιτικών. Από τις σικέ δημοσκοπήσεις του Βήματος που εντέχνως προστάζουν ότι «μια χούντα (τεχνοκρατών) μας χρειάζεται» ως τις αποκαλύψεις για ασκήσεις στρατού κατά διαδηλωτών, και τις πρόσφατες αναφορές σε «μυστικές εκθέσεις της CIA για πραξικόπημα στην Ελλάδα», ο μπαμπούλας της «εκτροπής από τη συνταγματική τάξη» επανέρχεται όσο οι λαϊκές αντιδράσεις κορυφώνονται. Tο τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ «χουντολογίας» το έπαιξε ο – μην με πείτε λιμπερτίνο – Πάγκαλος, στην ισπανική El Mundo. Ο πρώην αριστερός εγγονός του δικτάτορα δήλωσε ότι η έξοδος από το Μνημόνιο και το ευρώ ισοδυναμεί με πραξικόπημα, που θα φέρει τα τανκς στους δρόμους, για να προστατευθούν οι τράπεζες.

Είχαν προηγηθεί οι νουθεσίες – τρόμου του εκδότη του Βήματος Σ. Ψυχάρη, προς τους απείθαρχους διαδηλωτές: «...υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που να δικαιολογεί έκτακτα μέτρα, δηλαδή εκτρπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;» ρωτά ρητορικά όσους ονειρεύονται ανατροπές και άμεσες δημοκρατίες, απειλώντας ξεκάθαρα όσους αντιστέκονται οτι αν δεν περάσει το νέο Μνημόνιο, θα περάσουν οι ερπύστριες των τανκς.

Το ψευδοδίλημμα «Μνημόνιο ή τανκς» θα ήταν πιο ειλικρινές αν στη θέση του διαζευκτικού «ή» έβαζαν το συνδετικό «και», καθώς η μία μορφή βαρβαρότητας είναι προϋπόθεση και μήτρα της άλλης. Οπως έχει επανηλειμένα αποδειχθεί στο παρελθόν, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι ο καλύτερος φίλος των δικτατόρων, καθώς μόνο με τη βία μιας κοινοβουλευτικής ή μη χούντας μπορεί να επιβληθεί η οικονομική χούντα των νεοφιλελεύθερων Μνημονίων.

Το μέλλον που μας επιφυλάσει κάθε πιθανό ανακάτεμα της μνημονιακής τράπουλας, με οικουμενική συμμαχία προθύμων, «κούρεμα» ή μερική αναδιάρθρωση του χρέους παράλληλα με μακροχρόνια λιτότητα, κυβέρνηση τεχνοκρατών - επιχειρηματιών, ως την πιο αυταρχική συνταγή ενός κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, περιέχει ως απαραίτητα συστατικά και τη βία και τον φόβο. Αυτός εξάλλου είναι ο μυθολογικός ορισμός του Κράτους, ως αδερφός της Βίας, στη Θεογονία του Ησίοδου.

Το σενάριο αιματοβαμένης καταστολής το είχε σερβίρει ήδη πριν τον Πάγκαλο, ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Λίγο πριν την προηγούμενη γενική απεργία ο «επίτιμος» μπαμπάς της Ντόρας εμφανίστηκε στους Φακέλους του Αlexis Παπαχελά την παραμονή να λέει χαρακτηριστικά «Τι πάει να πει νεκρούς;» υποστηρίζοντας ότι η Βουλή πρέπει να παραμείνει ανοιχτή, ακομα και αν υπάρξουν νεκροί την ημέρα της διαδήλωσης στις 15 Ιουνίου.

Τα πολιτικά πρόσωπα που επιστρατεύονται για να σπείρουν τον τρόμο μοιάζουν με μαριονέτες σε γκραν-γκινιόλ κουκλοθέατρο: Στις 15 Ιουνίου επιστράτευσαν τον πολιτικό βρυκόλακα για να γρουσουζέψουν την 24ωρη απεργία, λίγο πριν τη 48ωρη κατεβάζουν το θωρηκτό του κυβερνητικού παχυδερμισμού. Η προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού δεν θα μπορούσε να γίνει πιο έκδηλη. Αν δεν έχουν φοβηθεί αρκετά από τους κομμένους μισθούς, τα ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών, το ένα ως ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, την απαγόρευση των απεργιών – που κρίνονται παράνομες στα δικαστήρια –, τις διώξεις συνδικαλιστών και αγωνιστών με ρήτρες συμπληρωματικές του τρομονόμου, την οικονομική βία των ατομικών συμβάσεων και της φοροεπιδρομής· αν δεν φοβούνται από το κλομπ του μπάτσου, ας τους φοβίσει η μπότα του δικτάτορα ή οι δολοφόνοι του παρακράτους.

Ακόμα και αν ο δικτάτορας αυτός δεν φοράει τα σειρήτια του συνταγματάρχη, αλλά τα Αρμάνι των τροϊκανών, του τραπεζικού-επιχειρηματικού λόμπι, και των «προσωπικοτήτων ευρείας αποδοχής» με τίτλους ευγενείας και πατριωτικές δάφνες στην κωλότσεπη. Ακόμα και αν το παρακράτος δεν οδηγεί το τρίκυκλο του Γκοτζμάνη, αλλά κρατάει το μαχαίρι των «αγανακτισμένων πολιτών», συνομιλεί με τους βουλευτές σε «επιτροπές για το κέντρο της Αθήνας» και συνοδεύει με το κουμπούρι του τον εκλεγμένο εκπρόσωπό του στο δημαρχιακό μέγαρο.

Από τον Πινοτσέτ ως τον Μουμπάρακ, χούντες και οικονομικός νεοφιλελευθερισμός πάνε χέρι χέρι – και όσο το Μνημόνιο είναι εδώ, η οικονομική και ιδεολογική χούντα παραμένει επίσης, ακόμα και αν φοράει κοινοβουλευτικό μανδύα. Ακόμα και αν ο τωρινός πρωθυπουργός φύγει, με ελικόπτερο ή χωρίς, η προσφυγή στις κάλπες δεν εγγυάται αυτόματα ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει μυρωδιά αυταρχισμού και βίας, αν επιμείνει να εφαρμόσει μια αναθεωρημένη έστω εκδοχή του Μεσοπρόθεσμου ζουρλομανδύα.

Μπορεί τα σενάρια «ανωμαλίας» να επανήλθαν δριμύτερα για να κάμψουν ή να ενσωματώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση του κινήματος των πλατειών, όμως δεν είναι χτεσινά. Ήδη, πέρυσι τέτοια εποχή ο Μανουέλ Μπαρόζο, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προειδοποιούσε ωμά τις μεσογειακές χώρες - αδύναμους κρίκους, Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, ότι η λιτότητα είναι μονόδρομος, αλλιώς καραδοκούν τα τανκς: «Αν δεν εφαρμόσουν τα περιοριστικά μέτρα αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να εξαφανιστούν υπό τη μορφή που τις γνωρίζουμε ως δημοκρατίες. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Αυτή είναι η μοναδική!» έλεγε χαρακτηριστικά.

Η διατύπωση του Μπαρόζο περί μονόδρομου του Μνημονίου έγινε όταν ήδη στη χώρα μας είχε ψηφιστεί η επαχθής δανειακή σύμβαση με ΔΝΤ-Ε.Ε. και Ε.Κ.Τ, και είχαν εκχωρηθεί κυρίαρχα συνταγματικά δικαιώματα στις υπερεξουσίες της Τρόικας και του Υπουργού Οικονομικών.

Η χούντα όχι μόνο δεν τελείωσε το ’73, αλλά δεν έχει ανάγκη από τις ερπύστριες των τανκς, όσο κάνουν την ίδια και καλύτερη δουλειά, τα πρωτόκολλα των Μνημονίων, η τρομοκρατία των ΜΜΕ, τα λοβοτομημένα κοινοβούλια-μαριονέτες, που απλώς επικυρώνουν ήδη ανηλειμμένες αποφάσεις, και η κοστουμάτη δικτατορία του επιχειρηματικού κράτους. Αν οι δικτατορίες όπως τις ξέραμε είχαν το αποκρουστικό πρόσωπο του στρατιωτικού πραξικοπήματος και της αντι-δημοκρατικής εκτροπής, τίποτα δεν αποκλείει ενα «βελούδινο» κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, με φιλο-ευρωπαϊκό πρόσωπο, αυταρχικό ευρωσύνταγμα, νόμισμα και ευρωστρατό, με κλειστά σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ενισχυμένη την αστυνομική καταστολή και το κράτος της βίας.

Φορέας της χούντας νέου τύπου μια αυταρχική δικαστική και εκτελεστική εξουσία, με δρακόντειους νόμους ενάντια σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση, νέες μορφές ιδιώνυμου που ήδη εφαρμόζονται στο όνομα της «πάταξης της τρομοκρατίας»: κατασκευή ενόχων στα εργαστήρια της ασφάλειας, όπλα αντιμετώπισης πλήθους, κυνήγι μαγισσών, αντι-συνδικαλιστικοί νόμοι, απαγόρευση συγκεντρώσεων και ποινικοποίηση των απεργιών, αστυνομική κατοχή ολόκληρων πόλεων και περιοχών, και μια αποδυναμωμένη και ταυτόχρονα συγκεντρωτική νομοθετική εξουσία των 200 βουλευτών, σαν κι αυτό που πρότεινουν πρόσφατα φωστήρες όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Είναι ευνόητο, πως αν εξελιχθούν αυτά τα σενάρια, το αποτέλεσμα θα είναι ο ακόμα πιο ωμός περιορισμός των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων, ένα κράτος πιο αυταρχικό, με ξεπουλημένο τον κοινωνικό -δημόσιο τομέα, αλλά ενισχυμένο τον τομέα της καταστολής, ένα κράτος που θα είναι ξεκάθαρα υπηρέτης των υπερεθνικών ολοκληρώσεων, των επιχειρηματικών ελίτ, των τραπεζιτών, του πολυεθνικού κεφαλαίου και των διεθνών ομίλων τους. Ενα τέτοιο καθεστώς, ακόμα και αν προκύψει ως αποτέλεσμα εκλογών, ιδίως εάν κραδαίνει με περηφάνεια τη γαλανόλευκη και ορκίζεται στην εθνική ενότητα και σωτηρία, στην πραγματικότητα είναι βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο – το μπλαβί χρώμα μιας ημιθανούς «δημοκρατίας» στον γύψο.