Τα νέα λοιπόν είναι ότι τα λεφτά σχεδόν τα έχουμε πάρει. Οι τελευταίες ειδήσεις αναφέρουν ότι θα απαιτηθεί υποχρεωτική συναίνεση, αλλά έχω την αίσθηση ότι ακόμα και χωρίς αυτή την περιβόητη συναίνεση εκ μέρους της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, οι της Ευρώπης θα βρουν κάποια δικαιολογία να μας τα δώσουν.
Το πρόγραμμα αναφέρει ότι η κοινοπραξία της τρόικα μαζί πλέον με την εθελοντική συνεισφορά των καλών ευρωπαϊκών τραπεζικών ομίλων θα φτάσει τα περίπου 150 δισ. ευρώ.
Οι τακτικοί αναγνώστες γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουμε πει πως τα λεφτά θα τα πάρουμε ό,τι και να κάνουμε. Δεν έχει καμία σημασία αν η κυβέρνηση πετύχει ορισμένους στόχους ή όχι, διότι από τη στιγμή που οι της Ευρώπης δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για αναδιάρθρωση, τότε θα πρέπει να πληρώσουν προκειμένου να μην γίνει. Και πράγματι αυτό ακριβώς κάνουν.
Οι ελπίδες τώρα του ελληνικού λαού βασίζονται στο plan B της Ευρώπης, που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο από πίστωση χρόνου μέχρι να σκάσει το ελληνικό ζήτημα στα μούτρα τους. Και το ότι θα σκάσει να είσαι απολύτως σίγουρος αγαπητέ αναγνώστη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως είπα στο προχθεσινό ένθετο, το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα φάει τη φόλα αλλά και ποιον θα πάρουν τα σκάγια.
Υπαρχει ένα ερώτημα αυτές τις μέρες στο διεθνή τύπο. Αυτό είναι αν οι Έλληνες θέλουν να σωθούν. Αυτό βέβαια υπονοεί ότι οι συνταγές για την ελληνική κρίση (περισσότερες πιστώσεις που δεν μπορούμε να πληρώσουμε) είναι η λύση. Αλλά αν πράγματι η τωρινή συνταγή είναι η λύση, για ποιο λογο οι Έλληνες δεν την θέλουν; Μήπως πραγματικά δεν θέλουν να σωθούν;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να απαντηθεί για ποιο λογο οι Έλληνες δεν βλέπουν λύση στις συνταγές της Ευρώπης; Άσχετα από τις αριστερίζουσες ιδέες που διακατέχουν τους περισσότερους πολίτες της Ελλάδος, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η κοινή πεποίθηση των πολιτών αυτής της χώρας δεν διαφέρει από την άποψη της αγοράς περί του θέματος. Τούτο είναι ότι η τωρινή πολιτική δεν είναι λύση.
Αν μη τι άλλο ταιριάζει και συμπίπτει με το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας ξένος αναλυτής που δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια αναδιάρθρωση των χρεών της. Άρα οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν δίκιο, υπό την έννοια ότι οι τωρινές πολιτικές δεν αποτελούν λύση και άρα δεν θέλουν να σωθούν υπό το προτεινόμενο σχέδιο. Υπό αυτή την έννοια, οι τωρινές πολιτικές δεν είναι τίποτα άλλο από μια πίστωση χρόνου, που, όταν έρθει ο τελικός λογαριασμός, θα είναι αρκετά μεγαλύτερος. Ο χρόνος είναι χρήμα, μην ξεχνάμε ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο χρόνος είναι και τόκοι.
Στη Γερμανία οι οικονομολόγοι είναι χωρισμένοι σε δυο στρατόπεδα. Οι μισοί φοβούνται ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα προκαλέσει ένα ντόμινο που θα μεταδοθεί και σε άλλες περιφερειακές χώρες (αργά ή γρήγορα μεταξύ αυτών και στην ίδια τη Γαλλία) και οι άλλοι μισοί φοβούνται ότι ακόμα και με όλα αυτά τα λεφτά, τελικά η Ελλάδα δεν θα καταστεί βιώσιμη και οι χασούρες στους Ευρωπαίους φορολογουμένους θα είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Με λίγα λόγια και οι μεν και οι δε δεν είναι αισιόδοξοι ότι η τωρινή συνταγή είναι η λύση. Και αν πράγματι είναι έτσι, τι επιμένουν όλοι να μας δώσουν όλα αυτά τα λεφτά; Πίστωση χρόνου λέω εγώ.
Σε ένα θέμα όμως έχουν δίκιο. Ότι μια ελληνική αναδιάρθρωση θα προκαλέσει ντόμινο στην Ευρώπη. Όχι όμως λόγω του ότι θα την προκαλέσει η Ελλάδα, αλλά διότι πολλές άλλες χώρες έχουν ανάλογο προβλήματα χρέους με την Ελλάδα. Αν δεν αλλάξει κάτι, αργά ή γρήγορα πολλές άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες θα βρεθούν εδώ που είμαστε εμείς τώρα.
Να είστε σίγουροι ότι η Ιταλία με χρέος 120% του ΑΕΠ θα γονατίσει σε περίπτωση που δούμε μια ύφεση στην Ευρώπη. Όσο γρήγορα σταμάτησε η αγορά να δανείζει την Ελλάδα, άλλο τόσο γρήγορα θα σταματήσει να δανείζει την Ιταλία.
Αλλά σε αυτό δεν ευθύνεται η Ελλάδα. Η Ιταλία θα έχει την απόλυτη ευθύνη και όχι εμείς. Άρα το να καθυστερούμε μια ελληνική αναδιάρθρωση, δεν θα λύσει το πρόβλημα της Ιταλίας. Απλά θα δώσει πίστωση χρόνου σε όλη την Ε.Ε. προκειμένου να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει να κάνει για να λυθεί το πρόβλημα.
Οι Έλληνες γραφειοκράτες πάντως παίρνουν άριστα από έμενα για προπαγάνδα. Από το “λεφτά υπάρχουν” φτάσαμε στο “κατεβάζουμε ρολά”. Έχουν πείσει όλη την Ελλάδα ότι ξέρουν τι κάνουν, ότι οι προτεινόμενες λύσεις είναι η απάντηση και ότι, οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο.
Το αν οι ίδιοι το πιστεύουν αυτό είναι θέμα προς συζήτηση, αλλά το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι πολίτες έχουν ακόμα εμπιστοσύνη στις πολιτικές ηγεσίες. Οι πολιτικές ηγεσίες αυτής της χώρας επίσης θέλουν πίστωση χρόνου... πίστωση χρόνου στην καρέκλα. Θα πουν οτιδήποτε και θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να κρατηθούν στην καρέκλα για να μπορούν να κάνουν κουμάντο. Θέλουν βλέπεις χρόνο (στην καρέκλα) προκειμένου να εφαρμοστούν πολιτικές για μια καινούργια Ελλάδα!!! Μου θυμίζει το ανέκδοτο της γραφειοκρατίας, που όλοι αναγνωρίζουν ποιο είναι το πρόβλημα, αλλά κανένας δεν μπορεί να μας πει το πώς θα μειωθεί αυτή η γραφειοκρατία. Όλοι εδώ και 30 χρόνια ζητούν πίστωση χρόνου.
Η κατάληξη είναι ότι όλοι προσπαθούν να πάρουν πίστωση χρόνου για να αποφευχθεί το αναπόφευκτο. Τούτο δεν είναι άλλο από την αναγνώριση των προβληματικών παγίων, τη διαγραφή αυτών και την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού κλάδου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το αν θα καταφέρουν να πάρουν αυτή την πίστωση χρόνου μέχρι το 2014 ή το 2015 δεν το ξέρω αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ελπίδα είναι ο χειρότερος επενδυτικός σύμβουλος. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ελπίδα της τωρινής αυταπάτης κοστίζει ακριβά στην Ελλάδα και θα κοστίσει ακόμα περισσότερο στον Ευρωπαίο φορολογημένο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση μελλοντικά.
george.kesarios@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου