γράφει ο Παναγιώτης Σωτήρης
Το όργιο αστυνομικής βίας που εξαπέλυσαν οι συμμορίες ένστολων κρατικών αλητών, τραμπούκων και υποψήφιων δολοφόνων στις 28 και 29 Ιούνη, οι τρομαχτικής έντασης και βαρβαρότητας επιθέσεις απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ο συνεχής βομβαρδισμός με χημικά της πλατείας, οι επελάσεις με μοτοσικλέτες, οι ανελέητοι ξυλοδαρμοί επιβεβαίωσαν ότι τους τελευταίους μήνες ζούμε μια εξελισσόμενη αντιδημοκρατική εκτροπή, τη μεγαλύτερη καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατικής διαδικασίας και λαϊκής κυριαρχίας από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» έσπευσε να εφαρμόσει το μεγαλύτερο πρόγραμμα αφαίμαξης εισοδήματος των τελευταίων δεκαετιών. Η «Δανειακή Σύμβαση» και το Μνημόνιο συνοδεύονται από πρωτοφανή εκχώρηση πλευρών της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ο πυρήνας της χάραξης πολιτικής ανήκει ρητά στους εκπροσώπους της Τρόικας. Μη αιρετά στελέχη της ΕΕ όπως ο κ. Όλι Ρεν ή επαγγελματίες οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ όπως ο κ. Τόμσεν υπαγορεύουν πολιτικές ή ακόμη και την υποχρεωτική συναίνεση σε αυτές. Μία κυβέρνηση που ανακοίνωσε την παραίτησή της, αναγνωρίζοντας ότι είχε χάσει την πραγματική κοινωνική «δεδηλωμένη», παραμένει στην εξουσία επειδή ξένοι πιστωτές, εγχώριοι τραπεζίτες και οι περιβόητες «αγορές» επέβαλαν με κάθε τρόπο να ολοκληρωθεί η νομοθετική επεξεργασία του περιβόητου «Μεσοπρόθεσμου». Η μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών και η διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει αυτή την πολιτική αντιμετωπίζονται ως δευτερεύουσας σημασία γεγονότα. Ποτέ άλλοτε τυπικά δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν είχε χάσει σε τέτοια κλίμακα την ουσιαστική νομιμοποίηση και δεν αντιμετώπιζε μια τόσο ανοιχτή πολιτική κρίση.
Στην πραγματικότητα ζούμε μέρες ενός ιδιότυπου καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», που περιφρονεί προκλητικά την κοινωνική πλειοψηφία και την πάνδημη αποδοκιμασία αυτής της πολιτικής, έναν υπαγορευόμενο από τις πιο επιθετικές μερίδες του κεφαλαίου, ντόπιου και ευρωπαϊκού, μεταμοντέρνο κοινοβουλευτικό καισαρισμό και βοναπαρτισμό, όπως ορθά παρατήρησε ο Στ. Κουβελάκης. Επιπλέον, η συνθήκη περιορισμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας που προσπαθούν να επιβάλουν οι ηγεμονικοί σχηματισμοί της ΕΕ παραπέμπει οριακά σε νεοαποικιοκρατικό καθεστώς. Όπως ακριβώς οι απολογητές του ιμπεριαλισμού στο γύρισμα από τον 19ο αιώνα στον 20ο παρουσίαζαν την ιμπεριαλιστική καθυπόταξη και εκμετάλλευση ως την εκτόνωση των οξυμμένων κοινωνικών αντιθέσεων στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, έτσι και σήμερα οι χώρες του πυρήνα της ΕΕ εξάγουν και επιβάλουν τρομακτική κοινωνική βία στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια για να αναπαράγουν το δικό τους καθεστώς συσσώρευσης, βρίσκοντας ως πρόθυμους συμμάχους τις ντόπιες μερίδες του κεφαλαίου που προσβλέπουν στην πλήρη αναίρεση κάθε έννοιας εργατικής κατάκτησης.
Σε αυτό το φόντο, η πολιτική ως προσπάθεια απόσπασης συναίνεσης και άρθρωσης κοινωνικών συμμαχιών μετασχηματίζεται στην δια πυρός και σιδήρου επιβολή μιας συνθήκης κοινωνικής καταστροφής, στην υποχρεωτική ενσωμάτωση της βούλησης των διεθνών οργανισμών, στην αμιγώς διοικητική και αστυνομική διεκπεραίωση της συντριβής των κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα νομοσχέδια με ένα άρθρο, οι σαρωτικοί «εφαρμοστικοί νόμοι» νόμοι που πρέπει να ψηφιστούν σε λίγες ώρες για να μη χάσουμε τη επόμενη δόση εξαθλίωσης, η χατζηαβατική μετατροπή της υποτακτικής συμμόρφωσης στους πιστωτές σε αναπόδραστη «εθνική σταυροφορία», αντανακλούν αυτή την βαθιά αυταρχική μετάλλαξη.
Αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Μας υπενθυμίζει ότι η αυθόρμητη πολιτική φιλοσοφία του κεφαλαίου δεν ήταν ποτέ η δημοκρατία αλλά ο φιλελευθερισμός. Ιστορικά οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης επεδίωξαν πρωτίστως την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων στην ιδιοκτησία και την ελεύθερη επιχειρηματική δραστηριότητα και όχι τόσο τη δημοκρατία ως δυνατότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας να επιβάλει, ακόμη και βίαια, τη συλλογική της βούληση. Ήταν οι μεγάλοι αγώνες του εργατικού κινήματος, οι δημοκρατικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις, οι πολύμορφες εκδοχές εισβολής του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο που επέβαλαν, έστω και ως αναγκαστική παραχώρηση, τις όποιες δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις έχουμε. Αντίθετα, ο πυρήνας της λογικής του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης παρέμεινε βαθιά αυταρχικός και ολοκληρωτικός. Ο «δεσποτισμός του εργοστασίου» εύκολα γίνεται δεσποτισμός επί της κοινωνίας.
Μόνο που η ίδια η ιστορία διδάσκει ότι ακόμη και η πιο ακραία εκδοχή αυταρχικής αντιδημοκρατικής εκτροπής παραμένει θεμελιωδώς εύθραυστη απέναντι στην συλλογική δράση, αντίσταση και κινητοποίηση. Η καρδιά της ελληνικής δημοκρατίας δεν χτυπά στο κοινοβούλιο του σύγχρονου δοσιλογισμού, αλλά στους δρόμους και τις πλατείες όπου με τον πιο εκρηκτικό, μαζικό και όμορφο τρόπο εκφράζεται η «αγωνία αυτού του τόπου για ζωή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου