"Περπατούσα στο δρόμο με δυο φίλους.Ο ηλιος έδυσε.Ξαφνικά ο ουρανός έγινε αίμα-κι ένιωσα την πνοή της θλίψης.Σταμάτησα-ακούμπησα στο φράχτη- πτώμα από την κούραση.Τα σύννεφα πάνω από το φιορδ έσταζαν άφθονο αίμα.Οι φίλοι μου συνέχισαν, αλλά εγώ έμεινα να τρέμω με μια ανοιχτή πληγή στο στήθος μου.Ακουσα μια τεράστια, απίστευτη κραυγή να διαπερνά τη φύση." Εντβαρτ Μουνκ
Ηταν μια βόλτα στο Έκεμπερκ- ένα προάστιο της Χριστιανίας(Όσλο) - που έκανε ένα απόγευμα με τους φίλους του ο Έντβαρτ Μούνχ.Ενας άνθρωπος που η ζωή δεν του έβγαινε με τίποτα, δηλαδή κλασσική περίπτωση καλλιτέχνη που μετατρέπει το προσωπικό του βασανιστήριο σε τέχνη.
"Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου" είχε πεί κάποτε.
Εκείνο το απόγευμα του 1893 ξεκίνησε τη δημιουργία ενός από τα διασημότερα εξπρεσσιονιστικά αριστουργήματα.Την "Κραυγή"!!
Το ηφαίστειο Κρακατόα είχε εκραγεί λίγο πριν χιλιάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, κι η σκόνη του τα απογεύματα, μάτωνε τον ουρανό του κόσμου κι ακόμα πιο πολύ τον δικό του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου