By Wolfgang Munchau
Ήταν εξαρχής εμφανές ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα κατέληγαν σε ένα πολύπλοκο χρηματοοικονομικό προϊόν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Εάν θέλεις να κερδίσεις χρόνο, τότε πρέπει να θολώσεις την κατάσταση, να παρακάμψεις τους κανόνες και να καταλήξεις στην τέλεια επιλογή, που δεν είναι παρά μία παραλλαγή μιας δανειακής υποχρέωσης με collateral. Απορώ γιατί άργησαν τόσο πολύ.
Δεν έχω αρκετό χώρο ώστε να εξηγήσω με σχήματα και βελάκια την πολυπλοκότητα της στρατηγικής με την οποία οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης θέλουν να εμπλέξουν τις ιδιωτικές τράπεζες στο νέο πακέτο στήριξης.
Θα προσπαθήσω το καλύτερο δυνατό με λέξεις: Εάν έχεις ένα ελληνικό ομόλογο που λήγει μέχρι τον Ιούνιο του 2014, θα πάρεις το 30% σε μετρητά και θα μετακυλίσεις το 70% σε 30ετείς κρατικούς ελληνικούς τίτλους. Οι Έλληνες θα πρέπει να πληρώσουν ετήσιο κουπόνι, ή επιτόκιο, μεταξύ 5,5% και 8%. Το ακριβές ποσοστό θα εξαρτηθεί από τη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη.
Από τα κεφάλαια που θα λάβει, η Ελλάδα θα δανείσει το 30% σε ένα "όχημα ειδικού σκοπού", ένα ακόμη γνωστό δημιούργημα της χρηματοοικονομικής κρίσης. Το ταμείο θα επενδύσει σε κυβερνητικά ή άλλα θεσμικά ομόλογα με αξιολόγηση "ΑΑΑ" και θα εκδώσει 30ετές ομόλογο με μηδενικό κουπόνι. Στόχος του είναι να υπάρξει εγγύηση του αρχικού κεφαλαίου των 30ετών ελληνικών ομολόγων που μόλις αγόρασες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου