...Έτσι έλεγε ένα σύνθημα των μαιτρ της ανέξοδης εξυπνάδας του ΚΚΕ εσωτερικού. Το οποίο έκανε θαύματα, καθώς έπεισε ένα μεγάλο κομμάτι της ανυπόφορα παλιμπαιδίζουσας ελληνικής αριστεράς του 70 και του 80 να αφήσει στην άκρη τον ιμπεριαλισμό και να ασχοληθεί με την μοναξιά, όχι ως οντολογικό πρόβλημα αλλά μάλλον ως μέσο για κανένα καλό πήδημα και για εφορμήσεις στην "χρήσιμη" φλυαρία του επικοινωνείν ως προϋπόθεσης του επιχειρείν, πολιτικώς ή σκέτα επιχειρηματικώς, ή πολιτικο-επιχειρηματικώς.
Σήμερα, με τα βομβαρδιστικά πάνω απ' το κεφάλι μου και την αίσθηση ότι οι εκτοξευτήρες "εχθρών" και "φίλων" μπορεί να συναντηθούν στο σπίτι μου και να σκοτώσουν το παιδί μου --αίσθηση που έχει αναμφίβολα ένας Σύριος πατέρας ή μια Σύρια μάνα που αναλογίζεται τις αγγλικές βάσεις στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια-- νιώθω και τον ιμπεριαλισμό και την μοναξιά, μόνο που η μοναξιά που νιώθω δεν είναι ούτε ερωτική ούτε οντολογική. Είναι πολιτική μοναξιά, η μοναξιά του ανθρώπου που γύρισε σελίδα ο ίδιος αλλά βρέθηκε έτσι να διαβάζει τη λάθος σελίδα γιατί το βιβλίο του αντικειμενικού κόσμου όπου ζει βρίσκεται ακόμα στην αρχή, στις πρώτες, άθλια κακογραμμένες και χιλιοδιαβασμένες σελίδες της προϊστορίας του, εκεί που υπάρχει μόνο χάος και θάνατος χωρίς νόημα και χωρίς προοπτική.
Όχι, λοιπόν, δεν υπάρχει και η μοναξιά εκτός απ' τον ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός είναι η μοναξιά, η πολιτική μοναξιά του να αναλογίζεσαι το θάνατο μιας ζωής που, μη έχοντας προετοιμάσει τίποτε για τη ζωή των γενιών που έρχονται, δεν τείνει σε κανέναν σκοπό, παρά μόνο στις αδιόρατες κινήσεις μετοχών ή στο ανέβασμα του ποσού κάποιων αόρατων λογαριασμών.
Έρχονται στιγμές που θα ήθελα να σπάσω κάποιων τα μούτρα για τη γελοιότητα με την οποία γέμισαν ζωές που θα όφειλαν να γνωρίζουν πως προορίζονται για τραγωδία.
Σήμερα, με τα βομβαρδιστικά πάνω απ' το κεφάλι μου και την αίσθηση ότι οι εκτοξευτήρες "εχθρών" και "φίλων" μπορεί να συναντηθούν στο σπίτι μου και να σκοτώσουν το παιδί μου --αίσθηση που έχει αναμφίβολα ένας Σύριος πατέρας ή μια Σύρια μάνα που αναλογίζεται τις αγγλικές βάσεις στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια-- νιώθω και τον ιμπεριαλισμό και την μοναξιά, μόνο που η μοναξιά που νιώθω δεν είναι ούτε ερωτική ούτε οντολογική. Είναι πολιτική μοναξιά, η μοναξιά του ανθρώπου που γύρισε σελίδα ο ίδιος αλλά βρέθηκε έτσι να διαβάζει τη λάθος σελίδα γιατί το βιβλίο του αντικειμενικού κόσμου όπου ζει βρίσκεται ακόμα στην αρχή, στις πρώτες, άθλια κακογραμμένες και χιλιοδιαβασμένες σελίδες της προϊστορίας του, εκεί που υπάρχει μόνο χάος και θάνατος χωρίς νόημα και χωρίς προοπτική.
Όχι, λοιπόν, δεν υπάρχει και η μοναξιά εκτός απ' τον ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός είναι η μοναξιά, η πολιτική μοναξιά του να αναλογίζεσαι το θάνατο μιας ζωής που, μη έχοντας προετοιμάσει τίποτε για τη ζωή των γενιών που έρχονται, δεν τείνει σε κανέναν σκοπό, παρά μόνο στις αδιόρατες κινήσεις μετοχών ή στο ανέβασμα του ποσού κάποιων αόρατων λογαριασμών.
Έρχονται στιγμές που θα ήθελα να σπάσω κάποιων τα μούτρα για τη γελοιότητα με την οποία γέμισαν ζωές που θα όφειλαν να γνωρίζουν πως προορίζονται για τραγωδία.
Σχόλιο Εδώ και τώρα: Πραγματικά μόνο όσοι το έζησαν ξέρουν την "προσφορά" του συνθήματος στο σύστημα και την εξάτμιση αργά αλλά σταθερά της πολιτικοποίησης. Το σύνθημα πήρε σάρκα και οστά και στην Τέχνη(π.χ. το τραγούδι) από προοδευτικούς "αριστερούς" καλλιτεχνες, που έδιναν γραμμή ότι το "εμείς" είχε τελειώσει και είχαμε πια περάσει εκφραστικά στην εποχή του "εγω" και το στενό κύκλο του εαυτού που έπρεπε επιτέλους να μιλήσει για το πρόβλημα του. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να φλυαρούν εκ του ασφαλούς και σε λίγο ένας θεός ξέρει τι στάση θα κρατάνε, αλλά τέλος πάντων.
Δεν ξερω γιατι, αλλα μου μοιαζει με συνθημα που παρερμηνευτηκε. Χωρις να γνωριζω ολο το υποβαθρο και την ιστορικοκοινωνικη συνθηκη κατα την οποια εκφραστηκε, εμενα μου εφερε στο νου οτι εκτος απο τον ιμπεριαλισμο που ειναι καταστροφικος και πρεπει να πολεμηθει, υπαρχει και η μοναξια που ειναι επισης καταστροφικη και πρεπει να καταπολεμηθει. Δεν μου μοιαζει σαν διασπαστικο συνθημα, αντιθετως εγω διαβαζοντας το μου εκανε σαν υπενθυμιση οτι "οπα! οκ να καταρριψουμε τον ιμπεριαλισμο αλλα να μην ξεχναμε και το ποσο βασικο ειναι η ενοτητα, η αλλυλεγγυη" η κατι τετοιο τελος παντων, οτι δηλαδη η μοναξια μπορει να αποβει μοιραια ΚΑΙ στη μαχη κατα του ιμπεριαλισμου, together we stand ενα πραγμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα παλι, οπως ειπα, δεν ξερω την ιστορια του...
Δεν παρερμηνεύτηκε τώρα, αλλά ούτε και άδικο έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν μια στιγμή όπου η πολιτικοποίηση και η πολιτικολογία ήταν τόσο εντονη που είχε αρχίσει ο "σχολιασμός" της, η κριτική, η ειρωνεία, η σάτυρα(Χάρυ Κλύν) που δεν ήταν οπωσδήποτε κακοπροαίρετες. Το σύνθημα αυτό όμως λειτούργησε αλλιώς από την αρχή. Ηταν σαν "κύρηξη πολέμου" σε εκείνους που εξακολουθούσαν να επιμένουν στην έντονη πολιτική κουβέντα(που μπορείς να σκεφτείς ποιοί ήταν).
Ηταν σαν να έλεγε με λίγα λόγια:"Αρκετά μας ζαλίσατε με τον ιμπεριαλισμό, ας κοιτάξουμε λίγο και τη μοναξιά μας". Εννοείται ότι αυτό ήταν μια "κόντρα" χωρίς καμιά πραγματική βάση, όπως εξηγεί και το άρθρο. Η οργανωμένη πάλη απέκλειε το μοναχικό δρόμο. Το σύνθημα λοιπόν δεν πολεμούσε τη μοναξιά. Την πρότεινε σα λύση ενάντια στον πολιτικό αγώνα, κι ας μη φαινόταν αμέσως.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι η πολιτική κουβέντα ήταν τόσο έντονη,που αυτό το σύνθημα ακουγόταν ευχάριστα χιουμοριστικό, σχεδόν ευφυές. Αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να αντιμετωπισθεί, αφού όποιος το επιχειρούσε κρινόταν αμέσως υπερβολικός, ξύλινος και χωρίς χιούμορ. Αρκετά χρόνια μετά βλέπαμε σιγά-σιγά τι είχε γίνει. Τα χρόνια αυτά της κρίσης, πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό το τι επίδραση είχε αυτό το "αθώο" συνθηματάκι. Εννοείται ότι δεν ειναι αυτή η αιτία της αποπολιτικοποίησης της μεγάλης μάζας.