Υπάρχει ένα σπίτι σε κάποια γειτονιά του Πειραιά που το φώς δε βρίσκει τρόπο για να μπει. Θα πάρει πολύ καιρό να βρεί ξανά μια χαραμάδα. Υπάρχει ένας δρόμος, μια γωνιά εκεί κοντά που έχει πιάσει όλο το χάρτη, όλα τα περάσματα όλου του κόσμου, όλου του χρόνου γι αυτούς που μένουν εκεί. Υπάρχει μια στιγμή που έσβησε όλες τις στιγμές και τώρα πια δε συμβαίνουν πράγματα. Τίποτα δεν κυλάει, τιποτα δεν κουνιέται απ΄' τη θέση του.
"Κατέβηκε ενας τύπος με μια μαύρη μπλούζα και τον κάρφωσε στην καρδιά" κι εκεί σταμάτησαν όλα.
Πέρασαν χιλιάδες άνθρωποι την άλλη μέρα απ'τη γειτονιά, νέα παιδιά άφησαν λουλούδια, ακούστηκαν φωνές, σημαίες και πανό, πορείες σε όλη τη χώρα, αφιερώματα στα δίκτυα όλου του κόσμου, συνθήματα και δηλώσεις ανθρώπων που δε μπορούν να πιστέψουν πως ο Παύλος ...
Από τις οθόνες και τις ραδιοσυχνότητες πέρασαν όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι και είπαν τι πρέπει να κάνουμε με τους φασίστες, κι άλλοι είπαν αλήθεια, άλλοι είπαν ψέματα κι όλοι οι άνθρωποι παντού, κι οι φίλοι του είπαν πως ήταν το καλύτερο παιδί που υπήρχε, και πως λυπήθηκαν πολύ και πως εύχονται ...να' ναι το τελευταίο αίμα που χύνεται... κι είπαν κι άλλα πολλά.
Όμως υπάρχει αυτό το σπίτι σ' αυτή τη γειτονιά, αυτή η μάνα, αυτός ο πατερας, αυτός ο πόνος, αυτή η θλίψη...
Που δεν τελειώνει
Δεν τελειώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου